Puberteit Puberteit

Puberteit

Lees ook op

Ik weet het niet meer


Oh ik hoop zo dat ze hier een ingang kunnen vinden en de behandeling nu echt van start kan gaan.
Heel veel sterkte & succes

Ik hoop met jullie mee dat dit dan eindelijk de plek gaat worden waar ze stapjes gaat zetten in de richting van herstel.

Hoe zijn de eerste 2dagen gegaan Ciska ?

Ciska78

Ciska78

01-02-2023 om 11:08 Topicstarter

Op zich wel goed, ze wordt goed opgenomen in de groep. Eet tot nu toe ook gewoon. Gisteren heeft ze intake op de interne school gehad, daar gaat ze donderdag starten, niet om weer hard aan school te gaan werken maar wel om het weer op te pakken, ze willen zoveel mogelijk terug naar normaal. Op zich ziet ze hier wel naar uit, vooral omdat de docent elke dag haar hond mee naar school neemt.
Ze is ook heel open naar begeleiding, maar goed dat was ze op de vorige groepen ook en zegt helaas niets.
Gisteren belmoment gehad met dochter, ze had wat stress, want ze moet elke dag schone kleding aan doen, mag niet in joggingbroek naar school, dus als wij op bezoek komen of we dan even haar inhoud van haar kledingkast mee kunnen nemen.
Enige waar we echt veel moeite mee hebben is dat we maar 1x per week op bezoek mogen komen.
Ik merk dat ik echt een nieuwe invulling aan mijn dagen moet gaan geven, voel mij een beetje verloren momenteel thuis. 

om met jou te beginnen
Logisch dat je je verloren voelt . Je bent zo bezig geweest met dochter.
En wat dochter betreft 
Het leest als een goed begin
Voor jullie 

Ciska78 schreef op 01-02-2023 om 11:08:

Op zich wel goed, ze wordt goed opgenomen in de groep. Eet tot nu toe ook gewoon. Gisteren heeft ze intake op de interne school gehad, daar gaat ze donderdag starten, niet om weer hard aan school te gaan werken maar wel om het weer op te pakken, ze willen zoveel mogelijk terug naar normaal. Op zich ziet ze hier wel naar uit, vooral omdat de docent elke dag haar hond mee naar school neemt.
Ze is ook heel open naar begeleiding, maar goed dat was ze op de vorige groepen ook en zegt helaas niets.
Gisteren belmoment gehad met dochter, ze had wat stress, want ze moet elke dag schone kleding aan doen, mag niet in joggingbroek naar school, dus als wij op bezoek komen of we dan even haar inhoud van haar kledingkast mee kunnen nemen.
Enige waar we echt veel moeite mee hebben is dat we maar 1x per week op bezoek mogen komen.
Ik merk dat ik echt een nieuwe invulling aan mijn dagen moet gaan geven, voel mij een beetje verloren momenteel thuis.

Oh ik kan me goed voorstellen dat je je nu verloren voelt; je bent natuurlijk ook 24/7 met je dochter bezig en ook dagelijks dat heen en weer rijden...dat laatste hoeft niet meer.

Fijn het bericht over je dochter; ik hoop dat dit een goede plek voor haar is en ze vanuit hieruit kan werken aan haar herstel. 

Een hele dikke knuffel voor jou Ciska  wat heb je het toch te verduren. 

Logisch Ciska dat je je verloren voelt!
Je hebt voortdurend aan gestaan.
Probeer met kleine stapjes weer wat op te pakken waar je ontspanning uit haalt en laat alles bezinken.
Ik vind de opname goed klinken en hoop dat dit de eerste stap is naar herstel.
Ik denk aan jullie!
Liefs van mij. 

Ciska78

Ciska78

01-02-2023 om 13:39 Topicstarter

Jullie warme woorden doen mij echt goed.
Ik ben in ieder geval begonnen om het oppassen weer op te pakken wat ik altijd deed 1x per week.
En verder moet ik gaan kijken hoe ik de dagen opnieuw ga indelen.

