Mijn dochter doet haar eigen zin
Wij hebben een dochter van 14 jaar en een zoon van 12 jaar oud. Wij hebben met onze dochter continu aanvaringen het afgelopen jaar. Ze is altijd wel eigenzinnig (haar eigen zin eerst), maar nu gaat ze meer en meer haar eigen weg. Haar gedrag wordt voor ons onhandelbaar.
Onze dochter is gisteren weggelopen van huis en naar een vriendin gegaan. Ze heeft deze week een drukke proefwerk week en vorige week afgesproken dat onze dochter dit weekend volledig op haar huiswerk gaat richten. Leren gaat bij haar niet vanzelf en als ze niet meer tijd besteed aan proefwerken, dan haalt ze onvoldoendes.
Zaterdags heeft ze meestal hockeywedstrijden en dat is een prima afleiding, dus gaat ze deze zaterdag naar haar wedstrijd om 11 uur in de ochtend. Vervolgens is ze om half zeven 's-avonds nog niet thuis en heeft ze niet gezegd waar ze blijft. Ik kom erachter door de hockeyclub een app te sturen. Ze mocht nog een wedstrijd spelen en is tussen de wedstrijden door bij een vriendin gebleven. Om zeven uur komt ze thuis en doet of er niets aan de hand is. Wij spreken haar erop aan en ze zegt dat ze bij haar vriendin huiswerk heeft gemaakt en niet meer gedacht heeft om ons te waarschuwen (vermoedelijk omdat wij dan gezegd hadden dat het beter is om huiswerk thuis te maken).
Zondag vraagt onze dochter of ik haar huiswerk wil nakijken. Ze komt na een half uur bij mij en vraagt of ze naar haar vriendin mag. Ik zeg dat dat kan als ze haar huiswerk af heeft en dat weet ik pas als ik het huiswerk nagekeken heb. Ik geef ook aan dat Denise bij ons kan komen. Ze komt nog een paar keer en de laatste keer huilend dat ze niets mag en dat ze in een gevangenis leeft. Mijn dochter is een High Sensitive Person (HSP) en laat haar emoties voorop gaan. Ze loopt weg en vertrekt op haar fiets. Wij komen erachter waar ze zit en mijn vrouw zorgt ervoor dat ze weer thuis komt. Om acht uur in de avond komt ze thuis. Ik was gisteren erg kwaad op haar en we hebben elkaar niet meer gesproken sindsdien.
Deze incidenten gebeuren wekelijks. Als ze niet meteen haar zin krijgt gaat ze tekeer tegen mij en mijn vrouw. Mijn vrouw krijgt voortdurende volle laag, boosheid, frustratie, negeren. Als mijn vrouw de kamer in gaat om wat te praten zegt onze dochter: "Wat doe je hier, ga weg" . Een normaal gesprek is onmogelijk en dat is heel lang zo, tot verdriet van mijn vrouw. Tijdens het avond eten zegt onze dochter weinig en zondert zich meestal af in haar kamer. Ze is veel bezig met sociale media op haar iphone en levert het apparaat in de avond nooit uit zichzelf in.
Het gedrag van onze dochter is dermate anders, dat wij ons grote zorgen maken. Ik heb al geen behoefte meer om te praten met haar. Mijn vrouw heeft gisteren ons gevraagd waarom ze zo doet. Onze dochter antwoord dat ze niets mag en dat ze zelf wel weet wat ze kan en mag.
We hebben de afgelopen maanden verscheidene keren aangegeven wat wij van haar verwachten en dat is een normaal gesprek, op tijd thuis komen, huiswerk maken en meedraaien in het gezin met taken en als lid van het gezin.
Wij denken dat ze veel mag, ze mag naar concerten, pretparken, vrienden weg en ze krijgt genoeg, ze komt niets te kort. Dit zien wij niet terug. Ik heb vorige week nog een kaartje voor Ariana besteld, dan is ze eventjes lief, maar zo vergeten. Ik ben zover dat ik niets meer wil doen en dat ze zelf verantwoordelijk is voor haar gedrag.
