Ik ben zo bang
Beste allen,
Ik hoop hier advies te vinden in het omgaan met mijn zoon van 15. Mijn zoon is altijd een sociaal sterk vrolijke slimme jongen geweest totdat zijn vader en ik gingen scheiden. Hij is verandert naar een jongen die geen zin meer heeft in school. Hij is al blijven zitten en moet volgend jaar naar het mbo 2. Mijn zoon wil niet meer naar school en alles is een strijd. Alles wat ik vraag doet hij het omgekeerde van. Komt zijn kamer niet meer uit wilt niet meer mee eten aan tafel en wat mij vooral zorgen baart is dat hij alle huisregels aan zijn laars lapt. Gaat naar buiten wanneer hij wilt en komt thuis wanneer hij wilt. Zelfs doordeweeks is het weleens 22.30 in de avond en in weekend wel midden in de nacht. Ik maak mij als moeder heel veel zorgen. Hij geeft alleen een grote mond aan mij met veel gescheld en kan heel intimiderend agressief zijn. Maakt thuis heel veel kapot. Ik ben op zoek gegaan naar hulp. Ik heb mijn kind zelf aangemeld bij leerplicht en daar volgt volgende week het eerste gesprek. Ik heb met mijn zoon conflicten gehad een heleboel. Ik heb in zijn tas heel vaak messen, drugs gevonden. (Hierover heb ik een gesprek gevraagd met de politie omdat ik mij zorgen maakte over de hoeveelheid (handel)Zo kwam hij weer eens heel laat van buiten 00.30 waardoor ik hem de volgende had huisarrest had gegeven en hij was het er niet mee eens hij heeft zijn raam zo hard dichtgeslagen dat alles in stukken naar bedienden kwam. De knal was zo hard dat de buren politie hebben gebeld. Waardoor veilig thuis is ingeschakeld en wij nu bij een sociaal wijkteam lopen. Ik was eerst opgelucht want ik wil(de) zo graag hulp. En nu kwam het er eindelijk van. Vorige week heb ik een eerste gesprek thuis met het sociaal wijkteam gehad (jeugdcoach en gedragswetenschapper) waar ik naar mijn idee niet de juiste kans heb gehad om een normaal goed gesprek te voeren/ mijn zoon die tegenover mij zat vertelden dingen die in mijn ogen niet waar zijn (zoals als ik al 5 minuten later thuiskom begint mijn moeder al tegen mij te schreeuwen) dit is echt niet waar ik heb nooit moeilijk gedaan over 5 a 10 minuten zelfs niet over een half uur. Ik voel mij niet begrepen door het sociaal wijkteam en ben bang dat ze een verkeerd beeld van mij hebben. Ik kreeg gisteren een telefoon van de jeugdcoach en die deelde met mij dat het wijkteam vrij contact mag opnemen met het school van mijn kind de politie en andere instanties zonder mijn toestemming hiervoor te vragen, mijn vraag is dan kan dat zomaar?) ik heb thuis andere kinderen en ben nu eigenlijk bang dat er van alles gaat gebeuren zonder dat ik daar invloed op zal hebben. Ik heb geen problemen met mijn andere kinderen maar ik ben bang dat ze door alles uit huis geplaatst zullen worden evenals mijn 15 jarige zoon onder mom van dat het niet veilig is omdat mijn zoon agressief kan zijn of omdat zij mij niet capabel vinden als moeder. Ik slaap niet meer ik eet niet meer ik leef niet meer ik ben gewoon heel bang (angstig) ingesteld. Ik hoop dat iemand mij eerlijk advies kan geven:
groetjes een moeder die zich zorgen maakt
Wat een ontzettend nare situatie. Ik denk dat het ontzettend goed is dat je hulp hebt ingeschakeld, dit kun je absoluut niet alleen oplossen.
Probeer de hulpverleners te vertrouwen, die zijn heus niet op hun achterhoofd gevallen en die nemen de informatie die je zoon geeft zeker met meerdere korrels zout. En je andere kinderen uit huis plaatsen doen ze echt niet zomaar, probeer dat los te laten.
