Therapeut
Hebben jullie tips hoe ik een therapeut duidelijk kan maken dat hij echt minder dwingend en controlerend moet doen. Hij begrijpt het niet als ik het gewoon probeer uit te leggen.
Stoppen met de therapie kan niet. Ik heb wel therapie nodig alleen van iemand die me wel begrijpt en aan mijn kant staat
Veranderen van therapeut is ook lastig. Ik vertrouw ook niemand echt en wil niet steeds bij iemand nieuw mijn verhaal doen.
Jonagold schreef op 13-11-2025 om 21:01:
[..]
Ik ontken ook niet dat haar kinderen last hebben van haar stress. Maar zouden ze minder last hebben van een uithuisplaatsing? Want dat is volgens mij waar je op aanstuurt.
Zeker heeft ze grote problemen en zeker heeft ze meer hulp nodig. Ik zou haar ook aanraden om naar de AA te gaan. Maar ik geloof meer in haar aanmoedigen om de goede stappen te zetten (ook al omdat ze keer op keer laat zien daar wat mee te doen) dan haar ergens toe te dwingen waar ze nog niet aan toe is. Want daarmee jaag je haar weg. Dan kruipt ze weer in haar schulp, met haar fles(sen) drank. En wat bereik je daar dan mee?
We vinden volgens mij niet echt dat er iets anders nodig is, maar we verschillen nogal van mening over de beste weg om dat te bereiken. Al heb ik nog niet helder wat jouw/jullie weg dan moet zijn. Gedwongen opname in een afkickkliniek? Ze heeft geen netwerk, behalve familie die niet helpend is. Integendeel. Waar denk jij dan dat haar kinderen terecht gaan komen als moeder uitvalt/opgenomen wordt?
Nee ik stuur zeker niet aan op uithuisplaatsing. Karen heeft nu de regie nog en die zou ze juist beter in moeten zetten op hulp van psychiater en huisarts juist door de complexe problemen.
Als de beslissing voor haar genomen word door een melding kan ze niet anders meer dan te volgen en dan heeft ze het daar maar mee te doen.
AA is al besproken op dit forum maar dat vond ze niks voor haar. Ook het huidige advies van therapeut vind ze niks. Ze gaat hoe dan ook ergens tegen een grens aanlopen.
Jonagold, gezinskliniek De Borch. Ooit bij 5 days inside geweest.
Dorestad schreef op 13-11-2025 om 21:25:
Jonagold, gezinskliniek De Borch. Ooit bij 5 days inside geweest.
Dit is op zich een mooi concept, maar betekent voor de kinderen wel een verhuizing naar een hele andere omgeving, daar naar een nieuwe school, een passende school daar zoeken voor de jongste, terwijl nog niet helemaal duidelijk is wat hij nodig heeft.
Een opname van 9 maanden tot een jaar waarin de ouder dus ook niet kan werken. Kun je dan de huur/hypotheek blijven betalen? Waar ga je dan daarna naartoe? Ik vind het nogal wat allemaal. Zou voor mij persoonlijk denk ik niet de eerste keuze zijn.
Verder vind ik dat Karen heel erg haar best doet. Ga er maar aan staan, alleenstaand met twee kinderen, alle zorg en verantwoordelijkheid, nare scheiding achter de rug, veel zorgen om de jongste, therapie en daarnaast nog een fulltime baan. En dat zonder netwerk. Ik doe het haar niet na hoor.
En ja, gevoelens van paniek en weerstand horen ook een beetje bij het proces. Ik voel dat zo vaak, bij van alles. En dan schoppen de mensen hier me over de drempel. En dan kom ik daarna vertellen dat het heus allemaal wel meeviel.
En dan heb ik nog een lieve man en een netwerk en werk ik niet fulltime.
Je kunt iemand de waarheid vertellen zonder diegene nog verder de afgrond in te schoppen. En zeker als mensen in de overlevingsstand staan, maken ze soms minder heldere keuzes. Er is dan gewoon even geen ruimte voor welke vorm van verandering of tegenslag dan ook. Ik zie dat ook bij mijn dochter. Op momenten dat het even rustig is in het leven, is er zoveel meer ruimte voor groei en ontwikkeling.
MamaE schreef op 13-11-2025 om 22:11:
[..]
Dit is op zich een mooi concept, maar betekent voor de kinderen wel een verhuizing naar een hele andere omgeving, daar naar een nieuwe school, een passende school daar zoeken voor de jongste, terwijl nog niet helemaal duidelijk is wat hij nodig heeft.
