Ergernisjes met oudste zoon
Ik heb met mijn oudste zoon vaak kleine ergernissen, ik denk dat dat niet eens het goede woord is, we zijn heel snel gekwetst ofzo door elkaar.
Situatie: we hebben 2 zoons waarvan 1 er thuis woont (23)en de oudste (bijna 26) al heel lang op zichzelf. Inmiddels goede baan, huis, vriendin.
Nu was hij er eergisteren even wat ik super leuk vond en hij bleef eten. Op een gegeven moment hadden we een gesprek (om privacy redenen laat ik het onderwerp even weg) en onderwijl ging hij over het onderwerp iets op chatgpt opzoeken. En vervolgens voorlezen. Nu hadden mijn partner en ik datzelfde al eerder gedaan die dag, dus ik zei tegen hem : wij hebben het ook opgezocht maar daar komt toch uit dat....
Waarop hij zei: ik was nog niet uitgepraat.
Ik zei nee maar je hebt hetzelfde opgezocht als wij. Hij nogmaals : ik wil nog even mijn punt maken en jij valt me in de reden.
Nu wordt dat door hen vaker gezegd. En dat kwetst me heel erg. Als de jongens samen zijn is er qua volume geen doorkomen aan (maar dat vind ik ook wel leuk hoe ze dan met elkaar omgaan) maar verder ben ik niet heel veel aan het woord, ik weet niet. Is het niet zo dat je dat wel vaker hebt als je met meerdere mensen bent dat er dan een eens iemand het gesprek weer overneemt? Natuurlijk heb je beleefdheidsnormen, als iemand een emoties verhaal verteld dan stel je vragen enzo. Ik was benieuwd hoe dat bij jullie gaat. Ik weet niet waarom het me zo kwetst en verdrietig maakt en ergens ook wel een beetje van waarom zo tegen je moeder. Maar goed ik worstel nog steeds met een moeilijke jeugd dus dat speelt altijd mee.
Zo heb ik met hem wel vaker van die kleine issues. Ik vind het erg wennen om met een ineens volwassene om te gaan.
piep schreef op 16-12-2025 om 16:56:
[..]
Nou het is gelukkig niet onbeschoft, maar ...hij moet wel zn hele verhaal afmaken. En als je dan op het laatst er iets over kwijt wil en het is nog niet af vind ik niet dat hij daar flexibel mee om kan gaan. En wat betreft dat harde praten daar kom je niet doorheen al is dat niet ingeschoten maar zo praten jongens op die leeftijd gewoon.
Maar waarom moet hij flexibel zijn en mag hij zijn verhaal niet eerst afmaken? Waarom kan jij niet "flexibel" zijn en wachten tot hij zijn verhaal af heeft gemaakt?
Chat gpt geeft niet altijd dezelfde antwoorden. En het is ook irritant als mensen je in de rede vallen. Ik neem aan dat ie geen half uur aan het woord was toch? Ik zou daar ook wat van zeggen.
Sommige mensen willen een monoloog houden en niet onderbroken worden. En als je dan actief luistert door bijvoorbeeld te hummen dan kan dat al irriteren bij de spreker, of tussendoor een vraagje stellen mag dan ook niet. Dan zijn ze van de leg en krijg je er verbaal van langs en gaan ze nòg harder praten en nòg langer door of weer een stuk herhalen. Heel vermoeiend, sommige praters. Ik heb met regelmaat, ook in mijn werk, te maken met jongvolwassenen met autisme en/of adhd en daar zie ik het vaak.
Ik zie eigenlijk niet zoveel kwaad in zo’n opmerking. Ik wil niet zeggen dat mijn kinderen over me heen lopen of onbeschoft zijn, maar die zijn redelijk direct als ik me niet aan de gewenste gespreksregels houd. Familiekwaaltje is dat we nogal eens ons verhaal gaan vertellen als iemand iets zegt wat we herkennen. Ik probeer daarop te letten, maar anders word ik wel door mijn kind gecorrigeerd. En terecht.
De kinderen zijn overigens 26 en bijna 21 en ik moet er wel aan denken dat ik ze behandel als volledige volwassenen. Zeker de oudste die al jaren uit huis is en in het buitenland woont. Als ik ze allebei in huis heb, binnenkort weer even in de kerstweek, schieten mijn zorghormonen weer door het dak 
Ik denk dat als ik mijn mijn zus een lap tekst van ChatGPT ga voorlezen, ze ook na drie zinnen zegt " nou geloven we het wel".
Mensen die de AI erbij halen om hun gelijk te bewijzen zijn irritant. ChatGPT zuigt ook dingen uit zijn duim
Maar het hangt er vanaf waarom hij iets opzocht, een hoe lang hij aan het praten was.
piep schreef op 16-12-2025 om 16:56:
[..]
