Het opvoeden van pubers gaat dat vanzelf?
Soms weet ik niet wat te doen als ik voor keuzes wordt gesteld in de opvoeding van onze puber. Beslissingen over wel of niet uit. Wel of niet straf, etc vind ik best lastig. Hoe gaat dat bij jullie? Weten jullie van nature wat wel en niet kan? Ik vind het soms een lastige jungle.
Nikus
Kijk, wat Anne schrijft: Het straffen en leuke dingen ongedaan laten maken kan woede opbouwen in je puber en de communicatie verder laten verslechteren.
Dat is dus ook wat ik bedoel.Hard tegen hard kan ook de boel doen escaleren.
Ik sluit me aan
Ik lees dit draadje steeds mee, en steeds denk ik: oef! als er zo met mij omgegaan zou worden zou ik ontploffen en een heel erg lastige puber zijn!
Anne brengt het mooi onder woorden, Fiorucci zegt hetzelfde nog eens in andere woorden, en ik kan niet anders dan het daarmee eens zijn.
Hier is de puberteit bijna geruisloos verlopen. Zo wil ik er nog wel 10 grootbrengen! Eén ding stond hier altijd hoog in het vaandel: verbieden om het verbieden kennen we niet. Met name voor mijn man kostte dit nogal eens moeite, die is nl. zelf wel zo groot gebracht en dacht dat dat (korthouden) de enige manier was. We overleggen met elkaar, en kijken naar mogelijkheden ipv onmogelijkheden. Maar daar staat wel tegenover dat we verlangen dat de pubers enige mate van verantwoordelijkheid toonden. Hier kon het, hier bleek het goed te werken.
Als ik Nikus was ging ik op zoek naar een andere begeleidster, die een beter bij pubers passende aanpak durft te hanteren.
Geduld
Over de laptop heb ik nog een gedachte. Soms zeg je eerst nee, maar later denk je dan toch ja. Dat heb ik zelf regelmatig. En dat is ook mijn ervaring met zoon. Onwilligheid en dwarsliggen kan omkeren in toestemmen en meewerken. Mits het niet te hoog oploopt en niet te dwingend opgelegd wordt. Als het tot hem doordringt dat de pro's de con's overstijgen. Dat kan even tijd kosten.
En de ervaring dat hij nu een oplossing heeft maar toch nog dagelijks gedoe met zijn huiswerk heeft.
En ja, ik ben ook begeleiders tegenkomen die de mond vol hadden van de baas spelen en afkappen en dat soort. Bij kinderen met autisme. Zal wel. En er zijn zaken waar ik vliegensvlug ingrijp maar die zijn zeer beperkt en hebben een topprioriteit zoals oversteken voor een aanstormende tram.
Door hun informatieverwerkingssysteem heb je veel meer aan concreet korte positief geformuleerde uitleg, de tijd geven om dit te processen, en controleren of kind het begrepen heeft. Zonodig op een volgend rustig moment herhalen. Een vraag stellen waardoor kind zelf gaat nadenken welke opties hij heeft. Dan komt het uit hemzelf en daar wil je uiteindelijk naartoe.
Ik ken overigens een moeder die wel met regeltjes en grenzen werkt en daar de strijd over aangaat. En dat kan ook voordelen hebben. Kind leert wel om te gaan met autoriteit en meebuigen in je voordeel. Maar buigen kan ook knappen worden. En daar kies je allemaal je eigen positie in. Dat is je ouderschap en je recht.
Oordelen
Wat jullie hier lezen is een fragment van een veel groter geheel. Heel voortvarend om conclusies te trekken maar voltrekt voorbarig.
Annej
Wat jij beschrijft hebben wij ingezet. Meerdere malen. Inmiddels zijn we nu zover dat we hebben hebben verteld dat hij zonder gezichtsverlies kan terugkomen op zijn besluit. Toch blijf ik van mening dat ondanks zijn autisme hij een stuk verantwoordelijkheid moet dragen. En je kan niet zomaar mensen voor je laten draven en dan zelf afhaken. Dat heeft niks met autoriteit te maken. Dat heeft met fatsoen te maken en geldverspilling.
