Is dit het? Ondankbare pubers
Dit wordt geen z’on positieve post en ik moet je erbij vertellen dat ik niet altijd zo denk maar nu toch even moet filteren.Ik ga even door een mindere periode en vraag me vaak af waarom ik het eigenlijk allemaal gedaan heb.Waarom heb ik mezelf jaren weg gecijferd voor mijn kinderen.Bepaalde kansen ivm mijn loopbaan aan mij laten voorbij gaan omdat de uren niet goed pasten bij de kinderen.Knutselen,spelletjes spelen,zwemmen,feestjes organiseren…Nu zijn ze 16 en 18 en na een aantal jaar puberen blijven ze behoorlijk egoïstisch…Nooit eens ‘hoe gaat het met je?…Ze vergeten mijn verjaardag…Het enige waaraan ik merk dat ze hier nog wonen is aan de berg was,afval en lege snoepkast…Ook samen eten word hier steeds meer en meer een probleem …
Deze zomer nog op vakantie geweest naar Kreta…we hebben hen beiden gevraagd of ze wel wilden…dus geen verplichting.We zijn met het vliegtuig geweest want we wilden hen een lange auto reis besparen.Lagen constant met oortjes in met noise canceling dan nog zodat ik moest zwaaien voor hun neus om iets te zeggen,uren in de kamer gelegen om hun smartphone e.d. Op te laden en een dochter die bijna geen woord zei omdat ze haar vriend mistte…Ter verduidelijking ze hebben echt mogen kiezen of ze er nog zin in hadden of niet…Ik ben het beu eigenlijk dat opvoeden,ik voel me leeg.Is het dit nu?Kinderen hebben,soms denk ik had ik er maar nooit aan begonnen.Ik denk heus niet elke dag zo maar nu even wel…
Dat zijn pubers, de wereld draait om hun. Tot, opeens, op een dag.... hee ze worden opeens sociaal! De mist is opgetrokken, en het blijken toch opeens leuke mensen te worden.
MMcGonagall schreef op 11-09-2021 om 17:55:
[..]
Ja joh, draai jij het maar negatief. Ik denk juist dat je ook zonder ze te overvragen en overal consequenties aan verbinden, gewoon leuke volwassenen kunt krijgen.
Negatief? Ik vind het juist positief als je zelfstandige, meedenkende en empathische kinderen/jongvolwassenen hebt. Ik overvraag mijn kinderen niet (waarom denk je dat?) en consequenties hoef ik niet te stellen: vanaf heel jong wordt er door iedereen meegedraaid. Ik neem mijn kinderen serieus. Serieus in wat ze kunnen, willen en moeten.
Natje1812 ben je wel veilig gezelschap voor je pubers? Bij jou post moet ik heel erg aan mijn moeder denken. Mijn moeder had altijd op en aanmerkingen en ook al zei ze niks dan nog zag ik het aan haar gezicht. Mijn moeder was altijd gedupeerd doordat de kinderen nooit hun rommel opruimden, verjaardagen vergaten, niet met 2 woorden spraken etc.etc. er was altijd wel iets wat niet deugde. Toen ik volwassen was werd dat wel minder maar altijd die afkeurende en negatieve ondertoon, ik ging wel bij haar langs maar hield het contact oppervlakkig en deelde niets persoonlijks. Ze had ook gerust haar goede kanten maar voor mij werkte het verlammend.
Omdat ik zelf zo'n sloddervos ben vond ik dat van mijn pubers niet erg, ik vond het belangrijker dat het gezellig was en dat we elkaar allemaal de ruimte gunden die we nodig hadden. Ik heb ze niet echt opgevoed maar het zijn hele leuke sociale volwassenen geworden.
MMcGonagall schreef op 11-09-2021 om 17:55:
[..]
Ja joh, draai jij het maar negatief. Ik denk juist dat je ook zonder ze te overvragen en overal consequenties aan verbinden, gewoon leuke volwassenen kunt krijgen.
Het is toch geen overvragen als ze wat in huis moeten doen? Gewoon een paar klusjes doen lijkt me niet te veel gevraagd. En natuurlijk kan je ook zonder dat leuke volwassenen krijgen. Maar ja, dan wonen ze dus al niet meer thuis. Ik vind het ook wel fijn dat ze meehelpen niet om hoe ze later eventueel zullen zijn maar gewoon zodat ze nu wat dingen in huis doen die ik dan dus niet hoef te doen. Zo leuk vind ik huishoudelijk werk nou ook weer niet.
