Geen interesse
mijn dochter van bijna 14 wil niets meer. Oa, geen huiswerk maken, Kamer is een bende, Ruzie zoeken. Pfff, maar goed..
Prima ik laat het zijn beloop. Discussie heeft geen enkele zin. Zegt Ja doet nee. Boos worden, huisarrest, discussiëren, helpen, interesse tonen. Niets doen. Ik heb alles al geprobeerd.
Geen was, dan wordt het niet gewassen. Dan trekt ze haar vieze oude kloffie aan. Stinkt naar zweet?? Lekker belangrijk ze trekt het toch aan. Wat moet ik er mee?
Persoonlijke hygiëne is elke dag een discussie. Laat het los.... Prima maar dan doet ze het gewoon niet... Weken niet als ik er niets van zeg.
Ik vind het erg lastig. Drukt ook echt een stempel op het negatieve van het gezin. Als we niets doen dan kelderen haar cijfers. Het interesseert haar niets. Zegt een leerkracht er iets van. Haalt ze haar schouders op en gaat weer door.
iemand nog nuttige tips?
MamaE schreef op 23-05-2023 om 23:44:
Onze ouders vonden ons achteraf heel erg meevallen als pubers hoor. Over het algemeen waren we best te hebben. Ik kan me eerlijk gezegd ook gewoonweg niet voorstellen dat een 14-jarige niet zou weten hoe die zichzelf moet douchen, of een tas inpakken, of vuile kleren in de wasmand moet gooien of tandenpoetsen. Hoe dan? Dat leer je toch al veel eerder? Moet je dat echt voor gaan doen met aan het handje nemen en instructies geven dan?
Ik vind oprecht dat er niks mis is met af en toe duidelijke grenzen stellen zo van 'en je gaat nu... omdat ik het zeg'. Ze maken zich los en zetten zich af, maar wel binnen grenzen. Als die grenzen er niet zijn, krijg je daar geen leukere individuen van denk ik.
Je bent als ouder toch niet het sloofje van je kind dat onder de noemer 'onmacht' alles achter zijn/haar kont fixt? De lat hoeft toch niet op de grond te liggen?
MamaE; dat kan je niet voorstellen, omdat je geen inzicht hebt in add of adhd. En wat de hersenwerking dan inhoud en wat iemand nodig heeft. Dan zou je weten dat elke focus op welke taak dan ook binnen 1 seconden weg is. Dat het onmacht is en geen onwil. En dat reacties zoals die van jou compleet de plank misslaan...
Als je je erin wilt verdiepen zou ik niet blijven hangen in aanname's, maar je gaan inlezen.
Of zou je een oma met dementie ook de les lezen, omdat ze van haar huis een rommeltje maakt.....je antwoord is waarschijnlijk nee...
Verwacht dan van een kind met add of adhd of autisme ook niet, op basis van aanname's, wat het zou moeten kunnen, maar neem als uitgangspunt waar het is in ontwikkeling en stimuleer ontwikkeling vanaf dat punt.
Het is duidelijk in het geval van TO dat er onderliggende problematiek is....
MamaE schreef op 23-05-2023 om 23:44:
Onze ouders vonden ons achteraf heel erg meevallen als pubers hoor. Over het algemeen waren we best te hebben. Ik kan me eerlijk gezegd ook gewoonweg niet voorstellen dat een 14-jarige niet zou weten hoe die zichzelf moet douchen, of een tas inpakken, of vuile kleren in de wasmand moet gooien of tandenpoetsen. Hoe dan? Dat leer je toch al veel eerder? Moet je dat echt voor gaan doen met aan het handje nemen en instructies geven dan?
Ik vind oprecht dat er niks mis is met af en toe duidelijke grenzen stellen zo van 'en je gaat nu... omdat ik het zeg'. Ze maken zich los en zetten zich af, maar wel binnen grenzen. Als die grenzen er niet zijn, krijg je daar geen leukere individuen van denk ik.
Je bent als ouder toch niet het sloofje van je kind dat onder de noemer 'onmacht' alles achter zijn/haar kont fixt? De lat hoeft toch niet op de grond te liggen?
