Wat laat je inwonende jong volwassenen wel en niet doen?

MMcGonagall schreef op 07-11-2022 om 07:55:

De meeste huishoudelijke hulpen verschonen wel bedden hoor.

Dat is niet echt standaard hoor, de meeste maken alleen schoon en doen niet de was en de strijk.

Hier ook nog een volwassen kind thuis, geen relatie. Kind werkt fulltime. Een hhulp voor 3 uurtjes in de twee weken.
Was en bedden verschonen doen wij zelf. De dag voor hulp komt vraag ik kind om zijn kamer zodanig op te ruimen dat hulp kan stoffen en stofzuigen. 
Verder betaal ik hulp niet om de rotzooi van kind op te ruimen. Dag voor hulp komt kijk ik even hoe de kamer van kind eruit ziet.
Als hulp er niet fatsoenlijk bij kan dan slaat zij zijn kamer over.
Wel een beetje een dilemma, huis netjes aan de kant maar dus één kamer waar het nog steeds een zooitje is. Jammer dan, ik betaal de hulp niet om de zooi van kind op te ruimen.
Hij kookt wel regelmatig. De een kookt en de ander ruimt de vaatwasser in en uit. 
Onlangs nog het kostgeld verhoogd omdat de energiekosten hier ook de pan uit rijzen. 

Ik vraag me toch af of het hier nou eigenlijk wel om die jongeman draait. Wil je nou echt een conflict met je partner op de spits drijven omdat die zijn ADD-zoon de duimschroeven niet aandraait mbt het huishouden? En dan verschoont hij straks zijn bed helemaal niet en ligt zijn hele vloer bezaaid met vuile kleding en moet zijn vader daaraan gaan trekken? Zou ik helemaal geen trek in hebben met 25. Dit zal een pragmatische oplossing zijn, vermoed ik. Er zal ook een voorgeschiedenis zijn met dit kind. 
Er is tussen de partners al herhaaldelijk over gesproken. Als je nu doorgaat, wordt het een echt conflict, tussen de partners. Want in wezen erger je je aan je partner, vind je hem als vader tekortschieten en beschuldig je hem ervan een lamzak van een zoon af te leveren. Zal gezellig worden in huis. Als het echt een breekpunt voor je is, moet je het natuurlijk doen maar dat zou ik wonderlijk vinden. Je hebt er in feite nauwelijks echt last van. Het ergert je alleen, je vindt er van alles van en je kunt niet loslaten dat je gelijk hebt. Het zou zomaar kunnen dat jouw ergernis nog veel heviger wordt als die zoon besluit zijn bed dan gewoon niet te verschonen en zijn kleding niet te wassen en de muffe walmen uit zijn kamer jouw overloop op komen drijven. Ik zou dat stuk dus loslaten en gewoon vaders lijn volgen. Ik zou wel inzetten op af en toe iets voor het gezamenlijke doen: boodschappen of koken of in de tuin werken oid, dat is veel voelbaarder een bijdrage aan het collectief. Jij denkt nu misschien dat het klaar is als de hulp stopt in de kamer van die jongen. Maar met een beetje pech begint de ellende dan pas echt.  

MamaE schreef op 06-11-2022 om 23:33:

Maar dingen als een was draaien, bed verschonen etc. dat kan echt elk normaal functionerend mens, ook als er sprake is van ADD of iets dat daar op lijkt. 

Dit is echt zo’n grote bullshit, dat dat altijd ‘gewoon kan’. Als er sprake is van ADD zou het heel goed kunnen zijn dat deze jongeman niet helemaal een ‘normaal functionerend mens’ is. Het gaat in een ander draadje over de druk om mee te draaien en dat je je daar toch best van kunt losmaken als dat niet helemaal lukt. Maar in dit draadje is de ADD niet belangrijk en moet hij het allemaal maar gewoon kunnen. Terwijl het de vraag is of dat klopt. Ik vind dat er veel te makkelijk over die mogelijke ADD wordt heengestapt, alsof het er niet toe zou hoeven doen. Maar zo werkt het niet voor veel ADD-ers. Of het inschakelen van een huishoudelijke hulp daarvoor een oplossing is, daar kun je over van mening verschillen. Dat zou ik als ouder ook niet zo gauw doen. Maar deze vader doet dat wel. En het is wel een manier om grip te houden op de chaos. Waarschijnlijk de manier die het minste energie kost. Misschien zou jij het anders doen als het jouw kind was. En misschien zou dat zijn vruchten afwerpen. Of misschien niet en zou je erachter komen dat het uitputtend is om daar keer op keer op keer energie in te moeten steken. 

