Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Goedzo
Helaas moet het zo 😘
Ciska78 schreef op 13-02-2023 om 09:41:
we hebben net een uitgebreide app gestuurd en dat we graag willen bellen.
Morgen hebben we opname gesprek en we hebben al een hele lijst met vragen.
Heel goed!
Ze zullen zelf toch ook begrijpen dat wanneer jullie appen/bellen er gereageerd word?
Zilver_gray schreef op 13-02-2023 om 09:53:
[..]
Heel goed!
Ze zullen zelf toch ook begrijpen dat wanneer jullie appen/bellen er gereageerd word?
Daar ben ik het niet mee eens. De behandelaars zijn er voor de mensen die bij hen zijn opgenomen. Stel dat het er twintig zijn in een groep. En elke dag bellen of appen daarvan tien ouders, dan kost dat toch veel te veel tijd? Tijd die ze aan de cliënten moeten besteden. Tijd voor de ouders is er als de ouders langskomen voor een gesprek. Dan weet de behandelaar ook dat hij op dat moment niet iets anders kan doen. Bij bellende ouders wordt hij gestoord in zijn bezigheden.
Rhonda schreef op 14-02-2023 om 07:44:
[..]
Daar ben ik het niet mee eens. De behandelaars zijn er voor de mensen die bij hen zijn opgenomen. Stel dat het er twintig zijn in een groep. En elke dag bellen of appen daarvan tien ouders, dan kost dat toch veel te veel tijd? Tijd die ze aan de cliënten moeten besteden. Tijd voor de ouders is er als de ouders langskomen voor een gesprek. Dan weet de behandelaar ook dat hij op dat moment niet iets anders kan doen. Bij bellende ouders wordt hij gestoord in zijn bezigheden.
Dit ben ik met je eens, maar bij een client die net op de afdeling is zijn er vragen. Als je dan als instelling aangeeft op tijd x contact te hebben en je doet dat niet is dat voor de naasten niet fijn. Het is jouw werk, hun geliefde.
Als je niet kunt bellen op het aangegeven tijdstip, en dat kan want er kan altijd wat aan de hand zijn, laat dan na dat incident even weten dat er iets tussen kwam en dat het bij de volgende al staande afspraak besproken wordt.
Rhonda schreef op 14-02-2023 om 07:44:
[..]
Daar ben ik het niet mee eens. De behandelaars zijn er voor de mensen die bij hen zijn opgenomen. Stel dat het er twintig zijn in een groep. En elke dag bellen of appen daarvan tien ouders, dan kost dat toch veel te veel tijd? Tijd die ze aan de cliënten moeten besteden. Tijd voor de ouders is er als de ouders langskomen voor een gesprek. Dan weet de behandelaar ook dat hij op dat moment niet iets anders kan doen. Bij bellende ouders wordt hij gestoord in zijn bezigheden.
Hier ben ik het deels mee eens, maar er zitten maar 6 jongeren op o de groep. Er is ons gezegd dat we altijd mogen appen/bellen, maar dat dit het handigste is na 21;30 want dan zijn alle jongeren op hun kamer voor de nacht, dus dit doen we ook netjes.
En weet je, als je kind op anderhalf uur rijden afstand van je zit, je je kind maar 1x per week een uurtje mag zien, dan is het wel fijn als je wat vaker hoort hoe het gaat, en we verwachten geen hele lange gesprekken.
We merken nu al dat jeugdzorg gewoon heel anders en harder is dan de ggz zorg en dat is echt een hele omschakeling.
Ik zou die karige contactmomenten met mijn dochter alleen kunnen accepteren, als ik de achterliggende motivatie begrijp. Dat dit goed uitpakt voor het persoonlijke welzijn van dochter. Ik verbaas me namelijk ook dat bij ggz zorg je als ouder verwacht wordt er steeds bij te zijn en dit in jeugdzorg zo totaal anders is. Heel goed dat je vragen blijft stellen en je eigen onderbuikgevoelens bespreekt.
Als hulpverlener is 1 van de basis afspraken: afspraak is afspraak. Je komt richting verwanten je afspraken na en zo niet (bijv in crisissituatie) . Dan laat je weten waarom niet of wanneer je wèl contact opneemt. Dit zorgt er mede voor dat verwanten vertrouwen in jou en je collega's krijgt
Jammer dat het zo gaat Ciska. Je moet wel vertrouwen in hen hebben. Spreek dit ook uit!
