Mijn dochter doet haar eigen zin

Anders?

Wat maakt dat je denkt dat jouw dochter anders is, Bernie? Volgens mij is ze gewoon een puber. Wat je beschrijft is precies mijn dochter. Die is ook zo. Zaterdag was ik een dagje met haar naar Amsterdam, vond ze helemaal geweldig. Maar diezelfde avond kan ze dan weer roepen dat ze nooit iets krijgt en dat wij stomme ouders zijn. Vanmorgen kreeg ik de vraag of ik gek in mijn hoofd was, alleen maar omdat ik haar (stinkende) gymshirt in de was had gegooid in plaats van het in haar tas te stoppen.
Belangrijk is vooral je het niet persoonlijk aan te trekken (en ik weet dat het niet altijd makkelijk is hoor). Puber zijn is nou eenmaal erg moeilijk. Ze hebben het vooral moeilijk met zichzelf.
Dochter hier trekt zich ook veel terug maar komt dan opeens weer bij ons zitten of even gezellig praten tijdens het huiswerk overhoren. Daar genieten we dan maar van.
Regels blijven wel belangrijk. Ik zou het dus niet goed gevonden hebben dat ze zonder het huiswerk overhoren de deur uit was gegaan. Ik begrijp niet dat je haar niet hebt tegengehouden. Hoog sensitief of niet, je moet je niet teveel door haar gevoelens laten beinvloeden.
Hetzelfde geldt voor vertellen waar je bent. Dat is ook zo'n regel die steeds weer terug komt. Leg duidelijk uit waarom je het wil weten. Maak afspraken over telefoon aan hebben staan e.d. Jullie kunnen haar dan ook bellen als je niet weet waar ze is. Pas om half zeven actie ondernemen als ze bij wijze van spreke om 13.00 u. thuis had moeten zijn, vind ik erg laat. Ik was dan al lang naar de hockeyclub gereden.
Ik krijg uit je verhaal een beetje het gevoel dat het je niet meer zo interesseert wat je dochter doet en het opvoeden vooral aan je vrouw overlaat, Bernie. Maar ik kan het verkeerd zien hoor. Opvoeden doe je samen en zeker bij een puber is dat erg belangrijk. Maar daarnaast is het ook belangrijk om gewoon af en toe iets leuks te doen met je dochter. Een keertje kijken bij de hockey, samen een uitstapje o.i.d.

reactie op Anders?

Beste Tango,

Dank voor het delen van je ervaring.

Lag het maar zo eenvoudig dat wij direct konden ingrijpen. Ja, je zit het verkeerd en in ieder geval anders.

Zondagmiddag is ze stiekem naar buiten geslopen op haar fiets gestapt. Ik hoorde van mijn vrouw dat haar fiets weg was en dat ze niet op haar kamer zat. Telefoon neemt ze niet op en op de whatsapp zegt ze dat ze niet thuis komt. Wat zou jij doen als je niet meteen weet wat ze uithangt??

Wij waren die zaterdagmiddag niet thuis, maar met boodschappen en kwamen zes uur thuis, toen wij van onze zoon hoorde dat zijn iet thuis is gekomen. Wij hebben de groepsapp moeten benaderen om erachter te komen waar ze was. We mogen toch enig verantwoordelijkheid verwachten als wij niet thuis zijn.

Uitstapjes doen we genoeg, Frightnight, film, mee naar hockey, uiteten, iedere week doen we wel wat met het gezin. We gaan vier keer per jaar met zijn allen vakantie (wintersport, sportief, verre reizen). Dus daar ligt het echt niet aan, integendeel ze geniet veel van de sportieve activiteiten.

Nu ben ik mezelf aan het verdedigen en dat is niet mijn bedoeling. Ik verwacht toch een meer opvoedingsgericht advies en niet het gevoel van " de slechte ouder". Ik hoop een betere en meer constructieve weg in te kunnen slaan op dit forum.

