Ten einde raad
Vanwege herkenbaarheid zal ik wat feiten verdraaien. Ben getrouwd, 2 kinderen, 1 van 19, 1 van 15. Om de oudste en haar vader gaat dit topic. Ze heeft ruim een jaar geleden diagnose add gekregen, net als haar vader een jaar of 10 geleden. Schoolloopbaan van dochter gaat al jaren met horten en stoten en ze heeft haar havo diploma gehaald. Heeft een jaar hbo gedaan maar dat heeft ze niet gehaald. Toen ze ons vertelde dat ze het niet zou halen hebben we gezegd dat ze dit jaar dan maar moest werken, zo goed als fulltime. Mocht ook deels vrijwilligerswerk zijn, en evt iets waar haar interesse/hobby was. Maar niet de hele dag op bed/in huis hangen en ook kostgeld betalen (wat wij opsparen voor haar, voor later). En nu zijn we maanden verder en is het vinden van een baan niet gelukt, ze heeft wel wat gedaan, maar kon dan toch niet blijven..is toch nog heel veel thuis. Er komt zonder aansporing van mijn kant weinig uit. Ook weet ze nog niet wat ze verder wil.
Mijn man kan hier helemaal niet tegen, die maakt zich er enorm druk om, is er erg boos en overstuur over. Doet dat niet naar haar, maar naar mij.
Ik baal ook van de situatie, maar ik hoor eigenlijk van een boel mensen dezelfde ervaring met pubers van die leeftijd. Ik denk: het is allemaal heel frustrerend en rot maar het kwartje moet bij mijn dochter valen en tot die tijd zal ik haar op alle mogelijke manieren ondersteunen en soms ook wel wat dwingender zijn. Het komt uiteindelijk goed, voor mijn gemoedsrust moet ik het maar een beetje loslaten, ze is niet verslaafd, steelt niet, etc.
Man vindt dat ik niet streng genoeg ben naar dochter toe, hij vindt dat er consequenties moeten komen voor haar luie gedrag.
En nu zitten we in een impasse, ik zit tussen dochter en man in en ik begin er mentaal aan onderdoor te gaan, en begin het ook lichamelijk te merken.
Ik heb aan man therapie voorgesteld voor ons, om samen er uit te komen, maar dat ziet hij niet zitten.
Misschien dat dit topic je wat positieve energie kan geven
https://www.viafora.nl/forum/7-jongvolwassen/uit-huis-en-mogelijk-ass
Persoonlijk zou ik heel erg slecht tegen de - vakkenvullen is me te min -houding kunnen. Dus ik snap je man wel een beetje.
Maar wat ik me vooral afvraag:
Hoe komt ze nu aan haar geld? Heeft ze geen geld nodig om op stap te gaan, nieuwe kleren te kopen of af en toe iets leuks te doen?
Zou wwoof iets voor haar zijn? Wwoof heeft een heel netwerk aan boerderijen over de hele wereld, incl Nederland en de rest van europa waar je kunt meehelpen en in ruil daarvoor krijg je kost en inwoning daar. Je kunt ervaring opdoen, ontmoet vaak verschillende mensen. Het geeft veel mogelijkheden om wereldse ervaring op te doen.
https://wwoofinternational.org/
Why do I do all the thinking?
Why do you do all the work?
Is it 'cause I think I'm dyin'
When I'm workin' as a clerk?
I'm swimming into deep water
Would you help me one more time?
I'm tryin' all my best to keep live goin'
I'm swimming into deep water
Would you help me one more time?
I'm drowning but I'd like to stay around
'round for a while
Etc. https://genius.com/Don-rosenbaum-swimming-into-deep-water-lyrics
Het liedje zal wel ergens te vinden zijn. Hij was van de boomers- of gen X generatie. Opgevoed in toenemende welvaart.
https://youngworks.nl/blog/de-generatietijdlijn-van-boomer-tot-generatie-z/
Uit je verhaal is me niet duidelijk wat het probleem is. De situatie van "thuis blijven" kwam in mijn adolescentie niet voor. Die keuzemogelijkheid bestond niet. Maakte ook niet uit wat je ervan vond: je moest gewoon werken, hetzij aan een studie, hetzij bij een baas voor geld. Omdat er toch geen ontsnappingsmogelijkheid was ging je voor de enig mogelijke optie.
