Huisartsenpost

Oh ja!

Hier in de loop der jaren ook heel wat ritjes naar de huisartsenpost gemaakt. Vooral met de kinderen, enkele keer voor mezelf. Nooit voor manlief. Enkele hoogte (eigenlijk diepte-) punten: zoon uit het klimrek gekukeld, hij bleek een hersenschudding te hebben en moest nachtje in het ziekenhuis blijven. Zelfde zoon nicotinevergiftiging na drinken van een slokje cola uit een flesje prik dat als asbak gebruikt was (ook nachtje ziekenhuis), ontstoken splinter in zn duim, stoeptegel op zn teen laten vallen, hand verbrand aan trilapparaat om tuin te egaliseren, longontsteking (4 nachtjes ziekenhuis), bloedneus die niet stopte, ongelukje op het hockeyveld (gehechte hoofdwond en hersenschudding en nachtje logeren in ziekenhuis), gat in zn hoofd door op de bso tegen de tafelrand te vallen, ongelukje met crossfiets en daardoor een buikwond, in zn vinger gesneden op scouting. Andere zoon is minder een brokkenpiloot: een keer uit een klimrek gekukeld en arm gebroken, snijwond in bovenarm na ongelukje met step, oorontsteking en heftige allergische reactie. Ikzelf een keer astma-aanval, een keer steriele ontsteking in mn voet, paar keer oorontsteking en een keer van de trap gevallen en arm gebroken (toevallig net een week nadat zoonlief zn arm brak. Gezellig samen in het gips

Laatste jaar ofzo is het rustig wat bezoekjes aan de hap betreft. Komt vooral doordat de oudste langzaam maar zeker een tikkie minder impulsief wordt, denk ik....

Over de hele linie valt het mee

Een aantal blaasontstekingen die buiten ksntoortijd de kop op staken. Een keer met oudste dochter. Een paar keer omdat ik me zorgen maakte over wat ik voelde. En een keer waarvoor ik met dochter naar de huisartsenpost had moeten komen, maar wat mijn dochter dan fataal geworden zou zijn. Al met al vind ik het goed dat het bestaat. Er was ooit sprake van dat het naar een buurgemeente zou verdwijnen. Dat vond ik een erg slechte idee. Gelukkig is dat van de baan.

Och mijn hemel

wat vreselijk AnneJ!

Omdat een miltruptuur meer uitzondering is dan regel, is men niet alert op dit soort extreme situaties. In ons ziekenhuis was het een situatie die minstens in twintig jaar niet was voorgevallen (zolang werkte de verpleegkundige al op de eerste hulp). Ik hou er niet van om mezelf op de borst te slaan, maar ik kan stellen dat als ik niet geroepen had dat het haar milt kon zijn, ze niet snel genoeg het probleem hadden ontdekt. Achteraf zei de arts dat ze tot op dat moment niet wisten waar ze moesten zoeken.

Maar goed, het was niet mijn bedoeling dit weer uit te diepen. Ik vind de vraag van Alison wel interessant eigenlijk, hoe erg het ook kan zijn als je er gebruik van moet maken.

Nog zo'n sluipmoordenaar

https://www.trouw.nl/samenleving/kent-u-de-sluipmoordenaar-sepsis-~a0f1783b/

Kent u de sluipmoordenaar sepsis?

Sepsis (of, minder correct, bloedvergiftiging) is vrij onbekend, maar zeer dodelijk. Ziekenhuizen VUmc en OLVG Oost in Amsterdam willen de ziekte te lijf met big data en studeren op een methode om sepsis te kunnen voorspellen. Andere deskundigen pleiten voor een publiekscampagne: herkenning redt levens.

Ik niet

Nee dat snap ik niet. Iedereen komt naar de SEH of hap omdat er een probleem is waar naar gekeken moet worden. Personeel maakt de inschatting hoeveel haast iets heeft en bepaalt (dus) wanneer je aan de beurt is. Lijkt me vanzelfsprekend....
Hoewel de eerlijkheid me gebiedt om te zeggen dat ik natuurlijk ook baal als ik weer eens uren en uren zit te wachten op een arts terwijl mijn kind pijn heeft

Agressie begrijpen

Thea, agressie hoef je nooit te begrijpen! Een chagrijnige opmerking... vooruit, maar agressie niet.

