Slechte biologische vader?

Beste lezer,

Alvast bedankt voor je tijd om dit te lezen.

Ik wil hier anoniem mijn verhaal kwijt en wat jullie gedachtes zijn.

Ik vind dit vrij lastig om mijn verhaal hier te plaatsen. Als er vragen zijn snap ik dat en zal ik proberen deze te beantwoorden.

Toen ik jong was kreeg ik vlinders in mijn buik en doe je stomme dingen. Iedereen herkend zich hier wel in. Alleen als je lichte vorm van autisme hebt is dat net even anders. 

Mijn ex was toen ook gek op mij zover ik weet. Waarbij de moeder, want haar eigen pa was overleden op jonge leeftijd, op 15 jaar zwanger raakte. Voordat ze zwanger raakte vond haar moeder het niet erg dat wij wat hadden. Tot dat haar familie hoorde dat ze zwanger was. Door een heel circus en gedoe, waar ik lastig over durf te praten, zijn wij elkaar niet meer gezien en wist alleen dat ze een paar weken zwanger was. Ik zit toen in een hele lastige situatie en wist toen nog niet dat ik autistisch was. Door adviezen van andere heb ik gekozen voor afstand zodat het kind haar jongste jaren "normaal" maar zonder conflicten kan opgroeien. Ik wou niet dat het kind zou opgroeien waarbij er veel ruzie en gedoe zou komen. 

Nu ben ik een aantal jaren verder en heb zelf geen kinderen. Maar al die jaren heb ik haar wel gevolgd op social media en heb haar altijd in gedachte gehad. En via haar oom en mijn zusje begreep ik dat ze mij zocht in het dorp wie ik ben. Maar woon er niet meer. 

Door vele jaren en leren omgaan met mijn eigen autisme ben ik gegroeid en heb de foto's gezien en mensen die het weten zeggen dat ze op mij lijkt. Ik zie het niet. Mijn ouders hebben het er soms denk moeite mee maar vinden dat lastig. Maar mijn pa wat makkelijker en vraagt ook soms naar haar en of ik haar wilt zien. 

Ik vind het als biologische vader lastig omdat ik het gevoel heb dat ik de foute vader ben. Maar ik echt vanuit mijn hart haar een goede opstart van de jeugd wilde geven. Ik ben bang dat haar moeder en familie niet mijn naar aan haar willen geven wie ik ben en hoe ik heet. Want anders had ze mij allang kunnen vinden op social media. 

De laatste jaren vind ik het wel steeds moeilijker en wil graag mijn dochter de kans te geven als ze vragen heeft. Daar heeft ze recht op en zal niet haar ma aanvallen want dat heeft geen zin. Dat is het verleden. 

Nu is ze 14 en zie ik dat ze op hockey zit en gek op paarden is. Veel vriendinnen heeft en ze al 2 stief vaders heeft gehad. 

Ik wil haar niet ontmoeten omdat ik uit egoïstische reden haar wil zien maar om haar de vragen die ze heeft mij te stellen. Het een plekje te geven. En hiervoor ook instanties in te schakelen als er ontmoetingen komen. Als ze dat wilt dan wil ik dat heel langzaam opbouwen.

Moet ik wachten tot ze 18 is?  Iemand ervaring mee? Iemand die juist het kind is en zelf zijn vader zoekt in de zelfde situatie? 

Groeten van Anonieme biologische vader