Ergeren aan kinderen, een nieuwe hobby voor ouderen?

AnneJ

Handiger is om er zelf wat mee te doen dat prettig is voor alle partijen.===

En hoe dacht je dat te doen? Ik doe er nooit wat mee eigenlijk. Ik erger mij in stilte als er iets voor mij te ergeren valt en ik vind het verder niet mijn zaak. Maar ik begrijp dat ik er iets mee moet doen? Ik zou het vroeger niet echt op prijs gesteld hebben als een buitenstaander zich geroepen had gevoeld zich ermee te bemoeien.

Negatief gedrag negeren

"Wat me in supermarkten vaak stoort is dat als kinderen krijsen
krijsen, sommige ouders gaan laten zien dat ze goed opvoeden en dat gekrijs dus zeer bewust gaan negeren. Ieder zijn eigen manier natuurlijk, maar vraag me altijd af waarom anderen daar zo'n last van mogen hebben."

In de opvoedboekjes staat dat je negatief gedrag moet negeren. Die tip passen de ouders dus toe...

Ergeren aan kinderen

Het ergeren aan kinderen een hobby voor ouderen is blijkbaar niet zo leeftijdsgebonden als TS voordoet-.

Zelf geef ik voorkeur aan lunchtijd. Dan is er wel een invasie aan tieners maar die laten ten minste geen karren midden in de loopgang staan en houden zich voornamelijk op in de chips en frisdrankpad. ( het pad dat sowieso beter vermijd kan worden). Als ik ergens niet bij kan, blijken die lange 'slungels' vaak heel behulpzaam zodat ik niet hoef te zoeken naar een medewerker. Met die handige scanners in de moderne supermarkt, hoef ik ook niet achter hen in de rij te staan.

Als ik naar mijn kinderen (tieners) luister, zijn het vaak de haastige mensen die hen van de sokken rijden waar mijn kinderen zich aan ergeren. Van 'oudjes' hebben ze niet zoveel last. Nu zullen die 'haastige' mensen wel roepen dat tieners vaak door rood rijden als excuus voor hun eigen rijstijl. Zo wordt de klaaglijkst steeds langer en tijdlozer.
Zo straks eerst maar even een weg banen tussen al die fietsen ( van jong en oud) die pal voor de ingang van de winkel staan geparkeerd. Gelukkig ben ik goed ter been, ik moet er niet aan denken welke moeite het de ouderen mensen met een rollator kost, om binnen te komen.

In de opvoedboekjes staat jammergenoeg niet vermeldt dat ouders hun kinderen dienen te vertellen dat ze hun fietsen niet voor de ingang van een winkel neerleggen. Mijn ergernis nr 1.

Over negeren negatief gedrag

Dat was een methode die ik ook toepaste op mijn peuter-kleuter (nu 11). Nou dat is me (meerdere malen) niet in dank afgenomen zeg! Nu was mijn kind nogal een koppige peuter-kleuter zelfs de juf in groep 1 vond het erg.

Een keer na gymles met omkleden begon het drama al dat mijn kind een traktatie nog niet mocht opeten (het eten stond al klaar en ze is een slechte eter en de traktatie was nogal groot). Vervolgens weigerde ze zich aan te kleden en ging mij schoppen en ze ging gillen.

Ik was naar de andere kleedkamer gegaan omdat daar mijn andere kind aan het aankleden was. Dat deed ik altijd zo, ook als het normaal ging.
Een moeder mijn kind aangekleed en vond het belachelijk dat ze de traktatie nog niet mocht, en ging dat zeggen waar mijn kind bij was! En mijn kind keek me echt zo "lekker puh" aan.

Ik ben toen maar gewoon gegaan ik was te verbaasd om erop te reageren.

Ook als ze in de supermarkt haar zin niet kreeg was het gillen. Een keer ben ik maar gegaan met achterlating van mijn boodschappen omdat een (oudere) dame mij wel even ging vertellen wat ik fout deed (namelijk totaal negeren). Volgens die vrouw (die mij via mijn schoonouders kende) was ik een slechte moeder want ik had een baan en het zou wel komen omdat ik mijn kind bij de opvang dumpte!
Ja alle ellende met lastige kinderen komen omdat moeders zo nodig ook moeten werken. Aldus die vrouw.

