Klacht tegen juf
Ik wil een klacht indienen tegen de juf van mijn jongste zoon van 5. Ze had al problemen met hem in de klas van bij de start, ze wilde hem er gewoon niet bij. Hij is doorverwezen naar een observatiegroep om te kijken wat hij nodig heeft maar de juf heeft die groep allemaal negatieve dingen over mij als moeder verteld. Dus nu kunnen we geen goede start maken en dat is echt haar schuld. Ook ze moet niet als juf allemaal oordelen over mij als moeder uitspreken en die niet met mij bespreken maar wel aan de nieuwe groep doorgeven, Dat is gewoon echt fout van haar. Daarom wil ik klacht indienen want dat is echt heel fout en zo zorgt ze er ook oor dat ik en mijn zoon niet een nieuwe start kunnen maken. Kunnen jullie me helpen hoe ik dat ken adoen Ik wil echt serieucs genomene worden dat die juf gewoon niet meer kan werken ofzo want ze maakt echt grote fouten
karenm2 schreef op 10-11-2025 om 22:53:
Maar hij heeft niet nog meer onderzoek nodig. ook geen psychiater. ik zorg wel voor hem
Lieve Karen. Als zijn been gebroken zou zijn wil je toch ook dat de artsen er wat aan doen, dat ze hem helpen en zijn been beter word. Dit is net zo iets. Laat ze helpen, alsjeblieft.
Ik zal proberen dit kort te houden... maar mij kennende is dat lastig 
Toen op de kleuterschool bleek dat het begeleiden van onze oudste een stuk pittiger was dan de begeleiding van leeftijdsgenoten, gingen alle deuren naar hulp voor hem open. Wij hebben daar toen gebruik van gemaakt. We wisten dat we goede ouders waren, maar het lukte ons ook niet om te voorkomen dat die lieve, slimme, dappere en grappige zoon van ons ook af en toe enorm agressief was. We lieten uitzoeken of er iets met hem aan de hand was. Dat was zwaar. Maar die onderzoeken leverden wel een diagnose op. En die diagnose gaf vervolgens woorden aan het probleem, waardoor wijzelf en school effectiever konden praten over zijn behoeften. Het was de eerste stap naar een goede begeleiding. We kregen de bevestiging dat we het goed deden. Als ouder ken je je zoon het beste. Je bent met hem meegegroeid. Er waren thuis ook problemen, maar minder erg dan op school. Anderen konden van ons leren en wij van anderen.
Ik heb geen seconde spijt gehad. Het heeft onze zoon vanaf jongs af aan enorm geholpen. Ze groeien zo snel op die leeftijd. Elke dag die je wacht, is een gemiste kans.
Ik raad je aan om je zoon te laten onderzoeken. Als er niks met hem aan de hand is, zullen ze dat zéker aangeven. Sterker nog, ze hopen dat jij gelijk hebt. Want ze zitten nou niet bepaald te wachten op nieuwe cliënten. En als er wèl iets met hem aan de hand blijkt te zijn, dan wil je dat zo snel mogelijk weten.
Kortom: doen.
(en mochten er andere persoonlijke redenen zijn waarom je terughoudend en bang bent voor onderzoek en hulp, ga daar dan ondertussen zelf ook aan werken, maar laat dat ajb niet de kans op hulp voor je kind in de weg staan!)
Lieve Karen, psychiatrisch onderzoek is niet meteen dat je kind gek is hè. Mijn kind heeft dat ook gehad omdat er een vermoeden was van ADHD. Bleek een juist idee en vervolgens heeft ze uitleg gehad over ADHD ( en wij ook) en een tijdje medicatie. Mijn kind volgt gewoon een opleiding ( hbo, mbo afgerond), heeft verkering, een bijbaantje, vrienden en doet leuke dingen. Het kan allemaal ook gewoon niet super heftig zijn hè. Psychiatrisch onderzoek klinkt misschien heftig maar het is gewoon met meer kennis naar je kind kijken of er duidelijkheid kan komen over hoe hij/zij het beste geholpen kan worden.
Bloem1970 schreef op 10-11-2025 om 22:43:
hoi Karen, dit is wel echt het doel van een observatiegroep hé, zorgen dat er duidelijkheid komt wat een kind nodig heeft. En natuurlijk is het moeilijk om te horen dat je kind meer zorg nodig heeft! Geen enkele ouder staat bij zo’n boodschap te juichen, logisch dat je dit moeilijk vindt. Het zou raarder zijn als je dit fijn vindt.
en vergeet niet te zien wat je al hebt gedaan en hoe goed je dat doet. Ik heb zo’n bewondering voor je open houding, dat je bijvoorbeeld ook de goede dingen zoals hulp bij slaaptraining enz kunt noemen. Ik heb zelf ook een zorgenkind, of een iadh (iets aan de hand) kind.
