Mijn puberzoon is agressief
Ik heb me hier aangemeld omdat ik met m'n handen in het haar zit.
Heb er al vaker aan zitten denken om hulp te zoeken maar nooit gedaan omdat ik mijn situatie heel moeilijk en beschamend vind.
Ik ben op mijn 18e moeder geworden van een zoon, hij is inmiddels 13 jaar en ik heb vanaf het begin alleen voor hem gezorgd.
De laatste jaren heb ik erg veel moeite met de opvoeding, hij loopt over me heen. Dit heb ik nog nooit eerder zo beangstigend gevonden als de laatste maanden.
Hij is agressief geworden naar mij toe, om de kleinste dingen.
Als het eten niet lekker is, als hij niet zijn zin krijgt, gisteren werden er schoenen bezorgd die ik voor hem had besteld, hij vond ze niet mooi, ik zei dat het geen probleem was omdat ik ze kon retourneren maar hij werd woedend.
Hij kan dan slaan, knijpen en schoppen. Hij gooit met glazen en borden en heeft onlangs de deur kapot geslagen. En het gaat altijd om iets kleins.
Ons leven is redelijk stabiel, ik werk 4 dagen en na werktijd ben ik vaak thuis. Zoon is altijd bij mij, ik heb er heel bewust voor gekozen om geen man in huis te halen zolang mijn zoon nog thuis woont. Zelf was ik altijd heel optimistisch en vrolijk maar dit gevoel is de laatste tijd ver te zoeken.
Deze avond zat ik achter de laptop, hij kwam de woonkamer binnen en wilde ook.
Heb gezegd dat ik nog even wat dingen zou afronden en daarna zou hij kunnen.
Hij werd woedend..Hij ging dreigend voor me staan, hief een paar keer z'n arm naar me om me te slaan maar heeft dit niet doorgezet. Spuugde in m'n gezicht, gooide vervolgens een bak met sieraden over de grond, noemde me een kut kankermoeder, stompte in m'n buik en rende naar boven.
Ik weet dat ik dit gedrag zelf in de hand heb gewerkt doordat ik niet streng genoeg ben, probeerde hem altijd op allerlei manieren tevreden te houden en dit is het resultaat. Vind het verschrikkelijk om te moeten zeggen dat ik hem niet aan kan en dat hij dit gedrag vertoont.
Buitenshuis is hij netjes en vriendelijk en niemand weet hiervan. Op school gaat het goed, hij zit nu in de tweede klas van het VWO, hij heeft geen foute vrienden, gaat niet uit, doet geen gekke dingen zoals roken/ blowen of drinken en hangt 's avonds niet op straat. Wat dat betreft zal niemand vermoeden dat het er binnenshuis zo aan toe gaat.
Ik kan hem fysiek ook al niet meer aan en dat vind ik eng.
Weet dat ik hulp moet zoeken maar niet waar ik moet beginnen.
We zijn al zo ver heen, kan dit nog goed komen?
Ik ben vreselijk ongelukkig geworden, voel me machteloos, wil de laatste tijd het liefst weg, alleen zijn, rust om me heen.. Er gaat eigenlijk geen dag meer voorbij zonder zijn agressieve buien.
Ik schaam me en weet dat het aan mij ligt, ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Zou hem nooit terugslaan of pijn doen, probeer het verbaal op te lossen maar dit lukt me ook al niet, raak er zo van overstuur, nooit verwacht op deze manier met m'n zoon te moeten leven, ik voel me een verschrikkelijke moeder
Huisarts
Ik zou via de huisarts verwijzing vragen naar een vrijgevestigde psychiater. Je zou willen weten wat er in hem omgaat en hoe je met hem om kunt gaan en dat lukt je niet alleen.
Zo zou ik het ook presenteren aan je zoon. Je wil voorkomen dat het nog een keer zo uit de hand loopt en daar gaan jullie hulp bij zoeken.
