Therapeut
Hebben jullie tips hoe ik een therapeut duidelijk kan maken dat hij echt minder dwingend en controlerend moet doen. Hij begrijpt het niet als ik het gewoon probeer uit te leggen.
Stoppen met de therapie kan niet. Ik heb wel therapie nodig alleen van iemand die me wel begrijpt en aan mijn kant staat
Veranderen van therapeut is ook lastig. Ik vertrouw ook niemand echt en wil niet steeds bij iemand nieuw mijn verhaal doen.
linn19 schreef op 13-11-2025 om 16:47:
[..]
Welke vooruitgang is er als Karen nog steeds in totale paniek raakt als door school benoemd word wat de problemen van zoontje zijn en welke oplossing school heeft? En ze daarna als ze weer nuchter is zijn probleem nog steeds probeert te bagataliseren?
Zij blijft in een soort van paralelle wereld leven met de overtuigende gedachte dat ze haar zoon moet beschermen als ze geconfronteerd word met de werkelijkheid over de problemen die haar zoontje heeft.
Karen wil de grote boze buitenwereld buiten de deur houden maar dat gaat niet. Dat heeft niks met afbranden te maken.
De vooruitgang van Karen:
1. Zij heeft de sessies met de therapeut weer gestart, en blijft gaan ook als het moeilijk wordt;
2. Zij is minder gaan drinken en ziet steeds beter hoe het een coping mechanisme is om met stress om te gaan;
3. Zij is akkoord gegaan met de nieuwe school en ziet welke positieve impact dit op haar zoon heeft;
4. Zij erkent dat ze problemen heeft met mensen vertrouwen;
5. Als ze bij paniek uit een gesprek is weggelopen, zoekt zij zelf weer contact en legt uit wat er gebeurde.
6. Ze schrijft hier van zich af als het moeilijk gaat, en neemt adviezen aan.
En er zijn vast nog meer vlakken waarop zij vooruitgang boekt, die ik nu niet benoemd heb.
Als je zwart kijkt, kun je vooral benoemen dat deze dingen nog niet altijd lukken, maar dan negeer je de o zo belangrijke vooruitgang die zij boekt en waar zij op voort moet borduren. De beste motivatie om door te zetten is zién dat het beter wordt, dat het knokken effect heeft.
kaatjecato schreef op 13-11-2025 om 16:59:
[..]
De vooruitgang van Karen:
1. Zij heeft de sessies met de therapeut weer gestart, en blijft gaan ook als het moeilijk wordt;
2. Zij is minder gaan drinken en ziet steeds beter hoe het een coping mechanisme is om met stress om te gaan;
3. Zij is akkoord gegaan met de nieuwe school en ziet welke positieve impact dit op haar zoon heeft;
4. Zij erkent dat ze problemen heeft met mensen vertrouwen;
5. Als ze bij paniek uit een gesprek is weggelopen, zoekt zij zelf weer contact en legt uit wat er gebeurde.
6. Ze schrijft hier van zich af als het moeilijk gaat, en neemt adviezen aan.
En er zijn vast nog meer vlakken waarop zij vooruitgang boekt, die ik nu niet benoemd heb.
Als je zwart kijkt, kun je vooral benoemen dat deze dingen nog niet altijd lukken, maar dan negeer je de o zo belangrijke vooruitgang die zij boekt en waar zij op voort moet borduren. De beste motivatie om door te zetten is zién dat het beter wordt, dat het knokken effect heeft.
Dit bedoel ik dus met brandjes blussen. Maar het werkelijke probleem van Karen blijft zo veilig buiten schot en dat weet Karen ook. De therapeut dringt niet voor niet aan op psychiater en huisarts.
linn19 schreef op 13-11-2025 om 17:14:
[..]
Dit bedoel ik dus met brandjes blussen. Maar het werkelijke probleem van Karen blijft zo veilig buiten schot en dat weet Karen ook.
Nee, daar komt ze met kleine stapjes.
linn19 schreef op 13-11-2025 om 17:14:
[..]
Dit bedoel ik dus met brandjes blussen. Maar het werkelijke probleem van Karen blijft zo veilig buiten schot en dat weet Karen ook.
Onzin, want ook de ondersteunende reacties benoemen de pijnpunten.
Ik haal het voorbeeld van de depressie weer even aan. Als iemand van elke dag met de gordijnen dicht liggen verbetert naar dit nog maar 2x per week doen, en hier op zijn kwetsbaarst komt schrijven dat het niet lukt. Zeg je dan ook: "er is geen vooruitgang"? En als er onder de depressie iets diepers ligt waar iemand nog niet naar durft te kijken, zeg je dan ook dat diegene een schop onder de kont nodig heeft?
