Dilemma

Eva

Wat is het precies dat je moeilijk vind? Dat ze een ander geloof misschien heeft dan jij? Ben je bang dat je haar daarom misschien kwijt zal raken?
Praat je met je dochter wel eens over haar geloof? En dan niet op een veroordelende manier maar op een open manier, bijvoorbeeld haar vragen wat ze precies gelooft en of ze je uit wil leggen wat ze zo mooi vindt aan de islam en waar ze precies in gelooft.
Je dochter heeft misschien nu het idee dat je haar veroordeelt of niet serieus neemt en ik kan me voorstellen dat ze daarom ook minder open naar jou toe is.
De manier om het contact met je dochter goed te houden is haar proberen te steunen in haar beslissingen en naar haar te luisteren. Als op dit moment het geloof voor haar zo belangrijk is dan zou je daarin je kunnen gaan verdiepen zodat je er met haar over kan praten.

Overigens zou ik wel tegen haar zeggen (en dat staat los van het hele geloof gebeuren) dat ze haar vriend een keer mee naar huis moet nemen om hem voor te stellen. Ik zou hem namelijk ook willen leren kennen in jouw geval.

Het feit dat je dochter misschien moslim wil worden of al moslim is hoeft echt helemaal geen invloed op jullie band te hebben. Mijn een na oudste dochter noemt zich ook moslim. Nu is dat in ons geval wat logischer want mijn man is ook moslim maar het heeft verder geen enkele invloed op de band tussen haar en mij.

Angst?

je vindt het afschuwelijk zeg je.
wat vind je precies afschuwelijk?
dat je dochter voor een geloof kiest?heb je angst om je dochter kwijt te raken daardoor?
verdiep je eens in het moslim geloof,het is een heel mooi geloof.
en daarna,praten met je dochter,heel veel praten.
vragen wat haar motivatie is,vragen of ze dit echt zelf wil.
en zo ja,gun het haar , geef haar die ruimte ,nodig haar vriend bij je thuis uit ,leer hem ook kennen,en praat ook met hem ,over hoe hij in het geloof staat.
openheid is heel belangrijk.
als jij je openstelt voor je dochters leven en geloofsbeleving ,en haar daarin steunt,zal ze zich serieus genomen voelen.

hoe oud is je dochter trouwens?

Maylise/sus-anne

Bedankt voor je reactie. Ik wil op de eerste plaats even zeggen dat ik hoop dat ik niemand beledig met uitspraken die ik doe. Alles wat ik zeg komt vanuit mijn wosrteling met mijn gevoel. Ik vind het heel prettig om dat hier te kunnen schrijven en er ook feedback op te krijgen. Het helpt mij hopelijk om mijn eigen gevoel en emoties de hand te bieden, te begrijpen om uiteindelijk er voor mijn dochter te kunnen zijn. Als ik dit niet deel met volwassenen leg ik het ongewild op haar bordje. Ik ben alleen en sta alleen voor de opvoeding. Heb wel mensen om me heen maar merk toch dat dit thema veel tegenreactie geeft.

Ik ben RK gedoopt maar heb er niets mee, dus dat is voor mij geen issue. Ik denk dat ik wel een diep gevoel heb van angst: om haar kwijt te raken. En ik weet wel dat dat niet vanuit een geloof is maar om het feit dat ze zich niet serieus genomen voelt en niet begrepen. Daarom wil ik er voor mezelf ook zeker wat mee.
De schaamte die ik voel zit diep van binnen. Heeft ook meer met mezelf te maken dan met haar. Daarom wil ik dat niet projecteren en erachter komen wat het nou allemaal is. Natuurlijk hoef je je nooit te schamen voor je kind of voor de keuzes die ze maken. Verstandelijk weet ik dat heel goed.
Schuldgevoelens ook. We hebben heel wat narigheid achter de rug in al haar 16 jaar dus ik betrek het zeker ook op mezelf (en haar vader) hoe haar leventje is gelopen. Dus ik weet heel goed dat er voor mij nog werk aan de winkel is.

Het moslimgeloof heeft voor mij iets heel negatiefs. Ik zie het als beperkingen, vast zitten aan lijnen die uitgezet zijn door een profeet. Hoofddoek dragen (en ik weet dat ze dat zou willen) er zijn voor je man, weinig privileges....