We hebben normen, zoals goede cijfers op school, thuis gezellig met het gezin omgaan en liefdevol en met respect elkaar behandelen. Onze dochter breekt dit gezin op dit moment, vooral door het afreageren van haar frustraties en boosheid op haar moeder en op mij.
Wat nu?
wat helpt
Dat lijkt me het lastigste om als je kind gaat puberen te bepalen hoe je je daar nu weer in verhoudt maar als het goed is ken je je eigen kind door en door en probeert wat en kijkt hoe het werkt en hoe je kind reageert en stelt het bij. En hopelijk werkt dat dan. Geen garanties. Pubers zijn geen robotjes.
Leuke reactie AnneJ
De proof geldt dan alleen voor mijn kind. Zo probeert iedereen het anders te doen. Het belangrijkste lijkt me dat iedere ouder kijkt wat voor dat kind kan werken.
Je mag mijn zoon best een weekje lenen 
Bouw je ervaring op met een niet autistische puber.
Grappig
Mijn kinderen zijn een beetje zoals die van Annej en ik kan nog steeds vol verwondering kijken naar ouders die hun kinderen iets opdragen en dat die kinderen dat dan ook gewoon doen, met hooguit een klein gemopper. Verplicht helpen met huiswerk zou hem hier ook niet worden, en als mijn kinderen niet zelf iets heel graag willen krijg ik dat niet voor elkaar (of met heel veel heibel wat bakken energie kost). Gelukkig wil dochter zelf graag goede cijfers halen, vragen om hulp doet ze niet maar als ik het aanbied wordt het dankbaar aanvaard als ze denkt dat het nodig is. Anders ook niet, en dan krijg ik nog een verwijt op de koop toe of ik soms denk dat ze het niet zelf kan.
Haha Annet
Die gaat hier los.
Moet ik toch gaan 'optreden'.
Een eerste regel: tussen 23.00 uur en 7.00 uur is het hier stil, eigen kamer, niet praten, zelfs niet als je elkaar op de gang tegenkomt. Iedereen heeft rust nodig.
Braaf doen ze dat hier maar ik heb weleens gedacht, wat doe ik nou als er een toch keiharde muziek gaat laten horen na 23.00 uur?
Dit wordt steeds leuker
Katniss, mijn zoon maakt geregeld heeeeel veeeel heibel, bijvoorbeeld over een taakje in huis, iets achter zijn kont opruimen, iets wat hij niet mag, etc.
T.a.v. school is de regel zo duidelijk (en die was ook al zo voor oudste van 5 jaar ouder) dat die geaccepteerd wordt. Misschien juist door de logica, je doet het zelf als je het zelf kan, zo niet dan word je (verplicht) geholpen.
AnneJ, mijn zoon wil iets langer rust. Met een beetje overtuiging krijg je hem in het weekend rond 23.00 uur in bed, misschien wat later, maar daarna wil hij echt geen geluid horen tot een uur of 9 -)))) Hij houdt van slapen. Deze regel van jou hebben wij nog nooit nodig gehad, ook niet bij oudste!
Annej
Maar je reageert wel steeds uit jouw ervaring zonder er in eerste instantie bij te zeggen dat je vanuit autisme-ervaringen praat. Soms werkt een kind ook gewoon wel eens mee na wat pruttelen en moeten de touwtjes even stevig in handen worden genomen.
Annet
Het verschil zal zijn dat het bij jou na veel heibel en herrie toch nog gebeurt, en dat ik mijn kinderen waarschijnlijk met geweld nog niet zover krijg dat ze doen wat ik wil. Over eenmaal gemaakte afspraken komt zelden gemor, omdat we het dan samen eens zijn geworden, en ik moet zeggen dat ze ook zelden tot nooit regels (eigenlijk afspraken) doelbewust overtreden. Nou ja, behalve dan dat eeuwige gerek t.a.v. de bedtijd. Daar heb ik zelf wat meer de hand in gehad omdat ik om 22.30 uur de huiskamer voor mezelf wil hebben, en voor puber zou dat wel een uurtje later mogen zijn
Moeder
AnneJ-moeder van kinderen met autisme lijkt me niet handig.
