Puber weigert in eigen tent te slapen deze zomer

pirata

de ergernis dat hij na 15 nog niet snapt dat jullie je heel veel meer aan hem aanpassen dan andersom, die ergernis kan je wel af en toe uiten, maar om het dan vanwege een vakantie/tent/caravan issue zo groot te maken, dat verbaast me. En nogmaals: stoom afblazen prima, maar Minnie omschrijft het mooi: "het enige dat je zeker weet is dat star (standvastig, opvoedend) gedrag x star gedrag alleen maar een toename geeft aan starheid." Meer mildheid naar jezelf (dat je je best doet en dat het nu eenmaal zwaar is) geeft meer luchtigheid en daardoor aan ass-puber meer ruimte voor zijn onderliggende gevoelens. En ja, die zijn soms ass, soms 'gewoon' puber. Maar als de ene insteek van een gesprek niet werkt, dan moet je dus een andere zoeken.
gr Angela

Och Mari, ja, ik herken dat ook

Vakanties gingen dan wel wonderwel goed, maar de keren dat ik tranen verbijtend (soms tevergeefs) voortijdig weg reed van visite of meetings, met twee muitende ASSers op de achterbank, zijn niet op de vingers van één hand te tellen. En dan deed ik nog zo mijn best om het voorspelbaar en prikkelarm te houden.

En ik wist: ik mocht niet boos worden, want ASS. Maar mijn sociale leven is in die jaren goed naar de kl*te (sorry) gegaan, want ik was dat rare mens met die rare kinderen...
Dat eeuwige mijzelf wegcijferen was zo frustrerend...

Minnie

Zo is het.

Dank

Misschien een nutteloze reactie, maar ik heb zo veel aan deze draad! Meebuigen en mildheid naar mezelf toe heb ik al geleerd, maar het blijft vaak knagen: moet ik niet meer of juist minder doen? Als ik het zo lees, gaat het bij ons best goed. Op vakantie gaat mijn kind nog in zijn eigen tent of eigen kamer in een vakantiehuisje, op dat vlak hebben we gelukkig nog geen grote problemen gehad. Wel met weigeren mee te gaan als we wat gaan doen op vakantie. Dan blijft hij (nu 15) maar bij de tent en gaan we een dagje zonder hem weg.

nou ja,

ik vind het onaardig als je het er zo over hebt'...

Ik vind het onaardig om te oordelen over wat iemand over zijn kind zegt. Ik vind het juist prima dat iemand in die zin een kritische blik op zichzelf kan werpen, daar kan ik alleen maar respect voor hebben.
Het hebben van een kind met beperkingen waar je rekening mee moet houden valt niet mee, het luistert nauw om een evenwicht te vinden in laveren tussen verschillende persoonlijkheden en eigenaardigheden van iedereen en dan ook nog je eigen plaats in het gezin te beschermen.
En altijd alles maar zoetsappig benoemen omdat we inlevingsvermogen moeten vertonen naar de kindjes... Een moeder is ook een mens!
Nee, je mag best eens lekker hier op het forum zeggen dat je naar de pijpen van je kind danst, dat gevoel hebt of welke uitspraak dan ook.

ASS

Probleem is vaak dat ze veranderingen prima aankunnen zolang die maar uit hen zelf komen. Maar als zij een idee in hun hoofd hebben, dan moet het zo, ook als het vroeger anders was. Lastig.

Hier laatst nog de begeleider afgezegd (en natuurlijk wel betaald) omdat zoon totaal over de rooie uit school was gekomen. Er was niets gebeurd, maar het was hem opeens teveel geworden in die drukke klas. Dan moet je als moeder ook wel even slikken. Maar ja, wat doe je eraan? Huiswerk doen had geen zin zo, hij wou de begeleider absoluut niet zien, terwijl hij het normaal gesproken prima met haar kan vinden. Dus tja. No one said it would be easy...