Een opname van 9 maanden tot een jaar waarin de ouder dus ook niet kan werken. Kun je dan de huur/hypotheek blijven betalen? Waar ga je dan daarna naartoe? Ik vind het nogal wat allemaal. Zou voor mij persoonlijk denk ik niet de eerste keuze zijn.Verder vind ik dat Karen heel erg haar best doet. Ga er maar aan staan, alleenstaand met twee kinderen, alle zorg en verantwoordelijkheid, nare scheiding achter de rug, veel zorgen om de jongste, therapie en daarnaast nog een fulltime baan. En dat zonder netwerk. Ik doe het haar niet na hoor.
En ja, gevoelens van paniek en weerstand horen ook een beetje bij het proces. Ik voel dat zo vaak, bij van alles. En dan schoppen de mensen hier me over de drempel. En dan kom ik daarna vertellen dat het heus allemaal wel meeviel.
En dan heb ik nog een lieve man en een netwerk en werk ik niet fulltime.
Je kunt iemand de waarheid vertellen zonder diegene nog verder de afgrond in te schoppen. En zeker als mensen in de overlevingsstand staan, maken ze soms minder heldere keuzes. Er is dan gewoon even geen ruimte voor welke vorm van verandering of tegenslag dan ook. Ik zie dat ook bij mijn dochter. Op momenten dat het even rustig is in het leven, is er zoveel meer ruimte voor groei en ontwikkeling.
Het betekent voor een hoop verslaafden ook weg bij hun verslavingsvrienden. En de hele dagen gevuld met therapie, je appartement op orde houden, koken: er is weinig tijd voor wat anders.
Dorestad schreef op 13-11-2025 om 22:20:
[..]
Het betekent voor een hoop verslaafden ook weg bij hun verslavingsvrienden. En de hele dagen gevuld met therapie, je appartement op orde houden, koken: er is weinig tijd voor wat anders.
Dat klopt en kan zeker heel goed zijn. Maar als je daarna dan geen baan en geen huis meer hebt, waar ga je dan naartoe? Zeker als je niemand hebt om op terug te vallen.
MamaE schreef op 13-11-2025 om 22:43:
[..]
Dat klopt en kan zeker heel goed zijn. Maar als je daarna dan geen baan en geen huis meer hebt, waar ga je dan naartoe? Zeker als je niemand hebt om op terug te vallen.
Volgens mij werd er begeleid naar werk en naar wonen wanneer er geen woning was. Maar het staat me ook bij dat de huur van de woningen door ging. Er was na een jaar altijd een woning. Ik kan het navragen bij iemand die er stage heeft gelopen.
MamaE schreef op 13-11-2025 om 22:11:
[..]
En ja, gevoelens van paniek en weerstand horen ook een beetje bij het proces. Ik voel dat zo vaak, bij van alles. En dan schoppen de mensen hier me over de drempel. En dan kom ik daarna vertellen dat het heus allemaal wel meeviel.
En dan heb ik nog een lieve man en een netwerk en werk ik niet fulltime.
Je kunt iemand de waarheid vertellen zonder diegene nog verder de afgrond in te schoppen. En zeker als mensen in de overlevingsstand staan, maken ze soms minder heldere keuzes. Er is dan gewoon even geen ruimte voor welke vorm van verandering of tegenslag dan ook. Ik zie dat ook bij mijn dochter. Op momenten dat het even rustig is in het leven, is er zoveel meer ruimte voor groei en ontwikkeling.
Dit is precies wat ik bedoel dat de problemen van Karen hier onderschat worden.
Je kunt haar situatie/gevoel niet 1 op 1 met die van onszelf vergelijken. Of vergelijken met die van je dochter. Of met anderen.
Het herhalende gedrag van Karen is veel zorgelijker en zit veel dieper dan dat je hier omschrijft.
karenm2 schreef op 11-11-2025 om 23:09:
[..]
Voorbeelden:
Ik moest een afspraak voor mezelf verplaatsen bij de psychiater. Het ging gewoon echt even niet om dat erbij te nemen.
Dat begrijpt de therapeut dan niet en dan gaat hij me echt een slecht gevoel geven daarover en ook steeds erop terugkomen en vragen of de afspraak al gemaakt is.
Hij vind dat ik naar de huisarts moet om hulp te vragen omdat ik gedoe had met de vader van de jongens. Ik leg uit dat nog iemand die zich ermee bemoeit en nog meer gesprekken me enkel meer stress geven dus dat dat me niet helpt. Maar dat snapt hij niet.
