Ten einde raad
Vanwege herkenbaarheid zal ik wat feiten verdraaien. Ben getrouwd, 2 kinderen, 1 van 19, 1 van 15. Om de oudste en haar vader gaat dit topic. Ze heeft ruim een jaar geleden diagnose add gekregen, net als haar vader een jaar of 10 geleden. Schoolloopbaan van dochter gaat al jaren met horten en stoten en ze heeft haar havo diploma gehaald. Heeft een jaar hbo gedaan maar dat heeft ze niet gehaald. Toen ze ons vertelde dat ze het niet zou halen hebben we gezegd dat ze dit jaar dan maar moest werken, zo goed als fulltime. Mocht ook deels vrijwilligerswerk zijn, en evt iets waar haar interesse/hobby was. Maar niet de hele dag op bed/in huis hangen en ook kostgeld betalen (wat wij opsparen voor haar, voor later). En nu zijn we maanden verder en is het vinden van een baan niet gelukt, ze heeft wel wat gedaan, maar kon dan toch niet blijven..is toch nog heel veel thuis. Er komt zonder aansporing van mijn kant weinig uit. Ook weet ze nog niet wat ze verder wil.
Mijn man kan hier helemaal niet tegen, die maakt zich er enorm druk om, is er erg boos en overstuur over. Doet dat niet naar haar, maar naar mij.
Ik baal ook van de situatie, maar ik hoor eigenlijk van een boel mensen dezelfde ervaring met pubers van die leeftijd. Ik denk: het is allemaal heel frustrerend en rot maar het kwartje moet bij mijn dochter valen en tot die tijd zal ik haar op alle mogelijke manieren ondersteunen en soms ook wel wat dwingender zijn. Het komt uiteindelijk goed, voor mijn gemoedsrust moet ik het maar een beetje loslaten, ze is niet verslaafd, steelt niet, etc.
Man vindt dat ik niet streng genoeg ben naar dochter toe, hij vindt dat er consequenties moeten komen voor haar luie gedrag.
En nu zitten we in een impasse, ik zit tussen dochter en man in en ik begin er mentaal aan onderdoor te gaan, en begin het ook lichamelijk te merken.
Ik heb aan man therapie voorgesteld voor ons, om samen er uit te komen, maar dat ziet hij niet zitten.
Oudste is 19, dus geen puber meer maar volwassen vrouw. Ik ben team man, studeren of werken en je hebt zelfs vrijwilligerswerk voorgesteld. Niets te vinden is onzin. Mss maar eens voorrekenen wat ze aan kostgeld kan betalen.
Jullie in therapie omdat oudste volwassen kind iets niet wil vind ik niet kloppen
(jaren geleden ook zoiets gehad toen met mijn oudste, dus ja ik ben streng)
Maar wat kan ik meer dan helpen met aandragen van vacatures en bieden van hulp? Haar uit haar kamer trekken en op de stoep zetten?
En die therapie stelde ik voor omdat mijn man en ik tijdens een discussie in een patroon schieten en niet meer naar elkaar luisteren. Hij vindt mij te slap en ik vind hem te streng, kort gezegd.
Tja je kunt ze niet haar kamer uitsleuren natuurlijk. Maar neem aan dat ze een telefoon heeft? Kleding, make'up, verzorgingsprodukten? Keertje op stap wil gaan?
Daat heeft ze geld voor nodig, en om geld te hebben moet je werken. Dus ik zou zeggen, jij niet werken? Dan ga ik niks meer faciliteren. En dan zorg je maat piekfijn voor je eigen spullen en kleding. Je kan met ons mee-eten wat de pot schaft maar ik ga niks speciaals meer in huis halen voor je.
Wel makkelijk zo natuurlijk bij Hotel mama.
Ik vraag me weleens af hoe "pubers" met ADD/ADHD dat toch vroeger deden, een jaar of 50 geleden. Kan me niet voorstellen dat dit vaak voorkwam, maar tegenwoordig lees ik het echt veel meer. En zie ik het ook veel meer in mijn (werk)omgeving.
Hier de reactie van mijn dochter van 23:
----
Eigenlijk denk ik dat een jaartje werken totaal niet de oplossing is voor je dochter. Ze heeft nog niet besloten welke kant ze op wil met haar leven of welk vakgebied ze in wil; zo’n baantje gaat dus waarschijnlijk een bijbaantje zijn dat los staat van de rest van haar leven en daarna gaat ze weer studeren, waarbij het geld dus ook snel op zal zijn. Ik snap dus goed dat ze niet gemotiveerd is; pubers en jongvolwassenen willen ergens naartoe leven, een doel hebben. Niet een jaar vullen om daarna weer ‘verder’ te gaan.
