Overgewicht

het verbod

Ik vind het nogal zwak klinken dat je je kind niet zomaar iets kan verbieden, zoals ik schreef over het zakgeld of geld wat verdiend wordt met bijbaantjes. Als mijn zoon dat zou opmaken aan chips en energydrank en hij zou een overgewicht hebben van 25 kg zoals zoon van TS dan zou het bij mij echt menens zijn. Hij heeft al bewezen dat hij het op eigen kracht niet kan, dus grijp ik in. De term dat iets verbieden gevaarlijk is, tja... niet verbieden is ook gevaarlijk. Leven wij mensen niet prima met geboden en verboden? Het is verboden om door rood te rijden, daar hou jij je zelf toch ook aan (en je kinderen?) of lap je dat ook aan je laars? Of snelheidslimieten? Natuurlijk zullen er altijd mensen zijn die zich er niet aan houden maar toch is een verbod een rem op 'doe maar lekker waar je zelf zin in hebt'. Ik had het er hier over met mijn kinderen (15 en 18) en zij gaven aan dat een verbod je in ieder geval doet nadenken en wij waren het er mee eens dat een kind die geen chips en energydrank (of iets anders van snaai) mag kopen van zijn zakgeld dit heus minder zal doen als zijn/haar ouders een verbod hierop hebben gegeven. Misschien doen sommigen het nog wel eens een keertje stiekem maar het is dan nog altijd minder dan dat je hier geen verbod op krijgt en het moet doen op eigen verantwoordelijkheid. Of omdat je moet weten als puber dat het slecht is en dat je het daarom niet moet doen.

En nogmaals ik denk dat het voor sommige kinderen prettiger is om je te verschuilen achter, "het mag niet van thuis", dan dat je zelf de verantwoording hebt. En nogmaals het verbod is niet zomaar een 'nee het mag niet' maar eentje met een hele duidelijke uitleg. Zoals mijn kinderen ook voor hun 18e geen tatoeage mogen of mogen roken. Natuurlijk is het altijd een hoop dat het je lukt je kinderen te overtuigen van de reden van het verbod, maar dat is natuurlijk ook niet in een uurtje uitgelegd, daar gaat een heel proces aan vooraf

Grappig

Grappig dat iemand vindt dat de bijbaantjes gestopt moeten worden (want daar komt het geld uit) maar juist tijdens een bijbaantje valt er weinig te snoepen, liggen ze niet op de bank en met een beetje geluk val je er van af. Ik ken twee jongens (kennen elkaar niet) die juist op hun 13de een folderwijk namen om mede te helpen met afvallen. Wat ook in beide gevallen gelukt is.

Als het om het geld gaat zijn er betere oplossingen dan een kind wat te dik is te laten stoppen met een bijbaantje, dat is water naar de zee dragen!

jongens

Het gaat hier wel over een jongen waar wel ergere zorgen bij zijn geweest dan zijn gewicht. Heb zelf een zorgenkind (niet de dochter met overgewicht) dus ik weet alles van prioriteiten stellen.
Wat ik zou doen; een goed gesprek met hem hebben. Op een goed moment natuurlijk, en goed aangekondigd of welke voorwaarde je zoon ook nodig heeft. Mijn zorgen uitspreken, hier heel eerlijk over zijn maar wel rustig en neutraal brengen. Aangeven dat er hoe dan ook iets moet gebeuren, en een doel stellen. En dan samen een plan maken hoe dat te bereiken en alle ins en outs goed doorspreken. Het is bijv logisch dat hij het niet fijn vindt aangesproken te worden op zijn eetgedrag, beter is het hier vooraf samen afspraken over te maken, misschien wel heel concreet (hangt van kind af) Voetbal zeker zo laten maar ik zou meer aanbieden, kun jij of iemand anders niet met hem gaan rennen bijv? (Is partner nu iedere dag aan het doen met dochter) ik zou heel duidelijk stellen dat het anders MOET maar ook dat je hem hier op alle mogelijke manieren mee wilt helpen. Geef hem veel regie over het hoe en wat, zo belangrijk bij kinderen met aanleg voor depressies. En probeer er een feestje van te maken, iedere keer weer als jullie samen met deze uitdaging aan de slag gaan.