Het is niet fijn om te horen dat jouw kind iets niet kan, want hopelijk is er heel veel wat hij wel kan en zijn er ook leuke kanten aan je kind en daar gaat het dan helemaal niet over. Het gaat vaak alleen maar over wat je kind niet kan.
Nu heeft je kind meer zorg nodig. Niet leuk, maar er is waarschijnlijk ook weinig alternatiefs mogelijk. Je wilt ongetwijfeld dat hij zich ontwikkelt, dus dit is dan nodig. Ook al is het moeilijk voor jou, het is namelijk ook afscheid nemen van het idee dat alle mogelijkheden open zijn voor je kind en dat is zwaar.
als je hier trouwens aan meewerkt en dit inzicht laat zien, hoef je echt niks te vrezen van jeugdhulp.
Oja, nog een tip voor als het je weer lukt om ervoor open te staan en het traject aan te gaan, er zijn momenteel flinke wachtlijsten voor onderzoek etc in de jeugdpsychiatrie, geef aan dat hij nu zo op zijn plek zit in deze groep, en vraag of hij hier dan kan blijven totdat er meer duidelijk is. Zo win je tijd en zorg je voor langer blijven op een fine plek voor hem.
Bedankt voor je verhaal en dat je probeert om te helpen. Ik probeer inderdaad echt open te staan voor wat ze zeggen op de observatiegroep want ik weet dat ze willen helpen. De laatste tijd gingen de gesprekken ook best goed. Maar het laatste gesprek weer helemaal niet. Ik dacht dat ze hem daar op die groep zouden helpen en zijn handleiding zoeken. En daar waren ze ook mee bezig en we waren aan het samenwerken. Het gaat ook al veel beter met de jongste vind ik. Maar nu plots zeggen ze dat hij weer elders heen moet voor observatie en behandeling. Als ik het goed begrijp dan zou hij daar ook overdag zijn (niet slapen, dat zou ik ook nooit goed vinden). Maar ik wil mijn kind niet in de psychiatrie. Dat is veel te extreem voor een kleuter dat kan toch nooit goed voor hem zijn. Ik begrijp niet goed waarom ze hem daar ook weer weg willen, hij is graag bij zijn juf op de observatiegroep en ik vertrouw haar ook. Het is beter dat hij daar kan blijven tot hij gewoon terug naar school kan met zijn broer.
duizel schreef op 11-11-2025 om 06:16:
het heeft niet te maken met of jij voor je kinderen zorgt. Je kind last gedrag zien wat niet passend is bij zijn leeftijd of sowieso opvallend is. Je kunt dat niet blijven benoemen als mijn kind is nog zo jong, heeft tijd nodig. Op school en de observatiegroep hebben ze veel ervaring met kinderen van deze leeftijd en zien ze echt wel wat opvallend is. Dat is niet erg maar hoe eerder je duidelijkheid hebt, hoe beter je kan helpen. Hoe heb je gereageerd toen ze dit vertelden?
Ik denk dat ik niet goed gereageerd heb, ik was erg geschrokken. Ik weet niet meer zo goed wat ik gezegd heb. Ik ben ook weg gegaan.
Ysenda schreef op 11-11-2025 om 07:59:
[..]
Karen, toen je dit schreef, had je toen zelf een terugval en wat gedronken om met je stress om te gaan?
Meestal ben je minder defensief als je niet gedronken hebt.
Ja enkele glazen. Ik was heel erg overstuur en verward en het ging al de hele dag slecht maar toen de jongens op bed lagen ging het helemaal fout en lukte het echt niet meer om mezelf te kalmeren. Maar ik weet dat dat niet goed is met de medicatie enzo. Ik heb de rest van de fles vandaag ook leeg gegoten, ik weet dat ik niet moet drinken, ik voel me vandaag nog rotter dus het helpt me gewoon helemaal niet.
Biebel schreef op 11-11-2025 om 11:57:
Karen, kan het zijn dat je gisteren zo geschrokken bent van het bericht, dat je je oude gedrag weer laat zien? Want je schrijft heel wantrouwend, aanvallend, niet luisterend en alsof je gedronken hebt. Plus dat je weer heel hard roept dat jij alles het beste weet voor je kind.
Allemaal zaken waarvan je als je nadenkt weet dat ze niet werken. Zie de psychiater als iemand die kijkt wat de handleiding van je jongste is. Want hij is lief en je bent zijn allerbeste moeder, maar zijn gedrag is niet passend en gaat hem niet helpen. Een psychiatrisch traject kan dat wel; het helpt om zijn handleiding nog beter te krijgen. Daarmee krijgt hij, jij en de school de gereedschappen waardoor hij een fijner leven krijgt.
