Puberteit Puberteit

Puberteit

Lees ook op

Ga ik dit goedvinden?

Zoon is 15 en heeft sinds 7 maanden dikke verkering met een eveneens 15-jarige meisje. Ze zien elkaar sowieso op school, maar brengen hele zondagen samen door en ook na school fietst mijn zoon vaak naar haar (ze woont in een naburig dorp). Ze zijn er van overtuigd dat ze de rest van hun leven samenblijven, tja.

Het meisje is op zich niet onaardig, maar dodelijk verlegen en onzeker. Ze loopt als een schim achter mijn zoon aan, gaat hij naar links dan gaat zij naar links zeg maar. Ze heeft eigenlijk geen vriendinnen, ze probeert nu wel wat te integreren in zoons vriendengroep maar dat vindt ze niet makkelijk. Wij doen vriendelijk tegen haar, maar ik zou haar soms wel eens door elkaar willen rammelen omdat ze amper wat zegt en als ik haar wat vraag dan schrikt ze gewoon. Heel vermoeiend vind ik het. Wij zijn echt niet zo moeilijk in de omgang hoor (nou ja, dat denk ik), maar bij haar lijken we alles fout te doen.

Maar goed, na 3 weken verkering kwam zoon met de vraag of hij daar mocht slapen. Nou nee, dat vond ik niet zo'n goed idee. Ik vond hem veel te jong (toen nog 14) en daarbij komt wat is nou 3 weken. Ja, haar ouders vonden het goed. Jammer knul, ik niet. Met enige regelmaat kwam de vraag terug en op een gegeven moment heb ik gezegd dat ik er pas over na ging denken na een jaar verkering. Ik begrijp ook wel dat ik seks niet tegen kan houden (ja hij is goed voorgelicht natuurlijk), maar jeetje, slapen maakt het allemaal zo "grote-mensen"-achtig.

Nu komt er binnenkort een familieweekend aan en natuurlijk is zoon meegevraagd. Tenminste dat zegt hij. Wat vind ik daar nou van? Nou eigenlijk vind ik het helemaal niks. Ik vind het allemaal veel te close en te huisje-boompje-beestje. Ik denk dat zoon echt heel verliefd op haar is, maar dat er ook een stukje schuldgevoel meespeelt. Ik heb hem in een goed gesprek wel eens gevraagd of hij het uit zou kunnen maken als hij dat zou willen en toen zei letterlijk: dan heeft ze niemand meer mam! Maar ja, zijn dat argumenten om hem niet mee te laten gaan? Ik heb wel eens met haar ouders gepraat bij het halen en brengen, maar ik ken ze natuurlijk verder niet. Ze hebben hem meer dan vriendelijk in het gezin opgenomen, nemen hem overal mee naar toe. Voor ons is het lastiger het meisje mee te nemen, we hebben al 3 kinderen dus als we met z'n allen ergens naar toe gaan zit de auto vol.

Ik weet het dus niet, afgelopen weekend kwam de vraag en ik weet niet wat ik er mee moet. Dus vandaar: wat zouden jullie doen? Mee laten gaan of zeggen nou nee, ik vind het nog te vroeg, te snel of zo.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Vanilia

Vanilia

09-10-2012 om 10:58

Maar

als het meisje wel spontaan, uitbundig was en je had er meer een klik mee. Had je er dan geen moeite mee als je zoon daar ging slapen? Misschien moet je je die vraag aan jezelf stellen want in het berichtje komt het op mijn over alsof het karakter van het meisje een rol speelt.

Fennyxx

Fennyxx

09-10-2012 om 11:04

Ik weet het niet

Ik heb op die leeftijd, met zolang verkering, wel alles goed gevonden. En nu het uit is (twee jaar later), heb ik daar wel een beetje spijt van.
Die pubers leven dan inderdaad erg huisje-boompje-beesje als man/vrouw, duiken helemaal in elkaars gezinnen, maar uiteindelijk gaat het gewoon puberaal uit. En dan moet er een hoop hersteld worden, in het eigen gezin, maar ook met eigen vrienden.
Soms voelt het als verloren tijd, een stuk jeugd ingeleverd voor een te volwassen relatie, en tegelijkertijd, het is niet anders. Ik kan niets terugdraaien. Ik heb wel serieus spijt van het met elkaars gezin op vakantie gaan. Die knul staat nu op al onze vakantiefoto's, dat soort gedoe. Hij kon haar echt niet missen, ook niet die twee weekjes. En na een maand na die vakantie maakt hij het uit.

