Kinderwens als single egoïstisch?

Als je kinderen krijgt (of dat nu alleen of samen is) dan is een netwerk om je heen denk ik essentieel. Er gebeuren altijd dingen waardoor je zelf voor korte of wat langere tijd niet de continue zorg voor je kindje kan dragen bijvoorbeeld omdat je ziek bent, het mentaal even niet goed gaat, er iets onverwachts gebeurd zoals het overlijden van een ouder. Of er gebeuren dingen waarvoor je even iemand nidig hebt om bij te springen bijv dat je door omstandigheden vertraging hebt waardoor het niet lukt je kindje op tijd van de kinderopvang te halen. Of je kindje moet vanwege ziekte eerder opgehaald worden en jij kan net op dat moment niet weg van je werk. Of, als je kind iets ouder is gebeurt er iets terwijl jij net niet in de buurt bent. Etc
Zelf terwijl ik een partner heb heb ik afgelopen 20 jaar echt regelmatig een beroep moeten doen op iemand uit mijn netwerk. Ik kan me niet voorstellen hoe je als alleenstaande zonder netwerk de continue zorg voor je kindje kan dragen, je gaat gegarandeerd vastlopen bepaalde momenten. 
Daar komt nog de vraag bij wie er voor jouw kindje is als jij ernstig ziek wordt of komt te overlijden?
Ik vind echt dat je voor bovenstaande situaties een plan moet hebben voordat je aan een kindje begint.

Maar zorgen voor een pleegzorgkind is mooi als je dat wil doen, maar dit zijn wel kinderen die het al zwaar hebben en het een en ander hebben meegemaakt. Zeker als alleenstaande lijkt me dat extra zwaar. Bovendien zullen het nooit echt jouw kinderen zijn. Ik zou komende jarem echt gaan voor partner en daar kinderen mee krijgen en lukt dat niet dan het alleen gaan doen. Als je echt wil dan lukt het wel.

Ina333 schreef op 29-08-2025 om 07:43:

[..]

Ik ben naar een informatiebijeenkomst geweest over pleegzorg en heb daar ook gepraat met een alleenstaande vrouw die weekendopvang deed. Daarnaast heb ik ook contact gehad online met een BAM. Zij had een groot netwerk aan familie.

Weekendpleegzorg is ook iets wat ik overweeg, maar lijkt me gewoon heel weinig om echt een band op te bouwen.

Ik begrijp dat jullie zeggen dat bewust alleenstaande moeder worden geen goede optie is voor me aangezien ik bijna geen familie heb. Maar is langdurige optie ook geen optie, want hier help je een kindje dat er al is toch in een moeilijke situatie.

Ik begrijp dat de meeste mensen hier al moeder zijn, maar de gedachte dat ik nooit moeder zal worden is ontzettend pijnlijk.

Bedankt voor je antwoord! Dat laatste begrijp ik volledig en ik heb uiteindelijk wel ervoor gekozen BAM te worden. Wel pas op mijn 34e. Inmiddels heb ik 2 kinderen. Maar ik heb ook een goed (klein maar sterk) netwerk. Daarnaast kinderopvang. En een flexibele werkgever. Eigen huis en goed inkomen. Dat helpt allemaal wel. Huis gekocht vlak voor start traject, baan veranderd tijdens zwangerschap ivm kortere reistijd en meer flexibiliteit. Het is zwaar, keihard werken, geen tijd voor jezelf, vermoeiend, duur, intens in alle opzichten. En zo zo mooi.<3

IMI-x2 schreef op 29-08-2025 om 07:52:

Ben je nu verhuisd? Ben je eens beetje tot rust gekomen?

Ik zag het advies om een hond te nemen voorbijkomen. Waarom begin je daar niet mee? Een hond is heel lief en trouw gezelschap, altijd blij om bij jou te zijn. Een hond is ook best wat werk, maar vele malen minder dan een kind. En een hond is volledig op jou gericht en geeft veel liefde, dat is denk ik ook wat jij wenst.

Een ander heel goed advies blijft: ga werken aan je netwerk. Zoek een hobby en/of een sport waarbij je mensen ontmoet, spreek buiten die hobby/sport ook met die mensen af, maak vrienden! (Wie weet, willen ze af en toe wel op jouw hond passen.) Want ook dat zul je aan je eventuele kind moeten voordoen: hoe doe je dat, hoe maak en onderhoud je vriendschappen. Hoe vraag en ontvang je hulp. Maar dan moet je het eerst wel zelf kunnen. Tot die tijd zou ik niet eens over een kind nadenken, anders wordt jouw kind heel eenzaam en dat zou verdrietig zijn.