En stiekem weet ik van mij dochter dat het haar innerlijke rust geeft... en dat vind ik er wel heel mooi aan want ik realiseer me dat ze daar hard naar op zoek is. Dat zal ook mijn insteek moeten gaan worden.

Ik laat het hier even bij

Sus-anne

Kun je mij helpen om te vertellen wat er dan wel mooi is aan het moslim geloof?

Mijn dochter wordt over een maand 16.

Het mooie van geloven

Ik ken redelijk wat mensen die geloven,islam,katholiek,christelijk,boedhisme het maakt niet zoveel uit welk geloof.
En wat zij daar uit halen is,vertrouwen,geborgenheid,veiligheid,rust.
En dat is misschien wel waar je dochter naar op zoek is? en daar is niets mis mee,zolang zij die stap maakt omdat ze het zelf wil.

ik heb dat zelf niet,ik geloof wel dat er *iets * is,maar beleid niet aktief een geloof,maar vind het wel heel mooi om te zien hoe mensen steun kunnen hebben in hun geloof op allerlei maniern.

ik denk dat jij bij moslim meteen denkt aan het radicale, het foute,maar dat is slechts 1 kant ,alleen de negatieve,en bovendien een hele kleine groep.

Net zoals mensen bij de katholieken kunnen denken aan het misbruik van kinderen,dat is ook een klein stukje negativiteit in dat geloof, ook een hele kleine groep.

Als je je dochter wil steunen is het misschien handig om een boek te kopen over de islam,je zal dan zelf lezen dat het ( net als alle andere geloven) helemaal geen verkeerd geloof is.

Andere kant van het verhaal

Ik heb niet alle reacties gelezen.
ik ben een dochter die op 16 jarige leeftijd christen werd. Ik was er blij mee en helemaal vol van. Mijn moeder vond dit ook moeilijk. Ze had denk ik het gevoel mij kwijt te raken aan iets onbekends waar zij buiten stond. In de loop van de tijd reageerde mijn moeder afkeurend. Jarenlang was het een onbespreekbaar onderwerp. Ik voelde mij afgewezen, zij waarschijnlijk ook.Nu, 25 jaar geleden is het nog steeds een onderwerp dat tussen ons in staat. Ik ben nog steeds christen. Natuurlijk heb ik een ontwikkeling doorgemaakt.Door de jaren wijzer en milder geworden. Onze kinderen willen we opvoeden in ons geloof. Tot grote ergernis van mijn moeder; te pas en te onpas maakt ze de kerk en christenen zwart/belachelijk.Als ze bij ons eet is het altijd een lastig moment als wij willen bidden. Beladen en ongemakkelijk.
Door de jaren is dat zo gegroeid. Ik wil je adviseren je open te stellen voor je dochter, te vragen wat ze gelooft zodat jij je erin verdiepen kunt. Pas op dat je door jouw houding haar niet afwijst. Ik begrijp je angst wel; een onbekend geloof met een discutabel imago momenteel. Laat het bezinken en zoek wat jullie bind.Heb vertrouwen in je dochter en zoek contact.
Sterkte en veel wijsheid gewenst

Liedewij

Aan een kant mooi

Ik juich het toe als een kind zich verdiept in 'de vragen des levens'. Maar om eerlijk te zijn heb ik tot op zekere hoogte dezelfde gevoelens als jij wat betreft bekeren tot de Islam. Ik neem zeker aan dat het, in de kern, een mooi geloof is. Maar ook ik zou me zorgen maken.
Mijn dochter heeft belangstelling voor antroposofie. Niet voor alles, maar een aantal zaken trekken haar wel aan. Ik begrijp dat wel, zeker vanuit haar beleving gezien. Antroposofie zie ik als vrij onschuldig. Bij bekering tot de Islam zou ik net als jij bang zijn dat mijn dochter zichzelf beperkingen op gaat leggen, of op laat leggen, die indruisen tegen wat ik haar toewens. Ik heb de indruk dat als niet-islamitische vrouwen zich bekeren dat ze de neiging hebben zich juist nogal traditioneel (of conservatief?) op te stellen, terwijl het ook anders kan. Ik begrijp dat nooit zo goed.
Buiten het feit dat ik het een beetje zorgelijk vind als een kind van mij moslim zou willen worden, zou ik ook verbaasd zijn dat ze open staat voor 'geloven'. Ik zou me niet goed voor kunnen stellen dat een kind van ons nog aanneemt dat er nog iets te geloven valt. Ik zou dus wel moeten slikken, maar uiteindelijk kun je (vind ik) niet anders dan het accepteren en respecteren. Dat doe ik tenslotte ook met mensen buiten ons gezin. Als het haar gelukkig maakt.... wie ben ik dan?