Nowee

Nowee

09-10-2012 om 11:14 Topicstarter

Vanilia

Ik denk wel dat het feit dat het meisje niet echt lekker meedoet met het gezin voor mij meespeelt en dat vind ik dus niet eerlijk van mezelf. Vandaar dat ik juist wat andere meningen wil.

Nowee

Nowee

09-10-2012 om 11:23 Topicstarter

Fennyxx

Dat is waarschijnlijk de volgende stap: vakantie. Nou ja, bij ons in de auto past het niet.

Je laatste alinea vond ik heel herkenbaar: het voelt inderdaad als verloren tijd, hij levert een stuk jeugd in voor een te volwassen relatie. Op een gegeven moment viel het op dat we nooit meer vrienden van hem zagen en hem er ook nooit meer over hoorde. Voorzichtig heb ik daarnaar geinformeerd en hem uitgelegd dat hij zo wel samen met haar op een eiland komt te zitten. Dat heeft hij gelukkig ter harte genomen en inmiddels is daar weer wat balans in gekomen.

Hij is overigens volledig in haar gezin gedoken, maar ja, andersom lukt niet.

koentje

koentje

09-10-2012 om 11:52

Ja wel,

lekker mee laten gaan en hem zelf die keus laten maken. Kijk, het is heel lief van hem dat hij aanv oelt dat zij het niet aankan dat hij het uitmaakt, maar hij heeft ook iets te leren in dat opzicht. Dat je jezelf uiteindelijk niet kan en mag verloochenen binnen een relatie.
Je kunt de relatie proberen af te remmen waardoor het langer duurt voordat jouw zoon het spaans benauwd krijgt en het uiteindelijk uitmaakt, je kunt het ook laten gaan en ze hun gang laten gaan zodat het wat sneller gaat.☺
Ze hebben allebei veel te leren uiteindelijk in de relatie die ze nu hebben. Jouw zoon dat hij iemand met meer persoonlijkheid straks interessanter vindt en het meisje dat ze zich minder afhanelijk zal moeten op gaan stellen om beter overeind te blijven. Dat zal hen allebei sterken.
Dus ik zeg: laat gaan! Ze moeten er zelf achter komen.

Ik zou overigens als ik jou was wel eerst de ouders bellen van dat meisje. Sowieso om eens een beeld te krijgen van hoe zij t.o. de relatie staan en om te polsen of zij ook zien hoe afhankelijk hun dochter zich maakt van jouw zoon. Hoe kwetsbaar ze is.

Serwe

Serwe

09-10-2012 om 11:53

Visie

Of je zoiets wel of niet goed zou vinden heeft ook te maken met je visie op relaties en verkeringen. Ik vind mee met een familie weekend een kleinere stap dan laten slapen bijvoorbeeld maar andere mensen zullen daar misschien anders over denken.

Voor ons is het zo dat we verkering hebben vooral zien in de context van later. Dit vanwege ons geloof. We vinden het prima als ze platonische relaties ontwikkelen met andere jongeren maar echt verkering hebben is iets waar je voorzichtig mee moet zijn. Leer elkaar eerst goed kennen voordat je die stap zet. Geniet van je jeugd, leer jezelf kennen en ga dan pas een relatie aan. Dit hangt samen met onze visie dat verkering vooral is om je toekomstige man of vrouw te leren kennen en niet iets is om mee te experimenteren.