Annej
Nog even een aanvulling. Ik ben het volstrekt met je eens over die laoptop. Wat betreft de stickers niet. Onze regel is niets op deuren plakken. Daar kan hij zich maar gewoon aan houden. Ik vond het vroeger ook heel leuk om op lantaarnpalen te schrijven en dat mocht ook niet.
Net gelezen in andere rubriek
Voorleven is zo belangrijk :Kinderen doen wat jij doet, niet wat jij zegt. Ik denk dat dat waar is. Je denkt dat iets niet binnenkomt bij een puber, en dan later in een vergelijkbare situatie zie je dat het wel zo is, dat hij de vorige keer wel degelijk iets heeft geleerd.
Stickers - o.t.
Die mogen dus niet op de deur of op de muur. Waar mogen bij jou thuis stickers wel dan?
Ik snap je verbod trouwens wel, mijn broer had vroeger een deur vol stickers, en toen op een dag die deur geschilderd zou gaan worden was het een heidens karwei die stickers eraf te krijgen.
Ach, het hele huis staat er nu allang niet meer, waar maakt een mens zich druk om 
Bromvlieg
In zijn agenda,op zijn boekenkast, kast. voetbalplaatjesboek, speciaal vel papier als hij ze perse op de muur wil. Maar de muur, vloer, deur en raam is een no go area voor stickers. Ons huis is net 3 jaar oud en wij zijn zuinig op onze spullen. Daar maak ik me druk om.
Fio
Ow maar dat is toch al heel lang bekend? Alleen vraag ik mij af of het voor pubers met autisme ook zo werkt.
Jij zegt het
ik dacht het meteen toen ik het las Fiorucci, daar zit de kern inderdaad.
Een gezegde dat daar ook prima bij past is: Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
Met andere woorden, respectvol met elkaar omgaan, waarbij voor mij ook past: geen straf uitdelen die niets met 'het vergrijp' te maken heeft.
Dan nog even over de stickers: ook onze heren hebben een periode gehad dat stickers plakken helemaal geweldig was. De ene zoon had een vrij oude kledingkast, die wel eens vervangen kon worden. Hij mocht daarop alles plakken wat hij leuk vond, maar zolang hij dat deed kwam er geen nieuwe kast. Na 3 jaar heeft hij eigenhandig alle stickers weer verwijdert, waarna hij de kast met graffity te lijf ging. Toen ook die periode voorbij was wilde hij graag een nieuwe kast, passend bij zijn nieuwe 2-persoonsbed en eigenhandig geschilderde muren.
De andere zoon mocht ook stickers plakken, maar hij had de pech dat hij net een nieuwe kast had, dus niet daarop, maar wel op de binnenkant van zijn slaapkamerdeur. Ook daar zijn ze na een aantal jaren weer door hemzelf vanaf gehaald toen hij vond dat hij in zijn kamer wel een 2-persoonsbed wilde hebben, en een wandvullend posterbehang van New York.
Echt, ze worden (bijna) vanzelf groot en wijzer!
Maar denk vooral in mogelijkheden, niet in onmogelijkheden.
Ik denk van wel. En fouten maken en er van leren geldt voor elk mens. De een is er hardnekkiger in dan de ander.
Anne
Het gaat om het kijken naar mogelijkheden, niet naar onmogelijkheden. Dus..........geen stickers op een bepaalde plek, maar waar mag het wel?
Grenzen
Uiteindelijk ben ik zelf de grens. Maar ik neem niet snel zaken persoonlijk op. Dat probeer ik ook aan zoon te leren. Mensen zijn meestal met zichzelf bezig. Kinderen zijn aan het oefenen en ontdekken. Dat kun je grenzen opzoeken noemen maar voor mij heeft dat vooral een positieve betekenis. Al doende leren ze wat handig is en wat minder handig is en dan is de grens geen harde lijn maar een afweging in een context met verschillende belangen.
Pas als ze tegen mij beginnen, uitschelden, verwijten, mijn tijd verpesten, dan treedt ik op.