Zelfde

De meeste ouders hebben het liefst dat een kind min of meer dezelfde denkbeelden als zij er op na houden. Gelovige ouders hebben er vaak moeite mee als de kinderen stoppen met geloof en niet gelovige ouders zijn meestal niet erg enthousiast bij de gedachte aan een geloof.
Even terzijde maar ik hoor heel vaak van agnostische/atheïstische ouders dat ze hun kind vrij van geloof opvoeden omdat ze hun kind niet een geloof op willen dringen zodat het kind vrij kan kiezen. Toch weet ik zeker dat het over grote deel van die ouders het helemaal niks zou vinden als hun kind echt een hard core gelovige van welk geloof dan ook zou worden; Een beetje spiritueel mag nog wel maar echt religieus zouden ze ook niet blij mee zijn. Wat dat betreft zijn ze net zo weinig verlicht als gelovige ouders.
Uiteindelijk hebben we zelf ons eigen (on)geloof omdat we denken dat dit nu eenmaal het beste is of de waarheid is of wat dan ook en natuurlijk heb je het liefst dat je kinderen min of meer die levenswijze er ook op na houden.
In de praktijk doen de meeste mensen dat ook. Veel mensen hebben toch een levensstijl/overtuiging die op die van hun ouders lijkt. Natuurlijk zijn er talloze uitzonderingen. Vaak lijkt de trend eerder de andere kant op te gaan van gelovig naar niet gelovig. Er wordt niet verbaasd gereageerd meestal als een gereformeerd iemand van zijn geloof afvalt. We hebben natuurlijk een enorme ontkerkelijking gehad de afgelopen jaren. Het is dus veel verwonderlijker als iemand de andere kant opgaat en als het dan ook nog naar een wat strengere kant van religie is dan lijkt dat veel verwonderlijker te zijn.

Je hoeft als ouder natuurlijk ook helemaal niet achter de religie of niet religie van je kind te staan. Mijn eigen grootmoeder was communist. Die moest niks van religies hebben. Ze nam het feit dat ik naar de kerk ging ook echt niet serieus. geeft ook helemaal niet. Heb ik verder nooit erg gevonden. Ik snap dat zij het onbegrijpelijk vond dat mensen echt geloofden. Net zoals ik ook mensen ken die het onbegrijpelijk vinden als je niet gelooft.

Het enige wat je echt kan doen in dit geval is met elkaar in gesprek blijven en haar beweegredenen respecteren zonder verder je eigen principes geweld aan te doen.

Mijn grootste zorg

Bedankt voor alle reactie, meningen en overwegingen.

Mijn grootste zorg is dat ze zich beperkt en laat beperken. En dat is naar mijn idee inherent aan dit geloof. Ik vind het belangrijk dat ze zich kan ontwikkelen tot een vrij en zelfstandig persoon. Het zou me dan niet eens zoveel uitmaken of ze dan ergens in geloofd.
En daarbij denk ik dat ze het ook doet omdat ze een marokaanse jongen heeft. Willen deze jongens uiteindelijk echt ooit verder met een nederlands meisje dan krijgt ie thuis problemen. Als zij bekeerd is wordt het een stuk gemakkelijker.

Ik ben het helemaal met jullie eens om in gesprek met haar te blijven. En dit probeer ik ook zeker. Ik heb haar ook laten weten dat ik hier open voor sta, eerlijkheid, openheid is belangrijk, respectvol luisteren naar elkaar is waardevol.

