Kinderwens en ethiek
Een van mijn kinderen gaat met partner zo langzamerhand aan kinderen denken. Maar, in onze famile komt een erfelijke aandoening voor (voor de herkenbaarheid even niet nader gespecificeerd). Die is met een vlokkentest te ontdekken en er kan dus voor worden gekozen om de zwangerschap dan niet door te laten gaan.
Het familielid dat de aandoening heeft (eerste geval, het was eerder niet bekend) kan er goed mee leven, heeft er wat van gemaakt en is gelukkig. Maar het heeft best wel een impact op het dagelijkse leven, niet alles kan. De benodigde medicijnen zijn duur dus er is ook een maatschappelijke kant.
Kind en partner worstelen hier nu mee. Is het etisch om een kind met die aandoening op de wereld te zetten als je dat van te voren kunt weten en kunt voorkomen? Voor het kind, voor de maatschappij? Is het etisch om een kind met een op zich wel leefbare maar toch wel aandoening-met-impact NIET te laten komen om die reden, heeft dat klompje cellen daarin nog rechten? (Niet in de zin van voor of tegen abortus zijn maar in dit geval.)
We hebben er al veel over gepraat in de famile, zij ook met vrienden, maar ze komen er nog niet uit. Wat zijn jullie gedachten hierover?
praat met de artsen
Het lijkt me een reden om met een arts te praten, daar zal meer medische kennis uitkomen dan uit gesprekken met de familie.
Bij een ernstige aandoening kan er mogelijk een niet-aangetast embryo geplaatst worden. Of de kans dat een kind de aandoening krijgt is kleiner dan je denkt. Of de aandoening kan naar verwachting binnen 10 jaar genezen worden.
Als je alle medische aspecten en mogelijkheden op een rijtje hebt, dan kun je pas een goed afgewogen besluit nemen.
Afspraak geneticus maken
Ik zal eens rond de tafel gaan met een arts die er zich in specialiseert en kijken of PGD een optie is https://www.pgdnederland.nl/wat-pgd
Voor mezelf zou ik PGD wel overwegen maar een vlokkentest en dan afbreking niet. Maar dat zijn persoonlijke kezues die niemand anders voor je kan maken.
Je kan wel erg goed geholpen worden door een consult met iemand die met alle opties bekend is. Via de huisarts een doorverwijzing naar een geneticus dus.
Mariel
Kennis genoeg
Kennis over de aandoening en de erfelijkheid is ruim genoeg voorhanden, daar gaat het niet om. En ja pre implantatie diagnostiek kan ook maar dat is een ivf traject en daardoor een stuk zwaarder dan een vlokkentest. Als je naar de ethische kant daarvan kijkt doe je in principe het zelfde, een embryo dat niet 'voldoet' komt niet door de ballotage, in het ene geval in de baarmoeder en in het andere geval in een lab-schaaltje. Zou dat voor dat embryo iets uitmaken? En de kans om uiteindelijk echt een (gezond) kind te krijgen is door de ivf echt lager, dat lukt lang niet zomaar altijd.
Ik was meer op zoek naar antwoord op de afweging, als je WEET dat je een kans loopt op een kind met een aandoening en dat kunt voorkomen door onderzoek+afbreking is het dan etisch om geen onderzoek te doen en zo'n kind te laten komen? Voor het kind? Of is het juist etisch niet goed om zo' n kind het leven te ontzeggen?
Op die vraag kunnen de artsen en genetici echt geen antwooed geven, die afweging moet je toch echt zelf maken.
Nee
Als er sprake is van een matig ernstige aandoening waarop slechts een kleine kans bestaat zou ik niet prenataal laten testen. Vanuit ethisch oogpunt ben ik een beetje bang voor 'de maakbare' samenleving waarin op alle manieren wordt geknutseld om zo perfect mogelijke kindjes te krijgen. Daar mag je best terughoudend mee zijn, vind ik.
Dat ligt echt bij het paar
Mijn zus had een zeer ernstige genetische afwijking en ik heb vanaf het begin gezegd: zo'n kind wil ik niet op de wereld zetten als ik het kan voorkomen.
Daar sta ik nog steeds achter. Bij mij was het nog ingewikkelder met dezelfde genetische afwijking kun je volledig gehandicapt zijn en een niveau van een kind van 1.5jaar hebben tot hoogleraar en er pas achter komen als je kind het blijkt te hebben.