Van 'verwennen' wordt een kind niet zomaar zo agressief dus ik zou daar ook mee ophouden om jezelf de schuld te geven. Dat is waarschijnlijk helemaal niet aan de orde en anders helpt het ook niet.
Ken je deze site?
http://www.livesinthebalance.org/
Ross Greene heeft diverse boeken geschreven, als eerste 'Het explosieve kind' waarin hij uitlegt waarom 'gangbare' benaderingen in de opvoeding niet werken en hoe je een kind zo kunt benaderen en leren begrijpen dat je tot een samenwerking kunt komen om zaken beter leefbaar te krijgen.
Er zitten praktische tips in zoals goed luisteren naar een kind, eerder dan oordelen of afwijzen. Praktische oplossingen zoeken.
Ik denk bijvoorbeeld dat je al een hoop rust zou kunnen creeeren als je allebei een eigen laptop hebt. Zorg in elk geval dat het aantal mogelijke conflictmomenten (observeer goed waar die optreden en wat er aan vooraf gaat), zo klein mogelijk wordt. Dat is niet meegeven, maar dat is een klimaat organiseren waarin je elkaar weer kunt verstaan en samen op zoek kunt naar oplossingen.
Als zaken steeds verder oplopen ben je kennelijk op de verkeerde weg.
Hou je zelf voor
dat het straks beter gaat. Je gaat hulp zoeken via de huisarts.
Als je zoon al boos wordt als hij op zijn beurt moet wachten, zal hij ook boos worden omdat hij naar een psychiater moet, dus misschien moet je bespreken hoe je dit aan kunt pakken. Ken je mensen die bij jullie kunnen logeren op de dag dat je je zoon vertelt wat de bedoeling gaat worden? Dan sta je er niet alleen voor.
Sterkte ermee. Ik hoop dat je ons op de hoogte wilt houden.
AnneJ
Als zaken steeds verder oplopen ben je kennelijk op de verkeerde weg.===
Volgens mij is dat de reden dat ze advies vraagt.
Verkeerde weg
Daarmee bedoel ik halfslachtige pogingen om voet bij stuk te houden, omdat je denkt dat je te slap bent en dat dat de oorzaak van de agressie is, maar bovendien dat het beter zal gaan als je voet bij stuk gaat houden, te pareren.
Ik zou ook niet opvoedkundig allerlei discussie aangaan maar vooral rustig blijven, voorspelbaar, en afstand houden. Emoties in toom houden. Conflicten aan zien komen en dan weg gaan. Je gaat weg en komt terug als je weer rustig bent of als zoon weer rustig is.
Elke vorm van agressie ga je direct weg. Meldt dat je weer terug komt en hoe laat. Bel zonodig eerst even naar je zoon voor je weer naar binnen gaat. Maar hoed je voor emotionele discussies.
Huisarts
Ik heb echt met je te doen. Je staat er alleen voor, in een hele lastige situatie en gaat die nog aan jezelf wijten. Die schaamte is onterecht. Het ligt niet aan jou. De perfecte manier van opvoeden bestaat niet. Ik ken kinderen die in mijn ogen ook flink in de watten gelegd, en die toch heel aardig en voorkomend zijn. Het gedrag van je zoon is niet jouw schuld. Maar hij moet nu wel direct geholpen worden voordat de situatie echt onhoudbaar wordt. Voor hem moet het ook heel beangstigend zijn dat hij zijn gedrag niet onder controle heeft.
Ik hoop dat je je over je schaamte heen kunt zetten en de stap naar de huisarts kunt maken. Maak een afspraak voor een dubbel consult. En maak het daar vooral niet kleiner dan dat het is,anders heb je kans dat je weer maanden in de wacht wordt gezet.
Sterkte.
ik sluit me aan bij kenfan
de huisarts is de eerste stap en print desnoods je eerste posting uit en laat het hem/haar lezen want de kans is groot dat je het toch onbewust kleiner maakt dan het is.
ook eens
Stop alsjeblieft met zelfverwijten.
Je hebt alles gedaan dat in je macht lag. Het hoeft echt niet altijd aan de ouder(s) te liggen.
afleveringen Family Island?
