Stoepkrijt...hoe is het nu met je?
Hoi Stoepkrijt,
Ik heb jou de afgelopen 2 jaar gevolgd en ook diverse keren gereageerd op jouw berichten over je dochter. Ik gebruik nu even een andere nick.
Hoe is het nu met je dochter op school en met die vervelende meiden?
Ik moet steeds aan je denken, omdat ik met mijn dochter ook al die jaren in hetzelfde schuitje zit als jij. Groep 7 waardeloos, groep 8 gelukkig weer goed en nu in de brugklas is het weer moeizaam.
Hoe voel jij je nu? En hoe ga je met de problemen van je dochter om? Ik word er erg emotioneel van, heb jij dat ook?
Law & order special victims unit
Heeft iemand de aflevering van gisteravond gezien? Dat ging over pesten en queenbees, uiteindelijk leidde dit tot een moord en de queenbee en haar aanhang hadden 14 jaar lang hun mond gehouden. De queenbee bleek overigens een heel nare thuissituatie te hebben, rijke ouders, groot huis, maar de ouders waren redelijk geestelijk gestoord, de dochter kreeg straf en daarvoor werd haar broertje uit bed gehaald om haar enige minuten onder water te duwen in het bad. Het was heel treffend gedaan ook qua uiterlijk en gedrag van queenbee, hofhouding en de gepeste. Net even gekeken bij net 5 gemist, maar de uitzending kun je nog niet terugzien helaas (de recentste is van 12 november)
Tja
Wat ik bedoelde te zeggen is dat een dominant kind dat de klas naar haar hand zet (inclusief pesten/uitsluiten) ook wel eens gewoon kan experimenteren met verschillende vormen van groepsgedrag. Zonder gelijk ongeneeslijk in-en-in slecht te zijn.
Tuurlijk!
Die kinderen worden heus niet zo geboren. Ze hebben een pittig karakter, maar dat kan ook in goede banen worden geleid. Maar dan moeten de volwassenen (ouders, leerkrachten, sportleiders) wel bijsturen. En dat zie ik in veel gevallen niet gebeuren. Zolang zo'n kind haar zin krijgt, zal ze dat gedrag niet opgeven, het levert immers een hoop op. Maar hoe ouder ze worden, hoe moeilijker het is om het nog om te draaien.
Het grootste deel van de meiden uit dochters klas doet inmiddels weer normaal tegen dochter. Wat dat betreft ben ik de mentor dankbaar dat ze op een goede manier heeft ingegrepen. Wat mij betreft had ze nog iets doortastender door kunnen pakken, om in ieder geval te zorgen dat de kinderen die nu nog pesten, geen voet meer aan de grond zouden krijgen bij de meelopers. Dochter ziet de meelopers, die nu weer redelijk normaal doen, twijfelen als pestkopje weer een rotopmerking maakt. Meedoen? Niks doen? Ze doen nu niks, maar dat kan net zo gemakkelijk weer doorslaan naar de verkeerde kant.
Ouders
Gister toevallig met mijn vriendin over dit thema gesproken. 's Avonds kwam een moeder met haar zoon bij haar aan de deur. Hij was gepest (geduwt, uitgejouwd) zoons had fanatiek meegedaan. Daar de zoons van mijn vriendin een eeneiige tweeling is, kon het kereltje niet met zekerheid zeggen wie er fanatiek mee had gedaan.
Mijn vriendin was geschokt en haar zoons meteen tot verandwoording geroepen. Degene die mee had gedaan, was de week ervoor zelf het slachtoffer geweest. Ze begreep daarom niet waarom juist hij meedeed aan de pesterijen, want hij wist toch immers hoe vervelend het is om gepest te worden? Naar aanleiding van enkele verhalen in dit draadje is me duidelijk geworden dat sommige gepesten hun frustratie juist op deze manier uiten.
De moeders (en vaders) blijven contact houden en de jongens hierin begeleiden. Helaas kan de hoofdpester hierin niet worden betrokken omdat hij in een andere stad woont en de ouders geen contact met andere ouders wensen. Of de leraren hier wat aan doen is maar de vraag. Het is te hopen dat de stoker ophoudt als hij merkt dat hij geen volgelingen meer heeft, maar we vrezen dat er altijd wel meelopers te vinden zijn.