Samen verantwoordelijk

Ik denk dat M. Lavell gelijk heeft dat niet alleen de jongen maar zeker ook de moeder verantwoordelijk is voor de oplossing van dit probleem. Het wordt wat scherp geformuleerd maar je kunt een 16-jarige niet alleen verantwoordelijk maken.
Cola formuleert dat heel goed. Regie geven en voorstellen doen past prima. Maar het MOET wel!

baantje

Ja hoor, als mijn kind van zijn verdiende geld alleen maar snoep, chips en energydrank zou kopen en ik zijn geld niet kan beheren, dan zou ik liever hebben dat hij met dat baantje stopt. Kijk een folderwijk is trouwens weer wat beter qua lichaamsbeweging dan bijvoorbeeld vakkenvullen.
Ik zou, net als wat cola schrijft, liever in die tijd met hem gaan hardlopen bijvoorbeeld. Nogmaals, er is geen makkelijke oplossing en het is soms kiezen tussen 2 kwaden, alleen ik zou alle inname van ongezond eten willen proberen te vermijden. Dus bij het gedrag dat hij het zelf koopt, dan zou ik dat willen verhinderen door te zorgen dat hij daar geen geld voor heeft (tot het kwartje is gevallen en hij snapt dat hij dit niet moet doen)

ligt er echt een Merel

Ik zou toch echt voor een gezamenlijk plan gaan, dan start je echt veel sterker. Het grootste gevaar lijkt me dat deze jongen zich weer ongelukkig gaat voelen, daar wordt zijn eetprobleem echt niet kleiner van. Misschien heeft deze jongen zijn bijbaan wel hard nodig, emotioneel. Misschien ook niet hoor, doet baantje hem geen goed, dan kun je schrappen. Want ik zou buiten het eten an sich ook heel erg inzetten op interventies om deze jongen zich goed te laten voelen, dat heb je hierin ook hard nodig.
Maar het hoeft helemaal niet zo negatief benaderd te worden allemaal (en lijkt me ook contraproductief naar deze jongen) hij lijkt wel te willen, maar krijgt het niet voor elkaar. Mooi, dan ga je samen de uitdaging aan! Niet of, maar hoe, is de vraag. En dat hoe, dat is misschien op een andere manier dan bij de meeste kinderen zou werken.

ook natuurlijk

Ik haak hier telkens in op het bijbaantje en schrappen van zakgeld, omdat ik daar als aanvulling op de andere goede ideeën over begon. Natuurlijk zou ik meer doen dan alleen dat. Er zijn door meerdere schrijvers goede tips gegeven. Dus ook lichaamsbeweging stimuleren, samen lekker (maar wel gezond) koken. Hem daarin betrekken, want je kan ontzettend veel gezonde maar ook lekkere dingen maken, gezond is niet alleen maar saai. Verder zou ik aan de slag gaan met zijn zelfbeeld, ook veel leuke dingen doen, stimuleren dat hij activiteiten (geen computeren) maar iets waar in ieder geval iets van lichaamsbeweging in voorkomt met vrienden gaat doen. Desnoods iets verzinnen wat spectaculair is, skieen op een indoor baan, of paintballen. (zo eens per maand bijvoorbeeld) als extraatje. Verder natuurlijk 'gewone' beweging, meer fietsen, meer lopend doen, en vooral de boel positief en gezellig houden.
Maar nogmaals ik blijf erbij dat wanneer hij dus zelf de boel saboteert door snoep en snaai van zijn zakgeld te kopen, dan zou ik dat op een of andere manier verhinderen.

Merel

Je vergeet dat je ook afspraken kan maken over dat geld of het wegsluizen naar een spaarrekening maar stoppen met het baantje vind ik echt een heel slecht idee. Ik ken geen enkel baantje waar 16 jarigen alleen maar op de bank hoeven te liggen dus bij élk baantje verbruik je meer kcal dan thuis. En het baantje afpakken maar dan ook gaan hardlopen vind ik echt een slecht voorbeeld. Ik vind het belangrijk dat jongeren werken namelijk en hardlopen (slecht plan voor knieën en gewrichten bij dit gewicht overigens, je kunt beter gaan fietsen) kan ook op een ander tijdstip.

Terug naar af

Merel, deze jongen heeft geen bijbaantje. Dat bijbaantje is in de discussie gebracht door mensen die het moeilijk vinden om de werkelijkheid onder ogen te zien. Op diezelfde manier is de suggestie binnengebracht dat deze jongen die 25 kilo buitenshuis van zijn eigen geld naar binnen heeft gewerkt.

Lees bericht 1 nog eens.

Miriam

Ga nou een in op die dietist. Je kraakt het in 1 van je eerste berichten af als slecht plan, maar gaat niet in op argumenten, waarom het wellicht geen slecht plan is. Jouw 'plannen' zijn alleen om hem niet meer alleen met/bij vrienden te laten én hem na school aan het stoepje vegen of autowassen te krijgen. Alsof dat realistisch is en dus enig nut heeft. En ik zie dat overigens op die manier ook als een bijbaantje waar hij dús ook wat geld voor zou moeten krijgen. Maar dat terzijde.
Verder kan ik me niet herinneren in deze draad dat gemeld is dat hij geen bijbaantje zou hebben, maar ga dat niet helemaal teruglezen. Maar al zou hij geen bijbaantje hebben, dan is het nog steeds super simpel om buitenshuis met een normale hoeveelheid zakgeld er binnen een paar jaar 25 kilo aan te eten. En al helemaal als je aanleg tot dik worden hebt. Jouw veronderstelling dat dat veel te duur is én dat het veel te veel tijd kost om al die 'boodschappen' te doen en dus volgens jou absoluut niet kan, is allang onderuit gehaald met tal van voorbeelden van super goedkoop zeer calorierijk eten en drinken. Voor een paar euro per week heb je duizenden calorien extra naar binnen. Tel uit je 'kilo'winst. Dat hij dat niet zou moeten doen is volkomen duidelijk, maar dat dat afgelopen jaren wél is gebeurd is niet bepaald ondenkbaar, laat staan onmogelijk. Heel veel pubers doen dat, alleen niet iedere puber wordt daar overmatig dik van. at hij dat niet meer moet doen, lijkt me ook duidelijk.
Bibi

