Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
MamaE schreef op 31-05-2025 om 19:58:
Ik heb jullie reacties gelezen en erover nagedacht. Ik ben me ervan bewust dat het thema 'autisme' nog altijd beladen is terwijl het tegen wil en dank wel een grote rol speelt in ons leven. Mijn huisarts weet dat ik autisme heb, we hebben ons meisje twee jaar geleden laten onderzoeken en bij de aanvraag werd dat wel gevraagd of het voorkomt in de familie. Ik ga dit zelf ook zeker benoemen bij de poh ook al vind ik dat heel lastig.
Over vergeving; bij ons thuis werden ruzies nooit uitgepraat. Ik vind het lastig om over mijn eigen pijn heen te stappen als de ander geen spijt heeft. Als je geen spijt hebt en het normaal vindt wat je gedaan hebt, doe je het morgen of volgende week misschien zomaar weer. Mijn man is vanuit geloof juist erg van de vergeving en verzoening. Gelukkig maar, het doet ons huwelijk wel goed denk ik.
Ik snap dat dochter het moeilijk heeft, pijn heeft, spanningen ervaart en dat ze het lastig vindt om daarmee om te gaan en dat het haar meer tijd en moeite kost vanwege haar autisme. Maar ik vind het geen vrijbrief voor alles. Ze mag en hoeft mij/ons niet voor van alles uit te maken. Ze moet ook leren dat ze een ander dan heel veel pijn doet.
Ik doe mijn best, maar er blijft wel een diepe onzekerheid bestaan over of het goed genoeg is, ook gezien de omstandigheden.
Wauw, dit had ik ook kunnen schrijven MamaE, echt letterlijk woord voor woord. Ik denk dat het in mijn geval uit een onveilige jeugd komt, waarin ik mijn ouders niet kon vertrouwen, omdat zij degene waren die mij pijn deden. Ik heb veel gehad aan schematherapie om dit wantrouwen te veranderen.
En je laatste alinea is zo herkenbaar, ik denk dat we hier allemaal schrijven omdat we onzeker zijn "Doen we het wel goed genoeg?" Voor mezelf heb ik besloten, alleen al het feit dat ik me dat afvraag, helpt me om een goede moeder te zijn.
MamaE schreef op 02-06-2025 om 12:54:
[..]
Mijn huisarts weet dat ik autisme heb. Daar hebben we het al over gehad voor het diagnosetraject van dochter. Ik heb ook benoemd dat ik er moeite mee heb om dat te accepteren en dat ik het leven soms behoorlijk ingewikkeld vind en vermoed dat autisme daar best een grote rol in speelt. Daarna ben ik doorverwezen naar de POH.
......
Je laatste stukje raakt me. Ik weet dat je gelijk hebt, toch voelt het als een persoonlijke aanval en doet het me wel pijn als ze lelijke dingen zegt. Ik denk wel dat het me enorm kan helpen om haar boosheid en haar persoonlijkheid te scheiden en het te zien als onmacht voortkomend uit allesoverheersende emoties die ze nog niet kan kanaliseren.
Tot mijn verbazing wist mijn huisarts jaren na dato een belangrijke diagnose van mij niet meer. Op de één of andere manier wordt dat niet goed opgeslagen in het patiëntendossier. Dus best een kans dat jouw huisarts jouw diagnose al lang vergeten is.
Een dikke knuffel voor jouw worsteling, MamaE 
Misschien heb je hier wat aan. Afgelopen week deed mijn oudste zoon echt gemeen tegen jongste zoon door diens 'spraakgebrek' belachelijk te maken. Ik heb ze allebei bij me geroepen en ben behoorlijk boos op oudste geworden. Die zat er vervolgens lamgeslagen bij. Toen bedacht ik mij, oh ja, dit is nog belangrijk om te zeggen: "ik vind jouw gedrag nu niet lief, maar ik vind jou wel heel lief." En ik gaf hem een knuffel.
Mvtj schreef op 04-06-2025 om 09:01:
[..]
Tot mijn verbazing wist mijn huisarts jaren na dato een belangrijke diagnose van mij niet meer. Op de één of andere manier wordt dat niet goed opgeslagen in het patiëntendossier. Dus best een kans dat jouw huisarts jouw diagnose al lang vergeten is.
Een dikke knuffel voor jouw worsteling, MamaE
Misschien heb je hier wat aan. Afgelopen week deed mijn oudste zoon echt gemeen tegen jongste zoon door diens 'spraakgebrek' belachelijk te maken. Ik heb ze allebei bij me geroepen en ben behoorlijk boos op oudste geworden. Die zat er vervolgens lamgeslagen bij. Toen bedacht ik mij, oh ja, dit is nog belangrijk om te zeggen: "ik vind jouw gedrag nu niet lief, maar ik vind jou wel heel lief." En ik gaf hem een knuffel.
