Opvoeding jongen/meisje en seksuele intimidatie
In onderstaand artikel komt de schrijfster tot het besef, dat ze haar zoon minder bezorgd uitzwaait als hij uit gaat dan haar dochter en zo ongemerkt aan zoon en dochter niet het goede signaal afgeeft. Dochter moet voorzichtig zijn en problemen uit de weg gaan. Zoon mag vooral plezier maken en nergens op gewezen.
Ik vermoed dat heel veel ouders in die valkuil trappen. Hoe gaan jullie hiermee om?
Niet alleen meisjes worden lastig gevallen, ook jongens. Nemen jullie dit onderwerp mee in de opvoeding, of ga je ervan uit dat je kind voldoende kent en wel in kunt schatten of een praatje nodig is of niet?
Ik zeg eerlijk dat ik vooral het "doe voorzichtig"- signaal heb afgegeven en niet "geef iemand maar een beuk als hij aan je zit", of "hou zelf ook je handen thuis". Dat laatste hoefde niet bij mijn bloedjes van kinderen toch? Het kwam niet in me op! Maar met terugwerkende kracht denk ik dat ik ook die kant had moeten bespreken. Ook al zijn het meisjes.
Een ode aan het leven zelf
Ach weet je? Zelfs mijn door de nonnen tot fundamentalistisch katholiek opgevoede moeder heeft seksuele ongein aan den lijve ondervonden! En als de rapporten van de commissie Deetman over seksueel misbruik van meisjes binnen de Rooms-katholieke Kerk *iets* duidelijk maken? Dan is het wel dat het cultureel bepaalde normen en waarden ten aanzien van seksualiteit zijn, die een belangrijke, zo niet cruciale rol spelen in het machtsspel dat bij dit type van misbruik komt kijken.
Culturele normen en waarden verschillen overigens veel meer dan je zou denken. Zelfs binnen een en dezelfde groep kunnen zij enorm uiteenlopen.
In de ogen van mijn moeder was ik, alleen al door niet meer naar de kerk te gaan, rechtstreeks in handen van de duivel gevallen; zo deed en doet zij mij althans op gezette tijden voorkomen. – Ik hou er nog altijd rekening mee, dat zij met deze overdreven voorstelling van zaken willens en wetens haar mogelijkheden verruimde om mij bevoogdend tegemoet te kunnen treden. Zowel tactisch als strategisch handelen is (ook) haar wel toevertrouwd. – Zelf ervoer ik dat heel anders. Het leven lachte mij meestal zo vriendelijk toe, dat het op mij zo overkwam dat een leven “in de vreze des Heeren” geen noodzakelijke voorwaarde was voor een leven ”in Zijn genade”; mocht er dan toch een Almachtige bestaan.
Toen ik jaren geleden op salsadansles ging, bevestigde ik in haar ogen maar weer eens het bovengenoemde door haar in het leven geroepen en zo zorgvuldig gekoesterde vooroordeel naar mij. Ze overlaadde me met eenzelfde verwarrende mengeling van zorg en verwijt, als die vrouwen in het algemeen nu ondervinden in het kader van de discussie naar aanleiding van #Metoo. Het heeft me er gelukkig niet van weerhouden om door te gaan met salsadansen: niet één keer werd ik er geconfronteerd met seksueel geweld, terwijl het wél een onuitputtelijke bron van levensvreugde is gebleken.
Onlangs stuitte ik bij fitness op een hit van de katholieke Celia Cruz, de koningin van de salsa, waarvan de begeleidende videoclip zelfs bij mij de wenkbrauwen deed rijzen:
https://youtu.be/imeXSRNRMeg. Je ziet er een uiterst zelfverzekerde jonge dame eerst sexy uitgedost vrijelijk over straat gaan, een wasserette bezoeken, haar bontjas – die dus ‘godzijdank’ van kunstbont blijkt! – in de wasmachine gooien en vervolgens vrijwel naakt ‘en plein public’ ronddansen. Aangezien mijn Spaans te wensen overlaat, zocht ik eenmaal thuis nieuwsgierig naar de inhoud van de liedtekst. Ik trof op internet geen vertaling naar het Nederlands, maar wel een naar het Engels: http://lyricstranslate.com/nl/La-negra-tiene-tumbao-black-woman-walks-grace.html.