Je eigen probleem

bibi, ik hoef de vreemde borrels uit jouw onderbuik, jouw slechte lezen en begrijpen en jouw zijstappen ter vermijding van de werkelijkheid, niet van commentaar te voorzien.

inderdaad

Ik schreef in berichtje #82 al dat ik niet meer precies wist hoe het zat met een eventueel baantje. Ok, zoon van TS heeft er geen, maar áls hij er een zou hebben zou ik het toch zo aanpakken. (tenzij hij iets heel arbeidsintensiefs doet, zoals een folderwijk) of ik zou zorgen dat het geld niet aan snoep besteed wordt. Verder zou ik er voor zorgen dat er thuis in ieder geval geen koek, snoep of chips is. Ook liever geen pindakaas of chocopasta (die potten kan je namelijk met een eetlepel leeg eten) (ik heb een echtgenoot met overgewicht) dus heel vaak is de pindakaas ineens 'op'. Nu kan je een volwassen echtgenoot niet echt meer sturen, maar een kind nog wel. (ik doe bijvoorbeeld wel altijd de boodschappen en koop lekkers heel, heel karig in en probeer zo gezond mogelijk te eten. Schep in de keuken de borden vol, liever geen pan op tafel zodat je nog een keer kan opscheppen. Veel sla en komkommer als extra erbij. Verder denk ik niet dat zoon dik wordt van een keer 2 liter cola bij een vriend drinken wordt, dus hij zou best eens mogen logeren ergens, ik denk toch ook dat hij thuis het meeste eet, en dat daar dus de oorzaak van het krijgen van overgewicht zit.
En verder dus veel positiviteit, zo min mogelijk over afvallen praten, maar proberen toch met hem te gaan bewegen en hem op voetbal houden, maar dan wel even checken dat er daar niet na afloop een lading tosti's of friet naar binnen gewerkt gaat worden. (doen ze hier in de kantine namelijk)

tja Miriam

Das errug makkelijk Miriam, jouw reactie. Je kan wel roepen dat een dietist een slecht plan is, maar met argumenten kom je niet. Ook niet met tegenargumenten als iemand aangeeft te denken dat het wél een goed plan is, mét argumenten. Je hoeft het er niet mee eens te zijn, maar ik ben dan wel nieuwsgierig waarom je dat vindt. Ook dat je stug blijft volhouden dat eten buitenshuis niet de oorzaak kan zijn. Waarschijnlijk deden jouw kinderen dat niet of nauwelijks. Kan. Maar je argumenten over kiloprijzen van 5 tot 10 euro, slaan werkelijk nergens op. Het gaat niet om kilo's (los van het feit dat een fles cola van een kilo (liter) bij lange na geen 5 euro kost en je geen kilo croissants of chips hoeft te eten om dan pas dik te worden), het gaat om calorien, das heel wat anders. En dat kind geen tijd zou hebben om 'boodschappen' te doen, is al helemaal een idioot idee. Zo schop je tegen alles, want alleen jouw waarheid is waarheid en je staat voor geen enkel argument open. Jij vindt dat ik (en anderen) de buitenwereld de schuld geeft. Nee, die geven wij niet de schuld, die is er gewoon. En uiteraard ben je als ouder opvoeder, begeleider en voorlever. Maar om te veronderstellen dat je kind, laat staan puber, maakbaar is, dan mis je iets. Die invloed van ouders wordt steeds beperkter naar gelang kind ouder wordt. En nog even, dan is hij volwassen en wellicht woont hij binnenkort zelfstandig (studie/kamer). Of denk je dat hij dan wél genoeg geld, tijd, zin, motivatie heeft om dagelijks een gezonde maaltijd voor zichzelf te maken? Meer dan thuis zorgen voor een gezond voedselpatroon (en ja, daar kan ook een dietist bij helpen), het goede voorbeeld geven, positieve gesprekken enz. kun je niet. Hij zal het over niet al te lange tijd zelf moeten doen en zelf keuzes moeten maken.
Bibi

