Puberteit Puberteit

Puberteit

Lees ook op

Tiener zonder empathie


Roodkapjeendewolf schreef op 10-01-2022 om 17:27:

Het kan ook autisme zijn

Bij mijn dochter dachten we eerst aan een depressie maar na onderzoek door de psycholoog bleek er sprake van autisme. Het is goed om de oorzaak te weten want dan kun je daar je aanpak op afstemmen. Wat goed is bij autisme, kan averechts werken bij depressie. Of wat er dan ook aan de hand is. 

ToetieToover schreef op 10-01-2022 om 17:59:

[..]

Bij mijn dochter dachten we eerst aan een depressie maar na onderzoek door de psycholoog bleek er sprake van autisme. Het is goed om de oorzaak te weten want dan kun je daar je aanpak op afstemmen. Wat goed is bij autisme, kan averechts werken bij depressie. Of wat er dan ook aan de hand is.

Maar door autisme kunnen ze wel extra gevoelig zijn voor depressies. Dat merk ik ook bij mijzelf. En heb als tiener ook een behoorlijk depressieve periode gehad.

Wel goed dat ze dat bij haar door hadden, dat dat er onder lag. Het wordt zeker bij meisjes zo vaak misgediagnosticeerd.

AttentiveCobra73

AttentiveCobra73

10-01-2022 om 18:52

Dochter ziet het dus niet als een probleem?

AttentiveCobra73

AttentiveCobra73

10-01-2022 om 18:52

Wat vindt zij van jou zorgen?

je zou zo mijn dochter van 14 kunnen beschrijven. Ze heeft dit ook altijd al gehad. Naar haar eigen gedrag kijken vindt de moeilijk. Ze heeft vaak geen zin aan mensen, vindt het vaak te druk, lijkt geen filter te hebben en zegt gewoon wat ze denkt. En aan de andere kant: ze heeft altijd een noodpakketje bij zich voor anderen (maandverband, pijnstillers, pleisters en tegenwoordig zelfs een COVID test), neemt af en toe wat lekkers mee voor haar broertje, deelt wat ze kan, koopt cadeautjes voor een ander. Ze heeft wel echt een zachte kant. Alleen zien we die niet zo vaak. 

Nu lees ik anderen over eventueel autisme en/of depressie en ik moet zeggen dat beide ook al eens door mijn hoofd zijn gegaan. Misschien toch maar eens met man naar de huisarts….. 

BrightEchidna89

BrightEchidna89

10-01-2022 om 19:22

clivia53 schreef op 10-01-2022 om 18:52:

Dochter ziet het dus niet als een probleem?

Goede vraag.
Ervaart je dochter het zelf als een probleem? Heel leuk en makkelijk om als buitenstaander er allerlei stickertjes op te kleven, maar als je dochter zelf geen probleem ondervindt ben je er niets mee.

Je weet dat pubers heel andere symptomen hebben/een depressie zich bij pubers heel anders presenteert als bij volwassenen?
Zonder eerdere ervaring met depressieve jongeren, kun je je dochter nog niet betichten van het niet hebben van empathie.
De huisarts is stap 1.

Max88 schreef op 10-01-2022 om 19:53:


De huisarts is stap 1.

Hier sluit ik me bij aan. Ik dank je zorg, maar je lijkt zelf de diagnose al gesteld te hebben, terwijl je ook een symptoom kan beschrijven. Probeer contact te maken met haar (waar heeft ze behoefte aan, wat voelt ze echt?) en huisarts, het liefst met haar en haar toestemming. Maar anders om advies voor je eigen situatie te vragen als ouder van een kind waarover je je zorgen ma as je.  

Ik zou er niet meteen allerlei diagnoses op loslaten. Ga in gesprek met haar. Uit je zorgen en vraag of er iets speelt, of ze ergens mee zit, of je haar ergens mee kan helpen.

Misschien kun je haar en jezelf helpen door het te benaderen als een symptoom en niet als diagnose. Zoals je het ook zou bespreken als ze ineens kreupel loopt of haar rechterhand al een tijdje niet meer gebruikt. Houd het bij wat je ziet dat ze doet, niet bij wat je denkt dat ze voelt. 
Goh- haast alles wat je zegt is zonder medeleven. Merk je dat zelf ook? Ik merk dat  ik me daar zorgen om maak, vind je het een idee om dat eens bij de huisarts te bespreken?
Dan kun je daarna met dat symptoom naar de huisarts. Er is een heel boek met psychische of psychiatrische klachten dat de oorzaak kan zijn (van depressie tot negatieve psychose, van autisme via hechtingsstoornis tot narcisme) en het is niet fair om haar daar allemaal van te betichten. Bovendien is de kans heel groot dat je haar dan alleen maar verder van je af duwt. Want wie wil nou praten met een moeder die al een oordeel heeft. 

