Zoon probeert via ex geld te innen

Het is ook triest dat er mensen zijn die zich hiervoor hebben aangemeld terwijl ze helemaal niet gedupeerd zijn.  

Schoondochter schreef op 27-06-2025 om 16:46:

[..]

Sorry dat ik dubbel reageer maar dit gaat me aan het hart.

We hebben een systeem gemaakt dat voor de meeste Nederlanders die het nodig hebben veel te ingewikkeld is. Vervolgens gaan we fouten tegen ze gebruiken, ze bij het minste of geringste uitmaken voor fraudeur en roepen dat het van 'ons' geld betaald wordt en daar mag geen cent van naar de verkeerde gaan.

En bij het oplossen van de pleurisbende die daardoor ontstaan is doen we precies hetzelfde weer. Dat is triest.

Ik deel een groot deel van je mening. Het is een grote puinhoop en bij veel gedupeerden maakt het hele herstelproces alleen maar meer kapot, ipv dat het iets oplost.

Zelf noemde ik de mensen die misbruik maakten, omdat daar dit topic over ging. Ik weet ook dat het een groot web/doolhof is voor vele gedupeerden. Voor veel mensen is er geen doorkomen aan en ik zeg ook zeker niet dat iedereen die zich aangemeld heeft en die niet erkend is, een fraudeur is. Je hebt daarin helemaal gelijk.

Dit draadje ging echter over iemand die volgens zijn eigen moeder in ieder geval geen gedupeerde ouder was. En die iemand had wel bezwaar aangetekend tegen zijn afwijzing. In de situatie die die moeder schetst, is er naar mijn idee wel sprake van het proberen te krijgen wat er te halen valt. En daar zijn er ook meer van. Als een van mijn kinderen dat zou doen, zou ik ze daar echt op aanspreken.

Stel dat het in dit geval een misverstand is en die zoon heeft zich gemeld omdat hij denk dat zijn vader een gedupeerde is. Totaal geen fraude, maar per ongeluk een verkeerde route gekozen om zijn gelijk te halen. Dan nog steeds hoort zo iemand niet in dit proces en zou ik daar als moeder iets aan willen doen. Zeker als hij dan ook nog eens bezwaar aan gaat tekenen.

Indien het allemaal oprecht is en die vader loopt vast in dit web, laat hem dan bijvoorbeeld eens informeren naar een gratis advocaat (kan via het serviceteam) en mogelijk is er ook binnen de gemeente iemand die hem kan helpen. De gemeenten hebben de opdracht om te helpen met brede ondersteuning, maar dat loopt in de ene gemeente beter dan in de andere.

'Het herstelproces is een moeras aan maatregelen en processen, echt verschrikkelijk.' Hoe komt het toch dat het zo erg is geworden? Het lijkt zo simpel: ben je genoteerd als fraudeur en hoeveel moest je terugbetalen? Dat rechtzetten, kwijtschelden en compenseren. 
Ik weet dat er mensen zijn die alle papieren hebben weggegooid uit wanhoop, maar dan zal het toch nog wel in je geheugen zitten en terug te vinden zijn in de papieren van de belastingdienst (niet weggelakte papieren). 
Zit het vooral in de berekening van de vervolgschade? Hoe compenseer je misgelopen arbeid, een verkocht huis, een failliet bedrijf, een scheiding, is dat het probleem? Zijn daar geen standaardbedragen voor afgesproken? Is zoiets ooit wel met geld volledig te compenseren? 
Het zou gaan om zulke grote bedragen die mensen hebben ontvangen aan kinderopvangtoeslag, dat ik het jammer vindt dat nu de discussie over 'gratis opvang' gestopt is, omdat het anders regelen van die toeslagen een te groot probleem is. De overheid is nu al zoveel meer geld kwijt aan het hele proces van de compensatieregeling dan er ooit uitgekeerd had moeten zijn. 