Benauwd

Ik heb mijn dochter alleen opgevoed. Ze had nooit gebroken benen oid en was nooit ernstig ziek. De zwaarste (medische) dingen met haar waren extreme buikgriep, hoge koorts, pseudo-kroep, soms midden in de nacht. Dan belde ik soms huilend de dokterspost. Ik kon altijd meteen terecht, naast de SEH, ook midden in de nacht. Ze werd dan meteen geholpen. Ik heb diep respect voor die artsen, hun geruststellende woordenen hun geduld.
Ik belde laatst weer eens de dokterspost in het weekend: er waren wel 30 wachtenden vóór mij.
Ik lees ook dat het niet goed gaat met de service en de bezetting van de doktersposten in Amsterdam. Ik hoop van harte dat het goedkomt en dat die artsen weer goed hun werk kunnen doen. Het lijkt me echt verschrikkelijk, die paniek die ik toen had icm zulke wachttijden. En nou niet gaan roepen dat pseudo-kroep helemaal niet erg is, want in je eentje 's nachts met een kind dat er zowat in blijft is doodeng. Lang leve de dokterspost! 😊

Hier ook een keer agressie

Dochter heeft astma, ze is dan heel benauwd maar niet bang, eerder vrolijk en nieuwsgierig. Aangezien bij haar de astma er nooit zo erg uitziet als het is en ze daardoor al eens op de IC is beland worden wij ook altijd heel snel uit de wachtkamer geroepen. Dat viel wel eens wat minder goed bij iemand met een kind wat veel pijn had en toen heeft de assistente ook wel eens het nodige over zich heen gekregen, en werden wij nageroepen.

Pseudokroep

Ik heb gelukkig nooit met een dochter met pseudokroep over straat gehoeven. De dokter kwam naar ons toe. Toen we overgestapt waren naar een huisarts in de eigen wijk, kreeg oudste dochter ook een aanval van pseudokroep. Omdat ik er al wel (eenmalige) ervaring mee had, heb ik wel gebeld, maar stuurde ik vooral aan op telefonisch advies (voor de zekerheid). De huisarts wilde daar niet van weten en kwam naar ons toe. Hij verklaarde dat hij ons nog niet voldoende kende en liever het zekere voor het onzekere nam. Ik waardeerde dat heel erg. Ik vraag me nu spontaan af of de huisartsenpost toen al bestond.. nee... dat deed het niet! Je moest toen nog naar een avond/weekend-arts en dat kon in een totaal andere wijk zijn. Later kwam er een huisartsenpost op een bedrijventerrein en nog weer later is het verhuisd naar waar het nu zit. Voor ons een ietsje sneller bereikbare locatie, maar omdat wij geen auto hebben, vind ik het echt niet prettig om erheen te moeten. Voor mij komt het tegenwoordig neer op dat ik lopend moet en dat is toch al snel een kwartier. Gaat het om blaasontsteking dan dring ik aan op dat mijn man het potje urine mag brengen.

bij de SEH

Bij ons bij de SEH staat een heel verhaal op de muur geschreven, voor iedereen goed leesbaar die daar zit te wachten, hoe de SEH zelf de volgorde van de patiënten bepaald, met wat voorbeelden zodat de mensen die daar zitten te wachten (en uit verveling dat bord al 10x gelezen hebben denk ik) snappen dat sommige mensen eerder aan de buurt zijn dan anderen. Vond dat wel handig bedacht, want jeetje wat kan het soms lang duren. Ik zat daar een keer úren met mijn vader die een bowlingbal op zijn teen had laten vallen, op een gegeven moment weet je gewoon niet meer hoe je zitten moet en je hebt alle boekjes al uit, misschien moeten ze daar maar netflix nemen ofzo

Goed om te weten Alison!

Zie titel

@Emma

Als daar standaard geen sprake van is, zou ik in ernstige gevallen nu toch meteen 112 bellen.

Triage

De selectie op urgentie is voor de leek best ondoorzichtig. Ik moest met Kerst lang wachten met mijn bijna afgesneden vingertop, omdat er drie blaasontstekingen voor gingen. Op een gegeven moment kan er dan wel een blaasontstekinkje wachten, lijkt me. Dat is niet echt levensbedreigend.
Toen mijn dochter een brandwond had mocht ze voor op iedereen, zelfs de man met een gapende wond van 6 cm in zijn arm.
Uiteindelijk ga ik wel zeuren, na drie kwartier en twee blaasontstekingen die voor mogen terwijl ze later binnen zijn. Agressief word ik niet, maar ik baal wel.