Ik denk dat je een casemanager hebt bij het wijkteam, misschien is het goed om daar een afspraak mee te maken om te bespreken wat voor vervolgstappen zij zien en als het goed voelt ook je zorgen te delen.
En probeer jezelf voor te blijven houden dat het heel goed is dat je hulp hebt gezocht, en dat er ook echt geen andere optie was. Het zal vast moeilijk zijn en soms het gevoel geven dat je dingen erger hebt gemaakt, maar niets doen was geen optie en alleen red je dit niet. Het is dus sowieso de goede keuze geweest.
Allereerst hoe komt het dat je voelt dat je je verhaal niet kon doen, dat pubers hun ouders vaak te streng vinden dat is ook voor vt echt geen nieuws hoor . Nu zeg je dat je echt niet schreeuwt om 5 minuten te laat komen maar je schreeuwt dus wel naar je kind? Geen aanval maar als dat zo is dan zou het toch fijn zijn als je ondersteuning kunt krijgen , tips om beter te communiceren met elkaar? Je kinderen worden echt niet zomaar uit huis geplaatst.
dank je wel Moossy voor je bemoedigende woorden. Het kon ook zo niet langer doorgaan. Ik hou heel veel van mijn kind en moet er alles aan gedaan hebben om hem te (redden) maar ik heb van binnen geen rust de hele tijd heb ik een wat als ..dat aan mij knaagt. Ik ga langzaam dood van binnen lijkt het wel. Ik dacht dat ik na een lange slechte huwelijk nu eindelijk na de scheiding weer kon gaan leven weer kon gaan genieten met mijn kinderen maar helaas lijkt er geen einde te komen aan mijn ellendige leven
Het verhaal kwam me al zo bekend voor… In je andere draadje staat ook al heel veel advies. Waarom ben je niet daar verder gegaan? Nu krijg je waarschijnlijk een hoop herhalingen van zetten.
Omdat ik al een tijdje niet in de topic ben geweest( bezig met scheiding) mantelzorger is de topic gesloten en kon ik er niet verder ingaan
ik ben er zeker niet trots op, ik heb in het verleden nooit tegen mijn kind geschreeuwd. Ik word zo angstig als hij zo laat thuis komt ik maak mij zoveel zorgen om hem en hij heeft er letterlijk schijt aan: toont totaal geen emotie. Het is maar 1 of 2 keer voortgekomen dat ik echt tegen hem heb geschreeuwd dat hij geen idee heeft met wat hij met mij doet. Dat ik dood ongerust was. (Hij was die nacht pas 02.00 thuis gekomen) dan kun je je misschien voorstellen dat ik niet met een glas thee en koekjes op hem stond te wachten:
ik zie je reactie zeker niet als aanval. Ik wil zo eerlijk mogelijk zijn en de juiste advies en hulp krijgen.
Moeder3q schreef op 01-05-2025 om 08:13:
dank je wel Moossy voor je bemoedigende woorden. Het kon ook zo niet langer doorgaan. Ik hou heel veel van mijn kind en moet er alles aan gedaan hebben om hem te (redden) maar ik heb van binnen geen rust de hele tijd heb ik een wat als ..dat aan mij knaagt. Ik ga langzaam dood van binnen lijkt het wel. Ik dacht dat ik na een lange slechte huwelijk nu eindelijk na de scheiding weer kon gaan leven weer kon gaan genieten met mijn kinderen maar helaas lijkt er geen einde te komen aan mijn ellendige leven
Dit vind ik wel een zware uitspraak, als jij je leven als ellendig ervaart hoe is het leven voor je kinderen (geweest) hebben je kinderen ook lang niet kunnen genieten?