Dat lijkt mij geen goed advies voor een alleenstaande die full time werkt, er een studie naast doet en geen netwerk heeft

Bolmieke schreef op 29-08-2025 om 08:33:

[..]

Dat lijkt mij geen goed advies voor een alleenstaande die full time werkt, er een studie naast doet en geen netwerk heeft

Dit.

En het lijkt me ook geen goed advies voor mensen met een onvervulde kinderwens. Stel je voor dat dat tegen een vrouw mét partner wordt gezegd als ze graag een kindje wil. "Joh, neem een hond, die is ook lief en ook nog eens minder werk". Een hond is geen (vervanging voor) een kind. 

IMI-x2 schreef op 29-08-2025 om 07:52:

Ben je nu verhuisd? Ben je eens beetje tot rust gekomen?

Ik zag het advies om een hond te nemen voorbijkomen. Waarom begin je daar niet mee? Een hond is heel lief en trouw gezelschap, altijd blij om bij jou te zijn. Een hond is ook best wat werk, maar vele malen minder dan een kind. En een hond is volledig op jou gericht en geeft veel liefde, dat is denk ik ook wat jij wenst.

Een ander heel goed advies blijft: ga werken aan je netwerk. Zoek een hobby en/of een sport waarbij je mensen ontmoet, spreek buiten die hobby/sport ook met die mensen af, maak vrienden! (Wie weet, willen ze af en toe wel op jouw hond passen.) Want ook dat zul je aan je eventuele kind moeten voordoen: hoe doe je dat, hoe maak en onderhoud je vriendschappen. Hoe vraag en ontvang je hulp. Maar dan moet je het eerst wel zelf kunnen. Tot die tijd zou ik niet eens over een kind nadenken, anders wordt jouw kind heel eenzaam en dat zou verdrietig zijn.

Dit een maand of 2 geleden woonde je nog thuis omdat je moeite had met o.a. kiezen tussen 2 woningen, heb je een keuze gemaakt en woon je nu zelfstandig? Want moeder worden zonder nog voor jezelf geleerd hebben te zorgen is geen heel goed plan.

Bolmieke schreef op 29-08-2025 om 08:33:

[..]

Dat lijkt mij geen goed advies voor een alleenstaande die full time werkt, er een studie naast doet en geen netwerk heeft

En een kind kan dan wel?!

Een hond heeft veel minder grote impact dan een kind. Het lijkt me een veel beter idee.

Dan moet TO straks en voor een hond zorgen en voor een kind. Mocht ze dat inderdaad alleen moeten doen maakt dat het alleen maar extra zwaar. Alleen zorgen voor en een hond en een kind. Ook zijn die twee niet altijd een goede combinatie samen. Dus nee dat zou ik niet doen.

Vroeger kreeg je gewoon een kind en je leerde dat vanzelf te accepteren. Maakte helemaal niet uit hoe jij je voelde. Dat kind kwam gewoon en jij paste je aan. Het is heel moeilijk om tevoren te beredeneren hoe je je zal voelen. En ook niet hoe het kind zich zal voelen. Aangezien dat kind zich nooit kan indenken hoe het is om "ongeboren" te zijn. Iedereen leidt zijn leven zoals hij het meemaakt totdat hij dood gaat. Ook als het je voor de wind gaat voelen problemen zwaar. Als je geen bergen ziet dan gaan heuvels eruit zien als bergen.

Ik zou als ik jou was wel een lijst opstellen met reële problemen die zich voor kunnen doen en wat je dan moet doen. 

Je zou je bijvoorbeeld voor kunnen stellen wat er gebeurt als je met je kind uit het ziekenhuis komt en er is thuis niemand om je welkom te heten. Dat is best hard en de kans bestaat dat je je zó alleen voelt dat je zwaar depressief moet worden opgenomen. Maar misschien ook ga je deze negatieve energie gebruiken om juist een goede band met je kind op te bouwen.

En wat als je even naar de super moet. Of als kind hele dagen en nachten huilt omdat hij je onzekerheid voelt en je aandacht wil trekken. Dus veel voorkomende problemen van het ongehuwde moederschap zou ik eerst doornemen; hoe dat later uitpakt dat is vers 2.