Als het mogelijk was geweest het tijdens de zwangerschap aan te tonen dan had ik dat zeker gedaan.
Op het moment van mijn zwangerschap kon er wel een test worden gedaan, die was net een half jaar beschikbaar, maar niet op ongeborenen. Er kon wel een extra echo gedaan worden maar dat resultaat zou niet betrouwbaar zijn geweest tot ongeveer 35 weken. Wij hebben daar vanaf gezien omdat abortus op dat moment niet meer mogelijk is.
In dit soort gevallen kan ik alleen maar zegen doe wat er het eerste in je op komt als de vraag je gesteld wordt. Er is namelijk geen goed of fout in deze situaties, ze zijn geen arts, het is hun leven dat eventueel overhoop gegooid wordt.
taak oma
Ik denk dat je taak als eventueel toekomstige oma niet is te bedenken welke beslissing er genomen moet worden, maar vooral luisteren en nog eens luisteren naar je kinderen, zodat zij de beslissing kunnen nemen waar zij zich het beste bij voelen.
Ja, ik vind het ethisch verantwoord
om een kindje te laten komen, waarvan je kunt verwachten dat het een aandoening heeft, maar ik ben hier misschien wat 'ouderwets' in. Ik vind dat het eerder omgedraaid moet worden. Is het wenselijk dat we alle gebreken en afwijkingen uit de maatschappij willen filteren?
Ik vind het afhankelijk van de ernst van de aandoening, of het een verantwoorde keus is om een kind te laten komen. Als je bij voorbaat weet dat het niet meer zal worden dan een hoopje ellende dat pijn heeft, begrijp ik de keus om het kindje niet te laten komen. Maar een kindje met het Downsyndroom, zou bij mij welkom zijn. Ik merk aan mijn dochter, dat zij daar anders in staat. Ik heb daar moeite mee, maar dat is niet aan mij verder.
Drie manieren
Er zijn vanuit de ethiek gezien verschillende manieren om ernaar te kijken. Welke het best past verschilt per situatie.
Je kunt absoluut principieel zijn. Dat is het overzichtelijkst bij mensen die heel absolute standpunten hebben zoals "nooit abortus" of "nooit selectie op gezondheid". Maar dat is bij jullie niet het geval begrijp ik.
Je kunt plussen en minnen afwegen. Kosten, pijn en beperkingen voor het kind, de vreugde van het ouderschap, de pijn van het niet-ouderschap etc. Wat dan voor de meeste mensen het welzijn het meest verhoogt is de goede oplossing. Het is alleen niet kwantificeerbaar dus je blijft puzzelen. Maatschappelijk is een beperkt kind een klein beetje meer kosten voor heel veel mensen. Daar tegenover staat dat het afzien van ouderschap voor twee mensen heel veel afbreuk kan doen aan hun welzijn.
Een derde mogelijkheid is vanuit de gedachte 'wat voor mens wil ik zijn'. Bijv ik wil een zo eerlijk mogelijk mens zijn, of ik wil een zo vriendelijk mogelijk mens zijn, of ik wil een moedig mens zijn. De eigenschappen die je goed en nastrevenswaardig vindt, kunnen je op het spoor brengen van de beslissing die je diep in je hart goed vindt.
Wat het kind zelf vindt of zou willen, daar zou ik niet te veel rekening mee houden. Dat is nl totaal onvoorspelbaar. Het kind kan later een totaal tevreden en gelukkig mens zijn ondanks de beperking, of diep ongelukkig en depressief en dat allemaal toerekenen aan de beperking. Het kan een prachtig en waardevol mens worden voor de maatschappij, het geneesmiddel tegen kanker uitvinden, of een massamoordenaar of uitvreter worden.
Uiteindelijk, en dat vind ik wel een belangrijke, ben jij als ouder wel degene die de zorg krijgt. Ik heb grote sympathie (dat meen ik) voor het standpunt dat we geen maakbare samenleving en designerbaby's willen, maar als jij als ouder een leven vol stikzware zorg tegemoet gaat kan ik me voorstellen dat je dat makkelijk praten vindt voor buitenstaanders. Dat je liever vooraf de keus had gehad of je dat wel aan kunt en wilt gaan.
Of er in dit geval sprake is van stikzware zorg, zo klinkt het niet. Dus misschien speelt dat geen rol. Als dat wel zo is, laat dat dan eerlijk meewegen en niet achterwege blijven vanwege sociaal wenselijke opvattingen.