MamaE, zo werkt het gewoon helemaal niet. Verdiep je eens in het puberbrein. (En nee, zelf puber zijn geweest geeft niet voldoende ervaringsdeskundigheid, je ‘ziet’ jezelf als puber zijnde echt anders. )
Natuurlijk hebben ze die vaardigheden al veel eerder geleerd. En ze verleren het weer helemaal als ze in pubertijd komen. Het is gewoon weg! (Nee, natuurlijk niet bij iedereen in dezelfde mate)
Het voert te ver het nu helemaal uit de doeken te doen. Maar kort: ze zijn met ándere dingen bezig. Motivatie ligt ook heel anders nu en ingewikkeld. Ze willen groot zijn en het zelf kunnen, het laatste dat ze willen is dat ouders ze bij hun handje nemen, logisch niet. Maar dat betekent dus ook dat het zo simpel niet is, dat je ze het ‘gewoon’ weer even leert. Want ze hebben het ook al geleerd. Alleen lukt het nu door diverse redenen niet meer.
Hier vond ik het pittig, en nog wel soms.
Vooral veel geduld, op mijn tong bijten, diplomatiek laveren. Leer je ook veel van, uiteindelijk vind ik het ook heel mooi.
Niet hele draadje gelezen trouwens maar wb stinken: daar kunnen ze vaak gewoon niets aan doen hoor. Veel pubers stinken nu eenmaal gewoon. Mijn zoon een paarjaar, dochter wat langer, stinkt nu soms nog. Terwijl ze zich prima verzorgd. Allemaal hormonen.
En Zappy, geen interesse is maar zelden waar denk ik. Het is een houding, trots, onzekerheid, verbloemen van gevoel van falen. En wellicht een stukje desinteresse omdat er teveel aandacht naar andere dingen gaat, puberen kan loeizwaar zijn.
Vooral wat meer helpen, op tactische wijze. Was op tijd in wasmand, anders wordt er niet gewassen, dat is een regel die vaak helpt maar in dit geval blijkbaar niet. Vraag haar hoe het anders kan, wat heeft ze nodig? Ook wb huiswerk. Op slaapkamer, moet je daar nog komen?
Het gaat niet om niet kunnen of simpelweg niet willen en een puber neem je niet zomaar aan het handje; ze willen soms amper met je gezien worden.
Het gaat erom dat er soms iets is, of niets is, zoals bij mijn kinderen.
Dan is het wat het is en daar doe je niet altijd wat aan en ook niet altijd wat mee.
Heeft verder niet met opvoeding te maken en ook niet met de persoonlijkheid van het kind. Want dat zijn ze nog.
Kinderen op een leeftijd waardoor het niet vanzelf gaat, of er iets is of niet.
Weet je, dat opruimen, douchen, belangstelling voor anderen en zogenaamde 'respect en fatsoen', dat heb je je kind in al de jaren voor de puberteit al bijgebracht en dat komt na die puberteit ook gewoon weer helemaal goed.
Maar het echt zien van je puber, het begrip en de steun die je kunt bieden als ouder (ook al gedraagt je kind zich volstrekt onredelijk en onmogelijk) dat is iets wat je kind in positieve zin vormt, wat het uiteindelijk met zich meeneemt en waar het op voortbouwt, het hele verdere leven lang.
Aan jou als ouder de keuze wat je belangrijker vindt
En nogmaals: ik zeg nadrukkelijk niet dat je geen grenzen moet stellen en dat je alles maar moet accepteren. Maar het gaat om de manier waarop. Eisen en dreigen is daarin niet de weg. Het is ontzettend makkelijk om in hevig conflict te komen met een puber en het is vaak een hele uitdaging voor de ouder om dat niet te laten gebeuren. Maar dat laatste levert iedereen wel het meeste op
Ik zal mijn best doen om zoveel mogelijk begrip te tonen en in verbinding te blijven, te ondersteunen waar nodig, maar ik weet ook dat mijn ondergrens misschien hoger ligt dan die van jullie. En dat ik misschien wel niet zo geschikt ben als puberouder.
Ja, puber zijn is ongetwijfeld soms heel lastig, dat mag er ook best zijn. Dat je jezelf op 1, 2 en 3 hebt staan, helemaal waar en begrijpelijk. Dat je onzeker bent en dat wil verbloemen, kan ik allemaal begrip voor hebben. Maar niet tegen elke prijs.
Ik snap best dat hormonen iets doen met je lichaamsgeur. Niet erg, hoort erbij. Maar er is een verschil tussen stinken omdat je al een maand niet gedoucht hebt of dezelfde kleren aan hebt of door je hormonen. Dat laatste kun je niks aan doen, dat eerste wel. En dat zou ik op een gegeven moment dus wél eisen. Omdat de omgeving daar last van heeft.