Nou het is gelukkig niet onbeschoft, maar ...hij moet wel zn hele verhaal afmaken. En als je dan op het laatst er iets over kwijt wil en het is nog niet af vind ik niet dat hij daar flexibel mee om kan gaan. En wat betreft dat harde praten daar kom je niet doorheen al is dat niet ingeschoten maar zo praten jongens op die leeftijd gewoon.
TO:Bedoel je dat de 'over en weer gesprekken' niet soepel lopen? Bedoel je dat je voor jou gevoel naar een monoloog zit te luisteren, in plaats van samen een dialoog? Dat de gesorekken daardoor wat vervelend aanvoelen? Dat het 'natuurlijk invoelingsvermogen en daardoor aanvoelen dat een ander ook wat wil zeggen of erop inhaken 'stuk' lijkt te zijn?
kan er sprake zijn van autisme of adhd? Dan kunnen gesprekken wat vreemd af 'anders' aanvoelen...soms kan je er maar lastig de vinger erop leggen waardoor dat komt, maar kan het bijvoorbeeld in eerste instantie opvallen, dat gesprekken met anderen wel 'normaal en soepel' aanvoelen, en in jou situatie thuis dus duidelijk niet. Het natuurlijke 'over en weer gesprek' lijkt dan stroef te lopen. Er wordt dan inderdaad niet 'opgemerkt' dat je de informatie al weet en het gesprek weer flexibel doorzetten naar de ander.
Dat valt bijna niet uit te leggen aan een ander, of duidelijk te beschtijven, maar fit lees ik vooral op basis van jou Topic.
Herken je dit?
BritgetJones007 schreef op 17-12-2025 om 06:04:
kan er sprake zijn van autisme of adhd? Dan kunnen gesprekken wat vreemd af 'anders' aanvoelen...soms kan je er maar lastig de vinger erop leggen waardoor dat komt, maar kan het bijvoorbeeld in eerste instantie opvallen, dat gesprekken met anderen wel 'normaal en soepel' aanvoelen, en in jou situatie thuis dus duidelijk niet. Het natuurlijke 'over en weer gesprek' lijkt dan stroef te lopen. Er wordt dan inderdaad niet 'opgemerkt' dat je de informatie al weet en het gesprek weer flexibel doorzetten naar de ander.
Dat valt bijna niet uit te leggen aan een ander, of duidelijk te beschrijven, maar dit lees ik vooral op basis van jou Topic.
Herken je dit?
Ik krijg de indruk dat jij je door hem niet gezien voelt, en ondertussen voelt hij zich niet door jou gezien. Maar jij bent zijn moeder, niet zijn gelijke. Dus ik zou toch denken dat jij de wijste moet zijn, en het gevoel niet gezien te worden erbuiten moet houden als je met hem bent. Hij hoeft jou niet gerust te stellen.
Als dat vroeger te weinig is gebeurd bij jou, kun je daar wel hulp bij zoeken, maar niet bij je kinderen (tot je eruit bent, daarna kun je gerust eens een grapje maken als "sorry hoor, ik voelde me even niet gezien¨).
Ik krijg de indruk dat het je kwetst dat ze zo weinig in jou geinteresseerd zijn, en vooral zelf het gesprek bepalen. Is het een idee om ze wat vaker een voor een te spreken? Of helpt dat niet?
En je zegt meermaals dat je zonen hard praten en je koppelt dat ook aan het jongens zijn. Is je man ook zo?
Mijn zonen zijn overigens ook in die leeftijd, ik merk dat hier niet zo. De een luistert wel wat langer naar een verhaal van mij dan de ander (terwijl het toch IADHers zijn), maar misschien ben ik ook gewoon niet zo boeiend voor hem.
Even een heel andere insteek: is het een idee om af en toe een eierwekker (bv zandloper) te gebruiken, en dan mag iemand die iets wil zeggen die omdraaien en zijn betoog zonder onderbreking afsteken. Dat geeft iedereen ook wat meer beeld van hoe vaak jullie normaal gesproken elkaar in de rede vallen, want als je het moet onderdrukken voel je het pas goed.
Laten we wel wezen, als je samen aan tafel zit, hoe erg is het dan om drie minuten naar iemand te moeten luisteren?
Ik vind het altijd zo bijzonder dat hier zo vaak de ADHD- of autisme kaart wordt getrokken.
Waarom meteen het brein van de andere partij (waar wij helemaal niets van weten) in twijfel trekken?
Ik lees vooral het verhaal van een moeder, met middelmatige communicatieve vaardigheden, die de issues uit haar jeugd op haar kinderen projecteert.
TO, als jij je gekwetst voelt doordat je zoon niet wil dat je hem in de rede valt, is het misschien raadzaam om hulp te zoeken. Dat is echt geen schande en heel begrijpelijk gezien jouw jeugd.
Met je eigen verhaal komen als de ander iets vertelt, is geen familiekwaal. Dat is de gewoonte van iemand die slecht luistert en meer met zichzelf bezig is dan met de ander. Op zich nog niet zo erg, als je erna maar weer de switch terug kan maken en doorvraagt op het verhaal van de ander.