In dat kader zou ik een familie weekend eerder goed vinden. Zoon zou dan namelijk de familie kunnen leren kennen en zien of hij zich daar thuis voelt. Bij een huwelijk krijg je er ook een familie bij en het is belangrijk dat het daarmee ook goed klikt. Ik zou het fijn vinden als ze elkaar's familie echt goed leren kennen. Echter jouw zoon is nog maar 15 en dat is daar ook nog wel jong voor. Ik zou voorstellen dat dit volgend jaar ook nog kan en het nu nog even rustig aan te doen.

Maar dit hangt natuurlijk wel samen met onze geloofsvisie die onze kinderen kennen en zelf ook aanhangen. Als iets in het kader van bijvoorbeeld geloof past is het makkelijker te 'verkopen' dan als een beslissing willekeur is.

Echter je zoon is nog maar 15 en heeft zich neer te leggen bij jullie grenzen. Als je zegt dit jaar niet maar volgend jaar wel bijvoorbeeld dan zal je zoon dit moeten aanvaarden.

tonny

tonny

09-10-2012 om 12:43

Achteraf praten

Helemaal eens: 'Die pubers leven dan inderdaad erg huisje-boompje-beesje als man/vrouw, duiken helemaal in elkaars gezinnen, maar uiteindelijk gaat het gewoon puberaal uit. En dan moet er een hoop hersteld worden, in het eigen gezin, maar ook met eigen vrienden.'

Zo heb ik dat ook ervaren, destijds, met minstens een van onze kinderen. Maar wat moet je. Achteraf praten is altijd makkelijk.

'Soms voelt het als verloren tijd, een stuk jeugd ingeleverd voor een te volwassen relatie, en tegelijkertijd, het is niet anders. Ik kan niets terugdraaien. Ik heb wel serieus spijt van het met elkaars gezin op vakantie gaan. Die knul staat nu op al onze vakantiefoto's, dat soort gedoe. Hij kon haar echt niet missen, ook niet die twee weekjes. En na een maand na die vakantie maakt hij het uit.'

Ja, zo voelde ik het ook. Inclusief de vakantiefoto's en al snel uit na die vakantie.
(bij ons paste ook niet alles in de auto, trouwens, maar dan bestaat er nog een trein. Dus voortaan maar vliegen bij overheersende puberrelaties??)

tonny

tonny

09-10-2012 om 12:46

Serwe, goeie insteek

familieweekend eerder goed vinden dan ander gelogeer. Ontdekken hoe je je bij die club voelt, da's een goeie en ook leerzaam voor later. Inderdaad veel 'nuttiger ' dan snel bij elkaar blijven slapen, waarbij het gezinsleven (en het contact met anderen) vaak tot het minimum wordt beperkt omdat de geliefden constant op de eigen slaapkamer filmpjes zitten te kijken en wat dies meer zij.

Lang leve de familieweekends; en pas op met groepsfoto's, voor je het weet moet je daar straks weer allerlei mensen afknippen

Nowee

Nowee

09-10-2012 om 13:33 Topicstarter

Koentje

Zou ik haar meer de hemel in moeten prijzen? Mijn vader werd vroeger eens heel amicaal met een vriendje van mij. Hij vond hem zo geweldig en aardig en wat een goede keus had ik gemaakt. Het was gauw uit, dat kan ik je wel vertellen.

Ik heb er wel eens over gedacht om een en ander met haar ouders te bespreken, maar ik vind het best lastig om over te beginnen.

Nowee

Nowee

09-10-2012 om 13:42 Topicstarter

Serwe

Wij zijn niet gelovig en ik zie verkering ook niet zozeer als iets om je latere man/vrouw te leren kennen. Hij mag van mij best een x-aantal vriendinnen gehad hebben voor hij gaat trouwen, maar deze verkering gaat zo snel en het is allemaal zo serieus.

Het ging vorige week aan tafel over sinterklaas en middelste van 12 zei: oooooo oudste, jij wilt natuurlijk theedoeken voor als je gaat samenwonen! Oudste ging er nog serieus op in ook. Ja nog eventjes zeg en ik ga mijn oudste een peper en zoutstel geven!