Als je kamer een puinhoop is, jouw feestje. Maar als er complete nieuwe ecosystemen ontstaan of er komt ongedierte op af, dan mag je als ouders echt wel even heel duidelijk grenzen stellen en daar consequenties aan koppelen.
Het doel is uiteindelijk dat een kind zich veilig kan afzetten tegen de ouders. Maar als de ouders zich niet meer veilig of prettig voelen in hun eigen huis door het gedrag van het kind, dan heb je eveneens een probleem.
MamaE schreef op 24-05-2023 om 10:50:
Ik zal mijn best doen om zoveel mogelijk begrip te tonen en in verbinding te blijven, te ondersteunen waar nodig, maar ik weet ook dat mijn ondergrens misschien hoger ligt dan die van jullie. En dat ik misschien wel niet zo geschikt ben als puberouder.
Als je kamer een puinhoop is, jouw feestje. Maar als er complete nieuwe ecosystemen ontstaan of er komt ongedierte op af, dan mag je als ouders echt wel even heel duidelijk grenzen stellen en daar consequenties aan koppelen.
Het doel is uiteindelijk dat een kind zich veilig kan afzetten tegen de ouders. Maar als de ouders zich niet meer veilig of prettig voelen in hun eigen huis door het gedrag van het kind, dan heb je eveneens een probleem.
🫣
Het is alsof je een maquette zo hard plat slaat dat het een pannenkoek wordt met slechts 2 kanten. Het is niet binair. Het is niet zwart of wit, niet wel of niet. Waarmee je naar mijn idee zegt, ja ik doe het anders maar wel net zò als net. Dat is je goed recht maar daar doe jij je dochter geen plezier mee. Kans dat de puberteit van je dochter een enorme kluif wordt, maar niet vanwege de puberteit van dochter alléén. Want een ecosysteem in je slaapkamer betekent dat je ergens moeite mee hebt en het helpt absoluut niet als je moeder daar elke keer van maakt dat het onwil is. Of anders is het onkunde en meer smaken zijn er niet. Dan kom je klem te zitten, als kind.
Waarom kijk je niet of er een cursus puberteit en opvoeden voor je is, in de buurt, geschikt voor jou?
Philou schreef op 24-05-2023 om 11:37:
[..]
🫣
Het is alsof je een maquette zo hard plat slaat dat het een pannenkoek wordt met slechts 2 kanten. Het is niet binair. Het is niet zwart of wit, niet wel of niet. Waarmee je naar mijn idee zegt, ja ik doe het anders maar wel net zò als net. Dat is je goed recht maar daar doe jij je dochter geen plezier mee. Kans dat de puberteit van je dochter een enorme kluif wordt, maar niet vanwege de puberteit van dochter alléén. Want een ecosysteem in je slaapkamer betekent dat je ergens moeite mee hebt en het helpt absoluut niet als je moeder daar elke keer van maakt dat het onwil is. Of anders is het onkunde en meer smaken zijn er niet. Dan kom je klem te zitten, als kind.
Waarom kijk je niet of er een cursus puberteit en opvoeden voor je is, in de buurt, geschikt voor jou?
Als het onmacht is, dan wil ik dat best erkennen. Alleen is dat nog steeds geen vrijbrief om alles op zijn beloop te laten. Dan heeft een kind namelijk hulp nodig daarbij en dat is dan in mijn ogen niet meer vrijwillig of vrijblijvend. Omdat de omgeving er dan last van heeft. Sommige dingen in het leven zijn geen keuze. En je hoeft als ouder niet alles te accepteren. Ook al heeft een puber niet altijd een boodschap aan de grenzen van een ander, die grenzen zijn er wel.
Mijn eigen kind is net acht, die pubert nog niet. Als het nodig is wil ik een cursus best overwegen. Gelukkig ben ik ook nog getrouwd met een man die dagelijks werkt met pubers. Ik weet ook best dat de dynamiek tussen mijn dochter en mij soms heel giftig kan zijn, hoewel het de laatste tijd heel goed gaat. Uiteindelijk zullen we het met elkaar moeten uithouden.
MamaE schreef op 24-05-2023 om 11:53:
[..]
Als het onmacht is, dan wil ik dat best erkennen. Alleen is dat nog steeds geen vrijbrief om alles op zijn beloop te laten. Dan heeft een kind namelijk hulp nodig daarbij en dat is dan in mijn ogen niet meer vrijwillig of vrijblijvend. Omdat de omgeving er dan last van heeft. Sommige dingen in het leven zijn geen keuze. En je hoeft als ouder niet alles te accepteren. Ook al heeft een puber niet altijd een boodschap aan de grenzen van een ander, die grenzen zijn er wel.