Prioriteiten
Ik denk ook dat iedere ouder eigen prioriteiten heeft. Mij kan een sticker op de deur echt niet boeien, maar dat raakt bij Nikus wel een gevoelige snaar, die is trots op haar mooie nieuwe huis en zoon is niet gevoelig voor de prio's van Nikus. Dat kun je hem wel leren.
Maar het kost wat. Aan beide kanten.
Huh?
Daar heb ik dan overheen gelezen, anders had ik dit natuurlijk niet zo geschreven. Ik veroordeel niemand, ik geef alleen mijn mening.
Jamaarjamaarjamaar
Als het werkelijk zo is gegaan:
'Ach je hebt ook gelijk alleen ben ik puber nu toch wel zo gruwelijk zat.
Vanmiddag:
Ik. Joh wat ga je met die voetbalplaatjes dfoen, je spaart ze niet immers.
Pu: Ow die plak ik op mijn deur.
Ik: Nee dat doe je niet, geen stickers op deuren.
Pu: Oké. '
Dan kan daar nog vanalles op gevolgd zijn, maar de toon is gezet. Nu kun je dit een onbenullig voorbeeld vinden, maar dat is het natuurlijk niet. Het kan best vaker zo gaan, en dan kun je er genoeg van leren. Niet aanvallend bedoeld Nikus, echt niet. Het geldt voor de meesten van ons denk ik, voor mij iig zeker al heb ik geen puber maar een 7 jarige draak die denkt dat ze al puber is. Alleen denk ik wel dat ik met zo'n toonzetting nu nog redelijk weg kom bij mij 7 jarige, maar dat over een paar jaar niet meer hoef te proberen. en terecht.
Misschien helpt het om je te bedenken dat pubers ook een aantal vaardigheden verliezen tijdelijk. Zo kunnen ze zich minder goed verplaatsen in een ander. Je kunt hem helpen door hem ruimte te geven voor zijn standpunt (leuk dat je die stickers op wil plakken) en hem wijzen op jouw situatie (maar lastig, want je weet dat ik niet wil dat..) en dan hem proberen uit te dagen mee te denken. (hoe kunnen we dat oplossen?) Zo kun je misschien wat meer samen staan ipv tegenover elkaar.
Nou
Is het zo raar om van een 12/13 jarige te verwachten dat als je een direct verbod geeft (geen stickers op de deur) dat het kind zich daar ook gewoon aan houdt en niet 5 minuten later het wel gaat doen? Nikus heeft nog wat alternatieven aangeboden maar als vervolgens kind het direct wel gaat doen dan vind ik dat Nikus volkomen gelijk heeft dat ze dit aanpakt. Als ik rechtstreeks aan mijn kinderen vraag om iets niet te doen dan word ik ook boos als ze het vervolgens gelijk wel doen.
Uiteindelijk ben ik toch nog altijd de baas en dat is misschien heel onaardig gezegd maar zo werkt het toch nog altijd echt.
Ik ben echt heel redelijk over het algemeen en ik wil altijd overal over in gesprek en compromissen sluiten vind ik ook prima maar soms zeg ik inderdaad gewoon nee en als het dan alsnog gebeurd dan word ik inderdaad echt boos.
Maylise
Bella
Vanmiddag:
Ik. Joh wat ga je met die voetbalplaatjes dfoen, je spaart ze niet immers.
Pu: Ow die plak ik op mijn deur.
Ik: Nee dat doe je niet, geen stickers op deuren.
Pu: Oké. '
Dan kan daar nog vanalles op gevolgd zijn, maar de toon is gezet.
Als dit al 'de toon zetten is' dan vraag ik mij af wat jij gewend bent. Had Nikus hier een pedagogisch verantwoord gesprek over moeten voeren of zo? Ook tegen een puber moet je in duidelijke taal, zonder erover in discussie te gaan, kunnen zeggen dat iets niet mag. Ik zou het precies zo gezegd hebben. Ik wil nérgens stickers, behalve op eigen meubels, dus een ladenkastje van een dochter bijvoorbeeld.