En een 14-jarige met pleegkind lijkt mij toch echt te bizar voor woorden. Volwassenen die een pleegkind hebben hebben wel een kind. Dat mensen die huur- of zorgtoeslag terug moesten betalen zich ook maar zijn gaan melden, dat kan, gebrek aan informatie, niet goed kunnen lezen, maar dat zal toch heel snel eruit gefilterd zijn? 

Vraag van moeder is: 'Hoe behoud ik zoon van deze verdere vorm van geld innen?' UHT zou zeggen dat er niks aan te doen is, maar bij hen kun je bezwaar indienen, dus dat kan altijd nog. Of zoon aangeven bij de politie wegens oplichting. 750 euro ongevraagd terugstorten bij de belastingdienst.
Voor mij zou ook een serieuze vraag zijn of zoon (14) wel gedupeerde is in de zin van: heeft hij ergens last van gehad, aangezien hij niet fulltime bij zijn vader woonde.

tsjor schreef op 28-06-2025 om 08:21:

Vraag van moeder is: 'Hoe behoud ik zoon van deze verdere vorm van geld innen?' UHT zou zeggen dat er niks aan te doen is, maar bij hen kun je bezwaar indienen, dus dat kan altijd nog. Of zoon aangeven bij de politie wegens oplichting. 750 euro ongevraagd terugstorten bij de belastingdienst.
Voor mij zou ook een serieuze vraag zijn of zoon (14) wel gedupeerde is in de zin van: heeft hij ergens last van gehad, aangezien hij niet fulltime bij zijn vader woonde.

De belastingdienst stort het geld weer terug omdat zoon er wel recht op heeft en de belastingdienst niet. Jij kunt je wel afvragen of zoon gedupeerd is, maar je kunt beter de wet erbij pakken en je daarop baseren. Dat is namelijk waar zulke besluiten op gebaseerd worden.

tsjor schreef op 28-06-2025 om 08:09:

'Het herstelproces is een moeras aan maatregelen en processen, echt verschrikkelijk.' Hoe komt het toch dat het zo erg is geworden? Het lijkt zo simpel: ben je genoteerd als fraudeur en hoeveel moest je terugbetalen? Dat rechtzetten, kwijtschelden en compenseren.
Ik weet dat er mensen zijn die alle papieren hebben weggegooid uit wanhoop, maar dan zal het toch nog wel in je geheugen zitten en terug te vinden zijn in de papieren van de belastingdienst (niet weggelakte papieren).
Zit het vooral in de berekening van de vervolgschade? Hoe compenseer je misgelopen arbeid, een verkocht huis, een failliet bedrijf, een scheiding, is dat het probleem? Zijn daar geen standaardbedragen voor afgesproken? Is zoiets ooit wel met geld volledig te compenseren?
Het zou gaan om zulke grote bedragen die mensen hebben ontvangen aan kinderopvangtoeslag, dat ik het jammer vindt dat nu de discussie over 'gratis opvang' gestopt is, omdat het anders regelen van die toeslagen een te groot probleem is. De overheid is nu al zoveel meer geld kwijt aan het hele proces van de compensatieregeling dan er ooit uitgekeerd had moeten zijn.

In mijn geval begon het al in 2005, terwijl ik zelf dacht dat het in 2015 en 2017 het geval was. Van zo lang geleden weet ik echt niet meer hoe en wat, we hebben het over 20 jaar geleden hè. In een tijd waarin elk foutje dat gemaakt werd als jouw fout werd beschouwd. Ik ging dat als normaal beschouwen. 

In ieder geval blijkt nu de beerput veel groter te zijn dan ik zelf dacht. En het erge is: ik mag mezelf als best intelligent beschouwen maar dit gedoe heeft daarin best een knauw gegeven. Ik belandde bijvoorbeeld drie jaar in de wsnp, maar besefte niet dat de belastingdienst daar voor een heel groot deel aan ten grondslag lag. En in die situatie ben je enkel aan het overleven, dan weet je echt niet meer precies hoe en wat. En dat je dan ook nog een frauduleuze bewindvoerder hebt, helpt ook niet (ze heeft van zo’n 200 Groningers en Drenten geld van de boedelrekeningen weggesluist).

