Ga ik dit goedvinden?

Relatie

Als de relatie inderdaad met 15 jaar al erg klef is (amper nog omgang met anderen) dan zou ik zelf ook minder enthousiast zijn om nog meer samen zijn te stimuleren. (met weekendjes weg enz) tenzij het maar om een weekendje gaat op een heel jaar, waarom dan niet. Het kan inderdaad zijn dat de ouders van die dochter het heel fijn vinden dat ze zo'n leuke vriend heeft. Hier hielden dochter en vriendje wel hun andere sociale activiteiten aan, meerdere keren per week zagen ze hun andere vrienden dus kreeg ik dat kleffe gevoel niet zo. Ik geloof dat ik er anders ook niet zo blij mee geweest zou zijn hoor, ze missen anders zoveel van hun jeugd, door meteen al zo serieus met verkering om te gaan.

Slapen en logeren

Ik bedenk me dat ik een dochter heb die met slapen en logeren ook echt slapen en logeren bedoelt, ook al slaapt ze met jongens in 1 tent. Verkering?... pfff. Vriendschap is veel meer waard.

Tirza

Dat is het ook wat mij stoort aan serieuze verkering op deze jonge leeftijd. Het gaat allemaal op n te volwassen manier, maar er is nog zoveel meer. Uitgaan, vriendinnen/vrienden uitjes e.d. Ik denk dat ik dat in mijn postings toch wel duidelijk heb gemaakt.

Babette

Meisje en zoon zijn 15 jaar. Ze mogen dan officieel nog niet naar een café of zaak waar gedanst kan worden.
En waarom mag een 15-jarige geen serieuze verkering hebben? Dat hoort er toch ook bij op die leeftijd? Hád ik maar verkering gehad op die leeftijd, dan had ik mijn energie niet zo vreselijk verspild aan onbeantwoorde verliefdheden.
Ik zie in bezwaren zoals deze toch vooral de schrik van ouders omdat hun kinderen verder zijn dat ze schattig vinden.

Dat - dan

'dan' ze schattig vinden.

Verder

Het gaat wat mij betreft nog verder. De lievelingsbroer van mijn moeder kreeg vroeger verkering met zo'n introvert beetje angstig meisje. Het bleef aan en het werd een bijzonder gezin. Inderdaad een kindje wat naar mijn inzicht lief maar autistisch bleek te zijn, sliep tot zijn 13e bij zijn moeder of vader of allebei. Moeder was niet erg outgoing maar je kwam haar altijd wel even vriendelijk lachend, beetje verlegen, tegen op verjaardagen. Mijn moeder is het altijd zonde blijven vinden van haar broer. Inmiddels is tante overleden en zoon en vader wonen bij elkaar. Bij het kijken naar familiefoto's stond ik naast mijn oom die naar zijn vrouw wees op een gezellig avondje waar ze verkleed was en een voordrachtje had gedaan. Hij glom van trots en wees met trots en liefde naar de foto van zijn vrouw. Het is voor hen allebei een fijn huwelijk geweest. Jammer dat de omgeving er toch vaak achterlangs afwijzend op bleef reageren en er niet van genoten heeft dat ze het zo goed hadden samen.

Annej

Ik lees in je reactie dat je eigenlijk meer begrip had voor je oom en tante dan de familie. Toch lijk je ongemerkt (je gebruikt het woord 'inderdaad') de introverte ietwat angstige tante verantwoordelijk te stellen voor een kind wat naar jóuw idee autistisch was. Natuurlijk niet expres, maar omdat ze apart was, heeft ze haar aparte genen dus doorgegeven aan haar kind. En dan vind ik toch dat ook jij wel veronderstellingen doet, net als de familie gedaan heeft. Volgens die gedachtengang had ik ook een apart gezin moeten krijgen, want ik ben vroeger ook wel eens getypeerd als angstig en verlegen door een GAK-arts. Dat zei hij niet hoor, maar ik las het later in zijn rapport. Die heb ik een aantal jaren later opgevraagd. En met dat aparte van ons gezin loopt het wel los
Ik bedoel bovenstaande niet als vervelende kritiek, maar eigenlijk meer om aan te geven dat de mening van of beoordeling door anderen niet altijd hoeft te kloppen. De vriendin van de zoon van ma van 3 mag nu misschien introvert en verlegen zijn, maar ze is pás 15. Ze kan zich de komende jaren nog tot een hele interessante vrouw ontwikkelen. Mogelijk niet een die op tafel danst, maar wel een fijne vrouw om als moeder en partner te hebben.