Manga

Wat je zegt is te kort door de bocht.
Maar helaas niet alleen een *lekenmening* maar ook gangbare opvatting binnen hulpverlening, waar helaas te weinig expertise over ass is. (en sorry, maar vaak ook over stoornissen in z'n algemeenheid...)
Ik hoor het heel vaak: (ook vanuit andere kant, beroepshalve) ouders wringen zich in bochten, bang voor escalatie enz.
Maar dat is veel te simpel.
Helaas, helaas vinden er geen escalaties plaats bij mijn puber. (niet meer sinds peutertijd) Dat zou het misschien wat makkelijker maken, duidelijker iig. Maar als ik, of iets anders in zijn omgeving *fouten* maak bij hem dan wordt hij slechts een stukje ongelukkiger en /of sluit hij zich wat meer af nog. Je moet wel heel goed kijken om het te kunnen zien. Het wordt dan ook meestal gemist.

Maar in bochten wringen doe ik evengoed. Omdat het zo *anders* is. Zo ingaat tegen alle heersende opvattingen. Vaak kan ik zoon prima invoelen maar moet ik schakelen puur omdat het niet gewend is, not done of wat dan ook.
(zoals het natuurlijk absoluut not done is je slaapplek af te geven aan puber en zelf in een tent te gaan)
Omdat dit in kleine en grote dingen tig keer terugkomt op een dag is het mega vermoeiend steeds te schakelen.
Pirata, ik zou vooral investeren in tijd voor jezelf. Kun je niet met partner een weekje zonder kinderen?
(die tijd voor mezelf is mij de laatste jaren niet meer gelukt, dat maakt het wel zwaar)

leerzaam

Even kort, ik vind alle reacties behalve die van Miriam leerzaam en opbouwend. Geeft altijd weer fijne input om scherp te blijven (of minder scherp in dit geval, maar he, ik ben ook maar een moeder dus af en toe gaat het hier niet volgens de boekjes).
Het wordt nu nog complexer, mogelijk moeten we de vakantie inkorten wegens plotselinge snelle verhuizing. Hoe ga ik hem dàt nu weer vertellen.... hij vond het al stom om te verhuizen. Ook al krijgt hij daar een enorme kamer en een voetbalveld.

Lastig

Het lijkt me heel lastig als je niet goed kan inschatten wat inderdaad door zijn stoornis komt en wat gewoon koppigheid/geen zin is. En of je dat onderscheid kan maken. Zeker als het sporadisch optreedt.

Bij mijn kinderen zonder handicap zou ik daar heel makkelijk in zijn, dit is hoe we het gaan doen. Ik zou niet eens overleggen maar gewoon een indeling maken van wie waar slaapt. Bij echte serieuze bezwaarreden zou ik dan aanpassingen maken maar niet vanwege gewoon geen zin.

Aan de andere kant heb ik ook een (pleeg) kind met een verstandelijke handicap. Ik weet echter precies wat zij wel en niet kan begrijpen en waar ze ongeveer is in haar ontwikkeling. Ik weet dus ook wat ik wel of niet van haar kan vragen. Ik vraag aan haar minder (veel minder) en ook andere dingen dan ik aan een kind van haar leeftijd zou vragen zonder handicap. Maar tegelijk stel ik ook wel eisen aan haar en is het niet zo dat ze alles mag. de regels gelden ook voor haar, misschien andere regels maar wel regels.
Maar ik kan dus wel redelijk goed inschatten of iets bij haar onwil/koppigheid is of gewoon iets niet snappen/kunnen.
Het loopt natuurlijk ook wel eens in elkaar over en soms schat ik het verkeerd in. Dan denk ik dat ze iets wel kan en blijkt dat helemaal niet zo te zijn of neem ik haar iets uit handen wat ze prima zelf kan maar waar ze gewoon geen zin in heeft. Iedereen maakt fouten en we kunnen het niet perfect doen. Mijn kinderen ook niet en ik ook niet.

Het blijft lastig om die balans te vinden tussen eisen stellen en haar verantwoordelijkheid laten nemen aan de ene kant en aan de andere kant haar in bescherming te willen nemen.

Rot

heb ik me inderdaad gevoeld toen. En ik begreep er ook niets van, want het was een vakantie zoals we altijd hadden. Op een camping met dingen te doen(zwembad, voetbalveld etc). En dat vond hij altijd geweldig.
Dus dan is het ook moeilijk indenken dat het ASS is wat er speelt, in ieder geval niet enkel ASS. Ook een dwarse puber zijn speelt mee.