En ook hier paste ik steeds de "negatief gedrag negeren" methode toe (op die mensen die commentaar hadden dus).

Ik vind ook (net als sommige anderen hier) dat er meer wederzijds begrip zou mogen zijn. veel mensen lijken hier weinig inlevingsvermogen te hebben. Kinderen vinden het lastig stil te zijn, en dat is echt niet alleen van tegenwoordig; toen ik jong was vond mijn oma kinderen ook veel te lawaaiig. En ouderen zijn vaak wat trager en kunnen soms ook slecht tegen drukte.
Ik probeer mijn kinderen dat wel bij te brengen, het lijkt aardig goed te gaan. Ze komen best goed opgevoed over vind ik (hopelijk gedragen ze zich ook zo als ik er niet bij ben).

En het neerkwakken van fietsen komt mij ook wel bekend voor, maar dat doen echt niet alle kinderen. Maar een fiets is genoeg om je nek over te breken. Ik heb een collega die in een rolstoel zit; die komt pas veel ergernissen op zijn weg tegen, maar dat betekent wel dat hij er gewoon niet langs kan. En het mooie is; hij heeft gewoon begrip ervoor. (ach ik ben ook jong geweest)

vrijheid blijheid natuurlijk

Maar dat bedoel ik dus; ik vind het dus echt irritant dat andere mensen zo mogen meegenieten van een opvoed methode. Neem je kind dan niet mee, ofzo, als je zaken alleen op die manier kunt oplossen of meent op te moeten lossen. Ik vind het ook een soort van genant, zo ongevraagd midden in een opvoedsituatie terecht te komen.
Ik heb het niet over situaties waarin kind gewoon overstuur is en zich niet laat troosten of afleiden, kan altijd natuurlijk. Maar situaties waarin ouders er bewust voor kiezen iedereen mee te laten genieten. (Onder het heilige mom van het MOET nu eenmaal, ik doe hier alle goeds mee dus geniet maar van het gekrijs.

supermarkt

In een supermarkt is een kind op tilt geslagen. Het is te horen in de hele supermarkt. Vader en moeder en krijzend kind lopen naar de kassa, vader zet de boodschappen op de band, en moeder vraagt vriendelijk of ze door mag lopen, om kind mee naar buiten te nemen. Ik laat haar door en wens haar veel sterkte. Een man achter me is boos, vind het belachelijk dat zo'n kind mee naar de winkel wordt genomen enz. Ik vertel hem dat dit er bij hoort, en dat het kind nog veel moet leren over drift. De man windt zich nog meer op. De vader en hij staan op het punt elkaar te slaan. Ik vraag hem of hij als kind nooit een driftbui heeft gehad. Hij zegt 'nou en of. En dan kreeg ik een flink pak slaag. Hadden ze hier ook moeten doen' Waarop ik hem vertel dat bij hem die opvoeding niet echt geholpen heeft. Buiten zit de moeder op een bankje. Kind nog nasnikkend, met een arm van moede om zich heen. Ik heb haar gezegd dat ze het goed heeft aangepakt.

het ergste nog,

Zijn vrouw. Zei niks, wachtte gewoontegetrouw tot zijn woede wegzakte.