Ik denk dat jouw manier, veel empathie tonen en proberen te helpen hieruit te komen, de beste is. Je kan aan haar vragen wat ze het liefst wil bereiken dit jaar: de juiste studie vinden bijvoorbeeld, of een hobby vinden die het allemaal de moeite waard maakt. Ook kan je misschien uitleggen tot op welke leeftijd ze financiële steun gaat krijgen; misschien is dat een prikkel om aanstaande zomer weer te gaan studeren.
Succes!
Ik heb ook zo’n exemplaar, 20 inmiddels. Ze is heel gezellig, ontspannen en doet geregeld iets in het huishouden. Dat is dus wel een groot verschil met haar laatste schooljaren. Ik moet zeggen dat ik het inmiddels ook wel een beetje tijd vind dat ze in actie komt. Scheelt wel dat ik geen man heb die er wat van kan vinden. Haar vader staat er net zo in als jouw man, maar daar ben ik niet mee samen.
Dat werk mag natuurlijk wel met een toekomstig vakgebied te maken hebben, maar hoeft niet. Het gaat erom dat ze daginvulling heeft, kennis en ervaring opdoet, leert met collega's te werken. Wat ze wel en niet leuk vindt. Een zakcentje kan sparen en een deel kan bijdragen aan het huishouden. (Wij zetten het kostgeld apart voor haar).
Maar er zit een kop op, want iets als 'vakkenvullen' daar voelt ze zich te goed voor.
Wij hebben ook zo met onze zoon gezeten. Gelukkig heeft hij (23) nu eindelijk een eigen plekje (veel ruzie en weglopen thuis) en voelt hij de noodzaak om te werken blijkbaar meer, hij heeft sinds twee weken een baan.
Productiewerk, who cares.
Het betaalt. Hopelijk wordt hij niet in no-time weggeschopt, wat bij sommige stages wel lukte...
Poezenmeisje schreef op 11-11-2025 om 21:24:
Wij hebben ook zo met onze zoon gezeten. Gelukkig heeft hij (23) nu eindelijk een eigen plekje (veel ruzie en weglopen thuis) en voelt hij de noodzaak om te werken blijkbaar meer, hij heeft sinds twee weken een baan.
Productiewerk, who cares.
Het betaalt. Hopelijk wordt hij niet in no-time weggeschopt, wat bij sommige stages wel lukte...
En hoe is hij er dan uit gekropen?
Miraval schreef op 11-11-2025 om 20:56:
Ik vraag me weleens af hoe "pubers" met ADD/ADHD dat toch vroeger deden, een jaar of 50 geleden. Kan me niet voorstellen dat dit vaak voorkwam, maar tegenwoordig lees ik het echt veel meer. En zie ik het ook veel meer in mijn (werk)omgeving.
Ik was voor 55 jaar terug zo een puber. Een schop onder je kont kon je krijgen, je moest aan het werk,als 15 jarige.
Resultaat, waren een hele beroerde jaren , 13 baantjes in een paar jaar tijd. Vast werk heb ik eigenlijk amper gehad.
Pas toen ik 40 was, had ik het geduld om een opleiding te gaan volgen. heb nog jaren gewerkt als verzorgende. Ik ben nu met pensioen, nog steeds bezig met hobby’s , ben zelfs weer gaan werken. Ja, weer in de zorg, maar nu meer als begeleiding.
Pas op je 25e is je brein een beetje (met nadruk op beetje) uitgerijpt. Zéker bij jongeren waar wat mee is zoals ADD en ASS. Je man wil te veel, te snel. Dat overziet ze niet. Ga/blijf naast je kind staan ipv er tegenover. Je ouders zouden je reddingsboei moeten zijn, je anker. Niet degene die een gat in je boot slaat in de hoop dat je vanzelf leert zwemmen als ie zinkt…
Wat zijn de dingen waar ze warm voor loopt? Zoek in die richting een baan. En liefst iets met wat uitdaging want als een ADD’er zich verveelt is het enorm moeilijk om aangehaakt en gemotiveerd te blijven.
Ze is niet meer leerplichtig, heeft een startkwalificatie. Prachtige uitgangspositie om te gaan ontdekken wat ze verder wil in het leven.
Ik wens haar een werkplek waar ze haar zíen, haar de ruimte geven om zichzelf te ontdekken en ontwikkelen. Op haar eigen tempo en eigen manier komt ze er echt! Straal vertrouwen uit in haar. Dat werkt 1000 keer beter dan proberen te dwingen tot iets.