Ik zie ook gewoon op tegen dat soort dagen. Jongste wordt bijna 4 en gaat dit jaar natuurlijk vol sinterklaas beleven. Ik vind sint het leukste feest van het jaar dus pakjesavond is altijd een van mijn favoriete avonden. Ik wil dat eigenlijk met het eigen gezin vieren maar ik vermoed dat ik dat niet kan maken. Zou ik gewoon te ouderwets zijn?

Nowee

Nowee

09-10-2012 om 13:43 Topicstarter

Trouwens serwe

Je hebt wel gelijk: in het kader van jullie geloof kan je het makkelijker maken om "nee" te zeggen, het is dan gebaseerd op iets. Bij mij is het gewoon een gevoel.

Nowee

Nowee

09-10-2012 om 13:44 Topicstarter

Tonny

Zoon is al meerdere malen mee geweest naar verjaardagen daar in de familie en hij wordt binnengehaald als het verloren kind (tenminste als ik hem mag geloven).

Fennyxx

Fennyxx

09-10-2012 om 14:03

Geloof en feestdagen

Precies, met een geloof kan het soms makkelijker zijn om gewoon 'nee' te zeggen, terwijl zonder geloof je hetzelfde gevoel kan hebben. Maar dan lijk je, in al je onzekerheid, een goede reden om 'nee' te zeggen te missen.
Toch, sinterklaas, op de ouderwetse manier, met een stapel pakjes, vond ik echt nog niet kunnen met verkering erbij. Lekker gierig en egoïstisch, maar ik zag niet waarom ik voor hem dat ook een 'groot' cadeau moest kopen, en de grootouders die een bijdrage leverden, moesten dan ook voor hem iets kopen? Ik ben blij dat ik dat heb kunnen afhouden.
En met kerst en oud& nieuw zijn wij weg, op vakantie, en daardoor was hij daar ook niet bij. Want zijn ouders wildne niet dat hij dan volledig weg zou zijn.

Orange

Orange

09-10-2012 om 14:21

Ongelijkwaardigheid

Dochter komt net uit een vergelijkbare situatie. Zij was 14 toen de relatie begon, het heeft een half jaar geduurd. Jongen heel stil, hing aan haar, zij raakte ook in isolement. Ook hier zei hij maar heel weinig, ik heb altijd vriendelijk tegen hem gedaan (ook al zei hij niets terug), man had daar wat meer moeite mee maar toch onder het mom van ¨ze moet het zelf in gaan zien¨ zeer vriendelijk gedaan tegen hem.
Zij is heel erg verliefd op hem geweest maar op een gegeven moment realiseerde zij zich dan toch dat zij de rest van haar leven hem op sleeptouw moest nemen en dat zij in een leventje vast zou komen te zitten wat zij niet fijn vond. Met pijn in haar hart heeft ze het uitgemaakt. Daar heeft hij grote problemen mee gehad (zie mijn draadje van een week of 2 geleden, ging over dreigementen).
Dus mijn advies: als je zoon schuldgevoelens heeft, laat hij niet bij haar blijven want zo wordt het uiteindelijk alleen maar erger met uitmaken. Het familieweekend kan dan het laatste duwtje zijn in de goede richting: realiseren wordt dit mijn toekomst? Jij kunt het hem wel zeggen maar dat kan juist averechts werken.

Mams

Mams

09-10-2012 om 15:33

Nee

Hier mag veel, maar ik vind 15 jaar gewoon echt te jong. Stel je eens voor dat hij zich in die familie wel thuis voelt? Wil hij dan bij haar blijven omdat ze alleen is en omdat de familie zo leuk is?
Aan de andere kant zou ik haar beter willen leren kennen. Je kan nu wel zeggen dat de auto te klein is, maar als ze over een half jaar elkaar nog zo leuk vinden en hij mag met haar mee op vakantie. Wat dan?
Nodig haar uit, doe eens een spelletje, zet het gourmet stel op tafel en leer haar kennen. Dat is de manier waarop wij potentiële schoon kinderen binnen halen. Je doet wat en je praat wat.
Maar mijn kinderen zijn iets ouder en gemakkelijke praters. 15 blijft jong.