Bleeeeh

Als ik krijsende kinderen zie in de supermarkt voel ik het weer: de vermoeidheid, onvermijdelijk met jonge kinderen (en een veeleisende baan), het onvermogen (je kunt nu eenmaal niet drie kinderen met twee karren naar de uitgang krijgen), het gevoel van alleen zijn. En het verschil in medemenselijkheid. Gelukkig het overgrote deel met een bemoedigende opmerking "tja meid, zwaar voor je, het ligt niet aan jou, het hoort erbij" en de enkele intolerante zeikerd. Waar je normaal gesproken je schouders over ophaalt, maar die het dan voor elkaar krijgt dat de tranen in je ogen springen. Bleh, je zal maar tot die laatste club behoren, ik zou me schamen! Als je ziet dat zo'n ouder het even teveel wordt, bied je als je zo fatsoenlijk bent toch hulp aan? Er is nu eenmaal geen kant en klare opvoedstijl om je kinderen het krijsen af te leren. Zo zie je maar weer uit het verhaal van Bellefleur over die onbeschofte kerel. Alle stoerigheid van zijn ouders heeft geen modelburger opgeleverd, integendeel.

rolstoelers

Ik heb een collega die in een rolstoel zit; die komt pas veel ergernissen op zijn weg tegen,

Als ik me irriteer aan rolstoelers en scootmobiels, bedenk ik me altijd dat wij 'validen' waarschijnlijk irritanter zijn voor hen dan zij voor ons..

Bellefleur

Wat had je dan verwacht? Dat zij de boel zou gaan sussen? Ik denk dat ze eerder met plaatsvervangende schaamte stond te doen of het niet haar man was.

Klaar

Het ene kind is wat makkelijker handteerbaar dan het andere. Als ik een ding geleerd heb van mijn eigen ouderschap en dat om me heen, is dat het eigenlijk niet zoveel uitmaakt wat voor een regeltjes en stijlen je hanteert. Een braaf kind is braaf bij (bijna) alle ouders (zelfs bij mij!), een stouter kind is wat stouter bij alle ouders (extremen daargelaten). Er schijnt trouwens een manier te zijn om kinderen te leren niet te krijsen: ze van jongsaf aan in ijswater dompelen als ze piepen. Als je met die opvoedstijl wat moeite hebt, hangt het verder grotendeels af van de geluksfactor. Ik ben echt verbaasd als ouders denken dat het dankzij hun geweldige opvoedvaardigheden komt dat Pietje niet blert. Als het zo zou werken, had ik die vaardigheden bij mijn oudste wel, maar waren ze bij mijn jongste opeens verdwenen.

Je hoeft trouwens helemaal niets. Als je liever ergenis dan begrip voelt bij de handelswijze van een jonge moeder, moet je dat zelf weten. Ik vind de begripvolle houding wel een stuk sympathieker.

ervaring

Grappig, ik ben ook een ouder dus heb ook wel wat geleerd, maar kleur mijn ervaringen anders in.
Begrip heb ik overigens wel, maar vaker voor kind dan voor ouder, in situatie die ik schetste.
Ben het met je eens dat je opvoedstijl niet zo bepalend is, daar komt ook mijn ergernis tov OPVOEDEN vandaan. Dat negeren, ik geloof er geen bal van dat dat helpt. Vandaar wellicht mijn ergernis dat ik mee mag genieten.

jee

Er wordt echt teveel bij gehaald. Ik lig er niet wakker van, nog denk ik vanalles over die ouders. Het is gewoon, in het kader van dit draadje, iets waaraan ik me weleens gestoord heb. Zoals ik me zo vaak aan vanalles gestoord heb en jullie vast ook. Dat dit me stoort komt vooral door de heersende opinie denk ik zoals ik dit nu weer bij "jullie' lees. Ik 'mag' me hier niet aan storen, ben gelijk onsymphatiek etc. Niemand zegt dat als ik me stoor aan opdringerige zwervers, om maar eens iets te noemen. Want krijsen in supermarkt hoort erbij, volgens velen. (Voor mij dus niet, nam een hele poos dan ook mijn kind niet mee naar supermarkt.)
Weer niet te letterlijk nemen, tuurlijk KAN het weleens gebeuren. Maar dan graag (als ik het voor het zeggen heb haha) in het kader van overmacht, en niet in het kader van GOED OPVOEDEN.

oh ja

En ik vind het gewoon vreemd; een hoop mensen storen zich aan luidruchtige kinderen. (Dat mag wel) Terwijl ik liever lawaai hoor van een kind dat blij of opgewonden is. Dan van een kind dat gefrustreerd of verdrietig is. Terwijl dat niet nodig is, gewoon die zak snoep geven!
Grapje natuurlijk, maar dat idee zal er wel vaak achter zitten, dat kind krijst om zijn zin te krijgen, terwijl dat volgens mij zelden zo is.