Mijn diagnose van toen ik zes was, stond inderdaad niet meer in het systeem. Ik had toen een andere huisarts (logisch, de huidige zat toen op de basisschool en die van toen leeft al niet meer) en er werd überhaupt veel minder geregistreerd. Mijn ouders wilden dat vooral nergens gemeld hebben. Maar bij de vraag voor onderzoek dochter werd dat wel gevraagd en genoteerd.
Ik vind dochter inderdaad heel lief, haar gedrag soms niet of gewoon moeilijk om mee om te gaan. Ze heeft het dan ook moeilijk met zichzelf. Maar ze moet wel leren wat haar gedrag met een ander doet. Dat weet ze ook wel, maar het gaat nog te vaak mis in mijn ogen en ze lijkt in sommige dingen heel moeilijk leerbaar.
Wat je schrijft over spijt en wantrouwen, ik ben wel zo opgevoed met deze gedachte en ik merk ook dat ik dat oprecht zo denk. Stel je steelt iets uit een winkel, de meeste mensen weten dat dat niet mag en voelen zich dan schuldig. Daarom brengen ze het terug of durven het gejatte object niet te gebruiken en doen het nooit meer. Als je het wel normaal vindt om dingen te stelen, dan voel je je ook niet schuldig en is de kans groot dat je bij een volgende keer gewoon weer steelt.
Dochter voelt zich vaak wel erg schuldig en wil het dan graag goedmaken. Daar laat ik haar soms te veel moeite voor doen, te diep door het stof gaan. Dat is iets waar ik aan moet werken, want het gevoel 'ik ben niet goed genoeg' zit bij dochter vrij dicht onder de oppervlakte. Dat ik oprecht kan voelen en zeggen 'joh, je vloog even uit de bocht, kan gebeuren, geeft niks, knuffel en door'. Dat zou ik graag willen, maar lukt me nog heel vaak, te vaak, niet.
MamaE schreef op 04-06-2025 om 09:50:
[..]
Mijn diagnose van toen ik zes was, stond inderdaad niet meer in het systeem. Ik had toen een andere huisarts (logisch, de huidige zat toen op de basisschool en die van toen leeft al niet meer) en er werd überhaupt veel minder geregistreerd. Mijn ouders wilden dat vooral nergens gemeld hebben. Maar bij de vraag voor onderzoek dochter werd dat wel gevraagd en genoteerd.
Ik vind dochter inderdaad heel lief, haar gedrag soms niet of gewoon moeilijk om mee om te gaan. Ze heeft het dan ook moeilijk met zichzelf. Maar ze moet wel leren wat haar gedrag met een ander doet. Dat weet ze ook wel, maar het gaat nog te vaak mis in mijn ogen en ze lijkt in sommige dingen heel moeilijk leerbaar.
Wat je schrijft over spijt en wantrouwen, ik ben wel zo opgevoed met deze gedachte en ik merk ook dat ik dat oprecht zo denk. Stel je steelt iets uit een winkel, de meeste mensen weten dat dat niet mag en voelen zich dan schuldig. Daarom brengen ze het terug of durven het gejatte object niet te gebruiken en doen het nooit meer. Als je het wel normaal vindt om dingen te stelen, dan voel je je ook niet schuldig en is de kans groot dat je bij een volgende keer gewoon weer steelt.
Dochter voelt zich vaak wel erg schuldig en wil het dan graag goedmaken. Daar laat ik haar soms te veel moeite voor doen, te diep door het stof gaan. Dat is iets waar ik aan moet werken, want het gevoel 'ik ben niet goed genoeg' zit bij dochter vrij dicht onder de oppervlakte. Dat ik oprecht kan voelen en zeggen 'joh, je vloog even uit de bocht, kan gebeuren, geeft niks, knuffel en door'. Dat zou ik graag willen, maar lukt me nog heel vaak, te vaak, niet.
Mensen die heel vaak stelen, en daar geen schuld over lijken te hebben, hebben vaak ook een stoornis waardoor ze zo handelen en zich niet kunnen beheersen. Niet om hun gedrag goed te praten - absoluut niet zelfs - maar ook zij kunnen vaak hun emoties en impulsen niet goed reguleren. Is ook vaak therapie en medicatie voor nodig. Iets weer opnieuw doen staat los van dat iemand zich niet schuldig zou voelen. Ze kunnen soms niet anders door een verstoorde emotieregulatie en impulsbeheersing
Gingergirl schreef op 04-06-2025 om 12:18:
[..]