Zeker logisch dat je je wat verloren voelt! Alles heeft heel lang 100% om dochter gedraaid en nu is dat ineens weg. Ik herken het. Mijn moeilijke zoon is een paar weken geleden naar zijn vader gegaan en nu is het ineens stil en leeg; geen stress, geen woede, geen agressie, geen somberheid, geen gedram in huis, geen hulpverleners meer over de vloer en aan de telefoon, geen intensief overleg meer over hoe het verder moet, niet die dwingende, negatieve energie in huis waardoor ik 24/7 aansta en me zorgen maak, geen angst meer voor escalaties. Het is aan de ene kant een enorme opluchting voor mij dat zijn vader nu de verantwoordelijkheid voor hem heeft overgenomen. Het is misschien ook makkelijker dat het zijn vader is; ik voel me niet meer verantwoordelijk voor onze zoon dan zijn vader dus ik kan het zonder reserve overdragen aan hem. Aan hulpverlening overdragen zou ik misschien ook moeilijker vinden omdat er toch ook wel veel slechte ervaringen zijn met hulpverleners. Dat vertrouwen zou moeten groeien. Best gek ergens want het is ook echt niet zo dat ik zomaar geloof dat het wel goed gaat komen bij vader. Zoon zit behoorlijk diep en het is de vraag of vader daar wel grip op krijgt. Maar vader zit er wel voor de volle 100% in, dat voel ik en dat maakt dat ik kan loslaten. 

Aan de andere kant is het ook echt heel erg wennen. Mijn oudste kind is pas sinds een half jaar uitwonend dus nu is het ineens doodstil in huis. Ik kan gelukkig wel goed alleen zijn, gedij daar ook bij, dus het doet me ook heel goed. Maar het is (weer) een totaal ander leven dan met kinderen! En met zo’n heftig kind moet je eerst nog maar eens uit de overleefstand zien te komen. Ik wist wel dat er weinig van mijn eigen leven was overgebleven maar nu merk ik het ook echt. De moeheid komt er nu uit, het verdriet ook voorzichtig. Ik voel me ook chronisch overprikkeld en heb echt niet meteen zin in allerlei drukte, kan het ook nog niet echt aan. Ik geef mezelf dus ook maar de ruimte om me de ene dag wat somber en leeg te voelen en de volgende dag lekker in huis te rommelen. Door de stress was mijn huis geen fijne, veilige plek meer en ook qua huishouden is er behoorlijk wat achterstallig onderhoud. Ik vind het daarom fijn om in etappes het huis op te ruimen met een luisterboek op mijn oren. Werk beschouw ik op dit moment maar vooral als therapeutisch. Ik vind het ook fijn om vertrouwde vrienden te zien bij wie ik me niet vrolijker hoef voor te doen dan ik ben.
Ik denk dat het belangrijk is om jezelf de tijd te gunnen om echt bij jezelf terug te komen, ook bij wat er moeilijk en pijnlijk is. Dat gaat niet van het ene op het andere moment, zeker niet als het (nog) helemaal niet zo duidelijk is dat het echt beter gaat met je kind (is hier ook zo, er is nog geen enkel probleem opgelost door naar vader te verkassen). Maar ik kies er maar even voor om oogkleppen op te zetten, de problemen ‘daar’ te laten en ik zie het voor mezelf als een broodnodige kans om op adem te komen. 
En het mooie is: ik voel me beter, zachter en liefdevoller naar mijn zoon nu ik minder spanning bij me draag om tot en oplossing te komen. Als ik hem nu spreek, hou ik gewoon van hem, hoef ik niet zoveel en voel ik me minder gespannen omdat ik het niet hoef op te lossen. Dat doet hem ook goed, dat voel ik heel duidelijk in ons contact. Hij gedraagt zich ook kalmer naar mij nu ik geen druk meer op hem hoef uit te oefenen. Het is dus zeker niet zo dat ik afstand neem van mijn kind of hem afwijs. Eerder andersom! Soms is afstand juist nodig om weer dichterbij te kunnen komen. 
Ik heb me voorgenomen om een masseur te zoeken om mezelf de komende tijd maandelijks te laten masseren. Mijn lijf zit namelijk helemaal vast van de jarenlange spanning. Ik wil vooral dingen doen die fijn zijn, mezelf echt de kans geven om op te knappen. Misschien kun jij ook eens kijken wat je echt fijn vindt, wat geen moeite kost, echt als ontspanning voelt, en jezelf dat gunnen in de tijd die vrijkomt? Naast alle zorgen die er evengoed nog zijn. 
Hou je taai Ciska maar niet te taai. Het hoort er ook bij dat het wiebelig en kwetsbaar voelt. 

Het is denk ik heel normaal dat je in een soort van gat valt doordat je leven de afgelopen maanden volledig om je dochter draaide en je er 24/7 mee bezig was. 
Elke dag op bezoek, uren in de auto. Dat kost veel tijd en energie. Soms is houden van ook loslaten, het overlaten aan een ander. Dat is heel moeilijk, maar wel nodig.
De start daar klinkt hoopvol. Ik hoop dat dat doorzet. 