Gelezen
Ik heb het boek gelezen. Op zich een prima boek, maar wat ik altijd zo vervelend vindt van dat soort boeken: het loopt altijd goed af. De gepeste wordt een held en ineens ziet iedereen wat een trut queen bee altijd is geweest. Maar zo gaat het in het echt niet. Queen bee blijft de baas en de gepeste wordt nooit ineens de popie van de klas. Dochter heeft het boek ook gelezen en herkende wel vanalles, maar vond het niet helpen met het vinden van een oplossing voor haar eigen probleem.
Nou
Ik had het eerst zelf gelezen en wat het boek wel goed doet, is inzicht geven in de gedachten van de verschillende kinderen. Elk hoofdstuk is geschreven vanuit of de queen bee, of de meeloper, of de onafhankelijke. Ik had dit boek al gekocht op de basisschool en het aangeboden aan de leerkracht, maar die wilde er niks mee. Daarom heeft dochter het zelf gelezen, om een beetje te leren snappen hoe zo'n pestkop of meeloper nou denkt. Je hebt gelijk dat het beter is om het in de klas te bespreken, maar dan moet de leerkracht dat ook wel willen.
Stoepkrijt; een eureka moment:
Hoi Stoepkrijt,
Ik wil het even kwijt, ik kan het wel van de daken schreeuwen!
Na jarenlang op haar vorige school aangedrongen te hebben tot actie en school liet het er bij hangen:
Dochterlief krijgt nu intensieve begeleiding want ze blijkt wel degelijk dyslexie te hebben. EIN-DE-LIJK.
Vorige school wilde er niet aan, vond kind een matige leerling. Gevolg: gefrustreerd kind, introvert enz. Tel daarbij een klas op waar een vervelende sfeer onderling heerste.... voila. Nou ja, we hebben toen in het voorjaar besloten om haar alsnog naar een andere school te doen.
Nu (ze zit in groep 8) is dan eindelijk de kogel door de kerk. School merkt achterstanden op en onderneemt actie. Daarnaast laten wij haar zelf ook testen via de orthopedagoog.
Het voelt erg goed dat de problemen van mijn kind eindelijk worden erkent. Het is echter wel schrijnend daar daar vanaf groep 4 niets mee gedaan is op haar oude school. Vanaf toen hebben wij nl. op haar oude school al geluid gemaakt en dat is weggewuifd want wij zagen het verkeerd.
Het besluit om van school te veranderen is in vele opzichten een heel goed besluit geweest!
Wat fijn!
Nou ja, niet fijn dat ze dyslectisch is natuurlijk, wel dat er eindelijk iets aan wordt gedaan. Zo ontzettend vervelend als je het zelf allemaal wel ziet, maar dat anderen je wegzetten als zeurende moeder van een kind dat niet beter kan. Wat fijn, dat de keuze om van school te veranderen ook in jouw geval de goede was!
Mijn dochter kroop vanochtend even tegen me aan op de bank en vroeg stilletjes: "Denk je dat er met mij iets mis is?" Ik kon wel huilen! Ik heb haar uitgelegd dat de andere kinderen haar gebruiken als pispaaltje omdat ze nooit wat terug doet. Dat het meer om hun eigen onvrede gaat dan dat het om dochter gaat. Maar dat ze mogelijk wel tegen deze problemen kon blijven aanlopen, als ze steeds maar alles over zich heen liet komen. Maar dat ook dat haar eigen keuze was. Genoeg om over na te denken.
De mentor heeft een sterfgeval in haar familie, die is even niet op school. Vergeleken bij een gepest kind is dat natuurlijk op dit moment voor de mentor een graadje erger, dus ik wil haar ook even niet lastigvallen. Jammer is het wel, volgende week zijn er rapportbesprekingen en ik had gehoopt dat het even aan de orde kon komen, zodat de andere leraren even extra op dochter konden letten. Of eigenlijk op dat ene meisje dat het nog steeds niet kan laten om elk uur rotopmerkingen te maken. Kan niemand dat kind eens uitzetten?
Tja
Dat herken ik. Mijn dochter maakt zich veel zorgen over de CITO. Een paar dagen geleden was ze in tranen en zei: mam, straks denkt iedereen dat ik dom ben als ik de CITO slecht maak.