Opvoedingsgericht advies

Gefeliciteerd, je hebt een puber Die doen nu eenmaal dit soort dingen en dat is echt niet ongewoon. Sommigen gaan wat milder door de puberteit, en anderen nog véél heftiger dan wat jullie nu meemaken. Ze moeten nog leren dat ze niet het middelpunt van de wereld zijn, dat ouders het beste met je voor hebben, en dat ouders soms dingen van je verwachten die eigenlijk nergens goed voor zijn maar die nu eenmaal 'horen'.
Zoals mej. Griffel zegt, vrijheid is prima maar komt met verantwoordelijkheden. Als de cijfers goed blijven kan het niet zoveel kwaad om weg te gaan, mits jullie weten waar ze is en of ze al dan niet thuis eet. Gaan de cijfers toch de verkeerde kant op, dan kun je altijd nog samen bespreken hoe je die weer omhoog kunt krijgen. Misschien zegt ze wel dat onvoldoendes haar niet uitmaken. Vindt ze dat ook nog als het gevolg is dat ze straks zonder vriendinnen in de klas zit omdat die allemaal wel overgaan?
Ik probeer mijn puber zoveel mogelijk te laten zien wat de gevolgen van haar acties zijn. Onaardige opmerkingen laat ik zoveel mogelijk van me afglijden want anders kan ik de hele dag wel ruzie met haar maken. Voor gezucht en gesteun ben ik ook niet vatbaar, ik blijf lief en optimistisch de rotzooi achter haar kont opruimen. Het gaat een keer over, die puberteit, en dan heb ik hopelijk een lief kind (wat er ergens nog wel in zit haha) die zelf haar eigen beslissingen kan nemen en de verantwoordelijkheid daarvoor neemt.
Het komt allemaal door die onvolgroeide hersenen, en met voldoende liefde en fruit eten worden ze vanzelf volwassen.

Mijn dochter doet haar eigen zin

Dank jullie voor de lieve reacties en tips.

Ja, wij zijn zeer bezorgd en gaan haar 'in overleg' de gevolgen van haar gedrag bespreken. We zijn (in ieder geval ik) nog bezig met resetten.

HSP

Bernie: je schreef in je eerste bericht:"Mijn dochter is een High Sensitive Person (HSP) en laat haar emoties voorop gaan."

Mijn vraag: kan het zijn dat jullie haar door haar gevoeligheid als HSP te omschrijven, zij daardoor het gevoel krijgt dat haar gevoelens en emoties "belangrijker" zijn dan de gevoelens van haar omgeving?

Wat zij is hooggevoelig, waardoor jullie dus bij voorbaat op achterstand staan, omdat jullie maar ongevoelige ouders zijn?
Kan het zijn dat jullie haar onbewust hebben aangeleerd dat haar gevoelens erger en dus "belangrijker" zijn?

En als zij HSP is, voelt ze jullie gevoelens dan wel goed, en hoe wordt daar meer omgegaan? Of is zij alleen HSP als het om haar gevoel en emotie gaat?

HSP

Ik weet niet of dat zo is, zouden we eerst eens moeten uitzoeken. Naar mijn weten hebben wij dit niet veel besproken. HSP is lang geleden onder de aandacht geweest, zij was toen 9 jaar. Verder hebben wij het hierover niet gehad met haar.

Hoe komen wij daarachter? Ik weet het niet. Haar gevoelelns gaan voorop en zijn veel belangrijker dan de rest van de omgeving, geen verschillen tussen vriendinnen, ouders en/ of familie.

bij iedereen . .

. . .zijn emoties de drijfveer, hoe rationeel we ook denken dat we zijn.
De kunst is volgens mij dat je je in je ontwikkeling bewust wordt van je emoties, wat dat bij jezelf en bij anderen teweeg brengt en dat je daarin balans leert vinden. Als ze vroeger ook al 'gevoeliger' overkwam dan anderen zijn daar misschien leermomenten verloren gegaan als je het benoemt als 'dit is iets wat zij heeft en ze kan er niets aan doen'. Want je kunt je er - met hulp - wel van bewust worden, hoe jong je ook bent.
Maar nu in de puberteit komt er een extra dimensie bij en denk ik dat je tips van ervaren ouders met puber-dochters vast goed kunnen helpen.
(Ik heb twee zonen, nog niet in puberteit).
Ik zou er voor waken dat het hsp iets is wat 'is zoals het is'. Het is misschien een handig labeltje waardoor je niet alle kenmerken telkens hoeft op te noemen, maar feitelijk is het gedrag waarmee zij in de wereld en in relatie tot anderen mee moet leren omgaan.
gr Angela

Tja, hoe je daarachterkomt...