Annej 2

AnneJ, ik bedenk me na het overgelezen te hebben dat jij het mogelijk net zo bedoelde als waar ik mee afsloot, maar ik reageerde vooral omdat jij zei dat je tante verlegen en ietwat angstig was met daaropvolgend "...Inderdaad een kindje wat naar mijn inzicht lief maar autistisch bleek te zijn,..." Dat kun je naar mijn idee niet zo zeggen. Tenzij je weet dat die diagnose gesteld is en bewezen is dat je neef het van je tante heeft meegekregen.

Ja maar savon

Ik breng het in de geest van zoals je vraagt : "Heb je je (fiets)lampjes bij je? " als ze weg willen en w.s. wel thuis zijn voor het donker, maar misschien ook niet. En zoals je vraagt; "Neem je je jas mee?" op een warme dag waarvan voorspeld is dat er misschien een regenbui komt...
Nou en als er iets in de 'lucht' hangt van een naderende mogelijke verkering of prille relatie vraag ik dat dus net zo. En misschien op een handiger moment dat ik nog even vraag hoe lang die al in haar tas zit (i.v.m. houdbaarheidsdatum en evt. slijtage).
En of ze het gebruiken en goed gebruiken? Dat check ik inderdaad niet. Maar dat gaat w.s. net zo als met die lampjes en die jas. Als je ze bij je hebt is het toch wel errug handig dát je ze hebt en er niet op een bepaald moment om verlegen zit. En misschien vervloek je je moeder dan wel 10 keer om haar 'gezeur' maar dat is dan maar zo. De 11de keer ben je je moeder dankbaar dat ze altijd maar zo aandringt daarop.
Zo gaat het met die lampjes, met die jas en w.s. met die condooms ook wel En met de manier waarop ze razendsnel die fietslampjes erop kunnen zetten zie ik dat ze er i.e.g. stukken handiger in zijn geworden dan ik (vaste verlichting).
Zo verging het mij en zo vergaat het mijn kinderen omdat het 1 van de dingen is waar ik mijn ouders juist wél dankbaar voor ben. En écht, ik ben de oudste en ik vondt het soms vreselijk dat gezeur van mijn ouders....maar ik was ze er ook dankbaar voor. Vooral toen ik sexueel actief werd.
groeten albana

En logeren bij jongens (kaaskopje)

Oudste heeft een gemeleërde vrienden/vriendinnengroep. Een stuk of 6 meiden en 4 jongens. De samenstelling wisselt wel eens zo'n beetje er komt er soms 1 bij en soms valt er weer 1 af....(gaat studeren en komt amper nog thuis ofzo of heeft verkering en trekt dan op met partners vriendengroep etc.etc.).
Maar het verschil tussen slapen bij deze vrienden of slapen bij een potentiële lover is écht hemelsbreed. 1tje is er zelfs homo dus dat is al helemaal geen mogelijke minnaar.En aan hun gedrag als ze samen zijn kun je wel aflezen dat ze écht, écht geen sexuele relaties hebben. De jongens behandelen hun meer als een soort 'zusje-vriend' dan als een mogelijke kanidaat voor een relatie. Iemand waar je mee kan keten en lachen en uitgaan en feesten en waar je op kan rekenen dat die je steunt. Zoiets. En waar je dan nét iets voorzichtiger mee moet zijn dan met een jongensvriend. Ze wijzen elkaar zelfs op mogelijke kanidaten van hetzelfde geslacht. Nou dat doe je met je verkering écht niet. Dus wat betreft slapen, als het zúlke vrienden betreft mag dat ook wel zonder condoom. Want dan slapen ze ook écht, zonder dat er wat anders bij komt kijken. Dat gebeurd ook wel eens....maar dat is heel anders. En dat is al járen zo, dus de kans dat het nog anders wordt lijkt me wel erg klein.
groeten albana

Verloren jeugd

Eén van onze dochters was ook pas 15 toen ze haar eerste vriendje leerde kennen,ik was eerst was terughoudend omdat ik haar véél te jong vond,maar uiteindelijk ging iedereen het gewoon vinden dat die jongen vaak hier was.Ik dacht dat we het beter een beetje van dichtbij in de gaten konden houden.Dochter had geen gewone jeugd,ging weinig weg met vrienden,was meteen al volwassen,leefde als een getrouwd koppel,terwijl ze eigenlijk nog een puber was.Jaren later kwam de breuk en kwam ze tot de vaststelling dat ze de mooie jaren had weggegooid.Pas nu is ze klaar voor een volwassen relatie en toekomst.

