Huisartsenpost

Als bij Triva

Je komt er hier al nauwelijks door met iets ernstigs, laat staan met een futiliteit.

SEH en HAP is hetzelfde nummer en je mag niet komen zonder gebeld te hebben.

Vorig jaar moest ik 2x bellen voordat ik mocht komen. Eerste keer werd.me.paracetamol aangeraden. (Had geen pijn, dus....?) 2 uur later was het erger en bij die triagist mocht ik wel meteen komen. Ze schrokken toen ik binnenkwam en ik werd gelijk in een kamer gezet.

Twee maanden geleden heb ik de zelftriage gevolgd op hun site en die zei: meteen bellen. Maar toen kreeg ik telefonisxh diezelfde vragen weer en de conclusie was: geen idee, ga volgende week maar naar de huisarts. (Het was zaterdag.)

Overigens alle keren 20-30 minuten in de wacht gehangen....

Kortom

Als je zelf het gevoel hebt dat het ernstig is kun je mooi in paniek raken. Ik vind dat heel erg. Het zal misschien aan de muziek liggen die ik nu op mijn oren heb (Adagio van Hauser) maar mijn traanbuizen staan nog net niet op actief als ik aan dat gevoel van paniek terugdenk.

Geen idee

Geen idee wat ze hadden of aan de Triage gezegd hadden. Het waren twee volwassenen en leken er redelijk gezond bij te zitten. Maar dat is wat ze zeiden toen we met ons spugende peutertje binnen kwamen.

meer dan ik dacht

kind gebroken pols, kind met ambulance afgevoerd om wat een epileptisch insult leek (3x), kind met brandwonden per ongeluk tegen een hete ketel aangehouden), moeder met delier door blaasontsteking, ik zelf een keer of zes/ zeven met blaasontsteking. Lang wachten vaak ja

SEH in Frankrijk

Paar jaar geleden waren wij op vakantie in Frankrijk. Bloedheet toen we aankwamen bij de camping, waardoor we tegen de kinderen zeiden: gaan jullie maar naar het zwembad terwijl wij de tent opzetten.
Kwartier later heel hard gehuil en oudste komt met jongste aangelopen met een enorm gat in haar kin. Ze was achteruit het zwembad ingesprongen, maar niet ver genoeg waardoor ze met haar kin op de betonnen rand van het zwembad was beland.
Campingpersoneel wist niet goed wat ze ermee aan moesten en verwezen ons naar het ziekenhuis zonder duidelijke route-uitleg. Ach dachten wij, we zetten het wel in de navigatie, waarna we eerst tot driemaal aantoe naar een verpleeghuis werden geleid. Uiteindelijk in een ziekenhuis aangekomen en daar uren zitten wachten op een arts. Een moeder die er met haar zoon zat ging helemaal door het lint omdat het zo lang duurde, waardoor wij, als "straf" voor haar eerder geholpen werden (het is jammer dat ik geen Frans versta, ik had mevrouw graag verstaan
De verpleegkundigen en artsen spraken geen engels, maar probeerden heel lief op allerlei manieren onze dochter gerust te stellen. Uiteindelijk mochten we haar met hechtingen en een hechtingverwijderset (zodat ik zelf op de camping de hechtingen weer kon verwijderen), weer meenemen en konden we in het donker de tent verder gaan opzetten
Driekwart jaar later viel ze thuis buiten op straat weer een gat in haar kin ...

Ja hoor heel vaak

Ons gezin kent welgeteld één sportend lid en hiermee zitten we gemiddeld toch wel vijf keer per jaar bij de HAP. Soms is er iets gebroken, soms alleen gekneusd. De laatste keer heb ik de gehuurde krukken maar gekocht...

Handig is dat ze tegenwoordig bij de HAP in het weekend een speciale blessure-mevrouw of -meneer hebben geplaatst: iemand die de eerste check doet op beweeglijkheid e.d. Twijfelt deze, dan wordt de arts er bij gehaald.