Dan gaat er ergens bij mij een lontje aan, je wilt het niet weten. Ik vind dat erg, als je kind dat zegt.
Jaren lang heeft haar zelfvertrouwen te lijden gehad door haar schoolprestaties. Altijd weer dat matige rapport terwijl ze zo hard er voor werkt. Dat doet iets met je kind, maar ook met je als ouder. Het maakt me boos dat de vorige school alles wegwimpelde, en door de recente ontwikkelingen komen bepaalde gesprekken en uitspraken van de vorige school weer naar boven. Dat het niet om de prestaties ging, maar dat haar gedrag blijkbaar de problemen veroorzaakte. Tja, als een kind gefrustreerd raakt omdat het dingen niet snapt en hard leert en toch een 5 voor een toets krijgt, krijg je daar dan een vrolijk kind van? En als ze bij de juf geen gehoor krijgt bij pesterijen en de juf niet informeert naar haar gezondheid na een intensieve medische behandeling, is het dan gek dat je daar een introvert kind voor terug krijgt?
Deze uitwerking van problemen hebben we zeer nadrukkelijk toegelicht op haar nieuwe school, en uiteindelijk iemand die het licht ziet. Ze wil wel, maar kan niet. En gelukkig hebben we ondertussen ook de uitslag van een intelligentietest waaruit blijkt dat we zeker geen kind hebben dat 'een matige leerling is'.
Het is schrijnend als je kind aan je vraagt of er iets mis met haar is. Hartverscheurend, zou ik willen zeggen. Zoiets raakt bij mij altijd een enorme snaar.
Het siert je om de mentor even te ontzien, maar ik zou er toch even een mailtje aan wagen om haar ervan op de hoogte te stellen, en wat je verwachtingspatroon is.
Grappig, zo graag als jij dat kind zou willen uitzetten, zo graag wil ik sommige leerkrachten weleens AANzetten, een peper in hun k*nt stoppen. Gelukkig gaat het op deze school veel beter, al besef ik me maar al te goed dat bepaalde dingen zich eenvoudig kunnen herhalen wanneer ze de overstap maakt naar het VO.
Sterkte met Queen Bee. Haar hoofdrol is veel, maar dan ook veel te groot.
Ben ontevreden - weet niet zo goed wat ik moet
Dochter kwam terug van school. De mentor was er weer en ze hadden mentorles. Dochter werd even apart genomen en de mentor vroeg hoe het ging. Dochter vertelde dat aardig wat kinderen weer normaal deden, behalve meisje L., die blijft maar sarren en treiteren. De andere meiden nemen het dan niet voor dochter op, maar gaan ook niet meer mee in het getreiter. De mentor haalde haar schouders op en zei dat dochter meisje L. maar moest negeren. Dochter wilde nog vertellen dat meisje L. er in een tussenuur vakkundig voor had gezorgd dat dochter alleen in de kantine zat, maar ze werd 'dismissed'. Opgelost volgens de mentor.
Ik ben zo ontevreden! Dit gaat niet vanzelf over met negeren. En nu word ik weer in de rol van zanikende moeder gedrukt als ik er wat van zeg! Dochter weet ook meteen wat ze aan de mentor heeft, namelijk niks. Getver, ik heb er gewoon maagpijn van! De oudergesprekken zijn pas half december. We zijn pas drie maanden bezig op deze school en ik ben het nu al zat.
Stoepkrijt
Stoepkrijt, wat vervelend om te horen! Ook omdat ik mij juist zo positief had uitgelaten over het weinige pesten op deze school, en nu gaat het dus toch niet goed...
Wat mij opvalt in jouw berichtjes, is dat je een paar keer schrijft dat je in de rol van zanikende ouder wordt gedrukt. Nu kan ik natuurlijk alleen maar afgaan op deze geschreven berichtjes, maar praat je jezelf dat niet te snel aan? Hè, hoe leg ik dit nou uit... Je BENT geen zanikende ouder, klaar. Dus ga je ook geen zanikende ouder voelen, want daar heb je vooral jezelf maar mee.
Kom (opnieuw) in actie, en ga zeker niet wachten tot de spreekavond. Daar heb je 7 minuten per leerkracht, daar heb je echt geen tijd voor dit soort zaken.