Donna

Ik kan een eind met je meegaan, maar ik struffel toch over dit: Ik ben echt verbaasd als ouders denken dat het dankzij hun geweldige opvoedvaardigheden komt dat Pietje niet blert. Als het zo zou werken, had ik die vaardigheden bij mijn oudste wel, maar waren ze bij mijn jongste opeens verdwenen.

Ik ben met je eens dat je veel 'mazzel' kunt noemen. Een kind wat uit zichzelf netjes is, mijn jongste dochter, is voor mij puur mazzel. De oudste dochter heeft dezelfde opvoeding genoten (zo'n beetje dan) en dat is een enorme slordervos. Maar als er niets bijzonders met je kind is, zoals wat een gedragsprobleem genoemd kan worden, dan denk ik dat je als opvoeders wel degelijk een stempel kunt drukken op hoe kinderen zich in het openbaar gedragen. Opvoeden is voor een groot deel 'beïnvloeden'. Je beïnvloedt van begin af aan je kinderen door te laten merken wat je prettig en onprettig gedrag vindt, maar ook wat ánderen als onprettig gedrag kunnen ervaren en niet alles af te doen met 'ach, dat hoort erbij'.

krijsen

"Grapje natuurlijk, maar dat idee zal er wel vaak achter zitten, dat kind krijst om zijn zin te krijgen, terwijl dat volgens mij zelden zo is."

Nou dan ken je mijn kind niet. Die krijste wat af om haar zin te krijgen...
Grappig dat jij de conclusie trekt dat dit zelden voorkomt. Ik zag hetzelfde gedrag bij mijn nichtje en neefje.En nu zie ik het weer bij mijn jongste neefje, die is bijna twee, en ontdekt dit nu echt.

Het is voor veel kinderen gewoon een strategie om te krijgen wat ze willen. E

Maar wie weet heb jij heel bijzondere kinderen?

Maar waarom stoor je je daar dan aan? Is het de herrie? Of is het het feit dat het kind verdrietig is? Of dat de ouders het verkeerd aanpakken?

Klaar

Wat fijn voor je dat je in de luxe positie zat je kind thuis te kunnen laten tijdens het boodschappen doen. Veel ouders hebben die keuze niet. Veel ouders staan er (tijdelijk) alleen voor. Ik zou toch denken dat je daar wel van op de hoogte bent? Het is een instelling: als je zo'n moeder ziet, ga je zo negatief mogelijk invullen. Je zou ook eens het tegenovergestelde kunnen proberen natuurlijk. Dat zou ik inderdaad sympathieker vinden. En dan ben jij van je ergenis af.

En zo erg is het ook niet om aangesproken te worden op het gekrijs van een kind. Maar je kent als betweter toch heg totaalplaatje niet: zit je man lang in het buitenland, moet je na drie slapeloze nachten met een ziek kind echt boodschappen gaan doen, valt er een krijsend ter aarde (omdat hij niet met het karretje tegen de kuiten van andere mensen aan mocht knallen, heb ik het geconfiskeerd), met een kind in de maxi-cosi (geen ruimte in de grote kar dus om het krijsende kind in te deponeren), met zweet dat me aan alle kanten uitbrak, nog vaag ruikend naar zure melk van de baby, wordt je door een oudere dame afgeblaft, omdat je zo ontzettend slecht opvoedt en zij daar last van heeft. Terwijl je zo je uiterste best doet om het zo goed mogelijk te doen. Nou, zo een mens is in mijn ogen niet het toonbeeld van fatsoen. Dat in tegenstelling tot een andere oudere dame die de kar van de brokkenpiloot overnam, zich even over de oudste twee ontfermde, zodat het toch nog goed afgelopen is. Aan die tweede dame neem ik graag een voorbeeld. Als ik een moeder met krijsend kind zie, denk ik aan dit moment. En ik kan me toch niet voorstellen dat anderen niet zo'n moment hebben om aan terug te denken. Om dan de ergenis maar snel in te slikken en wat begripsvoller te zijn.