Eva - geloof zit van binnen

Eva, als ik je zorgen zo lees, dan komt dat (naar mijn gevoel) neer op: prima, zo'n geloof, zolang het maar niet de vrije, ongebonden persoonlijkheid-ontwikkeling van haar in de weg staat. Dat je zeg maar een onbeperkte ontwikkelingsgroei doormaakt en het geloof er af en toe in de marge een beetje bij doet. Maar zo zit dat niet met geloven. Dat is in alles wat je doet vervlochten (tenminste, dat mag je hopen, alleen-op-zondag-gelovers zijn er al genoeg ) en dat wíl je ook. Zoals Maylise al schrijft: ze maakt die keuze bewust. Kun je je nog afvragen hoe verstandig je bent op die leeftijd, maar dat geldt voor heel veel dingen. Ze heeft vergelijkingsmateriaal en denkt in die religie iets te vinden wat ze mist. Dat kan ten goede uitpakken of ten slechte. De islam is een mooi, rijk, vol geloof met uiteraard hier en daar wat extreme trekken - maar dat heeft ieder geloof. Je wilt niet weten hoe het er bij 't Gekrookt Riet aan toe gaat za'k maar zeggen en dat is toch zo westers als het maar zijn kan.

Ik zou liever hebben dat mijn kind zich bekeert tot één van de grote wereldreligies dan dat ze achter een of andere enge sekteleider aan gaat hobbelen.

Tirza

Punt van zorg

Had net een vriendin op bezoek die moslima is en vroeg haar wat zij er van vond.

Ze vond wel dat je je zorgen moest maken. Niet over het geloof, dat is een persoonlijke keuze, maar wel over de vriend.
Zoals zij nu met jou en haar vriend omgaat is niet bepaald hoe een serieuze moslima met haar moeder of aanstaande man omgaat. En hoe haar vriend met haar omgaat klopt ook niet, vond ze. Een moslim die zijn aanstaande vrouw respecteert gaat met haar ouders om.

Haar advies was: ga samen met je dochter naar een imam die je vertrouwt en bespreek het. Dat geeft jou misschien wat meer inzicht in haar beweegredenen en kan je huiver voor haar geloosstap wegnemen.
Maar vooral: accepteer niet dat ze om je rug afspraken maakt of mannen ontmoet. Dat doen moslima's niet.

Ik zou heel erg denken aan een loverboy

Als ik dit lees gaan bij mij de alarmbellen heeeel erg rinkelen. Je dochter is het ideale slachtoffer. Blijkbaar zit ze kwetsbaar in elkaar, ze is erg op zoek, en denkt het bij de islam te kunnen vinden. Ze is erg gericht op Marokkaanse jongeren/vrienden, jullie hebben al eens eerder een meningsverschil over haar religieuze neigingen gehad (had dat toen ook te maken met een jongen?) zodat ze nu kan als het ware hierin geïsoleerd staat, en alleen bij hem haar ei kwijt kan. Ik zou dus erg uitkijken. Bovendien lijdt ze een erg geïsoleerd leven.
Zelf zou ik eerder met mijn dochter naar een psycholoog gaan dan naar een imam.
Overigens, zelf vind ik de Islam afschuwelijk, omdat ik de basis waarop dit geloof gestoeld is he-le-maal verkeerd vind. En een geloof dat zo'n onderscheid maakt tussen de plek van mannen en vrouwen, daar zou ik niet blij mee zijn. Zo ben ik bijvoorbeeld ook erg tegen de Katholieke kerk, ik hou er gewoon niet van dat mannen pretenderen te weten hoe vrouwen moeten leven. Dan kun je nog zo'n leuke vorm voor jezelf vinden om dat geloof in te uiten, maar waarom dan toch dat geloof? Maar dat is een heel andere discussie.

Voordeel van de twijfel

Ik zou die jongen wel het voordeel van de twijfel geven. Dat had hij nog niet bij haar thuis is geweest kan ook juist uit respect zijn. In sommige gezinnen is het niet de gewoonte om bij schoonouders op bezoek te gaan als er nog geen officiële verloving in zicht is. Het kan dus ook om die reden zijn dat hij nog niet langs is geweest. Of misschien wilde hij wel komen maar wil dochter het niet omdat ze bang is dat moeder rare dingen gaat zeggen.

Toch zou ik er wel op staan in dit geval dat ze hem een keer mee zou nemen. Ik hoef zelf ook echt niet aan elk potentieel vriendje of vriendinnetje worden voorgesteld maar als het zo geheimzinnig is als in dit geval zou ik het toch wel op prijs stellen.