Phryne.

En hielp het zeuren? Mocht jij voor blaasontsteking nr.3?

Wil

Nee, zo werkt dat niet. Maar ik wil wel even checken of ze me niet vergeten zijn. Ik kreeg gelukkig een ervaren arts, dat heb ik liever dan een jonge die nog moet oefenen met hechten.

Nog nooit.

Ik, man en kind zijn nog nooit op de huisartsenpost geweest. Man heeft wel eens iemand gebracht en gewacht om degene weer thuis te brengen.
Ook de eerste hulp hebben man en ik bezocht, maar we waren niet zelf de patiënt, die werd met ambulance vervoerd.
Ik ben wel eens bij de weekendtandarts geweest.

Phryne.

Nee precies, zo werkt het niet. Maar even navragen of ze je niet vergeten zijn herken ik. Bij de Chinees hier op Zondag etenstijd moet ik langer wachten dan 3 kwartier Wel heerlijk eten.

Een keer

Hier slechts eenmaal de huisartsenpost bezocht in de tijd dat het bestaat (20 jaar?) Kind was net na 5 uur hard op zijn pols gevallen.

Meer dan mij lief is

Allerlei ziek en zeer van de kinderen met meestal een acceptable doorlooptijd.
Een keer voor mezelf. Een zware smak gemaakt op een camping op de Veluwe midden in de nacht. De toegesnelde verpleegkundige had 122 gebeld maar die kwamen niet met een ambulance, want ik was bij kennis.
Uiteindelijk heeft zij mij in de auto gehesen en is naar de eerste hulp gereden. 1 ingang voor de SEH en de HAP. De baliemedewerker schoof mij richting HAP, want daar was het niet druk en de verwondingen konden daar ook gehecht.
Er was inderdaad niemand, achter de balie zo'n 6 mensen aan de koffie.
De emmer die ik onder mijn hoofd had om in te spugen (ik was verschrikkelijk misselijk) drupte "vol" met bloed.
Mijn gegevens waren daar niet bekend en toen begon het vreselijk lange wachten. Eerst de papierwinkel in orde voordat ze iets gingen doen.
Zorgverzekering, legitimatie, overzicht medicatie en eindelijk mocht ik toen naar binnen.

Een wond was al wat "droog" geworden als ze eerder hadden kunnen hechten zou het waarschijnlijk netter genezen.
Leuk om te horen als je eerst al niet in de ambulance mocht en toen nog onnodig moest wachten door allerlei administratieve handelingen.

Gelukkig valt de uitwendige schade mee, de binnenkant van mijn neus is wel heel kwetsbaar. Drie keer stevig niezen of licht stoten en ik heb een fikse bloesneus.

even nadenken

een flink aantal keren met een beetje spoed naar de huisarts ivm gapende wonden, maar dat was dan tijdens wekdagen overdag. Altijd snel geholpen. EHBO ziekenhuis: kind 4 toen hij gevallen was van een hoge trap in het zwembad en bewusteloos, hersenschudding nachtje ziekenhuis, jaren later met een niersteen. Kind 5 vingertopje afgesneden bij houtbewerking (en dan is dat volwassen en nog onvoorzichtig) Kind 6 gevallen, snee onder de kin, hondebeet. Kind 7 tegen een muur geduwd op de lagere school, hersenschudding nachtje ziekenhuis; later gevallen in de bioscoop met zijn kin op de verwarming, losse tanden en snee (deze keer naar een ander ziekenhuis ivm dat hij daar onder behandeling was bij de kaakchirurg en ze dus daar ook alle foto's hadden). Bij kind 7 waren beide keren overdag en waren we de enigen in de wachtzaal en met de deze hersenschudding dachten we eerst nog dat het wel zou meevallen. We hadden voor de zekerheid een afspraak gemaakt bij de huisarts (belgische scholen doen snel paniekerig en je hebt vaak een doktersbriefje nodig ivm legitieme afwezigheid ) Maar toen zoon thuis op de bank zat begon hij te klagen over niets meer kunnen zien en zijn we toch maar naar het ziekenhuis gegaan.
Met 7 kinderen in totaal 7x naar een spoedafdeling is niet ze heel vaak lijkt mij. Ik vergeet mijzelf bijna, 1x met de fiets tegen een plotsklaps opengaande autodeur, hersenschudding en schaafwonden waarvan ik nog steeds littekens heb.

nooit lang moeten wachten

soms een paar minuten en max. een minuut of 20 denk ik, in de behandelkamer meestal langer. Dokter stapt binnen , kijkt/ doet iets, moet weer weg, wachten , komt weer terug enz.