Wat in eerste instantie misschien een soort van porno lijkt, blijkt een maatschappelijk statement: een oproep tot respect voor de vrouw en haar sexualiteit. De omstanders – zowel vrouwen als mannen – kijken weliswaar naar de vrouw in kwestie vanwege haar opvallende verschijning, maar vallen haar niet lastig. Zelfs de mannen die zo vaak negatief worden gestereotypeerd als ‘testosteronbom’ gedragen zich als een zogeheten ‘alfa male’; dat wil zeggen hoffelijk.
Het lijkt me geen toeval, dat nu juist een uit de communistische dictatuur van Cuba gevluchte artieste deze kwestie aanhangig heeft gemaakt. Met haar vlucht heeft zij te kennen gegeven ervoor te passen een bestaan te gaan leiden waarin zij gedwongen zou zijn tot onvrij gedrag. Met haar ‘La negra tiene tumbao’ sprak zij een voorkeur uit voor authentiek vrij gedrag, alsook het recht daarop voor alle vrouwen.
In een beschaafde wereld reikt de vrijheid van de één tot daar waar die van de ander in het gedrang komt. Als iedereen ten volle van het leven zou genieten, zou het probleem van seksueel geweld zich niet voordoen. Zonder nu de schuld van het wangedrag in de schoenen te schuiven van de slachtoffers: wie naar aanleiding van seksueel geweld zich al te zeer in zijn/haar schulp terugtrekt, speelt de belager(s) maar in de kaart.
Rode krullenbol
Dank je RK
Mooie uiteenzetting. Ik heb inderdaad ook het gevoel dat ik de daders in de kaart zou spelen door me te veel aan te passen. Bovendien heeft het geen zin, ook vrouwen in hobbezakken worden lastiggevallen, ook volgens de modenormen lelijke vrouwen worden lastiggevallen, ook bejaarde vrouwen worden lastiggevallen, het is een mythe dat alleen aantrekkelijke jongedames in korte rokjes worden lastiggevallen.
@Niki73
En jij bedankt voor het compliment!
Toch vond ikzelf de tekst wel voor verbetering vatbaar. Vandaar dat ik hier nog een gecorrigeerde versie op laat volgen.
Met vriendelijke groetjes,
Rode krullenbol
Een ode aan het leven zelf (gecorrigeerde versie)
Ach weet je? Zelfs mijn door de nonnen tot fundamentalistisch katholiek opgevoede moeder heeft seksuele ongein aan den lijve ondervonden! En als de rapporten van de commissie Deetman over seksueel misbruik van meisjes binnen de Rooms-katholieke Kerk *iets* duidelijk maken? Dan is het wel dat het cultureel bepaalde normen en waarden ten aanzien van seksualiteit zijn, die een belangrijke, zo niet cruciale rol spelen in het machtsspel dat bij dit type van misbruik komt kijken.
Culturele normen en waarden verschillen overigens veel meer dan je zou denken. Zelfs binnen één en dezelfde groep kunnen zij enorm uiteenlopen.
In de ogen van mijn moeder was ik, alleen al door niet meer naar de kerk te gaan, rechtstreeks in handen van de duivel gevallen; zo deed en doet zij mij althans op gezette tijden voorkomen. – Ik hou er nog altijd rekening mee, dat zij met deze overdreven voorstelling van zaken willens en wetens haar mogelijkheden verruimde om mij bevoogdend tegemoet te kunnen treden. Zowel tactisch als strategisch handelen is (ook) haar wel toevertrouwd. – Zelf ervoer ik dat heel anders. Het leven lachte mij meestal zo vriendelijk toe, dat het op mij zo overkwam dat een leven “in de vreze des Heeren” geen noodzakelijke voorwaarde was voor een leven ”in Zijn genade”; mocht er dan toch een Almachtige bestaan.
Toen ik jaren geleden op salsadansles ging, bevestigde ik in haar ogen maar weer eens het bovengenoemde door haar in het leven geroepen en zo zorgvuldig gekoesterde vooroordeel naar mij. Ze overlaadde me met eenzelfde verwarrende mengeling van zorg en verwijt, als die vrouwen in het algemeen nu ondervinden in het kader van de discussie naar aanleiding van #MeToo. Het heeft me er gelukkig niet van weerhouden om door te gaan met salsadansen: niet één keer werd ik er geconfronteerd met seksueel geweld, terwijl het wél een onuitputtelijke bron van levensvreugde is gebleken.