ik snap je nou echt niet meer Miriam

Een 16 jarige jongen laat zich niet zomaar dwingen. Niet meer naar vrienden? Kom nou toch. Dat kan je niet dwingen. Zorgen dat hij zijn geld niet uitgeeft aan eten? Dat werkt toch helemaal niet als hij zelf niet meewerkt. De van bovenop opgelegde doctrine van moeder Miriam zal echt niet werken.
het gaat pas werken als hij zelf meedoet. Dat is idem bij een alcoholverslaafde. Als hij niet meewerkt, vindt ie altijd wel een fles, al zou het spiritus zijn.
Ik zie dus wel meer in een dietiste. Maar dan wel 1 met meer dan alleen dieet. Een coach die ook bewegen kan stimuleren. Bv een dietiste en fysiotherapie in een gecombineerde praktijk.Liefst met leeftijdgenoten. Misschien wel met een psycholoog erbij. Maar dan wel alleen als zoon mee wil werken. Als hij het allemaal onzin vindt, wordt het niks. Dan kom je niet verder als ouders dan zelf het goede voorbeeld geven en gezond eten en leven.

gezond leven en motivatie: maak er een feest van

Ik zou in de eerste plaats proberen te motiveren om zo gezond mogelijk te leven.
Want deze jongen moet het natuurlijk wel zelf willen, zelf doen, maar met zo veel mogelijk hulp van zijn omgeving.
Ik zou heel waakzaam zijn voor het veroorzaken/aanwakkeren/verergeren van eetstoornissen, psychische stoornissen en psychisch lijden, en lichamelijke kwalen (blessures, onvolledige voeding).

Sport zou hij alleen maar moeten doen als hij het echt leuk vindt. Sport is namelijk helemaal niet zo gezond. Niet alleen kan het veel blessures veroorzaken, ook zorgt sport vaak juist voor minder beweging. Dat klinkt gek, maar onderzoek heeft dat laatst aangetoond. Mensen gaan nl. sporten, zijn daarna moe, hebben spierpijn etc., en gaan daardoor op de andere dagen veel minder bewegen. Met als gevolg dat de totale hoeveelheid beweging afneemt.
Door de moeheid na het sporten kunnen mensen soms ook een 'hongerklop' krijgen.
Bovendien worden sporters na het stoppen met sporten vaak extra dik (Erika Terpstra effect), dat heeft met de stofwisseling te maken.
Sport is dus niet altijd gezond, maar beweging wel!
Beweging is bijv. wandelen (of ergens naar toe lopen), fietsen, trappen lopen (ipv de lift), buiten spelen, zwemmen, tuinieren, huishoudelijk werk, boodschappen doen, krantenwijk, etc. Probeer zoveel mogelijk beweging in het dagelijks leven in te bouwen, dat is goedkoper, makkelijker en minder tijdrovend dan sport. En daarnaast zoveel wat langere afstanden wandelen, fietsen, zwemmen, e.d.
Beweging is in de eerste plaats goed voor de lichamelijke en geestelijke gezondheid (op allerlei manieren). Verder kan het ook bijdragen aan afvallen, niet zozeer vanwege het calorieverbruik (dat ook), maar ook vanwege de invloed die het op de stofwisseling heeft en vaak ook op een vermindering van het hongergevoel.
Sport is denk ik alleen goed als hij het leuk en fijn vindt en hij er zich prettig door voelt.

Wat betreft het eten zou ik in de eerste plaats mikken op bewustwording en belangstelling. Inderdaad, laat hem zelf koken: koken komt vaak in de plaats van eten. De laatste tijd is het "in" voor nerds om met eten bezig te zijn, en er zijn ook mannenclubs bezig met gezond eten, bijv. paleo-dieet, voedselzandloper, etc. Ik beweer niet dat deze geweldig gezond zijn, maar het lijkt me in ieder geval beter dan cola met chips. En ik kan me voorstellen dat het voor zo'n jongen motiverender is om met zoiets bezig te zijn dan met de saaie regels van een vrouwelijke diëtiste. Afvallen en gezond eten is toch vaak een vrouwending; maar er zijn tegenwoordig ook allerlei mannelijke groeperingen die hem misschien meer aanspreken.

Gezond eten lijkt me belangrijker dan afvallen. Meestal komt bij gezond eten (en gezond leven) het afvallen van zelf. Maar ook al leidt het niet tot afvallen: Dik en gezond eten/leven is veel beter dan dik en ongezond leven. Gewicht is geen doel op zich, gezondheid is het doel.

Het grote gevaar van afvallen en diëten is dat het de stofwisseling ontregelt en het jojo-effect geeft, wat op de langere duur juist leidt tot steeds dikker worden. Dat wil je een kind niet aandoen!

Ik zou heel voorzichtig zijn met afvallen en diëten bij een kind, en daar professionele begeleiding bij zoeken. Want hoe dik een kind ook is, het kind moet zeker wel voldoende voedingsstoffen binnenkrijgen, anders leidt de groei en ontwikkeling, en komt het kind van de wal in de sloot.

