Ga ik dit goedvinden?

Savon

Van dat halen en brengen snap ik nu
Als ik je verhaal zo lees, dan komt toch bij mij de gedachte boven dat er signalen worden uitgezonden, die ervoor zorgen dat het meisje teveel onder de indruk is van jou of de hele gezinssituatie. Wat ik aan jouw kant zie is een grote drang naar gezelligheid met alleen het gezin. De vriendin is stoorzender. Welk signaal denk je dat de vriendin oppikt? Niet van een warm bad, vrees ik. Ik zeg dit niet om onaardig te doen. Ik vind het sneu dat het zo moeizaam gaat voor iedereen.
Toen mijn dochter verkering had was dat ook inclusief Kerst, Pasen en Sinterklaas. Dochter en vriend hadden het allemaal keurig uitgedacht, waardoor beide families evenveel aandacht kregen. Dus Sinterklaas werd in beide families gevierd, Kerst en Pasen werden keurig opgedeeld tussen beide gezinnen. Mijn dochter is nogal van de vaste gewoontes, dus op deze manier verzekerde zij zich er ook van dat ze ónze gewoontes niet zou missen. Ik had er totaal geen moeite mee. Het was net zo gezellig als anders, maar met meer zielen.
Als je je zoon tegemoet wilt komen zou ik langzaam maar zeker toch proberen om de verkering volledig te accepteren. Zolang je zoon het niet uitmaakt moet je het daarmee doen. Ik zou het onderwerp 'uitmaken' ook niet meer noemen. Dat is niet aan jou en je dwingt je zoon daarmee in de verdediging. Mijn mening is dat het verstandig is als je toestaat dat je Sinterklaas met haar erbij en Kerst met haar erbij viert. Tegen die tijd hebben ze 9 maanden verkering. Dat is héél lang als je 15 bent. Je zoon zal haar missen als ze niet mee mag doen. Dat gevoel is niet minder serieus omdat hij 15 is. En het meisje zal zich in haar onzekerheid misschien van alles in het hoofd halen.
Is het trouwens zeker dat het familieweekend inhoudt dat jouw zoon en zijn vriendin op een kamer slapen? Vinden haar ouders dat wel goed? Is het misschien een idee om toch maar eens wat nader kennis te maken met de ouders van het meisje? Wij zijn een keer uit eten geweest met de ouders van de vriend, met het verliefde stel erbij natuurlijk. Dat was heel gezellig, we bleken het goed met elkaar te kunnen vinden.
Op die leeftijd had ik trouwens, bedenk ik nu, soms wel een half jaar nodig om mij écht thuis te voelen bij andere mensen.

Mijn idee

Iets dergelijks ook in mijn gezin meegemaakt. Dochter had verkering met jongen en was ervan overtuigd dat hij de ware was. Ze waren beiden 15. Na twee jaar gingen ze naar een andere school en kwamen tot de ontdekking dat ze niet meer bij elkaar pasten. Dochter had net als enkele vriendinnen ook al vroeg en meteen lang verkering. Alle relaties zijn na een jaar of twee uitgegaan. Er zijn er echt maar heel weinig verkeringen die de twee jaar overleven.
Overigens denk ik niet dat ik een familieweekend zou goedvinden als ze pas 15 zijn. Ook niet samen laten slapen voor hun 16de of een jaar verkering. Sinterklaas is iets voor het gezin. Als je dit in beide families moet meevieren heb je sowieso al een planningsprobleem. Ik vind 15 echt nog te jong om vriend(in) helemaal in je gezin op te nemen.

Sint en kerst vind ik wat anders

Met dagjes uit en Sint of Kerst zou ik dan weer minder problemen hebben. Zolang de geliefde in kwestie 's nachts weer in zijn eigen bed slaapt. Ik ben sowieso nog in de gewenningsfase dat 15-jarigen schijnbaar dikke verkering kunnen hebben. Ben blij dat die van mij pas 13 is, dus dat is nog ver weg

Savon

Het gaat mij niet om die 7 maanden, maar om de leeftijd. Stel je voor dat hij er nog vroeger bij zou zijn en al met 13 een verkering van 7 maanden had. Zou je ze dan ook bij elkaar laten slapen? Mijn argumenten zijn niet heel hard vrees ik, want als het een platonische vriend(in) zou zijn zou ik er helemaal geen moeite mee hebben, ook niet met een weekend.