Ik vind wel dat hij me verder steunt en ook positief is en ook ruimte laat voor emoties. Hij kan ook echt goed helpen als het helemaal mis gaat en ik paniek krijg of dichtklap. Maar niet als het gaat over de voorbeelden hierboven. Dan doet hij heel anders.
Beste Karen, de gebieden waarop hij (te veel) pushed, zijn ook wel heel serieuze punten als ik dit zo lees. Denk je dat je wel gegaan zou zijn, als hij minder gepushed had? Of ook niet?
Ik snap absoluut dat je weerstand hebt tegen nog meer mensen inschakelen. Maar een psychiater kan dingen die je huidige therapeut niet kan. Blijkbaar is de professionele mening van je therapeut, dat je de hulp van de psychiater ook hard nodig hebt.
Ik snap ook, dat als je al overspannen bent, iedere stap als een stap te veel voelt. Misschien is het mogelijk op een ander gebied een stapje terug te doen, om ruimte te creëren voor deze stap. Even vrij nemen/ziek melden bijvoorbeeld, zodat je ruimte hebt om na te denken. Even een dagje niet door anderen geleefd wordt.
linn19 schreef op 13-11-2025 om 20:54:
[..]
Ik lees niet selectief want ondertussen hebben de kinderen van Karen nu alweer een poos een moeder gehad die compleet in de stress en paniek was en weer aan de drank door nu weer een vader die in beeld kwam en dan nu de school met het update over zoontje kwam.
Alle adviezen van hier hebben dus geen enkele invloed op zulke momenten waarin Karen stress en paniek ervaart. Ze gaat eerst het rijtje stress,paniek en drank door en dan komt ze weer hier tot de volgende ronde stress,paniek drank.
Dan kan ze nog zoveel stappen gezet hebben in andere dingen, haar kinderen hebben nog steeds last van de stress,paniek en drankgebruik van Karen.
Nogmaals de therapeut heeft niet voor niets aan Karen aangegeven om naar huisarts en psychiater te gaan.
Dat klopt helemaal. Echter zie ik dat niet als iets slechts. Zoals eerder geschreven heeft ze geen familie, vrienden die als klankbord kunnen dienen. Als er bij mij iets speelt dan wil ik dat ook graag ventileren bij mijn partner of beste vriendin. Die zijn er bij Karen niet, dus komt ze hier. Dat ze die stap naar het forum zet vind ik alleen maar knap, want ze kan hier even ontladen en ventileren.Ze krijgt hier weer inzichten waarmee ze verder kan richting school, psycholoog etc.
Dat neemt allemaal niet weg dat haar problematiek complex is, diepgeworteld zit, niet zomaar opgelost is en dat wij dat hier ook niet op kùnnen lossen. Maar we kunnen haar wel elke keer weer op het goede pad zetten zodat ze juist verder kan met alle hulpverlening en de goeie stappen zet ipv afhaakt.
Iedereen verdient naar mijn mening mensen om zich heen waar je je hart kan luchten, bij in paniek mag raken en die naar je luisteren en geruststellen. Zijn die er niet in real life, dan maar op een forum.
linn19 schreef op 14-11-2025 om 02:54:
[..]
Dit is precies wat ik bedoel dat de problemen van Karen hier onderschat worden.
Je kunt haar situatie/gevoel niet 1 op 1 met die van onszelf vergelijken. Of vergelijken met die van je dochter. Of met anderen.
Het herhalende gedrag van Karen is veel zorgelijker en zit veel dieper dan dat je hier omschrijft.
MamaE zegt niet dat de complexiteit of dat de situatie van Karen 1 op 1 te vergelijken is. Ze benoemt algemene menselijke principes en illustreert ze met voorbeelden. Dat heeft niks te maken met het onderschatten van de situatie.
Het zou fijn zijn als je stopt met de woorden van anderen te verdraaien.
linn19 schreef op 13-11-2025 om 20:54:
[..]
Ik lees niet selectief want ondertussen hebben de kinderen van Karen nu alweer een poos een moeder gehad die compleet in de stress en paniek was en weer aan de drank door nu weer een vader die in beeld kwam en dan nu de school met het update over zoontje kwam
Jij kunt vinden dat je niet selectief leest, maar het is niet logisch dat te onderbouwen met dat de kinderen van Karen nog in de stress van de situatie zitten. Dat heeft er namelijk niks mee te maken, met jouw leesvaardigheid. Ik kan mij alleen maar bedenken dat dit draadje iets in jou triggert.