Mijn eigen kind is net acht, die pubert nog niet. Als het nodig is wil ik een cursus best overwegen. Gelukkig ben ik ook nog getrouwd met een man die dagelijks werkt met pubers. Ik weet ook best dat de dynamiek tussen mijn dochter en mij soms heel giftig kan zijn, hoewel het de laatste tijd heel goed gaat. Uiteindelijk zullen we het met elkaar moeten uithouden.
Niemand heeft het over een vrijbrief. Een vrijbrief betekent dat je het laat gaan. Maar daar leert niemand van. Is een vrijbrief dan ingrijpen? Nee ook niet! Je denkt alweer zwart-wit. Niemand zegt dat het prima is om een schimmel in je kamer te laten groeien omdat een kind in de puberteit is. Het gaat er dus om hoe je er mee om gaat, met je kind en die situatie. En daar heb je alle kleuren van potloden bij nodig. We krijgen het je niet uitgelegd, dat is 1 ding, het andere is dat je niet komt op een “hee ik snap het dus niet (goed) laat ik dat eens (met wat hulp) uit zoeken. Zoek een cursus opvoeden en pubers voor jouw leest.
Sorry, ik merk dat ik kortaf word. Zie je nu wat er gebeurt? Er wordt nauwelijks meer op het verhaal van TO gereageerd. Haar podium is gekaapt. Het is wel handig om dat te beseffen.
Zijn we TO kwijt, hebben wij de draad nog van de discussie toen die nog wel over haar onderwerp ging?
Philou schreef op 24-05-2023 om 12:10:
[..]
Niemand heeft het over een vrijbrief. Een vrijbrief betekent dat je het laat gaan. Maar daar leert niemand van. Is een vrijbrief dan ingrijpen? Nee ook niet! Je denkt alweer zwart-wit. Niemand zegt dat het prima is om een schimmel in je kamer te laten groeien omdat een kind in de puberteit is. Het gaat er dus om hoe je er mee om gaat, met je kind en die situatie. En daar heb je alle kleuren van potloden bij nodig. We krijgen het je niet uitgelegd, dat is 1 ding, het andere is dat je niet komt op een “hee ik snap het dus niet (goed) laat ik dat eens (met wat hulp) uit zoeken. Zoek een cursus opvoeden en pubers voor jouw leest.
Misschien is het wel goed dat jullie me hier op wijzen. Ik weet dat ik soms (vaak) veel te zwart-wit naar de wereld kijk en ik vind het echt heel lastig om daar iets aan te doen. Het lukt soms wel, maar veel vaker ook niet en dat maakt me toch een beetje verdrietig. Mijn dochter heeft in een boze bui al eens gezegd dat ik nooit kinderen had moeten krijgen en als ik de wereld en andere mensen weer eens niet snap, spookt dat toch door mijn hoofd.
Ik weet wel dat ik altijd mijn uiterste best zal doen om haar te zien en te begrijpen. Juist omdat ik dat zelf soms gemist heb in mijn jeugd. Echter, ik heb ook een probleem met andere mensen begrijpen, in heel veel opzichten van het leven. En dat gaat niet weg. Ik ben nog steeds bezig daar een weg in te vinden.
Maar hee, dit topic ging niet eens over mij en nu opeens toch wel en dat was niet de bedoeling.
Ik zou proberen op een lichte manier te beginnen: Dochter, ik wil er graag voor jou zijn. Weet dat je het me altijd kunt zeggen als je ergens mee zit.
Als ze zo tegen je aan schopt, om het maar even een naam te geven, dan is ze niet open neem ik aan en zul je dat opnieuw tot stand moeten brengen, voor zover als dat haalbaar is. Ik snap dat niet alle kinderen communicatief zijn en ik ken jouw kind ook verder niet.
herhaal het een paar dagen. Komt ze niet uit zichzelf, ga dan nog eens naar haar toe. Dochter, heb ik het goed dat je niet lekker in je vel zit? What's up? Wat gebeurt er met je? Kan ik je ergens mee helpen? Trek het er uit. Kun je het zover met haar krijgen dat je eens een 'hart tot hart' gesprek met haar kunt hebben? Wellicht heeft ze een probleem? Op school misschien? Misschien had ze een vriendje en maakte die het uit? Misschien wordt ze gepest? Gooi het vooral op dat je haar wilt helpen, maar dat je dat niet kunt doen als je niet weet wat er bij haar speelt.
