Hoe vaak komen jullie uitwonende kinderen nog thuis?
Onze oudste is al reeds jaren het huis uit maar woonde altijd in dezelfde stad en was zodoende nog relatief veel thuis (even eten, even lunchen, weekend hier slapen etc)
Maar de volgende in rij is nu naar de andere kant van NL verhuist voor haar studie en heeft er ook een weekend baan gevonden waardoor we haar nu al een paar weken niet hebben gezien en ze heeft ook werkelijk geen idee wanneer ze wel zou kunnen. Ik mis haar enorm.
Net op kamers en haar dan weken niet zien. Hoe is dat bij jullie? Hoe vaak zien jullie je uitwonende jongvolwassen kinderen nog?
Salomewinterqueen schreef op 08-09-2021 om 20:42:
Ik vraag ook wanneer ze thuis komen want ik hou er ook graag rekening mee. Met eten (twee zijn vegan) en met lekkere dingetjes in huis halen en zorgen dat ik er zo veel mogelijk ben dus afspraken en werk aanpassen. Maar ze kunnen heel goed last minute afzeggen of hier allerlei afspraken hebben met oud studiegenootjes dat ik ze alsnog niet zie (want dan slapen ze alleen hier)
Ik koester de momentjes dat iedereen thuis is (echt op 1 hand te tellen onderhand) zo intens dat ik er meteen familieportretten van maak en afdruk.
Wat ik ook moeilijk vind is dat de band onderling minder wordt. Ze zoeken elkaar niet zonder ons op zeg maar terwijl ze altijd heel close waren met elkaar (ze gingen samen op vakantie en op stap toen ze nog thuis woonden) Inmiddels zien ze elkaar alleen nog maar als ze toevallig tegelijkertijd thuis zijn en dat is dus nog maar zelden. Het zit wel goed hoor. Die band en de basis is hier een vanzelfsprekendheid dus daar maak ik me geen zorgen om. Alleen ik merk wel dat er wat significante dingen veranderen hier (zowel tussen ons als onderling) En ik snap ineens mijn ouders. Dat ze zo tilden aan de feestdagen en wij daar echt een broertje dood aan hadden (want die verplichting en dat het 'leuk' moest zijn dat voelde heel geforceerd en we probeerden daar dan ook jaren onderuit te komen) Maar nu mijn eigen gezin uitwaaiert ben ik ook plannen aan het maken voor kerst. En de eerste afzegging is al binnen. Die is op wintersport met de kerst
Ik vind het stil. We hoeven niet altijd van alles te ondernemen maar de levensgeluiden in huis en de slingerende schoenen en tassen. Gewoon het leven van het alledaagse. Dat mis ik. Ik kan er zo maar spontaan van in huilen uitbarsten. Gisteren lagen ze nog aan de borst en vandaag wonen ze in een stad hier ver vandaan en heb je geen idee meer hoe hun levens eruit zien. Ik wou zo graag dat we allemaal voor altijd samen konden blijven of dan tenminste bij elkaar in de buurt zouden wonen. Maar de kans zit er dik in dat er 2 op termijn nog gaan emigreren ook. In verband met hun werk en die van hun partners.
Ooit heb ik de belofte gedaan om later als iedereen groot was oppasoma te worden. Maar ik zie die droom voor later nu ook in duigen vallen. En misschien ben ik melodramatisch en stel ik me schromelijk aan. Maar ons gezin was altijd enorm hecht en ik heb letterlijk geleefd voor ze. En het lijkt ineens helemaal weg. Het is niet helemaal weg dat weet ik wel. Het is verandert. En dat is goed voor ze. Maar ik heb het er moeilijk mee. Heel moeilijk. Ik heb last van het lege nest syndroom. En ik weet zo af en toe niet waar ik het zoeken moet
Jeetje dit klinkt wel heel zwaar.
ik zie mijn ouders ook niet iedere week, soms een paar keer achter elkaar en zo weer 4-6 weken niet.