Misschien kan je, naast dat je hulp zoekt ook eens de afleveringen van "family island' met Johnny de Mol bekijken. Je ziet daar in ieder geval lotgenoten, dat kan wat troostend werken, en ook hoe zij eruit zijn gekomen. Je beschrijft je situatie die ik ook herken in de verhalen van die mensen daar. Ik denk dat het nog wel te vinden is op uitzending gemist, het is pas net afgelopen.
stop
je te schamen, wees trots dat je nu hulp vraagt!
Ik heb groot respect voor je als ik je verhaal zo lees.
Feit dat hij zich buitenshuis zo goed gedraagt is waarschijnlijk het teken dat jij toch echt ook een heleboel dingen heel goed hebt gedaan. Ik denk ook dat dat feit de grootste aanwijzing is dat het helemaal goed kan komen met hem. Het is een intelligente jongen en met de juiste hulp zal hij al snel gaan begrijpen dat hij het op deze manier niet gaat redden. Hij gaat echt wel meewerken. Niemand is zelf blij trots of gelukkig met de manier van conflicten oplossen met jou zoals hij dat nu doet.
Je moet hem laten zien dat je vastbesloten bent stappen te ondernemen, om deze situatie te gaan redden. Sterker nog, neem ze gewoon. Schakel hulp in en maak duidelijk dat het spoed heeft. Wees ook niet terughouden in je verhaal en maak duidelijk dat je mishandeld wordt door hem. Dat is echt belangrijk dat je het niet gaat verbloemen!! Hpoe moeilijk het ook is. Veel sterkte en hou ons op de hoogte!
overigens
is het vlg. mij vrij normaal, met jongens, ik weet niet met meisjes, dat er een moment komt in de puberfase dat ze dat gevoel van fysieke overmacht op moeder ontwikkelen en hiermee 'ááń'de macht'ẃíĺĺéń'ṕŕóberen te komen. In die periode zul je een weg moeten vinden om het tij te keren en hem duidelijk moeten maken dat fysieke overmacht de manier niet is.
Ik heb zelf deze periode met zoon ook gehad: hij vertoonde echt aapjesgedrag, probeerde mij fysiek te intimideren zonder mij echt pijn te doen, gelukkig. Dit hebben we toen direct ingedamd door een gesprek met mijn man, hij en ik. Dit heeft goed geholpen. We hebben toen o.a. met zoveel woorden uitgelegd dat hij nu inderdaad zijn moeder aankan ,fysiek, maar dat als hij over zou gaan tot misbruik hiervan, hij toch te maken zou gaan krijgen met grote problemen met als uiteindelijke stap uithuisplaatsing. Het gesprek was heel harmonieus verlopen en leverde ook andere stappen op omdat zoon aangaf meer vrijheden en verantwoordelijkheden aan te kunnen, maar die van ons nog niet te krijgen. Dat scheelde ook en dat zou ook in jou verhaal aan de hand kunnen zijn.
Niet in de zin van dat hij overal zijn zin in krijgt, maar bijv.het gebruik van de laptop, is er geen mogelijkheid dat hij een eigen tablet o.i.d. krijgt zodat je minder strijd hebt over bepaalde dingen. Ik neem aan dat hij voor zijn huiswerk ook de computer nodig heeft dus dat is toch best redelijk. Of misschien zit je financiel heel lastig, dat weet ik allemaal niet. Maar het is een feit dat je op deze leeftijd ook moet gaan proberen als ouders om meer verantwoordelijkheden bij je kind te laten, het gevoel van autonomie te steunen.
