Is dit het? Ondankbare pubers
Dit wordt geen z’on positieve post en ik moet je erbij vertellen dat ik niet altijd zo denk maar nu toch even moet filteren.Ik ga even door een mindere periode en vraag me vaak af waarom ik het eigenlijk allemaal gedaan heb.Waarom heb ik mezelf jaren weg gecijferd voor mijn kinderen.Bepaalde kansen ivm mijn loopbaan aan mij laten voorbij gaan omdat de uren niet goed pasten bij de kinderen.Knutselen,spelletjes spelen,zwemmen,feestjes organiseren…Nu zijn ze 16 en 18 en na een aantal jaar puberen blijven ze behoorlijk egoïstisch…Nooit eens ‘hoe gaat het met je?…Ze vergeten mijn verjaardag…Het enige waaraan ik merk dat ze hier nog wonen is aan de berg was,afval en lege snoepkast…Ook samen eten word hier steeds meer en meer een probleem …
Deze zomer nog op vakantie geweest naar Kreta…we hebben hen beiden gevraagd of ze wel wilden…dus geen verplichting.We zijn met het vliegtuig geweest want we wilden hen een lange auto reis besparen.Lagen constant met oortjes in met noise canceling dan nog zodat ik moest zwaaien voor hun neus om iets te zeggen,uren in de kamer gelegen om hun smartphone e.d. Op te laden en een dochter die bijna geen woord zei omdat ze haar vriend mistte…Ter verduidelijking ze hebben echt mogen kiezen of ze er nog zin in hadden of niet…Ik ben het beu eigenlijk dat opvoeden,ik voel me leeg.Is het dit nu?Kinderen hebben,soms denk ik had ik er maar nooit aan begonnen.Ik denk heus niet elke dag zo maar nu even wel…
kenfan schreef op 11-09-2021 om 13:49:
Mijn kinderen zijn inmiddels jongvolwassenen. Bij de oudsten was de puberteit zo moeizaam dat ik bij mezelf wel eens gedacht heb dat ik ook een hond had kunnen nemen. En ik heb een hekel aan de meeste honden. In die tijd ben ik ook twee keer alleen op vakantie geweest na twee rampenvakanties. De jongsten zijn vrij makkelijk door de puberjaren heen gezeild. Ik mag mezelf graag wijsmaken dat het aan mijn toegenomen opvoedervaring ligt, maar waarschijnlijk is het danken aan hun gemoedelijke persoonlijkheden
Verwachtingen uitspreken en eisen stellen wil nog wel eens helpen. ¨Je mag mee, maar dan verwacht ik zus en zo..."Wat niet helpt is je in de slachtofferrol van teleurgestelde ouder kruipen die "niet boos is maar verdrietig¨.
Wat ook wel geholpen heeft denk ik dat er van jongsaf aan eisen werden aan de kinderen, dat niet alles vanzelfsprekend was: meehelpen tafel dekken, zonder zeuren een vergeten boodschap halen,hun eigen zooi opruimen, zoveel mogelijk eigen vervoer regelen naar uitjes en sport. Zakgeld werd pas gegeven nadat de wekelijkse kameruitmestbeurt, en ze hebben 1/3 van de schoolreis zelf op moeten hoesten.
Dit denk ik dus ook. Ik denk oprecht dat als je kinderen van jongs af aan verantwoordelijk maakt voor onderdelen in het gezin, dat dit helpend is voor algemeen inzicht. Daarom was ik laatst zo verbaasd over het topic wat er meeging in de broodtrommel. Veel ouders die brood/lunch voor hun kinderen maken. Prima, maar bedenk dat er (zeker als je al dit soort dingen voor ze doet) ook een vanzelfsprekendheid groeit bij de kinderen. "Mama doet dat wel". Ik pas daarvoor, om meerdere redenen. Waaronder omdat ik vind dat ze mij niet moeten zien als hun huishoudster maar als iemand die hetzelfde aandeel in het gezin heeft als de rest. Ik ben niet ondergeschikt aan mijn kinderen. Daarom zal ik ook nooit zeggen dat ik mezelf weggecijferd heb voor ze. Ze wonen bij me omdat ik dat wil/wij dat willen. Een kind meegeven dat je jezelf weggecijferd hebt voor ze, vind ik de boodschap meegeven dat je dit dus eigenlijk voor hen deed ipv voor jezelf. Soort schuldgevoel voor je kinderen kun je dan creëren. Denk dat dat nooit de bedoeling kan zijn. Je zet hen dan bóven jezelf ipv als gezin naast elkaar te staan. En als je kind voelt dat het bóven je staat, waarom zou hij/Zij zich dan verantwoordelijk voelen om troep op te ruimen/boodschappen te doen/cadeautje voor je verjaardag te regelen/enz.