De beste man die de integrale beoordeling doet vroeg heel wat uit en toen kwam er wel het eea boven. Bovendien, belastingpapieren moet je vijf jaar bewaren. Langer hoeft niet. 

Schoondochter schreef op 28-06-2025 om 08:24:

[..]

De belastingdienst stort het geld weer terug omdat zoon er wel recht op heeft en de belastingdienst niet. Jij kunt je wel afvragen of zoon gedupeerd is, maar je kunt beter de wet erbij pakken en je daarop baseren. Dat is namelijk waar zulke besluiten op gebaseerd worden.

Dan zou ik het geld afpakken en aan een goed doel geven, waar eigenlijk belastinggeld wel naartoe had mogen gaan. 

Het kan zijn dat er juridische regels voor zijn, dat zijn algemene regels die voor iedereen gelden. Kind van 14 maakt daar dankbaar gebruik van. Maar als ouder zou ik met mijn kind van 14 over de morele regels willen praten: ben jij gedupeerd, heb je er last van gehad, is er niet goed gezorgd voor je, waaruit blijkt dat etc. Als kind daar een goed verhaal over heeft zou ik het accepteren. Maar aangezien moeder hier een bericht plaatst waaruit haar verbazing (of sterker) blijkt neem ik aan dat ze niet goed ziet waar haar kind benadeeld is. Meeliften op andermans ellende om er zelf rijker van te worden vind ik moreel gezien niet acceptabel. Zelfs al klopt het juridisch allemaal. Als ouder ga ik voor het morele en ethische, ik ben niet de rechter. 

SuzyQFive schreef op 28-06-2025 om 08:57:

[..]

In mijn geval begon het al in 2005, terwijl ik zelf dacht dat het in 2015 en 2017 het geval was. Van zo lang geleden weet ik echt niet meer hoe en wat, we hebben het over 20 jaar geleden hè. In een tijd waarin elk foutje dat gemaakt werd als jouw fout werd beschouwd. Ik ging dat als normaal beschouwen.

In ieder geval blijkt nu de beerput veel groter te zijn dan ik zelf dacht. En het erge is: ik mag mezelf als best intelligent beschouwen maar dit gedoe heeft daarin best een knauw gegeven. Ik belandde bijvoorbeeld drie jaar in de wsnp, maar besefte niet dat de belastingdienst daar voor een heel groot deel aan ten grondslag lag. En in die situatie ben je enkel aan het overleven, dan weet je echt niet meer precies hoe en wat. En dat je dan ook nog een frauduleuze bewindvoerder hebt, helpt ook niet (ze heeft van zo’n 200 Groningers en Drenten geld van de boedelrekeningen weggesluist).

De beste man die de integrale beoordeling doet vroeg heel wat uit en toen kwam er wel het eea boven. Bovendien, belastingpapieren moet je vijf jaar bewaren. Langer hoeft niet.

Herkenbaar, gelukkig niet bij mezelf, maar wel bij een vrouw die indertijd werk, huis en relatie heeft verloren, later alle papieren (ook van rechtszaken) weggegooid en nu geen zin meer had om zich te melden, omdat ze inmiddels tevreden was met haar leven, kinderen volwassen etc. Niemand kan het verleden overdoen. Wellicht dat haar zoon haar nog kan helpen. 

tsjor schreef op 28-06-2025 om 08:09:

'Het herstelproces is een moeras aan maatregelen en processen, echt verschrikkelijk.' Hoe komt het toch dat het zo erg is geworden? Het lijkt zo simpel: ben je genoteerd als fraudeur en hoeveel moest je terugbetalen? Dat rechtzetten, kwijtschelden en compenseren.
Ik weet dat er mensen zijn die alle papieren hebben weggegooid uit wanhoop, maar dan zal het toch nog wel in je geheugen zitten en terug te vinden zijn in de papieren van de belastingdienst (niet weggelakte papieren).
Zit het vooral in de berekening van de vervolgschade? Hoe compenseer je misgelopen arbeid, een verkocht huis, een failliet bedrijf, een scheiding, is dat het probleem? Zijn daar geen standaardbedragen voor afgesproken? Is zoiets ooit wel met geld volledig te compenseren?
Het zou gaan om zulke grote bedragen die mensen hebben ontvangen aan kinderopvangtoeslag, dat ik het jammer vindt dat nu de discussie over 'gratis opvang' gestopt is, omdat het anders regelen van die toeslagen een te groot probleem is. De overheid is nu al zoveel meer geld kwijt aan het hele proces van de compensatieregeling dan er ooit uitgekeerd had moeten zijn.