De therapeut heeft een rol om met Karen de diepte in te gaan, maar uiteindelijk zal dit in het tempo gaan dat Karen aankan.
Edit: ik vraag mij oprecht af: ben je van mening dat je vooruitgang niet mag benoemen als het nog niet perfect is? En dat empathie hebben met dat het proces van Karen moeizaam voor haar is, en dat het met vallen en opstaan zal gaan, schadelijk is voor haar vooruitgang?
Ninoea schreef op 13-11-2025 om 14:55:
[..]
Nou nou, zit jij je even verheven te voelen vanachter je toetsenbordje …
Ik ben me heel goed bewust van mijn eigen zwaktes en falen, er is niets verheven aan. Ik ben alleen geen meehuiler, want daar geloof ik niet zo in.
DeOnbekende schreef op 13-11-2025 om 14:47:
[..]
Welnee. Ze zoekt geen stok achter de deur, maar aandacht en schouderklopjes. En dat lukt uitstekend.
Heel eerlijk gezegd verbaas ik me ook een beetje over de zachte heelmeesters hier waar anderen voor minder neergesabeld worden.
Ik denk, met respect, dat borderline problematiek te onbekend is voor veel reageerders.
kaatjecato schreef op 13-11-2025 om 17:21:
[..]
Onzin, want ook de ondersteunende reacties benoemen de pijnpunten.
Ik haal het voorbeeld van de depressie weer even aan. Als iemand van elke dag met de gordijnen dicht liggen verbetert naar dit nog maar 2x per week doen, en hier op zijn kwetsbaarst komt schrijven dat het niet lukt. Zeg je dan ook: "er is geen vooruitgang"? En als er onder de depressie iets diepers ligt waar iemand nog niet naar durft te kijken, zeg je dan ook dat diegene een schop onder de kont nodig heeft?
De therapeut heeft een rol om met Karen de diepte in te gaan, maar uiteindelijk zal dit in het tempo gaan dat Karen aankan.
Edit: ik vraag mij oprecht af: ben je van mening dat je vooruitgang niet mag benoemen als het nog niet perfect is? En dat empathie hebben met dat het proces van Karen moeizaam voor haar is, en dat het met vallen en opstaan zal gaan, schadelijk is voor haar vooruitgang?
Ik ga niet reageren op een vergelijking. Hiermee doe je nl geen recht aan de situatie van Karen.
Ik ben oprecht van mening dat de complexe situatie van Karen hier op het forum zwaar onderschat word. De stress,de totale paniek,het drankgebruik,het wantrouwen,het bagataliseren, het continu zeggen dat ze haar kind moet beschermen, Zeggen dat ze alles alleen moet doen maar bij hulp in totale paniek raakt en ook weer in de cirkel van stress,paniek en drank raakt zijn niet op te lossen met huis tuin en keuken oplossingen of pychologie van de koude grond.
Het brein van Karen ( en dat bedoel ik niet negatief) werkt anders, loopt allemaal door elkaar heen.
Hier is serieuze hulpverlening voor nodig. En die kleine stapjes zou ze met proffesionele hulp die de therapeut haar gezegd heeft moeten doen.
Brandjes hier blussen prima maar laten we nu niet de hoogmoed hebben dat wij het hier op een forum wel even kunnen fixen samen met Karen.
linn19 schreef op 13-11-2025 om 18:24:
[..]
Ik ga niet reageren op een vergelijking. Hiermee doe je nl geen recht aan de situatie van Karen.
Ik ben oprecht van mening dat de complexe situatie van Karen hier op het forum zwaar onderschat word. De stress,de totale paniek,het drankgebruik,het wantrouwen,het bagataliseren, het continu zeggen dat ze haar kind moet beschermen, Zeggen dat ze alles alleen moet doen maar bij hulp in totale paniek raakt en ook weer in de cirkel van stress,paniek en drank raakt zijn niet op te lossen met huis tuin en keuken oplossingen of pychologie van de koude grond..
Dit denk ik juist niet dat dit wordt onderschat. Als je beseft waar Karen mee te worstelen heeft, is het des te meer bewonderingswaardig welke stappen zij zet. En als je de problematiek van Karen kent, dan weet je dat zij zich bij harde kritiek in zichzelf zal keren, een muur opwerpt en dat dit niet helpend is.
Soms moet je juist een simpele vergelijking maken om het patroon bloot te leggen. Dat doe je ook met een analogie.
" Brandjes hier blussen prima maar laten we nu niet de hoogmoed hebben dat wij het hier op een forum wel even kunnen fixen samen met Karen."
De mensen die vinden dat Karen grote stappen heeft gezet en die haar moed proberen in te spreken hebben die hoogmoed ook niet, want die benadrukken nu juist steeds hoe zij in gesprek moet blijven met de professionals en serieus met hun adviezen aan de slag moet.
