Zusjes doen alles samen! (ouders gescheiden)
Hallo,
Ik wil hier even iets posten om te kijken wat ‘jullie’ hiervan vinden.
Ikzelf (man) heb een relatie met mijn vriendin van bijna 2 jaar. Zij heeft al 2 kinderen (meisjes) uit haar huwelijk met haar ex. Een week zijn de kinderen bij hem en een week bij ons. De relatie met haar ex man is verder wel goed en zonder strijd.
Wat mij opvalt is dat haar beide dochters (12 jaar en 9 jaar) bijna alles samen (willen) doen. Ze spelen het liefst samen de hele dag / avond met paarden op hun kamer en hebben eigenlijk het hele weekend genoeg aan elkaar en hebben totaal geen prikkel om iets met andere vriendinnetjes te doen of dat ze een keer alleen iets willen doen oid.
Het liefst slapen ze ook nog bij elkaar op de logeerkamer waar het logeerbed staat, i.p.v. dat ze allebei op hun eigen kamer slapen. Hierdoor zijn ze soms het hele weekend letterlijk niet meer dan een meter van elkaar verwijderd. Soms laat mij vriendin ze ook doordeweeks bij elkaar slapen. Ik ben hierop tegen, want ik vind dat s avonds voor het naar bed ook even tot zichzelf moeten komen en ook dan even hun gedachten kunnen ordenen. Mijn vriendin laat het toch meestal toe, ook een beetje uit compensatiegedrag voor de scheiding en dat ze dit dan de kinderen ‘gunt’ denk ik dan.
Ook vooral de oudste plakt heel erg aan haar moeder tot aan het vervelendst toe. Zij is voor haar eigenlijk moeder en beste vriendin in een. Iedere dag moet er geknuffeld worden en zij zegt wel 10x per dag van “mama, ik hou van jou’’ of iets in die trant. Persoonlijk word ik hier erg moe van. Dat dan zeggen heeft dan ook geen waarde meer en wordt een holle frase. Ook als zij savonds naar bed gaat moet er weer geknuffeld worden en gepraat worden en deze hele ceremonie duurt dan bijna iedere dag wel 45 min. Tot bijna een uur voordat ze daadwerkelijk in bed ligt en de lampen uit.
Ook vermoed ik dat de oudste licht autistisch is / asperger heeft. Alles moet volgens vaste stramienen en ze is erg snel uit het lood geslagen. Ook praat ze het liefst alleen maar over paarden/dieren. Geestelijk vind ik dat zij nog het niveau zit van jongste van 9. Dit baart mij zorgen. Vooral de aankomende jaren zijn belangrijk qua ontwikkeling voor haar en ik ben bang dat zij deze boot mist, waardoor ze ook geen vriendinnetjes meer zal hebben omdat ze is ‘blijven hangen’ in de wereld van paarden /eenhoorns etc. en dan niet meer aansluiting vindt bij haar leeftijdsgenoten.
Ik kan aangezien ik niet de vader ben, me niet heel erg hard opstellen qua de manier van opvoeden etc. Persoonlijk vind ik dat mijn vriendin wel een afspraak moet maken van een kinderpsycholoog oid, maar zij vindt dit nog niet nodig.
Graag jullie ervaringen/gedachtes hierover.
Ik zou deze vrouw en haar kinderen zo snel mogelijk dumpen inderdaad TO. Zoek er een zonder kinderen of met gewoon normale kinderen.
Nick90 schreef op 20-10-2023 om 15:23:
Ik zou deze vrouw en haar kinderen zo snel mogelijk dumpen inderdaad TO. Zoek er een zonder kinderen of met gewoon normale kinderen.
Waarom vind je betreffende kinderen niet normaal?
BritgetJones007 schreef op 20-10-2023 om 14:55:
[..]
Daar zit vaak onder, dat dat soort personen zelf niet uit een warm nest komen.
Zou kunnen, misschien is ingetogenheid wel erfelijk. We zijn nu eenmaal niet allemaal hetzelfde.
Ik begrijp de zorgen eerlijk gezegd wel enigszins. Een van mijn kinderen had een vriendinnetje (bff) waar de ouders net van gescheiden waren, en die vertoonde met haar zusje ook dit gedrag. Heel bangige aan elkaar hangende kinderen. Voor die kinderen leverde het (begrijpelijk) veiligheid op, maar het was voor mijn dochter heel moeilijk om op den duur vriendinnen te blijven met dat meisje.
Ze moest altijd daar spelen en kreeg het zusje er altijd gratis bij want die had geen vriendinnen. Dat zusje was meestal erg jaloers op hun vriendschap en om die reden gemeen tegen mijn dochter. De ouders corrigeerden dat niet. Het vriendinnetje kon bijna nooit spelen bij ons, want haar vader vond het naar ons huis te ver en als het de dagen van mama waren, dan wilde het kind bij haar moeder zijn en kwam dus of niet, of was -als ze wel kwam- sikkeneurig omdat ze eigenlijk bij haar moeder wilde zijn. Dingen die mijn dochter leuk vond zoals logeren of naar de speeltuin konden nooit, want het meisje durfde niet of het was zielig voor het zusje. Op de verjaardag van mijn kind was bff altijd ‘ziek’.