Alle adviezen van hier hebben dus geen enkele invloed op zulke momenten waarin Karen stress en paniek ervaart.
Dat kun je heel stellig zeggen en dan hopen dat je daarmee gelijk hebt, maar dan negeer je dat het bij de problematiek van Karen juist cruciaal is dat er aan vertrouwen en verbinding gewerkt wordt (vanuit empathie), minder zwart-wit denken (wat jij hier juist wel doet), en het nadenken over grote emoties te stimuleren en te hanteren. Dit zijn belangrijke principes, die in de ondersteunende reacties juist wel naar voren komen. En dus over het algemeen heel universeel zijn (ongeacht de complexiteit van de problemen): je kunt pas met elkaar in gesprek over moeilijke zaken als er een veilige verbinding is.
Iemand anders verbaasde zich over hoe meelevend er gereageerd wordt waar anderen meestal worden neergesabeld. Ik zou wensen dat mensen nooit worden neergesabeld hier, en dat we altijd proberen vanuit respect en empathie te reageren. En dat betekent niet dat je nooit kunt confronteren of pijnlijke waarheden moet vermijden, maar dat kun je doen zonder een ander af te branden of te ontmoedigen.
Jonagold schreef op 13-11-2025 om 13:29:
[..]
Niet mee eens. Ik vind het positief dat Karen hier regelmatig post als ze merkt dat ze in de weerstand gaat. Ik denk (psychologie van de koude grond hoor) dat ze ons gebruikt als stok achter de deur. Ze weet wat er nodig is, wat ze moet doen, maar het lukt haar niet (helemaal) op eigen kracht.
Maar ondertussen zet toch steeds opnieuw grote stappen. Dat verdient aanmoediging en een positieve reactie, geen trap na als ze aangenomen dat iets haar moeite kost.
Precies, en waar anderen hun emoties kunnen bespreken met vrienden of partner, bespreekt TO het hier, met andere reageerders.....daarom lees je ook duidelijke weerstand bij TO over bijvoorbeeld de situatie met haar kind.
Dat mag, want dit is haar eerste primaire reactie. Het is eigenlijk gewoon het doorlopen van alle fases van rauw, om het feit dat haar kind naar een psychiater is doorgestuurd. Het moet gewoon even bezinken die boodschap en wat dat inhoudt voor de toekomst.
TO: even een tip voor jou, voor als je je overweldigt voelt tijdens gesprekken over je zoon: geef aan dat je schrikt van de boodschap en dat je de boodschap even moet laten bezinken. Dat je tijd nodig hebt om hier over na te denken....
(Dus nog geen toezeggingen, geen knopen doorhakken). Geef ook aan als je je ergens niet in kan vinden, dat mag.
Ga inderdaad wel uit van de goede wil van de orthopedagoog. Stel dat ze een vermoeden hebben van adhd of autisme, dan zijn daar vervolgstappen voor nodig. Bijvoorbeeld in de vorm van medicatie en uitleg voor ouders over de desbetreffende diagnose. Handvaten voor de juf hoe hiermee om te gaan.
Deze diagnoses betekenen op zich niet gelijk dat jou kind niet naar het "gewone reguliere" onderwijs kan, maar wel dat er extra begeleiding moet komen en de juf handvaten krijgt en jij ook.
Wel zou ik mij afvragen of de oude juf daarvoor geschikt is....want het las wel alsof die oude juf 'handelingsverlegen' is en ik zou gaan voor iemand die dit ook aan wilr gaan en hiervoor open staat en jou kind positief kan begeleiden. Geloof mij die bestaan zeker en ook in het reguliere onderwijs. Dus bespreek eerst je opties: wat als....en dan....wat vraagt dat van mij...wat is hiervoor nodig op school...kan dit ook in het reguliere onderwijs....waarom wel/ waarom niet....welke stappen worden er genomen?
Nog een tip: vraag aan de orthopedagoog ook of ze wil uittekenen wat er gezegd en welke stappen er nodig zijn en wat je een beetje kan verwachten. Dit papier kan je dan mee naar huis nemen en thuis rustig doorlezen
.Alle adviezen van hier hebben dus geen enkele invloed op zulke momenten waarin Karen stress en paniek ervaart.
