Algemeen Ouderschap Algemeen Ouderschap

Algemeen Ouderschap

Lees ook op

Tips omgaan met stief/bonus/plus kind met gedragsproblemen

Sinds een goede 4 jaar heb ik een relatie met partner die uit vorige relatie een kind heeft dat steeds heftigere gedragsproblemen laat zien.
Ondertussen is de diagnose ADHD gesteld en uit de 7 jarige de problemen vooral met agressief gedrag, naast de “typische” ADHD klachten.
Medicatie is iets wat ook geven word maar heeft nog steeds geen effect. 


We wonen sinds 2 jaar als samengesteld gezin samen(toen was het vooral een aanwezig/druk kind, niet de problemen die nu aan de orde zijn), mijn (puberende) kinderen zijn er voor 80% van de tijd en zijn kind voor 50% van de tijd. 
Ik merk dat ik steeds minder makkelijk me toe kan zetten om rustig te blijven. De hele situatie geeft bizar veel weerslag op mijn relatie. Niet alleen vanwege de zorgen rondom het kind maar ook door de invloed op de rest van het gezin (mijn eigen kinderen) als op mijn gemoedstoestand.

Agressie en impuls problemen zijn zo zorgelijk dat ondertussen geen plek meer is op regulier onderwijs en er doorverwijzing is voor speciaal onderwijs. 
Voorbeelden op school; Kind loopt weg, slaat/schopt zowel andere klasgenootjes als juf/meester, gooit met allerlei zaken van scharen tot aan stoelen en laptops. Al met al kunnen ze op school de veiligheid van kind maar ook de veiligheid van andere kinderen niet meer garanderen. 

Daarnaast zijn de regulieren ADHD problemen ook gewoon aanwezig dus kind is constant altijd op welke manier dan ook aanwezig. Rust is er niet echt meer hier in huis hierdoor.
Thuis zijn de agressie problemen minder heftig als op school(hier minder prikkels) maar spelen met andere kinderen in de wijk is altijd spannend… regelmatig gaat kind op de vuist bv. Of verbouwd de kamer(trekt complete kledingkasten naar beneden) als kind straf krijgt voor totaal onacceptabel gedrag. Al gebeuren dit soort incidenten niet dagelijks terwijl dat op school bijna wel aan de orde is.

Partner weet ook niet meer zo goed wat hij er verder mee kan, maar zijn irritatie naar zijn eigen kind is veel minder aanwezig als de mijne (logisch van je eigen kids kan je veel meer hebben als van een ander) al herkent hij echt wel waar ik tegen aan loop. 

Zijn er andere stiefouders die dit herkennen  of het gevoel herkennen dat je echt niet van je partner afwilt maar kind zodanig een stoorzender is dat je niet meer weet hoe verder? 
Ik wil mijn partner echt niet kwijt maar de hele situatie zorgt er wel voor dat mijn eigen gemoedstoestand danig verstoord word dat ik er geen leuker mens op word…


Dat lijkt mij geen makkelijke situatie voor jou en voor jou kinderen en natuurlijk voor iedereen. Hoe staan jou kinderen hierin en hoe ervaren zij deze situatie?

Wat mij wel opvalt aan jou verhaal is dat de gedragsproblematiek lijkt te zijn verergert na jullie samenwonen? Klopt dat?

Is er alleen adhd vastgesteld of wordt er inmiddels ook gedacht aan andere stoornissen? Hebben jullie hulp als gezin om met zijn gedrag om te gaan? Kunnen jullie herkennen wat eraan vooraf gaat voordat het thuis zo escaleert? Werken jullie met een duidelijk dagschema/werkschema voor voorspelbaarheid, uitgebeeld met pictogrammen? 