Geen idee hoe je daarachter komt.
Ik denk dat je daarvoor toch eens over kunt brainstormen met je partner.

Ik ben er alleen van overtuigd, dat die wetenschap (dat ze HSP is) bij jullie ervoor gezorgd heeft dat je onbewust "anders" naar haar bent gaan kijken. En dat die blik zich ook vertaald heeft in anders handelen.

Wat ik me ook heb lopen afvragen (maar dat was nadat ik het vorige bericht verstuurd had) wat het "volop laten gaan van haar emoties" te maken heeft met het HSP zijn.

HSP staat voor mij ~ en corrigeer me als ik het verkeerd zie~ dat de gevoelens en emoties vanuit haar omgeving sterker bij haar binnen komen dan bij een "gemiddeld" kind.

Jij schreef dat ze zich volop liet gaan met haar emoties, wat is dan het verband met HSP?

Het volop laten gaan met je emoties klinkt in mijn oren niet als HSP. Het zegt alleen iets over haar emoties en hoe zij daar vervolgens mee omgaat.
Simpel voorbeeld: Mijn oma was echt niet HSP, maar kon toch heerlijk zwelgen in haar emoties en maakte alles veel groter dan dat het hoefde te zijn. Voor haar was het een manier van aandacht vragen, en een WETEN dat ze dan ook aandacht kreeg.

Kort gezegd: HSP gaat volgens mij over hoe de emoties binnenkomen, terwijl het laten gaan van emoties gaat over het naarbuiten komen van emoties.

overweldigt door emoties

Die zwalkende emoties zijn ook gewoon een puberding. Mijn dochter kan met een 'klik' van blij naar diep treurig. Gelukkig valt het ook af te leiden en te kalmeren.
Ik denk dat deze dochter meer eigen regie en controle in haar leven wil. Nou kun je daar vol ingaan maar dan heb je heibel. Ik zou toch wat meer een beroep doen op redelijkheid met argumenten die ook voor haar, niet alleen voor jouzelf, redelijk zijn, en haar dan de keus laten. En het inderdaad vooral niet persoonlijk nemen.
Je wilt graag helpen met het huiswerk, maar het is wel haar leven en haar verantwoordelijkheid. Je kunt het namelijk niet afdwingen. Ze moeten het zelf doen. Je kunt het wel helpen faciliteren maar als je het 'tegen' maakt kan ze zich tegen jou gaan verzetten waardoor ze juist tegen zichzelf is.
Ik zou zelf de teugels laten vieren en haar meedelen dat ze blijkbaar zelf de verantwoordelijkheid wil nemen, die krijgt ze en je hoopt dat het haar lukt om zich dan ook verantwoordelijk te gedragen.
En inderdaad heel veel van haar houden. Die pubertijd is voor veel kinderen heel verwarrend en het is fijner als je ouders achter je staan dan als ze het conflict met je aangaan.
Je gaat er vanuit dat je haar al zoveel hebt bijgebracht inmiddels dat ze in staat moet zijn om verantwoordelijke keuzes te maken.
En dan ook accepteren dat ze heus ook weleens de fout ingaat zonder dat er dan crisis in huis is. Daar leert ze zelf van, behalve als jij het naar jezelf toetrekt.

Gesprek

We hebben met haar gesproken vanavond en zo als goed als het kan overlegd. We hebben haar gevraagd wat zij vind van dat ze zomaar weg gaat, zonder te vertellen waar naar toe. Het gesprek verliep zonder heftige woorden. Ze was verdrietig en wilde geen conflict met ons en meer vrijheid. Ze wilbijvoorbeeld later thuiskomen als ze weggaat Dat blijft lastig want ze wil 23:00 uur thuis komen, terwijl wij dat veels te laat vinden. Wij hebben gezegd, niet nu, dat komt later las je ouder bent nog wel.