Mis ik ze dan? Nee, ik ben dan gewoon bezig met andere dingen en zij ook. En ja dit jaar willen wij ook met de feestdagen op vakantie, een gezellige avond hoeft niet per se met kerst maar kan ook op een andere dag.
Je tekst komt nogal verstikkend over, zeker als je ze het liefst bij je thuis houdt. Sinds ik uit huis ben ook nooit meer in ouderlijk huis geslapen, ik heb een eigen huis met bed die heerlijk ligt en rij dus het liefste gewoon weer naar huis na een bezoekje.
overigens is er ook geen kamer van mij bewaard gebleven gelukkig maar hebben ouders daar binnen een week wat anders van gemaakt, en terecht!
3xscheepsrecht schreef op 14-09-2021 om 13:15:
verschilt heel erg per kind. Ik kom nog steeds (midden 30) 2 ac3 keer per week bij mijn ouders. Mijn broertje (eind 20) 1x in de 2 maanden ofzo.
Wat ik wel Xie is dat er van mijn broertje bijv altijd verwacht wordt dat hij hierheen komt (ouders, andere zus en ik wonen in zelfde dorp) terwijl er weinig die kant op gegaan wordt. Als mijn ouders klagen over weinig contact vind ik dit altijd wel opvallend, de weg daarheen is even lang immers...
Dat begrijp ik heel goed. Wij gaan dan ook even vaak die kant op dan zij deze kant op (tenzij er hier oude vrienden worden bezocht, dan wordt het wel eens gecombineerd).
Weeromstuit schreef op 14-09-2021 om 12:56:
[..]
Dit komt op mij over als: 1. je hebt er zelf een keuze in dus doe daar wat aan en 2. er zijn ergere dingen dus wat zeur je nou.
Je hebt daar toch ook zelf een keuze in. De gebeurtenis op zichzelf is neutraal. Je kleurt hem zelf in, positief of negatief.
#stoicijnse filosofie ♥️
Mlah! schreef op 14-09-2021 om 13:25:
[..]
Je hebt daar toch ook zelf een keuze in. De gebeurtenis op zichzelf is neutraal. Je kleurt hem zelf in, positief of negatief.
#stoicijnse filosofie ♥️
Precies. Waar bij ik nogmaals helemaal niet wil zeggen dat iemand zeurt maar de keus heb je wel degelijk.
ik woon op mijzelf, wel in hetzelfde “dorp” als mijn ouders. Denk dat ik 1x per 3 weken eens op bezoek ga, voor een uurtje of 2. Ik ben daarentegen wel “al” 28, dus geen student meer, maar werkend.
Wobbelkont schreef op 14-09-2021 om 13:29:
ik woon op mijzelf, wel in hetzelfde “dorp” als mijn ouders. Denk dat ik 1x per 3 weken eens op bezoek ga, voor een uurtje of 2. Ik ben daarentegen wel “al” 28, dus geen student meer, maar werkend.
Dat maakt niet uit voor mij hoor. Uit huis is uit huis. Mijn kinderen zijn al half de dertig.
Toen ze nog studeerden kwamen ze elk weekend met tassen vol vuile was naar huis, en gingen met tassen vol eten (en schone was) weer terug naar de studentenstad. Dit is geleidelijk aan minder geworden. Een heel natuurlijk proces naar mijn mening.
Wennen aan een andere fase vraagt om bewuste keuzes. Ons gezin ging destijds in een jaar tijd van zes naar drie personen - dat was erg snel. Ik heb nadrukkelijk andere bezigheden gezocht, en de heftigheid van het gemis van een uitgevlogen gezin duurde een paar maanden. Ik kan het gevoel nu nauwelijks meer terughalen, maar kan me door hoe het toen voelde wel indenken hoe iemand het kan beleven.
De verstandhouding verandert, dat is logisch, en op gegeven moment ontstaat er een nieuwe balans. Ook al is het voorgoed anders als er partners bij komen, hun familie, eventueel kleinkinderen. Het overzichtelijke cluppie van ooit is voorbij.