Volgens mij hoort het erbij

Ik heb altijd de indruk gehad, dat 'ongelijkwaardige relaties' erbij hoort in de puberteit en in de jongvolwassenheid. Een soort 'zoektocht' naar wat hoort bij mij en past bij mij. Dat het past bij onze manier van omgaan met liefdesrelaties nu op dit moment in ons land. Hier zoek je je eigen partner en ook best wel vrij jong als je jezelf nog niet helemaal kent. Een logisch gevolg dus. Heel anders dan in tijden dat je daar pas véél ouder mee durfde en kon beginnen en dan nog stiekum ook en ook heel anders dan in tijden dat je ouders dat voornamelijk nog bepaalden. Nu mag je het open en bloot zelf bepalen en ook wanneer je zelf eraan toe bent en dan wordt het gewoonweg 'uitproberen'. Ik zie het ook gebeuren overal om mij heen, bij kenissen,collega's en vrienden, vooral bij die waar je een band mee hebt omdat je kinderen even oud zijn en je dus altijd wel gespreksstof mee hebt op die basis. Bijna alle jeugd in die leeftijd overkomt dat wel eens....(op uitzonderingen na natuurlijk) en het blijft altijd 'lastig' om als ouders daar goed mee om te gaan. Want jij wéét al waar hij/zij nog achter moet komen. Namelijk dat ze totaal niet bij elkaar passen. Dat maakt al dat je anders tegen die relatie aankijkt dan je kind. Want je kind ziet dat nog niet. Dat de ouders van de tegenpartij enthousiast zijn is nog wat anders....want wie zou niet blij zijn als je verlegen nogal introverte dochter een leuke knul vind die haar op sleeptouw neemt en initatiefrijk is? Daar zou je zelf toch ook blij van worden?Maar bij al die ongelijkwaardige relaties komt er vanzelf een dag dat de jonggeliefden daar zelf ook achter komen en zover is je zoon en zijn vriendin nog niet. Hier had oudste ook zo'n 'verkering'en zij werd ook binnengehaald als de verloren dochter. Bij oudste was het in een dik half jaar al bekeken. En die moést en zou ook per sé mee naar familiefeesten en bruiloften en weekendje weg. Nog net voor de kerst was het over. Gelukkig maar. En ze heeft er wel van geleerd. Want met die vriend dat was geen gelijkwaardige relatie, maar die familie daar had ze toch de nodige moeite mee om daar zomaar mee te breken. Het was ook gewoon een leuke familie. De laatste maand heeft ze vooral getwijfeld om die familie of ze het nu wel of niet uit moest maken. Wij zijn gewoon 'aardig' geweest tegen deze nieuwe vlam, maar zo binnenhalen als zijn familie deed, dat past ook niet bij ons. Dat gaf nog een hele discussie omdat wij in die tijd ook een familiefeest hadden en dochter zich enigzins 'verplicht' voelde om hem ook mee te nemen omdat het andersom ook gebeurde. Maar diegene die dat feest gaf wilde dat niet eens, die zag ook wel dat deze relatie weinig toekomstmuziek zou brengen. In onze familie hoort een relatie er pas bij als het écht,écht serieus is....En je eigenlijk zeker bent dat dat voor járen is en niet voor 2 jaar. Dochter was toen al in de 'twijfelfase' dat speelde ook mee. Na die discussie was oudste er trouwens wel mee eens...Ze zag dat verschil in familie-skills' ook zelf wel. Wat mij is opgevallen bij oudste...na deze ongelijkwaardige relatie is ze heel anders 'verliefd'. Meer dat ze er in beginfase al over nadenkt of iemand bij haar past of niet en of het wel zal gaan werken. Al voor het überhaupt aan was dus. Van de zomer was ze behoorlijk verliefd op een (best leuke) knul die net zo'n druk baasje is als zij. Buiten een beetje flirten is het nooit gekomen, ze hebben wat afgesproken, gepraat en zijn al vóor het werkelijk wat werd tot de conclusie gekomen dat er in hun leven nu op dit moment geen plaats is voor een serieuze relatie. Nu zijn ze 'vrienden' en als ze elkaar treffen is het magische er nog, maar doen er voorlopig niks mee.
De tijd zal het leren. Wie weet over een tijdje of wie weet nooit.
groeten albana