Gaat over jezelf

Uiteindelijk gaat het dus over jezelf. Ik denk niet dat mijn zoon een stuk jeugd overslaat omdat hij al meer dan een jaar verkering heeft. Elke keuze heeft ook beperkingen en mogelijkheden. En die keuze laat ik graag bij mijn kinderen. Het zou wat zijn als ze door een verbod of tegenwerking van mijn kant later tot de conclusie komen dat ik hun jeugd verpest heb door het afkeuren van hun relatie. Mijn zoon en zijn vriendin groeien op met elkaar en hebben elkaar om van te leren en om samen te leren balans te brengen in hun leven met hun ouders om hen heen. Het hangt van je eigen perspectief af. En Kaaskopje, het autisme zit ook aan mijn kant van de familie. Ik kan niet verwachten dat daar diagnoses liggen, zo was dat niet in hun tijd, maar ik zie de patronen wel en het communicatieprobleem en de stress daardoor. Maar gelukkig ook de acceptatie, het is toch je familie. En ik vind troost in die worstelende en onbegrepen moeders die zogenaamd hun kinderen verwenden waar ik dat herken als de balansdans die ik hier ook met mijn kinderen heb.
Bij mijn kinderen komt het dus van 2 kanten en de kans is groot dat als ze ooit kinderen krijgen dat dat met eenzelfde karakter zal zijn. Ik ben blij dat mijn kinderen zichzelf kennen en als ze ooit kinderen willen dat ze dat van zichzelf mee kunnen geven aan hun kinderen. En ik ben blij dat ik ze kan opvoeden met de verhalen van hun families.

Savon

Hoewel je niet reageert op het feit dat ik hiermee ervaring heb, wil ik je nog vertellen dat ik mijn man leerde kennen op mijn 26e, en wij volgend jaar 30 jaar getrouwd zijn.
In tegenstelling tot An Louise heb ik helemaal niet de indruk dat ik een verloren jeugd heb, we zijn samen opgegroeid en hielden onze vrienden en vriendinnen. Tot op de dag van vandaag.

Maar tureluur

Je man op je 26e leren kennen is toch een totaal ander verschil dan je man leren kennen op je 15e? Mijn vriendin is met haar schoolvriendje getrouwd, ze kennen elkaar inderdaad vanaf hun 15e. Het gaat goed maar ik zou nog steeds het gevoel hebben iets gemist te hebben hoor (al is het maar de ervaring van andere vriendjes hebben of een tijdje vrijgezel te zijn bijvoorbeeld) Of met je vriendinnen op vakantie, niet dat dat niet kan als je een vriendje hebt, maar dat doe je al gauw niet meer (mijn vriendin dus niet)

Merel

Ik denk dat Tureluur 16 bedoelt, anders zou haar stukje nergens op slaan.

Babette123

De serieuzerigheid van de verkering stoort je. Er is nog zoveel meer. Aha. Dat ís het hem nou juist bij groter wordende kinderen: er is zoveeeeel wat ze zouden kunnen doen. Er liggen hele wérelden voor hen open. En tóch kiezen ze er voor om te tutmutsen met een vriendje op de bank.
Of ze kiezen er voor om urenlang te gamen. Of om urenlang te shoppen. Of om eindeloos in disco's te hangen. Mijn oudste, bijvoorbeeld, beoefent nogal fanatiek een sport. Dat zorgt er mede voor, dat ze nauwelijks tijd heeft voor vriendinnen en al zeker niet om uit te gaan. Ook maar mee stoppen dan, dat serieuze gesport? Mijn jongste gamet. En doet dat vól overgave. Tja. Stoppen en verplicht naar de scouting schoppen 'want er is nog zoveel meer' in het leven?
Waarom is geconcentreerd bezig zijn met Je Grote Liefde overdreven serieus getutmuts en sneu omdat je zoveel mist, terwijl geconcentreerd bezig zijn met shoppen, game, studeren, scouting, uitgaan, vrienden géén overdreven gedoe en sneu omdat je andere dingen mist?

