School is heel negatief over mijn kind

Ysenda schreef op 13-07-2025 om 06:53:

je hebt de juiste beslissing genomen!
Echt, voor je zoon is dit beter, hier is meer tijd om te kijken wat HIJ nodig heeft aan begeleiding.

Dat je familie er zo tegen us is alleen maar bevestiging van wat je al weet: ze staan niet open voor hulp en hun beeld van omgang met moeilijke zaken is niet hoe jij dat wil.
Je van dat beeld los maken en je eigen betere pad kiezen tegen die stroom in is heel moeilijk maar jij doet dit en kan dit om een gezondere omgeving te creëren voor jouw kinderen.

Heb je nog steeds ondersteuning voor jezelf en gaat het beter met het laten staan van drank?
Wij zijn er nog steeds voor je om je te steunen, ook als het niet zo goed gaat. Maar dat je voor je zoon de goede beslissing hebt genomen dat is zeker.Overgang naar een nieuwe klas is altijd spannend en nu ook nog naar een nieuwe school. Meer hoef je er ook nuet van te maken voor hem. De reden waarom hoeft hij nu nog niet te weten. Hij gaat het hier ook leuk krijgen. En die andere kinderen hebben ook problemen maar die heeft jouw zoon nu ook, en due ouders hebben waarschijnlijk precies dezelfde zorgen als jij. Maar dit is zijn kans op de juiste ondersteuning en daar zal hij de rest van zijn leven wat aan hebben en jij waarschijnlijk ook.

Bedankt, ik hoop echt dat dat waar is en dat het voor hem beter is. Er is wel veel begeleiding dat is waar en ze kwamen ook best aardig en professioneel over. Hij is ook een keer gaan kijken daar en ze waren heel lief met hem. Hij vond vooral het speelgoed leuk en zei ook wel dat het er niet zo druk was als in zijn andere klas. In zijn eigen klas is er nog veel mis gegaan en heeft hij nog veel incidenten gehad. Hij is zelfs nog een keer geschorst geweest, toen was er niet eens fysieke agressie dus dat was onterecht, ik vind echt dat zijn juf hem er gewoon niet meer bij wilde en ze daarom extra streng tegen hem  deed en dat werkt gewoon niet bij hem. Het is best een stressvolle periode geweest, ik heb veel moeilijke gesprekken gehad voor de jongste en ook mijn eigen therapie en afspraken. En de gewone dingen die alle moeders hebben met werk en zorgen voor de kinderen, alleen moet ik alles alleen regelen. Met alcohol doe ik mijn best maar het is niet altijd goed gegaan. Ik ben nu toch gestart met andere medicatie en drink sinds vorige week terug niks meer, ook niet in het weekend. Nu hebben de jongens vakantie en ik ook maar het is lastig. Ze zijn druk, dat is normaal bij kinderen maar ik weet niet zo goed hoe ik steeds de tijd met hen moet invullen. En de jongste zegt nu dus ook dat hij n iet naar die observatiegroep wil gaan. Ik probeer er niet teveel met hem over te praten en hem af te leiden maar het geeft me veel stress dat hij nu plots niet meer wil. Ik maak de keuze voor hem omdat hij nog te jong is maar ik zou me echt heel schuldig voelen als het de foute keuze zou zijn.

tsjor schreef op 13-07-2025 om 09:26:

Goede reactie Ysenda. Karenm2, je zoon weerspiegelt jouw reactie. Ik hoop dat je er ook iets speciaals van kunt maken, bijvoorbeeld met het afscheid van zijn klas trakteren met iets wat hij zelf kan maken of uitzoeken, en in de vakantie een mooie rugzak, beker of broodtrommel uitzoeken, of 'nieuwe' kleren. Probeer trots te zijn op jezelf dat je deze beslissing genomen hebt, zoals Ysenda zo mooi schrijft, dan straal je ook trots uit naar je zoon: dit gaan we doen!

Met nieuwe kleren maak ik hem echt niet blij, maar broodtrommel en beker is wel een leuk idee. Dat heeft hij toch nodig en dat vind hij ook wel leuk denk ik om die uit te kiezen. Ik wil hem inderdaad helpen om er naar uit te kijken, bedankt voor de tip. 

duizel schreef op 13-07-2025 om 22:32:

[..]

Och ik snap je zoontje wel, hij is wel wezen kijken maar echt die stap is niet te overzien voor een jongen van zijn leeftijd, daar moet jij hem dus mee helpen. Probeer er zelf positief over te zijn. Benadruk de rust, het leuke speelgoed en de lieve juf. En dan gewoon afleiden met iets leuks om te doen.