Dus zou per direct stoppen om jezelf lager te plaatsen dan je kinderen. Maak ze zelf verantwoordelijk.
Kinderen van 16 en 18 hebben vaak hun eigen bezigheden. En op vakantie met hun moeder, dat komt er dan vaak maar wat doorheen fietsen. Voor de volgende keer weet je dus dat je voor hen niet meer hoeft te gaan. Vriendjes missen en op de smartphone spelen, dat kan thuis ook wel.
Verjaardag vergeten is natuurlijk niet netjes. En ze mogen ook wel hun eigen rommel opruimen op die leeftijd.
Denk dat dankbaarheid richting ouders op die leeftijd vaak nog wat achterwege blijft. Dat draait later wel weer bij.
MoederBarberin schreef op 11-09-2021 om 11:58:
Ga lekker je ding doen en als dat betekent dat ze een keer zelf moeten koken, omdat jij uit eten gaat, of je ze niet ergens kunt ophalen omdat je lekker in het theater zit, of ze hun lievelings broek niet aan kunnen, omdat jij geen zin meer hebt hun was voor ze te doen dan is dat je goed recht!
Daar zou ik aan toe willen voegen: waarom zou je je best nog doen op vakanties waar ze stikongezellig zijn?
Ik zou zelf een leuk weekendje weg met partner of vriendin regelen. Zonder kinderen. Die zijn oud genoeg om even voor zichzelf te zorgen.
En als ze vragen waarom je iets zonder hun organiseert/ of ze mee mogen, dan kun je (zonder drama) ook vragen of ze zichzelf erg leuk gezelschap vonden de afgelopen vakantie.
Pubergedrag hoort erbij, maar binnen zekere grenzen. De onbeschoftheid om de verjaardag van je moeder straal te negeren hoef je niet met de mantel der oneindig vergevende liefde te bedekken. Ze mogen, nee ze móeten leren dat ze zich verhouden tot andere mensen en dat hun gedrag gevolgen heeft voor anderen, zoals iemand anders ook schreef.
en dankbaarheid gaat wat ver, dat hoef je echt niet te verwachten, maar elementair fatsoen wel.
kenfan schreef op 11-09-2021 om 13:49:
Wat ook wel geholpen heeft denk ik dat er van jongsaf aan eisen werden aan de kinderen, dat niet alles vanzelfsprekend was: meehelpen tafel dekken, zonder zeuren een vergeten boodschap halen,hun eigen zooi opruimen, zoveel mogelijk eigen vervoer regelen naar uitjes en sport.
Ik lees wel eens van moeders die zeggen “ze moeten later al zoveel, laat ze nog maar even kind zijn” als rechtvaardiging voor dat álles voor de kinderen gedaan wordt. Succes ermee, denk ik dan.
Ik weet niet of dat ook voor TO geldt, maar die strategie lijkt me niet erg bevorderlijk om coöperatieve pubers te krijgen.
Nera schreef op 11-09-2021 om 15:52:
Ik lees in de OP dat de kinderen 16 en 18 zijn. Van de oudste zou ik niet denken dat je dan de puberteit nog echt de schuld kan geven.
Nee, die heeft gewoon een eigen leven en eigen bezigheden. Zou bij wijze van liever die week alleen met d'r vriend thuis blijven dan met moeder op vakantie.Het is niet het puberen, maar wel de leeftijd.
Ik zou het de volgende keer ook niet meer vragen. Het is nu wel duidelijk dat ze weinig interesse hebben in een gezellige gezinsvakantie. Ga zelf ergens heen en laat ze thuis.
Ginevra schreef op 11-09-2021 om 17:07:
[..]
Ik lees wel eens van moeders die zeggen “ze moeten later al zoveel, laat ze nog maar even kind zijn” als rechtvaardiging voor dat álles voor de kinderen gedaan wordt. Succes ermee, denk ik dan.
Ik weet niet of dat ook voor TO geldt, maar die strategie lijkt me niet erg bevorderlijk om coöperatieve pubers te krijgen.
Ik ben van die stroming. Pubers hebben namelijk tegenwoordig al een hele klus aan alles rondom school. Van mij hoeven ze dus niet meer te doen dan hun eigen kamer op orde houden, was in de wasmand en bord naar de keuken. Doordat ik weinig eisen aan ze stel, hebben ze ook de ruimte om zo nu en dan eens iets aan te bieden (daar maakten ze niet allebei evenveel gebruik van). Ik heb er al een volwassen en op zichzelf. Toen ze afgelopen zomer thuis was, ik had haar 7 maanden niet gezien, had ik ineens een verstandige behulpzame volwassene in huis. Heel apart en ik moest er ook erg aan wennen, zo’n kind dat niet meer verzorgd wil worden.