NU iets doen
Een vriendin van mij zat in dezelfde situatie maar schaamde zich te erg om hulp te zoeken. Haar zoon is inmiddels 18 en terroriseert haar op een vreselijke manier. Ze krijgt ook regelmatig klappen. Omdat hij 18 is komt zij niet meer in aanmerking voor wat voor jeugdhulp dan ook. Ze heeft al meerdere keren de politie laten komen, maar wil geen aangifte doen omdat hij dan een strafblad heeft en dat is slecht voor zijn toekomst. Voor hem is het wel lekker makkelijk, hij komt en gaat zoals het hem uitkomt, werkt niet, gaat niet naar school en als hij geld nodig heeft pakt hij het uit de portemonnee van zijn moeder. Als zij dat niet wil geeft hij haar gewoon klappen.
Je moet NU ingrijpen voordat het uit de hand loopt.
oh ja....
Dat wilde ik nog zeggen: feit dat hij zo boos is geworden over schoenen die jij voor hem besteld had zijn echt wel een aanwijzing dat je hem misschien nog te veel betutteld.
Want jiij geet aan dat de schoenen terug kunnen en snapt niet waarom hij zich zo boos maakt, maar hij kan er misschien niet goed woorden aan geven maar baalt ervan dat jij hem passeert en zo maar schoenen voor hem besteld. Echt, dat kan niet meer zonder overleg op een bepaalde leeftijd! 
Probeer je maar eens in te denken als iemand voor jou zomaar een kledingstuk koopt.... En dan is dat minder erg omdat hij ook nog eens in die fase zit dat die autonomie juist zo belangrijk is geworden, die fase heb jij al gehad...
Nee hoor
Je bent geen verschrikkelijke moeder. Je hebt het al zo lang in je eentje goed gedaan, en nu vraag je hulp. Juist dapper en sterk om toe te geven dat je het niet alleen kunt.
Ik sluit me aan bij de anderen: ga naar de huisarts en leg uit wat er aan de hand is. Deze week nog, nu je moed hebt gevat.
Ik ben in het verleden ook door mijn zoon geslagen en heb therapie gehad om 'stop' te leren zeggen. Hij voelt jouw angst, en dat maakt zijn gevoel van onzekerheid en onrust groter. Zelfs op zijn leeftijd hoor jij nog boven hem te staan.
Heel veel succes. Het gaat je lukken hoor!
Ook
Ik heb een paar jaar geleden ook hulp ingeroepen in verband met woede-uitbarstingen van een jonger kind (9). Via de huisarts zijn we in een heel traject gekomen waarna we als (gescheiden) ouders begeleiding hebben gekregen. Ik moet zeggen dat ik niet op alle vlakken tevreden was want toen ik eens echt met mijn handen in het haar zat, en het huis werd afgebroken, werd gezegd dat ik de politie maar moest bellen. Voor een 9-jarige, ze zien je aankomen.
In ieder geval ben ik erg blij dat die fase achter de rug is. We (kind en ik) signaleren nu eerder als de frustratie opbouwt en verzinnen dan een andere oplossing dan huis of moeder toetakelen. Dat vond ik vooral belangrijk omdat een 9-jarige natuurlijk fysiek nog niet echt veel kwaad kan maar een boze grote puber natuurlijk wel.
En...
Laat je niet doorsturen naar het wijkteam of de praktijkpsycholoog, dat zal de zaak alleen maar ophouden en je zoon demotiveren. Zoek direct goede hulp. En dat is in jou geval een kinder- en jeugdpsychiater. Liefst vrijgevestigd omdat, zoals je ook kunt zien aan de meldingen bij de Bascule, de wachtlijsten zijn lang, ze hebben hun handen vol aan zichzelf, bezuinigingen en reorganisaties, en verdelen de 'hulp' in stukjes naar stagiaires en anderen toe, en jij hebt 1 goede, deskundige, arts nodig om je zoon en jou te helpen. Inderdaad, je zoon zal ook niet blij zijn, en echt wel snappen dat de manier waarop zaken nu uit de hand lopen niet goed zijn.
Een persoon tegenover je is beter te motiveren en vol te houden dan een organisatie met een kluwen aan mensen.
Die als je 'mishandeling' roept ook nog kunnen gaan melden bij de jeugdbescherming en die route gaat je niet helpen.
Dat kun je wel doen maar dan kom je in een heel ander verhaal terecht.