Hup, mail de mentor, geef aan dat je dochter zich niet gesteund voelt door haar en daar veel last van heeft. Of misschien beter: laat je dochter opnieuw zelf naar de mentor gaan. Dit zou je met haar kunnen oefenen. Of maak een afspraak dat jullie samen met de mentor ga praten. In in het gesprek op je strepen gaan staan: de mentor moet nu actie gaan ondernemen, het heeft lang genoeg geduurd, dit kan echt niet. En kom je er niet met de mentor uit, dan stap je naar de afdelingsleider. Daar is ze voor. Laat het er niet bij zitten hoor, echt in actie komen!
Kijk je wel eens
naar de dog whisperer op national geographic? Die heeft zo'n geweldige uitspraak: kalm en assertief en de goede energie uitstralen! Bij mijn hond had ik dat al wel een beetje door maar het werkt ook geweldig op school/Ik moest de afgelopen weken in de slag met school omdat dochter zich te pletter verveelde. Is niet de eerste keer en ik voelde me altijd: "die vervelende pushende moeder die denkt dat haar engeltje briljant was". Deze keer heb ik me ernstig voorgenomen kalm en assertief te communiceren en dat werkte geweldig..Heb nog niet eerder zoveel voor elkaar gekregen met zo weinig gedoe.
gewoon loslaten het hele zanikbeeld van jezelf.
Tja
IJsvogeltje, ik praat het mezelf niet aan hoor, de mentor noemde mij tijdens wat ik zelf een redelijk constructief gesprek vond 'veroordelend en fatalistisch'. Veroordelend klopt wel (ik veroordeel het pesten namelijk), maar fatalistisch is zo NIET wie ik ben (juist nogal op de barricaden). De mentor ziet het gepest zelf niet gebeuren en vindt dat ik overdrijf (heeft ze op die manier ook uitgesproken naar mij toe). En als je denkt dat het allemaal wel meevalt, is degene die er maar over doorgaat natuurlijk al snel een zeurpiet, hoe kalm en assertief het ook allemaal wordt gebracht. Intussen heb ik een 12jarige die zich afvraagt waarom ze is geboren, omdat niemand haar moet.
Eén van de ouders die in de klankbordgroep zit, liet mij weten dat de afdelingscoördinator op een klankbordbijeenkomst trots vertelde dat er wel wat pestincidentjes waren geweest, maar dat die allemaal succesvol de kop zijn ingedrukt. Dat is gewoon niet waar! Mijn dochter is niet de enige die (nog steeds) wordt gepest. Ik heb het idee dat de wens een beetje de vader van de gedachte is.
Ik heb dochter vanochtend een beetje gemeen behandeld (expres)om te proberen haar zelf in actie te laten komen. Ik zei dat als ze zich zo gemakkelijk laat afschepen door de mentor, ze zelf met de gevolgen zit. IK hoef niet in die klas te zitten en ik kan niet tot haar 18e al haar problemen oplossen. Ga maar terug naar de mentor en zeg dat je toch niet tevreden bent met de uitkomst van het gesprek. Ik ben heel benieuwd wat er gebeurt. Ik denk eerlijk gezegd niet veel. Dochter is niet erg assertief op dat gebied. En ja, daar hebben we al allerlei dure trainingen en coaches tegenaan gegooid om dat te verbeteren, maar het zit er gewoon niet in. Is dat een reden om dan maar gepest te worden?
Mijk, ik heb die dog whisperer nooit gezien, zal ik eens gaan doen. Door de positieve verhalen van de school zelf (en van IJsvogeltje) over het omgaan met pesten (een van de redenen waarom we voor deze school hebben gekozen) ben ik in eerste instantie ook vol vertrouwen naar de mentor gegaan met het idee: ik meld het op een rustige manier en leg het bij de mentor neer, die pakt het op en lost het op. Alleen dat gebeurde niet. Wat zegt die dog whisperer als een hond niet luistert? 
Dan moet je natuurlijk
Laten zien wie er de baas is! Kalm assertief en dominant 
Ik snap het wel dat het vervelend is dat hij jou zo noemt, is het misschien een optie om dat gewoon de te benoemen?