Een ding wat ik keer op keer weer merk bij mijn eigen dochter (17), is dat als ze tegendraads begint te worden, ze eigenlijk bepaalde dingen niet heeft begrepen in haar studie. Ik kijk wat ze als laatste heeft bestudeerd en ik vraag haar wat de betekenis is van bepaalde woorden. Help haar de realiteit te geven van hoe die theorie in de praktijk werkt. Het klinkt misschien ver gezocht of gek wat ik zeg, maar het werkt iedere keer weer. De zee is dan weer kalm. Kinderen leren niet echt hoe ze moeten studeren op school. Ze moeten de hele dag op een stoel zitten luisteren en er wordt ze steeds verteld hoe ze over dingen moeten denken. Ik kan me herinneren dat het me enorm afstompte. Uiteraard hebben ze soms zelf niet in de gaten dat ze iets niet hebben begrepen, maar ze worden er nerveus of neerslachtig van, of manifesteren andere gedragingen die niet als wenselijk worden beschouwd. Ze willen daarvan weg, maar kunnen niet omdat ze naar school moeten. Ze verzetten zich oa door de regels te breken. Zij doen dit niet bewust, ze weten alleen dat er iets niet goed gaat.
Het zal niet de enige factor zijn, maar je zult er eentje te pakken hebben.
Waarmee je kunt beginnen is uitvinden of er iets in haar studie is wat ze moeilijk vindt en kijk met haar wie haar daar het beste mee kan helpen.
Als laatste, dwing af dat ze de regels volgt. Hoe meer je toegeeft, des te erger het wordt. Wat ook werkt is regels bespreekbaar te maken. Met welke regels kan zij instemmen? Schrijf het op. En als ze die regel niet volgt, welke sanctie leg je haar dan op? Dat is een sanctie waar zij dan mee instemt, of je laat haar die bedenken. Ze kan moeilijk iets weigeren waar ze haar eigen toestemming voor heeft gegeven. Je moet hier dan natuurlijk heel consequent in zijn.
Laat haar zeker bijdragen. Jij geeft haar alles. Wat gaat zij doen om bij te dragen aan het gezin? Als je alleen maar bijdraagt aan iemand en de ander geeft niks terug, dan worden ze een probleem, want je leert ze dat zij niks kunnen doordat alles voor ze gedaan wordt. Die bijdrage hoeft niet dezelfde waarde te hebben die jij hen als ouder geeft, want dat kunnen kinderen nou eenmaal nog niet, maar ze kunnen wel iets bijdragen.
Doet ze wel eens een klusje in huis? Heeft ze een vaste taak? De afwas bijv? Hoe productiever kinderen zijn, (en mensen in het algemeen) des te hoger hun moraal. Bij een hoog moraal hebben ze minder problemen, omdat als je fier kunt zijn op iets wat je hebt gedaan, dan krijgen de positieve dingen meer de nadruk.
Mijn dochter vertelt me altijd trots dat ze de was voor me heeft opgehangen en daar bedank ik haar dan ook altijd hartelijk voor.
Hoop dat deze dingen kunnen helpen.
Ik weet dat deze dingen niet zo simpel zijn dan ik ze neerschrijf. Dat is ook de beperking van schriftelijk contact en ieder kind is anders.
Op deze manier heb ik moeilijk gedrag kunnen aanpakken. Het was altijd opnieuw terug het contact tot stand brengen, haar op de een of andere manier terug in communicatie te brengen en uit te vinden wat er werkelijk speelde. En het contact dan proberen vast te houden. Misschien moet je eerst wat leuke dingen gaan doen, zodat je iets positiefs creert tussen jou en haar. Ik zat afgelopen weekend een spelletje te doen met mijn dochter in het park. Nergens over gepraat, maar de band was duidelijk aangehaald. Na zoiets is het ook makkelijker om eens een gesprekje aan te knopen. De truc is om die gelegenheid te creeren waar ze zich meer op hun gemak gaan voelen om zich wat te openen.
Ik kan je wel verzekeren dat als je aan deze factoren stukje bij beetje blijft werken, je ergens gaat komen met haar. Ik heb het aan den lijve ondervonden.
BiancaJ schreef op 24-05-2023 om 14:02:
Ik kan je wel verzekeren dat als je aan deze factoren stukje bij beetje blijft werken, je ergens gaat komen met haar. Ik heb het aan den lijve ondervonden.