Op zich allemaal begrijpelijk, maar het was op die manier bijna onmogelijk om een beetje leuke vriendschap te hebben. Mijn kind was erg loyaal naar dat meisje en deed veel moeite om haar tegemoet te komen (en wij ook), maar raakte op den duur teleurgesteld door al het gedoe elke keer. Behalve in de klas was het nooit gewoon leuk. De vriendschap heeft het helaas niet overleefd. En dan zie je op den duur dat het geplak van de zusjes aan elkaar nog verder versterkt, want er blijft van buitenaf gewoon niemand over.
S.ndra schreef op 21-10-2023 om 06:27:
Ik begrijp de zorgen eerlijk gezegd wel enigszins. Een van mijn kinderen had een vriendinnetje (bff) waar de ouders net van gescheiden waren, en die vertoonde met haar zusje ook dit gedrag.....en als het de dagen van mama waren, dan wilde het kind bij haar moeder zijn en kwam dus of niet, of was -als ze wel kwam- sikkeneurig omdat ze eigenlijk bij haar moeder wilde zijn.
Hier kan je goed lezen hoe ingrijpend een scheiding is, dat dit kind in de week van moeder niet af wilt spreken, omdat ze dan bij haar moeder wilt zijn...heel begrijpelijk, maar ook erg triest wel, want dit remt de ontwikkeling en meedoen aan het 'normale leven wel. Sterker nog; ingrijpend op alle facetten van het leven...triest
S.ndra schreef op 21-10-2023 om 06:27:
Ik begrijp de zorgen eerlijk gezegd wel enigszins. Een van mijn kinderen had een vriendinnetje (bff) waar de ouders net van gescheiden waren, en die vertoonde met haar zusje ook dit gedrag. Heel bangige aan elkaar hangende kinderen. Voor die kinderen leverde het (begrijpelijk) veiligheid op, maar het was voor mijn dochter heel moeilijk om op den duur vriendinnen te blijven met dat meisje.
Ze moest altijd daar spelen en kreeg het zusje er altijd gratis bij want die had geen vriendinnen. Dat zusje was meestal erg jaloers op hun vriendschap en om die reden gemeen tegen mijn dochter. De ouders corrigeerden dat niet. Het vriendinnetje kon bijna nooit spelen bij ons, want haar vader vond het naar ons huis te ver en als het de dagen van mama waren, dan wilde het kind bij haar moeder zijn en kwam dus of niet, of was -als ze wel kwam- sikkeneurig omdat ze eigenlijk bij haar moeder wilde zijn. Dingen die mijn dochter leuk vond zoals logeren of naar de speeltuin konden nooit, want het meisje durfde niet of het was zielig voor het zusje. Op de verjaardag van mijn kind was bff altijd ‘ziek’.
Op zich allemaal begrijpelijk, maar het was op die manier bijna onmogelijk om een beetje leuke vriendschap te hebben. Mijn kind was erg loyaal naar dat meisje en deed veel moeite om haar tegemoet te komen (en wij ook), maar raakte op den duur teleurgesteld door al het gedoe elke keer. Behalve in de klas was het nooit gewoon leuk. De vriendschap heeft het helaas niet overleefd. En dan zie je op den duur dat het geplak van de zusjes aan elkaar nog verder versterkt, want er blijft van buitenaf gewoon niemand over.
In dit soort extreme situaties hebben de ouders wel een rol en dienen ze in te grijpen. Het is niet zielig voor een broertje of zusje als de ander naar een feestje gaat of bij een vriendje/vriendinnetje gaat spelen. Als één of beide kinderen naar gaan doen naar 'buitenstaanders' omdat die een 'bedreiging' vormen, dan heeft dat consequenties. Want andere kinderen vinden dat niet fijn om zo bejegend te worden en als hun vriendje/vriendinnetje daar dan niks van zegt en de ouders van die kinderen ook niet, dan is het niet gek dat ze dan minder graag omgaan met het betreffende kind.
Als ouder heb je ook de taak om je kind de boodschap en het vertrouwen te geven dat je van je kind houdt, ook als het er even niet is. Dat het goed is om bij andere kinderen te gaan spelen en naar feestjes te gaan. Dat broertje/zusje is er straks ook nog. Papa of mama ook.
Dat die kinderen dit gedrag vertonen is niet zo gek, maar als ouder heb je daar wel een sturende rol in. In het verhaal van TS lees ik niet dat deze meisjes nooit met andere kinderen spelen omdat ze per se bij hun moeder of bij elkaar willen zijn. Als dat wel zo is, dan zou ik dat wel aansnijden. Ook als stiefouder. Als een school signaleert dat broertjes/zusjes extreem aan elkaar plakken en niet met andere kinderen omgaan, dan zou het ook goed zijn om dat bespreekbaar te maken.