Maar goed wij geven niet op!! Vorig jaar een ok vakantie gehad, met twee campings. De eerste was leuk met veel aansluiting voor zoon, de tweede wat minder (maar we moesten ook wat eerder weg ivm overlijden van mijn vader) dus dat was te behappen.
Nu weer samen met kinderen (en dan doe ik eigenlijk altijd want zij hebben ook wat te zeggen vind ik). EEn caravan met allebei een eigen slaapkamer, mooi weer (vorig jaar was bar en boos). En puber heeft ook nog als voorkeur een camping met veel engelsen want dat was vorig jaar zo leuk. Tja, dat kan ik toch niet garanderen. En we gaan er dit jaar weer voor.

Ik vind dat met iedereens wensen en behoeften rekening gehouden moet worden in een gezin en alles wat daarbij hoort. Met die van een ASS-er maar ook met die van ons andere kind (en die wegen wat mij betreft even zwaar) en daarna met die van ons. Maar het kan niet alleen om degene met ASS draaien.

Pirata, ben benieuwd hoe zoon de verhuizing oppakt!!

Tenten en caravans

Wat een herkenbaar probleem. En hier nog niet eens een kind met ASS.
Dochter hier ging in de puberteit ook steeds mee klagen over het slapen in de tent. Vond ze het eerder geweldig, zo'n eigen tentje, nu was het ineens stom. Wat niet hielp hierin is dat haar broertje ook niet heel happig was om in de tent te slapen. Die sliep ook liever in de caravan. Wat bij ons ook kan, want er zijn in principe 4 slaapplaatsen beschikbaar. Wij hebben dus ook wel wat afgewisseld. Wel een tent meegenomen en de kinderen sliepen dan afwisselend in de tent of caravan. Ook een jaar een loge meegenomen zodat beide meiden in de tent konden. Ook dat gaf nog gemopper en toen hebben ze ook een nacht in de caravan mogen slapen en wij in de tent. Dus ja, zelfs wij geven af en toe toe aan de grillen van dochter (en zoon) om het vooral gezellig te houden in vakanties. Afgelopen jaar gaf dochter na een tijdje toch wel toe dat in de tent praktischer was, inderdaad omdat ze dan kon uitslapen en niet afhankelijk was van onze slaaptijden.
Komende zomer gaat ze niet meer mee op vakantie, ze is 16 en gaat met een vriendin en haar ouders mee. In een tentje ook
Wij nemen alleen nog de caravan mee, want zoon slaapt daar het beste.
Inmiddels hebben we ook heel wat tenten versleten. Leek een tent met 2 cabines handig, werd dat toch weer niet gewaardeerd, want te krap, of tentdoek hing te laag. Uiteindelijk sliep dochter toch weer het liefst in haar 'eigen' tent met 1 cabine. Maar ja, daar had ze dan liever haar broertje niet bij, zodat die (zonder bezwaar) weer in de caravan mocht slapen.

Nog even geduld!

Pilletje tegen autisme in aantocht?

https://www.scientias.nl/honderd-jaar-oud-medicijn-pakt-symptomen-autisme-aan/

Stel dat het werkt, wat moeten we straks aan met al die ex-autisten?

Wel meer dan even ben ik bang

Het is me nogal een steekproef. 10 kinderen, 5 wel, 5 niet.
Mag ik dit nog niet echt wereldschokkend vinden?

gelukkig

Gelukkig houden die wetenschappers een slag om de arm!!! :-p
Hoera, weer een wondermiddel.

kijk dat snap ik dan weer niet

Vertel ik dat we mogelijk eerder moeten verhuizen, en dan reageert hij vrij relaxed. Terwijl ik hier veel weerstand had verwacht.

Wel forse woorden over zijn huiswerk gehad. Dan vraagt hij om hulp, ik zeg wat de bedoeling is van de opdracht en hij voert het niet uit. En dan zegt hij dat ik hem niet heb geholpen.