Toch met professionals om de tafel
Natuurlijk kan een arts de beslissing niet voor je maken maar ontwikkelingen op dit gebied gaan op het moment heel snel en je kan maar beter van alle (on)mogelijkheden op de hoogte zijn voor je aan zoiets begint. Daarnaast zal een goede arts je ook kunnen helpen met onderwerpen aan te stippen die jezelf nog niet bedacht had
Een heel goed bevriend stel is net zwanger door middel van PGD IVF. In haar familie is haar vader al sinds zijn 40e arbeidsongeschikt door de ziekte waarvan zij draagster is. Twee van haar ooms zijn voor het eerste levensjaar gestorven aan dezelfde ziekte. Haar oma heeft meerdere miskramen gehad, waarschijnlijk van fetussen met dezelfde ziekte. Haar neefje moest op basisschoolleeftijd meerdere operaties ondergaan door dezelfde ziekte. Het kind waarvan ze zwanger is heeft de ziekte niet en kan het ook niet doorgeven.
Ze hebben eerst met elkaar gepraat, toen met mensen van de kerk en hun vienden. Daarna met de artsen in het traject en hebben toen pas hun beslissing gemaakt.
Zelf had ik waarschijnlijk voor adoptie gekozen als hun was maar dat was voor hen geen adoptie. Zelf zou ik dan voor geen kinderen hebben gekozen maar ook dat was voor hen geen optie. Er is geen foute beslissing in deze. Wel een beslissing die beter bij je past en een beslissing die minder goed bij je last. Door met mensen te praten, juist ook met professionals kan je de beste beslissing vinden vor jou.
Overigens heeft mijn vriendin haar keuze aan haar ouders meegedeeld. Ze vond het niet iets waarin zij meespreekrecht hadden.
Mariel
als omatobe
ga ik me ook echt niet met de uiteindelijke beslissing bemoeien hoor Specht. Dat is helemaal aan hun. Maar ze vragen de ouders om mee te sparren met hun gedachtegang, hoe kun je er nog meer tegenaan kijken, wat zijn andere argumenten etc. Daar zoek ik op mijn beurt hier ook naar.
Het gaat niet om al of niet maakbare samenleving maar vooral om mag je het een kind aandoen als je het van tevoren weet/kunt weten. De aandoening is goed leefbaar, maar de (soms ernstige, soms minder ernstige) beperkingen in het dagelijks leven en bij tijd en wijle ziekte en pijn zijn er wel bij.
Theekopje, dank voor je posting. Het afwegen van al die plussen en minnen is razend moeilijk, je moet daarbij bij elk item a.h.w. eerst bedenken wat voor gewicht JIJ daaraan geeft. Wat je schrijft over wat het kind zelf zou willen vind ik heel goed. Zo zie ik het ook. Zo hebben we er gister ook over gepraat. De (hopelijk) a.s. ouders twijfelden hoeveel stem het kind zelf zou moeten hebben, mag je voor een kind beslissen, maar ik vond ook dat je dat los kunt laten omdat je daarmee niet verder komt. Dat is onvoorspelbaar.
Ze begonnen te neigen naar geen onderzoek laten doen en ik snap dat heel goed. Ik weet niet of ik dat zelf had gekund, ik zou denk ik liever kiezen om een klompje cellen wat dat tegemoet gaat naar de hemel te sturen. Maar dat is niet persé een betere keus, dat weet ik.
Mariel
De ziekte in de familie waar jij het over hebt lijkt me ernstig genoeg om minder te hoeven twijfelen. Dat is hier net het lastige punt. Het is zéker niet niks, maar het is ook niet alles.
Nogmaals, op de hoogte van de nieuwste mogelijkheden qua diagnostiek, behandeling, vooruitzichten in nieuwere behandelingen etc. zijn ze heel goed. Het is nu aan hun.
En meespreekrecht heb ik niet en wil ik ook helemaal niet hebben!
Omatobe
Het is voor ons een beetje moeilijk inschatten hoe ernstig het is. Is er een aandoening die je zou kunnen vergelijken met waar het om gaat? Dan hoef je het niet te noemen, maar dan kunnen we toch een beetje snappen om hoe erg of niet erg het gaat.
Deskundige
Een gesprek met een deskundige lijkt mij ook nuttig. Zij hebben ook ervaring met de onzekerheden waar ouders tegenaan lopen, je bent niet de eerste, en ze kunnen je helpen het gesprek met jezelf over de voors en tegens evenwichtiger in beeld te krijgen en te wegen hoe belangrijk de argumenten voor jezelf zijn.