Onlangs stuitte ik bij fitness op een hit van de katholieke Celia Cruz, de koningin van de salsa, waarvan de begeleidende videoclip zelfs bij mij de wenkbrauwen deed rijzen:
https://youtu.be/imeXSRNRMeg. Je ziet er een uiterst zelfverzekerde jonge dame eerst sexy uitgedost vrijelijk over straat gaan, een wasserette bezoeken, haar bontjas in de wasmachine gooien – die dus ‘godzijdank’ van kunstbont blijkt! – en vervolgens vrijwel naakt ‘en plein public’ ronddansen. Aangezien mijn Spaans te wensen overlaat, zocht ik eenmaal thuis nieuwsgierig naar een vertaling van de liedtekst. Ik trof op internet er helaas geen naar het Nederlands, maar wel een naar het Engels: http://lyricstranslate.com/nl/La-negra-tiene-tumbao-black-woman-walks-gr....Wat in eerste instantie misschien een soort van porno lijkt, blijkt een maatschappelijk statement: een oproep tot respect voor de vrouw en haar sexualiteit. Vanwege haar opvallende verschijning kijken de omstanders – zowel vrouwen als mannen – weliswaar naar de vrouw in kwestie, maar zij vallen haar niet lastig. Zelfs de mannen die zo vaak negatief worden gestereotypeerd als ‘testosteronbom’, gedragen zich als een zogeheten ‘alfa male’; dat wil zeggen hoffelijk. De vrolijke optocht aan het einde van de videoclip portretteert de jonge vrouw als een voorganger in de vrouwenemancipatie.
Het lijkt me geen toeval, dat nu juist een uit de communistische dictatuur van Cuba gevluchte artieste met een dergelijke product kwam. Met haar vlucht heeft zij te kennen gegeven ervoor te passen een bestaan te gaan leiden waarin zij gedwongen zou zijn tot onvrij gedrag. Met haar ‘La negra tiene tumbao’ sprak zij zich uit voor authentiek vrij gedrag, alsook het recht daarop voor alle vrouwen, ongeacht waar zij zich bevinden.
In een beschaafde wereld reikt de vrijheid van de één tot daar waar die van de ander in het gedrang komt. Als iedereen ten volle van het leven zou genieten, zou het probleem van seksueel geweld zich niet voordoen en zou zowel het private als publieke domein veilig zijn voor een ieder. Zonder nu de schuld van het wangedrag in de schoenen te schuiven van de slachtoffers: wie naar aanleiding van seksueel geweld zich al te zeer in zijn/haar schulp terugtrekt, speelt de belager(s) maar in de kaart.
Rode krullenbol
"Relax and Mambo"
Over kip of ei vragen kan een mens zijn hoofd breken, zoals ook wel blijkt uit de ervaringsverhalen bij #MeToo. De hamvraag is, of je daar nu wel verstandig aan doet. Is het niet veel praktischer te rade te gaan bij een groot denker die er zich al eens kernachtig over heeft uitgelaten?
Niet dat ik met mijn ziel onder mijn arm loop en op zoek was naar verlossing, hoor; maar vandaag struikelde ik over de volgende uitspraak op internet: “Succes is niet de sleutel tot geluk. Geluk is de sleutel tot succes”. Dat is nu ook toevallig, dacht ik bij mezelf. Ik beweerde onlangs hier op Ouders Online nog wel stellig, dat men aan maatschappelijk succes ook een hele kick kan ontlenen.
Gelukkig bijt de ene stelling de andere niet. Anders was ik (warempel) tegen een wijs man ingegaan: niemand minder dan de veelzijdige Albert Schweitzer! En dat wil ik echt niet op mijn geweten hebben. Wel riep zijn wijze uitspraak bij mij wat aanvullende vragen op.
Was deze universeel geldig, of misschien toch gebonden aan de context, zoals tijd en plaats? Zou iedereen die met zeer weinig reeds gelukkig is, ook altijd succesvol zijn? In welk(e) opzicht(en) dan? Hoe zou je succes eigenlijk moeten definiëren? Misschien op basis van vooropgestelde doelen? Of is het een kwestie van je zegeningen tellen? En kun je daarmee dan geheid ontsnappen uit de triestheid van het bestaan, oftewel gelukkig worden?
Gewoontegetrouw bracht ik mijn gedachten tot bedaren met wat afleiding: het nieuws. Frits Abrahams bleek niet alleen het smeren van zijn boterhammen, maar ook de belastingen aan zijn vrouw over te laten. Ogenblikkelijk moest ik denken aan één van mijn favoriete salsahits: “Relax and Mambo” (
https://youtu.be/lWzCaooNrbU). En aan de noodzaak weer de broodnodige lichaamsbeweging op te doen.