Omnik schreef op 01-02-2023 om 13:56:

Zeker logisch dat je je wat verloren voelt! Alles heeft heel lang 100% om dochter gedraaid en nu is dat ineens weg. Ik herken het. Mijn moeilijke zoon is een paar weken geleden naar zijn vader gegaan en nu is het ineens stil en leeg; geen stress, geen woede, geen agressie, geen somberheid, geen gedram in huis, geen hulpverleners meer over de vloer en aan de telefoon, geen intensief overleg meer over hoe het verder moet, niet die dwingende, negatieve energie in huis waardoor ik 24/7 aansta en me zorgen maak, geen angst meer voor escalaties. Het is aan de ene kant een enorme opluchting voor mij dat zijn vader nu de verantwoordelijkheid voor hem heeft overgenomen. Het is misschien ook makkelijker dat het zijn vader is; ik voel me niet meer verantwoordelijk voor onze zoon dan zijn vader dus ik kan het zonder reserve overdragen aan hem. Aan hulpverlening overdragen zou ik misschien ook moeilijker vinden omdat er toch ook wel veel slechte ervaringen zijn met hulpverleners. Dat vertrouwen zou moeten groeien. Best gek ergens want het is ook echt niet zo dat ik zomaar geloof dat het wel goed gaat komen bij vader. Zoon zit behoorlijk diep en het is de vraag of vader daar wel grip op krijgt. Maar vader zit er wel voor de volle 100% in, dat voel ik en dat maakt dat ik kan loslaten.

Aan de andere kant is het ook echt heel erg wennen. Mijn oudste kind is pas sinds een half jaar uitwonend dus nu is het ineens doodstil in huis. Ik kan gelukkig wel goed alleen zijn, gedij daar ook bij, dus het doet me ook heel goed. Maar het is (weer) een totaal ander leven dan met kinderen! En met zo’n heftig kind moet je eerst nog maar eens uit de overleefstand zien te komen. Ik wist wel dat er weinig van mijn eigen leven was overgebleven maar nu merk ik het ook echt. De moeheid komt er nu uit, het verdriet ook voorzichtig. Ik voel me ook chronisch overprikkeld en heb echt niet meteen zin in allerlei drukte, kan het ook nog niet echt aan. Ik geef mezelf dus ook maar de ruimte om me de ene dag wat somber en leeg te voelen en de volgende dag lekker in huis te rommelen. Door de stress was mijn huis geen fijne, veilige plek meer en ook qua huishouden is er behoorlijk wat achterstallig onderhoud. Ik vind het daarom fijn om in etappes het huis op te ruimen met een luisterboek op mijn oren. Werk beschouw ik op dit moment maar vooral als therapeutisch. Ik vind het ook fijn om vertrouwde vrienden te zien bij wie ik me niet vrolijker hoef voor te doen dan ik ben.
Ik denk dat het belangrijk is om jezelf de tijd te gunnen om echt bij jezelf terug te komen, ook bij wat er moeilijk en pijnlijk is. Dat gaat niet van het ene op het andere moment, zeker niet als het (nog) helemaal niet zo duidelijk is dat het echt beter gaat met je kind (is hier ook zo, er is nog geen enkel probleem opgelost door naar vader te verkassen). Maar ik kies er maar even voor om oogkleppen op te zetten, de problemen ‘daar’ te laten en ik zie het voor mezelf als een broodnodige kans om op adem te komen.
En het mooie is: ik voel me beter, zachter en liefdevoller naar mijn zoon nu ik minder spanning bij me draag om tot en oplossing te komen. Als ik hem nu spreek, hou ik gewoon van hem, hoef ik niet zoveel en voel ik me minder gespannen omdat ik het niet hoef op te lossen. Dat doet hem ook goed, dat voel ik heel duidelijk in ons contact. Hij gedraagt zich ook kalmer naar mij nu ik geen druk meer op hem hoef uit te oefenen. Het is dus zeker niet zo dat ik afstand neem van mijn kind of hem afwijs. Eerder andersom! Soms is afstand juist nodig om weer dichterbij te kunnen komen.
Ik heb me voorgenomen om een masseur te zoeken om mezelf de komende tijd maandelijks te laten masseren. Mijn lijf zit namelijk helemaal vast van de jarenlange spanning. Ik wil vooral dingen doen die fijn zijn, mezelf echt de kans geven om op te knappen. Misschien kun jij ook eens kijken wat je echt fijn vindt, wat geen moeite kost, echt als ontspanning voelt, en jezelf dat gunnen in de tijd die vrijkomt? Naast alle zorgen die er evengoed nog zijn.
Hou je taai Ciska maar niet te taai. Het hoort er ook bij dat het wiebelig en kwetsbaar voelt.

Wat heftig Omnik! Wat heb je dit alles mooi omschreven 

Ik kan mij voorstellen dat Ciska pas durft te denken aan ontspanning of het oppakken van activiteiten als ze progressie bij haar dochter hoort en ziet. Tot die tijd is iedere vezel wrs nog veel te gespannen.