Wat vinden je kinderen leuk, kunnen we misschien meedenken met ideetjes.

Bij mij was met autootjes in de zandbak een hele tijd een succes.

Of echt een succesnummer was een speeltuintjestocht, dan maakte ik een rugzak klaar met drinken, een (gezonde)lunch en nog een verrassing. Dan gingen we op de fiets de speeltuintjes van het dorp af, gewoon die kleintjes met een glijbaan en een wip. De volgende iets groter met ook een kabelbaan, dan alleen een zandbak enz. De kinderen lekker spelen. Ik deed wat mee of keek of kletste met andere ouders. Dan deden we die speeltuintjes per keer waarbij dus ook gepicknicked werd en bij het laatste speeltuintje iets lekkers. Een snoepje ofzo.

Het klinkt niet bijzonder maar de kinderen vonden het echt geweldig.

Ja ik snap hem zeker ook wel, dat dit heel ingewikkeld voor hem is. Ik probeer er positief over te doen maar ik denk wel dat hij voelt dat ik er ook stress over heb. Maar hij heeft ook gevoeld dat de juf hem echt niet meer leuk vond, hij is klein maar die dingen voelt hij goed aan. Dus het is goed dat hij een nieuwe start kan maken en ik wil hem daar zo goed mogelijk mee helpen. 

Hij vind vooral buiten spelen heel leuk, dan doet hij alles wel graag.  Binnen alleen TV of tablet, dat gaat wel heel goed maar kan niet de hele dag natuurlijk. Alleen spelen kan hij niet, hij wil dan dat zijn broer mee doet maar die wil niet altijd want hij wil dan ook dat die alleen doet wat hij bedenkt. Ik merk dat hij het moeilijk heeft nu omdat het buitenspelen nu ook lastig is want hij wordt snel boos en krijgt ruzie met andere kinderen. Dat is pas begonnen sinds juni omdat de juf zo tegen hem deed en ook dus sinds hij het weet dat hij naar de observatiegroep gaat.

De zandbak vind hij leuk, dat doen we al vaak. Speeltuintjestocht is een leuk idee, picknick ook. Dat vinden ze alle twee fijn denk ik.

Stimpie schreef op 14-07-2025 om 01:20:

ik zou me niet te druk maken om je familie. Zoek ze niet actief op om het te vertellen, maar als het ter sprake komt kun je het toch gewoon vertellen? En dan met niet als reden dat de juf hem niet mocht of zo. Meer als reden 'We zagen allemaal dat hij niet gelukkig was op school. We gaan nu uitzoeken waar dat aan ligt'. Desnoods erachter aan: Hij moet nog zo ontzettend lang naar school, al die tijd ongeluk gun ik hem niet.
Je zult nu zelf denken: Waarom liegen? Hij was echt wel gelukkig!
Nou, ik denk van niet. Alleen weet hij niet beter. Een kind dat echt gelukkig en blij is bijt niet zomaar.
Buiten is vaak uit onmacht of angst. Omdat hij zijn omgeving (incl de regels, gedragscodes, etc) niet voldoende snapt. Zich hierdoor soms bedreigd voelt. Of omdat hij niet de taal beheerst om aan te geven wat ik wil (maar volgens mij is dat niet aan de orde toch?).
Het is alleen maar goed om op zoek te gaan waar dat vandaan komt toch? Waarom ben je zo bang dat dit een foute keuze is? Omdat er misschien iets uit komt wat je niet leuk vindt/niet wil horen? Dat kun je negeren, maar het eventuele probleem is er.'of je het nou benoemt of niet!
En dat je broer zijn kind niet naar het SBO wil laten gaan... waarom niet? Sneu voor het kind!
De meeste ouders van kinderen uit mijn klas die doorverwezen worden, voelen in eerste instantie weerstand. Maar gelukkig kunnen daar ook weer de meeste van, zich daar op een geven moment wel overheen zetten omdat ze zien dat het bij ons op school niet meer gaat.
Maar echt: als ik ze na een jaar weer spreek is vrijwel iedereen zo opgelucht dat hun kind daar nu zit! Het kind is opgebloeid, minder stress omdat de lat iets omlaag mocht, eindelijk vriendjes omdat er nu meer gelijk gestemden zitten, etc.'