Maar er draagt toch niemand een oordeel aan? Er wordt alleen gezegd dat het niet helemaal als normaal pubergedrag overkomt en dat best verontrustende dingen kunnen zijn die oorzaak kunnen zijn. Dus ja, dan lijkt me een goed gesprek met dochter en vervolgens huisarts de aangewezen route.
Niemand heeft het gehad over beschuldigingen die TO moet uiten naar dochter.

TO, ik raad je aan open vragen te stellen. En een eventueel bezoek aan de huisarts zou ik in eerste instantie alleen (of met de vader, als die je zorgen deelt) doen.  

Ik zou juist niet meteen naar de huisarts gaan. Ga eerst eens het gesprek aan met je dochter en kijk wat zij/jullie zelf kunnen doen. Als dat niet of onvoldoende helpt of het probleem is/lijkt zo groot dat jullie het zelf niet meer kunnen behappen kun je altijd nog naar de huisarts.

Jonagold schreef op 11-01-2022 om 09:49:

Maar er draagt toch niemand een oordeel aan? Er wordt alleen gezegd dat het niet helemaal als normaal pubergedrag overkomt en dat best verontrustende dingen kunnen zijn die oorzaak kunnen zijn. Dus ja, dan lijkt me een goed gesprek met dochter en vervolgens huisarts de aangewezen route.
Niemand heeft het gehad over beschuldigingen die TO moet uiten naar dochter.

TO, ik raad je aan open vragen te stellen. En een eventueel bezoek aan de huisarts zou ik in eerste instantie alleen (of met de vader, als die je zorgen deelt) doen.

Inderdaad, de reacties hier gelukkig niet. Maar moeder begint met dochter heeft geen empathie. Dat klinkt behoorlijk koud, terwijl het echt kan zijn dat ze het niet kan/overspoeld is door emoties/het even niet wil. Juist dan helpt het als je alleen maar benoemt wat je ziet en merkt, zonder dat je zegt ‘je mist iets’. 

En ik suggereer de huisarts omdat in mijn ervaring een buitenstaander vaak meer uit een puber krijgt dan haar ouders. Juist omdat ze dan niet bang hoeft te zijn om iemand te kwetsen of dat mensen boos op haar worden. 

LilaLenie

LilaLenie

11-01-2022 om 16:00 Topicstarter

Als ik terugdenk dan was mijn dochter van kleins af aan al een verlegen meisje, wilde bijna nooit praten in de groep. Ze had wel een beste vriendin waar ze ontzettend uitbundig mee kon doen en met de rest van de meiden in de klas speelde ze ook altijd. Ze werd altijd uitgenodigd voor verjaardagen en nodigde zelf ook altijd de meiden uit. Vanaf eind groep 7 zag ik dat ze steeds minder behoefte had aan contact met de anderen en dat ze zich afzonderde van de rest. Als iedereen ging buiten spelen wilde zij niet meer mee. Ze is helemaal alleen naar een nieuwe middelbare school gegaan en heeft eigenlijk al het contact met de rest verbroken….volgens haar was er geen aanleiding maar vond ze de meiden niet meer leuk en waren ze te verschillend.

Mijn dochter is een meid met scherpe sarcastische humor, is gevat en intelligent. buitenschoolse activiteiten heeft ze helemaal niet. Zit het liefst thuis. Contact met die ene vriendin heeft ze alleen op school en via de app. 

Ik heb aangegeven dat ik mij zorgen maak om haar maar volgens haar is er niks aan de hand, alles is gewoon ‘saai’ nu mede door corona. Thuisonderwijs vind ze geweldig…alles om niet daadwerkelijk op school te zijn. 
wanneer die ene vriendin ziek is en ze alleen op school is spreekt ze met niemand en gaat ze alleen zitten ergens. 
Heb gevraagd wat ze van hulp zou vinden maar dat ziet zij niet zitten want er is niks aan de hand (zegt zij) 

LilaLenie

LilaLenie

11-01-2022 om 16:04 Topicstarter

ik heb mijn vraag eerder bij anderen neergelegd en heb vaker het woord ‘autisme’ horen vallen. Brutaal of een haantje de voorste is ze trouwens echt niet..wel brutaal binnen het gezin (omdat dat kan en zij zich veilig voelt denk ik) maar buiten zou je denken dat ze erg verlegen is

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.