Mijn beide kinderen wisten op hun 23e pas een beetje wat ze wilden en zijn toen allebei een hbo opleiding gaan doen die bij ze past. Who cares? Het zijn heerlijke kinderen waar ik enorm trots op ben, ook al volgen ze een langere weg dan veel mensen wenselijk vinden.
Ik gooi hem er weer eens in: lees je in in Geweldloos verzet / Nieuwe Autoriteit / Verbindend gezag (allemaal verschillende namen voor dezelfde methodiek), en dan vooral om ervoor te zorgen dat jij en jouw man niet uit elkaar drijven. Want jullie dreigen op jullie eigen eiland te belanden, terwijl je alleen grenzen kunt stellen als je dat vanuit verbinding doet. Streng en boos foeteren is geen oplossing, daar wordt de relatie met dochter alleen maar slechter van. Helemaal geen grenzen stellen werkt ook niet, maar deze methode biedt handvatten voor hoe je dat doet (choose your battles, en vanuit verbinding).
Dat gezegd hebbende: mijn jongste zoon, zónder ADD, gaat nu zijn tweede tussenjaar in, en er begint nu wat meer beweging in te komen. Hij deed heus niet niks, maar ook echt niet fulltime werken. Uiteindelijk, met wat geduld, is hij nu toch in beweging gekomen. Mijn oudste zoon, mét ADD, heeft een veel lastiger periode gehad. En ook nu hij wel een fulltime baan heeft, loopt hij regelmatig nog tegen zijn aandachtsproblemen aan. Ik vind het soms echt schrijnend om te lezen dat veel volwassenen toch nog denken dat het gewoon lui gedrag is. Natuurlijk zijn (alle) pubers en jongvolwassenen weleens lui, maar een diagnose ADD betekent gewoon ook echt dat dit soort dingen lastiger zijn.
En die ADD-ers van 50 jaar geleden leefden in een totaal andere maatschappij met veel minder overload aan informatie, minder (verlammend hoeveelheden) mogelijkheden en minder complexiteit. Er wordt op andere vlakken echt veel meer gevraagd van jongvolwassenen in deze tijd, met al die digitale systemen. Je zou misschien wel kunnen stellen dat onze huidige maatschappij en hoe die is ingericht ervoor zorgt dat bepaalde kwetsbaarheden eerder tot een stoornis zoals ADHD zijn gaan leiden dan vroeger. Dus die vergelijking vind ik echt mank gaan.
En: een diagnose zegt alleen dat er op een bepaald vlak problemen zijn. Heeft ze daar ook hulp en ondersteuning voor? Medicatie, psycho-educatie of therapie?
In plaats van haar een schop onder haar kont te willen geven zou je man trots op haar moeten zijn. Ze heeft blijkbaar 18!jaar op haar tenen moeten lopen en tóch dat diploma behaald! Dat verdient applaus, geen straf.
Jonagold schreef op 11-11-2025 om 22:35:
Pas op je 25e is je brein een beetje (met nadruk op beetje) uitgerijpt. Zéker bij jongeren waar wat mee is zoals ADD en ASS. Je man wil te veel, te snel. Dat overziet ze niet. Ga/blijf naast je kind staan ipv er tegenover. Je ouders zouden je reddingsboei moeten zijn, je anker. Niet degene die een gat in je boot slaat in de hoop dat je vanzelf leert zwemmen als ie zinkt…
Wat zijn de dingen waar ze warm voor loopt? Zoek in die richting een baan. En liefst iets met wat uitdaging want als een ADD’er zich verveelt is het enorm moeilijk om aangehaakt en gemotiveerd te blijven.
Ze is niet meer leerplichtig, heeft een startkwalificatie. Prachtige uitgangspositie om te gaan ontdekken wat ze verder wil in het leven.
Ik wens haar een werkplek waar ze haar zíen, haar de ruimte geven om zichzelf te ontdekken en ontwikkelen. Op haar eigen tempo en eigen manier komt ze er echt! Straal vertrouwen uit in haar. Dat werkt 1000 keer beter dan proberen te dwingen tot iets.
Mijn beide kinderen wisten op hun 23e pas een beetje wat ze wilden en zijn toen allebei een hbo opleiding gaan doen die bij ze past. Who cares? Het zijn heerlijke kinderen waar ik enorm trots op ben, ook al volgen ze een langere weg dan veel mensen wenselijk vinden.
Hier ben ik het ook helemaal mee eens. What's the rush?
Kopjesoep01 schreef op 11-11-2025 om 21:35:
[..]
En hoe is hij er dan uit gekropen?
Na bijna vijf jaar op de wachtlijst een ieniemienie appartementje van de woningbouw.
Hij heeft maandenlang op campings gezeten in een klein tentje, thuis was het geen doen meer. Constant ruzie.