Ik vind de wachttijden echt heel acceptabel, zeker omdat ik toch heel blij ben dat er buiten kantoortijden een arts beschikbaar is. Word je doorverwezen naar de Eerste Hulp voor bv een foto, dan duurt het inderdaad soms uren. Maar daar stel ik me dan maar op in. Boekje mee en klaar.

Bij echt ernstige situaties konden we meteen bij de Eerste Hulp terecht trouwens. Hier vond ik het wachten veel erger, vooral omdat je je dan erg veel zorgen maakt en het zo eng "stil" is op zo'n afdeling. Dat is dan toch anders dan bij iets relatief simpels als een gebroken arm of voet.

Rutiel

Dat is een dienstdoende doktersassistente/triagist met een opleiding SOH.
Die is er niet overal of altijd. Ze draait een dienst en dan verdelen ze de taken.

"Een Spreekuur Ondersteuner Huisarts (SOH) is een goed opgeleide assistente die de logistiek van het (eigen) spreekuur waarborgt door semi-spoedeisende patiënten de aandacht te geven die ze nodig hebben. Van allergische reacties tot brandwonden, vaak is snel duidelijk of een spoedbehandeling nodig is en hoeft de huisarts er niet noodzakelijk bij te komen"

wat vaak

Wat zitten sommigen van jullie vaak op de HAP zeg.

Hier wordt ook veel gesport maar tot nog toe slechts 1x ivm met sport op de HAP bij vermoeden scheuring enkelbandjes. En dan 3x in 13 jaar met een snel opkomende blaasontsteking.

o, en 15 jaar geleden heb ik mezelf geknipt met een snoeischaar. Toen kreeg ik na hechting een Harry Potter sticker bij gebrek aan neutrale stickers.

HAP?

Wij komen nooit bij een HAP, ik zou niet eens weten waar die zit. Wel een keer met spoed naar het ziekenhuis, via de spoedeisende hulp.

herstel

die keer van mij ging ik met een ambulance en die zal dus wel niet meetellen, maar met kind 6 was ik 1x vergeten. HAP ben ik nooit geweest, altijd spoedeisende hulp. Ik weet niet eens of we hier een HAP hebben ( Belgie)

Hap

Een aantal keer met zieke peuters en babies, oa met roodvonk (maar dat is daar toen niet herkend, werd als allergische reactie afgedaan) en een astmatische aanval. En een peuter die om 5 over 5 tegen de tafelrand viel. Maar dat is allemaal inmiddels lang geleden.
Laatst bij een sportwedstrijd van m’n dochter met een pijnlijke enkel wel een afspraak bij de hap gemaakt, maar dat was logistiek ingewikkeld. Toen werden we aangesproken door een andere moeder, arts, die naar de enkel gekeken heeft en ons gerustgesteld heeft. Dus de afspraak weer afgezegd.

Bij de SEH met een gebroken pink lang moeten wachten. Foto’s waren al gemaakt, eerst bij de huisarts geweest, toen naar de röntgen en daarna met diagnose doorgestuurd naar de SEH voor gips. De pink zat aan een jong hongerig meisje maar ze mocht al die tijd niets eten of drinken en er was ook niets te lezen of spelen. Dat was wel jammer. Wel in de wachtkamer, maar we waren al snel doorgestuurd naar een behandelkamer. Toen ik even naar de wc was kwam de arts aan haar uitleg geven en vertellen wat er verder ging gebeuren. Was al weer weg toen ik terug kwam, bijzonder...