Je opmerking over eerst aardig doen, dat is ook weer je oude wantrouwen. Deze mensen zijn echt aardig, en willen oprecht het allerbeste voor jouw zoon. Daarom doen ze deze suggestie. Dat heeft helemaal niets te maken met jeugdzorg of je kind weghalen. Sterker nog, als jij vertelt dat je er van schrikt maar natuurlijk het allerbeste voor hem wil, vinden ze dat alleen maar fijn en eerlijk.
Ga je proberen vandaag wat meer je nieuwe gedrag te laten zien en je niet te laten meeslepen door wat je ouders en broers vroeger deden en normaal vinden? Jij weet echt beter. Je zoon verdient die nieuwe Karen!
Bedankt voor je steun. Ik heb vandaag gemaild naar de orthopedagoog van de observatiegroep dat ik geschrokken was maar dat ik wel het beste wil voor mijn kind. Ik wil weer met hun in gesprek want ik weet dat ik moet open staan voor wat ze zeggen en dat ze hem willen helpen. Ik wil ook zijn handleiding beter krijgen maar ik denk dat ze dat daar op de observatiegroep al mee bezig zijn. Als het echt nodig is dat hij een keer naar de psychiater gaat wil ik wel met hem gaan maar ik denk dat dat ook kan als hij wat ouder is. En ook ik wil niet dat hij echt in een groep komt op de psychiatrie. DAt is niet nodig.
IMI-x2 schreef op 11-11-2025 om 12:05:
Ik ben een gewone vrouw met een goede opleiding en een goede baan, maar ik heb toch ook al een paar keer bij de psychiater gezeten (ik had een depressie). Hetzelfde geldt voor mijn kinderen (autisme en ADHD), en die gaan ook prima, ze zijn beiden momenteel lekker bezig in het hoger onderwijs.
Ik snap dat je schrikt van de mededeling, maar dat is niet nodig. Een psychiater heeft op bepaalde vlakken gewoon meer kennis en kan meer doen dan een psycholoog/therapeut.
Nu willen ze dat een psychiater meekijkt naar jouw zoon en dat kan alleen maar leiden tot betere hulp. Met betere hulp komt hij later verder in het leven dan zonder die hulp.
Mijn kinderen nemen ook medicatie en dat helpt ze geweldig. Net als MamaE vond ik het lastig in het begin, maar ik heb altijd meegewerkt, omdat ik mijn kinderen het beste gunde. Hiermee fietsen ze gemakkelijker door het leven en hun school/studie. Zonder medicatie zouden ze hun opleiding niet kunnen doen en dus hun talenten niet volop kunnen benutten!
Ik weet dat jij ook het beste voor je kinderen wilt. Ik wil je dus aaraden gewoon mee te werken, ook al vind je het eng.Knuffel van mij.
Bedankt voor je steun. Ik wil ook dat mijn kind alles krijgt wat hij nodig heeft, dus ook medicatie. Maar je hebt gelijk dat ik het heel eng vind.
Fourtyfour schreef op 11-11-2025 om 12:24:
[..]
Lieve Karen. Als zijn been gebroken zou zijn wil je toch ook dat de artsen er wat aan doen, dat ze hem helpen en zijn been beter word. Dit is net zo iets. Laat ze helpen, alsjeblieft.
Ja ik wil dat ze hem helpen maar ik moet zorgen dat ze hem echt goed helpen en niet gewoon wegsturen of een stempel geven of medicatie die hem niet helpt en bijwerkingen heeft. Ik moet hem beschermen. Dat is gewoon veel. Ik ben heel verward en ik krijg mijn hoofd niet rustig.
karenm2 schreef op 11-11-2025 om 22:05:
[..]
Ik denk dat ik niet goed gereageerd heb, ik was erg geschrokken. Ik weet niet meer zo goed wat ik gezegd heb. Ik ben ook weg gegaan.
Dat maakt niet uit. Je hebt het goed opgelost door te mailen, je was geschrokken. Als je niet agressief bent en niet schreeuwt kunnen ze best veel hebben.