Vergeet niet dat leerkrachten het kind soms meer zien dan ouders. Je bouwt een band op met het kind, gaat om het kind geven.
Het doet mij echt pijn als ouders denken dat ik gewoon van hun kind af wil! Ik wil niet van het kind af. Ik zie de struggles en gun het een meer passende plek.
En ja, een kind dat fysiek gedrag vertoont, daarbij is mijn geduld ook wel eens op hoor. Het is gewoon heel lastig om steeds een bepaald kind in de gaten te moeten houden om ieders veiligheid (zowel fysiek als je veilig voelen op school) te kunnen waarborgen. Je zíét gewoon dat een kind iets niet expres doet, maar toch doet het de ander wel pijn. Die moet ik niet afwimpelen met 'daar kan Pietje niks aan doen'.

Dat jouw zoon het in juni niet goed deed is niet gek. Veel wisselingen in het programma, vrije dagen, schoolreisje, optreden met de klas voor hulpouders, afscheid nemen van groep 8, etc. Allemaal nieuwe dingen, drukte, onrust, Dit voelt niet veilig voor sommige kinderen.

Ja ik ga ze zo weinig mogelijk vertellen, dat is beter. Mijn broer wil het niet voor zijn kind omdat hij vind dat er niks mis is met haar. En hij wil niet dat ze een label krijgt. 

Ik denk dat ik ook vooral bang ben dat mijn zoon een label krijgt maar dat dat hem niet helpt. Dat het nog erger wordt doordat ik dat beslist heb. Ook wel dat ze hem daar niet kunnen helpen en dan gaan zeggen dat het ligt aan mij als moeder. Terwijl ik er niet eens bij ben op school dus ik kan zelf niks doen om hem daar te helpen.

Ik geloof jou wel hoor dat jij niet zo bent als leerkracht en dat jij niet van een kind af wil. En ik begrijp zeker ook dat fysiek gedrag lastig is en dat je veel kinderen in de klas hebt en dat je de aandacht moet verdelen als juf. Maar de juf van mijn zoon heeft hem op het einde zelfs nog een dag laten schorsen voor een kleine ruzie, geen fysieke agressie. Ik begrijp dat bijten en fysieke agressie echt niet kan maar hem de schuld geven van alles is ook heel slecht voor een kind.

Ysenda schreef op 14-07-2025 om 06:26:

[..]

Wat een stappen heb je gemaakt in deze relatief korte tijd. Echt heel goed. Moeilijke stappen, want je coping mechanisme waar je dacht steun aan te hebben veranderen is heel erg moeilijk. En als je dat lukt dan ben je echt een heel sterke persoon. Lukt natuurlijk niet in 1x maar het gaat al zoveel beter, een diepe buiging voor jou.

Natuurlijk neem jij de beslissing voir je jonge kind, hij kan het echt nog niet overzien. Ook hij moet iets wat hij kent loslaten en ergens anders wat onbekend is in het diepe gaan springen. Dat vind jij ook spannend. Maar hij heeft jou om zijn hand vast te houden en hem te steunen.

En je familie: wat Temet zegt, zeg het niet of terloops dat jij! samen met de dicenten hebt besloten dat dit op dit moment de beste plek is voor je zoon. En wat zij doen voor hun kinderen uun beslissing is waar jij je ook niet mee bemoeit.

Dikke knuffel.

Bedankt. Ja ik weet dat ik dit voor hem moet beslissen. En dat het normaal is dat het heel spannend is. Ik wil hem ook zo goed mogelijk steunen. En ik zeg er niks van tegen de familie, alleen dat hij naar een nieuwe klas gaat omdat dat het beste is voor hem.

TrefleQ schreef op 14-07-2025 om 07:49:

Ja, ik snap dat het niet meevalt om de tijd te vullen met 2 drukke jongens. Als er een dierentuin of pretpark bij je in de buurt is, zou je daar misschien een abonnement op kunnen nemen. Je kunt er dan vaak heen om ze te laten spelen.

Zelf vond ik het fijn als er vriendjes kwamen of als ze zelf ergens gingen spelen, maar mogelijk is dat voor jullie moeilijker te regelen

Je kunt samen met hen een pot maken met briefjes er in. Op de briefjes schrijf je van tevoren met hen kleine dingen die ze in de vakantie zouden willen doen: een favoriet spelletje, pannekoeken bakken, een ijsje halen. En dat klinkt leuk en schattig, maar ik weet dat het dan nog een uitdaging kan zijn. Ik had 3 drukke, fysiek ingestelde jongens (inmiddels volwassen). Ik heb veel tussen hen in moeten springen, samen leuk spelen was niet altijd eenvoudig. Ik kon wel goed met hen bespreken, vooral achteraf als een situatien uit de hand liep; wat ging er gisteren niet goed, wat had ik anders kunnen doen, of je broer, of jijzelf? Wil jij dit een volgende keer graag ook anders, zo ja wat is daarvoor nodig?