Kaaskopje

Kaaskopje

09-10-2012 om 16:01

Savon

Ik zeg bij voorbaat dat het makkelijker gezegd dan gedaan is, maar misschien is er voor jou zelf ook werk aan de winkel met dit meisje. Als ze bij jullie zo stil en verlegen is, betrék je haar dan wel bij jullie bezigheden? Onze ex-schoonzoon (knipoog) heeft ons wel eens geholpen met de computer bijvoorbeeld. Hij had daar verstand van, wij niet.
Mijn dochters vinden het heel erg leuk om van die snelklaar brownies te bakken. Misschien vind de vriendin van je zoon dat ook wel leuk. Laat ze lekker hun gang gaan samen.
Bedenk wel dat jij de volwassene bent en dat zij de onzekere puber mág zijn.
Wat het familieweekend betreft, zou een kind van mij na 7 maanden verkering mee mogen. Ik vind 7 maanden lang genoeg.
Een zin in je verhaal viel mij op. Je kent de ouders van halen en brengen. Hoe moet ik dat zien? Lever je hem met de auto af of zo?

Serwe

Serwe

09-10-2012 om 16:05

Leeftijd

Je hoeft toch niet sinterklaas te vieren met haar erbij? 15 is nog jong en zo lang zijn ze nog helemaal niet samen. Dat kan later allemaal ook wel. Je kan gewoon duidelijk makem dat je voor dit soort dingen het nu nog te vroeg vindt. JJe kan zeggen dat je het prima vindt dat ze op 'gewone' dagen langskomt maar (nog) niet met speciale gelegenheden. Dat jullie dat gewoon nog als gezin vieren.

Ook als je geen 'goede' reden hebt mag je best wat grenzen aangeven.

Hoe jong moet je zijn?

Mijn ouders hadden al jong verkering en hebben het bijna 60 jaar gehouden met elkaar. Ik had er dan ook geen probleem mee toen mijn zoon verkering kreeg, nu alweer meer dan een jaar, toen hij 15 was. Overigens daarvoor ook steeds een tijdje een vriendin. En dat is autistisch. Ik moet er weleens om lachen hoe paradoxaal dat allemaal is. Ik heb ook helemaal niet de neiging om kinderen, maar ook geen volwassenen, van foto's te knippen. Het is een goede leerschool. Een relatie kan mogelijk niet voor het leven zijn maar je kan er altijd van leren. En mijn zoon en zijn vriendin leren elkaar om met jaloezie om te gaan, en hoe je dat doet met je eigen vrienden en gezamenlijke vrienden, het combineren van de rest van je leven. Ik ben er blij mee dat mijn zoon deze ervaringen opdoet terwijl hij nog bij mij woont. Dat is een hele zorg minder. Nu ben ik er voor hem om zaken door te spreken. Overigens geeft mijn zoon bij kennismaking altijd mijn telefoonnummer en als hij het meisje voor komt stellen komt er meestal ook een ouder mee, of ik ga zelf op bezoek. Dat zijn leuke contacten. Ik krijg nog weleens de groeten van ouders van meisjes waar mijn zoon geen verkering meer mee heeft maar die hij nog wel tegen komt. Het is toevallig allemaal in zijn vriendengroep, misschien niet helemaal toevallig dan. Zijn vorige verkering is vorig jaar ook meegeweest op vakantie, waarna het uitging overigens, en met zijn huidige verkering is hij zelf een paar dagen met de familie weg geweest. Om het weekend zijn ze bij elkaar bij haar danwel bij hem, of net hoe het uitkomt waar ze een activiteit hebben of niet, als ze allebei veel moeten leren. Inderdaad hebben ze grootse plannen, maar eerst een toekomst voor jezelf maken op school, ze steunen elkaar ook in hun schoolwerk. Misschien omdat het een goede match is, is het ook voor mij geen punt. Ze zijn aan elkaar gewaagd en ook al is er wel eens wat, ze komen er altijd samen uit. Samen slapen was natuurlijk ook spannend in het begin, maar dat is maar even, het is nu vooral leuk leven samen en met anderen en leren van elkaar. En elkaar missen als je niet bij elkaar bent. Gelukkig is er de webcam zodat je ze regelmatig samen aan hun huiswerk ziet, dan zwaai ik ook even en doe de groeten aan haar ouders. Ik ben er zelf blij mee.