Huiswerk wil ze zelf regelen.Vinden wij best. Afgesproken dat wij ons niet bemoeien met haar studie zolang ze voldoendes haalt. Afwachten of zij haar onvoldoendes nu ook echt ophaalt.

We hebben ook gevraagd of zij vind dat wat ze gedaan heeft een straf verdient. Zij vindt een straf niet nodig, want ze gaat toch gewoon weg. Niets aan de hand toch. Ze vindt ook dat ze op vrijdag, zaterdag en zondag weg kan naar haar vrienden. Wij vinden dat alleen goed als zij zich houdt aan afspraken (vragen/zeggen wat je naar toe gaat, studie niet in problemen brengen, op tijd thuis zijn, etc). Het blijkt dat ze niet ziet welke consequenties bepaalde acties met zich meebrengen.

We hebben haar vanavond binnen gehouden i.p.v. oefenen met hockey. Ze heeft morgen een Nederlands proefwerk en het valt niet mee voor haar (ze is een beetje dyslectisch). Dat ze niet weg kon vond ze niet leuk. Haar keuze was wel naar hockey en geen straf.

Doorvragen over haar prestaties op school zorgde voor tranen, ze zegt dat: "ik doe toch mijn best". Natuurlijk doet ze dat. Ze is gelukkig goed in Wiskunde, maar slecht in haar talen en dat zal ze in de komende periode moeten ophalen.

ik hoop dat dit gesprek van vanavond met haar wat uithaalt en lucht geeft. Wat goed is en wat niet goed is. Wij weten het niet. De tijd zal het leren.

Bedankt voor de fijne reacties.

veel te vaag

Sorry hoor maar dit is allemaal veel te vaag, ze mag nog steeds weg als ze voldoendes haalt? Laat ze die eerst maar eens halen denk ik dan. Dit gaat nooit werken zo. Of ze moet meer doordeweeks doen en van de vrijdagmiddag, zaterdag en zondag twee dagdelen aan haar huiswerk besteden. Dan zou ze daarnaast weg mogen.

sociaal

De pubertijd is ook een tijd om sociaal te leren. 23.00 uur zou ik wel toestaan maar op vrijdag en zaterdagavond. Ik denk als je de zaak nu strak gaat trekken dat de onvoldoendes er vanzelf aankomen omdat ze je gaat weerstaan. Ze klinkt niet heel onredelijk en ik denk dat je haar die vrijheid moet geven om met vrienden om te gaan wanneer dat haar, in het weekend uitkomt. Zondagavond niet, dan bereid je je weer voor op de studieweek.
Mijn zoon kwam in het weekend nog weleens veel later thuis of bleef slapen op die leeftijd. Omdat ik me nogal zorgen maakte over zijn sociale ontwikkeling heb ik daar misschien ook ruimer over gedacht dan je als nieuwe puberouder normaal zou doen, maar ik heb er geen spijt van.
Zoon is zelfs een jaar blijven zitten omdat hij school en sociale ontwikkeling, bij zijn autisme, niet kon combineren, maar in dat jaar heeft hij sociaal wel veel geleerd. Dat was het jaar dat hij 14 jaar was.
Inmiddels doet hij met overgave een opleiding in het HBO. Ik ben er zelfs een beetje 'onder' gaan zitten. Van mij hoef je niet op de HAVO te blijven hangen, je kunt na het derde jaar ook naar het MBO, maar hij koos er zelf voor om door te zetten.
Het is hun zaak, hoe meer je het jou zaak maakt, hoe meer strijd je te wachten staat. En ook dan kunnen ze blijven zitten en onvoldoendes halen. Jij kunt die resultaten niet voor hen behalen.

hmm

Hier is de volgorde: eerst school, dan sport (trainen en wedstrijden) en dan alle andere dingen. Ik laat niet snel sport overlaan, want dat is toch ook een verplichting die ze zijn aangegaan, zeker bij een teamsport. En weg in het weekend kan als het huiswerk af is (of er bijv. de volgende dag voldoende tijd is ingepland voor huiswerk). Als een kind daar (te) gemakzuchtig mee omgaat dan moet het maar even onder controle.
Ze heeft blijkbaar wat onvoldoendes op te halen? Nou dan gaat dat even voor. En als ze dan weer overal voldoende voor staat en laat merken dat ze genoeg tijd aan haar huiswerk besteed, dàn is er weer ruimte voor meer vrijheid. Maar eerder niet.