Maar maak het niet mooier dan het was, herinneringen zijn altijd gekleurd.
Salomewinterqueen schreef op 07-09-2021 om 19:26:
[..]
Mis je ze niet dan?
Ik denk dat de meeste kinderen die hun vleugels uitslaan hun ouders so wie so stukken minder missen dan andersom. En soms is dat missen heel erg afwezig, behalve als er iets moeilijks in hun leven afspeelt. Dan vinden de meesten de koestering van thuis nog wel fijn. Dat is de normale gang van zaken. Het is echt het krijgen van een eigen leven, eigen wortels, eigen vrienden, geliefden etc. En soms na een paar jaar heeft dat een goede basis gevonden en is er weer meer ruimte voor ouders. Maar soms ook niet. Komt dat pas als ze zelf kinderen krijgen of nooit. Omdat je als volwassene merkt dat je erg anders in het leven staat, andere prioriteiten hebt, etc.
Wilgenkatje- schreef op 14-09-2021 om 13:33:
Ook al is het voorgoed anders als er partners bij komen, hun familie, eventueel kleinkinderen. Het overzichtelijke cluppie van ooit is voorbij.
Dit klopt helemaal. Jammer misschien, maar that's life. Hebben mijn eigen ouders ook mee te maken gehad en zullen mijn kinderen later ook weer ervaren. Als kinderen volwassen worden, wordt de invloed van buitenaf steeds groter.
Salomewinterqueen schreef op 08-09-2021 om 20:42:
Ik vraag ook wanneer ze thuis komen want ik hou er ook graag rekening mee. Met eten (twee zijn vegan) en met lekkere dingetjes in huis halen en zorgen dat ik er zo veel mogelijk ben dus afspraken en werk aanpassen. Maar ze kunnen heel goed last minute afzeggen of hier allerlei afspraken hebben met oud studiegenootjes dat ik ze alsnog niet zie (want dan slapen ze alleen hier)
Ik koester de momentjes dat iedereen thuis is (echt op 1 hand te tellen onderhand) zo intens dat ik er meteen familieportretten van maak en afdruk.
Wat ik ook moeilijk vind is dat de band onderling minder wordt. Ze zoeken elkaar niet zonder ons op zeg maar terwijl ze altijd heel close waren met elkaar (ze gingen samen op vakantie en op stap toen ze nog thuis woonden) Inmiddels zien ze elkaar alleen nog maar als ze toevallig tegelijkertijd thuis zijn en dat is dus nog maar zelden. Het zit wel goed hoor. Die band en de basis is hier een vanzelfsprekendheid dus daar maak ik me geen zorgen om. Alleen ik merk wel dat er wat significante dingen veranderen hier (zowel tussen ons als onderling) En ik snap ineens mijn ouders. Dat ze zo tilden aan de feestdagen en wij daar echt een broertje dood aan hadden (want die verplichting en dat het 'leuk' moest zijn dat voelde heel geforceerd en we probeerden daar dan ook jaren onderuit te komen) Maar nu mijn eigen gezin uitwaaiert ben ik ook plannen aan het maken voor kerst. En de eerste afzegging is al binnen. Die is op wintersport met de kerst
Ik vind het stil. We hoeven niet altijd van alles te ondernemen maar de levensgeluiden in huis en de slingerende schoenen en tassen. Gewoon het leven van het alledaagse. Dat mis ik. Ik kan er zo maar spontaan van in huilen uitbarsten. Gisteren lagen ze nog aan de borst en vandaag wonen ze in een stad hier ver vandaan en heb je geen idee meer hoe hun levens eruit zien. Ik wou zo graag dat we allemaal voor altijd samen konden blijven of dan tenminste bij elkaar in de buurt zouden wonen. Maar de kans zit er dik in dat er 2 op termijn nog gaan emigreren ook. In verband met hun werk en die van hun partners.
