12 km fietsen, drama of hoort erbij?
Dochter van 11 is naar de middelbare. De school is leuk, ze heeft aansluiting en zit op haar plek.
Alleen dat fietsen, ze vindt het verschrikkelijk.
Met mijn budget is een electrische fiets echt heel veel geld. Ze heeft dus een goede tweedehands fiets met 7 versnellingen.
Het probleem is dubbel, ze vindt fietsen vermoeiend en stom.
Maar, ze vindt alleen fietsen ook heel vervelend en ongezellig. Er zit 1 meisje in de klas uit dezelfde richting, maar die doet niet eens een poging om mee te fietsen, omdat ze geen elektrische fiets heeft. Ze hebben sowieso geen klik.
Ik heb een busabbonnement voor haar gekocht, maar ook dat vind ze niet alles en als ze gym heeft op een andere locatie dan heeft ze toch haar fiets nodig.
Is dit herkenbaar? Ik twijfel inmiddels behoorlijk aan mezelf. Zijn dit heftige puber emoties en zal het wel wennen? Ben ik echt zo spartaans om haar op een niet-electrische fiets op pad te sturen?
Lijkt me fijn om jullie mening te horen.
Ik fietste vroeger ook op een normale fiets .Wel in de vorige eeuw .😂
Hier een kind wat 15 km fietste . Wel op een elektrische fiets .
Nee hoor jij bent niet Spartaans dat je haar geen elektrische fiets geeft. Het moet gewoon wennen. Ze moet conditie opbouwen om het vol te blijven houden.
Een bus abonnement bestaat dat nog in jouw regio of heeft ze een ov-chip?
Ik zou haar bijvoorbeeld aanmoedigen om nu om de dag te fietsen en 2 dagen met de bus en als ze dan wat conditie heeft opgebouwd naar 4 dagen fietsen en 1 bus totdat ze het volhoudt om iedere dag te fietsen. En af en toe met harde wind of felle tegen een keer extra met de bus.
Een elektrische fiets is te makkelijk daar krijgt ze geen conditie van, want je kunt altijd opschakelen naar meer ondersteuning en het nare gevoel van wind met regen tegen blijft gewoon. Je komt dan alsnog met coupe windhoos op school en drijfnat.
Mijn kinderen hoefden maar 9 kilometer en dat was ook wennen. De een startte in een mooie nazomer met weinig regen en wind die was voor de herfstvakantie goed gewend, de ander had wat slechter weer in de brugklas die was pas rond kerst gewend aan dat stuk fietsen.
Ik moest die afstand ook fietsen en dat met een fiets zonder versnellingen. Maar wij reden, zeker in de brugklas, met een flinke groep vanuit ons dorp. De klassen waren ook zo ingedeeld, dat iedereen uit hetzelfde dorp bij elkaar in de klas zat. In de bovenbouw fietste ik het eerste deel vaak wel alleen, het tweede deel met een vriendin uit een tussenliggend dorp.
Zijn er nog andere kinderen die vanaf jullie kant fietsen, waar ze mee op kan fietsen? Want de afstand op zich is geen probleem (als ze fysiek gezond is), maar dat hele stuk alleen fietsen is natuurlijk niet leuk.
Ik weet niet of het veel zin heeft om vergelijkingen te maken met onszelf ‘vroeger’ want wij leefden in een andere tijd en zijn voor de gemiddelde puber gewoon een stel dino’s zonder verdere relevantie.
Als ik jouw verhaal zo lees lost een elektrische fiets het alleen fietsen niet op. Heeft ze bepaalde andere redenen waarom ze een elektrische fiets wil? Welk probleem lost die voor haar op? Of is het gewoon “iedereen heeft er eentje en ik niet?” Als ik de literatuur mag geloven is er voor een puber niks zo erg als ‘buiten de groep vallen’ dus ik kan me haar wens dan wel voorstellen. Maar het budget is ook legitiem. Dus misschien kun je het daar met haar over hebben (bijbaantje en bijleggen?)
Maar ik kan me ook voorstellen dat het grootste probleem zit in het alleen fietsen. En dat lost die fiets niet op, die verkort hooguit de tijdsduur van het alleen fietsen. Heb je het daar specifiek al eens met haar over gehad, helemaal los van die fiets dus?
Ik heb ook 12 km gefietst naar de middelbare, niet dat het echt leuk was, maar ik kwam ook niet in protest ofzo.
Dochter dus wel. Maar dat doet ze ook als we stamppot eten en dan is het achteraf toch niet zo erg als dat ze dacht. Ze heeft een goede conditie. Dat is het niet.
Ze spreekt het niet uit dat ze een electrische fiets wil, maar misschien voelt ze ook wel aan dat dat er financieel niet inzit.
Ik betwijfel dus ook of dat dat alles oplost, want dan nog fietst ze de meeste tijd alleen.
Andere tijden dan vroeger inderdaad en weet niet zo goed wat ik er mee moet.
Het is best een eind in je eentje en ik snap dat dat niet leuk is.
Zijn er in andere klassen geen leerlingen of groepjes met wie ze mee kan fietsen? Misschien is dat op school na te vragen?
En is er misschien iets anders haalbaar dat het fietsen draaglijker maakt? Een podcastabbo, luisterbieb-abbo?