Een heel lang verhaal…

In 2019/2020 kreeg de toeslagenaffaire al steeds meer aandacht en steeds meer mensen meldden zich aan. Op dat moment was dat nog niet zo’n opgetuigd circus als nu. Je deed gewoon een verzoek om een herbeoordeling.

In december 2020 hadden ongeveer 9000 mogelijk gedupeerde ouders zich aangemeld en het rommelde flink in de politiek. Als een soort wanhoopspoging kwam het kabinet toen in december 2020 met de Catshuisregeling: alle gedupeerde ouders zouden sowieso 30K krijgen. Op basis van de tot dan toe afgehandelde dossiers zou de helft van de gedupeerden aan dat bedrag genoeg hebben. Ze verwachtten wel dat deze maatregel een aanzuigende werking had en ze hielden rekening met 20.000 gedupeerden. Daarvan zou ongeveer de helft genoeg hebben aan de 30K en de andere helft zou integraal beoordeeld worden. Bij die integrale beoordeling keek men hoeveel je ten onrechte terug had betaald en daarbovenop kwam een forfaitaire schadevergoeding. Zo kreeg je 25% van het teruggevorderde bedrag voor de materiële schade en 500 per half jaar voor de immateriële schade. Dan zou vrijwel iedere gedupeerde genoeg hebben gehad, maar voor de mensen met buitensporige schade was er dan nog de CWS voor de werkelijke schade, maar dat zou maar een enkeling zijn
Dat waren de aannames toen de herstelellende begon, maar dat was ook meteen het begin van de problemen. Er melden zich in totaal geen 20.000 mogelijk gedupeerden, maar bijna 70.000. En van die 70.000 wilde meer dan 90% integraal beoordeeld worden. Niet zo gek, want als je eenmaal erkend was, had je sowieso recht op die 30K, maar veel mensen wilden meer. Bovendien was deze stap nodig om in aanmerking te komen voor een afhandeling van de werkelijke schade. Dus stel je wist dat je 5000 ten onrechte had terug betaald, maar je had daardoor ook andere schade opgelopen, dan moest je toch door die integrale beoordeling heen om in aanmerking te komen voor een beoordeling van je andere schade.

in plaats van de verwachte 10.000 integrale beoordelingen, werden dat er meer dan 50.000 en daar was de capaciteit helemaal niet voor. Ook gingen al snel verhalen rond van mensen die zich ten onrechte aanmeldden. De politiek schoot in de weerstand, want ja, gedupeerden moesten worden geholpen, maar er mocht niet zomaar geld worden weggegeven. Opeens werden de controles toch weer een stuk strenger om te voorkomen dat er gefraudeerd werd. Dat met een te beperkte hoeveelheid personeel.

Wachttijden werden langer en langer en het ingebreke stellen en de dwangvorderingenwersen ontdekt. Voor veel gedupeerden de enige weg om vaart in hun proces te krijgen (als je dit niet deed, kwam je onder op de stapel), maar voor sommigen ook een soort van melkkoe of een manier om toch te krijgen waar men recht op dacht te hebben. (Ja, formeel heb je sowieso recht op die dwangsom als de termijnen worden overschreden, maar er waren ook mensen die extra veel bezwaren indienden om de dwangsommen te krijgen en zo toch wat meer schadevergoeding, al mocht je dat niet zo noemen). Door al die ingebreke stellingen en dwangsommen kwam er weer een extra workload bij en weer had dit geen positief effect op het proces.