Kyana schreef op 12-09-2021 om 12:22:
[..]
Het is toch geen overvragen als ze wat in huis moeten doen? Gewoon een paar klusjes doen lijkt me niet te veel gevraagd. En natuurlijk kan je ook zonder dat leuke volwassenen krijgen. Maar ja, dan wonen ze dus al niet meer thuis. Ik vind het ook wel fijn dat ze meehelpen niet om hoe ze later eventueel zullen zijn maar gewoon zodat ze nu wat dingen in huis doen die ik dan dus niet hoef te doen. Zo leuk vind ik huishoudelijk werk nou ook weer niet.
Dan is het opvoedkundige doel dus ondergeschikt aan jouw belang? Prima wat mij betreft, maar volgens mij is dit niet de insteek die ik bij anderen lees.
Mijn kinderen hoeven geen algemeen huishouden of klusjes te doen. Als het zo uitkomt doen ze wel wat, maar niet op regelmatige basis. En toch zijn ze prima in staat om voor zichzelf te zorgen, dus dat zie ik wel als mijn verdienste 
Kyana schreef op 12-09-2021 om 12:22:
[..]
Het is toch geen overvragen als ze wat in huis moeten doen? Gewoon een paar klusjes doen lijkt me niet te veel gevraagd. En natuurlijk kan je ook zonder dat leuke volwassenen krijgen. Maar ja, dan wonen ze dus al niet meer thuis. Ik vind het ook wel fijn dat ze meehelpen niet om hoe ze later eventueel zullen zijn maar gewoon zodat ze nu wat dingen in huis doen die ik dan dus niet hoef te doen. Zo leuk vind ik huishoudelijk werk nou ook weer niet.
De eigen rommel opruimen lijkt me helemaal niet teveel gevraagd. En dat 'n 16-jarige wat eten kan maken in geval van, ook niet. Als ze op zichzelf gaan wonen, moeten ze ook opruimen, eten maken, etc. En een bijbaantje om de waarde van geld te leren kennen en te leren hoe het is om te werken, daar is ook niks mis mee.
Een huishouden naast een baan is al werk genoeg. Een puber kan best vuile kleren in de wasmand leggen i.p.v. onder het bed, een lege zak chips even in de vuilbak gooien i.p.v. op de bank te laten slingeren, de jas ophangen aan de kapstok i.p.v. op een stoel te laten liggen, etc.
Ik vind het geen overvragen. Dat soort dingen voor pubers blijven doen, vind ik pamperen. Was laatst bij een vriendin en die werd door haar zoon gebeld. Hij zat boven te spelcomputeren. Of ze even een blikje cola kon komen brengen. Dan denk ik echt van laat 'm die spelcomputer even 5 minuten met rust laten en zelf drinken pakken.
MMcGonagall schreef op 12-09-2021 om 12:28:
[..]
Dan is het opvoedkundige doel dus ondergeschikt aan jouw belang? Prima wat mij betreft, maar volgens mij is dit niet de insteek die ik bij anderen lees.
Mijn kinderen hoeven geen algemeen huishouden of klusjes te doen. Als het zo uitkomt doen ze wel wat, maar niet op regelmatige basis. En toch zijn ze prima in staat om voor zichzelf te zorgen, dus dat zie ik wel als mijn verdienste
Grappig, we zien het juist andersom . Ik vind dat je je opvoedkundige rol niet serieus neemt als je je kinderen níet mee laat helpen.
Apiejapie schreef op 12-09-2021 om 12:44:
[..]
Grappig, we zien het juist andersom . Ik vind dat je je opvoedkundige rol niet serieus neemt als je je kinderen níet mee laat helpen.
Bij Kyana is dat zo. Zij ziet de meerwaarde van de klusjes als ontlasting van zichzelf, en het opvoedkundige doel als ondergeschikt. Ik geloof dat wel en er zijn er niet veel die dat eerlijk opschrijven. Net als dat mensen wel eens zeggen dat ze geen vaatwasser nodig hebben omdat ze kinderen hebben
Grappig, de verschillende ideeen over het meehelpen. Ik lees vaak klachten dat pubers niets doen in huis en dan denk ik: met welke leeftijd stoppen ze dan met hun taken? Of ben je daar nooit mee begonnen?Mijn kinderen zijn rond de 10, en moeten tafel dekken, afruimen, hun kamer opruimen en hun eigen was opvouwen. Daarnaast doen we veel klusjes samen, zoals hun fiets maken of de woonkamer opruimen.