Nowee

Nowee

09-10-2012 om 16:21 Topicstarter

We betrekken ons suf

Even eerst voor Kaaskopje: het meisje is een paar keer gebracht en dan 's avonds weer opgehaald. Bij het brengen ben ik pas even naar buiten gelopen en heb even met haar moeder gepraat. Zoon wordt ook wel eens opgehaald om ergens mee naar toe te gaan en zo hebben we elkaar een paar keer kort gesproken.

Verder mag ze natuurlijk altijd blijven eten maar toen we van de zomer een paar keer gingen barbecuen hebben we haar speciaal ook gevraagd (opa's en oma's erbij en zo). Als ik hoor dat ze een taart gebakken had probeer ik van alles te vragen, maar er komt niks uit. Van de zomer in de tuin gingen we yahtzeeën, dan wil ze niet meedoen want ze kan het niet. Met een hoop "kom op" van mijn kant wilde ze dan we samen met mij spelen, maar ze gooide alleen de dobbelstenen, ik nog proberen te overleggen, maar nee. We lezen dezelfde boeken, nou wat voor ingang kan je hebben, van die simpele chicklits. Dus goh wat heb jij gelezen, oooooo die is leuk, je mag ze wel van me lenen. Niks, niets, nada, noppes.

Zoon heeft weleens gezegd: ik zit er altijd tussen. Toen heb ik geprobeerd uit te leggen dat hij dat zo voelt maar dat dat van ons uit niet het geval is. Ze is altijd welkom, we zetten er een bord bij en behandelen haar als een lid van het gezin, maar ze lijkt het niet te willen. Ik vind het soms zo sneu voor zoon.

Vanilia

Vanilia

09-10-2012 om 16:41

Hmmm

Misschien moet je gewoon minder je best doen en haar meer in haar waarde laten. Komt ze misschien wat los en anders niet. Ik was vroeger ook heel erg verlegen, durfde ook nooit wat te zeggen maar genoot wel. Misschien zou je je zoon kunnen vragen hoe ze het eigenlijk bij jullie vindt. Grote kans dat ze het erg naar haar zin heeft maar zich gewoon niet kan uiten. Verder zou ik de verkering zelf aan je zoon overlaten. Ik begrijp ook niet helemaal wat je zo sneu vind voor je zoon? Dat je liever de relatie uit ziet gaan is duidelijk in je hele verhaal. Ik zou trouwens wel toestemming geven voor het familieweekend.

Orange

Orange

09-10-2012 om 16:44

Savon

Jouw laatste posting beschrijft precies zoals het hier ook toeging. Allerlei onderwerpen aangedragen waarvan je weet dat het een raakvlak heeft, hij at hier vaak mee (vond ie erg gezellig, hoorden wij niet van hem maar achteraf van dochter), heeft de familie gezien, ook vaak gevraagd om een mee te rummikuppen maar dat wilde hij niet etc etc. Op een gegeven moment zit je met je handen in het haar. Alleen je zoon kan daar verder een rol in spelen. Ik weet niet hoe maar hij heeft de sleutelrol. Lastig is het wel, zo'n type die veel bij je over de vloer komt.

Orange

Orange

09-10-2012 om 16:53

Vanilia

Ik kan niet voor Savon spreken maar wel voor ons. Tja, dat is het lastige, waar doe je goed aan? Ik heb ook wel eens een tijdje geen moeite gedaan maar dan krijg je alleen hallo en dag te horen.
Wij zien een partner van onze kinderen als iemand die erbij hoort. Dan is het fijn dat die persoon meer is dan een schim, die ook wat van zichzelf laat zien. Ook op de andere kinderen reageerde hij niet erg.
Wij moedigden deze relatie niet erg toe omdat we zagen dat ze zo totaal niet bij elkaar pasten: dochter is extravert, ondernemend, wil de wereld in. Hij was het tegenovergestelde, wilde wel van alles maar dochter moest alles aanzwengelen. Daar voelt ze zich op een gegeven moment niet meer happy bij.