Ciska, mag je haar wel kaarten of brieven sturen? Misschien verzacht dat het eenzame gevoel van weinig contact.
Loezzie schreef op 14-02-2023 om 08:50:
Als hulpverlener is 1 van de basis afspraken: afspraak is afspraak. Je komt richting verwanten je afspraken na en zo niet (bijv in crisissituatie) . Dan laat je weten waarom niet of wanneer je wèl contact opneemt. Dit zorgt er mede voor dat verwanten vertrouwen in jou en je collega's krijgt
Jammer dat het zo gaat Ciska. Je moet wel vertrouwen in hen hebben. Spreek dit ook uit!
Dit. Als je belooft te bellen, kun je daar niet drie dagen mee wachten. Tuurlijk heb je daar niet de hele dag de tijd voor, maar als je op vrijdag geen tijd hebt om te bellen, dan moet je dat ook niet beloven. Ouders zijn voor de informatievoorziening van hun kind afhankelijk van zo'n instelling. Dan is betrouwbaarheid een groot goed.
Flanagan schreef op 14-02-2023 om 10:20:
Ciska, mag je haar wel kaarten of brieven sturen? Misschien verzacht dat het eenzame gevoel van weinig contact.
Het is de vraag of het eenzame gevoel van dochter het probleem is.
Tsjor
Rhonda schreef op 14-02-2023 om 07:44:
[..]
Daar ben ik het niet mee eens. De behandelaars zijn er voor de mensen die bij hen zijn opgenomen. Stel dat het er twintig zijn in een groep. En elke dag bellen of appen daarvan tien ouders, dan kost dat toch veel te veel tijd? Tijd die ze aan de cliënten moeten besteden. Tijd voor de ouders is er als de ouders langskomen voor een gesprek. Dan weet de behandelaar ook dat hij op dat moment niet iets anders kan doen. Bij bellende ouders wordt hij gestoord in zijn bezigheden.
Ciska schreef het volgende:
En als je dan zondagochtend gebeld zou worden door mentor, dit niet gebeurd, dan smiddags ook geen reactie op je apje, maar zien dat hij wel gelezen is. En dan er bovenop savonds 3x naar de groep bellen en niemand die opneemt, dat is niet goed voor je stress level.
Er is een afspraak gemaakt met de ouders om te bellen. Ik snap best dat de hulpverleners niet de hele dag aan de telefoon kunnen hangen, dat is hier ook niet de verwachting.
tsjor schreef op 14-02-2023 om 11:41:
[..]
Het is de vraag of het eenzame gevoel van dochter het probleem is.
Tsjor
Ik bedoelde het eenzame gevoel bij Ciska. De machteloosheid als je appt en geen reactie krijgt; met een kaart sturen, doe je in ieder geval iets en heeft dochter daarbij ook iets om te bewaren. Een aandenken.
Rhonda schreef op 14-02-2023 om 07:44:
[..]
Daar ben ik het niet mee eens. De behandelaars zijn er voor de mensen die bij hen zijn opgenomen. Stel dat het er twintig zijn in een groep. En elke dag bellen of appen daarvan tien ouders, dan kost dat toch veel te veel tijd? Tijd die ze aan de cliënten moeten besteden. Tijd voor de ouders is er als de ouders langskomen voor een gesprek. Dan weet de behandelaar ook dat hij op dat moment niet iets anders kan doen. Bij bellende ouders wordt hij gestoord in zijn bezigheden.
Het idee dat je mensen puur individueel kunt benaderen en kunt isoleren uit hun gezin, is een misvatting die mijns inziens maatschappelijk én individueel tot grote problemen aan het leiden is. Mensen zijn onderdeel van een 'weefsel', zijn geen eilandjes. Cliënten horen bij mensen en gemeenschappen búiten de deuren van de instelling. Die mensen waren er vóór de instelling voor de patiënt en zijn er in veel gevallen ook weer als de patiënt uit de instelling komt.