Hulp
Jij bent beslist geen slechte moeder! Het is ongelooflijk zwaar om een kind in je eentje op te voeden en vader en moeder ineen te zijn. Dat weet ik uit eigen ervaring. Mijn zoon is 15 en ik zorg ook al 15 jaar alleen voor hem.
Agressief gedrag komt voort uit onmacht, frustratie, angst en onzekerheid. En zeker puberjongens kunnen hier veel last van hebben en niet weten hoe ze met deze gevoelens moeten omgaan. En aangezien jij de belangrijkste persoon in zijn leven bent, ben jij degene die de volle laag krijgt. Ook al houdt hij heel veel van je. Hij zal waarschijnlijk zelf ook niet weten waarom hij zo agressief is en hij zal het ook niet leuk vinden dat hij zo doet.
Ik herken de neiging tot betuttelen. Logisch als je alleenstaand ouder bent en je maar een kind hebt. Toch is het zaak om je zoon autonomie te geven en verantwoordelijkheden.
Maar dit gedrag kan en mag niet. Ik vind ook dat je zoon een deskundig iemand nodig heeft om mee te praten en jij hebt iemand nodig om je te leren hiermee om te gaan. Mijn zoon ziet ook geregeld een kinderpsychiater. Er speelt een heleboel in dat koppie en ja, toch ook dat hij sinds kort zegt dat hij toch een mannelijk rolmodel heeft gemist en mist. Juist nu hij zelf bezig is om een man te worden. Wij hebben een hele goede relatie, praten open en eerlijk over alles maar ik begrijp heel goed dat hij bepaalde zaken niet met mij wil/kan bespreken en ik begrijp ook dat hij een man in zijn leven mist. Daarvoor kan hij terecht bij zijn therapeut.
Trek nu aan de bel want je hebt gewoon hulp nodig en dat is niet iets om je voor te schamen. Maak een afspraak met de huisarts en vraag een verwijzing.
boek
Dit is een boek hierover:
https://www.bol.com/nl/p/geweldloos-verzet-in-gezinnen/1001004005770872/
Doorverwijzing
https://www.ouders.nl/artikelen/op-naar-de-huisarts
Check je zorgverzekeraar. Je kunt deze ook vast bellen en vragen met welke vrijgevestigde kinderpsychiaters men een contract heeft en dat dan doorgeven aan de huisarts.
Voor mijn dochter heb ik haar polis omgezet naar een restitutiepolis om zaken te kunnen met haar psychiater waarmee mijn zorgverzekeraar geen contract heeft.
Bloem
Ik sluit me aan bij de bijdragen van AnneJ. Zoek hulp, maar niet via de nieuwe weg van aanmelden via gemeente/wijkteam. Maar ga zelf naar een vrijgevestigde psychiater/psycholoog. Ik weet eigenlijk niet of dat ook via de huisarts moet.
Bekijk ondertussen hoe je uitbarstingen kunt voorkomen, dus niet door je zoon zijn zin te geven, maar door te voorkomen.
Schoenen bestellen doe ik hier alleen als de zonen ze zelf hebben uitgezocht. Eventueel geef ik een financiële ruimte aan, dus niet duurder dan. Dan zoeken ze zelf, en ik bestel het. Net zo met kleding, of ik geef kleedgeld.
Een laptop: ik zou inderdaad voor hem een laptop kopen, als dat het probleem is. Onze kinderen hebben allemaal een eigen computer. Of laat hem voor een laptop sparen.
Uit wat je vertelt zou je inderdaad kunnen afleiden dat je misschien meer verantwoordelijkheid aan hem kunt overlaten. Lees inderdaad eens op de website livesinthebalance.org. Belangrijk is collaborative problem solving, dus het samen oplossen van problemen. Heel belangrijk daarbij is echt en goed luisteren naar de ander, naar elkaar. Dus ook jij als ouder die naar het kind luistert. Ik merk dat ik soms te snel denk dat ik weet wat kind bedoelt, en hem bv. niet laat uitpraten, of al ga meedenken voordat kind is uitgesproken. Hierop kan zoon heel boos reageren. Mijn fout, denk ik dan... Niet mijn schuld.