Nog een punt van vooruitgang: Karen beseft dat ze - in elk geval op dit moment - afstand moet nemen van haar familie omdat die haar vooruitgang in de weg staat. En dat lijkt me ontzettend zwaar. Karen heeft nauwelijks netwerk, daarom is het des te belangrijker haar niet op dit forum af te fakkelen en respect te hebben voor wat wel goed gaat.
Ik gun haar zo ontzettend een paar goede vriendinnen. Die niet drinken. Maar die heeft ze niet, en ze heeft zo te lezen op dit moment ook geen ruimte in haar hoofd om nieuwe vriendschappen aan te knopen. Wat verklaarbaar is, maar wel heel jammer.
Max88 schreef op 13-11-2025 om 18:18:
Ik denk, met respect, dat borderline problematiek te onbekend is voor veel reageerders.
Wat mij betreft een belangrijk inzicht.
Wilde eigenlijk niet meer reageren op deze to omdat ik moeite heb met haar comminicatie. Fijn dat ze door vele anderen 'geholpen' wordt. Ik denk zelf dat ze ook hele complexe problematieken heeft en anders een geweldige fantast met talent!
linn19 schreef op 13-11-2025 om 18:24:
[..]
Ik ga niet reageren op een vergelijking. Hiermee doe je nl geen recht aan de situatie van Karen.
Ik ben oprecht van mening dat de complexe situatie van Karen hier op het forum zwaar onderschat word. De stress,de totale paniek,het drankgebruik,het wantrouwen,het bagataliseren, het continu zeggen dat ze haar kind moet beschermen, Zeggen dat ze alles alleen moet doen maar bij hulp in totale paniek raakt en ook weer in de cirkel van stress,paniek en drank raakt zijn niet op te lossen met huis tuin en keuken oplossingen of pychologie van de koude grond.
Het brein van Karen ( en dat bedoel ik niet negatief) werkt anders, loopt allemaal door elkaar heen.
Hier is serieuze hulpverlening voor nodig. En die kleine stapjes zou ze met proffesionele hulp die de therapeut haar gezegd heeft moeten doen.
Brandjes hier blussen prima maar laten we nu niet de hoogmoed hebben dat wij het hier op een forum wel even kunnen fixen samen met Karen.
Wat lees je weer selectief. Geen van de 'meehuilers' zoals we door een ander zo opbouwend genoemd worden heeft de illusie dat we haar problemen kunnen oplossen. Daarom wijzen we haar steeds weer op dat ze alle hulp die geboden wordt moet aannemen, leggen we uit waarom ideeën van de observatieklas (psychiater voor verder onderzoek) en haar therapeut (psychiater voor verder onderzoek) wél verstandig zijn, dat ze niet bang hoeft te zijn voor VT als ze meewerkt en laat zien dat ze aan zichzelf werkt, dat ze in gesprek moet blijven met school (en hoe ze dat kan doen en hoe ze het contact kan herstellen) ook als de boodschap haar afschrikt.
Ik ben plaatsvervangend enorm trots op haar! Ze maakt geweldige stappen! Dat ze nog lang niet is waar ze wezen moet is evident, maar roepen wat ze allemaal 'gewoon' moet doen, dat ze een schop onder haar kont moet krijgen, dat ze het allemaal alleen niet kan, dat helpt zeker niet.
Maar goed, ik ben dan ook een moeder die vindt dat naast mijn kind staan dat het moeilijk heeft beter werkt dan er tegenover gaan staan met een stok in de overtuiging dat meppen meer effect heeft.
Als ik teruglees in de draadjes van Karen dan kan ik niet anders dan concluderen dat ze echt wat doet met de adviezen die hier gegeven worden. Ze luistert ook naar mensen die haar dingen adviseren die ze heel moeilijk vindt, waarvan ze in de weerstand gaat. Als ze de angst, de primaire reactie even laat bezinken komt ze vaak zelf al tot de conclusie dat wat er is gezegd/gebeurd niet negatief is. Ik vind dat echt heel knap. Wij zijn haar klankbord, ze heeft geen partner of familie die haar raad kan geven en ze kan ook niet met al haar sores bij de buurvrouw aankloppen. Wij vervullen die functie. En daarbij kan ze mensen die haar affakkelen terwijl ze zo hard werkt missen als kiespijn.
Ach ja. Het zijn weer the usual suspects die reageren zoals ze eigenlijk altijd doen. Zegt mijns inziens vooral veel over hun als persoon.
Hurt people, hurt people, zeggen ze altijd he?
Jonagold schreef op 13-11-2025 om 20:22:
[..]