"Ik heb speciaal voor deze school gekozen omdat ik weet dat jullie actief zijn tegen pesten. Ik merk nu dat ik er moeite mee heb om er weer met jullie over in gesprek te gaan omdat u me recht in het gezicht zegt dat ik veroordelend en fatalistisch ben. Dat geeft me een heel vervelend gevoel. Ik vind namelijk niet dat ik zeur, ik maak me zorgen omdat mijn dochter me vanochtend vroeg waarom ze eigenlijk geboren is als toch niemand haar moet." en dan met een heel neutraal gezicht.
Overigens moet ik er bij zeggen dat wij nadat juf onze afspraak cancelde omdat zij hem niet nodig vond blijmoedig een afspraak met de ib-er gemaakt. Dus misschien is het tijd om mentor in haar sop gaar te laten koken en het hoger op te zoeken?
Mijk
Stoepkrijt
"de mentor noemde mij tijdens wat ik zelf een redelijk constructief gesprek vond 'veroordelend en fatalistisch'."
Dat weet ik, dat had je inderdaad al eens geschreven. Maar dat maakt jou nog steeds geen zanikende ouder. Wat Mijk schrijft lijkt mij een goed idee; maak het bespreekbaar. Zakelijk en kalm.
Pas op dat je zelf niet in de underdog-positie laat plaatsen. Of beter gezegd: plaats jezelf niet in die positie. Voor mijn gevoel praat je jezelf namelijk zo naar beneden. De grote boze buitenwereld die niet eerlijk is en nare dingen zegt en doet. Die jouw dochter niet moet. En die jou een zeurmoeder vindt. Blijf niet in dat denkpatroon zitten (en daar bevestiging voor zoeken), want het is gewoon niet zo en het is al helemaal niet constructief.
De mentor heeft blijkbaar nog steeds geen idee van de impact die een en ander voor jouw dochter heeft en dat het probleem gewoonweg niet is opgelost. Dus de eerste stap is om ervoor te zorgen dat dat helder wordt. Zakelijk en kalm. En als dochter daar niet assertief genoeg voor is, dan help je haar.
Zet 'm op, gebruik je kracht!
Pelle
Ik vond dat de mentor een goed begin had gemaakt met de samenstelling van dat groepje. Daardoor zijn aardig wat van die meiden gaan nadenken en die laten dochter nu met rust of doen gewoon normaal. De afspraak was dat een week na het samenstellen van het groepje nog eens met zowel dochter als groepje zou worden gepraat. Dit is niet gebeurd. Dochter is na VIER weken apart genomen en haar is verteld dat ze het pesten verder maar moet negeren. Als de mentor had doorgepakt en het groepje had gecomplimenteerd met de vooruitgang, maar tegelijk had aangesproken op het feit dat er toch nog iemand uit dat groepje WEL pest, dan hadden de meiden die nu wel normaal doen (maar niks zeggen als dat meisje dochter zit te treiteren) dat meisje er misschien op aangesproken. Nu ziet dochter die kinderen weifelen als meisje een rotopmerking maakt (en dat gebeurt de hele dag door). En vervolgens doen en zeggen ze niets, of zitten ze een beetje stom te lachen.
Kortom, goede start, slappe afhandeling. Als ik die mentor was, had ik me aan de afspraak gehouden en het groepje net zolang samen laten komen tot het gepest volledig was opgehouden. Nu voelt dochter zich ernstig in de steek gelaten.
Ijsvogeltje
We waren tegelijk aan het schrijven!
Je hebt gelijk, ik ga ermee aan de slag. Ik moet de mentor duidelijk maken wat het met dochter doet. Dat moet inderdaad helder worden. Als ze er dan nog niets mee doet, dan wordt het tijd voor een stapje hoger.
Ik denk overigens niet dat de wereld mijn dochter niet moet. Ze heeft een paar leuke vriendinnen en is op de balletschool ook heel geliefd. Zij krijgt dat idee zelf, omdat pestkopje nog steeds liedjes zingt waarin dochter een gruwelijke dood sterft. Ik ga er natuurlijk ook niet in mee, in dat idee, ik wijs haar op de leuke dingen.
Ik heb die 'underdog'problemen overigens alleen op school. Ik drijf al jaren een redelijk succesvolle zaak, waarin ik op een gelijkwaardige manier met klanten communiceer, tot volle tevredenheid van alle partijen. Ik begrijp werkelijk niet waarom het maar niet lukt om op dezelfde constructieve manier om te gaan met de mentor van mijn dochter. Mijn klanten doen ook niet altijd wat ik wil, toch weten we altijd in goede harmonie een compromis te bereiken.