De combinatie dik en ondervoed komt ook vaak voor: te weinig belangrijke voedingstoffen binnenkrijgen (vitamines, mineralen, gezonde vetten) door slecht eten.

Gevarieerd en gezond eten dus, maar een normale dosis multi-vitaminepil kan ook een goed idee zijn. Het kan zelfs zijn dat bijvoeren met vitamines/mineralen leidt tot minder hongergevoel, omdat honger ook door een tekort (aan vitamines/mineralen) kan komen.

Gezond eten is in de eerste plaats veel groente eten, meerdere keren per dag. Er zijn speciale groentekookboeken om inspiratie op te doen.
Veel vis is ook goed bij afvallen.
En voldoende gezonde vetten. Een valkuil bij afvallen is om te weinig gezonde vetten te eten.
Goede mayonaise is gezond, want gemaakt uit gezonde olie. Bij de Weight Watchers staan bijv. lepels mayonaise op het dieet. Olijfolie, vette vis, pure pindakaas, notenpasta: allemaal gezond.

Maak er een feestje van. Verdubbel bij wijze van spreken het huishoudbudget en eet extra veel (en lekkere en bijzondere) groente, vis etc.
Maar dan wel met als 'tegenprestatie' dat er geen ongezonde dingen gegeten meer worden.
Laat het hele gezin meedoen. Gewoon geen ongezonde dingen meer in huis halen, voor niemand. Heeft iedereen voordeel bij want is gezond (en lekker!) voor iedereen.

Mijn moeder was vroeger vaak aan het afvallen en het was dan heel normaal dat we allemaal vaak vis en veel groente aten en dat er geen 'lekkers' (koek etc.) in huis was.

Die solidariteit moet je met elkaar kunnen opbrengen. Maar je kunt het ook anders zien: het is geen straf maar verwennerij om al die gezonde, lekkere en bijzondere dingen te gaan eten.

Voldoende slaap is ook heel belangrijk. Onvoldoende slaap kan vaak tot gewichtstoename en zelfs suikerziekte leiden. Te weinig slapen verandert de stofwisseling zo, dat het leidt tot dikker worden. Bovendien leidt slaaptekort tot meer hongergevoel.
Een puber heeft wel 9-10 uur slaap nodig per etmaal.

Stress leidt ook tot gewichtstoename.

Eerst het maar eens een tijd op deze manier proberen.
Niet ontmoedigd raken als het niet meteen lukt, 'zonden' vergeven en met goede moed en plezier doorgaan. Zorg dat het leuk wordt en blijft.
En dan na een tijd eens kijken wat voor invloed dat op het gewicht heeft. Maar ook op de gezondheid, hoe zoon zich voelt, hoe hij er uitziet...

Diëtiste kan best helpen

Bij mij in elk geval wel. Ben niet superslank geworden nadat ik als 16 jarige behandeld ben, maar kreeg wel een gezond gewicht. Ik ben toen 20 kg afgevallen.
Mijn diëtiste behandelde mij met respect en gaf me zelfvertrouwen. Mijn ouders stonden ook achter me en hebben me geholpen. Samen met de diëtiste hebben mijn ouders en ik geleerd hoe en een gezond gewicht bereikt en houdt. De verdere omgeving werkte niet erg mee, "dat ene taartje kan toch wel?".
En nu probeer ik het mijn kinderen te leren en het zelf ook vol te houden. Dat valt overigens nog helemaal niet mee, met dank aan diezelfde omgeving.

Gedragsverandering

Mach, ook de gedachte dat deze jongen niet wil is in deze discussie gebracht door mensen die het werkelijk onderwerp liever niet bespreken.
Het gaat helemaal niet over dwang. Het gaat over het veranderen van de omgeving waardoor gedragsverandering makkelijker wordt. Precies daar past ook de vergelijking met alcoholverslaving en de opname in een kliniek. Helaas bestaat zoiets niet voor kinderen met eetproblemen.
Ondertussen staat als een paal boven water dat het vrijwel onmogelijk is om je verslavingsgedrag te veranderen als de stimuli in je omgeving dezelfde blijven.
Deze jongen eet thuis de keukenkastjes leeg als moeder niet thuis is (zie bericht 1). Het zou helpen als die keukenkastjes niet zo vol zijn. Deze jongen eet te veel als er visite is en moeder durft daar niks van te zeggen. Het zou (beiden) helpen als er niet zoveel visite is. Deze jongen drinkt twee flessen cola bij een vriendje. Het zou helpen als hij niet naar dat vriendje gaat.
De vraag is even wie wie aan de hand moet nemen om deze keuzes te maken. Mijn bescheiden mening is toch werkelijk dat die verantwoordelijkheid eerder bij Joke ligt, dan bij haar zoon. Gewoon, omdat hij pas 16 is. Bovendien, omdat moeder nu pas het probleem ziet.
En ja, dat betekent sociale isolatie (voor het hele gezin zelfs), geen koek meer, geen overschot meer in de kast (op = op). Voor zolang als dat nodig is. Hoe beter deze jongen thuis geholpen wordt, hoe beter het hem zal lukken om zijn gedrag te veranderen, hoe eerder er visite kan komen en koek kan zijn waar hij wel afblijft of niet teveel van eet.
Een jaar afzien, dat wordt het wel. Voor het hele gezin denk ik zomaar.
Maar ik vrees dat het niks wordt. Dit draadje laat aardig zien hoe weinig stimulerend de omgeving is voor gezinnen waarin overgewicht een probleem is. Het recht op koek (waarom zou iedereen zonder koek moeten?) het recht op sociale contacten en het recht op verwarring zaaien, gaat aan alle kanten voor.
Die kwestie is overigens ook de reden dat dieten niet werken en diëtisten maar weinig voet aan de grond krijgen. Er verandert niks in de omgeving van de persoon met het overgewicht. Iedereen blijft hetzelfde doen en verwachten (ah joh, een koekje mag toch, je vindt het zo lekker!) Daar is niet tegenop te adviseren.