Ik ben persoonlijk niet zo van die etiketjes willen plakken. Een scheiding is heel erg heftig voor een kind. Elk kind gaat daar ook anders mee om en zoals ik het lees heeft het kind moeite om die emoties de baas te zijn. Je zegt ook dat de relatie niet zo lekker loopt nu tussen jou en je vriend. Ik zou me eerst gaan richten op een fijnere thuissituatie voor het kind, ruimte laten voor de emoties en in contact gaan staan met het kind Ipv nog meer gaan straffen. 

Gwennh60

Gwennh60

20-04-2023 om 14:22 Topicstarter

BritgetJones007 schreef op 20-04-2023 om 13:48:

Dat lijkt mij geen makkelijke situatie voor jou en voor jou kinderen en natuurlijk voor iedereen. Hoe staan jou kinderen hierin en hoe ervaren zij deze situatie?

Wat mij wel opvalt aan jou verhaal is dat de gedragsproblematiek lijkt te zijn verergert na jullie samenwonen? Klopt dat?

Is er alleen adhd vastgesteld of wordt er inmiddels ook gedacht aan andere stoornissen? Hebben jullie hulp als gezin om met zijn gedrag om te gaan? Kunnen jullie herkennen wat eraan vooraf gaat voordat het thuis zo escaleert? Werken jullie met een duidelijk dagschema/werkschema voor voorspelbaarheid, uitgebeeld met pictogrammen?

Mijn kinderen zich trekken steeds vaker terug, of gaan weg naar vrienden/vriendinnen. Puur om situatie te ontlopen, doe express veel 1:1 met hen, maar gezellig aan tafel dineren is er bv echt niet bij. 
Kind eist verder (extreem) veel aandacht en krijgt deze vooral van vader. Voorheen ook nog eens van mij maar daardoor was de tijd die voor mijn eigen kids overbleef verwaarloosbaar. Daarnaast heb ik de energie gewoon echt niet meer voor.

We zijn bezig met allerlei aanvullende therapieen, er is een prikkelindicator. Er is een vast regime van “taken” die dadelijk volbracht moeten worden(opstaand, eten, tandenpoetsen etc etc) Er zijn allerlei aanvullende hulpmiddelen voor bv school(scherm, geluidsdempende oren etc) 

Daarnaast gelden hier thuis hele strakke en duidelijke regels en de consequenties die eraan hangen als deze niet nageleefd worden zijn heel duidelijk.

Het agressie probleem is steeds door geëscaleerd, ging juist tijdje goed maar is sinds maand of 8 heel heftig geworden. (Sinds overgang op school van kleuterklas naar groep 3 waar kinderen verplicht zaken moet leren, wil dit niet en explodeert dan) 

Agressief Gedrag is vooral als er iets gebeurt wat kind niet wil, maar om wat voor reden dan ook toch echt zal moeten. 

Ondertussen allerlei aanvullende testen geweest, maar voorlopig blijft alleen de diagnose ADHD eruit komen. Lopen bij GGZ, is gezinsspecialist betrokken bij de casus, is vanuit wijkteam ondersteuning. 

Maar met 7 jaar is kind nog niet zover dat het opkomen van op tijd gevoelt word. Dus helaas zijn we het niet altijd voor, en als we het voor willen zijn en tegen kind zeggen dat het beter is als deze zich even afzondert is het vaak al te laat en word het als straf gezien met toch vaak explosie als gevolg. Helaas zien wij vaak signalen niet snel genoeg(ze zijn erg subtiel) het van 0 naar 100 gaan is extreem snel bij kind, erkent GGZ ook





Gwennh60

Gwennh60

20-04-2023 om 14:26 Topicstarter

Rozi schreef op 20-04-2023 om 14:06:

Ik ben persoonlijk niet zo van die etiketjes willen plakken. Een scheiding is heel erg heftig voor een kind. Elk kind gaat daar ook anders mee om en zoals ik het lees heeft het kind moeite om die emoties de baas te zijn. Je zegt ook dat de relatie niet zo lekker loopt nu tussen jou en je vriend. Ik zou me eerst gaan richten op een fijnere thuissituatie voor het kind, ruimte laten voor de emoties en in contact gaan staan met het kind Ipv nog meer gaan straffen.