hou toch op

Jullie vullen juist vanalles in. Ja, ik heb me weleens gestoord, en nee, ik heb daar nooit iets mee gedaan, natuurlijk niet. Donna jij hebt het over die overmachtsituaties waarvan ik juist zei dat die me niet stoorden. Maar vaak is het wel een keuze om kinderen mee te nemen, omdat ze 'het moeten leren'.(je kunt ook oppas regelen of thuis laten bezorgen toch?)
Dochter, ik denk idd dat kinderen door andere redenen krijsen, maar dat heeft niets met mijn kinderen te maken maar hoe ik ertegenaan kijk. Kinderen krijsen vaak omdat ze moe zijn, overprikkeld, de situatie onduidelijk of onoverzichtelijk is, omdat ze de stress van moeder voelen en zo kan ik nog heel wat verzinnen. Nee te horen krijgen in een voor hen moeilijke situatie kan net te moeilijk zijn. Vaak helpt het nee te omzeilen door preventief met een ja te komen. (Bijv door aan te geven wat ze wel mogen ipv niet) Kinderen moeten 'nee' leren maar dat kan ook stapje voor stapje, eerst in meer overzichtelijke situaties enz.
En natuurlijk is het mij ook overkomen, ik probeerde wel de overlast voor anderen te beperken waar mogelijk.

Invulling

Hoe weet je dan wanneer er sprake is van overmacht? Dat is toch invulling? Ik kan me geen situatie voorstellen waarbij een moeder het wel relaxt vindt als haar kind loopt te krijsen eigenlijk.

Ik doe verder natuurlijk wel heel dramatisch. Als je me over het dieptepuntje in mijn ouderschap had horen vertellen, had je gehoord dat ik er nu hard om moet lachen. En ik erger me ook regelmatig kapot. Aan hoe mijn schoonmoeder goedemorgen zegt bijvoorbeeld. Of aan de vogeltjes die te hard fluiten als ik slapen wil en die ik dan met liefde uit de boom zou knallen. Dus ik kan ook wel een preek over inleving gebruiken...

Vanmiddag in de supermarkt

Ik moest nog aan dit draadje denken vanmiddag in de supermarkt. Er was een moeder met twee kleine kinderen en een van de kinderen mocht blijkbaar die dag niet het toetje kiezen, zette het op een brullen en dat hield wel even aan. Er heeft werkelijk niemand naar op gereageerd en iedereen in het schap (allemaal vrouwen in de 'moeder van jonge kinderen' leeftijd - en ik) knikten haar bemoedigend toe en iemand zei iets als 'leuk he, kinderen?'. De moeder ging er prima mee om, legde uit dat het nu broertjes beurt was om te kiezen, en 'zullen we huppelen naar het brood' o.i.d. Dat is natuurlijk veel vriendelijker/constructiever dan het hele kind gillend op de grond te laten liggen (wat m.i. ook weinig zin heeft want die van mij werden daar echt niet coöperatiever door). In alle gevallen wil je natuurlijk zo snel mogelijk je boodschappen doen, zodat je wat eten in die kinderen krijgt en hop naar bed

Donna, kinderkarretjes

Om eerlijk te zijn vind ik die kinderkarretjes ondingen. Die dingen staan er dus je kunt er haast niet om heen om ze je kind te 'gunnen', ondanks dat je weet dat je kind er standaard bijna-ongelukken mee veroorzaakt of tegen kuiten aanrijdt. Ik nam zelf nooit een eigen kar als een kind met een klein karretje wilde rijden. Dan maar stapelen in dat kleinere bakje. En de stang van de vlag vasthouden op gevaarlijke punten. Niet helemaal de bedoeling van de winkel natuurlijk. Die hoopt dat je kindje lekker eigen boodschapjes in het wagentje mag doen, náást de grote mensen boodschappen.