Mensen die heel vaak stelen, en daar geen schuld over lijken te hebben, hebben vaak ook een stoornis waardoor ze zo handelen en zich niet kunnen beheersen. Niet om hun gedrag goed te praten - absoluut niet zelfs - maar ook zij kunnen vaak hun emoties en impulsen niet goed reguleren. Is ook vaak therapie en medicatie voor nodig. Iets weer opnieuw doen staat los van dat iemand zich niet schuldig zou voelen. Ze kunnen soms niet anders door een verstoorde emotieregulatie en impulsbeheersing
Je hebt alweer gelijk. Dochter heeft wel spijt van haar gedrag, maar het gebeurt toch regelmatig weer op het moment dat haar emmer overloopt qua prikkels en emoties. En ik weet best dat autisme een stoornis is, maar ik vind dat woord zo zwaar. Ik zie mijzelf en mijn kind niet als 'gestoord'.
Ik breek even in en heb geen recht van spreken want ben geen ouder maar MamaE helpt het toch niet wat om te denken dat bijna alle kinderen het goed willen doen én dat ze ook nog wel heel klein is?
Ik vind dat je erg streng voor haar en jezelf bent!
Als ik boos ben op mijn petekind met ADHD (ik heb het zelf waarschijnlijk ook) helpt het heel erg om te denken dat hij het echt graag goed doet, nog heel klein is en dat we allebei tijd en ruimte hebben om te leren
MelMel schreef op 04-06-2025 om 13:52:
Ik breek even in en heb geen recht van spreken want ben geen ouder maar MamaE helpt het toch niet wat om te denken dat bijna alle kinderen het goed willen doen én dat ze ook nog wel heel klein is?
Ik vind dat je erg streng voor haar en jezelf bent!
Als ik boos ben op mijn petekind met ADHD (ik heb het zelf waarschijnlijk ook) helpt het heel erg om te denken dat hij het echt graag goed doet, nog heel klein is en dat we allebei tijd en ruimte hebben om te leren
Natuurlijk weet ik dat ze het graag goed wil doen. Dat wil ik ook. Dochter is tien, dat vind ik niet meer 'heel klein'. Iets niet helemaal goed doen vind ik ook niet erg, mij uitschelden en persoonlijk kwetsen vind ik van een andere orde. Het kostte mij veel moeite daar overheen te stappen. En dat lukte pas toen zij mij vergaf voor mijn afwijzende houding naar haar.
Ben ik hard? Misschien wel. Ik ben de afgelopen paar jaar wel zachter en begripvoller geworden in mijn beleving. Maar misschien nog niet genoeg. Wat ik mijzelf wel verwijt is dat ik nooit iets met mijn eigen autisme heb gedaan voordat ik een kind had.
MamaE schreef op 04-06-2025 om 13:58:
[..]
Ben ik hard? Misschien wel. Ik ben de afgelopen paar jaar wel zachter en begripvoller geworden in mijn beleving. Maar misschien nog niet genoeg. Wat ik mijzelf wel verwijt is dat ik nooit iets met mijn eigen autisme heb gedaan voordat ik een kind had.
Beter laat dan nooit, MamaE. Eerder voelde je de noodzaak blijkbaar niet zo.
Ik vind je eerlijk gezegd ook erg hard naar je dochter toe. Hopelijk zet je nog stappen op dit vlak. Ik verwacht het wel.
Dat ik oprecht kan voelen en zeggen 'joh, je vloog even uit de bocht, kan gebeuren, geeft niks, knuffel en door'. Dat zou ik graag willen, maar lukt me nog heel vaak, te vaak, niet.
Deze vind ook regelmatig ook lastig, vooral als dochter zo heel boos is en niet voor rede vatbaar is. In plaats van uitpraten, wakkert ze het vuur alleen maar aan.
Voor mij helpt het, om op dat moment niet de strijd aan te gaan. Ik zeg dat ze naar boven moet gaan om even tot rust te komen, of ik benoem dat we elkaar irriteren en dat we even ruimte nodig hebben. Later kom ik er dan nog even op terug, soms is er iets, soms ook amper en zegt ze dat ze moe was en daarom uit de bocht vloog. Als ik denk dat het binnenkomt benoem ik wat het met mij doet, maar als dat niet het geval is, dan heft ze meer rust nodig en dan laat ik het erbij.