Morele counseling is misschien een optie
Morele counseling is een begeleiding bij een moreel dilemma waarbij de counselor je zo non directief mogelijk helpt om in beeld te krijgen wat voor jou belangrijk is/meespeelt binnen het dilemma.
Het helpt om in beeld te krijgen hoe je eigen overtuiging is opgebouwd, waar je twijfel zit, waar voor jou het zwaartepunt van de beslissing ligt en welke redelijke of emotionele argumenten er op dat zwaartepunt er voor jou toe doen.
Het gaat er dus bij morele counseling om dat je zelf een beslissing neemt op basis van wat voor jou belangrijk is. Het uitgangspunt is dat je een beslissing neemt waar je mee verder kunt in je leven.
Vul bij de 'je' in mijn verhaal jouw kind en partner in en misschien kan dit hen helpen om verder te komen in hun overwegingen.
In het Radboudumc zit bij de dienst geestelijke verzorging veel kennis en kunde hierover. In het Leidenumc ook. Verder zou ik nog een website kunnen noemen (niet van mezelf) van een paar goede counselors (die overigens uit de genoemde universiteiten komen), maar ik weet niet of dat mag. Ik heb daar overigens zelf geen belang bij.
Groet
vraagje
kunnen ze geen test doen om zeker te weten of ze het wel door kunnen geven of is dat al gedaan? Dus of jouw kind wel drager is of werkt dat anders? Moet de partner dan ook drager zijn?
Los daarvan: het is hun beslissing maar vanwege dat wat jij zegt wordt er nu bijna geen kind in Denemarken meer geboren met Down. Prima, is hun keuze natuurlijk en het probleem met Down is ook vooral dat je alleen de kinderen ziet op straat en op tv die wel redelijk leerbaar zijn. De kinderen die niet op straat komen of die niet hanteerbaar, lief, gezellig en muzikaal zijn, zie je niet.
Ik zou niemand er op aankijken omdat de aandoening zoveel geld kost, het is hun eigen beslissing. Ik zou in hun geval het wel willen testen, gewoon om het vooraf te weten of mijn kindje het wel of niet heeft. Of zijn ze dan bang voor het risico van een miskraam?
Triva
De erfelijkheid is al duidelijk, ja ze kunnen zeker een kind met de aandoening krijgen. En getest gaat er sowieso worden omdat, als het kind de aandoening heeft, dit gevolgen heeft voor handelen bij de eventuele bevalling. De vraag zit hem erin of bij een positieve test de zwangerschap wordt uitgedragen of niet.
Er wordt hier gevraagd naar een beeld van de ernst. Dat is lastig maar laten we deze eens proberen: er is nu een reclame voor het programma Kitchen Impossible. Daarin komt een jonge vrouw voor met een bindweefselziekte die in een rolstoel zit. Het is iets heel anders (aan de buitenkant minder direct zichtbaar) maar qua impact mogelijk vergelijkbaar, goed mee te leven maar het is toch wel effe een dingetje. Itt tot Down puur fysiek en 0% mentaal.
Mag je je kind dat aandoen als je het van te voren weet?
Voor mezelf.
Ik denk dat de factor "pijn" voor mij het zwaarst zou wegen.Dat is misschien heel moeilijk om in te schatten. Een ouder wil niet dat zijn kind pijn lijdt.
Dus liever een kindje met Down dan een kindje krijgen waarvan ik weet dat het zijn/haar hele leven pijn heeft.
Maar ik heb geen idee hoe pijnlijk de ziekte is, het familielid met deze ziekte kan dit aangeven.
Zou hij/zij een kindje op de wereld zetten met dezelfde ziekte?
Sterkte voor het jonge stel, wat een moeilijk dilemma.
De liefde voor je kind
Vroeger was ik wat uit de boom kijkend wat betreft de kinderwens want één van de oma's had dyslexie en hoe je het went of keert, het kan veel inpact hebben op de ontwikkeling van een kind. Dus wachtte ik eerst de ontwikeling van de neefjes en nichtjes van die tak af. Het zag er gunstig uit dus ging ik overstag. Nu hebben onze kinderen wel te maken met dyslexie en de daarbij gerelateerde tegenslagen. Ik adviseerde mijn dochter een tijdje geleden niet te snel aan een kinderwens toe te geven maar eerst zeker zijn dat hun relatie tegen een stootje kan. Waarop ze antwoorde dat ze zelf heel goed weet wat dyslexie is en zo haar kind denkt goed te kunnen begeleiden. Als ze een kind wenste, zou dat haar niet tegen houden. Daar had ik niet op terug.