Het lijkt of er na het vertrek van je man uit het gezin een totaal nieuwe situatie is ontstaan voor het kind. De meeste zekerheden waar hij zijn leven op gebouwd heeft zoals de rollen die ieder in het gezin speelde zijn weg. En er is verdriet en ieder is met zichzelf bezig en heeft niet de nodige aandacht te geven aan de ander want ieder heeft alle energie nodig om zelf te overleven.
Het kan zijn dat je het eerder zoekt in bevelen en regels, dan in mededogen en empathie, omdat je leven al zo moeilijk is geworden. En als je kind niet meteen gehoorzaam reageert ga je steeds meer op je strepen staan want je voelt je nog steeds kwetsbaar vanwege je man die zomaar ineens vertrok.
En het kind zit in een leeftijd waarop hij sowieso onafhankelijk probeert te worden. En dat terwijl alle zekerheden om zich heen zijn ingestort. Mogelijk probeert hij met agressie vat op te dingen te krijgen. Je denkt als puber op die leeftijd dat je weet hoe alles in elkaar zit en tegelijkertijd twijfel je aan jezelf want de reacties kloppen niet met wat jij dacht dat waar was.
Hij heeft dan ook niet zoveel aan ge- en verboden van jouw kant. Ik denk dat jullie relatie wat minder opwinding en meer rust nodig heeft en dat je hulp moet verwelkomen zodat ieder zelfzekerder en liefdevoller kan worden en er zo meer vertrouwen kan worden opgebouwd.
Het is alleen mijn zoon die veel last heeft van de scheiding mijn andere kids doen het heel goed zowel thuis als op school
@rionyriony jij raakt mij met je bericht. Het komt echt binnen. Het lijkt erop dat jij de situatie begrijpt zonder dat je erbij was. Ik heb echt wat aan je bericht. Heb je voor mij nog advies tips want ik heb morgen weer een gesprek met de jeugdcoach en gedragswetenschapper van de wijkteam.
Je moet echt bereid zijn om je eigen aandeel in de kwestie onder ogen te zien. Het is niet van: man doet me onrecht aan en whamm zie hier: zoon begint nu ook al met me het leven lastig te maken.
@rionyriony jouw stukje heb ik even gekopieerd: mag ik je even iets vragen?
Het kan zijn dat je het eerder zoekt in bevelen en regels, dan in mededogen en empathie, omdat je leven al zo moeilijk is geworden. En als je kind niet meteen gehoorzaam reageert ga je steeds meer op je strepen staan want je voelt je nog steeds kwetsbaar vanwege je man die zomaar ineens vertrok.
Ik herken het laatste stukje bij een vriend. Hij heeft een zeer moeilijk leven door vrouw die hem plotseling verlaten heeft en gaat nu jaren nog heel erg op zijn strepen staan bij de kinderen. Kort lontje en ze moeten luisteren anders wordt hij zeer boos. Kun je me uitleggen wat je bedoeld dat dit met je eigen moeilijke leven te maken heeft?
@Kikki39 - als je vrouw je verlaat dan zullen heel veel mannen zich onzeker voelen. De liefde van de ander valt plotseling weg en haast ieder die zich afgewezen voelt zal daar met een soort pijn op reageren. Zelfs al ben je heel populair bij de vrouwen of was de relatie niet denderend goed.
Die ander gaf toch de voorkeur aan een ander of vindt het leven zonder jou fijner. Dat geeft je een knauw. Je bent in de war en probeert je nieuwe ik te vinden. Wat klopt nog in je leven en wat heeft nieuwe inzichten nodig. De rust is even weg, je hoofd loopt om en nu heeft hij even minder plaats voor anderen in zijn hoofd. Op anderen kan je immers niet rekenen? Dus zal hij sneller reageren met: nu bepaal ik! En ik wil dat jij even ophoudt met zeuren en je kamer opruimt!
Zoiets zou mij logisch overkomen in die situatie. Je zal minder geneigd zijn tot overleg vanwege stress jegens de buitenwereld.
Lijkt mij hoor.
Laat hem bij zijn vader gaan wonen.