Ook bijzonder was toen ik met een brandwond (door kokend water, dus een flink blaar) op de SEH kwam, vanaf m’n werk. Ik wilde graag op m’n werk blijven koelen, maar de collega’s dachten daar heel anders over. (Stel je de volgende situatie voor: ik, nog jong en niet zo assertief, op de dames-wc, met m’n hand onder de kraan. Daar omheen een stuk of 30 mannen (voornamelijk heftruckchauffeurs en orderpickers) die heel bezorgd in en voor dezelfde wc-ruimte gepropt staan en roepen dat ik meteen naar het ziekenhuis moet en mij uiteindelijk met een natte theedoek in een auto schuiven) Dus, ik in het ziekenhuis, daar nog koelen tijdens het wachten en uiteindelijk naar een behandelkamer waar een verpleegkundige brandzalf op de wond doet. Vervolgens komt de arts, die kijkt er naar en zegt.... "met die zalf erop kan ik niets zien, doe er maar een verband op, dan kan ze naar huis"

De keer dat ik met ambulance de SEH op kwam hebben ze de traumakamer voor me leeggeveegd. Zelfde sport, zelfde enkel als bij m’n dochter, maar bij mij was meteen duidelijk zichtbaar dat dat niet vanzelf over ging gaan...

Hangkous

Waarom zeg je dat tegen mij?

Raar hangkous

Wat een rare reactie van je. Moet ik me nu gaan excuseren omdat wij nooit iets ernstigs hebben?

Sorry Yanea

Denk dat mijn reactie meer bedoeld was voor Flavia #41. Ik probeerde mijn post te versturen, maar had geen titel. Toen ik terug scrolde dacht ik dat jij het was. Nu ik nog even goed teruglees was het meer voor Flavia.

valt mee

Onlangs een keer gebeld, eindeloos in de wacht gehangen (want het had geen bloedspoed en dan duurt het in Amsterdam momenteel erg lang voor je te woord wordt gestaan), bezoek bleek niet nodig. Twee keer geweest met dochter, eenmaal wegens aanhoudende koorts, als baby, en een keer toen ze om onduidelijke redenen ineens vreselijk pijn aan haar arm had. Maar ze praatte nog niet, dus we kwamen niet verder. Gebeld, en het advies gekregen: beter HAP dan SEH, want bij de HAP kunt u op afspraak en als het nodig is verwijzen ze intern wel door naar de SEH.
Dat bleek een goed advies: dochter werd keurig op de afgesproken tijd geholpen. Het bleek een zondagsarmpje, dokter draaide iets en ze was weer als nieuw. Een heel stuk prettiger dan eindeloos wachten met een peuter op de SEH.
Verder nog 2 x SEH, een keer zoon die bij zijn eerste keer op de schaats meteen zijn elleboog brak - blind mazzel gehad dat we razendsnel aan de beurt waren - en een keer zelf toen ik bij een onhandige aanvaring met een paaltje een flink bloedende hoofdwond opliep. Toen heb ik vrij lang zitten wachten, maar zo dramatisch was het ook niet en dat de grauw aangelopen meneer die lang na mij in een rolstoel werd binnengereden en kennelijk een voorgeschiedenis van hartklachten had direct werd doorgelaten vond ik alleszins redelijk

Maar goed, wij hebben dus de mazzel dat we iha een goede gezondheid hebben en kennelijk ook vrij stevige botten.

groeten,

Temet

Meer hap dan huisarts

Mijn kinderen hebben het talent om bij voorkeur buiten kantooruren van hun skateboards te vallen (viel mee, geen gebroken maar een gekneusde pols), omver gereden te worden tijdens het pizza bezorgen ( wel een gebroken pols), vuurwerk in hun hand te laten ontploffen (nieuwjaarsdag, dus ook de hap), in een beitel te grijpen (twee hechtingen) of knetterhoge koorts te krijgen (longontsteking, dat schijnen magere jongens in een groeispurt verrassend vaak te krijgen), en oh ja in de babytijd twee koortsstuipen achter elkaar, midden in de nacht natuurlijk.

Nu ik er over nadenk zijn een paar bezoekjes misschien ook wel seh geweest. Zit hier achter één loket in het ziekenhuis. Wel handig, want als je denkt de hap nodig te hebben en het laat zich toch ernstiger aan zien, dan word je eenvoudig opgeschaald naar seh. En röntgen zit een gang verder, ideaal.
Soms lang wachten inderdaad, maar ik ga er maar van uit dat ze een goede triage hebben.

1 loket is fijn...

