Het opvoeden van pubers gaat dat vanzelf?
Soms weet ik niet wat te doen als ik voor keuzes wordt gesteld in de opvoeding van onze puber. Beslissingen over wel of niet uit. Wel of niet straf, etc vind ik best lastig. Hoe gaat dat bij jullie? Weten jullie van nature wat wel en niet kan? Ik vind het soms een lastige jungle.
Bella
Maar als ik me verplaats in mijn kinderen kan ik me best voorstellen dat ze dat niet altijd waarderen. Het is ook gewoon niet nodig, wel lekker makkelijk.
Natuurlijk waarderen ze het niet als je 'mag niet' zegt. Maar als je er een heel verhaal van maakt is 'mag niet' nog steeds de kern van de zaak. Ik heb een Indonesische zwager. Hij zal nooit direct zeggen dat hij iets niet leuk vindt of niet wil doen. Dat gaat altijd via een omweg. En uit die omweg moet je zijn probleem dan weer uitzeven. Dat is niet handig. Soms zot zelfs.
En natuurlijk is het een beetje afhankelijk van de leeftijd van een kind hoe lief je het verpakt. Een kleuter moet echt even uitleg waarom je geen stickers op een deur wil, maar een puber snapt dat toch wel?
Kaaskopje
Ken je het boekje,: Kan ik van mijn kind scheiden? Daarin staat perfect geschreven dat de meeste ouders vergeten op te voeden in de pubertijd. Het boek is een aanrader voor menigeen.
Recensie(s)
NBD|Biblion recensie
De puberteit is vaak een woelige, moeilijke tijd voor ouders en kinderen: de overgang van basisschool naar middelbare school, discussies en problemen rond huisregels, huiswerk, uitgaan, bijbaantjes, roken, drinken, drugs, verkeerde vrienden, seks etc. Hoe pak je dat allemaal aan als lid van de 'naoorlogse generatie goed opgeleide, in welvaart opgegroeide en, jawel, onzekere ouders'? Ouders van nu hebben weinig tijd, twijfelen en onderhandelen te veel, vermijden conflicten en hebben moeite met grenzen stellen, zegt de auteur. En: pubers lijken hun ouders niet meer nodig te hebben, maar hebben ze eigenlijk meer nodig dan ooit, alleen op een andere manier. Schottelndreier deed onderzoek en sprak met ouders, pubers, docenten, buurtwerkers, therapeuten enzovoort. Aan de hand van haar onderzoek, die gesprekken en vooral veel ervaringsverhalen van ouders geeft ze kritiek maar toont ook begrip, en biedt informatie, troost en advies. Een aardig, vlot en met humor geschreven boekje dat ouders van pubers veel herkenbaars biedt en hen wellicht kan steunen. Volkskrant-journaliste Mirjam Schottelndreier studeerde wijsgerig-historische pedagogiek, heeft een dochter en schreef eerder 'Monsters van kinderen, draken van ouders' (1995) en Je werk of je leven' (1997).
Parma
Hahahaha maar je moet ook als moedereend richtingaanwijzers uitdoen.
Bella
Ik las nog even jouw berichtje over het varpakken van een nee. Bij pubers met autisme is het van groot belang duidelijk te zijn. Een mooi ingepakte nee komt niet over. Duidelijkheid en consequent zijn is essentieel in de opvoeding van pubers met autisme.
Nikus
< Duidelijkheid en consequent zijn is essentieel in de opvoeding van pubers met autisme. >
Niet alleen bij pubers met autisme ,Nikus.
1 van onze pubers heeft absoluut geen autisme en bij haar werkt ook alleen: Duidelijk en consequent zijn.
Konden wij bij onze andere drie nog onderhandelen of discussie voeren,dit werkte bij haar niet,zij schreeuwt om duidelijkheid,als ze dat krijgt gaat het pas goed met haar.
Sus-anne
Ja ik las het van je dochter. Volgens mij is structuur altijd goed. Dat is ook wat de auteur van het boekje "kan ik van mijn kind scheiden" schrijft. Pubers hebben grenzen nodig. Ik kreeg hier in deze draad het gevoel dat grenzen stellen autoritair is. Ik ervaar het als duidelijkheid. Eigenlijk ben ik heel blij dat ook jiouw dochtrer grenzen nodig heeft. Ik voel me weer even minder een eenzame fietser.
Taal is ook niet alles
Grenzen stellen en bewaken. Duidelijkheid bieden. Structuur nodig.
Fascistoide volwassenen, zegt zoon dan, daarna zet hij de vuilniszakken buiten!
Nikus
Nee ik ken het boek niet Er valt hier niet veel meer op te voeden. Hooguit in herinnering brengen hoe het hoort.
Nikus
Ik ontken nergens dat duidelijkheid en grenzen nodig zijn, maar er zijn meer wegen die naar Rome leiden.