Maar ik denk ook dat je met 'normale' kinderen iets kunt hebben aan mijn verhalen. Kinderen met autisme zijn vaak extreem in zaken die bij andere kinderen ook gewoon spelen en in feite in dezelfde richting duiden als er iets is. En nee, ik ben sowieso niet van straffen en belonen, hoewel ik uiteraard ook onbewust soms 'manipuleer'. Ik heb zelf vroeger trainingen gedaan in gedragstherapie en dat vind ik gewoon minder geschikt. En al helemaal bij mijn kinderen voor wie het onnodig afleidend is en stressvol als je iets van ze wilt omdat je dat beloont of straft.
Ik kan me de relatie van Annet met haar zoon goed voorstellen, goed weergegeven ook. Mijn dochter vraagt weleens of ze tegen vrienden mag zeggen dat ze 'niet mag' van haar moeder.
Maar je bied je ervaring als ouder hier aan, met argumenten, kun je van vinden wat je wilt.
Ik vind het zelf ook fijn om andere te lezen of te horen praten.
Toen mijn kinderen jonger waren hoorde ik ook weleens stellige uitspraken die voor mijn kinderen op dat moment niet klopten. Maar later moest ik er dan ineens aan terugdenken als het ineens wel bleek te kloppen op een ander moment.
Dat bepaal je toch zelf.
overwerken in het weekend en dyslectisch
Zeg Bernie, werk jij? Heb je een baan? 40 uur door de week?
Zo ja, hoe zou je het dan vinden om het grootste deel van het weekend over te moeten werken? Zonder beloning, dus onbetaald? En dan daarna gewoon weer de hele week te moeten doorwerken? Zonder dat er iemand "goed" of "fijn zo" zegt? Zou dat goed voor je motivatie zijn?
Je dochter gaat al de hele week naar school. Maakt door de week ook huiswerk, neem ik aan, 's middags en/of 's avonds. Om dan ook nog te eisen dat ze zonder morren en zonder beloning het grootste deel van het weekend aan het huiswerk besteedt, vind ik erg ver gaan.
Het is misschien nodig, maar probeer dan voor haar de pijn te verzachten: heb begrip dat dit niet leuk is, probeer haar te helpen, leef met haar mee, probeer het extra gezellig te maken, extra lekker eten, iets lekkers bij de thee, zoiets, en stel een beloning in het vooruitzicht.
Als ze dyslectisch is, kan ze ook nog eens weinig doen aan de onvoldoendes voor de talen. Dus ook als ze haar huiswerk maakt, is de kans op onvoldoendes groot. Lekkere beloning, maar niet heus.
Krijgt ze hulp voor haar dyslectie, aanpassingen in de lesmethode of toetsen?
wat mij opvalt
Bernie, volgens mij doen jullie het harstikke goed. Het is een zoektocht, het botsen hoort erbij en is niet erg.
Sommige kinderen zijn veel meer autonoom dan anderen. Het klinkt alsof je dochter misschien ook zo is. In die zin kun je juist heel veel hebben aan adviezen van AnneJ.
Kinderen die autonoom zijn hoef je niet los te laten. Wel zul je veel meer de samenwerking op moeten zoeken om ze niet 'kwijt te raken'.
Wat mij onduidelijk is in je verhaal is hoe jullie het nu geregeld hebben mbt schoolwerk. Je geeft aan dat het haar verantwoordelijkheid is (zolang dat..) en vervolgens zeg je dat jullie haar thuishouden om aan school te werken. Misschien ligt het aan mij of schrijf je het onduidelijk, maar misschien hebben jullie echt nog geen helderheid op dat punt en kun je nog meer duidelijkheid scheppen.