Ik vind het opvoedkundig, maar ook ontlasting voor ons. Je woont in dit huis dus je kan gewoon (naar leeftijd) meedelen in het werk. Toen ik zelf puber was, kookten we altijd samen met mijn ouders, er was een schema (maandag ik met mama, dinsdag zus met papa), ik klaagde daar misschien wel over maar vond het eigenlijk erg gezellig. En ik leerde koken.
MMcGonagall schreef op 11-09-2021 om 17:55:
[..]
Ja joh, draai jij het maar negatief. Ik denk juist dat je ook zonder ze te overvragen en overal consequenties aan verbinden, gewoon leuke volwassenen kunt krijgen.
Ik denk dat als je dingen als af en toe koken, een keer het gras maaien of de flessen wegbrengen, of hun eigen vervoer regelen als ze naar een festival of feestje gaan, en een verjaarsattentie voor hun moeder kopen, ziet als “overvragen”, dat het leven dan enorm kan gaan tegenvallen voor ze. Je draagt dan uit dat dat enórme verplichtingen zijn die je er naast school echt niet bij kunt hebben.
Nou is het puberbrein nog niet uitontwikkeld dus je kunt niet verwachten dat ze dat allemaal zelf bedenken, vooruit plannen en met blijdschap en dankbaarheid doen, dus je moet dat sturen. Maar de fysieke en mentale belasting van een klein taakje onder de regie van je ouders uitvoeren is ook naast school nog wel te doen.
Als student en volwassene moeten ze het ook leren kunnen en dan valt het knap tegen als je bent grootgebracht met de gedachte dat dat onmenselijke overvraging is.
Echter, TO’s kinderen zijn 16 en 18, dus dat stadium al lang voorbij. Dan denk ik: niet klagen, maar grenzen stellen en afspraken maken.
Ik zou de vergeten verjaardag wel even oppakken als leermomentje. Goed gesprek over hoe het voelt als je verjaardag vergeten wordt. Doen ze dat bij hun vrienden ook? Zou dat handig zijn in de rest van je leven? En dan ideeen brainstormen om het goed te maken. Jullie verjaardag ‘vergeten’ als straf? Of zullen afspreken dat ik volgende maand weer jarig ben, doen we het gezellig over, plannen jullie een leuke activiteit of een kado.
Qua huishouden en vakanties afspraken maken: niet alleen: ‘wil je nog mee’, maar ook: wat gaan we dan doen, hoe zorgen we dat het voor iedereen gezellig is? Dus ook jouw verwachting dat ze niet de hele dag op hun telefoon zitten (wat moeten ze dan wel doen?).
En daarnaast moet je ook zorgen voor je eigen levensgeluk onafhankelijk van hen. Ga lekker met een vriendin lunchen als dat thuis minder gezellig is, pak een nieuwe hobby op of ga een weekend weg zonder kids. Misschien kan je dan ook meer van ze hebben als je weer thuis bent.
Ginevra schreef op 12-09-2021 om 13:11:
[..]
Ik denk dat als je dingen als af en toe koken, een keer het gras maaien of de flessen wegbrengen, of hun eigen vervoer regelen als ze naar een festival of feestje gaan, en een verjaarsattentie voor hun moeder kopen, ziet als “overvragen”, dat het leven dan enorm kan gaan tegenvallen voor ze. Je draagt dan uit dat dat enórme verplichtingen zijn die je er naast school echt niet bij kunt hebben.
Nou is het puberbrein nog niet uitontwikkeld dus je kunt niet verwachten dat ze dat allemaal zelf bedenken, vooruit plannen en met blijdschap en dankbaarheid doen, dus je moet dat sturen. Maar de fysieke en mentale belasting van een klein taakje onder de regie van je ouders uitvoeren is ook naast school nog wel te doen.
Als student en volwassene moeten ze het ook leren kunnen en dan valt het knap tegen als je bent grootgebracht met de gedachte dat dat onmenselijke overvraging is.