Ooit heb ik de belofte gedaan om later als iedereen groot was oppasoma te worden. Maar ik zie die droom voor later nu ook in duigen vallen. En misschien ben ik melodramatisch en stel ik me schromelijk aan. Maar ons gezin was altijd enorm hecht en ik heb letterlijk geleefd voor ze. En het lijkt ineens helemaal weg. Het is niet helemaal weg dat weet ik wel. Het is verandert. En dat is goed voor ze. Maar ik heb het er moeilijk mee. Heel moeilijk. Ik heb last van het lege nest syndroom. En ik weet zo af en toe niet waar ik het zoeken moet
Wow Salome, je hebt niet alleen last van het lege nest syndroom, je hebt voor jezelf een aantal verwachtingen gesteld waarbij je mag afvragen of die wel terecht zijn.
*familieportretten als ze eens over de vloer komen, dat komt m.i. best benauwend over; dat deed je voorheen toch ook niet.
* Plannen voor Kerst terwijl het september is. Dat is echt wel te opdringerig; geef je kinderen de ruimte zoals je dat vroeger zelf ook genomen hebt.
* Als je last hebt van de stilte, zet dan muziek op.
*aanbieden als oppas moeder; misschien willen ze dat wel helemaal niet.
Je maakt het jezelf te moeilijk door die gecreëerde verwachtingen.
Heb je last van leeg nest; ga dan wat vaker bij hen op visite.
Diyer schreef op 14-09-2021 om 13:42:
[..]
Ik denk dat de meeste kinderen die hun vleugels uitslaan hun ouders so wie so stukken minder missen dan andersom. En soms is dat missen heel erg afwezig, behalve als er iets moeilijks in hun leven afspeelt. Dan vinden de meesten de koestering van thuis nog wel fijn.
Jahaa dat klopt. Als er stront aan de knikker is, dan bellen ze. Op zich goed dat ze dat doen, altijd welkom en een luisterend oor, maar het voelt weleens jammer dat ouders verder niet zo meetellen in de vrije tijd. Vrienden en allerlei uitjes gaan voor.
Natuurlijk herkennen wij allemaal dat van vroeger. Pas jaren later ga je inzien dat bepaald gedrag voor he ouders vast niet altijd zo plezierig was; dat het best wat attenter en empathischer had gekund.
Zo is het leven.
Wilgenkatje- schreef op 14-09-2021 om 15:54:
[..]
Jahaa dat klopt. Als er stront aan de knikker is, dan bellen ze. Op zich goed dat ze dat doen, altijd welkom en een luisterend oor, maar het voelt weleens jammer dat ouders verder niet zo meetellen in de vrije tijd. Vrienden en allerlei uitjes gaan voor.
Natuurlijk herkennen wij allemaal dat van vroeger. Pas jaren later ga je inzien dat bepaald gedrag voor he ouders vast niet altijd zo plezierig was; dat het best wat attenter en empathischer had gekund.
Zo is het leven.
Zo is dat. En gelukkig is het overal zo'n beetje hetzelfde 
Salomewinterqueen: Als je je zo leeg en verdrietig voelt, omdat je je kinderen minder ziet, wordt het dan niet tijd om zelf je leven weer te gaan inrichten rond de dingen die voor jou belangrijk zijn?
Werk je? Voor hoeveel uur per week? Haal je voldoening uit je werk? Zo ja, dan kun je er misschien wat uren bij nemen? Of een andere activiteit die je altijd hebt willen doen, maar waar het nooit van is gekomen?
Het klinkt alsof het leven lange tijd heel erg veel om je kinderen heeft gedraaid en dat je dit nu moet gaan loslaten. Er zijn zoveel mooie dingen in het leven. Misschien wil je nog een reis maken? Of een ambitie achterna?
Ik denk dat het een gezonde ontwikkeling is om meer aan jezelf te gaan denken.
Maar goed, ondanksale goede adviezen en wijze raad kan het nog steeds pijnlijk zijn. Daar komt to heus wel overheen. Maar als je daar n middenin zit, is het fijner om een knuffel te krijgen dan een preek hoe je het beter moet doen.