En idd misschien heeft ze meer hulp nodig haar zaakjes te organiseren. Onmacht wordt ook flink gecamoufleerd door tegendraads gedrag. Even minder leuke uitjes maar meer hulp bij de gewone dagelijkse dingen? Maak het leren samen leuk. Van haar sport zou ik afblijven.
ja maar
Het gaat toch niet over straffen en belonen? Het gaat vooral ook om hoe je met elkaar omgaat.
Als je 5 jarige in de straat mag spelen maar niet de drukke weg over mag naar het park, en hij doet dat toch dan zeg je: nou, aan die vrijheid was je nog niet toe, dus we doen even een stapje terug. Eerst maar weer alleen in de tuin spelen en als dat goed gaat bouwen we dat langzaam weer uit.
Als een 14 jarige een hele dag niet thuiskomt en niet bereikbaar is en niet laat weten waar ze uithangt, dan is dat net zoiets: ze kan blijkbaar nog niet omgaan met de geboden vrijheid. Het is nog te veel, dus doe je een stapje terug.
En natuurlijk bespreek je dat met je kind. Maak je afspraken over wat wel en wat niet, doe je als ouder ook water bij de wijn, zoek je het compromis. Maar daarna moet je dan wel op elkaar kunnen rekenen.
Het valt me op dat de ouders die erg tegen 'regels' zijn, kinderen hebben die zich makkelijk aan afspraken houden. Ja, je kunt zeggen dat dat komt door hun manier van opvoeden, maar ik vermoed eerder dat het andersom is. Dat zo'n opvoeding werkt omdat die kinderen zo zijn.
Wat als je 14 jarige kind steeds verder afzakt op school, hele nachten weg blijft enz. Zeg je dan ook: ach ze ervaren de consequenties vanzelf wel en dan leren ze het uiteindelijk wel?
Jippox
Dat geldt hier niet (Het valt me op dat de ouders die erg tegen 'regels' zijn, kinderen hebben die zich makkelijk aan afspraken houden) ik heb tot nu toe erg makkelijke kinderen. Ik denk dat het andersom ligt: als je in de vroege jeugdjaren (dus tussen 2 en 8 ofzo) heel veel tegenstand kreeg van je kind ga je het anders doen maar ik denk wel dat je moet oppassen dat je kind dan niet stiekem toch de leider wordt en jij geen opvoeder meer bent. Die grens is makkelijk bereikt.
oja
Ik bedoel dus dat ik niet tegen regels ben en makkelijke kinderen heb 
Dat doet niets af aan jouw stelling, dat begrijp ik.
Barvaux en Jippox
Dat het kind de leider wordt, geldt alleen als je alles maar laat sloffen. Maar geen beloning en straf betekent natuurlijk niet dat je alles maar laat sloffen. Integendeel, het kost erg veel inspanning om op die manier op te voeden. Ik had het liever "gewoon" gedaan, maar dat werkte niet. En dan moet je iets vinden wat wel werkt.
Ze zijn nu allemaal erg beschaafd en verstandig geworden. Maar een aantal jaar geleden leken ze nog op te groeien voor galg en rad. En dan moet je iets. Maar als het op de gewone manier werkt, prima - het is een stuk makkelijker voor de ouders, en misschien ook wel voor de kinderen.
Evanlyn
Ik vraag me eigenlijk ook wel af hoe groot het verschil in opvoeden nou in de praktijk is. Vaak zit het er ook maar net in hoe je iets benoemt of beschrijft. De een noemt iets een logische consequentie, de ander straf. In de praktijk kan het om precies hetzelfde gaan.
Ik denk dat zeker bij pubers het allerbelangrijkste in de 'opvoeding' is, het voortdurend in gesprek blijven met ze, het spiegelen (want ze zien uitstekend wat een ander 'misdoet', maar zelfreflectie is toch weer heel andere koek) en het voorleven.
Zeker dat laatste. En dus moet je als ouder het goede voorbeeld geven: laten zien hoe je met anderen omgaat, je afspraken nakomen, je woord houden, zorgen dat ze op je kunnen rekenen. Met 'perfectie' heeft dat niets te maken overigens, want voor mij is voorleven nou juist ook fouten maken en domme dingen doen. Het gaat er maar om hoe je dáár dan weer mee omgaat.