Hier in de stad hebben we 2 ziekenhuizen en waren er in het verleden 2 huisartsenposten. Een in het grootste ziekenhuis A, bij de SEH daar, en een dicht bij het andere ziekenhuis B. Die in het ziekenhuis A is al zeker 10 jaar gesloten, dus blijft alleen de ander open, die overigens wel wat centraler in de stad ligt.
Nu wordt helaas de SEH van ziekenhuis B gesloten, dus als je straks van de HAP doorgestuurd wordt naar de SEH zul je opnieuw de hele stad door moeten. Jammer...

Hangkous

Het was een constatering geen waarde oordeel. Ik ben blij dat ze er zijn en ik ben nog blijer dat wij er niet zo vaak heen hoeven.
Maar ik ging er vanuit dat wij redelijk in het gemiddelde vallen maar dat lijkt hier niet te zijn. En dan tel ik mijn zegeningen maar weer eens.

ook zondagsarmpje

Net als Temet hier een keer een dochter met zondagsarmpje.
Mijn dochter was 3 of 4 jaar en we waren bij een feestje van mijn werk. We liepen juist naar huis, een beetje op tijd want thuis hadden we bezoek (man een peuterzoon waren daar al, man kookt voor bezoek). Onderweg richting uitgang werk zwierde dochter tussen een collega en mij in. Even later liepen dochtertje en ik weg maar gaf ze me kruislings haar andere handje. 'X, waarom geef je me niet die hand?' 'Hij doet het niet meer'.
Checken, en inderdaad. Hele arm deed het niet meer.

Vlakbij was het ziekenhuis (500 meter fietsen) dus we gingen gewoon naar de balie met de vraag of wij terecht konden. Tijdens het maken van een Röntgenfoto kwam het blijkbaar weer goed, daarna zei dochter vrolijk dat 'ie het weer deed. De jonge arts vond ons volgens mij erg lief (het leek wel erg veel op sjans hebben - ik was ook nog geen 30 laat staan 40+, haha...).

zelfde ziekenhuis

Zelfde ziekenhuis en ook vanaf mijn werk. Eronder zit een fietsenmaker en ik dacht: laat ik die oude fiets van mijn werk eens laten repareren. Heeft iedereen er weer wat aan.
Dus ik liep naar het ziekenhuis met die fiets en ging de kelder in waar de fietsenmaker zat. Op een stalen trap met roosters. En halverwege viel ik languit voorover. De fiets denderde naar beneden en in mijn benen zaten trapsgewijs sneetjes, waarbij op mijn rechterknie wat erger en op mijn linkerknie afschuwelijk diep.
Het was ochtend en het is ook een stalling, ongetwijfeld stalden meerdere artsen net hun fiets, maar die hadden natuurlijk ook geen zin om op deze manier direct aan de slag te gaan. Met name de fietsenmaker snelde wel toe en vroeg of ik een stoel wilde.
Dat wilde ik wel. Maar even later kon ik niet meer zo goed horen toen iemand mij iets vroeg. Ik had zo'n ontzettende pijn, waarschijnlijk kreeg ik er een verminderd bewustzijn door. Dus toen hebben ze even iemand van boven gehaald met een rolstoel en werd alles gehecht. Toen ik wachtte was dat misschien wel 1,5 uur, maar wel met pijnstillers en liggend op een soort bedje. Dus dat was niet erg.

en voor de rest...

---verder had mijn man onze dreumes onbeschermd achterop de fiets gezet even gauw-gauw, klassieke fout. Hij kon net lopen, maar nu ging dat voetje dus tussen de spaken en zat hij een paar weken in het gips. Heel zielig.
Zelfde zoontje in groep 8: een jongen (agressief type, waarschijnlijk vanwege traumatische ervaringen op jonge leeftijd) gooide een flinke tak naar zoons hoofd. Oog was deels geraakt. School in rep en roer, man en ik uit ons werk gauw naar de SEH (nou ja man haalde, ik ging dus weer vanuit mijn werk naar dat zkh..). Het zag er heel erg uit. Zoon was niet goed aanspreekbaar meer, waarschijnlijk ook van de spanning. Moest ook overgeven. Vreselijke wond en er zat bloed in de oogkamer. We moesten iedere dag terug naar het ziekenhuis. Litteken is nog altijd zichtbaar (het is nu 5 jaar geleden).