Ik had eigenlijk nog een heel persoonlijk verhaal vertelt over mijn kind maar te herkenbaar. In het kort mijn kind gaat hulp krijgen. Ik vind dat ook moeilijk. De problemen uiten zich vooral thuis maar lijken wel een link te hebben met school. Er wordt breed gekeken. Ik vind dat eng, ze gaan vast iets vinden, ze gaan tips geven, komen waarschijnlijk ook thuis kijken. Maar tegelijk, wat fijn dat ons kind serieus genomen wordt en hulp krijgt. Ze verdient het
yette schreef op 11-11-2025 om 20:04:
Ik zal proberen dit kort te houden... maar mij kennende is dat lastig
Toen op de kleuterschool bleek dat het begeleiden van onze oudste een stuk pittiger was dan de begeleiding van leeftijdsgenoten, gingen alle deuren naar hulp voor hem open. Wij hebben daar toen gebruik van gemaakt. We wisten dat we goede ouders waren, maar het lukte ons ook niet om te voorkomen dat die lieve, slimme, dappere en grappige zoon van ons ook af en toe enorm agressief was. We lieten uitzoeken of er iets met hem aan de hand was. Dat was zwaar. Maar die onderzoeken leverden wel een diagnose op. En die diagnose gaf vervolgens woorden aan het probleem, waardoor wijzelf en school effectiever konden praten over zijn behoeften. Het was de eerste stap naar een goede begeleiding. We kregen de bevestiging dat we het goed deden. Als ouder ken je je zoon het beste. Je bent met hem meegegroeid. Er waren thuis ook problemen, maar minder erg dan op school. Anderen konden van ons leren en wij van anderen.
Ik heb geen seconde spijt gehad. Het heeft onze zoon vanaf jongs af aan enorm geholpen. Ze groeien zo snel op die leeftijd. Elke dag die je wacht, is een gemiste kans.
Ik raad je aan om je zoon te laten onderzoeken. Als er niks met hem aan de hand is, zullen ze dat zéker aangeven. Sterker nog, ze hopen dat jij gelijk hebt. Want ze zitten nou niet bepaald te wachten op nieuwe cliënten. En als er wèl iets met hem aan de hand blijkt te zijn, dan wil je dat zo snel mogelijk weten.
Kortom: doen.
(en mochten er andere persoonlijke redenen zijn waarom je terughoudend en bang bent voor onderzoek en hulp, ga daar dan ondertussen zelf ook aan werken, maar laat dat ajb niet de kans op hulp voor je kind in de weg staan!)
Wat je op het einde schrijft is waar denk ik. Ik wil echt niet hulp voor mijn kind in de weg staan maar wil wel de juiste hulp. En ik ben ook heel bang. En in de war. Het geeft me zoveel stress als ik erover probeer na te denken dat ik niet meer logisch kan denken en dat ik paniek krijg. Hier schrijven helpt me wel een beetje, dus bedankt dat dat hier kan en dat mensen me hier steunen.
Een observatiegroep is in de meeste gevallen iets anders dan een behandelgroep. Observatie is bedoeld om goed zicht te krijgen op het kind, welk gedrag valt op en waar loopt het kind vast. Eventueel met aansluitend een diagnose.
Behandelgroep komt in beeld als bovenstaande duidelijker is. Dan gaan ze dmv behandeling kijken waar ze kind kunnen helpen dmv handvatten, therapie of/en medicatie advies. De behandelgroep die ik ken was ook voor hele dagen, zodat er zo breed mogelijk behandeld kon worden (vrije situaties, situaties tijdens dagelijkse dingen zoals samen eten of sporten, maar ook tijdens lesmomenten bij kinderen die onderwijs kregen)
Ik zie niet goed waarom een behandelgroep dan ineens zoveel erger voelt dan een observatiegroep, het is beide een deel van het hele proces.
karenm2 schreef op 11-11-2025 om 22:13:
[..]
Ja enkele glazen. Ik was heel erg overstuur en verward en het ging al de hele dag slecht maar toen de jongens op bed lagen ging het helemaal fout en lukte het echt niet meer om mezelf te kalmeren. Maar ik weet dat dat niet goed is met de medicatie enzo. Ik heb de rest van de fles vandaag ook leeg gegoten, ik weet dat ik niet moet drinken, ik voel me vandaag nog rotter dus het helpt me gewoon helemaal niet.
Wat goed dat je dat in zag en de rest hebt weggegooid.
Het is wel schrikken zo'n bericht natuurlijk maar wel het beste om door te zoeken door een specialist. Zoals velen al zeggen vroeg een diagnose helpt juist om de beste hulp te krijgen zodat je zoon er het minste last van heeft als hij ouder is. Omdat hij zichzelf goed kent en kan aangeven aan anderen hoe zij het beste rekening met hem kunnen houden en zijn eigen grenzen kan bewaken.
Je bent een goede moeder, er ligt veel op je bordje, en je werkt zo hard aan hezelf, voor je zoon. Je doet enorm je best.