MMcGonagall schreef op 11-09-2021 om 17:35:
[..]
Ik ben van die stroming. Pubers hebben namelijk tegenwoordig al een hele klus aan alles rondom school. Van mij hoeven ze dus niet meer te doen dan hun eigen kamer op orde houden, was in de wasmand en bord naar de keuken. Doordat ik weinig eisen aan ze stel, hebben ze ook de ruimte om zo nu en dan eens iets aan te bieden (daar maakten ze niet allebei evenveel gebruik van). Ik heb er al een volwassen en op zichzelf. Toen ze afgelopen zomer thuis was, ik had haar 7 maanden niet gezien, had ik ineens een verstandige behulpzame volwassene in huis. Heel apart en ik moest er ook erg aan wennen, zo’n kind dat niet meer verzorgd wil worden.
Van mij moeten ze hun eigen rommel opruimen. Vergelijkbaar met jou dus. Ze hoeven hier niet te wassen of te strijken, maar kleren die gewassen moeten worden wel in de wasmand leggen, eigen rommel opruimen, etc.
Ik houd ze daar ook aan.
MMcGonagall schreef op 11-09-2021 om 17:35:
[..]
Ik ben van die stroming. Pubers hebben namelijk tegenwoordig al een hele klus aan alles rondom school. Van mij hoeven ze dus niet meer te doen dan hun eigen kamer op orde houden, was in de wasmand en bord naar de keuken. Doordat ik weinig eisen aan ze stel, hebben ze ook de ruimte om zo nu en dan eens iets aan te bieden (daar maakten ze niet allebei evenveel gebruik van). Ik heb er al een volwassen en op zichzelf. Toen ze afgelopen zomer thuis was, ik had haar 7 maanden niet gezien, had ik ineens een verstandige behulpzame volwassene in huis. Heel apart en ik moest er ook erg aan wennen, zo’n kind dat niet meer verzorgd wil worden.
Ik denk dan: als je kinderen van kleins af aan al laat meehelpen, verantwoordelijk maakt, hoef je daar niet van op te kijken. Is het logisch dat ze meehelpen en inzicht hebben
Apiejapie schreef op 11-09-2021 om 17:44:
[..]
Ik denk dan: als je kinderen van kleins af aan al laat meehelpen, verantwoordelijk maakt, hoef je daar niet van op te kijken. Is het logisch dat ze meehelpen en inzicht hebben
Mijn dochter hielp vaak mee met koken. Ze kan nu prima voor zichzelf koken. Ik kook uiteraard voor ze, maar als het zo uitkomt, kan ze in elk geval zelf iets koken. Ze vond dat meehelpen in de keuken ook altijd erg leuk. Dus win-win.
Apiejapie schreef op 11-09-2021 om 17:44:
[..]
Ik denk dan: als je kinderen van kleins af aan al laat meehelpen, verantwoordelijk maakt, hoef je daar niet van op te kijken. Is het logisch dat ze meehelpen en inzicht hebben
Ja joh, draai jij het maar negatief. Ik denk juist dat je ook zonder ze te overvragen en overal consequenties aan verbinden, gewoon leuke volwassenen kunt krijgen.
Ik vind dit geen normaal pubergedrag. Dat pubers het heel druk hebben met zichzelf en hun vrienden en zich losmaken van hun ouders is normaal, maar dat ze niet/amper tegen je praten, bewust op andere tijden eten om maar niet met jou aan tafel te hoeven zitten en op vakantie alleen maar in hun kamer achter hun telefoon hangen vind ik ronduit respectloos. Ze mogen best eens meer waarderen wat ze allemaal hebben en wat je allemaal voor ze doet.
Verantwoordelijkheden horen er wat mij betreft bij. Ik hoefde thuis vroeger heel weinig te doen want mijn moeder werkte niet (veel) dus die had alle tijd en vond ook dat we onze tijd beter aan huiswerk konden besteden. Als ze chagrijnig was werd ons wel verweten dat we nooit iets deden en ze klaagde vaak over dat mijn zus haar kamer een grote bende was. Maar ruimde het wel steeds voor haar op.