Tirza

Klopt

Was een tiepvout. Ik heb dat gevoel dus niet, toen ik hem net kende ging hij ook met een vriend op vakantie. (Hij was overigens mijn derde vriendje)

Klopt

Het is altijd lastig als je puber ,andere keuze's maakt dan hoe jij het graag zou zien.Mijn puber,geniet van haar jeugd,hangt met jongere,gaat uit,geeft al haar geld uit aan kleding,oorbellen en make-up.Heeft nog wel een baantje,naast school.Ze is gestopt met sporten en ik denk ook......doe het anders,doe iets nuttigs.
En inderdaad net wat Tureluur zegt,mijn vriendin leerde haar man kennen op haar 14de.Zij vindt ook dat ze niets gemist heeft,alles war wij deden met vriendinnen deed zij met haar vriend.Ze zegt het enige wat ik niet meegemaakt heb is liefdesverdriet en ze vindt het niet erg dat ze dat gevoel niet kent.

Tutmutsen en sport (n.a.l. tirza)

Ergens vol overgave voor gaan hóort misschien wel bij de jeugd, maar de vergelijking gaat niet helemaal op.
Vol overgave sporten of gamen hóort meer bij 'jeugd' dan tutmutsen op de bank.
Gamen en sporten zijn dingen die je als je ouder bent en je eigen centen moet verdienen en een gezin misschien aan het stichten bent of opleidingen aan het afronden bent en werken bent niet meer 'mogelijk' zijn.
Je hebt er de tijd niet meer voor en je conditie gaat naarmate je ouder wordt altijd achteruit.
Op je 50ste kán je niet meer serieus met sport bezig gaan omdat je dan wel tijd hebt (kinderen groot ga ik maar even van uit)hoogstens op amateurniveau. Gamen oké, dat kan misschien nog wel maar je kan op je vingers natellen dat je dat qua uithoudingsvermogen (gebrek aan slaap) niet gaat redden tegen je veel jongere leeftijdsgenoten.
In tutmutsen op de bank daarintegen zijn 50jarigen stúkken beter dan pubers! Dat houden mensen van die leeftijd héél veel beter vol dan een gemiddeld puber, qua conditie e qua uithoudingsvermogen en qua geduld.
Daarom vinden wij het zonde, jammer en er is zoveel meer in het leven.
Dat tutmusten kan je nog tientalle jaren.
Dat gamen en sporten zal er op een gegeven moment écht bij in gaan schieten op dit niveau.
groeten albana

Wat een onzin albana

Alles wat ik noem kun je tot op hoge leeftijd blijven doen, wie heeft het over niveau? Waarom wordt de ene activiteit meer gewaardeerd dan de andere? Waarom is samen op de bank zitten met je verkering tutmutsen voor bejaarden terwijl op diezelfde bank met vriendinnen filmkijken wél goed is? Waarom is met vriendje op je kamer zitten suf en met een vriendin de hele middag aan je haar klooien niet?

Is het niet gewoon zo dat wij allemaal met vertedering, spijt en verwrongen geheugen terugkijken op deze periode? Ach ach ach, wat was het leven tóen toch zorgeloos en prachtig. En dan vinden we het jammer dat onze kinderen Er Niet Alles Uithalen.
We zijn blijkbaar vergeten dat het leven toen helemaal niet zorgeloos en prachtig was. Je dag was al verpest door een pukkel. Of we verveelden ons te barsten. Of mochten dingen niet. Láát die kinderen toch - in plaats van ze ons gevoel van 'je leeft maar één keer' op te dringen. Dat hoort bij ónze leeftijd, niet bij de hunne. Zij mogen en kunnen leven alsof de wereld van hen is en ze álle tijd hebben.

Tirza

Nou

En of. Wat Tirza zegt.

Oke

En hoeveel van 'onze leeftijd' ken jij die vol overgave gamen of sporten?
Ik ken wel een heleboel die sporten, maar die doen het allemaal voor 'erbij' niet vol overgave. Omdat ze ook al vol overgave moeten werken en de andere dagen dan ook wel eraan toe zijn om te tutmutsen op de bank omdat ze moe zijn of aan hun relatie willen werken.
Ik ken ook wel mensen die gamen van onze leeftijd, maar daarvoor geld hetzelfde.
gr. albana

Alles op zijn tijd

ik weet dat mijn moeder zich ook ergerde als ik in haar ogen onzinnge dingen deed. Mijn agenda volkleuren, plaatjes uit bladen knippen, breien met oude panty's (en het werd niks, het was gewoon een Project). Dat is nou eenmaal zo. En in de ogen van pubers doen volwassenen dingen die nergens op slaan. Als ze lekker de boel glad hebben, gaan ze ineens een hele kast leeghalen. Of ze wassen de auto terwijl die over een week weer vies is. Of ze lezen de krant - morgen is het alweer oud nieuws.
Alles op zijn tijd.