Donna

Maar aan een ouderpaar dat boodschappen doet in de supermarkt met hun drie kleine kinderen die een hoop amok veroorzaken, daar mag ik me toch wel aan ergeren he? ;0)

skik

Ander voorbeeld

dat van dat krijsende kind daar kan ik nog inkomen dat dat gebeurt.
Maar wat vinden jullie er dan van als kinderen moedwillig dingen aanraken of bijna kapotmaken en de ouder zegt niets?
Bijvoorbeeld ; voor de zwemles moet je een minuut of 10 wachten, ze kunnen dan gewoon op een bankje zitten. Maar ze kruipen in de kluisjes, slaan de kluisjes 1 voor 1 allemaal expres hard dicht, gaan met een ketting lopen leuren die bedoeld is om iets af te sluiten, rennen keihard rondjes om de kleedhokjes heen. Die ouders zeiden hier niets van. Dit kan toch gewoon niet?

En nog een ander voorbeeld, twee kinderen van een jaar of 8 die onder zicht van een moeder gewoon aan spullen in de stellingen staan te plukken en te trekken die ze niet zelf nodig hebben.

Of een kind wat bij de intratuin keihard met zijn dienblad tegen het mijne aanknalt, misschien niet bewust maar ook dan zeg je toch op zijn minst tegen je kind dat hij uit moet kijken???

reactie op irm

quote van irm: =Maar wat vinden jullie er dan van als kinderen moedwillig dingen aanraken of bijna kapotmaken en de ouder zegt niets?=

Op de club van mijn zoon heb ik hem en een teamgenoot er een keer op aangesproken toen hij "vandalistisch" bezig was. Komt er een meneer naar mij toe met opgeheven vinger: "Wie denk jij wel dat je bent om die kinderen aan te spreken, zou je dat niet aan de trainers en coaches overlaten?"

Die meneer had geen idee van het totaalplaatje, zag mij als zomaar een ouder die zomaar twee kinderen aansprak. Moest ik gaan staan uitleggen dat 1 van de twee vandaaltjes mijn eigen kind was en ik hem verbood om met zijn noppenschoenen in het net van het voetbaldoel te klimmen, daar zijn die netten niet voor bedoeld dus als ouder mocht ik daar naar mijn idee wat van zeggen.

Irm

Het lastige aan zo'n situatie in het zwembad is dat ik in het bijzijn van de ouders mij niet met hun kind wil bemoeien. Of eigenlijk... ik wil het wel, maar 'ze zien me aankomen'. Je zou in zo'n geval naar een medewerker van het zwembad kunnen stappen.

In 'ons' zwembad, gingen de kinderen in een grote kleedruimte zonder kluisjes, en moesten ze netjes in die kleedruimte wachten tot de badmeester/juf de deur open deed met 'kom maar'. Het meest spannende wat er tijdens het wachten gebeurde waren spelletjes als 'Annemaria... koekoek!' en peuters die op en neer renden.
Is er bij jullie geen grote gezamelijke ruimte waar ze in kunnen blijven?

Welke spullen stonden die kinderen aan te trekken?

Wat het kind met het dienblad betreft... dat kan gebeuren. Iemand die sociaal wenselijk gedrag heeft aangeleerd zegt dan sorry, dit kind moet dat nog leren misschien. Had jij schade door de botsing?

Leren

"Wat het kind met het dienblad betreft... dat kan gebeuren. Iemand die sociaal wenselijk gedrag heeft aangeleerd zegt dan sorry, dit kind moet dat nog leren misschien"

Dat leert dat kind toch als je hem er op aanspreekt? Afhankelijk van de situatie zeg je dan dat ie moet uitkijken, of sorry moet zeggen, of zoiets.
Dus ja, hij moet dat leren, en ja, daarvoor moet je het kind aanspreken.
Dat staat verder los van of je schade hebt. Of zeg jij geen sorry als je tegen iemand aanbotst als diegene er zonder blauwe plekken vanaf komt?