Mijn dochter laat ik van jongs af aan op een speelse manier meehelpen. Tafel dekken, bestek afdrogen, helpen met koken. Dat vindt ze niet vervelend of zo, hoort er gewoon bij. Een collega ging laatst op vakantie naar haar moeder die in het buitenland woont. Haar zoon van 18 kan dus niet koken behalve een ei bakken en die heeft dus drie weken geleefd op alleen gebakken ei, kant en klare maaltijdsalades en besteld eten.
Ik vind dat je je kinderen best aan mag spreken op hun gedrag. Dat ze meer respect dienen te hebben voor jou en wat je allemaal doet en dat ze het met deze houding naar andere mensen toe echt niet gaan redden in het leven. Misschien helpt het ook om gewoon even te stoppen met bepaalde dingen voor ze te doen. Wil je niet met mij aan tafel zitten? Dan kook je ook maar zelf. Jouw verjaardag vergeten? Dan 'vergeet' je hun verjaardag ook een keer. Ik denk dat het niet erg is als je een keer laat zien dat hun ondankbare gedrag jou verdriet doet.
MamaE schreef op 11-09-2021 om 19:58:
Ik vind dit geen normaal pubergedrag. Dat pubers het heel druk hebben met zichzelf en hun vrienden en zich losmaken van hun ouders is normaal, maar dat ze niet/amper tegen je praten, bewust op andere tijden eten om maar niet met jou aan tafel te hoeven zitten en op vakantie alleen maar in hun kamer achter hun telefoon hangen vind ik ronduit respectloos. Ze mogen best eens meer waarderen wat ze allemaal hebben en wat je allemaal voor ze doet.
Verantwoordelijkheden horen er wat mij betreft bij. Ik hoefde thuis vroeger heel weinig te doen want mijn moeder werkte niet (veel) dus die had alle tijd en vond ook dat we onze tijd beter aan huiswerk konden besteden. Als ze chagrijnig was werd ons wel verweten dat we nooit iets deden en ze klaagde vaak over dat mijn zus haar kamer een grote bende was. Maar ruimde het wel steeds voor haar op.
Mijn dochter laat ik van jongs af aan op een speelse manier meehelpen. Tafel dekken, bestek afdrogen, helpen met koken. Dat vindt ze niet vervelend of zo, hoort er gewoon bij. Een collega ging laatst op vakantie naar haar moeder die in het buitenland woont. Haar zoon van 18 kan dus niet koken behalve een ei bakken en die heeft dus drie weken geleefd op alleen gebakken ei, kant en klare maaltijdsalades en besteld eten.
Ik vind dat je je kinderen best aan mag spreken op hun gedrag. Dat ze meer respect dienen te hebben voor jou en wat je allemaal doet en dat ze het met deze houding naar andere mensen toe echt niet gaan redden in het leven. Misschien helpt het ook om gewoon even te stoppen met bepaalde dingen voor ze te doen. Wil je niet met mij aan tafel zitten? Dan kook je ook maar zelf. Jouw verjaardag vergeten? Dan 'vergeet' je hun verjaardag ook een keer. Ik denk dat het niet erg is als je een keer laat zien dat hun ondankbare gedrag jou verdriet doet.
Dit is best passief agressief. Dan wil je dus eigenlijk een boodschap overbrengen maar ipv communiceren ga je zulke dingen doen in hoop dat ze het merken? Ben het er wel met je over eens dat het een gebrek aan respect is. Maar goed ik zou dus niet iemand opeens wel respecteren, omdat die als wraak mijn verjaardag ook “vergeet”.
Nee schreef op 11-09-2021 om 20:44:
[..]
Dit is best passief agressief. Dan wil je dus eigenlijk een boodschap overbrengen maar ipv communiceren ga je zulke dingen doen in hoop dat ze het merken? Ben het er wel met je over eens dat het een gebrek aan respect is. Maar goed ik zou dus niet iemand opeens wel respecteren, omdat die als wraak mijn verjaardag ook “vergeet”.
Dat is wat overdreven, maar je zou ze wel kunnen vragen hoe ze het zouden vinden als je hun verjaardag ook eens zou vergeten. Misschien dat er dan iets meer begrip komt.
A12345 schreef op 11-09-2021 om 20:50:
[..]
Dat is wat overdreven, maar je zou ze wel kunnen vragen hoe ze het zouden vinden als je hun verjaardag ook eens zou vergeten. Misschien dat er dan iets meer begrip komt.
Mwaoh, grote kans dat zo'n recalcitrante zestienjarige de schouders ophaalt en zegt:boeiuh.
Met gelijke munt terugbetalen of dreigen daarmee was mijn stijl niet, maar dit soort spiegelvragen vind ik meer iets voor kleuters, zestien- en zeker achttienjarigen kun je wel op een iets volwassener manier aanspreken.