Over relaxed reageren

Pirata, mijn NADH (maar wel ingewikkelde) kind blijft mij ook verrassen. Dingen waarvan je denkt dat ze geen probleem opleveren worden tot enorme proporties opgeblazen en omgekeerd.
Ik denk wel eens dat het geheim zit in de manier waarop ik die dingen breng ('dit is vast geen probleem' versus 'o jee dit zal wel lastig worden'). Kind in kwestie is supergevoelig voor mijn stemmingen en voelt dus aan als ik me in bochten wring om iets mooier te brengen dan het is.
Ik wens je veel sterkte, het lijkt me allemaal knap ingewikkeld.

Deegroller

Ik denk ook zoiets. Maar zeker weten doe ik het niet..

Of tijdsbesef?

Verhuizen is verder weg in de tijd dan huiswerkissue nu?
Dus als een korte termijn issue zijn gedachten beheerst hebben langere termijn zaken minder impact? Dus als verhuizen echt dichtbij komt en je denkt dat je veel zaken hebt uitgelegd en hij heeft ja gezegd op 'intelligente wijze', dan komt er alsnog een berg weerstand? Zo werkt het volgens mij hier bij jongste en ga ik toch wel regelmatig mee de mist in.
Gr Angela

ja herkenbaar maar let op

Reacties kunnen ook later komen. Omdat de info eerst goed moet landen. Dat is ook vrij karakteristiek voor ass. Een uitgestelde reactie is dan soms moeilijk te plaatsen. (voor persoon zelf en omgeving)
Maar juist het onvoorspelbare is wat mij betreft wel de kern. (maar ook het , hoewel zeker niet altijd, leuke eraan)
Huiswerk ook herkenbaar. Ik doe veel dingen fout in ogen van zoon. Dan snap ik hem niet goed. Ik ga ervan uit dat hij slecht kan overzien wat ik precies wel en niet weet en moeilijk kan overbrengen wat hij precies bedoelt/wil. (hoe vaak ik mezelf niet hoor zeggen tegen hem dat ik zijn gedachten niet kan lezen.. Maar dat werkt wel enigzins hier, zij het alleen voor dat moment)

Herkenbaar weer

"Wel forse woorden over zijn huiswerk gehad. Dan vraagt hij om hulp, ik zeg wat de bedoeling is van de opdracht en hij voert het niet uit. En dan zegt hij dat ik hem niet heb geholpen."

Bijna letterlijk hetzelfde hier gisteren. Dan spreekt hij mij op zo'n prekerige toon toe, als "beloning". Ik probeer de humor er maar van in te zien, maar mijn andere kind vind het niet eerlijk dat ik hem dan niet afstraf. Lastig hoor.

wie weet

Het kan zijn dat het feit dat hij toch uit zijn geliefde zolderkamertje moet pas later echt gaat landen natuurlijk..
Ik heb 'm gezegd dat hij een kamer mag kiezen in het nieuwe huis. Er moet alleen nog eerst verbouwd worden (terwijl wij er al in zitten, helaas). Eigenlijk wilde ik hem weer naar de zolder, omdat daar een énorme puberkamer gemaakt wordt voor hem (40m2). En ik kan dus nog wel iets verwachten qua uitbarstingen zoals jullie aangeven.

Met schoolwerk lijkt hij te onzeker en daarom geen stap te zetten. Terwijl ik van mening ben, dat als je gewoon begint met stapje één, de rest vaak vanzelf wel uit je pen (of toetsenbord) komt. En hij vraagt ook heel veel dingen die hij eigenlijk zelf kan afleiden. Bijvoorbeeld: Wat is een solitair levend dier? En dan kan hij niet de stap maken van het spelletje Solitaire naar éénpersoons. Of ééndiers in dit geval. Terwijl hij het éigenlijk wel weet, maar denkt dat wat hij denkt wel niet zal kloppen.

Pirata

Hoe ging dat vroeger in jouw gezin van herkomst en dat van je man? Was daar een ouder of brusje met ASS? En hoe verliepen die vakanties? Kan dat aanknopingspunten geven hoe het wel of juist helemaal niet moet?

Pirata

"Terwijl ik van mening ben, dat als je gewoon begint met stapje één, de rest vaak vanzelf wel uit je pen (of toetsenbord) komt. En hij vraagt ook heel veel dingen die hij eigenlijk zelf kan afleiden. Bijvoorbeeld: Wat is een solitair levend dier"

Wat ik eigenlijk zie is dat je hem niet begrijpt of wat moeite hebt je in te leven in zijn situatie.
Misschien moeheid, misschien een eigen karaktertrek.

