Opvoeding jongen/meisje en seksuele intimidatie

Zat me net af te vragen

Waarom er hier nog geen aan #metoo gerelateerd topic was geopend.
Natuurlijk moeten we jongens er op wijzen dat ze niet zomaar aan meisjes mogen komen.
Die doe voorzichtig cultuur voor meisjes is zo uit de vorige eeuw. Altijd dat oordeel van anderen dat je niet voorzichtig bent geweest als je slachtoffer wordt van seksuele intimidatie moet maar eens afgelopen zijn! Jongens moeten hun handen thuis houden! Jaren terug was die campagne als een meisje nee zegt bedoelt ze ook nee heeft weinig geholpen.

Ben zelf ooit lastig gevallen in het openbaar vervoer op eerste kerstdag. In een bijna lege trein kwamen er twee jongens op mij af en met de kreet: Hé lekker wijfie lieten ze hun broeken op de hielen zakken. Met vermoedelijk de nodige alcohol in hun lijf was ik sneller dan zij. Hollend door een rijdende trein uiteindelijk opgevangen door een medepassagier en de conducteur. Inmiddels was de trein wel al gestopt dus de jongens waren niet meer terug te vinden.
Ik was 2 keer gevallen, had een bult op mijn voorhoofd en mijn kerstkapsel was totaal vernield toen ik op de bestemming aankwam.
Het commentaar dat je dan krijgt:
Waarom ga je dan in een lege coupé zitten? Bij anderen ben je altijd veiliger
Je bent niet verkracht dus wat is er eigenlijk erg?
Echt blaim the victim.

Vandaag moet mijn 15 jarige dochter voor school zelf ergens naartoe met de trein, en heb haar toch allemaal wijze raad gegeven: Let op je spullen! Straal zelfvertrouwen uit, laat niet zien dat je het eng vindt dan ben je minder snel een makkelijke prooi. Ga gillen als er iets gebeurt wat je niet leuk vindt.

En intussen zit ik hier,met mijn herinnering, te hopen dat het allemaal goed gaat en ze straks om 17.00 weer heelhuids terug is.
Mijn ervaring is 20 jaar geleden en ik ben het nog steeds niet kwijt, die angst dat er wat kan gebeuren als je "alleen" reist.

niet echt

Ik heb een zoon en een dochter, dochter is de oudste, maar eigenlijk vind ik het bij beiden altijd nog wel spannend als ze op pad gaan. Bij een meisje voor het risico van aanranding of nog erger, bij een jongen voor een vechtpartij. Ik heb een nogal zachtaardige zoon die conflicten uit de weg gaat, maar ik ben echt wel bang dat hij gewoon een keertje 'zomaar' in elkaar gemept wordt, omdat sommige jongens gewoon graag ruzie zoeken met andere jongens. Dat doen ze dan weer niet zo gauw met meisjes, zij hebben weer het risico om dus aangerand etc, te worden.
Zoon krijgt dus ook wel mijn gevoel van 'doe voorzichtig' mee en het verzoek om niet alleen naar huis te fietsen als het ook samen kan.
Bij beiden heb ik onlangs geopperd of het niet een goed idee is om misschien een cursusje zelfverdediging te doen, zodat je in ieder geval aan een eventuele belager kan ontkomen.

Jongens

Sinds een vriend bekende dat hij 's ochtends niet meer jogt vanwege aanranding in zijn studententijd (broek werd van achteren naar beneden getrokken en hij werd richting bosjes gesleurd) ben ik me bewust dat ook jongens aangerand kunnen worden. Daar rust een taboe op.

Nee is nee, voor jou naar een ander, van de ander naar jou. Zit iemand toch aan je, mep dan zo hard dat die persoon even moet blijven liggen en ren hard weg, bel de politie, ed. Lukt dat niet, laat je niet meevoeren naar een 2de lokatie.

Mijn kinderen zitten nog niet in de uitgaansleeftijd maar dan komen er vast meer tips langs, zo nu en dan. Grote voordeel tegenwoordig: je hebt een mobieltje (maar dat is kennelijk niet afdoende alleen; Anne Faber had er ook een bij zich).

Mobieltje

Een mobieltje kan helpen, maar het moet ook maar mogelijk zijn om een knop in te drukken. Je kunt van mij wel zien waar ik ben. Of waar mijn telefoon is, dat kunnen twee verschillende locaties zijn uiteraard. Het lijkt me wel verstandig om in ieder geval te wéten hoe je een noodsignaal moet sturen.