Mijn vriend is er trouwens stukken beter in. Wanneer ik nog in mijn boze emotie zit, kan hij wel de stap maken en haar uitnodigen voor een kopje thee. Mét chocolade, eigenlijk een beloning in mijn ogen, maar het werkt wel. Want dan komt er weer verbinding en kunnen we weer op goede voet verder.
Ook al voel je het niet, misschien dat je het toch eens kan experiementeren. Om eerst de verbinding te zoeken en het daarna pas bij te leggen. Ipv andersom.
MamaE schreef op 04-06-2025 om 13:47:
[..]
Je hebt alweer gelijk. Dochter heeft wel spijt van haar gedrag, maar het gebeurt toch regelmatig weer op het moment dat haar emmer overloopt qua prikkels en emoties. En ik weet best dat autisme een stoornis is, maar ik vind dat woord zo zwaar. Ik zie mijzelf en mijn kind niet als 'gestoord'.
Maar waarom zou je het woord " gestoord" gebruiken?. Door jullie stoornis is jullie emotie regulatie op bepaalde momenten, met name bij overprikkeling, " verstoord". Niet meer niet minder.
Gestoord is m.i. meer als je non- stop - 24/7, zulk heftig afwijkend gedrag vertoond dat je niet meer normaal kan functioneren in de maatschappij. Wees gerust: zo zijn jullie niet. Niet zwaarder maken dan nodig.
Inderdaad, ASS is een ontwikkelingsstoornis, dat betekent dat de ontwikkeling op bepaalde vlakken verstoord is. Dat is iets heel anders dan dat de persoon gestoord is! 😄
Uhh ja, jullie hebben alweer gelijk. Zucht, mijn brein doet het echt niet geloof ik. Iets met overbelasting denk ik.
Dochter kan bij enorme boosheid ook echt uit verbinding gaan en dan geen ruimte hebben voor onze aanwezigheid, maar dat zijn wel momenten dat ze zichzelf enorm slaat en knijpt. Ik vind dat eenzaam en verdrietig, dat we er dan voor haar willen zijn maar ze dat niet toelaat. Gelukkig is dat al een hele tijd geleden dat dat gebeurde.
Ik wil wel meer inzetten op verbinding. Als uitgangspunt nemen dat ze een lief meisje is en lief wil zijn en goed wil doen, maar dat niet altijd lukt. Dochter kan wel goed reflecteren en heeft zelfinzicht.
Vandaag had dochter op school wel weer een vervelend incident met de juf. Ze moest iets voorlezen en de verstaanbaarheid liet te wensen over, waarop de juf zei dat ze beter haar best moest doen. En toen raakte dochter in paniek en moest huilen, want ze deed haar best en voelde zich onbegrepen. Juf stuurde haar naar de gang om af te koelen en dochter heeft daar een aftelkalender gemaakt met nog x dagen voordat ik van juf af ben. Viel ook niet zo lekker bij de juf. Toen ze thuiskwam zat ze hoog in de emotie maar na even uithuilen, troost zoeken en knuffelen is ze nu wel bij een vriendinnetje spelen. Ze durft dan wel tegen het vriendinnetje te zeggen dat ze even naar mama wil en daarna wel komt spelen. Dat vind ik wel weer dapper. En dat het ook geaccepteerd wordt door haar vriendinnen.
Wat een hork van een juf is dat! Bah!
"Dochter kan bij enorme boosheid ook echt uit verbinding gaan en dan geen ruimte hebben voor onze aanwezigheid"
Is dat "uit verbinding gaan" niet zo ongeveer de defintie van boosheid? De meeste mensen, en zeker mensen met ASS, hebben er baat bij om dan even alleen te zijn.
Ik snap dat je dat moeilijk vindt, omdat je bang bent dat ze zichzelf pijn zal doen. Maar ik denk dat aandringen op contact en verbinding de boosheid alleen maar erger maakt, en daarmee de kans dat ze zichzelf pijn doet. Kun je niet eens proberen om haar rust te gunnen op zulke momenten? Of om haar gewoon te vragen: wil je naar je kamer om even alleen te zijn, of liever bij ons blijven?
Ze praat op die momenten niet, dat lukt niet. Vaak dwingt ze dan af dat ze alleen is en dat is ook niet erg. Ik had dat als kind ook, dat ik dan boos naar mijn kamer ging. Dus ik snap het wel, maar ik zit niet rustig beneden als ik weet dat ze hevig huilend zichzelf ligt te slaan en te knijpen. Gelukkig is er daarna vaak wel ruimte voor troost en verbinding en heeft ze ons dan ook nodig.
De juf verbaast mij niet eens meer. Die vrouw heeft geen klik met dochter en ze snapt haar niet. Nog een maand, dan is dochter van haar af. Blij toe.