Weekend zou ik wel doen

Mits cijfers okee zijn en planning op orde (zou dus meteen een mooie stok achter de deur zijn).

Ik zou er dan wel vanuit gaan dat de andere kant samen slapen niet gaat faciliteren. Kijk, als ze met elkaar naar bed willen doen ze dat toch wel, maar ik vind 15 te jong om de kat al op het spek te binden. En daar zou ik dan dus met de ouders van dat meisje over praten.

Ik zou denk ik, maar dat is hier dus ook nog geheel hypothetisch want oudste heeft de vlinders dus nog echt niet ontdekt, vriendin beschouwen als een speciaal soort beste vriend. En haar dan ook zo behandelen. Dus wel op gewone feestjes maar niet op speciale hoogtijdagen zoals Sinterklaas en Kerst. Dat zijn voor mij ook dagen voor het gezin. Ze gaan nog niet trouwen en de kans is best groot dat dit niet beklijft, dus leven en laten leven lijkt mij prima. Eb: Als ie vrienden op bezoek heeft: doe je dan ook zo je best om ze erbij te betrekken?

Kerst en pasen

Even in het algemeen: ik kijk ervan op dat sommigen juist met Kerst en Pasen de geliefden van puberkinderen buitensluiten. Kerst en Pasen zijn inderdaad familiefeesten, maar een verkering hoort toch ook al dan niet tijdelijk bij de familie? Hoe lang moeten ze verkering hebben voor de deur open gaat op dat soort dagen? Als het stel elkaar net voor Kerst de liefde heeft verklaard vind ik het ook nog wat snel om meteen een bord bij te plaatsen, maar na máánden toch wel?

Slapen

Meisjes, er wordt de hele tijd gesproken over 'slapen'. Ik denk dat dat de lading niet dekt van waar iedereen zo'n moeite mee heeft, toch?

Tirza

Nee

dat denk ik ook niet

Wat ik zelf merk is dat ik mijn grenzen achteraf heb verlegd. Ik vond voor mijn dochters 15 waren dat 15 ook te jong is om met een jongen in bed te liggen en daar van alles mee te doen behalve slapen. Achteraf vraag ik mij af waarom dat te jong zou zijn. 15 jaar vind ik nu acceptabel. Ik vind het nog best een ingewikkelde vraag, omdat ik denk dat het bezwaar voor driekwart veroorzaakt wordt doordat de ouders hun kind nog niet als seksueel actief-zijnd kind willen zien, terwijl hun kind daar qua ontwikkeling mogelijk wel aan toe is. Om even alles op tafel te leggen: wie weet is een puber van die leeftijd al wel seksueel actief, maar in zijn of haar eentje. De werkelijke situatie is dus misschien anders dan de ouderlijke grenzen. Maar goed dan zou je het bij een 15 jarige misschien wel goedkeuren, maar waarom dan niet 14? Dat vind ik dus nog steeds te jong. Lastig...

Albana

Ik vind het wel een goeie wat Albana zegt:
' het hoort erbij dat pubers in hun zoektocht zijn met wie/wat hoort bij mij' .
Als ouder snap ik dat ook wel. Maar het is in de praktijk toch niet zo makkelijk om mee om te gaan. Je hebt nu eenmaal een bepaald beeld van ' de perfecte partner' voor je voor je kind.
Moeite met feestdagen heb ik niet.
Logeren vind ik (nog) niet nodig op deze leeftijd.
Wat mij vooral in de praktijk tegen staat is dat ze zich al zo de verkering focussen. Er zijn nog zoveel nieuwe dingen, nieuwe mensen te ontdekken en dat remt nu af.
Misschien helpt Albana's zin mij om mijn gedachtes wat los te laten.