Mijk
Goede tip. Ik wacht even af of dochter zelf nog de stoute schoenen heeft aangetrokken vandaag en anders ga ik er een mailtje aan wijden.
Stoepkrijt, nog wat
Je schrijft dat je dochter beslist niet de enige is/was. Het lijkt mij een goed idee om dan ook de namen van de andere slachtoffers van je dochter te vragen, en die ouders te benaderen. Al was het maar met de vraag of je de naam van hun kind mag noemen als je met de mentor in gesprek gaat.
Misschien zelfs dat je actieve medestanders krijgt. Ik denk dat het in deze fase van belang is dat een school/mentor doorzet, dus ook de laatste peststuiptrekkingen aanpakt. Daarom zou ik inderdaad nog eens in gesprek gaan. Misschien werkt daarbij een echt gesprek beter, en kun je vragen om een afspraak. Een mail kan ook anders uitgelegd worden dan je die bedoelt.
En neem evenuteel iemand mee zodat je niet in je eentje een gesprek aangaat. Een idee is nog om het gesprek ook samen met je dochter te voeren. Ik heb zelf meerdere malen gesprekken gevoerd met mijn dochter erbij omdat ik vind dat ze op deze leeftijd in ieder geval overal bij kan zijn, en ook goed haar eigen woordje kan doen. In ieder geval hoort zo'n mentor dan rechtstreeks van het kind wat er speelt,en wat het met haar doet.
Mocht deze mentor dan nog niet thuis geven, ga dan naar de teamleider, en anders naar de conrector.
En vat het niet persoonlijk op, trek het niet in het persoonlijke. Want daar heb je alleen maar jezelf mee, dat kost bakken vol energie.
En nog wat
"Ik heb die 'underdog'problemen overigens alleen op school. Ik drijf al jaren een redelijk succesvolle zaak, waarin ik op een gelijkwaardige manier met klanten communiceer, tot volle tevredenheid van alle partijen. Ik begrijp werkelijk niet waarom het maar niet lukt om op dezelfde constructieve manier om te gaan met de mentor van mijn dochter. Mijn klanten doen ook niet altijd wat ik wil, toch weten we altijd in goede harmonie een compromis te bereiken."
Dat is denk ik omdat dit je zwakke plek is geworden, dit is een probleem wat al jarenlang deel uitmaakt van je leven, en wat je heel onzeker maakt. Logisch, het betreft je kind, en dan nog eens iets levensgelukondermijnend als pesten.
Ik heb precies hetzelfde. Ik draai mijn hand niet om voor een moeilijke mail, of een confronterend gesprek als het werk is, ik sta daar werkelijk niet meer bij stil, maar ik ben vorig jaar vreselijk onderuit gegaan (qua emoties, ik ben niet uit mijn slof geschoten of zo) bij een aantal gesprekken die te maken hadden met mijn zoon. Dat komt denk ik ook omdat je zo emphatisch verbonden bent met je kind, je zit er te krampachtig, althans dat vond ik van mezelf. Voor die andere mensen is het gewoon werk, en zelf wil je zo graag dat ze eigenlijk net zo betrokken zijn als jij bent. Althans zo had ik dat. Ik denk dat ik dan bijna manisch zou kunnen overkomen, of zo half overspannen (niet echt, maar dat zou een juf kunnen denken). Mij werd ook gezegd dat ik mijn kind (dat volkomen vastliep in het Duitse onderwijssysteem) maar eens wat meer los moest laten, iets waarvan ik heel sterk het gevoel had dat ik nou juist niet moest doen. En dat was zo frustrerend om te horen, ik denk dat de andere partij dan eigenlijk al afhaakt omdat die jouw sterke wil om door te dringen voelt en zich daartegen verzet. Daarom is een derde erbij een goed idee, die wellicht ook kan inspringen. Ik zou eventueel het gesprek zelfs oefenen, oefenen in de zin dat je probeert
Bij mijn dochter sta ik er veel nonchalanter in, ook tijdens die vrij onschuldige pestperiode, en kom ik daardoor waarschijnlijk ook veel vanzelfsprekender over, is er geen ruimte meer voor twijfel.