TO ik denk dat je je moet afvragen hoeveel er valt te winnen met deze discussie. Intrinsieke motivatie gaat waarschijnlijk inderdaad niet komen, maar als het in hem zit om het te kunnen komt het er waarschijnlijk wel uit als hij op zichzelf woont. Als hij door zijn add kenmerken er nu moeite mee heeft, gaat dat in de toekomst niet veranderen, ook niet als hij die dingen nu wel zou moeten doen. Je eigen huishouden structureren is namelijk nog een flinke stap moeilijker dan dat.

Deze discussie zorgt voor jullie vooral voor extra irritatie en die zal blijven als geen van beiden toegeeft. Ik zou het dan ook zelf laten rusten waarschijnlijk. Waar ik waarschijnlijk wel het gesprek over zou aangaan is dat jullie nu dus eigenlijk betalen om dingen voor hem te laten doen die de huishoudster niet voor jullie doet. Ze levert dus een extra dienst, omdat hij die dingen niet doet. Ik zou om die reden eventueel wel vragen om een bijdrage aan de kosten daarvan.

Overigens ben ik zelf wel voorstander van meehelpen in het huishouden. Bij ons was dat heel normaal en ik ben er niet slechter van geworden, al heeft het me weinig geholpen met mijn eigen huishouden daarna. Maar als je zo lijnrecht tegenover elkaar staat op dit gebied, moet je je afvragen of die discussie het waard is.

Je kunt iemand best op weg helpen om bepaalde taken te organiseren, maar door iemand alles uit handen nemen leert diegene het nooit zelf.
Ik heb echt moeite met de verwachtingen op nul te zetten zodra er sprake is van een diagnose. Deze jongeman moet ook een keer zelfstandig gaan leven. Voor huishouden kun je dan iemand inhuren. Maar op je werk zijn er ook verwachtingen, er moeten boodschappen gedaan worden, gekookt worden, afwassen/vaatwasser in en uit ruimen. Je kan niet verwachten dat dat je hele leven voor jou wordt gedaan omdat je een diagnose hebt. 

Als het je echt zo stoort dan zou ik niet de stiefzoon zelf aanspreken maar wél je partner. Wat wil hij zoon (nog) meegeven/leren voordat hij het huis uit gaat? Want je voedt nu misschien een jongen op die straks redelijk onzelfstandig samen gaat wonen en verwacht dat de dingen door zijn vrouw/man/vriendin/de schoonmaakster gedaan gaan worden? Tenzij hij op zichzelf gaat wonen (wat tegenwoordig bijna niet meer te betalen is) dan gaat hij het echt alsnog wel leren.
Het is denk ik wel leuk als hij leert koken bijvoorbeeld, en in ieder geval wéét wat er bij een huishouden komt kijken, hoe je wast, droogt en strijkt. Dus dat alleen zijn was wordt gedaan en bed wordt opgemaakt, is best eigenaardig. Wordt er dus alleen één wasje gedaan voor zijn beddengoed? Misschien dat als eerste overleggen en afschaffen. Dan kan de schoonmaakster in die tijd andere dingen doen die voor het hele huishouden handig zijn en zoon leert bed afhalen en opmaken (win-win)
Maar ik zou dit dus wel allemaal bij zijn vader neerleggen, hij moet dit regelen.
En, omdat jullie samen in een huis wonen, is het dan niet leuk als hij 1x per week gaat koken? 

Een inwonende jong volwassen student van 25....is volgens mij geen jong volwassene meer dat is mer een jaar of 22 wel voorbij. Deze inwonende volwassene kan dus gewoon bijdragen aan het huishouden zoals elke andere volwassene bijdraagt aan het huishouden.