Laat haar haar vrijheden verdienen met verantwoordelijk gedrag (laten weten waar je bent, op tijd thuiskomen en genoeg tijd besteden aan huiswerk). Toont ze die verantwoordelijkheid niet, dan is ze niet toe aan zoveel vrijheid, en zul je het in moeten perken.
En wees heel helder over consequenties: Als je te laat komt, moet je de volgende keer een uur eerder terug zijn. Als je niet laat weten waar je bent mag je de volgende keer niet weg. Als je een onvoldoende staat voor een vak checken en/of overhoren we iedere week je huiswerk tot je het hebt opgehaald.
Zoiets dan hè, ik noem maar even wat voorbeelden.

Misschien niet nodig

"Ik ben zover dat ik niets meer wil doen en dat ze zelf verantwoordelijk is voor haar gedrag." Natuurlijk! Blijkbaar hebben jullie blijkbaar ergens besloten dat dochter niet verantwoordelijk is voor haar eigen gedrag?

Wat betreft schoolwerk: ik heb eens op een ander forum gelezen dat je kunt vragen "Is klas zoveel zo leuk dat je die klas nog een jaar wil doen?" Dat zou bij mijn zoons wel aankomen!

Verder zou ik beginnen met prioriteiten stellen. Dochters veiligheid staat voorop. Ik begrijp dus dat je wilt weten waar ze is en dat ze geen heel bizarre dingen uithaalt. In ruil daarvoor zou je haar bijv. meer verantwoordelijkheid kunnen geven over haar (haar!) huiswerk. Het zou mij niet verbazen als dochter een stuk redelijk zou zijn als ze niet overal kort werd gehouden. Dat zou namelijk de boodschap geven dat jullie wel degelijk (een beetje) vertrouwen in haar hebben.

Pubers

Door hun opspelende hormonen en zich ontwikkelende brein zijn pubers nu eenmaal hypergevoelig, over-emotioneel, impulsief en inderdaad, ze kunnen nog niet de consequenties overzien van bepaalde acties; ook al zouden ze het willen. Die hersenen zijn pas op je 23e volledig ontwikkeld; tot die tijd zijn het met zichzelf en de rest van de wereld worstelende ietwat naieve wezens die hun ouders nog veel harder nodig hebben dan ze zelf willen toegeven.
En daar zijn dus ouders voor en regels en grenzen. Niet om ze te pesten, maar om ze te beschermen tegen zichzelf en erger te voorkomen. Opgroeien, los leren laten en je losmaken gaat met vallen en opstaan en kost veel tijd en energie. Het is van beide kanten geven en nemen. Veel zaken kunnen in alle redelijkheid worden besproken en opgelost maar inderdaad, laat die teugels pas een beetje vieren als je puberkind heeft bewezen dat het kan. Voor niets gaat de zon op. Zorg voor duidelijke afspraken en structuur. Hou je ook strikt aan de gemaakte afspraken. Voor je het weet geef je ze een vinger en dan rennen ze weg met je hele arm en weten ze dat jij aan het kortste eind trekt en dan sta je daar met je goede bedoelingen.
Laat haar zich eerst maar aan een paar simpele afspraken houden, dan pas krijgt ze meer vrijheden en ruimte. Kortom, dat vertrouwen moet ze eerst maar eens verdienen en niet zomaar in de schoot geworpen krijgen. Later zal ze er jullie dankbaar voor zijn

Jippox

Ik ben wel benieuwd hoe een kind dat zou accepteren. Ik zou zelf niet zo gemicromanaged willen worden, alles heeft concrete consequenties, en ik verwacht dat ook zeker niet van een puber.

ik denk ook

dat het te vaag is. Ik heb het gevoel dat jullie, als ik het zo hoor, eerst de teugels even goed moeten aanhalen en pas als zij laat zien zich aan de regels te houden binnen die beperkingen, de teugels ietsje laten vieren.

Ik denk sowieso dat op haar leeftijd zij al flink wat vrijheden heeft. Avonden weg, tot 23 uur en verder ook best veel op stap.