Annej
Braaf van je zoon
Even iets anders
Onze zoon mag de blokhut omtoveren tot chillhok voor hem en zijn vrienden. Bankje , koelkast, leuke verlichting, salontafel etc. Dan nog een tv en een oude game-console erin en het puberhok is realiteit. Hij mag het helemaal zelf inrichten en bedenken wat hij ermee wil, zolang de buitenkant maar intact blijft.
Dit om te voorkomen dat ze uit verveling op straat hangen. Hier in het dorp is namelijk echt niets voor de jeugd.
Hoe pakken jullie dat aan?, wat doen jullie om de kinderen van de straat te houden naast het gewoon te verbieden?
Strak plan
Ook al was er wel iets in het dorp, dan nog is het een goed plan om een eigen plek te hebben. Wij wonen in en flinke stad waar best een en ander open is 's avonds, maar het publiek dat daar komt is niet het genre waar onze zoons zich tot aangetrokken voelen.
Onze jongens hebben op zolder een dergelijke kamer waar zij zich terugtrekken met hun vrienden als ze daar behoefte aan hebben. De helft van de tijd vinden ze het echter net zo gezellig om met hun vrienden bij ons in de woonkamer te zijn, maar het komt natuurlijk ook voor dat wij dat gewoon niet willen 
en dan gaan ze ook naar hun gameroom/chillhok.
In de zomermaanden gaan ze echter ook wel regelmatig met een stel vrienden/vriendinnen naar de dijk, daar is een plek waar een grote picknicktafel staat. Ze nemen dan wat te drinken/eten mee, en vermaken zich daar met elkaar zonder dat ook maar iemand last van hen heeft, omdat er gewoon niemand in de buurt woont. Toen ze nog iets jonger waren kwamen ze meestal samen bij de skatebaan hier in de wijk, om te skaten, maar ook om met elkaar te 'hangen/chillen'. Wij hebben dat nooit een probleem gevonden, mits ze anderen niet tot last waren en geen rommel achterlieten.
Nikus
Mijn zoon zit of hier op zijn kamer met wat vrienden, of bij een van die vrienden. Ze gamen wat of spelen gitaar. Soms gaan ze wel even naar buiten, maar geen uren lang. Dat verbied ik niet.
Hangen op straat
Ik vind hangen op straat niet per definitie verkeerd. Het hangt er van af waar ze hangen en wat ze dan doen. Mijn nu 20jarige zoon heeft heel wat uren rondhangend op straat met zijn vrienden doorgebracht. Daar zal vast wel eens iets verkeerds zijn gebeurd maar over het algemeen waren ze gewoon aan het voetballen of zo. Ze kwamen ook regelmatig hier thuis en dan zaten ze achter de spelcomputer. Ook best verder. Hij hangt nog steeds trouwens wel eens op straat rond met zij vrienden.
Mijn zoon van 10 gaat ook een hanger worden. Dat merk ik nu al. Die is ook altijd buiten met zijn vriendjes aan het voetballen, basketballen en skaten en dat zijn ook allemaal toekomstige hangjongeren. Merk ik nu al aan ze.
Mijn 16jarige en 14jarige zijn weer niet echt hangers. Die zijn meestal thuis of gaan ergens heen of iets dergelijks maar echt rondhangen doen zij veel minder. Hoewel mijn dochter wel vaak na school nog heel lang staat te kletsen met haar vriendinnen, dat is ook een soort rondhangen natuurlijk.
Ik vind overigens het wel een heel leuk idee om een hang en chill plek in de tuin te hebben.
Maylisse
Onze zoon is ook wel buiten aan het voetballen. Wij wonen echter vlakbij een recreatie plas waar veel gedeald word en de condooms en de flessen drank in de bosjes liggen.
Grenzen....
ook hier grenzen, ook bij onze dochter (zoon van 16 heeft ADHD, dochter van 12 niet).
Ik vind het absoluut niet autoritair, de meeste kinderen hebben duidelijkheid en structuur nodig. Wat is er mis met grenzen stellen?
Tuurlijk wordt ook hier weleens onderhandeld, of een discussie gevoerd. Niks mis mee, maar wel op zo´n manier dat we ons er allemaal in kunnen vinden (is op zijn tijd nog interessant ook
Jade
Volgens mij is er he-le-maal niemand in deze draad die beweert dat grenzen en structuur niet nodig zijn.
Fiorucci,
ik reageerde op het berichtje van Nikus (ze kreeg het gevoel dat in dit draadje grenzen stellen autoritair zou zijn)
Mijn vraag over wat er mis is met grenzen stellen was meer een mijmering van mijn kant. Soms vergeet ik dat ik op een forum ben en niet bij iemand thuis, waar men iemands gezichtsuitdrukking niet kan zien