Met een imam of met een psycholoog zou ik niet gaan praten. Dat lijkt me geen van beide ergens voor nodig. Ik denk dat Eva vooral zelf met haar dochter moet gaan praten en dat op een open manier (dus niet beginnen zoals Mirreke over vreselijke geloven en zo want dan begint het gesprek gelijk op een defensieve manier) zodat ze haar dochter beter leert begrijpen.

Geloof vs cultuur

Ik heb het idee dat Mirreke het geloof, waar an sich niets mis mee is, verwart met bepaalde culturen waarin de vrouw als minderwaardig wordt gezien. Niet elke moslim komt uit zo'n cultuur of gelooft dat. Er zijn ook zat moslims (en zat katholieken, protestanten, joden...) die een veel moderner geloof voorstaan. Het is maar net hoe letterlijk de koran/bijbel/torah wordt geinterpreteerd, en uit welke achtergrond je komt (bot gezegd: dorpje met analfabete geitenhoeders waar macht van vader op zoon gast of moderne stad met hoogopgeleide, werkende vrouwen, en alles er tussenin.)

Klopt valkyre

Waar mijn man vandaan komt zijn vrouwen helemaal niet 'onderdanig' of worden gedircrimineerd. Mijn schoonouders zijn zelfs gescheiden (wel al voordat ik man kende) omdat mijn schoonmoeder dat wilde...en stille vermoedens had dat haar man 'vreemd' ging (wat bleek te kloppen). En heeft gewoon een vrij eerlijke scheiding gehad, had eigen huis (heeft exman betaald), haar kinderen en een 'toelage' van haar ex-man. En mijn schoonmoeder was het meeste met haar geloof bezig van de hele familie.....(leeft al 5 jaar niet meer).En mijn schoonzussen zijn gewoon goed opgeleid en de meesten werken (als er werk is...dat is wat minder op het moment) en zelfs 1 schoonzus is kostwinner terwijl zwager de kinderen verzorgt (zwager wil wel werken, maar geen werk te vinden). Net als de heren zeg maar.
Ik zie weinig verschil met een moderne cristelijke samenleving.
Het is maar net hoe je het geloof interpeteerd. Volgens mijn schoonmoeder moest je 'leefregels' zien in het licht van dié tijd en 'vertalen' naar deze tijd. Dat Mohammed geen varkensvlees at kwam puur omdat er toen nog geen koelkasten waren....varkensvlees bederft sneller in een warm klimaat dan ander vlees.Had Mohammed dus wel een koelkast gehad dat was die leefregel er zeker nooit geweest.
Het zo letterlijk naar de Koran leven is in heel veel moslim landen helemaal niet gebruikelijk. In enkele landen wel...maar dat zijn grotendeels landen waar 'hervormingen' door strenge regimes, ongeletterheid, laag opleidingsniveau, geen verstedelijking etc.etc. nooit tot stand zijn gekomen. Er zijn véél meer landen waar een meer modern opnieuw gevormd 'moslim' geloof word beleden...Maar ja, daar hoor je nooit wat van,daar zijn niet zoveel opvallende excessen als in die paar orthodoxe landen.
Zo is het met andere religie's toch ook?
groeten albana

Daarom heb ik ook zo'n hekel aan geloven

Er is een boek, en dat stelt mooie, maar ook vreselijke dingen. Vervolgens heeft 'iedereen' dat door, en leeft natuurlijk, vanzelfsprekend die vreselijke dingen niet na. Maar het staat er wel. En dat maakt het eng. Want binnen een repressief klimaat kan men de naleving ervan ineens wel gaan afdwingen, zoals op veel plekken al gebeurt. Bovendien word je schijnheilig, of liever worden hele culturen schijnheilig. Je hoort iets na te leven, maar je doet het natuurlijk niet. Meestal niet openlijk niet, maar juist stiekem niet. En dat doet dan iedereen, en het gaat inbedden in de cultuur.
En ik heb het niet persé over de Islam, ook over het Christendom. Als kind kon ik het al niet rijmen, dat er mannen in jurken (en dan ook nog celibataire mannen in jurken, althans dat dachten we toen) stonden te preken over hoe ik me als meisje bijvoorbeeld moest voelen.
En dan kun je nog zo hard stellen dat iets een mooi geloof is, zolang in al die boeken waar iedereen maar weer naartoe grijpt er een verschil staat in de behandeling van mannen en vrouwen, en dan met name een verschil in waardering van mannen en vrouwen, blijf ik me er tegen afzetten.
En een geloof waarin een man officieel vier vrouwen zou mogen hebben vind ik echt helemaal niet kunnen. Hoe subtiel daar ook over gedacht wordt, hoe weinig dat ook wordt toegepast, hoe erg dat eigenlijk niet zo is.