Ik vraag me af waar precies op gebaseerd is dat zij HSP is? Het klinkt alsof ze ook gewend is behoorlijk centraal te staan.

Wat betreft het gedrag naar je vrouw; daar zou ik toch ook iets mee doen. In jullie gezin zijn waarden en normen, met respect met elkaar omgaan hoor ik je zeggen, maar hoe maken jullie die normen duidelijk? Wat is de consequentie als ze hier duidelijk over de scheef gaat? Want het gedrag naar je vrouw zo onaangenaam en brutaal zou ik niet zonder consequenties laten. Je kunt praten en vertellen dat je daar verdrietig van wordt, tot je een ons weet maar het klinkt alsof zij zich daar veel aan gelegen laat liggen...

AnneJ

Ik vind het toch redelijk normaal dat een kind/puber laat weten waar hij is, op tijd thuis is (dat komt dan niet op een kwartiertje natuurlijk) en dat het zorgt dat z'n schoolwerk in orde is. Dat vind ik geen micro-managen, maar gewoon hele redelijke voorwaarden.
Sommige kinderen kunnen veel zelf, en kunnen veel vrijheid en zelfstandigheid aan. Andere niet of minder. Dus moet je doen wat bij je kind past èn wat bij jou als ouder past.
Hier werkt het zo prima.

Opvoeden

Hou er gewoon ook rekening mee dat pubers gefocussed zijn op onmiddellijke bevrediging dus instant gratification & satisfaction. Ze willen het nu, onmiddellijk en helemaal want morgen is het er niet meer. De kunst is om te leren dat het niet zo zwart-wit is. Kortom probeer als ouders de gulden middenweg toe zoeken naar je dochter toe. Zodat zij op jullie kan vertrouwen en jullie op haar. Maar het is en blijft lastig, zo'n puber in huis Mijn eigen moeder had gelijk toen ze vele jaren geleden tegen mij zei: "Wacht maar af als je opvoeden nu al moeilijk vindt; hoe groter het kind, hoe groter de problemen". Zoon is nu bijna 14 en ik zeg het met grote tegenzin: mijn moeder had en heeft gelijk

Redelijk gedrag

Met de verwachting van redelijk gedrag lijkt me niets mis Jippox. Wel om daar, door jou bedachte, concrete 'straffen' op te zetten.
Je oogst wat je zaait denk ik dan. Dat kan een kind ook, terug 'straffen'. Met hun pas opgedane gevoel dat er meer vrijheid in het leven is dan je ouders je blijkbaar toestaan.
Je zet dan zelf het voorbeeld wat je verwacht. Als iemand niet doet wat jij wilt, ga je bokken.

pas 14

ik weet wel dat jongens over het algemeen 'jonger' zijn met 14 dan meisjes, maar jeetje, ze is pas 14! Natuurlijk is het altijd beter om te overleggen en kalm te blijven herhalen dat zij heus wel input mag en moet leveren aan de afspraken/regels, maar jeetje als je haar nu al zoveel laat bepalen dan verliest ze veel terwijl ze het dan niet meer kan ophalen (wat schoolresultaten betreft). Wie zegt dat ze leert van onvoldoendes?
gr Angela

De pubertijd

Eerlijk gezegd heb ik een 'eitje' aan de pubertijd hier. Bij mij was de basisschoolleeftijd een groot drama door de situatie op school en mijn onbegrip van hun autisme.
Ik heb natuurlijk weleens kromme tenen, maar alles is bespreekbaar en ik sta daar anders in. Ik vind die engelse uitdrukking wel mooi, zo zie ik het: I have your back. Zelfs als ze weten dat ik het er niet mee eens ben of als ze iets fout gedaan hebben, tegen zichzelf in, kom je nog naar je moeder. We kunnen altijd samen puzzelen.
Ik heb onnoemelijk aantal uren met ze gespendeerd, social stories en levenslessen meegegeven, waarschuwingen, geluisterd naar alles waar ze mee zaten, leuk en minder leuk, en ze gaan nu zelf de wereld in en vallen zonodig op hun neus.
En ik houd het bij mijzelf. Als ze, met name zoon, later komen dan ik verwacht, denk ik bij mijzelf: ik kan ze daarbuiten niet redden, ze weten wat ze moeten doen, en ze hebben het vast naar hun zin.
Dan stuur ik een sms-je: stel je oude moeder even gerust dat je goed bent en wanneer je thuis komt.