Vermoeiend maar leuk, pubers. En als je daar een beetje voor open staat vooral ook ontzettend leerzaam voor jezelf!
stapje terug
Het is hier zoals Katniss het mooi omschrijft: 'en dat ik mijn kinderen waarschijnlijk met geweld nog niet zover krijg dat ze doen wat ik wil.'
Het heeft me weleens een jaar gekost om zoon fatsoenlijk onder de douche te krijgen. Hij was zo angstig om voor mij onduidelijke redenen dat het elke keer een angstige worstelpartij werd. Tot het bij toeval lukte om het hem zelf te laten doen op een moment dat hij ineens vroeger op wilde staan.
Een stapje terug is niet mijn idee. Als iets niet lukt, kijk je waarom het niet lukt en zorgt dat door overleg en met jou hulp dat het wel lukt. Er is al snel geen begrijpelijke relatie tussen de situatie en jou maatregel.
Ik had een maatregel als zoon te hardhandig werd naar andere kinderen. Dan kon de school of de opvang mij waarschuwen en sloopte ik cartoonnet en aanverwanten voor de rest van de week van de tv.
Zoon vertelde later dat hij dat nooit heeft begrepen wat daar het verband was tussen zijn 'overtreding' en de maatregel.
Maar het stond achteraf wel flink tegenover de leerkracht en de opvang. En ik kon er niet bij zijn om hem bij te sturen op zo'n moment.
Ik legde hem dan ook uit dat iemand pijn doen in een filmpje misschien leuk is maar als hij dat in het echt doet kan hij het verschil nog niet maken dus dan mag hij daar niet naar kijken.
Achteraf had het voor hem niets van doen met 'pijn doen'. Dat was een ervaring van het andere kind. Ik had er dieper in moeten duiken en meer woorden voor moeten vinden, samen met zoon, maar ik wist het niet.
Dus stapje terug is hier niet de reflex. Dat leer je af denk ik.
Logische consequenties
daar doe ik ook niet aan. Maar voor de rest ben ik het helemaal eens met je post. Misschien toch niet zo verschillend, inderdaad.
de leider
Ik denk inderdaad dat je die relatie met je kind opbouwt als ze jonger zijn en dat zet je voort in de pubertijd. Tegelijkertijd denk ik dat er wel dingen veranderen.
Een klein kind dat nog wel accepteert dat er allerlei regeltjes zijn bijvoorbeeld voor eten, je mag nu wel een snoepje maar dan moet je wel je bord leegeten anders krijg je morgen geen snoepje meer, of als je je bord leegeet krijg je een toetje, dat werk, kan daar in de pubertijd tegen gaan ageren. En als jij dan niet kan stoppen met dat gedoe heb je een probleem.
Maar mijn kinderen met autisme zijn nogal rechtvaardig en egalitair, ik heb hier niet het idee dat ze mijn 'leiderschap' uitdagen. Of achter mijn rug een coup plannen of streken uithalen, dat zouden ze niet verborgen kunnen houden, te naief en te eerlijk.
Wij zijn een 'team'. Maar ik heb wel het overzicht, de agenda en de actielijst.
vooraf ingrijpen
Je hebt natuurlijk ook nog het 'vooraf ingrijpen' of 'voorkómen' en ik denk dat dat ook kan werken bij sommige kinderen. Duidelijk vooraf zijn en zeggen wat je van ze wil qua gedrag in de supermarkt als ze drie zijn of qua huiswerk maken of qua uitgaan kan ook nog wel eens helpen. Heb je ook weinig straf nodig.
Klopt Barvaux
Dat is ook iets heel belangrijk, dat voorkomen en het goede voorbeeld geven en de tijd indelen en zorgen dat die goed besteed wordt.
Toen zoon klein was deden we boodschappen die ik al met hem doornam, in de volgorde van het winkelpad, onderweg naar de opvang. Op de terug weg naar huis nog een keer en als we dan de supermarkt ingingen ging zoon de boodschappen toen. We waren zo bij de kassa.