En natuurlijk zou ik me in een gesprek met mijn dochter daarover

veel genuanceerder in opstellen. En natuurlijk zou ik de benadering 'de hemel in prijzen' kiezen.
Maar wel met enorme alarmbellen op de achtergrond.

Vind het ook eng

Voor mij is vrijheid een erg groot goed, dus ik zou er veel moeite mee hebben als een kind van mij zo duidelijk een ander pad zou kiezen. Maar het zou wel echt mijn probleem zijn, mijn kind is er niet voor mij natuurlijk, hij leeft voor zichzelf.
Ik zou er ook alles aan proberen te doen tóch hierin wat te manipuleren. (vooral richting blijven relativeren) Dat kun je alleen door in contact te blijven lijkt me, dus waarschijnlijk ontkom je er dan niet aan je er goed in te verdiepen en er proberen de mooie dingen van te ontdekken. Verzet lijkt me bij een kwetsbaar kind gevaarlijk, dat levert ook weer meer verzet op en dat kan leiden tot meer vastbijten in de religie. Prijzen iid dus, maar als dat niet waarachtig is leidt dat volgens mij ook nergens toe.

Berta

Berta:Voor mij is vrijheid een erg groot goed, dus ik zou er veel moeite mee hebben als een kind van mij zo duidelijk een ander pad zou kiezen.

Dit betekend toch ook dat jouw kind zelf een geloof moet kunnen kiezen,dat is toch een vrijheid van keuzes maken?

Klopt helemaal

Het zijn ook gewoon heel egoistische belevingen. Je wilt toch ergens dat je kinderen iets van je over nemen. Zeker iets van de waarden die je zelf heel belangrijk vindt. En nabijheid, ik zou er moeite mee hebben als mijn kinderen en ik erg uit elkaar zouden groeien. Maar los- en vrijlaten vind ik heel erg belangrijk, dus ik zou daar wel hard aan werken zou de tijd daar zijn.

Makkelijk praten

Zonder met de situatie te zitten is het makkelijk praten natuurlijk. Ik zou het écht lastig vinden als mijn dochter moslim zou willen worden en ik besef best dat dat ergens niet eerlijk is. Ik zou het geen logische keus vinden. Net als dat ik héél verbaasd zou zijn als een dochter opeens elke zondag naar de kerk zou willen. Maar deze zin van Berta: En nabijheid, ik zou er moeite mee hebben als mijn kinderen en ik erg uit elkaar zouden groeien. === daar zou ik niet zo over in zitten. Je kunt de keuzes van je kind misschien niet helemaal volgen, maar dan is het maar net hoe je als ouder daarop reageert. Mijn dochter zou met hoofddoek en al net zo welkom blijven als ze nu is. Ik hou van dat kind, ook als ze opeens een andere mening blijkt te hebben. Er zal in zo'n geval misschien wel blijken dat bepaalde onderwerpen wat gevoelig zijn. Daar zal iedereen mee moeten leren omgaan. Met elkaar blijven praten is dan wel belangrijk.