Lekker alle klussen verdelen en de eigen kamers voor jezelf laten. Was doen (incl ophangen en strijken) als de gezamelijke mand vol is, koken als je de eerste bent die thuis is, afwassen als een ander al heeft gekookt. Eens in de zoveel tijd even de ramen lappen. 

Ik ben ook traag geweest met zoon aan het werk te zetten, hij wilde niets, vond alles stom en ik had geen ruggengraat en argumenten om het door te zetten.
Maar op een gegeven moment, rond zijn 20e kwam er toch beweging in. Omdat ik één dag in de week laat thuis was, 'moest' hij op die dag koken. En dat ging na wat sputteren goed.(voordeel was wel dat ik er gewoon niet was, tijdens het koken)  Ik had een paar recepten heel uitgebreid uitgeschreven die zijn favorieten waren (niet meteen 'zoek het maar zelf uit' want dan zou het niets geworden zijn) en hij heeft nu een repertoire van 5 menu's. En ineens kwam er meer actie (uit zichzelf ook nog)
Hij doet nu 1x per week een was (de witte) ik doe de donkere (wij wassen maar 2-3 trommels per week) Hij snoeit de tuin (en samen ruimen we op). Hij regelt zijn eigen bed (opmaken, afhalen, wassen) en stofzuigt de bovenverdieping (en ik doe beneden) 
Dus ja, ineens komt er dan toch een motivatie blijkbaar? 

MamaE schreef op 07-11-2022 om 09:27:

Je kunt iemand best op weg helpen om bepaalde taken te organiseren, maar door iemand alles uit handen nemen leert diegene het nooit zelf.
Ik heb echt moeite met de verwachtingen op nul te zetten zodra er sprake is van een diagnose. Deze jongeman moet ook een keer zelfstandig gaan leven. Voor huishouden kun je dan iemand inhuren. Maar op je werk zijn er ook verwachtingen, er moeten boodschappen gedaan worden, gekookt worden, afwassen/vaatwasser in en uit ruimen. Je kan niet verwachten dat dat je hele leven voor jou wordt gedaan omdat je een diagnose hebt.

Eens dat een diagnose geen reden is om geen verwachtingen te hebben, maar hij heeft geen diagnose. Althans geen officiële, dus dat is niet de reden dat hij niks hoeft te doen van zijn vader.

Daarbij heeft mee moeten helpen met het huishouden in mijn ouderlijk huis, mij helaas niet beter gemaakt in het runnen van mijn eigen huishouden.

Op mijn werk ben ik wel beter in dingen organiseren, gelukkig. Maar daarbij scheelt het ook dat er minder variabelen zijn die problemen kunnen geven met de planning en dat ik collega's heb om op terug te vallen als dat wel het geval is. Twee dingen die niet gelden voor mijn huishouden. Daarnaast kost dingen organiseren en overzicht bewaren mij extra energie. Door die extra energie te moeten inzetten op mijn werk, lukt me dat thuis niet meer. De enige periode dat het me thuis wel enigzins lukte, was dan ook toen ik werkloos was

Dus zo simpel als jij het stelt, is het helaas niet.

Maargoed dit is allemaal erg offtopic, want we weten niet wat de reden is dat hij niks doet. Behalve dat het niet hoeft van zijn vader.

Mogelijk dat de partner van TO vroeger zelf ook niets heeft hoeven doen en van mening is dat zijn zoon later zich prima kan redden omdat het met hem ook goed is gekomen.
Hier een jongvolwassenen die ‘s ochtends vroeg, als iedereen nog twee uur lang op één oor ligt, naar het werk gaat en daarnaast kostgeld betaalt. Als mijn dag begint, loop ik de slaapkamer in, schuif de ramen open, vervang wekelijks het beddengoed en draai een was. Maar ik weet dat de jongvolwassene geen linkerhanden heeft en zeker wel oog heeft voor opgeruimde omgeving want de bedrijfsbus ziet er altijd netjes uit; geen rotzooi of rondslingerende lege blikjes en gaat regelmatig door de wasstraat en de vaste taak vaatwasser inruimen hoef ik niet steeds op te wijzen. Ik maak mij zodoende geen zorgen over de aangehaalde zelfredzaamheid ook al vervang ik het beddengoed.