Voldoendes als norm, een mooie start

Maar dat betekent dat je bovenop de vakken moet gaan zitten die nu onvoldoende zijn. Van die vakken kun je gaan controleren of het huiswerk gedaan is, of de stof geleerd is en zo nodig in gesprek met de leraar om te overleggen wat er nodig is om naar een voldoende gemiddeld te gaan.
Voor elk vak dat ze voldoende staat, kan ze dan de vrijheid krijgen.
Het volgen van een vak als ouder is geen straf. Het is nodig omdat kind het blijkbaar niet alleen kan.

Hier werkt dit uitstekend. Het is de verantwoordelijkheid van onze kinderen totdat het misgaat.
Verder normale regels zoals op tijd thuis zijn, melden waar je bent, vragen of je langer weg mag blijven, etc.

nee hoor AnneJ

Er zijn verplichtingen en er is vrijheid. Eerst komen de verplichtingen (school bijvoorbeeld, en daar hoort huiswerk ook bij) en wat er overblijft is je vrije tijd. Dat heeft niets met straffen te maken.
En je hebt ook zoiets als hoe je met elkaar om gaat. Laten weten waar je bent en op tijd komen, bijvoorbeeld. Als je dat niet doet heeft dat consequenties. Als je volwassen bent ook. Dan raken mensen je zat bijvoorbeeld, willen ze niet meer met je omgaan omdat ze niet op je kunnen rekenen. En als je nog maar 14 bent is dat niet anders, alleen de inhoud van de consequentie is iets anders. Je ouders worden je niet zat (nou ja...) maar je mag een volgende keer wel even wat minder.
Daar ben je als ouder toch ook voor: om je kinderen bij te brengen hoe het wel en niet prettig samenleven is, dat je rekening dient te houden met een ander, enz.

voorschotje

Dat men je zat wordt kun je uitleggen, maar om daar als ouder dan een alternatieve sanctie voor te bedenken lijkt me niet. Het leven zelf is 'sanctie' genoeg. Anders zoek jij zelf actief de strijd op.
Misschien ook wel goed hoor. Ik weet dat er vroeger vaak gezegd werd dat die strijd met ouders noodzakelijk was voor pubers om zich los te kunnen maken.
Niet mijn keus.
Juist nu is het zaak om zonder gedoe jezelf 'redelijk' te gaan hanteren. En fouten maken mag. Dat heb ik dan liever nu, dan als ze later op zichzelf ineens 'los' mogen gaan.
Ik zou er toch anders instaan. Een meisje van 14 dat in het weekend laat thuis wil komen aanbieden om haar op te halen en te bespreken hoe ze veilig is elders en onderweg. Zo'n conflict over de eindtijd beneemt het zicht op waar het werkelijk toe doet.

Eerst het huiswerk

Zo'n redelijke gedachte hoef ik er echt niet in te 'belonen' bij mijn kinderen. Die zijn het gewoon met mij eens.
Maar zelf ben je ook niet altijd consequent. Ik ga ook weleens naar vriendinnen terwijl de afwas er nog staat of ik moet nog een rekening overmaken waar ik een week later ineens van denk: opschieten want je maakt er een potje van.
Mijn kinderen zijn, met mijn hulp, niet mijn straf of beloning, consequenter door hun autisme, dan ikzelf vroeger met mijn huiswerk.
Ik compenseerde dat nog weleens door 'smorgens om 4 uur de wekker te zetten als ik een toets had, en ben nooit gedoubleerd. Daar moet ook ruimte in komen en diverse strategie. Dochter verteld mij gisteren nog dat ze een franse overhoring waar ze geen zin in had gehad nog even in de pauze doorgenomen had en een 6,5 gehaald, gelukkig. Moet kunnen.
Als jij dan consequent verwacht dat ze de avond vooraf gaat zitten, neem je ze die creativiteit ook af, en het is echt onleefbaar. Ik zou zelf niet zo geleefd willen worden.
Tenzij een kind het zelf wil. Ik heb jaren iedere avond alles met die kinderen gedaan tot ze het zelf gingen doen en dan ook weleens 'niet doen'.
Wij verwachten van pubers 'perfect' gedrag dat we zelf niet eens presteren. Lijkt me niet.