In geval van de dochter van TS geldt dit ook. Het is de liefde van het jonge stel dat kiest voor een kinderwens. Vol overtuiging van hun capaciteit om tezamen voor hun kind te zorgen en liefde te geven.
Je weet niet in welke mate het kind hinder zal ondervinden door die ziekte. Hun kinderwens is groter dan de angst.
Zo te lezen, heeft het jonge stel er zeer zeker over nagedacht en de risico's meegenomen.
Blijft heel persoonlijk
Omatobe het krijgen van kinderen is gewoon een hele moeilijke beslissing en misschien krijg je sowieso alleen maar kinderen voor jezelf. Voor een ander kan je niet beslissen of ze een kind die erfelijkheden 'aan mogen doen'. Iedereen in mijn familie draagt een zware bril en heeft hele scheve tanden, een aantal van ons heeft migraine en wat aanleg tot depressiviteit. Voor mij een overweging om misschien niet kiezen voor eigen kinderen. Een vriendin van mij heeft zware dyslexie en kiest net als in Flanagan's verhaal wel voor eigen kinderen. Een vriend van mij is manisch depressief en gaat daar goed mee om maar kiest voor geen eigen kinderen ook al is de erfelijkheid onduidelijk.
Ik denk dat twee verstandige mensen die van elkaar houden een goede keus kunnen maken. Wel verbaas ik me wat dat je zo duidelijk vindt dat ze er alles over weten. Mijn vriendin die PGD heeft ondergaan is arts, haar man ook en toch kwamen er uit de gesprekken met specialisten dingen die tot andere zienswijze leiden. Het verhaal over de miskramen en vroeggestorven kinderen werd pas duidelijk toen de geneticus goed door vroeg. Ik zou dus echt voor een zwangerschap gaan praten met een specialist.
Omatobe
Ben jij er tegen? Heb jij er moeite mee als ze de zwangerschap uitdraagt?
beslissing
Dit is een beslissing die jij niet kan maken. Het is aan jou kind en partner. Zij moeten bedenken wat ze willen en of ze een kind met zo'n aandoening wel of niet aankunnen.
De taak die je als oma wel hebt, is je kind en partner steunen in hun beslissing, wat die ook wordt en een luisterend oor bieden.
tjonge Flanagan
Vanwege dyslexie al gaan nadenken of je kinderen wil, dan is er toch altijd wel wat te bedenken? Wat ik ook niet zo goed begrijp is dat als je dit bedenkt vanwege de dyslexie van één oma dan heb jij en je partner het dus niet?
Triva
Je haalt me de woorden uit de mond. Het kunnen overdragen van dyslexie als mogelijke reden om geen kinderen te krijgen...ik kan er met mijn hoofd niet bij.
Wat wel wat niet
Misschien wilde Omatobe juist die discussie eens zien? Wat is erg genoeg om gewoon geen kinderen om te krijgen? Dat mag iedereen zelf beslissen natuurlijk; kinderen op de wereld zetten is niet verplicht. Welke ziektes zijn redelijk om als samenleving te betalen voor PGD? Voor wlke problem mag je nog een late abortus plegen?
Ik ken alleen de allerslechtste kant van heel veel ziektes door mijn werk. Ik zou daarom bijvoorbeeld er niet voor kiezen om een kind met osteogenesis imperfecta, een kind met een hoge kans op psychiatrische problemen of een kind met een open ruggetje of waterhoofd op de wereld te zetten. Gek genoeg ken ik één van de oudste personen op de werel met cystische fibrose en die leidt een vol leven dus dat zou ik dan weer een minder groot probleem vinden.
Het blijft dus persoonlijk, net als Flanagan's gedachten over dyslexie. Zolang er geen late abortussen of beroep op samenlevingsgeld voor PGD wordt gedaan hebben wij er echt helemaal niets over te zeggen.
Mariel
Hard?
Is het gevoelloos om je af te vragen of hoe het voor een kind is om met zware dyslexie te dealen?
Jullie gaan er blijkbaar van uit dat ik daar geen zin in had. Dat ik geen zin had in het begeleiden van een kind met huiswerk en de ritjes naar de logo. Of een minder geslaagd 'produkt'.