Misschien hebben we beide een ander beeld voor ogen. Ik ken gezinnen waar de kinderen compleet meedraaien in het huishoudschema, en waar moeder ‘s avonds op de bank zit om bediend te worden. En anders geen zakgeld. Een keer flessen wegbrengen of het gras maaien is van een heel andere orde, dat doen ze hier ook. En alles er tussenin, is wat van mij niet hoeft. Het is mijn huishouden en zij hoeven alleen hun eigen dingetjes te regelen. Dat houdt dus ook in voor zichzelf koken en de zooi opruimen als ik er eens niet ben.
En zo doet iedereen het weer anders. Wat ik hier merk is dat dochter van 20 redelijk puber af is. Ze doet wat meer, kookt soms, haalt een boodschap en zet haar eigen troep in de vaatwasser. Kamer opruimen doet ze naar mijn idee nog te weinig, maar dat moet ze zelf weten.
Verjaardagen zal ze ook zeker niet vergeten, daar doet ze echt haar best voor.
Momenteel is dochter net gestart met een nieuwe opleiding en dan merk ik altijd dat dit veel vraagt. Ze is dan ineens chagrijniger en puberachtiger. Niets is goed, dankbaarheid voor iets is ver te zoeken. Ik weet echter dat dit weer voorbij gaat.
Zoon van 16 vergeet ook niet zozeer een verjaardag, maar vindt het lastig om te bedenken wat hij moet kopen, dus geef ik vaak een hint, zelf of ik laat mijn man dit doen als ik jarig ben.
Veel hoeven ze hier niet te doen in het huishouden. Eigen vaat uit hun kamer naar beneden brengen, bed afhalen als ik het vraag, soms afval wegbrengen en tafel dekken, maar eigenlijk nooit op vaste afspraken. Omdat zoon de afgelopen periode door omstandigheden veel thuis was deed hij wat meer in huis, af en toe stofzuigen, klusjes in de tuin etc.
Samen koken houd ik zelf niet van, in onze keuken sta je elkaar snel in de weg. Hooguit bak ik weleens iets samen met zoon. Als dochter kookt doet ze dat inmiddels gelukkig alleen, dus blijf ik uit de keuken.
Op vakantie gaat dochter al een aantal jaar niet meer mee, sinds haar 16e. Tenzij we een vliegvakantie doen, naar een Grieks eiland ofzo, dan is ze weer van de partij en is het ook echt gezellig.
Zoon is dit jaar nog mee geweest en met hem vind ik het nu ook lastiger worden. Hij wil nooit veel tijdens de vakantie, alleen een beetje tafeltennissen, badmintonnen etc. op de camping. Af en toe een dagje naar het strand of een stadje gaat nog net, maar verder veel op bed liggen gamen. Ik merkte achteraf dat we de vakantie enorm aan hem hebben aangepast en zelfs dan had hij het eigenlijk niet naar zijn zin en wilde liever naar huis. Meer dan een week weg is te lang voor hem.
Volgend jaar doen we waarschijnlijk een gezamenlijke vliegvakantie van een week en gaan man en ik samen nog een weekje weg en mag hij met zijn zus thuisblijven. Ik moet zeggen dat ik daar wel naar uitkijk.
MMcGonagall schreef op 12-09-2021 om 13:16:
[..]
Misschien hebben we beide een ander beeld voor ogen. Ik ken gezinnen waar(…)
Ik had het over “laat ze maar kind zijn, als rechtvaardiging voor dat álles voor het kind gedaan wordt”.
jij reageerde daarop met “ik ben van die stroming” en dat jouw kinderen niks anders hoeven te doen dan eigen kamer op orde, was in de wasmand en bord naar de keuken.
Nu kom je met dat ze ook gras moeten maaien en voor zichzelf koken als jij er niet bent. Dat is wat verwarrend
Ik heb niet alles gelezen, maar vraag me af waarom je jezelf al die jaren hebt weggecijferd? Het klinkt alsof daar je grootste pijnpunt zit en nu wentel je het af op je kinderen. Dat is niet eerlijk.
Neem de verantwoordelijkheid voor je eigen leven en je eigen keuzes. Wat je in het verleden hebt gedaan dat kun je niet meer veranderen, maar waar je vandaag voor kiest, dat heb je zelf in de hand.
Wat zou je graag willen doen? Welke kant had je op gewild? Hoe kun je komende week de eerste stappen zetten op dat pad?