De strijd aangaan
Uiteindelijk maak je daar je eigen keuzes in. Zo hard is het allemaal heus niet. Nog niet zo lang geleden was het juist goed als pubers zich tegen hun ouders konden verzetten en ouders daar goed weerwerk gaven, daar werden het eigen persoonlijkheden van. Nou, daar geeft Nikus zoon dan wel de kans voor.
Pubers
Ik heb niet alle antwoorden gelezen maar ik vind dat er door sommigen wel heel gemakkelijk uitgegaan wordt van de eigen situatie. Niet iedere puber kan op diezelfde manier aangesproken worden. Redelijkheid, samen denken over oplossingen, pubers die hun ouders nadoen in gedrag(ha), het zal bij de één werken en bij de ander niet.
Net mensen
die pubers, toch? Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik krijg helemaal niet graag nee te horen, hoor ik best graag een beetje ingepakt. Ik zal niet meer gaan muiten gelukkig bij *nee*,(hoewel) maar ik zal de bezorger vd boodschap al een stukje minder aardig vinden op dat moment. Jullie maken me absoluut niet wijs dat dat bij jullie nooit zo werkt.
Maakt ook helemaal niet uit, maar als je je als autoriteit opstelt geef je puber weinig keus lijkt me, accepteer dan ook de voortvloeisels. Als je samen even moeilijk door een deur komt, snap ik niet wat er zo vreemd is aan het bekijken van je communicatie patronen. Tenzij je de situatie prima vindt. (en lekker puber de schuld kunt geven dus) En al helemaal bij een puber die moeite heeft met doorgronden van communicatie.
Overigens Kaaskopje, ik zal wel blond zijn, maar volgens mij geef ik duidelijk aan dat ik dit soort situaties al te goed bekend ben. Ik stel me zeer autoritair op vaak. Maar als ik me verplaats in mijn kinderen kan ik me best voorstellen dat ze dat niet altijd waarderen. Het is ook gewoon niet nodig, wel lekker makkelijk.
Wat een discussie over stickers
Bye the way, ik voel me niet aangevallen hoor. Ik ben allang afgehaakt. Ik leg het een paar keer uit maar dan denk ik....ze willen hun gelijk en ik mijn geluk.
Je ziet hier het zelfde gebeuren als in het draadje van Bugs en de straf die ze haar dochter geeft. Allemaal meningen van mensen die het beter weten en kunnen. prima toch Wees er blij mee.
Gister vroeg ik mijn zoon waarom hij de stickers toch op de deur plakte, om jouw te pesten. Nou dat is dan gelukt zei ik en samen hebben we er heerlijk om gelachen met de belofte het niet weer te doen. Probleem opgelost.
Bella
Ben benieuwd wat je over y7 jaar post over je dan 14 jarige
Nikus?
Beter willen en kunnen? Toe maar, wat er al niet over je gedacht wordt als je iemand vraagt het eens anders te bekijken. Als je alleen meepraters en jaknikkers wilt lijkt dit me niet het ideale forum..
Ps bella
Grenzen stellen is niet hetzelfde als autoritair zijn. Dat heet gewoon opvoeden. Opvoeden is investeren en hoe ouder ze worden des te meer het onderhandelen wordt. Toch dien je grenzen te stellen als ouder en ze te bewaken. Je kan je de smaakpapillen van je tong afpraten maar met grenzen stellen bereik je meer als je er maar goed over communiceert.
Fio
Ik hoef geen jaknikkers maar wel mensen die ook lezen wat ik schrijf en niet kortzichtig hun eigen mening blijven verkondigen. Er ontspint zich een discussie over stickers. Er is niemand die gevraagd heeft hoe zoon op het voorval heft gereageerd. Daar zou ik veel meer aan gehad hebben.
Annej
Puber heeft een absoluut eigen persoonlijkheid. Hij zegt ook rustig nee tegen vrienden die iets doen waar hij niet achter staat. Heel goed voor hem, lastiger voor mij.
Nikus
Kortzichtig, toe maar. Je zorgt er met al je charme voor dat mensen helemaal geen zin meer hebben in een 'discussie' met jou.
Doorzanikken over stickers plakken
heeft niets te maken met discussiëren over pubertijd .
Het uit zijn context halen van een incident zegt ni9ets over mij maar over die ander.