Tja

Ik vind dit lastig want ik heb geen zoons, dus ik weet niet of ik anders zou reageren op een zoon.
Wel ben ik altijd open en duidelijk over dat mijn meiden zelf bepalen wie waar aanzit. En wat er tegen ze gezegd mag worden. Al heb je dat laatste niet echt in de hand.

Zelf heb ik dat nooit goed geleerd. En ja ik heb wel de nodige betastingen en scheldpartijen meegemaakt. Ook wel leerkrachten die dan een arm om je heen slaan. Ik heb een keer een docent van het HBO een schop gegeven toen hij dat deed. Ik kreeg meteen onvoldoendes voor zijn vak (kunstvak, dus sowieso lastig beoordelen).
Ik geloof dat dat wel de norm is dat vrouwen dit soort dingen overkomt.

Eigenlijk bizar. Op mijn basisschool was het in klas 6 (groep 8) een spelletje van de jongens om meisjes in hun borsten te knijpen. Vooral de meisjes die "al wat hadden". En de leerkrachten deden er niet echt iets aan.

Ik voel me zelf in ieder geval niet veilig als ik in de avond over straat loop of fiets.
Nog niet zo lang geleden werd ik terwijl ik naar huis fietste, ingesloten door een groepje dronken mannen, terwijl ik voor een rood licht stond. Ik werd echt voor van alles uitgemaakt (ik herhaal liever niet wat ze zeiden). Ik heb ze weten af te schudden en ben er als een idioot vandoor gegaan. Ik was echt bang!

Dus ik ben wel bang voor mijn dochters. Ergens denk ik dat een zoon dit niet zo snel zou gebeuren (maar ik besef dat die kans niet 0 is). Ik wil ze niet opsluiten, maar als ze in de avond over straat gaan haal ik ze liever wel op.

suffe trut die niet tegen een grapje kan

Dat is zeker nog de houding van veel mannen, in de werkomgeving maar ook daarbuiten. Lange tijd was het heel gewoon dat vrouwen zich die dingen lieten welgevallen, bang om de baan kwijt te raken, bang niet geloofd te worden.

Dat veel vrouwen zich nu uitspreken op #metoo is terecht. Met namen en rugnummers alsjeblieft, als je die weet natuurlijk. Bij anonieme daders is dat wat moeilijker.

Mijn zoon krijgt mee dat hij "zijn handen thuis moet houden". En dat doet hij ook. Hij was op tienjarige leeftijd al "slachtoffer" van een meisje dat verliefd op hem was en hem steeds wilde zoenen en dat ook echt deed. Dat vond zoon heel vervelend, hij is zich heel bewust dat je niet zomaar meisjes aanraakt op welke plaats dan ook.

Marietje

Wat erg! En dan vooral voor dat meisje.

Dat had ik kunnen zijn op mijn 17e. Alleen heb ik nooit een excuusbrief mogen krijgen; sterker nog ik kreeg er zelf de schuld van. Ik had immers een drankje van die jongen gekregen en die verwachtte wel iets terug.
Want zo werken die dingen....

Door dit voorval heb ik mijn dochters ook specifiek ingelicht over mijn ervaring. En dat die jongen dus echt helemaal fout is. Ik ben wel bij dat ze nog niet drinken en uitgaan. Maar ik vrees die dag.

Hoe heb jij dit opgepakt met je zoon?

Alleen naar huis fietsen

Mijn dochter heeft voor het alleen naar huis fietsen al een tijdje de gewoonte om op dat moment iemand te bellen. Gisteravond had ze ook niemand om mee naar huis te fietsen en heeft ze met haar broer gebeld, de hele weg (ruim kwartier) ze belt verder nooit, dus voldoende belminuten op haar mobieltje, mocht er wat gebeuren dan kan degene die met haar belt meteen alarm slaan. Haar telefoon heeft inmiddels ook zo'n alarmknop (afgelopen weekend ingesteld) en als ze dus zou worden aangevallen dan belt dat ding meerdere nummers, haar vader, broer en ik word gebeld en volgens mij 112 ook.

het zit in kleine dingen

volgens mij..
Nu zitten mijn kinderen meer in profiel van slachtoffer dan van dader, maar ik weet eigenlijk niet of opvoeding dan niet aan dezelfde eisen moet voldoen.
In ieder geval ben ik meer bezig met weerbaar maken (vooral: het niet afbreken) en minder met grenzen van andere mensen, puur omdat mijn kinderen sowieso erg voorzichtig omgaan met andere mensen.