Uit elkaar gaan van partner met ex was al toen kind nog geen paar maanden oud was, (relatie tussen hen heeft zeer kortstondig geduurd) ik ben sinds kind 2 is in hen leven. In dit geval is het wel degelijk een etiket waarom kind extreem gedragsproblemen heeft. Het is niet zomaar allerlei een beetje opstandig  

En wat betreft relatie met mijn partner, hoe kan ik een fijne en veilige thuisbasis bieden als deze op allerlei manier heftig verstoord word? Ik meen het, als je daar een antwoord op hebt hoor ik het heel graag! Want ik zie hem niet… 

Ik houd van heel mijn hart van mijn partner, en ik wil deze dus ook echt niet kwijt. Maar we zijn beide blij als de zorg even losgelaten kan worden en aan moeder word overgedragen.

Die overigens meer uitbarstingen en typische adhd symptomen bij haar thuis in vergelijking met ons ervaart aangezien daar nog een aantal andere half brusjes wonen in basisschool leeftijd en kind daar dus wel meer prikkels krijgt als bij ons.

Wij hebben een eigen kind met heftige problemen gehad . En dat doet wat met je relatie. Die van ons was en is nog goed maar ….heftige tijd.
Geen tips. Ik zou misschien wel weer apart gaan wonen . Zou mijn eigen kinderen dit niet aan willen doen . Hoe triest ook voor bonus zoon .

Ik vrees dat je echt apart moet gaan wonen. Dat is misschien niet zo simpel; maar als je na gaat wat dat kind te verstouwen krijgt in enkele jaren tijd: een scheiding, een moeder met (nieuwe partner) en brusjes in huis, een vader met nieuwe partner en kinderen in huis en steeds heen en weer moeten. Een kind wat daar gevoelig voor  is, trekt dat dus echt niet.

wat krijgt hij voor medicatie? Als het werkelijk zo is dat de medicatie niets doet dan moet je ermee stoppen want de meeste ADHD medicatie moet meteen werken. Het kan wel even duren voordat het kind met hulp van medicatie en rust in het dagritme wat terugkeert, echt weer beter gaat maar als je niets van de medicatie merkt is dat niet goed.

Gwennh60

Gwennh60

20-04-2023 om 15:47 Topicstarter

Pippeltje schreef op 20-04-2023 om 15:19:

Ik vrees dat je echt apart moet gaan wonen. Dat is misschien niet zo simpel; maar als je na gaat wat dat kind te verstouwen krijgt in enkele jaren tijd: een scheiding, een moeder met (nieuwe partner) en brusjes in huis, een vader met nieuwe partner en kinderen in huis en steeds heen en weer moeten. Een kind wat daar gevoelig voor is, trekt dat dus echt niet.

wat krijgt hij voor medicatie? Als het werkelijk zo is dat de medicatie niets doet dan moet je ermee stoppen want de meeste ADHD medicatie moet meteen werken. Het kan wel even duren voordat het kind met hulp van medicatie en rust in het dagritme wat terugkeert, echt weer beter gaat maar als je niets van de medicatie merkt is dat niet goed.


sinds paar weken op atomoxetine over nadat de methylfenidaat dus inderdaad geen resultaat opleverde. Nu nog doseringen testen, er is dus nog “hoop” maar zelf zie ik die kans wel zorgelijk in… 

Wat betreft uit elkaar gaan of lat relatie onderhouden, nee dat zal niet snel gebeuren. Dat is wat betreft echt the last resort en ik ben daar nu nog niet. Buiten feit dat het financieel voor ons beide niet haalbaar is met de huidige markt of misschien wel haalbaar als echt niet anders kan maar ik(en partner ook niet) gaan niet vrijwillig op houtje bijten als we elkaar nog steeds de leukste van de wereld vinden.