Er zijn allerlei dingen waarvan ik nu denk - tjonge, waarom heb ik daar zoveel tijd in gestoken, waarom vond ik dat toen zo belangrijk. Maar het vormt je leven, het hoort erbij.

Ik herinner me best de irritie over rondhangen en steeds maar filmpjes kijken. Maar waarom is fanatiek sporten per definitie 'beter'? Alleen maar omdat je dat later niet meer zal doen? Ach...

Ja albana

Je hangt op details. Ik ken zat mensen júist van onze leeftijd die weer enorm gaan sporten. Die ineens aan marathons mee willen gaan doen.
Vrijwel geen enkele jongere zit hele dagen met zijn of haar verkering op de bank (of sport hele dagen of gamet hele dagen). Ze moeten naar school of studie of baantje, duhuh. Ik noem deze twee dingen omdat ik die van dichtbij zie. Maar Kaaskopje heeft bijv. kinderen (of eentje in elk geval toch?) die heel actief zijn in/bij/op/met de scouting. Vergooit die ook haar leven? En zo nee, waarom niet? En waarom zou wat zij doet beter zijn dan op de bank zitten met een verkering?

Omdat dat dingen zijn vanuit *onze* optiek. *Wij* vinden scouting met een grote groep mensen leuk en geweldig en gezellig en nuttig en lekker bezig zijn en contacten en leren en lachen en en en en (en ik mag hopen Kaaskopje's dochter ook ). Maar waarom is dat *beter* of te verkiezen boven op de bank zitten? In jouw redenering: omdat wij niet meer naar de scouting kunnen maar wel op de bank kunnen zitten. Ja, en dus? Moeten kinderen doen wat wij zouden willen doen? Of wat wij willen dat we gedaan zouden hebben?

Tirza

Scouting en zo

Oh, ik durf zelfs te zeggen dat mijn dochter via Scouting aan haar toekomst werkt omdat ze enorm aan het netwerken is, haar cv er alleen maar indrukwekkender uit komt te zien louter vanwege haar activiteiten bij scouting (ze zou gek zijn als ze die er niet uitgebreid op noemt) en ze trainingen ondergaat die zelfs onder medescouts als 'poeh poeh!', worden gezien omdat het best intensief is (ze is nu naar Duitsland voor een soort overlevingskamp voor ook weer diverse BELANGRIJKE vaardigheden). Het is dus een zéér nuttige hobby, waar ze niet zonder kan, omdat ze het er zo gezellig heeft Zij is een meisje die niet van bankhangen houdt. Nooit van gehouden ook. Na een minuut of 5 komt het "Ik weet niet goed wat ik moet doen." Zodra ze uit school of werk komt "Nou... niks te doen..". En dan gaat ze enorm haar best doen om 'matties' te vinden die ook niks te doen hebben. En het 'grappige' is dat ik juist dat soms wel eens lastig vind. Lastig in de zin van 'kind ontspan nu eens!' Je kunnen vermaken zonder dat je geëntertaind wordt of zonder vrienden of activiteiten, is op zijn tijd ook 'nuttig'.
Mijn dochters vallen niet meer in de pubercategorie, maar mijn jongste bijvoorbeeld werkt (baan en oppas'baantje') en voetbalt. Deze week kwam de verzuchting dat ze zo'n vol programma heeft dat ze amper vrij heeft. Dit kind houdt wel van bankhangen, maar komt er niet aan toe door haar bezigheden. Dat wringt. Een scholier/student mag zich af en toe gewoon nutteloos verpozen. Het puber zijn kost al genoeg energie en in de toekomst zijn zat verplichtingen waar die nutteloze jeugduren ruinmschoots door worden gecompenseerd.
Mijn motto is om kinderen gewoon hun gang te laten gaan, ze hebben op zich genoeg aan school. Alles wat ze er vrijwillig naast doen en nemen is prima en aan te moedigen, zonder een 'moeten'. Vervelen is bovendien nuttig, dat ook nog eens. Ik vind wel dat er vanaf 16 jaar actief moeite gedaan moet worden voor een eigen inkomen. Of dat nou oppassen is, de tuin voor de buren aanharken of een 'echte' baan, dat doet er niet zo toe.
Ik doe overigens ook spelletjes op de bank en de computer. Heel zinloos, ik weet het

Eens met tirza

Ik ben het eens met Tirza, en ik ken heel veel leeftijdsgenoten die behoorlijk fanatiek sporten, neem alleen al de hardloopdraadjes hier op OO.