Dus ik zou me erop richten uit te vinden waarom ze niet wil werken. Kan ze niks? Wil ze niks? Hoeft ze niks? Zijn andere dingen leuker? Is ze depressief.? Droomt ze ergens anders van of zelfs dat niet meer? Houdt ze meer van haar bed of ligt ze alleen maar in bed omdat er verder niets leuk is?
Het valt me op dat je man vindt dat JIJ niet streng genoeg bent terwijl hijzelf er geen moeite mee heeft om de verbinding en relatie met z’n dochter op de spits te drijven met z’n boosheid. Dat klinkt me niet echt reflectief in de oren, dus ik snap jouw wens voor therapie wel. Het is ook niet jouw dochter die de spanningen veroorzaakt thuis maar jouw man. Dat je hier om hulp komt vragen om jouw houding en die van je dochter te legitimeren (richting je man vermoed ik) is daarvoor ook exemplarisch.
Je dochter is hier echt het probleem niet. Ze volgt een route die niet de geijkte route is, maar ook geen vreemde voor pubers. Daarbij: ze glijdt niet af naar verslaving of criminaliteit dus ze lijkt voor zichzelf echt wel verstandige beslissingen te nemen. Waarom kan je man haar dan die ruimte niet geven? Sterker nog, waarom vindt je man het nodig om jou erop aan te vallen dat jij dat wel doet?
het probleem zit bij je man TO, niet bij jou of je dochter.
Hoe doe je dat dan? Een jongvolwassen kind met 0 motivatie aan het werk zetten?
Ik ken(de) er een paar. Zij zijn hun ouders niet tot last. Redelijk sociaal en best gezellig in huis. Werken voor geld is geen motivatie want geen dure hobby's of kledingwensen. Je kunt je kind dan vast het leven thuis zuur maken, maar ja, of dat is wat je wilt? En welke werkgever wil een ongemotiveerde werknemer?
er.is.maar.1.Pino schreef op 12-11-2025 om 07:13:
Het valt me op dat je man vindt dat JIJ niet streng genoeg bent terwijl hijzelf er geen moeite mee heeft om de verbinding en relatie met z’n dochter op de spits te drijven met z’n boosheid. Dat klinkt me niet echt reflectief in de oren, dus ik snap jouw wens voor therapie wel. Het is ook niet jouw dochter die de spanningen veroorzaakt thuis maar jouw man. Dat je hier om hulp komt vragen om jouw houding en die van je dochter te legitimeren (richting je man vermoed ik) is daarvoor ook exemplarisch.
Je dochter is hier echt het probleem niet. Ze volgt een route die niet de geijkte route is, maar ook geen vreemde voor pubers. Daarbij: ze glijdt niet af naar verslaving of criminaliteit dus ze lijkt voor zichzelf echt wel verstandige beslissingen te nemen. Waarom kan je man haar dan die ruimte niet geven? Sterker nog, waarom vindt je man het nodig om jou erop aan te vallen dat jij dat wel doet?
het probleem zit bij je man TO, niet bij jou of je dochter.
Dit!
Je schrijft dat je er wel oke mee bent dat dochter in deze fase zit. Man die is het er niet mee eens en zet jou in om het te "fiksen".
Als hij nou eens zelf in gesprek gaat met dochter? Jij doet wat jij kan op jouw manier en dan moet hij het maar op zijn manier doen met dochter.
Waar sta jij?
TrefleQ schreef op 12-11-2025 om 07:25:
Hoe doe je dat dan? Een jongvolwassen kind met 0 motivatie aan het werk zetten?