Ik zie wel dat je je probeert aan te passen, maar dat stappen die voor jou logisch zijn voor hem kant nog wal raken. Ik denk dat angst/onzekerheid blokkeert en dan kun je een appel laten zien en zeggen dat het een appel is, maar landen doet het dan niet.
Kan het zijn dat jullie misschien ook op elkaar lijken en het daarom botst? Dus dat jij ook iets van ASS hebt? Niet om je aan te vallen, maar meer om het verschil in aanpak/begrip van elkaars kant te verklaren.

Ik lijk vreselijk op mijn vader, wij hebben daarom ontzettend gebotst in de pubertijd. Ik kon hem niet horen ademen, hij ergerde zich groen en geel aan mij. Nu hebben wij beide geen ASS en ging het daarna vanzelf weer beter, maar het had gekund. Uitersten kunnen botsen, maar teveel op elkaar lijken ook.

Mijn ex is autistisch en mijn kinderen hebben een mix van zijn eigenschappen en van de mijne. Bij tijd en wijlen voelen we elkaar haarscherp aan en als ze uitingen van hun vader laten zien konden we niet verder van elkaar verwijderd zijn in begrip. Dat is soms heel lastig, hoe benader je elkaar zonder jezelf te verliezen.

maar natuurlijk

Daar val je mij helemaal niet mee aan, want de appel valt niet ver van de boom. Alleen valt hij bij mij niet zo op (eeeehhhhh, hoop ik) en heb ik geen diagnose.
Alleen, ik denk dat ik hem soms misschien verkeerd aanvoel, maar dat de aanpak op zich niet verkeerd is. Als ik zeg (voorbeeldje van gisteren, het ging om een boekverslag dat hij op het laatste nippertje wilde afraffelen): "Begin nu even om je naam in te vullen en de titel van het boek" en dat ik dan op een blokkade stuit, dat snap ik niet. Nu bleek wel dat hij het boek maar voor 1/3e had gelezen. Dus dat hij daardoor misschien in een blokkadestand kwam.

Miekemieke, mijn vader met vrijwel zeker Asperger zat op de camping op een stoel en las de krant en ik was aan het vechten (al dan niet op de achterbank) met mijn oudere broer die ook Aspergerachtige gedragingen heeft. Mijn moeder bepaalde het programma en wij mopperden dat er te weinig leverpastei mee ging op de lange wandelingen die we maakten. Ik kan me verder niet herinneren dat het niet leuk was, alleen dat mijn zus altijd tussen mijn broer en mij in moest vanwege de vechtpartijtjes.

En nu weer dit....

Onze caravan is "gesneuveld"....
Ik ga dan toch maar op zoek naar een grotere 2-e hands waar we een goede ruime puberhoek in kunnen maken. Dan toch maar geen luxe bijzettent met butler...
Snik. We waren er nogal aan gehecht.

Zag een te koop op een Facebookgroep

Zag toevallig vanmorgen een caravan te koop op een Facebookgroep. Is dit wat voor jullie?

https://www.facebook.com/groups/394735793999289/permalink/875174805955383/?sale_post_id=875174805955383

Ik kan er niet in Marie

Het is een besloten groep...
Ik heb er al wel eentje op het oog. Met een (breed) stapelbed aan 1 kant.

Das balen

pirata, zo vlak voor de vakantie. En het voelt zo als je eigen huisje he? Hebben wij ook eens gehad. Stonden we een heel seizoen in zeeland, en was er zon storm geweest dat onze caravan en voortent (waar we zo aan gehecht waren) total loss waren. En toen moesten we dus ook ineens een nieuwe caravan, om de zomervakantie toch op vakantie te kunnen.
Die nieuwe caravan is nooit meer ons huisje geworden als die ander.

maar geluk bij ongeluk dan voor je, want nu kan je een caravan kopen waar je puber ook in kan slapen!!!

Mari39

"en was er zon storm geweest"

Wat is een zon storm?