Ik fietste (rond 2005) 20 km enkele reis naar school. Ik was de enige die zo ver moest fietsen, maar had halverwege wel fietsmaatjes kunnen oppikken. Maar ik vond die klasgenoten uit een tussenliggend dorp irritant fietsen (dan weer langzaam, dan weer versnellen, flauwe grapjes bij elkaar uithalen tijdens het fietsen), daarom reed ik liever alleen, op mijn eigen tempo. Ik heb eigenlijk altijd muziek in mijn oren gehad tijdens het fietsen. Eerst een discman, daarna mp3-speler, later een iPod. In mijn studententijd hoefde ik niet meer zo ver te fietsen, maar toen fietste ik nog altijd met muziek in m'n oren, toen vanaf mijn telefoon. Hoewel, niet oren, maar oor. Ik had altijd maar één oortje in ivm veiligheid. Zou zoiets een optie kunnen zijn voor je dochter? Muziek of een interessante podcast aanzetten?
Heeft ze een zware fiets?
Luisterbieb is ook een goed advies idd! Via de app Online bibliotheek kan ze boeken downloaden en zonder gebruik van internet afspelen tijdens het fietsen. Die app is gratis voor mensen met een biebabonnement, maar onder de 18 kan je sowieso gratis lid worden van de bieb. Tenminste, bij de meeste bibliotheken.
Ik dacht inderdaad aan een speakertje voor op de fiets. Ik vond het ook nooit erg om alleen te fietsen, maar dochter is een gezelligheidsdier.
Wel blij om te lezen dat ik niet zo spartaans ben. Ik begon me bijna schuldig te voelen omdat dochter een normale fiets heeft.
Fiorah schreef op 02-10-2025 om 13:04:
Heeft ze een zware fiets?
Nee, geen transportfiets. Een gewone stadsfiets met gewone banden. Rekje achterop voor de tas. Dat is wel in orde.
Ik moest 18 km enkele reis en dat wende snel. Ik had er ook geen hekel aan en fietste vaak alleen (voornamelijk door het bos).
Maar ja, dat is meer dan 30 jaar geleden inmiddels en achteraf behoorlijk onverantwoord. Ik vertelde ook nooit tegen m'n ouders als ik alleen had gefietst, wist dat ik anders met de bus zou moeten en dat vond ik vreselijk.
Als een elektrische fiets er niet inzit, zit 'ie er niet in en moet ze trappen. Went ze echt wel aan, misschien gaat ze het zelfs fijn vinden 
Als het half kan, zou ik in deze tijd wel een elektrische fiets aanschaffen. Met als voornaamste reden dat inderdaad zo'n beetje alle kinderen die een stuk moeten fietsen die hebben en ze dan dus samen kunnen fietsen.
Het fietsen op zich, zeker door weer en wind, is ook niet leuk zo voor en na een schooldag.
Ik zat op de mavo in ons eigen dorp. Samen met mijn tweelingzus.
Na de mavo ging ik havo doen op een scholengemeenschap op 11 km afstand. Mijn zus ging naar mbo op 20 km afstand. Zij moest met de bus, mede doordat de fietsroute ook onveilig was.
Rond de herfstvakantie had ik het fietsen goed onder de knie en stond mijn pr op 40 minuten. Antieke fiets zonder versnelling met terugtraprem.
Ik was die twee jaar bijna nooit ziek en mijn zus wel.
Nu mijn eigen kinderen klaar zijn met de middelbare zie ik dat ze nu ze met het openbaar vervoer reizen toch wel vaker snotterig en ziek zijn. Op de middelbare streden ze tegen elkaar wie het snelste was. Ook zijn waren die jaren weinig ziek.
Ik denk: als ouder zijn we geneigd om als ons kind klaagt of moppert over iets, ons dat nogal aan te trekken en al heel snel in de 'ik moet dit oplossen'-modus te schieten.
Maar: je kind zit naar de zin op school, en dat fietsen hoort hier nou eenmaal bij. Je kunt ook een beetje empathisch meeveren met het gemopper en het verder loslaten. Hoogstwaarschijnlijk went het op den duur dusdanig, dat het gemopper erover ook wel afneemt.
En nee, je bent niet spartaans. Dit kan een puber gewoon prima. Ik ben zelf 53 en fiets óók elke dag 13 km (enkele reis) op een gewone fiets naar mijn werk. Geen probleem, al mopper ik heus ook wel eens
Soms zal iets ‘gewoon de puberteit’ zijn en soms is er een aanleiding/probleem voor een hoop dwars gedrag. Ik ken jouw puber natuurlijk niet, maar als ik in jouw schoenen zou staan dan ging ik een stuk met haar wandelen, autorijden of zoiets (dan hoef je elkaar niet aan te kijken) en losjes met haar in gesprek om te polsen of, en zo ja wat haar dwarszit. Als de kern van het probleem zit in “ik fiets alleen, saaaaaai” is de oplossing van Ginervan misschien wel wat of dat speakertje.
Als het probleem hem zit in aansluiting vinden, dan kun je daarop focussen en daar met haar over praten. Als ik zelf zulke gesprekken voer geef ik ook altijd de disclaimer mee dat ze alles kunnen zeggen, ook als ze bang zijn dat ik daar gekwetst door kan zijn. Dat geeft soms net die vrijbrief aan hen om helemaal eerlijk te zijn. (Zo weet ik nu bijvoorbeeld dat een van mijn zoon’s vrienden lelijke dingen over mij had gezegd (dik, saaie kleding), mijn zoon had daar last van want durfde er niet tegenin te gaan maar hij wilde niet vertellen waar hij mee zat om mij niet te kwetsen. Hij aarzelt echt niet om mij “stom” te noemen als ie van z’n telefoon af moet, maar als ze denken dat ze je écht kunnen raken hebben ze heus wel een rem 😉)