Te jong

Bij mij zou het alleen aan de leeftijd liggen. Op de 1 of andere manier vind ik 15 erg jong. En 16 dan weer minder. Dat is een kwestie van gevoel.
Hier was dochter 17 toen er een serieuze kandidaat kwam. Hij 18 kwam uit een prima milieu maar was daarin redelijk mislukt. (Niet mijn mening, wel van zijn ouders, het complete dorp en hemzelf. En terecht, maar iedereen heeft recht op een 2e kans)
Door wat hij allemaal uitgevreten had was de situatie thuis soms onhoudbaar. Met medeweten van zijn ouders was hij veel, heel veel hier. Tot 2 keer toe zelfs meer dan een week. Wij leerden hem wel kennen als een erg leuke jongen die overduidelijk erg gek op dochter was. Hij hoorde bij ons en heeft geen rare dingen gedaan. We hebben we heel veel gepraat. hij met dochter, maar ook met mij. Kortom een leuke tijd, inclusief Pasen, Kerst en vakantie.
En nu is het uit. Hij laat zijn ware aard weer zien en doet erg vervelend. Heb ik nu spijt van dat hij erbij hoorde? Nee. Het was een leuke tijd. Zij leert ervan, ondanks haar verdriet.
Het ergste vind ik wel dat hij terug is gevallen in zijn oude gedrag. Ik gun hem meer, maar dat moet hij zelf doen.
Ze waren jong, maar het is Gied geweest zo.

Logeren?

Ik lig in een deuk om de posting van Babette123. Als een van de weinigen hier op OOL (althans, die indruk heb ik altijd) heb ik logeren (zowel hier als bij een ander) nooit gestimuleerd. Hier thuis heb ik er geen zin in, buiten de deur wilden mijn kinderen nooit. Nou, dat was stom. Want logeren is leuk. En nuttig. Want stel je nou toch eens voor dat er wat gebeurt, dan móeten je kinderen logeren en dan kunnen ze het niet.
Goed, blijkbaar onthield ik mijn kinderen iets - daar heb ik mij bij neergelegd. Maar nu begrijp ik dat er ook een einde-logeer-leeftijd is? Als het 15 is mag het niet meer? En bij 14? 13? 12? 11?

Tirza

Tirza

Psssttt... logeren is hetzelfde als bij elkaar slapen met de handjes ónder de deken.

Qua logeren en slapen

Ik heb geen moeite met bij elkaar slapen, ook niet met logeren. Oudste kwam daar pas mee toen ze er écht aan toe was. Dus dat maakte het makkelijk. Toen ze 15 was had ze wel eens vriendjes, maar sex daar was ze erg duidelijk in dát wilde ze nog niet. Dus ook geen slapen bij elkaar want dat zag ze zelf (nog)niet zitten. Pas toen ze dik 16 was kwam de eerste serieuze lover in beeld en na een paar maanden ook slapen. Dat ging vanzelf want ze hadden 'afspraken' die gezien de tijd het praktisch gezien zeer onhandig maakten om beiden appart te slapen. Bij jongste voorzie ik net zoiets. Nu 14 maar jongens zijn (nog) een totaal andere wereld.
Dus zo kan het ook. Het is ook niks anders dan de rest van hun pubervriendinnen. Er is er nog niet 1 die enigzins 'iets' met jongens wil of heeft. Meer dan giegelen om jongens doen ze nog niet...en eigenlijk vind jongste dat ook al niets.
Qua kerst/pasen gedoe. Als wij als gezin 'onder elkaar' zijn vind ik ook tijdelijke liefdes erbij prima.
Als er familie/vrienden/etc. komen of we er samen wat mee doen, niet.
groeten albana