Hulp als 'straf'

"Huiswerk wil ze zelf regelen.Vinden wij best. Afgesproken dat wij ons niet bemoeien met haar studie zolang ze voldoendes haalt. Afwachten of zij haar onvoldoendes nu ook echt ophaalt."

Mijn dochter heeft de eerste periode niet alle toetsen gehaald omdat ze afwezig was of niet geleerd heeft door omstandigheden. Ze doet haar best. Deze week hebben we een afspraak met de mentor om even in beeld te krijgen waar ze nieuwe afspraken voor toetsen moet maken en wanneer ze dat dan kan leren, thuis of op school. En dan kan ze mijn hulp krijgen om haar te assisteren. Elke dag na het eten kan ik woordjes met haar doen of samen stukken van andere vakken doornemen. Dat bied ik haar dan ook elke dag na het eten weer aan. Maar verder laat ik het bij haar. Mijn hulp is geen 'straf' omdat ze blijkbaar niet voldoende presteert. Mijn hulp is hulp voor haar omdat ze zelf het schooljaar wil halen en mijn hulp daarbij kan gebruiken.
Ik kan me niet voorstellen hoe je een kind helpt met haar huiswerk dat niet geholpen wil worden maar daartoe verplicht wordt.
Heibel lijkt mij.

AnneJ

Niet elk kind is autistisch. Soms helpt een verplichting beter. Ik pas de hulp aan aan het kind. Als ik jouw aanpak zou toepassen op mijn kind, dan zou hij of een loopje met me nemen (en blijven zitten) of hij zou zich sociaal enorm onder druk gezet voelen. Soms is een verplichting prettiger dan het zelf moeten besluiten dat het anders moet.

Mijn zoon in 2e klas VO wil het liefst niet verplicht geholpen worden. Hij wil zijn vrijheid.
Ja, hij wordt verplicht geholpen als hij een onvoldoende staat. Drie weken geleden stond hij een 3 voor Frans en een 4 voor Duits. Tja, daar gaat hij niet mee over. Dat snapt hij zelf ook. Hij begrijpt dan dat er iets moet gebeuren.

Verplichting betekent niet automatisch heibel. Verplichting betekent ook opluchting. Ik hoef het niet zelf te doen, ik ben niet alleen verantwoordelijk, mijn ouders stellen de grenzen. Ik word geholpen. Het is natuurlijk niet stoer om daar blij mee te zijn maar ik zie de opluchting in zijn ogen. Hij maakt een beetje stennis en daarna doet hij keurig wat ik van hem verwacht. Ondertussen leert hij hoe het ook kan. En zodra de cijfers goed genoeg zijn, laat ik hem weer los voor dat vak. Krijgt hij weer alle vertrouwen om het zelf te doen. En kan hij toepassen wat hij geleerd heeft.
Datzelfde vertrouwen heeft hij voor het merendeel van de vakken waar hij gewoon voldoende voor staat.

Ik weet nu nog niet hoe dit verder gaat. De eerste voldoendes zijn binnen maar een 3 is lastig opgehaald na één onvoldoende. Ik hoop dat hij straks zelf ziet dat hij met Frans hulp nodig heeft. Dat hij hulp gaat vragen, ook als hij een voldoende staat. Dat verzoek wacht ik rustig af.

Ik vind dat jij dit te veel als straf vertaalt. Voor mijn kind is deze verplichting veel beter voor zijn ego dan in overleg besluiten dat hij hulp nodig heeft.
Als er speciale redenen zijn dat hij een onvoldoende haalt, is de situatie weer anders. Daar zijn weer andere oplossingen voor te bedenken.

Daar heb je me hoor Annet

Ik heb inderdaad weinig ervaring met niet autistische pubers. En als het blijkt te werken lijkt me dat de proof in eating the pudding.