Sommige kinderen weten zichzelf heel goed te vermaken, ik heb veel met mijn kinderen samen gedaan of ze aan een activiteit gezet omdat met name zoon nogal ongericht projectiel werd anders.
En dat zijn dingen die gelden voor alle kinderen maar bij deze kinderen kan dat voorkomen en structureren extreem noodzakelijk zijn.
Telefoon
Ik lees hier nergens iets over haar telefoon, of het privilege ervan.
1) Tijdens huiswerktijd telefoon inleveren, het is ontzettend afleidend ff op n tweet, appje, of smsje reageren.
2) Waarom heeft ze n telefoon nodig als ze toch niet opneemt? Betaald ze haar eigen rekening? Nee? Dan bepalen jullie het gebruik ervan. Niet luisteren, weglopen, onvoldoendes etc, zou voor mij echt n reden zijn om hem af te nemen. Leer eerst maar normaal en respectvol te communiceren.
Kinderen hebben grenzen nodig, vooral pubers. Het gaat niet over straffen, jullie moeten consequenties aan bepaalde acties hangen.
Het lijkt alsof jullie je verschuilen achter de HSP.
(Dit is niet aanvallend bedoeld)
Olief
consequenties Olief
Het is gewoon een andere gedachte. Consequenties en grenzen stellen voorkomt dat een kind realistisch weet hoe zaken in elkaar steken. In extremis krijg je dan een kind dat gehoorzaamt vanwege de consequenties en niet zelfstandig wordt. Dat helpt op de korte termijn, vooral als jij in staat bent om zaken af te dwingen. Eenmaal in de pubertijd groeien ze daar lichamelijk uit, dus heb je niets meer aan zo'n methode.
Je kunt ook samen met je kind zaken in goede banen leiden. En uitleggen waar het goed voor is en haar zelf zaken laten voorstellen die haar helpen. Daar leren ze meer van. Voor de lange duur.
Als je daar tijdig mee begint heb je in de pubertijd minder communicatieproblemen.
Maar ieder zijn meug. En niet ieder kind is hetzelfde.
AnneJ
En communiceren èn consequenties stellen?
Dat doet de grote mensen wereld immers ook. Ik ben geen tiran ofzo, wij zijn juist heel erg open, geen onderwerp is taboe, maar ik ben en blijf hun ouder en ze hebben te luisteren als ik (we) n regel stel(len).
Maar, zoveel mensen, zoveel verschillende opvoedstijlen 
Het was voor TO een suggestie.
Uiteindelijk heeft alles consequenties
Het heeft ook met vertrouwen en loslaten te maken.
Mijn oudste krijgt ontzettend veel vrijheid omdat hij bewijst, keer op keer, dat hij dat aan kan. Bovendien is het bij hem ook makkelijk om de teugels weer een beetje aan te halen.
Hoe anders is mijn dochter. Die laten we dus veel minder snel los. Zeker omdat eenmaal een vinger gegeven betekent dat we minimaal een hand kwijt zijn.
Ik heb ontdekt dat onderhandelen en soebatten bij haar niet helpt. Dat is te onduidelijk voor haar. Het is bij haar helaas ook zo dat waar we de grens ook leggen, dat ze hem altijd zal proberen te bevechten. Die lat ligt dus niet hoog bij ons.
Ook uitleggen helpt niet. En bewust stout zijn.... Oh breek me de bek niet open.
Wat dat betreft zit het hier wel anders in elkaar dan bij Anne J en Katniss.
Dit betekent overigens niet dat ik overal een strijd van maak. Ik kijk wel uit. Maar ik vind wel dat ik bijvoorbeeld degene ben die bepaalt of ze wel of niet een bijbaan gaat doen. Nou voorlopig nog niet. Ze is 12, en heeft nu al moeite om alles georganiseerd te krijgen. Dat is geen straf. Dat is de consequentie van het feit dat ze lichamelijk dan wel 12 is, maar sociaal emotioneel jonger is. Helaas.