Ik denk dat zich, als je een baby hebt, altijd gegadigden aandienen om jou (graag!) te helpen. Daar kan je best vanuit gaan. Tegen de tijd dat hij kan lopen en lastiger wordt zijn ook daar wel weer liefhebbers voor en dan dient zich wel weer iemand aan.

Zo zat ik een poos geleden naar de film van Erin Brockovich te kijken en in die film moest ze de hele dag drie kinderen verzorgen, en dan nog zorgen dat ze haar moeilijke, arbeidsintensieve baan hield. Nou die improviseerde zich een slag in de rondte. Is een goede film overigens met Julia Roberts. Als je na het kijken nog steeds een kind wil dan is er best kans dat het goed uitpakt. https://www.imdb.com/title/tt0195685/

Tot mijn 39e had ik geen partner, in het buitenland gewerkt en gewoond, had een leuke hond, veel vrienden.

Paar keer overwogen alleenstaande moeder te worden. Bijvoorbeeld toen er een patientje op mijn pad kwam die haar familie kwijt was. Heel heel diep nagedacht en onderzocht en toch niet gedaan. Later overwogen via spermadonor maar ging toch liever weer op pad. Halverwege de dertig bedacht dat ik van veel kinderen die ik ken veel hou maar ze zelf niet wil. Definitief niet voor kinderen gekozen toen ik heb geprobeerd zwanger te worden voor een vriendin met haar embryo’s omdat zij dat niet kon; dat is jammer genoeg niet gelukt.

Van de week mijn petekind thuis gebracht. Hij is hier van de zomer meerdere keren geweest want kinderopvang is niet zo makkelijk. Ik vond het fijn dat hij er was maar ben uiteindelijk toch heel tevreden met het kindvrije bestaan van partner en ik. Terwijl ik toch heel goed begrijp dat sommige mensen echt een ouder worden wens hebben.

IMI-x2 schreef op 29-08-2025 om 08:49:

[..]

En een kind kan dan wel?!

Een hond heeft veel minder grote impact dan een kind. Het lijkt me een veel beter idee.

Een kind lijkt mij ook geen goed idee maar het verschil met een hond is dat je voor kinderen gebruik kan maken van reguliere opvang, voor honden is die mogelijkheid er nauwelijks

Ik vind de tip, neem een hond, ook echt bijzonder. TS moet maar net van honden houden en ervoor willen zorgen. Een hond is geen kind en andersom. 
Wat betreft pleegzorg. Als je gaat voor langdurige pleegzorg wordt er altijd wel gevraagd of je ondersteunend netwerk hebt. Heb je dat niet is dat zeker niet het eerste waar je op afgewezen wordt. Maar als je inderdaad daarnaast veel werkt, je net verhuisd bent etc. kan het bij elkaar wel een grond zijn om geen goedkeuring te krijgen. 

Netwerk opbouwen lijkt dus belangrijk, ook als je voor een eigen kindje kiest. Ik zie aan alleenstaande moeders om mij heen dat het echt zwaar is om alleen voor een kindje te zorgen. Zolang het gezond is, naar kinderopvang gaat etc. gaat het prima. Maar wat als je bijvoorbeeld een huilbaby krijgt, een kindje dat vaak ziek is of een afwijking of beperking heeft? Dan is netwerk echt van groot belang. 

Bij de meeste vruchtbaarheidsklinieken vragen ze ook naar netwerk. Terecht vind ik. Helaas ken ik ook een situatie waarin de moeder een netwerk benoemde maar dit niet had. Blijkbaar wordt dit niet verder onderzocht dan. Met alle risico's van dien. 

Bolmieke schreef op 29-08-2025 om 10:12:

[..]

Een kind lijkt mij ook geen goed idee maar het verschil met een hond is dat je voor kinderen gebruik kan maken van reguliere opvang, voor honden is die mogelijkheid er nauwelijks

Kan prima, mijn hond gaat ook een paar dagen per week naar de dagopvang, dat is precies als een kinderopvang met filmpjes over de dag. Alleen geen subsidie uiteraard. Maar als die hond daar 5 dagen per week heen moet omdat zij dan werkt, vind ik ook niet dat ze een hond moet nemen. 

Een hond kun je echter wel even alleen laten als je naar de winkel gaat of even gaat sporten ofzo. Ik zie een kind echt niet passen in dit scenario, of TO moet heel rijk zijn en zich een nanny kunnen veroorloven.

Er wordt al een hoop zinvols gezegd. Een netwerk lijkt me essentieel. Waarom (geen waardeoordeel) heb je zo weinig sociaal contact?