Het is naar te horen dat je je kind maar 1x per week kan zien, maar ze zullen wel een goede reden hebben voor die regel. Hebben ze hierover uitleg gegeven zodat het beter te accepteren wordt.
Is er een versoepeling van die regel als ze voldoende progressie toont? Soort overgang daar ze op een gegeven moment weer thuis woont?

Ergens is deze setting ook wel prettig; ze kunnen de tuin in, maar niet weglopen. Dat is een geruststellende gedachte.

Sterkte in deze eenzame dagen. Maar het komt goed! Houdt dat voor ogen.

Ook bij mijn kind was bezoek maar 1 keer per week, op een vast tijdstip, maar omdat in ons geval er ook gewoon weekendverlof was en de mogelijkheid om elkaar buiten de instelling te zien voelde dat niet beperkend. Juist nu er behalve het bezoek en de twee keer bellen helemaal geen contact mogelijk is vind ik het wel heel minimaal.
Voor bezoek buiten de vaste tijden moest er toestemming gevraagd worden en moest kind overleggen met mede groepsgenoten. Volgens mij omdat bezoek toch ook voor anderen inbreuk is op de dagelijkse gang van zaken.

Het lijkt me voor jullie gewoon heel lastig, om zo ver los te moeten laten. Mag je wel regelmatig bellen naar de leiding op de groep?


Ik herken je gevoel, ik heb afgelopen jaar ook de nodige momenten gehad waarop ik me verloren en alleen voelde thuis. Het hielp me het meest om dat maar "gewoon" te accepteren. Dat het prima was om het niet te weten en daardoor hele dagen maar niets te doen en bij te komen van alles wat er gebeurd was. En dan kan er vanzelf een moment dat er weer ruimte kwam, en ideeën en invulling. 

En spelletjes spelen...

Ciska78

Ciska78

03-02-2023 om 12:01 Topicstarter

Ik ben blij dat ik vandaag dingen moet regelen, de eerste dag dat ik echt alleen ben en niets heb aan afspraken of gesprekken. Dus ben alle mail van de afgelopen maanden maar eens aan het ordenen.
Dat over ontspanning zoeken en dingen weer oppakken, die is nu zo moeilijk. Ik weet niet eens meer waar ik ontspanning uit haalde.

Omnik: Zo herkenbaar wat jij schrijft, over de moeheid en het verdriet wat er nu pas uit komt. En ook hier kwa huishouden is er aardig wat achterstallig onderhoud. Dus ook daar ga ik langzaam wat dingen in oppakken. Voor jou in ieder geval een dikke knuf, ook jullie zijn er nog lang niet met je zoon helaas.

MamaE, loslaten is inderdaad ook houden van, maar voelt zo moeilijk.

Flanagan, ze hebben wel uitleg gegeven over waarom maar 1x per week bezoek maar hij blijft ingewikkeld. Zeker omdat dochter daar van de week ook heeft gevraagd waarom we maar1x per week op bezoek mogen. Wat voor ons zegt dat ze de bezoeken toch wel fijn vond. Geen idee over versoepelingen eigenlijk.

Vaas, we mogen gelukkig elke dag bellen/appen dus dat scheelt wel.

Tijger: Spelletjes spelen helpt zowieso. En 'gewoon' accepteren, die moet nog komen denk ik, ik moet niet te snel willen nu.

Gisteren zijn we een bloemetje wezen brengen bij de mensen die na burgernet gebeld hadden, toe dochter weggelopen was eind december. Wel fijn om dat stukje nu ook een beter plekje te kunnen geven. Het voelde wel moeilijk hoor, daar te zijn en te weten dat ze in een mini plaats(want dat is het) rond hebben lopen dolen en gelukkig bij de juiste persoon hebben aangebeld.
Verder hebben we ook nog een afspraak staan om de dag dat ze de EBK in is gegaan door te nemen, of in ieder geval ik, want ook die dag is gewoon niet helemaal duidelijk. en dat heb ik wel nodig om daar ook een stuk afsluiting in te kunnen vinden.

Gisteren dochter aan de lijn gehad, ze klonk wat meer timide. Gaf zelf aan dat ze niet weet of dit wel de plek voor haar is. Maar ja ze wil natuurlijk nergens zijn. Dus vraag mij af of zo ooit dat gevoel gaat hebben dat ze op de goede plek zit.

Dan ga ik nu maar eens verder, moet nog spullen inpakken die dochter graag daar heeft.

Reageer op dit bericht

Je moet je bericht bevestigen voor publicatie, je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.