Dat kun je heel stellig zeggen en dan hopen dat je daarmee gelijk hebt, maar dan negeer je dat het bij de problematiek van Karen juist cruciaal is dat er aan vertrouwen en verbinding gewerkt wordt (vanuit empathie), minder zwart-wit denken (wat jij hier juist wel doet), en het nadenken over grote emoties te stimuleren en te hanteren. Dit zijn belangrijke principes, die in de ondersteunende reacties juist wel naar voren komen. En dus over het algemeen heel universeel zijn (ongeacht de complexiteit van de problemen): je kunt pas met elkaar in gesprek over moeilijke zaken als er een veilige verbinding is.
Iemand anders verbaasde zich over hoe meelevend er gereageerd wordt waar anderen meestal worden neergesabeld. Ik zou wensen dat mensen nooit worden neergesabeld hier, en dat we altijd proberen vanuit respect en empathie te reageren. En dat betekent niet dat je nooit kunt confronteren of pijnlijke waarheden moet vermijden, maar dat kun je doen zonder een ander af te branden of te ontmoedigen.
Dit dus.
Ben ik de enige die zich ongemakkelijk voelt over hoe er hier OVER to wordt gesproken? Ze heeft al weinig vertrouwen in mensen, zou dit echt helpend zijn?
Joszy schreef op 14-11-2025 om 08:26:
Ben ik de enige die zich ongemakkelijk voelt over hoe er hier OVER to wordt gesproken? Ze heeft al weinig vertrouwen in mensen, zou dit echt helpend zijn?
Zat ik me ook af te vragen. Ik vind het een beetje raar om pagina's vol met lange posts te hebben over iemands psychische- en verslavingsproblemen, hoe goed bedoeld het ook mag zijn. In andere topics gaan we toch ook niet zo lang en uitvoerig óver iemand praten?
kaatjecato schreef op 14-11-2025 om 07:54:
[..]
MamaE zegt niet dat de complexiteit of dat de situatie van Karen 1 op 1 te vergelijken is. Ze benoemt algemene menselijke principes en illustreert ze met voorbeelden. Dat heeft niks te maken met het onderschatten van de situatie.
Het zou fijn zijn als je stopt met de woorden van anderen te verdraaien.
linn19 schreef op 13-11-2025 om 20:54:
[..]
Ik lees niet selectief want ondertussen hebben de kinderen van Karen nu alweer een poos een moeder gehad die compleet in de stress en paniek was en weer aan de drank door nu weer een vader die in beeld kwam en dan nu de school met het update over zoontje kwam
Jij kunt vinden dat je niet selectief leest, maar het is niet logisch dat te onderbouwen met dat de kinderen van Karen nog in de stress van de situatie zitten. Dat heeft er namelijk niks mee te maken, met jouw leesvaardigheid. Ik kan mij alleen maar bedenken dat dit draadje iets in jou triggert.Alle adviezen van hier hebben dus geen enkele invloed op zulke momenten waarin Karen stress en paniek ervaart.
Dat kun je heel stellig zeggen en dan hopen dat je daarmee gelijk hebt, maar dan negeer je dat het bij de problematiek van Karen juist cruciaal is dat er aan vertrouwen en verbinding gewerkt wordt (vanuit empathie), minder zwart-wit denken (wat jij hier juist wel doet), en het nadenken over grote emoties te stimuleren en te hanteren. Dit zijn belangrijke principes, die in de ondersteunende reacties juist wel naar voren komen. En dus over het algemeen heel universeel zijn (ongeacht de complexiteit van de problemen): je kunt pas met elkaar in gesprek over moeilijke zaken als er een veilige verbinding is.
Iemand anders verbaasde zich over hoe meelevend er gereageerd wordt waar anderen meestal worden neergesabeld. Ik zou wensen dat mensen nooit worden neergesabeld hier, en dat we altijd proberen vanuit respect en empathie te reageren. En dat betekent niet dat je nooit kunt confronteren of pijnlijke waarheden moet vermijden, maar dat kun je doen zonder een ander af te branden of te ontmoedigen.
Ik gun Karen proffesionele hulp die haar op een proffesionele manier handvaten aan kan leren om met stress, paniek,wantrouwen en haar op een profesionele manier helpt met stoppen met drinken . En ik blijf ageren hier tegen de huis tuin en keuken oplossingen en psygologie van de koude grond omdat de complexiteit van de situatie van Karen en haar kinderen ernstig is.
Profesionele hulp bovenaan en daarbij de steun van hier kan een prima combinatie zijn voor Karen.