Mijn kids geven nu nog aan opzich prettig thuis te zijn, merken echt wel de vermoeidheid en stress die andere kind oplevert bij mij maar gaan dit uit de weg door veel hun eigen plan te trekken (al is dat ook wel leeftijd gerelateerd met 16 en 17) 

Daarnaast kunnen ze altijd naar hun vader, waar ze ook gewoon hun eigen plek hebben en net zoveel kunnen en mogen maar kiezen ze toch nog steeds voor hier meest van de tijd te zijn. Vraag wel regelmatig hoe ze er instaan en houd de dialoog met hun open. 



Hoe is de verdeling over de 2 huizen? Allebei een halve week, of week om week? Zou het helpen om minder vaak te wisselen van gezin? Dus 2 weken bij de één en dan twee weken bij de ander? Dat geeft hem misschien wat meer rust.

Gwennh60

Gwennh60

20-04-2023 om 16:29 Topicstarter

Schemerlampje schreef op 20-04-2023 om 15:49:

Hoe is de verdeling over de 2 huizen? Allebei een halve week, of week om week? Zou het helpen om minder vaak te wisselen van gezin? Dus 2 weken bij de één en dan twee weken bij de ander? Dat geeft hem misschien wat meer rust.


Momenteel week op week af.
herverdeling is helaas geen optie, moeder houd dit tegen. Wat ons betreft zou dat wellicht kunnen (2 weken op, 2 weken af) maar helaas moeder geeft aan de  zorg zolang achter elkaar voor dit kind niet te trekken. (Ook die zit oa door de gedragsproblematiek van kind met haar eigen gemoedstoestand in de knoop)

En hoe lullig dit ook klinkt, partner en ik zitten er voor onze eigen gemoedsrust ook niet op een herverdeling van percentages van bij vader of bij moeder te wachten…

dus naar verdeling van bv 1x in de 2 weken weekend alleen naar moeder.
En al kunnen wij dat aan, Moeder zal daar dan ook weer niet mee akkoord gaan, die wil wel 50/50 co ouder verdeling houden. 

ben je niet bang dat je eigen kinderen, als je stiefzoon groter wordt en de situatie niet onder controle is, steeds en steeds minder in hun relatie met jou zullen investeren, gewoon omdat de sfeer bij jullie niet te harden is? Ik ga ervan uit dat je eigen kinderen deels bij hun vader wonen? Is de regeling niet zo aan te passen dat je eigen kinderen zo min mogelijk in contact zijn met je stiefzoon? Misschien zo rustiger voor hem, onverdeeld aandacht van zijn vader en jij kan je onttrekken aan stiefzoon door eigen dingen te doen. Klinkt misschien egoïstisch maar je moet ook je eigen krachten sparen, anders blijft er niets meer over van jullie relatie over een paar jaar.
Mijn ex-vriend had twee kinderen (gelukkig stukken ouder) waarvan de oudste zeer ernstige ADD had en de jongste ADHD (niet zo extreem). Ze kwamen maar zeer sporadisch op bezoek (niet door mij maar door moeilijke relatie met hun pa), maar ik had het nooit 50% van mijn tijd kunnen volhouden.
Heb je wat je stiefzoon betreft ooit de mogelijkheid van ODD als diagnose gehoord? 
ik wens je veel sterkte.
Sini

Jee, TO, dat klinkt als een pittige situatie en logisch dat het een weerslag heeft op iedereen.

Krijgen jullie ook ouderbegeleiding? Ik vraag het omdat mij opvalt dat je straf noemt. Ik ben sowieso geen voorstander van straf geven, en kan me voorstellen dat het bij een kind met emotieregulatie problemen juist zorgt voor escalaties.

Ik wil overigens niet zeggen dat er geen regels moeten zijn, of consequenties, maar de vraag is hoe je ongewenst gedrag een gevolg geeft. Iets niet accepteren, betekent niet dat je straf moet gebruiken.