Hondstrouw (savon)

Maar óók als hij hondstrouw is zal hij tóch moeten leren om op een zeker moment voor zichzelf op te komen ten bate van zijn eigen geluk.
Dat maakt het alleen maar 'nuttiger' eigenlijk.
En juist 15 bied nog álle kansen. Het was veel erger geweest als hij pas op z'n 21 ste een echte relatie kreeg en daarin meteen zo serieus was en ook nog hondstrouw. Dan had de hele omgeving het óok veel meer 'voor altijd' gezien. Nu is het nog doodgewoon en in het verwachtingspatroon als het een keer ook weer 'uit' raakt. Dat is op je 21ste heel anders.
groeten albana

Precies

Je zoon is pas 15. Hondstrouw of niet, als hij niet gelukkig is in de relatie, dan zal hij het uiteindelijk toch moeten uitmaken. Maar denk je dat hij dat dan wil? Gedraagt hij zich met haar zo anders dan dat hij zich anders gedroeg/gedraagt? gedraagt hij zich nu tegennatuurlijk?
Ik heb mijn dochter steeds gezegd (ook toen ze nog geen verkering had): uit een relatie moet je energie krijgen, het moet je niet alleen maar energie kosten. En bij haar was dat op het laatst zo: de problemen van hem waren te groot. Hij claimde haar teveel. Het kostte haar veel energie. Zij werd er doodongelukkig van (dat zagen wij ook). Toen is ze zo dapper geweest het zelf uit te maken. Ze zag in dat ze hem niet kon helpen, veranderen etc
Jij: ´Ze doen ook verder zo weinig, ze hangen maar op die kamer.¨ Dat deed mijn dochter ook maar dat was wat haar uiteindelijk ook benauwde: zij is levenslustig, wil nieuwe dingen ontdekken. Dit was voor haar geen natuurlijk gedrag. Dat hield ze dus daarom niet vol. Zij zag geen ontwikkeling meer, zij zag zich al zitten op haar kamer, op de bank oud(er) worden, terwijl het leven voorbij trekt. Ja, ze is wijs voor haar leeftijd.
Misschien dat je je zoon ook eens kunt vragen hoe hij de relatie ziet, hoe hij zijn toekomst ziet. Het antwoord kan je erg verrassen.
En wij en dochter hebben jongen met open armen ontvangen, het was geen onwil maar ze pasten gewoon uiteindelijk niet bij elkaar. Hij was interessant voor haar, aanvankelijk, mooie jongen, mysterieus, dichter maar uiteindelijk bleek het mysterieuze een lege dop te zijn.

Maar waarom wéét je dat niet (sex)

Ik weet niet hoe jongste zal omgaan met eventuele sexualiteit, maar oudste was en is hier altijd heel open over sex. Niet dat ze vertelt wát ze precies doen (dat wil ik ook helemaal niet weten) maar wel ongeveer 'hoe ver' ze zijn en ze heeft wel eens vragen waaruit ik het kan afleiden. Nu heb ik geen enkel verstand van jongens, maar ik kan me zo voor stellen dat die makkelijker met hun vader over zoiets praten. Hoe doe je dat dan met voorbehoedsmiddelen? Of laat je dat van hun afhangen? Hier 'verstrekken' we ze altijd. Dus zijn ze in huis, en dring ik zelfs aan dat ze ze meenemen (condooms) en zich beschermen (de pil of wat anders). Oók als ze nog niet 'zo ver' zijn, in ieder geval als de káns er ook maar enigzins op is. Ik wil niet dat er dadelijk problemen komen in de vorm van een zwangerschap of een soa omdat ze nu net toevallig ná sluitingstijd en totaal onverwachts omdat ze er 'nog niet aan toe zijn' of met een lege portemonee daar op dat moment ineens enorme behoefte aan hebben. Dus dáár richt het zich meestal op. Op waarschuwingen en aanwijzingen dat ze ze mee moet nemen ook al is ze niks 'van plan'. Dat interesseert me niet. In een zeer verliefde bui kunnen dingen zomaar uit de hand lopen....en als de gelegenheid zich voordoet...opeens toevallig wat dan? En de vragen komen soms n.a.l.v. 'iets' ....iets dat ze gezien hebben (bij die ander dus) en vragen opriep of of je zwanger kunt worden van 'iets'.Of zoiets simpels als kunnen condooms kapot gaan als je ze in je portemonee hebt? En waar stop je ze anders in? Dus hoe pak je dat stukje voorbehoedsmiddelen aan??? En zelfs mét alle voorbehoedmiddelen is er wel eens onzekerheid. Opeens een dag later ongesteld...zomaar en je dan ongelukkig en onzeker voelen, want zat dat condoom wel goed? En van die zenuwen zomaar nóg een dag later. Dan is het wel handig dat je in ieder geval kan uithuilen bij je moeder en dat die verteld dat dat ook heel goed van de stress kan komen, toch? Want die meiden onderling die kunnen zo dramatisch doen en dan wordt het alleen maar erger, dus aan vriendinnen heb je op zo'n moment ook niet veel.
Overigens niks vreemds, want bij ons thuis ging het 'vroeger' niet anders.
groeten albana