Ach Miriam

Er is niets mis mee om de kasten te ontdoen van verleidelijk snaai-eten. En er is ook niks mis mee om opa en oma te vragen hem niet van alles voor te zetten. Maar sociale isolatie met het hele gezin? Je bent echt niet wijs. Het kan niet, sterker nog: het gebeurt niet en het mág niet gebeuren. En natuurlijk Miriam: hem (of evt. met het gezin om toch nog wat sociaals te hebben) een jaar lang opsluiten waar niets te eten valt behalve het hoogstnoodzakelijke zal vast helpen. Hij zal afvallen. Maar afgezien van het feit dat dat een volkomen belachelijke en onwenselijke situatie is, wat gebeurt er daarna, als deze jongen weer 'gewoon' normaal gaat leven? Inmiddels dan bijna volwassen is? Denk je echt dat die jongen (en zijn broer/zus) sociale isolatie gaat/gaan accepteren? Doe normaal joh.

nou

Nou hier hebben wij toch echt wel wat ingeleverd om papa te helpen met afvallen. Inderdaad geen snoep en koek in huis, chips alleen als ik wist dat papa er die avond niet was. Verder nog wat dingetjes die hij toch niet eet (popcorn bijvoorbeeld)
Snoep en koek daar was ik al jaren geleden mee gestopt omdat mijn kinderen (niet dik trouwens) er als kleuters/lagere school kinderen echt tot in den treuren om konden zeuren. De hele dag door, of ze een snoepje mochten, ze gingen daarmee door tot het op was. Alleen 'het is op' leken ze te accepteren, nou toen heb ik op een gegeven moment maar geen snoep meer gekocht 'het is op'. Alleen op verjaardagen kocht ik wat snoep, voor het feestje en om uit te delen en om van het gezeur af te zijn liet ik het ze gewoon in een keer opsnoepen, hup klaar ermee ze hebben er tot mijn grote verbazing nooit moeilijk over gedaan (dat er geen snoep en koek meer in huis was)
Er ligt hier alleen nog een zakje drop (eet papa niet) en daar snoept zoon wel eens van (dochter houdt er niet van) zelf kopen ze ook geen snoep.
Verder eten wij bij het avondeten ook gewoon zo gezond mogelijk, en natuurlijk wordt er wel eens friet gehaald, maar dan alleen ipv het avond eten (dus niet als extraatje)
Je hoeft je gezin niet te isoleren, maar ik denk echt wel dat je de afvaller moet helpen, anders is het niet te doen met al het lekkers om je heen.

Bibi

Je kan er beter mee ophouden. De berichten van miriam worden zo bizar dat ze te lezen en reageren niet meer waard zijn.

Niet de enige

Je hebt gelijk hoor Merel. Gelukkig gebeurt dat in veel meer gezinnen. Albana deed er ook al verslag van in dit draadje.
Maar het is tegen het zere been. De dikkerd is zelf dader en moet het maar in zijn eentje uitzoeken in een poel van voorraad, melk en honing en gezellige mee-eters.
"Hij moet zelf keuzes maken" "Hij moet leren ermee om te gaan" "Hij moet zelf willen"
Ja, ik vind het gemeen.

JokedeW: samen bewegen?

Joke, ik vind dat "als we hem naar buiten sturen hangt hij maar een beetje rond het huis" best zielig klinken. Weet niet of dit al gezegd is, maar waarom gaat niet een van de ouders met je oudste zoon sporten/bewegen? Sportschool, (hard)lopen, fietsen of zwemmen. Op de avonden dat hij geen voetbaltraining heeft.

Niet focussen op eten maar op bewegen?