Gelukkig nauwelijks nodig geweest (*afkloppen*)

Hier voor wat betreft de kinderen 1 keer met zoon en 1 keer met dochter. Zoon toen die van zijn halfhoogslaper naar beneden was gekukeld met zijn hoofd op de onderrand van de boekenkast. Zoon was even buiten westen en had een (flink) bloedende hoofdwond. Het hoefde gelukkig alleen maar gelijmd.
Ik ben een keer met beide kinderen op de fiets onderuit gegaan. Dochter (toen net een jaar) had een flinke buil op haar hoofd, en was ook even buiten westen. Op de SEH hebben we toen zo lang moeten wachten dat ik uiteindelijk maar een verpleegster heb aangeschoten en gemeld dat we naar huis gingen en dat ik me zou melden als ze rare verschijnselen zou gaan vertonen. Ik kreeg toen wel een wekadvies mee, maar dat had ik zelf ook al bedacht. Behalve dat er nu een bindweefselbobbel zit op haar voorhoofd heeft ze er niets aan overgehouden. Wat ik wel heel jammer vind, en was denk ik te voorkomen geweest als we hadden kunnen koelen. Maar er was geen tijd om even een ijspack te regelen of zo. Als ik thuis had gezeten met haar had ik dat wel kunnen doen. Dus uiteindelijk had ik beter naar huis kunnen gaan. Maar ja, dat is achteraf.

Met man wel 2 keer in redelijk kritieke situaties bij de SEH gezeten. Ondanks dat onze komst was aangekondigd vanuit de HAP. Zelfs toen hij met de ambulance werd binnen gebracht duurde het uren voor hij adequate hulp kreeg. Dat was omdat hij op een andere SEH was binnengebracht, hij was daar nog niet bekend dus hij moest het hele circus van de anamnese (weer) door. Dat was echt naar, omdat hij heel ziek was. Hoge koorts, spugen, ijlen. En we wisten uit ervaring dat snelle behandeling met antibiotica het ziekteverloop sterk zou bekorten, maar daar begonnen ze niet aan (we zaten daar omdat hij die antibiotica intraveneus toegediend moest krijgen). Dat heeft toen inderdaad allemaal heel lang geduurd, een week ziekenhuisopname met als nasleep nog maanden oedeemtherapie.

Zelf 1 keer op de SEH terechtgekomen na een echoscopie van mijn spataderen. Ik reageerde nogal heftig op het knijpen in mijn onderbenen om in de bovenbenen wat stuwing te krijgen. Ik ben ruim 2 minuten buiten westen geweest en mijn hart wilde maar niet meer op gang komen. Dus vanaf de SEH ben ik toen naar cardiologie gegaan. Waar ze eigenlijk niks konden vinden. Toen mijn hartslag enigszins stabiel boven de 36 p/m bleef mocht ik 's avonds weer (met de tram!) naar huis. Achteraf heel raar eigenlijk dat ze me hebben laten gaan zo. Ik was echt nog heel wiebelig. Maar intussen ben ik gestabiliseerd op ca 43 slagen p/m. Dat heeft wel een paar maanden geduurd, had het heel lang heel koud en was nog lang moe en vaak duizelig en draaierig.

Nou ja, ik ben blij dat we er niet vaak hebben hoeven zitten. Het is een drama, altijd. Je zit er tenslotte niet voor je ingegroeide teennagel. En ik heb wel enorm veel bewondering voor de mensen die daar werken, onder die enorme druk. Ze zijn (bijna) allemaal even lief.