Dat weerbaar zijn zit verweven in allerlei gebieden, volgens mij kun je het niet loskoppelen van elkaar. Meisjes worden sowieso erg opgevoed netjes, beleefd, vriendelijk, aardig te zijn.
Ik denk dat 'de aanrander' niet altijd het duidelijke monster is, maar vaak iemand die subtiel over grenzen gaat bij iemand die niet op tijd uitstraalt dat de grens bereikt is om maar niet onaardig te zijn.

saar

"Ik denk dat 'de aanrander' niet altijd het duidelijke monster is, maar vaak iemand die subtiel over grenzen gaat bij iemand die niet op tijd uitstraalt dat de grens bereikt is om maar niet onaardig te zijn."

Ik vind dat je daarmee ook gevaarlijk dicht op de grens afgaat om iedere man maar een aanrander te noemen. Overreding is *ook* vaak een deel van het paringsspel. Over je eigen grenzen gaan hoort daar soms ook gewoon bij. Waarom dat dan ineens een taboe c.q. misdaad moet worden gelabeld vind ik te ver gaan. Ik ben ook weleens met een meisje naar bed geweest waar ik (voor- en achteraf) eigenlijk geen zin in had, maar ik liet me toch overhalen. Dat kun je dan echt geen verkrachting meer noemen.

"Ik denk dat 'de aanrander' niet altijd het duidelijke monster is"

Het maakt wel degelijk verschil of iemand 'subtiel' over je grenzen gaat of dat je door een stel dronken figuren belaagd wordt in een treincoupe. Je moet dat niet op een hoop willen gooien. In het eerste geval kun je altijd nog 'nee' zeggen en is het *toch* je eigen verantwoordelijkheid of je dat doet of niet.

Er circuleren bandopnames van die Weinstein waar hij een vrouw probeert te bewegen om mee naar zijn kamer te gaan. Het is absoluut een rat en het is volkomen terecht dat hij uit zijn baan gezet is (hij heeft natuurlijk nog steeds een vet aandelenpakket), maar verkrachting is het niet.

Ad echt een reactie van een man

Onder "dwang" van welke aard ook, belofte filmrol, mooi sieraad, iemand meekrijgen naar je kamer en daar sex verwachten als tegenprestatie is verkrachting ook als dat vrouw zelf meeging naar die kamer. Vrouwen die instemmen vanuit vrees voor ergere dingen doen dat ook niet omdat ze zo graag willen.

Dan ben ik een man

want ik ben het totaal niet met je eens half a twin.
Ook wel een enorme devaluatie van het begrip verkrachting, doe je mi verkrachte mensen (gebeurt echt niet alleen vrouwen) mee tekort.

Saar

Ik kan ook een aantal mannen uit mijn verleden beschuldigen van grensoverschrijdend gedrag. Ik weet dat het érg vaak gebeurt, maar je uitspraak "Ik ben ook een vrouw en ben dus () al vaak lastig gevallen." kan ook weer niet, vind ik. Het is geen vanzelfsprekendheid dat je als vrouw lastig gevallen wordt, de kans is wel groot.

Dus saar

Als jouw baas zegt dat je een fikse salarisverhoging krijgt als je even meegaat naar zijn kamer voor een snelle wip of als je dat niet doet de laan uitvliegt dan is volgens jou de geïntimeerde vrouw (alleenstaande moeder van 3 kinderen die wel wat extra geld kan gebruiken en zeker niet wacht op ontslag) nog steeds zelf meegegaan en is het geen verkrachting?
Kom op zeg!
Kiezen uit twee kwaden voor hetgeen de "minste schade" veroorzaakt is nog niet vrijwillig!

Kaaskopje

Geen vanzelfsprekendheid dat je wordt lastiggevallen maar ik ken weinig mensen van mijn leeftijd die nog nooit iets op dit gebied hebben meegemaakt.
Niet iedere klap op je kont is seksuele intimidatie maar geheel onschuldig is het ook niet.

Kaaskopje

Ik maakte die opmerking niet voor niets.
Helaas.
Het is gewoon een ENORM probleem en helaas 'heel gewoon'.
Voor mannen, en al helemaal voor vrouwen.
Ik praat niet met iedere vrouw die ik ken hierover. Maar ik heb werkelijk nog nooit met een vrouw aan tafel gezeten die, als dit onderwerp ter sprake kwam, aangaf nog nooit iets meegemaakt te hebben op dit vlak.

Meen je dat half a twin?

Nee, ik vind een wip onder druk van geen verkrachting.
Natuurlijk vind ik vanalles van zo'n baas en hoop ik dat hij hard aangepakt wordt.
Maar in dit soort gevallen kan ik ook weinig sympathie opbrengen voor mensen die zich zo laten manipuleren.
Tenzij er sprake is van extreme machtsverschillen, dan ligt het alweer wat anders (in ons land geen sprake van momenteel) maar het blijft een keuze, vind ik.