Uit eigen ervaring en uit een aantal observaties krijg ik de indruk dat het nuttig kan zijn meer de focus te leggen op bewegen dan op eten. En met bewegen bedoel ik niet sporten.

Ik ben een aantal jaren geleden bijna 20 kilo afgevallen en één van de sleutels was dat ik elke dag minstens een uur bewoog. Fietsen, wandelen, stevig tuinieren, dat soort dingen. Het hoefde niet intensief zoals hardlopen, maar wel élke dag. Want twee keer per week sportschool deed het hem niet voor mij.

Een van de redenen dat ik het op die manier deed was dat ik wist dat er aan mijn eetpatroon niet veel mankeerde. Ik at misschien wel iets meer dan nodig, maar wel gezonde kost met veel groenten en verse biologische voeding, en ik was het spuug- en spuugzat dat artsen altijd zinspeelden op "u moet maar wat minder friet en chips eten".
Ik vond dat ongelooflijk beledigend want het was gewoon onzin, maar zolang je dik bent heb je per definitie ongelijk. Het onderwerp 'eten' werd daardoor zo beladen dat ik liever een andere tactiek ging uitproberen.

En elke dag een uur bewegen hielp. Het ging langzaam, maar het hielp.

Terugdenkend aan mijn middelbareschooltijd valt me ook op dat bijna iedereen mager was. Er was wel wat minder snaai dan nu (alhoewel, benzinestation met ladingen snoep om de hoek), maar de meeste kinderen moesten dagelijks anderhalf uur fietsen om van en naar school te komen.

Ik ben er langzamerhand van overtuigd geraakt dat elke dag bewegen veel meer zoden aan de dijk zet dan twee keer per week sporten. Ik bouwde het in door bv te lopen in plaats van te fietsen naar het station.

Alleen is het heel moeilijk om een 16-jarige elke dag naar buiten te sturen om een uur te wandelen. Hoeveel beweegt hij verder, hoe ver fietsen naar school? Ben je bereid om dat lopen samen met hem te doen? En anders een krantenwijk?

wie leest er niet nou niet goed?

Miriam:
"Je hebt gelijk hoor Merel. Gelukkig gebeurt dat in veel meer gezinnen. Albana deed er ook al verslag van in dit draadje." Ja natuurlijk heeft Merel gelijk, daar zijn we het toch allemaal over eens? Allereerst zal er thuis dagelijks goed en niet teveel gegeten moeten worden. En geen snaaigoed voor het grijpen.
"Maar het is tegen het zere been." Wiens zere been?"
"De dikkerd is zelf dader en moet het maar in zijn eentje uitzoeken in een poel van voorraad, melk en honing en gezellige mee-eters." Wie noemt hier de dikkerd dader ala 'eigen schuld dikke bult'.? Wie zegt dat hij het maar in z'n eentje moet uitzoeken? Als moeder goed kookt en geen snaaigoed voor handen heeft, met hem praat, stimuleert enz., is er geen sprake van het in z'n eentje uitzoeken. Overigens vond jij die dietist een slecht idee... Hoezo is dat geen hulp?
"Hij moet zelf keuzes maken" "Hij moet leren ermee om te gaan" "Hij moet zelf willen" Ja, dat zeg ik inderdaad, maar wel mét hulp, zover is wel duidelijk. Maar als hij niet zelf keuzes gaat (leren) maken, niet wil en er niet mee leert omgaan, gaat het nooit wat worden.
"Ja, ik vind het gemeen." Jij vindt het gemeen omdat jij er volkomen vanuit gaat dat moeder hem overvoert en vette worsten voor z'n neus houdt. Ja, dat zou gemeen zijn. Jij bent er ook volkomen van overtuigd dat hij geen tijd en geen geld heeft om buitenshuis een heleboel naar binnen te werken. En zo blijf jij in dat cirkeltje ronddraaien en is alles wat iemand anders zegt bij voorbaat al niet waar en kan niet.
Feitelijk weten wij hier niets meer dan alleen dat hij duidelijk veel te dik is. Wat hij thuis als eten aangeboden krijgt en hoeveel, daar weten wij niets van. Het frappante is dat jij moeder de schuld geeft, dat staat voor jou als een paal boven water. Anderzijds beticht jij mij en anderen ervan de schuld aan de buitenwereld te geven. Nee, we geven niet de schuld aan de buitenwereld, die is er simpelweg. En die buitenwereld gaat hem niet helpen (behalve evt. dietist of opa/oma). De eerste hulp die hij moet krijgen is thuis en verder zal hij (mét hulp en positieve gesprekken enz) toch echt moeten leren dat hij de verleidingen in de buitenwereld moet weerstaan. Dat is niet gemeen, wel heel moeilijk, maar o zo noodzakelijk. Hoe anders? Hij is niet 'pas' 16, zoals jij dat noemt, hij is 'al' 16. Daarmee wil ik niet zeggen dat hij al verstandig genoeg is en geen hulp nodig heeft. Daarmee wil ik zeggen, dat hij een noodzakelijk leven buitenshuis heeft, die alleen maar groter wordt en over niet al te lange tijd is hij daar zelfs helemaal zelfstandig in. Het is gemeen, om jouw woorden te gebruiken, om dat te ontkennen, want daar zul je hem beslist niet mee helpen. Hij zal nl. niet alleen moeten afvallen, maar hij zal ook zelfstandig moeten worden (met hulp ja).
Bibi