Zelf ging ik eens naar de huisarts omdat ik eigenlijk al weken pijn rond mijn hartstreek had. Je weet ten slotte maar nooit, dus toch even gebeld. Ik moest dezelfde dag nog komen (vertelde heus dat het niet zo erg was en al weken, maar moest toch). Daar aangekomen nog wat vervolgvragen, familie-anamnese en zo (en ja daar zat wel wat met hartproblemen of jong dood vanwege..). Toen kreeg ik een medicijn en moest ik vertellen hoe het daarna voelde.
Nou, binnen een minuut kreeg ik een gigantisch druk op mijn hoofd, echt flink hoofdpijn eigenlijk. Dat vertelde ik. Was best normale bijwerking. Maar hoe voelde mijn hart? Nou, dat voelde ik minder, was dat oké? (waarschijnlijk voelde ik het minder omdat mijn enorme hoofdpijn overheerste). Nou, huisarts moest even overleggen. Ziekenhuis en zij besloten samen dat ik gecheckt moest worden in het ziekenhuis.
Leek mij licht overdreven maar als de dokter het dacht, prima. Wanneer: vandaag nog of morgen of..? Nou..NU. Dokter leidde me naar een onderzoeksruimte naast haar spreekkamer en vertelde me dat ik moest wachten tot de ambulance er was.
Ambulance?? Wat? Joh ik heb niks! Wat genant!
Maar ja, protocol he. Ik mocht zelfs alleen nog plassen met de deur NIET op slot en weer melden als ik weer op het bedje ging liggen.
Zo genant, iedereen keek toen ik mee moest met die ambulance. In het ziekenhuis bleek er ook nog eens weinig tot niets aan de hand. Dus na een paar uur werd ik weer ontslagen en kon ik een stadsbus nemen (en daarna een streekbus), ik moest staan. Ik dacht nog: jullie moesten eens weten dat mijn heenweg met de ambulance was.

Gillende Keukenmeid.

Dus je weet tot op heden niet waar die pijn rond je hart vandaan kwam? Het ging van zelf over?

Hangkous

Ik ben eens gaan zoeken op 'huisartsenpost' bij ons in de buurt. Die blijkt in een naastgelegen (kleine) stad te zitten, samen met de SEH, in hetzelfde pand als het ziekenhuis. Wist ik niet eens.

Ben nu wel benieuwd naar het verschil tussen de HAP, de SEH en de vroegere EHBO. Van de website wordt ik niet wijzer ☺

Yanea

Bijzonder dat die site jou dat niet uitlegt. Het verschil was ook te horen in radioreclames.

De hap is de dienstdoemde huisarts. Dat valt in de basisverzekering. De SEH is het ziekenhuis en valt daar niet onder, dat betasl je dus eerst met je eigen risico.

Yanea

HAP is huisartsenpost: de plek waar de bereikbaarheid van de huisartsen in een bepaalde regio geregeld is.

SEH is SpoedEisendeHulp van het ziekenhuis: de plek waar de ambulance binnenkomt en waar oa de huisartsen maar ook de medisch specialisten hun spoedgevallen naar doorsturen (als die niet naar Eerste HartHulp, CardioCare of StrokeCare moeten voor hart- en neurologische spoed). Vroeger werd dat EHBO genoemd.

Aagje

Zie de post van Triva

Voor het financiële verschil.

Overigens heb je voor vergoeding op de SEH in principe een verwijzing nodig: ofwel van een arts (ha of medisch specialist) ofwel van de ambulanceverppeegkundige (die beslist of er reden is om je mee te nemen naar de SEH). Als zelfverwijzer loop je een serieus risico dat je je consult zelf moet betalen.

Aagje