Savon

Mijn zoon heeft drie jaar in een dergelijke relatie gezeten. Uiteraard hebben wij zo voor en na onze mening gegeven en merkte hij zelf op gegeven moment dat zijn ambities en levenslust en haar nulfactor op beide gebieden niet bij elkaar pasten. Het was een leerschool voor hem, hij weet nu heel goed wat hij niet wil! Je kunt niet meer doen dan een beetje praten, je mening geven, en hem aan het nadenken zetten. Dingen verbieden omdat je hun relatie niet zo ziet zitten zullen hun relatie niet beinvloeden, en misschien zelfs versterken!

En slapen?

Nou ik ga echt zeker weten geen toestemming geven op zo'n leeftijd om bij elkaar te 'slapen' als ik niet héél zeker weet dat ze voorbehoudsmiddelen hebben en gebruiken. Die 2 gaan wat mij betreft samen.
En dan niet een beetje ' mmmm dat weet ik wel man...' Nee, ik wil het zien, of een bonnetje of weet ik wat.
En horen waar ze dat (praktisch) stoppen of verstoppen of hoe ze het bij zich dragen zodat ze het elk moment tevoorschijn kunnen toveren. Gewoon zéker weten.
Als ik oudste mag geloven zijn jongens trouwens erg 'laks' in voorbehoedsmiddelen. Op een enkeling na. Ook door zijn ouders geínstrueerd
En toen ze pas begon en nog onwetend was dacht ze ook nog dat dát de 'taak' van de man was....Pffff...Nou reken daar maar niet op. Tegen mijn broer deden mijn ouders wat dit betreft trouwens niet anders (weet ik nu, toen niet).
groeten albana

Savon

Ik geloof echt dat je spijkers op laag water zoekt, voor zover ik dat kan beoordelen zonder jullie te kennen. Je zegt voor de tweede keer dat je gelóóft dat je zoon smoorverliefd is. Wat is er op dit moment dan zo erg aan de verkering dat jíj erover wakkerligt? Ze zijn 15 jaar. Het komt voor dat een verkering die op die leeftijd gestart is standhoudt en eindigt in een huwelijk tot de dood. Dat kán. Maar de andere werkelijkheid is dat het vaak níet standhoudt en dat ze er na 10 jaar op terugkijken met 'ach gossie, ja de eerste blijft je toch bij...'
Als je niet uitsluit dat ze nu al seks hebben met elkaar, wat kan jou het dan schelen dat ze huisje boompje beestje spelen op dit moment. Laat ze lekker. Ze zijn officieel nog te jong om uit te gaan, de stad heb je ook wel een keer gezien, wandelen is niet echt een puberhobby bij uitstek. Kortom wát moeten ze van jou doen om jouw gevoel van superburgerlijkheid op te jonge leeftijd weg te kunnen nemen?