Josje

Josje

09-10-2012 om 17:42

Net als anne

Hier hetzelfde als het verhaal van Anne. "schoonzoon" was hier een prettig type in de omgang, geen irritaties. Hij was gewoon gezellig, deed met vanalles mee, we hadden leuke gesprekken aan tafel. Wij vonden het juist gezellig met hem erbij. (dochter was 15, hij was 17) dus ja na een maand of 2 mocht hij blijven slapen en zij bij hem. (kwam als eerste een keertje beter uit na een feestje). Tja, het gaat toch een keer gebeuren en het hoefde van mij niet ergens stiekem, en wat ik al schreef, na het uitgaan bijvoorbeeld was het gewoon handiger als er niet eentje alleen naar huis moest, hij bracht haar dan thuis en zou zelf nog eens 7 km moeten fietsen alleen, dat vonden we niet nodig, doe dan maar samen uit samen thuis (bij ons of bij hem)
Nu is het uit, maar ik kan me niet irriteren aan de vakantie foto's waar hij op staat. Dat was de moment opname van toen gewoon, toen hoorde hij er eventjes bij (dochter is nog steeds bevriend met hem, het was haar keuze om de relatie te beëindigen)
Ik vind 7 maanden lang genoeg gewacht en ik denk eerder dat het aan het 'niet klikken' komt, wat me trouwens erg vervelend lijkt ja. Vreemd als je kind iemand kiest die helemaal niet bij hem/haar past hé. Heb je we eens aan zoon gevraagd hoe ze thuis is? En op school of bij vrienden? Is ze altijd zo stil bijvoorbeeld?

Nowee

Nowee

09-10-2012 om 18:56 Topicstarter

Nou vanilia

We laten haar gewoon in haar waarde en ik geloof niet dat we nou zo overdreven ons best doen.

Alle vrienden van de kinderen zijn hier welkom, graag zelfs. Ik geniet ontzettend als oudste op zaterdagavond na scouting met een heel stel van die opgeschoten pubers hier in de tuin zitten te barbecuen, te frituren en ontzettend veel lol hebbenm (en de grootste lol hebben door om de beurt uitgebreid op toilet te gaan zitten en dan allemaal 50 cent achter te laten, haha). Dit is nu de eerste echte vriendin en er zullen er vast nog meer volgen. Met alle andere vrienden kunnen we prima door een deur, alleen met haar lukt het niet. Dat vind ik lastig vooral omdat het allemaal zo serieus lijkt.

En nee, ik hoop voor zoon dat ze het nog heel lang leuk hebben, zolang ze er allebei happy mee zijn.

Ik vind het sneu voor mijn zoon omdat hij het gevoel heeft er tussen te zitten. Wij zijn gewend 's avonds met z'n allen koffie te drinken, hij vindt dat nog steeds leuk maar zij vindt het eng bij ons (en dat schijnt ze letterlijk tegen hem gezegd te hebben). Hij doet graag spelletjes, zij vindt dat niet leuk. Het is niet gelijkwaardig.

Nowee

Nowee

09-10-2012 om 19:01 Topicstarter

Orange

Het is toch wel prettig te lezen dat ik niet de enige ben. Ze reageert inderdaad totaal niet op de andere kinderen. De jongste wordt volgende week 4, is een hele open meid, kletst met iedereen maar zelfs tegen haar zegt ze niks.

En ach aanmoedigen, nee ik moedig niet aan, maar ik ga zoon ook niet vertellen hoe ik er over denk. Tenminste niet met zoveel woorden.

Met ons mee op vakantie (ik weet niet meer wie dat schreef) dat is gewoon geen optie, daar begin ik niet aan. Ik hoorde pas iets over de meivakantie, hij wil geloof ik met haar mee. Hij heeft niks gevraagd, ik heb niks gezegd.