Oudste is 15 en mag werken wanneer hij wil. Mits zijn schoolwerk er niet onder lijdt. Met hem kun je namelijk afspraken maken over plannen. En wanneer hij wat doet. Met dochter niet. Die kan niet vooruit werken, dat lukt haar gewoonweg niet. Nog meer erbij zou dus nog meer stress geven. En dat hebben we hier al meer dan genoeg.
En toch Ginny
Helpt het misschien als je haar het een beetje zelf laat uitvinden. Met 12 jaar zijn er nog weinig bijbaantjes te vinden. Ook dat zal ze moeten ondervinden. En áls ze er 1 vindt, en het is maar een paar uurtjes per week (ik kan me niets anders voorstellen bij een 12-jarige), dan is er nog geen man overbood (wbt tijd). 1 of 2 uurtjes per week kranten bezorgen maakt niet dat er ineens niets meer kan of nergens tijd voor is. Het geeft haar misschien de ruimte. Vrijheid om te beslissen, maar ook de vrijheid/consequentie om tot de conclusie te komen, dat het dat (vooralsnog) toch niet is.
Bibi
met 12
Mag er eigenlijk nog niets, zelfs geen folders bezorgen of vakken vullen in de supermarkt.
Nou dat kranten bezorgen
Dat ken ik. Dat was wel wat meer werk dan 1-2 uurtjes. Oudste was daar een hele middag en een deel van de avond mee zoet. Ik zie haar dat niet doen. Niet zonder een hoop gestress, gesnauw en gedoe.
Bovendien mag het ook pas vanaf 13.
Als typische adhd-er krijgt ze het plannen maar zeer moeilijk onder de knie. En snapt ze iedere week weer niet hoe dat nou heeft kunnen gebeuren. Nog meer stress is voor niemand goed. Ook voor haar niet
Ze had ook bedacht
Dat we het wel op mijn naam zouden kunnen doen....
jamaar Ginny
Je hoeft het toch niet te verbieden? Als je gewoon neutraal reageert, dan komt ze er toch zelf achter dat het nog niet kan?
Ik zou het toejuichen als mijn kinderen willen werken. Ook dat uitpuzzelen ervan, ook als de uitslag betekent dat het (nog) niet mogelijk is, is leerzaam. Jouw dochter heeft blijkbaar wat moeite met organiseren, dat wil niet zeggen dat ze bepaalde leerervaringen niet op mag doen, toch? Bovendien kan ze dan uitkomen bij sterke punten die ze wel heeft.
Hier kunnen ze trouwens wel 'werken', ze kunnen extra betaalde klussen voor mij doen.
Doe ik ook niet hoor Cat
Ik heb uitgelegd dat het niet kan en niet mag. Maar het resultaat is het zelfde. En mijn dochter accepteert geen nee. Dus uiteindelijk is het gewoon klaar. Totdat de discussie een tijdje later weer oplaait. En dan leg ik het weer uit. En dan komt er weer een hoop ja maar mama. En dan blijft het toch nee. Ik heb haar uitgelegd wanneer het ja zou kunnen worden, maar dat duurt haar allemaal te lang. Het moet nu-nu-nu. Alles moet altijd nu-nu-nu. En dat kan helaas niet altijd.
Klusjes thuis mag altijd. Maar ook daar lopen we tegen de nu-nu-nu aan. En heeft de jongedame een duidelijk idee over welke klusjes er wel gedaan kunnen worden. En ook daar verschillen we wel eens van mening over. Al ben ik daar wel wat schappelijker in. Dan ga ik maar een extra keertje koffiedrinken bij een vriendin zodat ze betaald op haar broertje kan passen...
En voor de rest is ze best lief hoor het is alleen dat als er iets in dat hoofd zit dan is dat er echt niet zomaar uit.
Ik ben heel erg van praten en uitleggen, maar ik merk dat dit bij mijn dochter niet altijd helpt. Op de een of andere manier is dat teveel informatie en te verwarrend voor haar. Zij akkedeert uiteindelijk vaak toch beter bij een duidelijke nee. Dat geeft houvast ofzo.