Vervolgens: STOP met jezelf de schuld geven. Dat voegt niets toe en lost niets op. Eerder maak je het jezelf daardoor nog moeilijker.
Wat doe je als zo'n woedeuitbarsting is voorgevallen? Zwijg je erover, of praten jullie erover? En hoe dan? Vraag hem eens hoe het voor hem voelt. Maar niet zielig doen. Appelleer niet aan zijn emoties, maar probeer (als dat mogelijk is) zakelijk te overleggen hoe zoiets gebeurt.
Zet m op! De tip van AnneJ (bij tekenen van agressie meteen weg gaan) helpt. Woede is geen teken van verwennerij. Wat jij beschrijft lijkt op een meltdown. Dat is voor hem denk ik net zo verwoestend als voor jou. Maar inderdaad, laat het er niet bij zitten...! Want anders sluipt het er als een patroon in. Dat wil je niet, niet voor jezelf en niet voor hem.
Oh, en je bent
GEEN verschrikkelijke moeder! Echt niet! Je zoon zit in 2VWO, en heeft buitenshuis een voorbeeldig leven. Dat komt ook door jou!
Ik denk dat je zoon enorm hoge verwachtingen heeft van jou en door het lint gaat als jij die verwachtingen niet waarmaakt of kunt waarmaken.
Wat hoorde ik laatst: "een kind wordt puber als hij zich realiseert dat zijn ouders niet perfect zijn en hij wordt volwassen als hij zijn ouders daarvoor kan vergeven."
Kastje
Wij hebben hier een oud kastje, inmiddels allang niet meer in gebruik, waar zoon, en gasten, hun niet meer te beheersen agressie op konden uitleven.
Zonodig plak je er een paar teksten op: fuck school, fuck moeder, fuck mijzelf.
En stel voor aan zoon dat als hij jou wil slaan, dat is niet de handigste manier want daarna voel je je schuldig, vol schaamte en een loser, dat hij zich tot het kastje keert. Kastje kan het wel hebben. Het is goed om een betere manier te hebben om met je agressie om te gaan. Als je het niet de kop in kunt drukken.
En stel je zoon en jezelf gerust
Jullie zijn niet de enige moeder en zoon die in zo'n negatieve spiraal terecht komen. We zijn met meer. En je gaat samen op pad om uit de negatieve spiraal te komen en meer balans in je leven te krijgen en meer rust in je hoofd.
Je hoort bij de gewone mensen die allemaal zaken moeten doen met wat het leven ze nou eenmaal biedt. En dat valt niet altijd mee. Maar het leven gaat gewoon door en er zijn goede vooruitzichten. Je kunt profiteren van de ervaringen van anderen en van deskundige hulp en van elkaars mogelijkheden en positieve wil.
Streng of duidelijk?
je schrijft: "Ik weet dat ik dit gedrag zelf in de hand heb gewerkt doordat ik niet streng genoeg ben, probeerde hem altijd op allerlei manieren tevreden te houden en dit is het resultaat."
Ik weet niet of het te maken heeft met streng zijn. Zelf denk ik van niet. Ik ben niet streng, kan het niet. Wat ik wel heb leren zijn is duidelijk. Duidelijk zijn, en consequent zijn. En je houden aan afspraken. En anders op tijd aangeven dat iets is veranderd.
Mijn zoon kon het heel lastig vinden als hij dacht dat we iets gingen eten, en het veranderde, en hij pas aan tafel merkte (of bij het koken) dat het eten niet was wat hij had gedacht...
Tegenwoordig app ik hem op tijd (als hij bv. nog niet thuis is van school), wat we eten, of ik zeg het een dag van tevoren (dat laatste vind ik heel lastig, want ik ben zelf juist iemand van het laatste moment...). Maar goed dat heb ik wel geleerd. Hij zelf heeft van zijn kant weer geleerd om het te vragen. Dat was vroeger niet zo, en hadden we soms een drama zonder dat ik in eerste instantie wist waarom. Maar nu vraagt hij, ook op tijd, wat we eten. Soms weet ik ht niet, en zeg ik dat. Ik laat hem ook meedenken of tips geven.