Misschien

Is de inhoud van het 'ergens vol overgave voor gaan' ook niet eens wat 't 'm doet. In mijn ogen dan. Het is gewoon als je ergens vol overgave voor gaat en de hele andere rest aan de kant schuift...zoals sommigen doen als ze een enorme 'hobby' hebben dat bij mij wringt. Niet dat ik er 'last' van heb of er wat dan ook van zou zeggen of me ermee bemoeien...welnee, iedereen doet maar lekker waar ie zin in heeft. Het is alleen dat als je 1 ding hebt waar je zo enorm gefocust op bent en wat álleen je vermaak is en je gezelschap dat er dan bij mij altijd zo'n stemmetje in mijn hoofd praat dat zegt dat je nooit op 1 paard moet wedden. En in tegenstelling tot sport of gamen zie je bij tutmutsen op de bank de bijkomstigheid voorkomen dat andere vrienden/vriendinnen op een gegeven moment er de brui aan geven omdat de tutmutsen alleen nog maar tutmutsen en niets meer zonder elkaar willen doen. En áls ze dan al samen mee gaan....dat ze dan ook nog zich niet sociaal opstellen naar anderen. En juist omdat ze qua leeftijd nog zo jong zijn en er nog 'van alles' kan gebeuren en zich ontwikkelen lijkt mij dat niet zo verstandig. Niet dat de pubers hier dat doen of ooit gedaan hebben, maar de hele rest qua 'sociale contacten' even vergeten opeens omdat je wil tutmutsen dat zou ik niet goed vinden (denk ik, wie weet denk ik er als het zou gebeuren wel heel anders over) of in ieder geval zou ik het aanmoedigen om omgang met anderen wél te blijven doen. Oudste heeft dat in haar vriendenkring een paar keer meegemaakt en nu pas geleden met een meisje dat zij beschouwde als toch 1 van haar 'beste vriendinnen'. Beste vriendin heeft verkering, dik verkering en met echt best wel een prima jongen. Maar vriendin doet amper nog een stap buiten de deur zonder hem. Ja naar school....en verder dus niks. Idem dito die vriend. Dat is voor een tijdje ook nog wel prima...oke hopeloos verliefd, laat maar even gaan...Maar dat duurt nu al bijna 1 jaar en oudste heeft een beetje genoeg van de gefriemel aan elkaar en er dan bij 'moeten' zitten. Dus ziet haar amper nog en meevragen met uitgaan doen ze al helemaal niet meer...want ze wil toch niet mee of alleen met vriend en dan zitten ze de hele avond aan elkaar 'gekleefd'. Laatst hadden ze een feestje van een gezamelijke vriendin en daar zouden ze samen voor 'shoppen' en vriendin had beloofd ze zou alleen komen. En ze kwam toch weer met vriend...want vriend kwam 'onverwachts' langs...oudste teleurgesteld en het shoppen werd dus niks. Op het feestje kwam ze uiteindelijk ook niet opdagen.
Dit is ook niet de eerste vriendin die dit doet, het is de 3de al. Die vorigen hebben hun tutmutstrelaties al weer verbroken en wilden na een jaartje of 2 zomaar weer 'inhaken' in de vriendschap die er ooit 'was'. En dat heeft echt wel moeite gekost. Met 1 is het nooit meer wat geworden. Die had hun laten zitten met een vakantie die al wel geboekt was en nog betaald moest worden...De extra onkosten moest de rest dus erbij betalen. Want vriendje vroeg haar mee...en dat was belangrijker dan een al geboekte/afgesproken vakantie met haar vrienden/vriendinnenclubje.
Mochten ze dus hier willen tutmutsen...dan zou ik daar w.s. niks van vinden mits ze de rest van hun sociale contacten niet verwaarlozen. Dáár zou ik wel moeite mee hebben. Niet eens dat je alles op hetzelfde niveau en qua tijd hoeft te doen, maar helemaal niks meer ernaast ....terwijl zoiets toch nog vrij onstabiel en pril is. Nee. Dat lijkt me niet gezond en verstandig.
groeten albana