Verzekeren kun je helemaal niks. Wat voor het ene kind werkt, werkt niet voor het andere kind. Ik zou me alleen maar verder van je afkeren als je deze strategie op me los zou laten.
Ik denk dat het goed is om te proberen uit te sluiten dat er écht iets aan de hand is. Gaat het goed op school, hoe zijn sociale contacten, etc. Verder choose your battles, wees daarin consequent en geef kind verder gewoon wat ruimte, maar wees beschikbaar. Ook om zelf op diens bek te gaan als dat nodig is. Het meeste leer je van fouten die je zelf maakt. wil ze meer vrijheid? Met rust gelaten worden? Dan kan ze leren hoe ze dat het makkelijkst bereikt. Vaak door redelijke cijfers te halen, bijvoorbeeld. Hoeven je ouders daar niet over te zeuren.
Kun je op een rustig moment eens om de tafel en rustig praten over dat dit voor niemand gezellig is, ook niet voor haar? En wat ze zelf het meest vervelend vindt, waar jij evt iets aan kan doen. En wat jij het meest vervelend vindt en waar zij iets aan kan doen? Maak het niet te groot en begin bij 1 ding. Als dat lukt, kun je altijd kijken of er een nieuwe afspraak bij kan. Laat het wel echt een afspraak zijn. Die maken mensen samen. Meestal gebruiken ouders het woord afspraak icm hun kinderen als ze een opdracht/regel geven. Maar laat dit echt wederkerig zijn.
Misschien heb ik het gemist TO, maar heb je een partner? Is de andere ouder in beeld? Kun je daarmee sparren? Heb je vrienden met kinderen in dezelfde leeftijd die die van jou ook kennen? Zien zij dit ook als zorgelijk?
Philou schreef op 24-05-2023 om 12:10:
[..]
Niemand heeft het over een vrijbrief. Een vrijbrief betekent dat je het laat gaan. Maar daar leert niemand van. Is een vrijbrief dan ingrijpen? Nee ook niet! Je denkt alweer zwart-wit. Niemand zegt dat het prima is om een schimmel in je kamer te laten groeien omdat een kind in de puberteit is. Het gaat er dus om hoe je er mee om gaat, met je kind en die situatie. En daar heb je alle kleuren van potloden bij nodig. We krijgen het je niet uitgelegd, dat is 1 ding, het andere is dat je niet komt op een “hee ik snap het dus niet (goed) laat ik dat eens (met wat hulp) uit zoeken. Zoek een cursus opvoeden en pubers voor jouw leest.
Nou Philou, ben je weer klaar met MamaE de les lezen? Nu weet ze het wel. Doe jij zelf ook wel eens aan introspectie, vraag ik me af, of ligt het altijd aan anderen?
MamaE schreef op 24-05-2023 om 12:23:
[..]
Misschien is het wel goed dat jullie me hier op wijzen. Ik weet dat ik soms (vaak) veel te zwart-wit naar de wereld kijk en ik vind het echt heel lastig om daar iets aan te doen. Het lukt soms wel, maar veel vaker ook niet en dat maakt me toch een beetje verdrietig. Mijn dochter heeft in een boze bui al eens gezegd dat ik nooit kinderen had moeten krijgen en als ik de wereld en andere mensen weer eens niet snap, spookt dat toch door mijn hoofd.
Ik weet wel dat ik altijd mijn uiterste best zal doen om haar te zien en te begrijpen. Juist omdat ik dat zelf soms gemist heb in mijn jeugd. Echter, ik heb ook een probleem met andere mensen begrijpen, in heel veel opzichten van het leven. En dat gaat niet weg. Ik ben nog steeds bezig daar een weg in te vinden.
Maar hee, dit topic ging niet eens over mij en nu opeens toch wel en dat was niet de bedoeling.
Dat jij je kwetsbaar opstelt door eerlijk te zijn over waar je moeite mee hebt, geeft anderen niet het recht om jou aan te vallen. Spijtig dat dat wel gebeurt. Je kunt je daarbij ook afvragen of die anderen echt wel zo goed zijn in anderen begrijpen, of dat ze mischien minder goed dan jij doorhebben dat ze daar niet zo goed in zijn...
Daarnaast denk ik dat ieders kijk anders is als men zelf een puber thuis hebt, maar dan nog, iedere puber is anders. Ik heb er vier door de puberteit heen gehaald en ik weet dat ik daarmee alleen geleerd heb hoe het bij ons ging, en niet hoe het bij anderen gaat. Sowieso is opvoeden een wisselwerking. En ik worstel nog regelmatig.