Merel en Theekopje

Ik ben het helemaal met jullie eens.
Bibi

Bibi

Bibi, waarom ben je zo bezig met wat Meriam schrijft? Geef gewoon zelf je adviezen aan topic starter, zij kan er wel uithalen wat voor haar interessant is toch?

Je hebt gelijk Merel, maar....

.... moeder Joke kan ook afhaken of het opgeven als zij, op voorhand, wordt beticht van dat het allemaal haar schuld is (en alle benamingen en veronderstellingen die daarbij gegeven worden) én 'adviezen' krijgt die niet haalbaar en wenselijk zijn.
Daarbij ben ik oprecht benieuwd hoe Miriam het nou werkelijk ziet als ze even verder kijkt. Dat zou ik graag van haar horen. Want ik kan ook denkfouten maken. Ik ben ook oprecht benieuwd of zij nog steeds denkt dat vreterijen buitenshuis nou echt uren tijd en kapitalen kost. En dat zij nog steeds denkt dat dat een zeldzaamheid zou zijn.
Maar vooral ben ik ook benieuwd waarom ze het zo vreselijk vindt als gezegd wordt dat die jongen uiteindelijk zelf de knop moet omdraaien (mét hulp en positieve stimulans uiteraard en zo min mogelijk verleidingen thuis). Stel dat haar regime wordt doorgevoerd (sociale isolatie e.d.). M.i. onmogelijk (niet onmogelijk om thuis voor goed voer en geen verleidingen te zorgen) en onwenselijk (omdat die jongen ook een normaal school en vriendenleven buitenshuis nodig heeft). Maar stel dat. Hij zal in die periode ongetwijfeld voldoende kunnen afvallen. Maar daarna? Is hij dan wél bestand tegen alle verleidingen en mogelijkheden tot te veel en te slecht eten? Hij zal toch eens weer in het normale leven moeten stappen. Verandert er wat? Ja, dat hij in eerste instantie ongetwijfeld zal afvallen, wat natuurlijk heel mooi zou zijn. Maar leert hij wat? Voor de periode daarna, wanneer het normale leven weer begint en hij richting zelfstandig wonen/leven gaat. Ik denk van niet. Hij leert uiteraard wel dat hij (onder gedwongen regime) kan afvallen. Maar hij leert niet hoe hij dat in eigen vrijheid en in eigen keuzes moet doen daarna (de verleidingen zeg maar). Blijft moeilijk, maar dat moet hij leren mét hulp.
Bibi

afvallen en daarna motivatie

ik denk, Bibi, dat het in het begin niet uitmaakt of je motivatie en innerlijke drive hebt. Je moet gewoon beginnen met afvallen, desnoods 'gedwongen' doordat je met het gezin afspreek om 3 maanden lang geen chips en koekjes te kopen. DAn is de 'kop eraf' en kun je ervaren dat het mogelijk is en hopelijk wat voor goed gevoel het oplevert.
Ik denk dat het toch iets teveel gevraagd is van een puber (met een verleden van depressiviteit, laten we dat niet vergeten in dit geval!!) om eerst voor motivatie te zorgen en dan pas voor afvallen. (ik dacht eerst dat het misschien ook eerst motivatie moest zijn, of in ieder geval een doel kiezen namelijk 'goed gevoel over jezelf' of 'weer in m'n zwembroek durven lopen'.)
Natuurlijk moet hij leren dat hij uiteindelijk wilskracht zal moeten inzetten maar Mirjam heeft wel gelijk dat heel veel volwassenen dat ook niet kunnen. Waarom zou je dat dan nu al eisen van een puber van 16 met wellicht niet zo'n positieve aard op dit moment? Haal dat stukje maar even bij 'm weg en zoek het moment waarop je dat stuk kunt gaan introduceren.
denk ik. . . .
gr Angela

sociale isolatie

http://www.merem.nl/heideheuvel/kinderen/behandelingen/obesitasbehandeling/
In feite gebeurt dat ook als je klinisch opgenomen bent op Heideheuvel dat je 12 weken afgezonderd bent van de verleidingen van de omgeving.
Maar natuurlijk is dat mooier als je het zelf kunt regelen.
Bij elke verslaving doe je toch je best om het aantal verleidingsmomenten in het begin te beperken omdat dat gewoon anders te moeilijk is. Als je wat meer afgekickt bent kun je weer voorzichtig beginnen.