Dan heb je het nog niet eens over de werkelijke schade. Men dacht oorspronkelijk aan nog geen 5% van 20.000 gedupeerden, maar vrijwel iedere erkende gedupeerde is van mening dat zijn of haar werkelijke schade hoger is dan de 30K of het bedrag bij de integrale beoordeling. De toeloop was dus enorm en daar was echt niet op gerekend. Het proces was daar ook niet op ingericht. Bij de werkelijke schade wilde men ieder bonnetje controleren. Dat was voor een paar honderd dossiers misschien nog te toen, maar voor tienduizenden dossier red je dat niet met deze capaciteit binnen normale termijnen. Bovendien was deze afdeling vooral samengesteld met juristen. Zeker toen ik er kwam, waren dat vooral juristen met een bestuursrechtelijke achtergrond, terwijl ze moesten oordelen over schade vergoedingen vergelijkbaar met het civiel recht. Hier ging heel veel mis. 

Nu heb ik het alleen nog maar over dit stuk, ik zal straks een nieuw bericht schrijven over hoe gedupeerden hier vastlopen en hoe ik het ervaren heb, maar juist door wat ik in dit bericht schrijf, raakte ik een beetje geïrriteerd dat dit kon gebeuren als het klopt hoe to denkt dat het is gegaan.

Net al deels beschreven waarom het naar mijn idee zo’n puinhoop is, maar daar blijft het niet bij.

Over de eerste ‘lichte toets’ zal ik hier niet veel zeggen. Bij deze eerste stap keek men of men in de systemen kon zien met een snelle blik of er bij jou wat was misgegaan of dat men al snel kon zeggen dat je niet gedupeerd was. Als het erop leek dat je gedupeerd was, kreeg je al die 30K.

Of je die 30K nu wel of niet kreeg, je had altijd recht op een integrale beoordeling. Tijdens die integrale beoordeling kijkt een zaakbehandelaar wat er nog terug te vinden is in hun systemen en daarnaast doet de gedupeerde zijn of haar verhaal. Op basis daarvan wordt gekeken waar je destijds recht gehad op zou hebben en wat je feitelijk hebt gehad. In het ideale scenario komen het verhaal van de gedupeerden en de systemen overeen, dan zou het niet moeilijk moeten zijn. Vergeet echter niet dat we het nu in veel gevallen hebben over de periode vanaf 2005. Ergens rond 2012 is de belastingdienst overgegaan op een ander systeem en niet alles is goed bewaard, maar veel gedupeerden weten ook niet meer precies hoe het destijds zat. Sowieso is het lang geleden, maar daarnaast doet trauma ook iets met geheugen. Daar gaat nu al veel mis.

Bedenk dan ook hoe complex het hele toeslagenstelsel is. Veel ouders overzien de regelgeving en de berekeningen niet. Zij begrijpen niet exact welke zaken relevant zijn, vertellen dus net niet die zaken die ze moeten vertellen en je hebt weer een verkeerde uitkomst te pakken. Dan heb ik het nog niet eens over de Nederlandse taal die niet iedereen machtig is en het vertrouwen in de overheid dat bij veel gedupeerden helemaal weg is. Als je dan de berekeningen ziet die bij integraal worden gemaakt, zijn die ook nog eens voor veel mensen niet duidelijk en er zitten ook gewoon fouten in. Fouten die de een wel ziet en de ander niet. Inhoudelijke fouten, maar ook structurele fouten. Zo rekent men standaard met enkelvoudige rente ipv rente op rente. Kortom veel fouten in berekeningen en slechte communicatie daarover.

De afhandeling van de werkelijke schade is nog veel erger. In het oorspronkelijke proces moest je echt al je schade bewijzen. Dat is erg tijdrovend om te beoordelen, maar voor veel gedupeerden ook lastig om nog allemaal terug te vinden. En als je het dan al hebt bewezen dat die schade er is, dan krijg je nog de discussie over het causale verband. Die wij je als gedupeerde vrijwel nooit.