Nowee

Nowee

09-10-2012 om 19:05 Topicstarter

Josje

Ze is overal zo verlegen, ze schijnt ook totaal geen vriendinnen te hebben en ja, als ik dat hoor vind ik het weer zo zielig voor zo'n grietje. Met 15 jaar stond mijn leven bol van de giechelende vriendinnen, uitgaan, uren winkelen en zo. Dat gun ik haar ook.

Wij zijn hier erg gericht op "gezellig met z'n allen", dat dat minder wordt naarmate de kinderen ouder worden vind ik logisch, ze gaan steeds meer op de vierkante meter leven. Bij haar thuis schijnen ze dat veel minder te hebben en dat vind ik prima, ieder voor zich hoor. Ik vind alleen dat ze zich bij ons wel wat meer aan zou kunnen passen, zeker omdat zoon dat erg graag zou willen.

Savon

Misschien heeft het toch meer met jou voorkeur te maken dan met de voorkeur van je zoon. Je wil graag dat hij thuis komt met een vlotte meid die zich makkelijk kan voegen naar het gezin. Niet alle meisjes voldoen aan zo'n beeld en toch kan ze voor jou zoon iets aantrekkelijks hebben? Het is namelijk een beetje of je mijn dochter beschrijft. Heel lief maar ook heel verlegen, vind veel eng, en als het er van komt zal ze zich niet op haar gemak voelen bij de ouders thuis van haar vriendje. Vriendje is een stuk vaardiger, heeft al vakantiewerk gedaan en vind dochter lief, gezellig en attent en intelligent. Ze zijn schattig samen, gaan samen zwemmen op de fiets of de eendjes voeren. Ik ben blij dat ze zo'n leuke jongen heeft gevonden. Nu ontdooit ze ook een beetje, ook al zal ze altijd wat bijzonder blijven. We zijn niet allemaal hetzelfde.

Heb alleen je eerste bericht gelezen. Na 7 maanden verkering zou mijn kind wel meemogen op een familieweekend. Maar ik zou dit wel van te voren met ouders overleggen. Gaat de hele familie mee of alleen het gezin? Waar slapen ze?
Maar ik zou er tegen kind wel duidelijk bij zeggen dat dit niet betekend dat ze voortaan bij elkaar mogen slapen, dit is een uitzondering.

Vic

Vic

09-10-2012 om 21:55

Niet

Ik zou het niet toestaan omdat ik 15 te jong vind om bij elkaar te slapen. Dat ze al 7 maanden verkering hebben vind ik (op deze leeftijd) geen argument.

Soortgelijke situatie

Ik zit met onze dochter in soortgelijke situatie. Wij vinden logeren nog niet goed. Zolang er een mogelijkheid is tot
ophalen na een gezellige avond, dan vinden we dat voor voorlopig wel voldoende. Met een familie weekend mee: waar slaapt hij? Hoe staan haar ouders daarin? Dat zijn vragen die ik hen en die ouders zou stellen. Ze zijn nog jong en hun wereldje wordt wel erg klein door deze al zo vroege, serieuze verkering. Dat vind ik voornamelijk het grootste struikelblok.
Onze dochter is een slimme, vrolijke meid die zich op haar 15e richt op een aardige jongen zonder pit. (maar wat is dan de ideale schoonzoon of schoondochter? hun keuze hoeft niet de onze te zijnn) Er komt ook weinig respons van onze dochter haar vriend uit. Zij rent op ieder vrij moment zijn kant op, gaat om met zijn vrienden en vergeet daarbij haar eigen vriendinnen. Een gesprek met hem voeren is niet te doen, net zoals bij jou. Hij kijkt ons amper aan. Wij zien onze dochter veranderen, ze gaat zich naar zijn wereld richten en rent zichzelf daarin voorbij. Hem de hemel inprijzen doe ik niet (meer), want hoe aardig en lief hij ook voor haar mag zijn, we zien haar ten nadele veranderen en zichzelf vast zetten in een te klein wereldje.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.