Tja

Ik kom liever niet op de hap. Alleen als ik het echt niet vertrouw, bel ik en als het telefonisch met een advies van de triageverpleegkundige af kan, vind ik het ook goed. Maar goed, dan ga je omdat je echt wil dat er bij een na een flinke val brakende peuter even gekeken wordt (was hersenschudding, maar verder niets beschadigd. Ze reageerde goed en was helder) en het natuurlijk net 6 uur is geweest. En dan zijn er mensen voor je die de HAP zo handig vinden omdat ze dan geen vrij hoeven te vragen en dat dus ook zo zeggen. Dan kan ik mij ook irriteren. Niet aan de personeelsleden of de urgentielijst, maar aan mensen die dus juist de HAP overbelasten door dat het zo handig buiten werktijd is.

Aan de andere kant kan triage ook fouten maken. Zo heb ik anderhalf uur gewacht op de seh op mijn beurt toen ik uiteindelijk flauw viel. De beste plek om te doen en ideaal om de wachttijd te verkorten. Maar ik denk toch dat bij melden van galstenen, 40,5 koorts met paracetamol en echt lijkbleek/blauwe lippen wel iets meer urgentie heeft dan de enkeltjes en kniebanden van de zondagamateurs. Mijn man heeft het na 1 uurtje nog eens netjes gevraagd hoe lang het ging duren, want ik werd zieker en zieker. Uiteindelijk viel ik dus flauw in de wachtkamer. Het bleek een longontsteking te zijn en op het moment van flauwvallen was mijn koorts boven de 42 graden, mijn zuurstofgehalte 87%. Ik heb toen wel alle scans, foto's, bloedonderzoeken gehad en ben nog 5 dagen in het ziekenhuis geweest. Nee, we waren niet boos of agressief, maar hebben het voorval wel gemeld bij het ziekenhuis ter lering van de triage/balie. Dit op advies van de longarts.

Aantal x

1 x met zoon ( toen 2) doorgestuurd met vermoeden van breuk in zijn voet, niks aan de hand foto was goed dus... weer naar huis en week later belt eigen huisarts rond 18 uur waarom we niet naar de gipskamer geweest waren...eeeh...foto was goed? Dus weer terug en toen moesten we bijna 2 uur wachten met zoon die in slaap viel. Dat was een rommelige SEH, wisten niet waarvoor we kwamen, de volgende wilde hem onderzoeken op zijn hoofd want hij was v d glijbaan gevallen, nou nee das een ander jongetje etc

Met zoon HAP gebeld omdat hij zieker werd en ik wilde overleggen, toen wilden ze hem om zijn medische geschiedenis toch zien. Was rustig en snel aan de beurt.
De keer erop had hij een hele grote doorn onderin zijn voet die ik er niet uit kreeg en mochten we ook redelijk snel door. Zoon kan daar snel een infectie van krijgen en er werd prima gehandeld.

Toen man werd doorgestuurd naar de SEH gingen alle deuren meteen open en alles was heel snel gebeurd,terwijl wij zoiets hadden....t valt toch wel mee? Bleek iets ernstiger dan we dachten maar niet zo ernstig als zij dachten.

bijzonder

" En dan zijn er mensen voor je die de HAP zo handig vinden omdat ze dan geen vrij hoeven te vragen en dat dus ook zo zeggen. Dan kan ik mij ook irriteren. Niet aan de personeelsleden of de urgentielijst, maar aan mensen die dus juist de HAP overbelasten door dat het zo handig buiten werktijd is."

En waar komen die mensen dan mee? Schimmeltenen? Serieus: hoe doe je dat? Hier kom je er echt niet door tenzij ze natuurlijk liegen maar ja dat kan die triagepersoon ook niet ruiken.

Hier meerdere ervaringen, een keer liep een zoon een hoofdwond op tijdens zijn sport: naar de SEH zei iemand, dan ben je zo klaar, laatst duurde dat maar een uur! Uh nee zeg ik: de HAP, en inderdaad binnen een half uur stond ik toen buiten.

Overigens kan iemand bij de HAP ook voorgaan omdat die een eerder tijdstip kreeg en gewoon precies op tijd binnen komt.

Alsof iemand voordringt

Overigens kan iemand bij de HAP ook voorgaan omdat die een eerder tijdstip kreeg en gewoon precies op tijd binnen komt.===

Het gebeurt me zelf ook weleens dat ik heel vlot aan de beurt ben, gewoon op tijd eigenlijk, terwijl er mensen langer dan ik in een wachtkamer zitten. En tóch voelt dat dan ongemakkelijk. Nergens goed voor, maar ja, zo is het maar net .