Half a twin

Die salarisverhoging niet, de dreiging met ontslag is wat mij betreft wel verkrachting en allebei sowieso reden voor ontslag op staande voet.

Keuze hebben

Hebben mensen die zich zo laten manipuleren wel een keuze dan? En is er in ons land geen sprake van extreme machtverschillen? Onder welke steen leef jij?
Nooit gehoord van loverboys en aanverwante ellende? Meisjes van soms maar 13 of 14 jaar oud die gedwongen worden tot....... door jongens van nog net geen 20, fysiek veel sterker. Hoeveel weerwoord hebben zij?

He bah half a twin

Ik vind dit een heel zinnige discussie, maar heb geen enkele zin om zo vervelend benaderd te worden. (Onder welke steen leef jij)
Jij had het over een werksituatie, daar borduurde ik op voort. In 'onze' werksituaties hebben we manieren om ons te wapenen tegen dit soort praktijken. We hebben de baan ook zelden zo hard nodig dat je kunt spreken van 'geen keus'.
Dat is natuurlijk anders wanneer honger dreigt bij ontslag etc.

Als ik spreek over extreme machtsverschillen dan kom je daar ook snel op als het gaat om onvolwassen slachtoffers.

Maar zelfs wb loverboy praktijken ben ik van mening dat, naast het aanpakken van de praktijken, het óók van belang is onze dochters hier weerbaar tegen te maken.

Saar

"Het spel binnen sex is wel tricky overigens, je moet durven afgaan op je gevoel en er moet vertrouwen zijn."

Het is behoorlijk tricky. Zowel voor mannen als vrouwen trouwens, maar misschien heeft dat wel een functie. Het is tegelijkertijd een test of je wel echt op een lijn zit met iemand. Dat kun je dan ineens héél snel doorhebben.

Onheuse groepsdruk

Ik ben maar een gewoon persoon. Zowel van nature, als door hoe ik ben opgevoed. “Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg!” echoot het nog altijd met enige regelmaat in mijn brein. Achteraf bezien hebben de buitengewoon *ongewone* voorstellingen van zaken die ik als kind via televisie over mij heen gestort kreeg, mij bruusk belet mezelf te ontwikkelen tot filmliefhebber. Laat staan een kenner van deze tak van kunst.

Het zal misschien mijn hang naar wetenschap zijn geweest. Die ‘pulp fiction’ riep in ieder geval dermate veel ergernis bij mij op, dat ik ook nooit bevangen ben geraakt door de behoefte om als actrice het knellende keurslijf van een filmrol aan te meten. Zelfs niet toen mijn lijf op geheel natuurlijke wijze het model aannam van de zandloper; à la dat van Marilyn Monroe.

Nee; “I come from Rotterdam!” en hou mij dus verre van sterallures en dergelijke. Geef maar toe: dit alleen al maakt mij aanzienlijk minder bijzonder dan een wereldberoemd filmproducent of actrice. Heb ik gelijk of heb ik gelijk? Niet dan, nou dan.

Wat ik ervan vind, dat oud nieuws over machtsmisbruik binnen de filmindustrie van Hollywood nu zoveel aandacht krijgt in de media? Brengt mijn ‘wil tot weten’ me (niet) tot een nauwgezet volgen ervan, tot in de weinig aan de verbeelding overlatende ranzige details? Neen! Die kwelling doe ik mezelf niet aan. Geef mijn portie aan sensatie maar aan Fikkie, want ik kan mijn tijd wel beter besteden.

De kern van de zaak mag genoegzaam bekend worden geacht: benepen lieden (m/v) willen er nog wel eens een sadistisch genoegen in scheppen de positie van anderen te schenden. Seksueel of anderszins. Slachtoffers van machtsmisbruik of pogingen daartoe doen er uiteraard alleen maar goed aan voor zichzelf op te komen. Zo goed en zo kwaad als dat dan gaat. Het is één van de rollen die je ‘in real life’ kan komen te spelen. Binnen de context van de Nederlandse samenleving heb ik daar overigens vooral geruststellend positieve ervaringen mee opgedaan.

Het actuele massale protest van vrouwen online openbaart één van zegeningen van deze tijd: door toedoen van betere mogelijkheden tot communiceren zijn voorheen bijkans onaantastbare machtsposities van mannen kwetsbaarder geworden. Via de moderne media kun je zowaar een miljoenenpubliek bereiken en wereldwijd een brede maatschappelijke discussie over man-vrouwverhoudingen ontketenen. Wat groepsdruk al niet vermag te bewerkstelligen!