Het is niet voor niks dat vele samengestelde gezinnen het niet redden, dit zie ik niet anders dan 1 vd zovele voorbeelden waardoor dit komt. Excuses als dit hard klinkt, maar ik kan het niet anders benoemen helaas.

Ook ik zie enkel als enige oplossing weer apart te gaan wonen als jullie elkaar niet kwijt willen, een andere oplossing is er niet. Jij dient je eigen kinderen te ‘beschermen’ en het is geen oplossing zijn kind minder bij vader te laten komen. Ik snap dat moeder vasthoudt aan 50/50 co-ouderschap, terecht ook! Waarom zou zij rekening moeten houden met jullie samengestelde gezin? 

Als jullie jullie relatie willen behouden, dan zou ik serieus overwegen weer te gaan latten! 
Wat zien jullie zelf wel als een eventuele oplossing? En dan bedoel ik niet jij, maar jullie?

Ik zie nog wel een mogelijkheid: jouw kinderen komen alleen nog wanneer je stiefzoon bij zijn moeder is, zo hebben ze geen last van zijn gedrag. En hopelijk is het rustiger voor je stiefzoon. En jij gaat wat vaker weg/op pad wanneer je stiefzoon er is. Zo heb jij er ook minder last van en neemt je draagkracht hopelijk wat toe.
Dat betekent dat jouw kinderen meer tijd bij hun vader zijn, maar ik las eerder dat dat wel kon.

Zouden jullie misschien in aanmerking komen voor af en toe een weekend opvang voor de jongen? Dan hebben jullie even lucht. Dat wordt wel meer gedaan.
Mij klinkt het eerder naar ODD dan naar ADHD trouwens, of naar autisme. Ook omdat de medicijnen niet helpen, en dat is wel apart.

Medicijnen zijn niet ideaal, maar je zou wel wat effect moeten merken, anders zit de diagnose er misschien wel naast. Maar ik ben geen arts. Het is een lastige leeftijd ook omdat een kind al wat autonomer wordt (en dat wordt ook verwacht) maar nog niet in staat is tot zelfreflectie en dus niet naar zichzelf kan kijken zoals een ander dat doet. Overleggen op een rustig moment is er dan nog niet bij.

Straffen voor onredelijk gedrag lijkt mij overigens zinloos voor een kind dat zijn impulsen niet kan beheersen. Straf heeft alleen zin als je zelf de keuze kan maken om iets niet te doen, als het hem gewoon overkomt is straf alleen maar onrechtvaardig in zijn ogen en roept nieuwe boosheid op.

Wij kozen er zoveel mogelijk voor om slecht gedrag te vermijden en goed gedrag in de hand te werken, een soort puppy training noemde ik het, dus om goed gedrag in te slijpen en slecht gedrag juist niet.

Maar zulke agressie hadden onze kinderen niet, dat maakte het wel makkelijker. Dat het een enorme stress op je relatie geeft vooral als het niet je eigen kind is, dat kan ik me voorstellen. Dat doet het al als je wel allebei de ouders bent. Wij hebben er ongelooflijk veel discussie, strijd en gesprekken over gehad.

gelukkig hier geen ervaring mee, goed dat je al allerlei hulp hebt ingeschakeld! 
Ik dacht ook meteen aan latten, maar snap ook dat dat een laatste redmiddel is, als het echt teveel wordt. Sterkte in elk geval!

Enige "stomme" tip die ik nog kan geven is.... Elke dag een uur buiten spelen / sporten, evt onder begeleiding van vader (om ruzie te voorkomen). Kan de rest even op adem komen, en uit onderzoek blijkt dat zowel groen, als lichamelijke ontlading, heel belangrijk is voor kindjes met ADHD. Mijn vriendin is adhd specialist en die adviseert dit veel bij gedragsproblemen, zij geeft altijd aan dat hiermee ontzettend veel behandelingen ondervangen worden. 

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.