Rode krullenbol
Een kwestie van rechtschapenheid
Of je nu man bent of vrouw; oud of jong; rijk of arm; er kan eigenlijk altijd wel iemand opstaan die jouw (private) persoon onderwerp maakt van publiek debat. Wanneer dat voortspruit uit enthousiasme is dat meestal eerder egostrelend dan bezwaarlijk. Toch kan het sommige mensen, bijvoorbeeld door hun karakter of maatschappelijke positie, ongelukkigerwijs in verlegenheid brengen. Komt het neer op eerroof, dan ondervindt vrijwel iedereen daar hinder van. Uitgezonderd diegene die zelfs uit negatieve aandacht voordeel kan behalen of denkt dat te kunnen. In onze wondere wereld is van alles denkbaar en mogelijk.
Aanklachten tegen wangedrag of de pleger(s) ervan kunnen fraaie vormen aannemen, zo blijkt. Een kleine eeuw geleden bijvoorbeeld, schreef mijn lievelingsschrijver Simon Vestdijk ‘De koperen tuin’. Deze deels autobiografische roman uit 1950 handelt over het levensverhaal van de dochter van een pianoleraar en orkestdirigent. De schrijver verklaart ermee waarom haar leven eindigde in suïcide.
Het boek gaat over seksueel misbruik en wat dat met een mens kan doen. Het geeft een brede, integrale schets van zowel de context waarin het misbruik plaatsvond, als de belevingswereld en modus operandi van de boosdoeners. De verteller, naar alle waarschijnlijkheid Vestdijk zelf, maakte van kindsbeen af deel uit van het milieu waarin de geschiedenis zich voltrok. Ook zijn consideraties komen aan bod.
Doordat haar vader alcoholist is en – mede daardoor? – wat al te licht ontvlambaar naar vrouwen, kent het leven van de jonge vrouw in kwestie al geen beste start. Het neemt een noodlottige wending als zij verstrikt raakt in de rol van maîtresse door toedoen van een narcistische intrigante en een heer van stand. – De laatste is weliswaar geen jongeling, maar in zijn doortrapt manipulatieve gedrag een lover boy avant la lettre. – Deze ontering beschadigt niet alleen haar positie op de huwelijksmarkt, maar bovenal haar gevoel van eigenwaarde, zo benadrukt de auteur.
De voormalige huisarts beschikte onmiskenbaar over een adequaat inlevingsvermogen in de mens. Het lijdt dan ook nauwelijks twijfel dat hij zijn oorspronkelijke vak goed verstond. Het zal zijn maatschappelijk engagement zijn geweest, dat hem van beroep deed veranderen. Als schrijver kun je nu eenmaal effectiever gebruik maken van de macht van het woord.
Met welke boodschap Vestdijk de publieke arena betrad? De koperen tuin valt in ieder geval te lezen als een fundamentele kritiek op de economische en sociale verhoudingen van toen (in het algemeen) en een pleidooi voor een modernisering van normen en waarden ten aanzien van seksualiteit (in het bijzonder). Het zijn – naast de narcistische intrigante – stuk voor stuk heren met een gegoede komaf die de vrouwelijke hoofdpersoon in geestesnood brengen door haar te reduceren tot lustobject/gebruiksvoorwerp. Terwijl de vrouw het arme meisje willens en wetens in problemen brengt, zien de mannen er eigenlijk helemaal geen kwaad in. Zij staan daar uit zichzelf ook niet of nauwelijks bij stil.
Is Vestdijk’s zedenschets misschien te ouderwets voor een plekje onder #MeToo? Achterhaald door de moderne tijd? Ik zou zeggen: integendeel! Beter dan Jan Wolkers of – voor zover ik weet – welke moderne schrijver van Nederlandse bodem dan ook, demonstreert Vestdijk hoe het benepen kleinburgerlijke bestaansmodel een tweespalt teweegbracht tussen winnaars en verliezers. Vergelijkbaar met de meritocratie, die sommigen beloont met respect en een goed inkomen en anderen tot paria’s dreigt te maken.
Als #MeToo *iets* duidelijk heeft gemaakt, dan is het wel dat er nog veel werk te verzetten is als het gaat om menselijke gelijkwaardigheid; ook op seksueel gebied. Het initiatief is daaruit een logisch voortvloeisel. Laat het een vervolgstap zijn in de vrouwenemancipatie, alsook een opstapje naar liefde- en respectvoller omgangsvormen.
Rode krullenbol