Dat kost je wel veel energie, maar zo maak je van 'gedoe' leermomenten. Dan kan waardevol zijn

Je kunt ze een nieuw spel geven. Of picknicken in de tuin, naar speeltuinen in de buurt, wat vaker tv laten kijken. Vooraf met ze bespreken: hoe gaan we samen zorgen voor een fijne vakanti? Wat moet er dan wel of juist niet gebeuren?

Het zal niet altijd meevallen, alle dagen leuk doorbrengen met 2 drukke kinderen. Ik vond dat ook niet eenvoudig. Wat in elk geval fijn is, is dat de druk van op tijd op school zijn even weg is. En misschien kun de buurvrouw vragen, of er af en toe een of 2 kinderen naar haar mogen om te spelen. Of misschien zelfs wel op een vast dagdeel?

Die pot is een leuk idee, dat ga ik deze week met ze proberen te doen. TV en tablet doen ze ook vaker als het vakantie is, maar kan niet natuurlijk niet de hele tijd. Dat willen ze ook niet, ze willen vooral naar buiten. Vriendjes zien ze in het park wel veel om te spelen maar dat is vooral de oudste. De jongste speelt dan wel mee maar hij heeft dus de laatste tijd sneller ruzie. En dan wil hij naar huis maar de oudste niet en ik vind de buurt niet veilig genoeg voor hem om alleen te blijven, daar is hij nog te jong voor. Dus het is best stresserend voor mij om met ze naar buiten te gaan nu, maar binnen blijven een hele dag daar worden ze ook veel te druk van. Dingen bespreken gaat al goed met de oudste maar niet echt met de jongste. Die loopt dan vaak weg. Maar hij is nog heel klein dus dat leert hij nog wel. 

Op dinsdag gaan ze altijd naar de buurvrouw en nu het vakantie is al na de middag. Dus dat is wel heel fijn, dan kan ik iets voor mezelf doen maar nu ik weer even volledig gestopt ben met drinken pieker ook nu ook al hoe ik die tijd moet invullen morgen. Ik wil wel rust maar ik ben ook heel slecht met lege tijd. 

Temet schreef op 14-07-2025 om 08:10:

[..]

Je hebt volgens mij helemaal gelijk: je hebt geen steun van je familie. Niet het soort steun dat jij nodig hebt. Zoals ik het lees, staat je familie aan jouw kant zolang je alles precies zo doet als zij het ook doen, maar als je voor jezelf besluit dat jij je leven anders wilt leiden, dan hebben ze alleen maar kritiek.

Dat is gewoon echt rot. Je moet dingen in je leven anders gaan doen, en dat is moeilijk. En dan verdien je het dat er mensen voor je zijn die je steunen, en juist van je familie verwacht een mens dat soort steun. En jij krijgt dat niet. Je bent zeker de enige niet, maar het is nog steeds rot. Om je leven te verbeteren, voor jezelf en voor je kinderen, zal je je losser moeten maken van je familie, en andere mensen moeten zoeken waar je steun van krijgt. En dat gaat vast lukken, maar daarom is het nog niet leuk.

Ja dat is rot. Ik wil al mijn hele leven dat ze me steunen maar ze hebben dat eigenlijk nooit echt gedaan. Alleen als ik het doe zoals zij, dat is waar. Maar zelfs dan is het nog geen echte steun want ze laten je ook zomaar in de steek. 

Ik praat er in de therapie nu ook over, maar ik kan dat zelf ook niet goed om steun te krijgen van anderen en het gezellig te hebben zonder alcohol. Mijn familie maar ook de vrienden waar ik af en toe nog mee contact had, dat was steeds ook met drinken. Nu in de zomervakantie voelt dat heel confronterend. Vorige zomer had ik een vriendin met wie ik best veel afsprak, onze kinderen speelden dan leuk samen in het park en wij hadden het gezellig met wijn. Af en toe probeer ik nog om met haar af te spreken maar dat loopt steeds terug uit de hand met drinken dus nu ik weer even volledig gestopt ben probeer ik ook maar te vermijden om met haar af te spreken. Maar dan voelt het best eenzaam. Ik weet dat dat problemen zijn waar ik aan moet werken en dat probeer ik ook in de therapie maar soms is het heel moeilijk om vol te houden.