Mirreke

Misschien moet je voordat je zulke uitspraken doet, eerst eens wat daadwerkelijk kennis opdoen.
Je redenering heeft meer weg van een beetje populair wildersgewauwel en geeft duidelijk blijk dat je je nog nooit werkelijk serieus verdiept hebt in moslimgeloof of wat er in de koran staat.
Valt me zwaar tegen van je mirreke.
groeten albana

Over wat anders geloven

Op zich denk ik niet dat wij er zo'n moeite mee zouden hebben mocht 1 van de kinderen een ander geloof krijgen. Bij ons is vrijheid in geloven toch wel een groot goed. Dat was trouwens bij ons beiden thuis al...Zowel bij man als bij mij. Bij ons waren we 'heiden' (zoals mijn opa het noemde), niks dus, maar de grote wereldreligies waren wel zo belangrijk (qua invloed op de wereld) dat wij van alle stromingen de nodige voorlichting kregen in onze opvoeding. En kathedralen en synagoges bezochten en dan weer eens een doopsgezinde dienst bijwoonden.
Het was zelf wel eens komisch...Omdat wij meer een inhoudelijke uitleg over alle geloven en hun overeenkomsten en verschillen kregen wisten we vaak meer over b.v. het katholieke geloof dan mijn vriendin die toch elke zondag in de kerk zat en de preek moest beluisteren die ze niet eens snapte.
Het enige geloven waar ik écht moeite mee zou hebben is als 1 van de kinderen zich bij een vage sekte aansluit of bij een fundamentalistische stroming (b.v. jehova-getuige). Niet om het geloof an sich, maar puur om het verlies van vrijheid.
groeten albana

Eerlijk

Eigenlijk vind het wel eerlijk om de reacties van mensen hier te lezen; Vaak zeggen agnostische/atheïstische ouders dat zij hun kind tenminste wel keuzevrijheid geven terwijl gelovige mensen hun kind een bepaalde richting opduwen. Ik ben het daar nooit mee eens geweest want ik heb altijd het idee gehad dat deze ouders het net zo min leuk zouden vinden als hun een kind een rabiaat andere levensovertuiging er op na zou houden dan een religieuze ouder. Een boeddha beeldje in huis ok maar met een hoofddoek thuiskomen of bij de gereformeerde kerk gaan zullen ze net zo min leuk vinden. Is natuurlijk ook logisch want je hebt niet voor niks je eigen overtuigingen.

Mirreke bijvoorbeeld komt over als een militante atheïst uit het Dawkins/Hitchins kamp die zelf niet door lijken te hebben dat ze net zo fundamentalistisch zijn als de religies die ze bestrijden.

Bekeren

Overigens zullen de meeste mensen die zich bekeren juist wel vaak proberen redelijk fanatiek de regels na te leven. Dat zakt vaak wel weer af heb ik mijn eigen kerk gezien en ook bij verschillende moslim bekeerlingen. De eerste paar jaar is alles nieuw en prachtig en men gaat er helemaal in op maar na een paar jaar wordt er meer een balans gezocht. Bovendien loop je in het begin vaak achter andermans ideeën aan over het geloof omdat je zelf er nog niet zoveel van af weet maar naar mate je kennis vergroot dan ontwikkel je ook meer je eigen ideeën.

Ik zou er dus ondanks de relativerende berichten van Albana vanuit gaan dat je dochter zeker in het begin redelijk fanatiek zal zijn met de belangrijkste geloofsregels zoals 5x per dag bidden, geen varkensvlees eten en misschien zelfs alleen halal eten, geen alcohol enzovoorts.

Bij mijn middelste dochter ben ik er een paar jaar geleden achtergekomen dat ze zich tegenwoordig moslim noemt. Ze zegt dat dit het geloof is waarbij ze zichzelf het prettigst voelt. Ik heb er geen moeite mee maar dat heeft natuurlijk ook met mijn man te maken want zo raar is het natuurlijk niet om hetzelfde geloof aan te hangen als je vader. Overigens merk ik er weinig van. Ze eet geen varkensvlees maar dat eten wij thuis toch al niet. Ze doet wel aan ramadan en ze bidt soms zegt ze maar ze bidt niet 5x per dag. Ik weet niet of ik haar ooit heb zien bidden. Het is bij haar meer geloof dan religie, zoals veel "wereldse christenen" ook hebben. Wie weet gaat ze er ooit meer mee doen;

Maar aan het eind van de dag zal het zich houden aan de regels heus niet de kern raken van wie je dochter is. Ze zal nog gewoon dezelfde persoon zijn, alleen nu met iets extra's.

In onze (mijn en die van mijn man) familie hebben we heel veel moslims en christenen en ook een paar atheïsten en via mijn moeders vader is er ook nog een Joodse tak en het zijn uiteindelijk allemaal net mensen