Het gaat hier bovendien om een minderjarige wiens ouders de afgelopen periode hun eigen leven 'on hold' hebben gezet om intensief voor hun ernstig zieke kind te zorgen. Ze hebben de enorme stap gezet om hun minderjarige kind toe te vertrouwen aan 'vreemden' omdat de problemen te groot zijn geworden. Maar dat betekent niet dat ze dat kind helemaal kunnen of zouden moeten loslaten. Ze zijn nog steeds, zelfs wettelijk, verantwoordelijk voor hun kind, hebben die verantwoordelijkheid voor dit moment alleen gedelegeerd aan professionals. Die professionals moeten die ouders het vertrouwen geven dat hun kind in goede handen is. Pas als ze dat vertrouwen bieden, kúnnen ouders (meer) loslaten. Je moet gewoon weten dat je kind veilig is en dat er voor haar gezorgd wordt, anders vind je geen rust. Hulpverleners beseffen vaak erg slecht dat ze zelf een hele grote rol spelen de mogelijkheid voor ouders om op hun handen te gaan zitten, namelijk door betrouwbaar te zijn en te laten zien dat ze het kind 'vasthebben'. Zeker in het begin zouden ze daarin moeten investeren, in dat vertrouwen. Je kunt zeggen: ze hebben het te druk. Maar ik denk dat je hiermee waardevol investeert in het weefsel om de patiënt heen.
Ik hoorde een tijdje terug in een tv-programma iemand zeggen: 'Alle naasten van psychiatrische patiënten lopen een groot risico zélf psychiatrische patiënten te worden.' Zelf had deze vrouw in wanhoop haar auto tegen een boom gereden. In haar geval ging het om haar moeder en broer die allebei langdurig waren opgenomen in de psychiatrie, 'niet eens' haar kind. Ik verbaas me er wel eens over dat er bijvoorbeeld voor naasten van mensen met kanker allerlei psychosociale hulpverlening lijkt te zijn opgetuigd terwijl naasten van mensen met ernstige psychiatrische problemen vaak helemaal niet gezien worden of wantrouwend worden bekeken als waarschijnlijk de bron van de problemen van de patiënt. Als naaste van een psychiatrische patiënt lijk je soms een 'gebruiksvoorwerp', waar een (te) groot beroep op wordt gedaan in de fase van ambulante hulpverlening maar zelf moet je niet teveel vragen, je eigen emoties uitschakelen, eindeloos incasseren en meebewegen met wat die hulpverlening bedenkt want 'ze zijn er voor de patiënt'. Ik vind dat dat een heel vertekend beeld geeft van de werkelijkheid. Want het is niet 'normaal' dat het leven van ouders zo volledig in het teken van een kind komt te staan dat ze nauwelijks ruimte meer ervaren voor andere rollen in hun leven, en dat zou gespiegeld moeten worden door de buitenwereld, door die ouders ook van alle kanten te ondersteunen. Ik ben ervan overtuigd dat dat óók het kind veiligheid biedt, te ervaren dat de ouders actief gesteund worden.
Alleen al een korte app vanuit zorgteam rond 21:30 is al fijn.
De gedachtengang achter het karige bezoekmoment is ons uitgelegd hoor, snappen we ook, maar maakt het niet minder ingewikkeld. Zeker omdat dochter schakeltijd nodig heeft tijdens zo’n bezoek.
We hebben het contactmoment vanuit de groep maandag telefonisch en gisteren ook besproken. Aangegeven dat wij het vanuit begeleiding snappen dat het druk kan zijn op de groep of dat er andere dingen zijn waardoor het niet uitkomt om te bellen/appen, maar dat wij wel afhankelijk zijn van hun voor info over onze dochter. En als je dan niets hoort terwijl dit wel beloofd wordt, dat je dan ongerust wordt.
Zij zitten daar als begeleiders al zolang in het systeem, dat ze er niet altijd meer bij stil staan hoe het voor ouders is als je maar zo weinig info hebt. Ook aangegeven dat als er wordt geapt door begeleiding dat het goed gaat en verder niets, dat dit niets zegt. Want wat gaat er dan goed? Kan ze dan naar huis ofzo.
Ze snapte ons wel, of in ieder geval hoop ik dat, en ze zou aan collega’s doorgeven uitgebreider te appen.
We moeten ons er bij neer leggen dat het hier gewoon heel anders werkt, dat we er meer achter aan moeten zitten en echt op moeten komen voor dochter.
Vorige week is er een stuk kies afgebroken, maar omdat dochter nog geen verlof heeft opgebouwd mag ze nog niet naar de tandarts. Aangegeven dat wij als ouders zijnde ook mee willen voor een afspraak, als dit maakt dat ze dan wel mag. Was allemaal maar moeilijk, maar ineens kon het dan wel, als 1 van ons dan wel extra mee gaat.
Omnik, je stukje klopt helemaal. Zo pakkend inderdaad.
Kaartjes sturen doen we ook, maar dat maakt niets uit voor het gevoel wanneer je niets over je kind hoort.