Adem halen, rustig nadenken en dan weet je dat dit uiteindelijk het beste voor je zoon is.
karenm2 schreef op 11-11-2025 om 22:28:
[..]
Ja ik wil dat ze hem helpen maar ik moet zorgen dat ze hem echt goed helpen en niet gewoon wegsturen of een stempel geven of medicatie die hem niet helpt en bijwerkingen heeft. Ik moet hem beschermen. Dat is gewoon veel. Ik ben heel verward en ik krijg mijn hoofd niet rustig.
Je kind is nog jong, die geven ze echt niet zomaar een stempel.
En medicatie geeft soms bijwerkingen maar soms zijn die bijwerkingen ongeschikt aan het effect van de medicatie.
Je helpt je kind juist door hem te laten helpen. Wees zijn stem, maar probeer de rest van de wereld niet als de boze wolf te zien.
Lieve Karen, wat een worsteling ga je door. En dat zonder naasten die je steunen.
Ik herken het (helaas) enorm. Onze zoon heeft hetzelfde doorlopen en ik reageerde net als jij. Dat ik me heel eenzaam voelde hielp ook niet echt mee. Terwijl ik de mensen die me wilde helpen juist wegtrapte. Zonde achteraf gezien.
Ik denk dat voor jou de eerste stap is het beeld loslaten dat je zoontje teruggaat naar zijn oude school. Dat gaat niet gebeuren. Niet omdat men vindt dat er iets vreselijk mis is met je zoontje, maar omdat ondersteuning en kennis ontbreekt op een reguliere school. Wil niet zeggen dat dat nooit zal kunnen. Misschien/waarschijnlijk kan hij op het voortgezet onderwijs wel gewoon aan. Met mijn zoon gaat het inmiddels uitstekend, en zijn andere start ligt alweer ver achter ons.
Ten 2e denk ik te lezen dat je een verkeerd beeld hebt van de jeugdpsychiatrie. Ik dacht toendertijd ook dat dat alleen was voor gestoorde mensen waar iets grondig mis mee is. Maar dat is niet zo. Die mensen hebben doorgeleerd over hoe het brein werkt en waar gedragsproblemen vandaan komen. Een soort psycholoog/orthopedagoog/therapeut met een papiertje extra. Basis pedagogen durven geen behandeling te bieden aan mensen/kinderen waar mogelijk iets achter zit (autisme, adhd,taalproblemen).
Daarom wordt je doorgestuurd naar de specialistische ggz. Daar zit de kennis.
En misschien komt er inderdaad helemaal niks uit. Is je zoontje gewoon jong in gedrag en/of heeft hij moeite met uiten. En groeit hij daar overheen. Maar in die tijd moet hij wel ergens terecht,om te leren.
Ik snap heel goed dat je moeite hebt met elke keer weer opnieuw een band opbouwen. Maar hoevaak is dat in het verleden al goedgekomen? Dat gebeurt vast weer.
Er is nu geconstateerd dat gespecialiseerde behandeling nodig is. Daar kun je wel tegen blijven vechten, maar ze veranderen echt niet van gedachten. Je bespaart jezelf een hoop stress als je je eraan over geeft. En bij de specialistische ggz zal je hoogstwaarschijnlijk wel langdurig op dezelfde plek blijven, met vaste mensen waar je een band mee opbouwd voor langere tijd.
Daar heb je behoefte aan, dat had ik toen ook. Achteraf was dat zo fijn, dat ik wilde dat ik wat eerder had meegewerkt.
Ik zag inmiddels ook in dat ik voornamelijk in de weerstand ging omdat ik moeite had met verandering, weer nieuwe mensen, en dingen te zwaar opnemen (ik zie inmiddels in dat zoon niet de enige is met autisme😊).Sinds ik dat weet kan ik er beter mee omgaan. Ja, het is moeilijk, spannend en niet leuk. Maar het komt elke keer weer goed.
Tot slot wil ik je er nog even op wijzen dat de langdurige stress er bij mij voor zorgde dat ik bepaalde hormonen tekort kreeg. En juist daardoor voelde ik me vreselijk onrustig, opgejaagd en paranoia. Gelukkig had ik een doortastende huisarts die lichamelijk en bloedonderzoek deed, en met medicatie en voedingssupplementen knapte ik enorm op.
Dat gun ik jou ook (iedereen trouwens, ook al die in jou ogen "vervelende" mensen), dus ik zou je ook adviseren naar de huisarts te gaan.
Ik hoop dat het inmiddels een beetje is ingedaald bij je en je wat meer rust hebt. Want het is rot om je zo te voelen. Maar jij kan dit!🫂