Ik ken(de) er een paar. Zij zijn hun ouders niet tot last. Redelijk sociaal en best gezellig in huis. Werken voor geld is geen motivatie want geen dure hobby's of kledingwensen. Je kunt je kind dan vast het leven thuis zuur maken, maar ja, of dat is wat je wilt? En welke werkgever wil een ongemotiveerde werknemer?
Werken voor geld is geen motivatie? Dan wordt het tijd dat ze hun eigen boterhammen gaan betalen. Met gezonde jongvolwassenen blijven pamperen schiet je niets op. Welke werkgever slaat nou aan op een leeg cv? Dan kunnen ze maar beter toch 'iets' hebben gedaan.
TrefleQ schreef op 12-11-2025 om 07:25:
Hoe doe je dat dan? Een jongvolwassen kind met 0 motivatie aan het werk zetten?
Ik ken(de) er een paar. Zij zijn hun ouders niet tot last. Redelijk sociaal en best gezellig in huis. Werken voor geld is geen motivatie want geen dure hobby's of kledingwensen. Je kunt je kind dan vast het leven thuis zuur maken, maar ja, of dat is wat je wilt? En welke werkgever wil een ongemotiveerde werknemer?
Ik vind het ergens ik wel bij de opvoeding horen om kinderen die verantwoordelijkheid aan te leren. Dus ik persoonlijk zou heel veel moeite hebben met dit gedrag. Kan je niet naar school, ga je werken, vind je geen baan dan doe je het huishouden maar, of richt je je op sport, of loop uren met de honden, of volg therapie maar doe niet niks. Ik zou dan de financiële kan wel dichtdraaien. Ik zie dat niet als het leven zuur maken maar oorzaak gevolg leren.
'Ze heeft ruim een jaar geleden diagnose add gekregen, net als haar vader
een jaar of 10 geleden.'
Misschien eerst maar eens een gesprek met vader: wat was de aanleiding voor hem om tien jaar geleden onderzoek te laten doen en de diagnose ADHD te krijgen? Waar liep hij tegenaan? Wat vindt hij van die diagnose? Herkent hij iets in zijn dochter? Hoe is hij zelf begonnen met werk? Is hij niet aan te spreken als 'ervaringsdeskundige'? Misschien kunnen ze samen iets doen waar ze samen wat aan hebben, iets op het gebied van sport of een hobby.
'Schoolloopbaan van dochter gaat al jaren met horten en stoten en ze heeft haar havo diploma gehaald. Heeft een jaar hbo gedaan maar dat heeft ze niet gehaald.' HAVO was al lastig, dat de overgang naar HBO dan niet lukt is niet verbazingwekkend. Het klinkt alsof ze al erg lang op haar tenen heeft gelopen. Dat is niet vol te houden. Hebben jullie ook gekeken naar MBO? Straks komen de open dagen er weer aan. Ik zou me oriënteren op het MBO. Eventueel een beroepskeuzetest doen. Er zijn ook online veel van die testen te vinden. Dat kun je samen met haar doen.
TrefleQ schreef op 12-11-2025 om 07:25:
Hoe doe je dat dan? Een jongvolwassen kind met 0 motivatie aan het werk zetten?
Ik ken(de) er een paar. Zij zijn hun ouders niet tot last. Redelijk sociaal en best gezellig in huis. Werken voor geld is geen motivatie want geen dure hobby's of kledingwensen. Je kunt je kind dan vast het leven thuis zuur maken, maar ja, of dat is wat je wilt? En welke werkgever wil een ongemotiveerde werknemer?
Maar ze eten en wonen toch ook? Dat kost niets?
Evaluna schreef op 12-11-2025 om 07:46:
[..]
Dit!
Je schrijft dat je er wel oke mee bent dat dochter in deze fase zit. Man die is het er niet mee eens en zet jou in om het te "fiksen".
Als hij nou eens zelf in gesprek gaat met dochter? Jij doet wat jij kan op jouw manier en dan moet hij het maar op zijn manier doen met dochter.