Wat lees je weer selectief. Geen van de 'meehuilers' zoals we door een ander zo opbouwend genoemd worden heeft de illusie dat we haar problemen kunnen oplossen. Daarom wijzen we haar steeds weer op dat ze alle hulp die geboden wordt moet aannemen, leggen we uit waarom ideeën van de observatieklas (psychiater voor verder onderzoek) en haar therapeut (psychiater voor verder onderzoek) wél verstandig zijn, dat ze niet bang hoeft te zijn voor VT als ze meewerkt en laat zien dat ze aan zichzelf werkt, dat ze in gesprek moet blijven met school (en hoe ze dat kan doen en hoe ze het contact kan herstellen) ook als de boodschap haar afschrikt.
Ik ben plaatsvervangend enorm trots op haar! Ze maakt geweldige stappen! Dat ze nog lang niet is waar ze wezen moet is evident, maar roepen wat ze allemaal 'gewoon' moet doen, dat ze een schop onder haar kont moet krijgen, dat ze het allemaal alleen niet kan, dat helpt zeker niet.
Maar goed, ik ben dan ook een moeder die vindt dat naast mijn kind staan dat het moeilijk heeft beter werkt dan er tegenover gaan staan met een stok in de overtuiging dat meppen meer effect heeft.
Als ik teruglees in de draadjes van Karen dan kan ik niet anders dan concluderen dat ze echt wat doet met de adviezen die hier gegeven worden. Ze luistert ook naar mensen die haar dingen adviseren die ze heel moeilijk vindt, waarvan ze in de weerstand gaat. Als ze de angst, de primaire reactie even laat bezinken komt ze vaak zelf al tot de conclusie dat wat er is gezegd/gebeurd niet negatief is. Ik vind dat echt heel knap. Wij zijn haar klankbord, ze heeft geen partner of familie die haar raad kan geven en ze kan ook niet met al haar sores bij de buurvrouw aankloppen. Wij vervullen die functie. En daarbij kan ze mensen die haar affakkelen terwijl ze zo hard werkt missen als kiespijn.
Ik lees niet selectief want ondertussen hebben de kinderen van Karen nu alweer een poos een moeder gehad die compleet in de stress en paniek was en weer aan de drank door nu weer een vader die in beeld kwam en dan nu de school met het update over zoontje kwam.
Alle adviezen van hier hebben dus geen enkele invloed op zulke momenten waarin Karen stress en paniek ervaart. Ze gaat eerst het rijtje stress,paniek en drank door en dan komt ze weer hier tot de volgende ronde stress,paniek drank.
Dan kan ze nog zoveel stappen gezet hebben in andere dingen, haar kinderen hebben nog steeds last van de stress,paniek en drankgebruik van Karen.
Nogmaals de therapeut heeft niet voor niets aan Karen aangegeven om naar huisarts en psychiater te gaan.
linn19 schreef op 13-11-2025 om 20:54:
[..]
Ik lees niet selectief want ondertussen hebben de kinderen van Karen nu alweer een poos een moeder gehad die compleet in de stress en paniek was en weer aan de drank door nu weer een vader die in beeld kwam en dan nu de school met het update over zoontje kwam.
Alle adviezen van hier hebben dus geen enkele invloed op zulke momenten waarin Karen stress en paniek ervaart. Ze gaat eerst het rijtje stress,paniek en drank door en dan komt ze weer hier tot de volgende ronde stress,paniek drank.
Dan kan ze nog zoveel stappen gezet hebben in andere dingen, haar kinderen hebben nog steeds last van de stress,paniek en drankgebruik van Karen.
Nogmaals de therapeut heeft niet voor niets aan Karen aangegeven om naar huisarts en psychiater te gaan.
Ik ontken ook niet dat haar kinderen last hebben van haar stress. Maar zouden ze minder last hebben van een uithuisplaatsing? Want dat is volgens mij waar je op aanstuurt.
Zeker heeft ze grote problemen en zeker heeft ze meer hulp nodig. Ik zou haar ook aanraden om naar de AA te gaan. Maar ik geloof meer in haar aanmoedigen om de goede stappen te zetten (ook al omdat ze keer op keer laat zien daar wat mee te doen) dan haar ergens toe te dwingen waar ze nog niet aan toe is. Want daarmee jaag je haar weg. Dan kruipt ze weer in haar schulp, met haar fles(sen) drank. En wat bereik je daar dan mee?
We vinden volgens mij niet echt dat er iets anders nodig is, maar we verschillen nogal van mening over de beste weg om dat te bereiken. Al heb ik nog niet helder wat jouw/jullie weg dan moet zijn. Gedwongen opname in een afkickkliniek? Ze heeft geen netwerk, behalve familie die niet helpend is. Integendeel. Waar denk jij dan dat haar kinderen terecht gaan komen als moeder uitvalt/opgenomen wordt?