Juist ja: veel; heel veel.

Nuchter beschouwd openbaart zich hier meteen ook een belangrijk risico: het ontstaan van massahysterie, met alle gevolgen van dien voor de beelden die wij ons vormen van de werkelijkheid; waaronder ons historisch besef. Amai! Nu al lijken we vergeten te zijn, dat een publiek geheim geen echt geheim is en oud nieuws eigenlijk geen nieuws. En dat is allicht nog maar het begin.

Als we niet uitkijken, kom je straks als vrouw in de passieve slachtofferrol terecht; door het collectief van onze samenleving geacht altijd alert of zelfs bang door het leven te gaan. Brrr! Gezien de vrijheden die ik nu geniet, vind ik dat maar een benauwende gedachte. Het laat zich denk ik ook wel raden wat een nodeloos aanwakkeren van een strijd tussen de seksen in petto zal hebben voor mannen. Zij zullen een verhoogde kans lopen op valse beschuldigingen.

Een dergelijke ondermijning van het onderlinge vertrouwen – de basis van onze samenleving – dienen we toch wel te voorkomen. Al was het alleen maar, omdat het in de weg zal staan van een positieve beleving van onze seksualiteit. De liefde mag groots en meeslepend uitpakken; maatschappelijke kwesties houden we maar beter binnen de juiste proporties.

Rode krullenbol

Sylvia Witteman

http://marker.to/QKS7Ox

Beetje gekke link, maar zo is ie gratis. Zelfde thema als hier ter sprake kwam, het op één hoop gooien van heel verschillende dingen.

Dat op een hoop gooien van verkrachting en een hand op je bil vind ik zelf ook wat ver gaan. Ik heb #metoo verhalen gezien waar ik ongemakkelijk van werd. Er zou een #metoo light moeten komen...
Een ongewenste hand moet gewoon niet.

De grens is ook niet zo zwart wit (helaas?). Maar dat vrouwen/meisjes met veel minder respect worden behandeld omdat ze vrouw zijn is mij wel duidelijk. Dat heeft ook niet altijd een seksuele lading.
Op school had ik er al mee te maken. Ik was een kei in reken , maar de meester vond dat ik daar toch niks aan had.
Op het HBO zei een docent doodleuk dat hij het zonde van zijn tijd vond om een meisje uitleg te geven, want die maken toch geen carrière. En dan zogenaamd als grap als je er wat van zegt.

Ik kreeg bij mijn vorige banen nooit de te technische projecten. Terwijl ik wel beter was in die techniek. Dan kwam de collega die het project had gekregen naar mij toe zodat ik het uit kon leggen. En dan kreeg hij de eer.
Niet bij een bedrijf maar bij drie.
En dan heb ik het niet over de flauwe grappen waar je dan maar tegen moet kunnen. Als er een sollicitante is langs geweest en tijdens de pauze beoordelen of ze neukbaar is. En dat je dan hoort dat het bij jou ook zo is gegaan. En dan een preutse trut zijn als je dat niet leuk vind. Ik heb me op een dag daar ziek gemeld en ben er nooit meer binnen geweest.
Ik vind dat zeker #metoo.
Nu ben ik eigen baas. En ik werk alleen met en meestal ook alleen voor vrouwen.

Rode Krullenbol

Kun je zelf in een paar regels een samenvatting geven? Wat is de kern van je verhaal? Gewoon zonder allerlei krullen, recht toe recht aan. Vanuit jouw gevoelens geschreven. Alsjeblieft?

Sorry, dat ik zo reageer. Ik heb dat al eerder gedaan, maar ik zou zo graag gewoon een reactie van Rode Krullenbol, de vrouw zelf, willen zien en geen journalistiek/literair hoogstandje.

Liz

"Als er een sollicitante is langs geweest en tijdens de pauze beoordelen of ze neukbaar is. En dat je dan hoort dat het bij jou ook zo is gegaan. En dan een preutse trut zijn als je dat niet leuk vind. Ik heb me op een dag daar ziek gemeld en ben er nooit meer binnen geweest."

Ik zou het op zo'n werkplek als man waarschijnlijk ook niet uithouden, niet vanwege hoogdravende principes maar omdat dat soort humor bij een soort mensen hoort waar ik me sowieso niet bij thuisvoel, maar ik zou me denk ik niet ziek gemeld hebben. Beetje misbruik van de sociale voorzieningen.

"Nu ben ik eigen baas."

Mooi.

"En ik werk alleen met en meestal ook alleen voor vrouwen."

En dat is dan weer een beetje jammer. Een echte sterke vrouw gaat de confrontatie met mannen niet uit de weg.