Maar niets daarvan is wat mij zorgen baarde. Ik dacht aan de tegenslagen, aan de moeite, aan het verdriet dat dyslecten doormaken als de rest wel binnen bepaalde tijd een toest voldoende maken en terwijl hun antwoorden half goedgekeurd worden terwijl het antwoord in hun hoofd zit. Of dat ze zich afvragen welke studie en welk beroep ze zullen kiezen omdat wat ze het liefste willen, door het schrijven van vele rapporten door de dyslexie op de tocht staat. Hoe geweldig de hulpmiddelen dan ook.
Jammer dat jullie deze kant negeren. Ik heb juist niet aan mijzelf gedacht maar mij geprobeerd voor te stellen hoe moeilijk dat moest zijn.
Keuzes
Mijn jongste heeft ADHD en PDD-nos (autisme) Hij is nog jong maar hij is vastbesloten dat hij een gezin en vooral kinderen wil. Liefst 4 
Hij praat er veel met mij over en ik heb hem er op gewezen dat beide stoornissen erfelijk zijn. Hij vond dat geen reden om geen kinderen te krijgen want hij kan zijn kinderen juist helpen om er mee om te gaan. Dat vind ik een mooie gedachte. Of die uitkomt is natuurlijk afwachten 
Ik heb het erg zwaar gevonden toen mijn kinderen klein waren. Ik had er vier en ze hadden allemaal autisme en de 2 jongsten ADHD. Het zou wel gescheeld hebben als ik toen wist wat ik nu weet. In dat opzicht kan ik t.z.t. hopelijk helpen.
Samenleving
De kosten van een PGB en het beroep op de samenleving, staat wat mij betreft buiten de keuze.
Ik vind de hoofdvraag of de ouders de zorg aan kunnen. Als ouders om wat voor reden dan ook, de zorg niet aan kunnen, kan je dit een kind niet aan doen.
Reacties
Op wat jullie schrijven, dank.
Wil, dat is een goed punt, zou het familielid met de ziekte zelf een kind hiemee op de wereld willen zetten. De bewuste persoon houdt zich hierover bewust op de vlakte, om niet te beinvloeden. Op zich goed natuurlijk.
Flanagan het gaat niet zozeer of ze denken dat ze de begeleiding aan zullen kunnen (ja) maar voor het kind zelf.
Kaaskopje, heb ik er moeite mee... weet ik niet. Ik slinger. Niet dat dat van belang is want het gaat helemaal mijn beslissing niet zijn, dat is duidelijk hoor Calenzia. Ik zal welke keus dan ook vol respecteren. Het jonge stel vraagt ons mee te sparren in hun gedachtegang en daarvoor zoek ik zelf input en argumenten. Dus ja Mariel ik ben benieuwd naar de discussie. Een kind bewust met cf opzadelen... ik denk dat ik dat niet zou kunnen. Maar dus juist goed om te lezen dat je daar ook heel verschillend in kunt denken.
Ze hebben zich al goed op de hoogte gesteld door gesprekken in het ziekenhuis vandaar dat ze ook echt wel weten wat de mogelijkheden zijn.
Jeetje zeg!
Flanagan, wat jij schrijft vind ik wel heftig hoor. Ik heb een zoon met ernstige dyslexie en ook nog een lager dan gemiddelde intelligentie. Ik heb alleen totaal niet het idee dat hij hierdoor ongelukkiger is. Dyslexie zou voor mij dus absoluut geen reden zijn om niet zwanger te worden. Net zoals ADHD of autisme trouwens. Ziektes als CF, Spina Bifida etc. vind ik van hele andere categorie.
Omatobe
In #26 schrijf ik ook over de beleving van een kind en de emoties en tegenslagen. Ik begrijp het als je zegt aan het kind te denken.
Ik weet niet wat CF is, maar jullie familielid die dat wel CF heeft, kan er mee leven. Begrijp ik dat het in verschillende mate kan optreden? En dat er een kans bestaat dat kind er in licht mate mee te maken kan krijgen? Juist dat grote grijze gebied maakt en biedt ook hoop op een zinvol en maakbaar leven.
Nu schrijf je op een gegeven moment over een klompje cellen. Ik kan alleen maar schrijven dat op het moment dat we het hartje hoorde kloppen, ( 9 weken) we beseften dat het een mensje in mijn buik groeide. En dat besef/ geluid maakt het zo goed als onmogelijk om te aborteren.
Het geluid vaneen hartje, kan je in één klap van mening doen veranderen.