Het werkt wonderwel (ook op andere vlakken), hij kan steeds beter incasseren en omgaan met veranderingen en frustraties.
Mijn zoon is nu 15. Toen hij 12 was kon hij ook best aggressief willen doen... Vaak had dat ook te maken met stress elders, bijvoorbeeld op school. Dus ondanks dat het goed gaat, kan het best zijn dat het jouw zoon veel energie kost. Vergelijk het met iemand die op zijn werk op zn tenen loopt en thuis om het minste of geringste ruzie maakt...
Te vroeg voor hulp van profs
Ergens vind ik het te vroeg voor hulp bij de profs want ik lees niet wat je zelf heb gedaan om de omgang te veranderen. De zoon raakt aan het puberen en heeft last van hormonen. Dat kan leiden tot een haantjesgedrag daar er geen oudere manspersoon aanwezig is. Tegelijk willen 13-14 jarigen ook los komen van hun ouders en zelf beslissingen nemen. Ik denk hierbij aan zelf kiezen welke schoenen of broeken aangeschaft worden etc.
Dat betekent dus eerst met elkaar hierover praten. Stel dat een goed gesprek de frustratie uit de lucht haalt, waarom zou je dan de vuile was buiten hangen door hulp van de profs in te schakelen.
Nu is een stomp in de buik wel een limiet. Daar mag hij wel op gewezen worden. En als hij het niet begrijpt, wat best raar zou zijn, stel je dat hij het ook niet fijn zou vinden als jij dat bij hem deed.
Eerst maar een afstemming van de aanpassingen die bij de leeftijd behoren.
Flanagan
Openingspost: "slaan, knijpen, schoppen"
Dat is allemaal de ander bewust pijn doen en dat is allemaal over de grens. En ik begrijp al helemaal niet waar je dat "vuile was buitenhangen" ziet gebeuren, een psychiater heeft zwijgplicht.
Haha Niki73
Even wakker worden: psychiaters zijn of worden (is hij al ingegaan?) ook onderworpen aan de meldplicht. Die hele zwijgplicht, het hele medische beroepsgeheim slaat nergens meer op.
Daarom zou ik ook nooit via een gemeente hulp inschakelen, maar altijd een vrijgevestigde.
Maar het wordt wel lastig zo...
Zie ook bv. hier: http://nos.nl/nieuwsuur/artikel/2141154-ouders-ernstig-zieke-kinderen-onterecht-beschuldigd-van-kindermishandeling.html
Je loopt altijd een risico tegenwoordig. Feitelijk kan alles tegen je gebruikt worden.
Ik ben wel benieuwd trouwens, hoe het gaat met TS... Wie weet is het al troostend te lezen dat je niet de enige bent, en dat het niet aan jou ligt.
Profs
Profs is een breed begrip; psychiaters zijn profs maar de drempel naar een psychiater is hoog. Nee, de scholen hangen vol pamfletten over de koa-kinden ouderadvisuers, hoe je aan deze vriendelijke deskundigen raad kan vragen in het opvoeden van je kinderen. Er wordt niet bij geschreven dat alle problemen worden gedocumenteerd en naar gelang worden doorgebriefd naar de ggz zodat je in een systeem terecht komt.
Ts kan beter een familielid benaderen om met haar kind een goede afstemming te bereiken zodat kind het gevoel heeft ook gehoord te worde.
Meldplicht
Jee Mirreke, dit vind ik niet om te lachen, maar jouw haha was hopelijk ook cynisch bedoeld. Kun je dan nergens meer vertrouwelijk terecht? TS, wonen jullie niet toevallig dicht tegen de Belgische grens?
Sorry, ja, cynisch lachje
Nee, het is om te huilen...