Vaak vind ik toch al dat je eigenlijk in een afhankelijke positie bent van een docent, jij wilt namelijk wat, jij hebt vragen over je kind. En meestal heb je geen gesprekken met een docent omdat alles zo fantastisch loopt, meestal moet er iets geregeld worden, of heb je een klacht oid. Dus je zit er niet meer als gelijken.
Bij werk heb ik altijd zo'n gevoel van graag of niet. Met je kind werkt dat toch anders.
Ja!
Dat is het precies! Ik zit qua werk in de gelukkige positie dat ik gemakkelijk afscheid kan nemen van een klant, mocht het niet lekker lopen. Voor hem tien anderen. Mijn kind is een heel ander verhaal. Dit kind, wat al zoveel heeft meegemaakt, is verplicht om in een klas te zitten waarin het zich niet veilig voelt. En ik kan zelf niks anders doen dan de mentor proberen duidelijk te maken hoe het moet zijn om doodgewenst te worden door kinderen waarmee je noodgedwongen van half negen tot half vier in een ruimte zit. "Negeer het maar" is dan niet het antwoord waarop ik zit te wachten! Ik ben voor actie inderdaad afhankelijk van een ander. Van deze situatie kan ik geen afscheid nemen en mijn dochter al helemaal niet.
Aan de vader van dochter (mijn ex) heb ik helemaal niets, dus ik kan thuis ook niet overleggen of oefenen. Mijn zus is zelf brugklasmentor, die bekijkt alles van een afstandje met milde verbazing. Zij is op dochters eerste basisschool ook meegeweest naar de afrondende gesprekken en daar heb ik veel aan gehad.
Insteek is trouwens absoluut niet om dochter van deze school te halen. Ik ga er nog steeds vanuit dat we op een dag wél doordringen. Zoals de communicatie nu verloopt, lukt het niet, dus het moet anders. Met dank aan alle tips hierboven.
Eenoudergezin zijn speelt ook mee idd
Ik merk dat ik altijd behoorlijk gerelativeerd word door mijn partner. Soms is het behoorlijk irritant, maar meestal werkt het uiteindelijk goed. Ik kan stoom afblazen maar ga meestal niet met dat gefrustreerde gevoel naar bed...
Het is echt je zwakke plek, je kind. Lastig hoor, pff, kost toch altijd veel energie (niet erg, maar lastig, hoe logisch ook, dat niet iedereen dezelfde insteek heeft.)
Sterke iig met je dochter. En nog 1 ding, vertrouw op haar! Steun haar en vertrouw ook op haar, want als jij vanuit thuis een bepaalde zekerheid meegeeft neemt je dochter dat mee naar school en is ze toch weer wat weerbaarder!
Doe ik
Ik vind mijn dochter erg sterk, ze gaat toch maar elke dag weer met opgeheven hoofd de klas in. Ik was allang met tafels gaan gooien.
Dochter kwam net thuis, ze was toch nog maar even langs de mentor gegaan om te vertellen dat ze nog met dingen zat. De mentor suggereerde eerst dat de rotopmerkingen van pestmeisje wellicht grapjes waren, maar dochter merkte op dat zelf ALS het grapjes waren, het in ieder geval kwetsende grapjes waren. Mentor zou het meisje erop aanspreken, zei ze. Wel knap van dochter dat ze dat heeft gezegd, aan de andere kant (maar dat zal ik natuurlijk niet tegen dochter zeggen) jammer dat ze de mentor niet heeft herinnerd aan de duidelijke afspraken die er waren gemaakt. Maar ja, ze is ook pas 12...
Update
Zucht. Vier schooldagen verder, niets gebeurd. Pestkopje niet aangesproken (of in ieder geval niet met resultaat). Ik heb een neutraal mailtje gestuurd naar de mentor met verzoek om afspraak/overleg hoe nu verder. Geen antwoord gehad. Stapje hoger dus maar. Inmiddels wel contact gehad met de moeder van een ander kind met dezelfde problemen in de klas. Wij willen ons wel 'verenigen', maar zoeken nog even naar de beste manier om dat te doen, zonder meteen zo'n front te vormen. Iemand nog tips?