Dus voor jou 
Het kan zeker even snijden door je hart als je zo gewend bent aan dat levendige en vanzelfsprekende gezin, wat nu plaats maakt voor lege stoelen met volwassenen met een eigen leven waar weinig tijd meer is voor de ouders. Elke fase betekent naast iets moois en goeds ook het afscheid nemen van wat was. Misschien een mooie tijd om met de herfst in aantocht een paar mooie foto albums te maken voor je kinderen en deze met kerst te geven?
En ik hoop dat je ook wat hebt aan de tips om af en toe iets te plannen. Een dagje met mam uut eten en naar een avondvoorstelling van een cabaretier oid? Het gaat wennen. Ik zit daar ook middenin : )
Salomewinterqueen schreef op 08-09-2021 om 20:42:
Ik vraag ook wanneer ze thuis komen want ik hou er ook graag rekening mee. Met eten (twee zijn vegan) en met lekkere dingetjes in huis halen en zorgen dat ik er zo veel mogelijk ben dus afspraken en werk aanpassen. Maar ze kunnen heel goed last minute afzeggen of hier allerlei afspraken hebben met oud studiegenootjes dat ik ze alsnog niet zie (want dan slapen ze alleen hier)
Ik koester de momentjes dat iedereen thuis is (echt op 1 hand te tellen onderhand) zo intens dat ik er meteen familieportretten van maak en afdruk.
Wat ik ook moeilijk vind is dat de band onderling minder wordt. Ze zoeken elkaar niet zonder ons op zeg maar terwijl ze altijd heel close waren met elkaar (ze gingen samen op vakantie en op stap toen ze nog thuis woonden) Inmiddels zien ze elkaar alleen nog maar als ze toevallig tegelijkertijd thuis zijn en dat is dus nog maar zelden. Het zit wel goed hoor. Die band en de basis is hier een vanzelfsprekendheid dus daar maak ik me geen zorgen om. Alleen ik merk wel dat er wat significante dingen veranderen hier (zowel tussen ons als onderling) En ik snap ineens mijn ouders. Dat ze zo tilden aan de feestdagen en wij daar echt een broertje dood aan hadden (want die verplichting en dat het 'leuk' moest zijn dat voelde heel geforceerd en we probeerden daar dan ook jaren onderuit te komen) Maar nu mijn eigen gezin uitwaaiert ben ik ook plannen aan het maken voor kerst. En de eerste afzegging is al binnen. Die is op wintersport met de kerst
Ik vind het stil. We hoeven niet altijd van alles te ondernemen maar de levensgeluiden in huis en de slingerende schoenen en tassen. Gewoon het leven van het alledaagse. Dat mis ik. Ik kan er zo maar spontaan van in huilen uitbarsten. Gisteren lagen ze nog aan de borst en vandaag wonen ze in een stad hier ver vandaan en heb je geen idee meer hoe hun levens eruit zien. Ik wou zo graag dat we allemaal voor altijd samen konden blijven of dan tenminste bij elkaar in de buurt zouden wonen. Maar de kans zit er dik in dat er 2 op termijn nog gaan emigreren ook. In verband met hun werk en die van hun partners.
Ooit heb ik de belofte gedaan om later als iedereen groot was oppasoma te worden. Maar ik zie die droom voor later nu ook in duigen vallen. En misschien ben ik melodramatisch en stel ik me schromelijk aan. Maar ons gezin was altijd enorm hecht en ik heb letterlijk geleefd voor ze. En het lijkt ineens helemaal weg. Het is niet helemaal weg dat weet ik wel. Het is verandert. En dat is goed voor ze. Maar ik heb het er moeilijk mee. Heel moeilijk. Ik heb last van het lege nest syndroom. En ik weet zo af en toe niet waar ik het zoeken moet
Dit klinkt echt niet gezond. Kun je het niet eens vanuit hun kant bekijken?