Mijn vriend heeft ruzie met mijn zoon
mijn vriend (niet de vader van mijn zoon) en mijn zoon hebben ruzie. Ze praten niet meer met elkaar en ik krijg het niet voor elkaar dat ze het weer bijleggen. Mijn vriend weigert het gesprek aan te gaan en mijn zoon (12) voelt zich niet gehoord. Vind het zo rot voor mijn zoon en vind dit zo'n verotte situatie ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Natuurlijk ook voor mijn vriend niet relaxed en als het nu ging om iets heel groots maar het ging echt over iets super kleins en nu zitten we al een maand in een rot sfeer. Heeft er iemand een idee hoe ik dit aan moet pakken?
vriend heeft zeker geen kinderen..
Als jullie met zijn drieën aan tafel zitten zeg dan tegen je vriend dat je dit negeren zat bent en hij de volwassenen is en anders dat je zoon en jij even ergens anders slapen. Trek dit door. En blijf bij jebesluit. Kind voelt mama aan zijn kamt vriend snapt dat het menens is.
Maar heeft nou niemand een tip voor TO hoe TO kan doordringen bij vtiend? Ik lees bijna bij elke post, jouw schuld, jouw schuld,aar als vriend op z'n standpunt blijft staan en TO zegt tegen hem, daar is de deur, en vriend zegt: ja èn? Want volgens mij is dit het probleem, TO weet niet hoe vriend zo ver te krijgen, gesprekken schijnen niet te helpen.
Ik heb trouwens geen tip. Kinderen konden mijn man, die daarvoor nooit boos werd, behoorlijk op stang jagen in de puberteit, laat staan mij met lichter ontvlambaar karakter, maar niemand bleef zo lang boos.
In hoeverre heeft het met de opvoeding te maken? Is het iets stoms waar ze het niet over eens worden?
Als het over opvoeding gaat zou ik het gooien op mijn kind, mijn opvoeding en niet mee bemoeien.
als hij heel kinderachtig zijn gelijk niet wil geven, dan nog maar eens uitleggen dat hij de volwassene is en dat dit meer schade maakt dan dat hij zijn gelijk moet halen.
Is hij naar jou ook zo rechtlijnig?
Auwereel schreef op 10-03-2024 om 08:19:
Maar heeft nou niemand een tip voor TO hoe TO kan doordringen bij vtiend? Ik lees bijna bij elke post, jouw schuld, jouw schuld,aar als vriend op z'n standpunt blijft staan en TO zegt tegen hem, daar is de deur, en vriend zegt: ja èn? Want volgens mij is dit het probleem, TO weet niet hoe vriend zo ver te krijgen, gesprekken schijnen niet te helpen.
Ik heb trouwens geen tip. Kinderen konden mijn man, die daarvoor nooit boos werd, behoorlijk op stang jagen in de puberteit, laat staan mij met lichter ontvlambaar karakter, maar niemand bleef zo lang boos.
Mensen geven tips. Soms kan afstand nemen dingen op zijn plek laten vallen en beseft vriend dat hij vriendin en stiefkind mist en bind in.
Moederkareltje schreef op 10-03-2024 om 08:28:
[..]
Mensen geven tips. Soms kan afstand nemen dingen op zijn plek laten vallen en beseft vriend dat hij vriendin en stiefkind mist en bind in.
Ik zie meer verwijten dan tips en TO heeft al diverse keren geschreven dat ze met vriend gepraat heeft, maar dat hij niet wijkt. Hij bindt dus niet in. En dan?
Stuur ze allebei een weekend weg, survival in de Ardennen of zoiets. Met als argument dat jij een weekend rust wil hebben.
Tsjor
Auwereel schreef op 10-03-2024 om 08:31:
[..]
Ik zie meer verwijten dan tips en TO heeft al diverse keren geschreven dat ze met vriend gepraat heeft, maar dat hij niet wijkt. Hij bindt dus niet in. En dan?
Afstand nemen dus to en kind gaan zelf even paar nachten weg. Dat heeft ze niet geprobeerd. Soms moeten gemoederen bedaren afkoelen relativeren dan weer elkaar ontmoeten. Werkt vaak verhelderend. Bij mij en man werkt dit in nood. Anders blijft het vuur laaien
Dat is een mooie tip Tjor, vriend moet uit de normale situatie gehaald worden en TO's zoon weer op een nieuwe manier zien. Sommige antwoorden als "vriend de deur uitzetten" is wel erg simpel als ze al 9 jaar samen zijn, dat kon zoon ondanks de ruzie ook wel eens niet fijn vinden.
Ik denk dat vriend en kind samen een paar dagen weg moeten. Zij moeten er toch samen weer uitkomen. kind van 12 is niet een kind van 2. En mannen lossen vaak dingen op zonder erover te praten.
Tsjor
ik denk dat je heel goed moet nadenken wat je wil. Je zoon is nu pas 12 jaar. Hij zal steeds vaker niet meer het lieve jongetje zijn van vroeger maar een jongen met een eigen mening en lang niet meer zo meegaand. Wat als hij straks echt gaat puberen en niet meer doet wat je vriend vindt wat hij moet doen? Realiseert je vriend zich wel dat veranderen hoort bij de ontwikkeling van een kind? Hoe gaat hij daarmee om straks? Hij is de volwassene.
Is ee nog een cursus "Hoe ga ik om met pubers" in de buurt? Iets om samen met je vriend heen te gaan.
Auwereel schreef op 10-03-2024 om 08:19:
Maar heeft nou niemand een tip voor TO hoe TO kan doordringen bij vtiend? Ik lees bijna bij elke post, jouw schuld, jouw schuld,aar als vriend op z'n standpunt blijft staan en TO zegt tegen hem, daar is de deur, en vriend zegt: ja èn? Want volgens mij is dit het probleem, TO weet niet hoe vriend zo ver te krijgen, gesprekken schijnen niet te helpen.
Ik heb trouwens geen tip. Kinderen konden mijn man, die daarvoor nooit boos werd, behoorlijk op stang jagen in de puberteit, laat staan mij met lichter ontvlambaar karakter, maar niemand bleef zo lang boos.
Een kind van twaalf weet prima hoe hij iedereen tegen elkaar moet uitspelen hoor, dus dat zal ook wel een rol spelen. En je wil het als man niet over je kant laten gaan dat het kind niet doet wat je zegt. Best gecompliceerd.
Is zoon het probleem bij man
Of speelt er meer ? Hoe is jullie relatie?
Staan jullie op 1 lijn ?
Trek jij bijv altijd partij voor zoon
Komt dit gedrag van man uit de lucht vallen?
Doen zoon en vriend wel eens wat samen?
Moederkareltje schreef op 10-03-2024 om 08:39:
[..]
Afstand nemen dus to en kind gaan zelf even paar nachten weg. Dat heeft ze niet geprobeerd. Soms moeten gemoederen bedaren afkoelen relativeren dan weer elkaar ontmoeten. Werkt vaak verhelderend. Bij mij en man werkt dit in nood. Anders blijft het vuur laaien
En waar moet ze dan heen? Dat kind moet toch ook gewoon naar school?
Geen idee wat je een kleinigheid noemt. Maar iedereen ervaart alles anders.
Blijkbaar vindt je vriend het geen kleinigheid.
Misschien kan gezinstherapie een oplossing bieden?
Jullie helpen elkaars kant te zien. Want als een volwassene, waarmee je zoiets nooit hebt meegemaakt, opeens het nodig vindt je zoon een maand te negeren, lijkt me toch dat het niet om een kleinigheid gaat.