Waar sta jij?
Ikzelf zou het niet accepteren dat mijn man de hele tijd boos is op dochter, omdat ze niet genoeg haar best doet in zijn ogen.
To, ik denk dat je je poot stijf moet houden. Of jullie gaan samen in therapie om weer op één lijn te komen of ..... Op de stippellijn moet een consequentie maar ik kan niet goed voor jou invullen wat die consequentie dan is
Ik zou ook een evt. verborgen optie van sociale angst, faalangst en veel fouten in het werk door deze problemen onderzoeken. Niet iedereen zegt dat tegen zijn ouders en niet iedereen is zich bewust daarvan.
En fibromyalgie, dat is ook iets wat zich in de verborgenheid afspeelt.
-Augusta- schreef op 11-11-2025 om 21:09:
Hier de reactie van mijn dochter van 23:
----
Eigenlijk denk ik dat een jaartje werken totaal niet de oplossing is voor je dochter. Ze heeft nog niet besloten welke kant ze op wil met haar leven of welk vakgebied ze in wil; zo’n baantje gaat dus waarschijnlijk een bijbaantje zijn dat los staat van de rest van haar leven en daarna gaat ze weer studeren, waarbij het geld dus ook snel op zal zijn. Ik snap dus goed dat ze niet gemotiveerd is; pubers en jongvolwassenen willen ergens naartoe leven, een doel hebben. Niet een jaar vullen om daarna weer ‘verder’ te gaan.
Ik denk dat jouw manier, veel empathie tonen en proberen te helpen hieruit te komen, de beste is. Je kan aan haar vragen wat ze het liefst wil bereiken dit jaar: de juiste studie vinden bijvoorbeeld, of een hobby vinden die het allemaal de moeite waard maakt. Ook kan je misschien uitleggen tot op welke leeftijd ze financiële steun gaat krijgen; misschien is dat een prikkel om aanstaande zomer weer te gaan studeren.
Succes!
Sja, dat is iemand van dezelfde sneeuwvlokjesgeneratie… Soms heb je niks te willen hè.
Er is echt niks mis met een jaartje 20u per week (fulltime hoeft niet) bij een supermarkt te werken. Daarnaast heb je dan nog tijd om te ontspannen, uit te zoeken wat passend is, dit kan ook mbo zijn (open dagen zijn bij ons in Groningen vandaag).
Heeft ze wel psycho-educatie voor haar add gehad? (Add is geen officiële diagnose meer, wel adhd type 1 trouwens). Zo niet, dan zou ik daar ook nog op inzetten.
Daarnaast is er wellicht iets mogelijk bij het ROC bij jullie in de buurt. Veel ROC’s hebben de mogelijkheid voor een oriëntatietraject waarbij ze je helpen om uit te vinden wat wel passend is. Een van mijn dochters heeft dit gedaan toen ze met haar opleiding stopte.
Dat is vaak een week of 6-10 en daarbij gaan ze beroepenoriëntatie doen, sporten, leuke dingen en als ze een richting weten kunnen ze daar evt ook in februari instromen. Evt kan MBO ook een opstap zijn om iets verder te rijpen en dan kan HBO altijd nog.
Ik heb veel leerlingen gehad die van MBO echt veel gelukkiger werden.
Ik heb thuis drie add’ers zitten, of nou ja, de oudste is de deur al een tijd uit.
Hij was op zijn 19e niet te handhaven vanwege de labberkakhouding. En na een paar jaar zei hij: het was echt goed om mij op mijn bek te laten gaan en dwingen iets te gaan doen want anders zat ik nog steeds op de bank.
Een add’er blijft heel erg in het hoofd. Is daar heel druk met overdenken maar komt moeilijk tot stappen en is heel erg uitstellerig. Ze hebben je soms nodig om de stappen samen mee te zetten, maar ook haalbare grenzen en doelen stellen.
En dagbesteding is belangrijk want anders zakken ze alleen maar weg.