Gewoon een paar voorbeelden van dit soort punten. Veel gedupeerden hadden te maken met beslag op bankrekeningen of lonen. Je kon dan andere rekeningen niet meer betalen en daar kreeg je dan te maken met incasso kosten. Die extra incassokosten zijn een vorm van schade, maar niet iedereen heeft alle rekeningen van bijvoorbeeld 15 jaar geleden nog liggen, maarja als je het niet bewijst, kreeg je het niet.

Ook hebben veel gedupeerden Inkomensschade. Zij moesten bijvoorbeeld stoppen met werken, toen de kinderopvangtoeslag werd stopgezet. Ze konden bijvoorbeeld hun peuters niet alleen thuis laten. Ok, met een beetje mazzel lukt het om te bewijzen dat je gestopt bent met werken nadat die toeslag was stop gezet. Dan krijg je nog de discussie over het causale verband. De belastingdienst vraagt zich in dit soort gevallen af of het niet gewoon jouw eigen keuze was om te stoppen met werken. En stel je dan eens voor dat je daarna niet meer bent gaan werken, tot waar zou het al toegekend moeten worden? Of mensen die hebben moeten stoppen met een studie omdat het door de ellende niet meer ging? Of mensen die overspannen zijn geraakt, was dat anders ook niet gebeurd? In dit soort discussies sloeg de CWS was door naar de kant van bewaker van de rijks portemonnee, maar daarbij vergat men de kosten van deze processen. Kijk hoeveel uren hier in gingen zitten van dik betaalde juristen.

Op een gegeven moment kwam er een extra route: Gelijkwaardig Herstel, van de stichting van prinses Laurentien. Deze stichting vind het nogal omslachtig zoals het allemaal ging en zij gingen proberen vaststellingsovereenkomsten te sluiten met gedupeerden. Gedupeerden hoefden niet meer alles te bewijzen, maar hun verhaalbaar leidend en er werden forfaitaire bedragen gebruikt. Veel gedupeerden waren hier blij mee. Binnen een paar weken was alles voor ze opgelost. 

Opvallend was wel het verschil in uitkomst tussen de CWS en gelijkwaardig herstel. Vorig jaar zomer zat het gemiddeld toegekende bedrag bij de CWS op ongeveer 20K en het gemiddeld toegekende bedrag bij gelijkwaardig herstel zat boven de 100K. Uiteraard ontstond daar discussie over. In die zomer kwam alles stil te liggen en processen werden naast elkaar gelegd. Uiteindelijke conclusie was dat gelijkwaardig herstel weer stenger moest gaan controleren en ook een aantal fouten uit die procedure werden weggewerkt. Zo bleek dat gelijkwaardig herstel bij de Inkomensschade bijvoorbeeld vergat dat mensen soms wel een uitkering kregen of er werden dingen meegenomen die al voor de toeslagenaffaire speelden.

Resultaat was dat gelijkwaardig herstel weer veel strenger werd en ook niet meer toegankelijk werd voor mensen die relatief licht gedupeerd waren.

Lang verhaal kort: je ziet dat men steeds aan het zoeken is hoe men een mix kan vinden. Als ze geen bewijs vragen, wordt er soms misbruik gemaakt, dan gaat men weer strenger kijken waardoor het weer te lang duurt en vervolgens gaat men weer kijken waar het gemakkelijker kan. En dan hebben ze ook nog eens te maken met het gelijkheidsbeginsel.

En dan heb ik het nu alleen nog maar over de reguliere processen gehad. Voor bijvoorbeeld kinderen, partners en ex partners is er nog niets opgetuigd voor hun schade. 
Kijk ik naar mijn eigen situatie: kinderen zijn tijdelijk uit huis geplaatst vanwege de toeslagenaffaire. Ik heb bewijs van het feit en het causale verband. Mijn kinderen zijn hierdoor bewezen getraumatiseerd en een van hen zit inmiddels al jaren thuis en komt niet buiten.

Als ouder mag ik hun schade niet verhalen, maar voor de kinderen is nog geen route ingeregeld. Zelf heb ik daar nu een civiele procedure over lopen, maar probeer je weg maar eens te vinden in dit web.