Wat is dat toch met die jeugd van tegenwoordig (tegenspraak/brutaal)?

Ik herken het niet

Ik herken het niet bij mijn kinderen, ook niet bij hun vele vrienden.
Ik weet wel dat het voorkomt, ik denk persoonlijk dat het met de wijze van communiceren te maken heeft. Als gezin heb je vanaf dat de kinderen heel jong zijn een bepaalde manier van omgaan met elkaar. Jullie lijken in een negatieve spiraal te zitten, waar je moeilijk uit kunt komen.
Ik zou wat ondersteuning vragen, bv bij maatschappelijk werk, die kun je zelf bellen om een afspraak te maken, je hebt geen verwijzing nodig.
Ze zijn nu nog niet in de puberteit, voordat aanbreekt hoop ik dat jullie een betere manier van communiceren onder de knie hebben.

Tegenspraak ja, brutaal nee

Beetje genuanceerd: ik herken het bij mijn studenten (18-22). De meesten zijn beleefd en vriendelijk genoeg, maar ze zijn er wel aan gewend dat álles ter discussie staat en dat ze in álles gehoord worden en dat in álles hun mening even belangrijk is als de mijne.
Dat leren ze gauw genoeg af, maar als beginpositie is het wel eens irritant.

Uitschelding?

Uitschelden natuurlijk.

Herkenning

ikke
ik zou jouw stukje geschreven kunnen hebben, hier idem dito

Spiegel

Wat ik hier vooral uit proef is dat je in een strijd met je kinderen terecht bent gekomen. Als je overtuiging zo sterk is dat zij eigenlijk gewoon rustig en fatsoenlijk moeten blijven dan zul je ze ongewild ook een heel sterke tegenstand bieden waartegen ze zich zullen blijven verzetten.

Dus los van of je overtuiging klopt houd je thuis de strijd ermee in stand.
Wat zou er gebeuren als je bij de eerste (te felle) reactie van je kind even wat ruimte geeft? En daarmee bedoel ik dat je duidelijk maakt dat het zijn doel ermee niet zal bereiken zonder meteen een strijd over die reactie te beginnen? Bijvoorbeeld we hebben nu een zoon van bijna 4 die zegt dat hij honger heeft, of dorst, of dat hij iets lekkers wil. Onze reactie is dan "oh". Als hij het echt wil zal hij moeten vragen. Ik spreek dus niet meteen een veroordeling uit over zijn toon, ik wij hem er alleen maar op dat hij een andere formulering zal moeten kiezen. Op de lange duur kom je daar verder mee.

Oudste hier

van 15 heeft een .....als een hooischuur als hij slecht gehumeurd is. Ik herken het wel. Ik ben zelf ook narrig als ik moe ben. Dus ja, een spiegel. Toch gaat hij soms echt veel en veel te ver. Ik zou dat vroeger niet hebben gedurfd, ik kijk er ook verbaasd naar. Wel biedt hij vaak achteraf excuses aan, maar daar krijg ik een beetje genoeg van. Wij willen hem gewoon leren dat dit zo niet kan.
Bij vrienden, hoor ik van de ouders van die vrienden, is hij uitermate beleefd en behulpzaam. Bij wijze van troost wordt ons dan gezegd: "je hebt het hem dus wel geleerd, hoor". Maar school klaagt af en toe ook over zijn houding (stilzwijgend uitdagend, in de bank hangen dat soort dingen). Zucht.
Voor ons is de uitdaging om hem te leren dat dit gedrag niks oplevert. Wij stellen dus sancties. Als hij verbaal te ver is gegaan, kost het hem zakgeld. Klachten uit de buitenwereld leveren voor hem binnenshuis ook minstens een stevig gesprek op. Maar het valt niet mee. En inderdaad, je zou soms denken dat normen verschuiven, dat ze "brutaler" zijn dan wij vroeger.
Of je daar nu gelijk hulpverlening op moet zetten zoals sommigen in deze draad suggereren weet ik niet hoor.

Wat wordt er gezegd als ze te ver gaan?

Bij welke uitspraken is jullie grens bereikt? Het is normaal niet de bedoeling dat we hier schuttingtaal bezigen, maar ik ben echt nieuwsgierig wat de een nog gewoon vindt en de ander grove taal vindt.
Om een voorbeeldje te geven: ik zou k*twijf absoluut niet toleren.

Wel herkenbaar

Niet zozeer het brutale (dat is meer als ze een slechte bui hebben of zo, en ik negeer het ook, ik reageer alleen maar als ze zich ook in hun taal en toon aardig gedragen, anders negeer ik het. Dat dringt heel snel door, daarna is het weer over.) maar wel het gevoel dat kinderen vinden dat ze als het ware een soort gelijke stem in dingen hebben en daarom ook mee kunnen discussiëren. En daarmee ook veel ter discussie kunnen stellen. Ik laat dit eerlijk gezegd ook veel toe, omdat het vaak veel gezelliger is als ze het gevoel hebben dat iets ook hun beslissing is, de motivatie neemt dan ook enorm toe. Binnen duidelijke grenzen, en dat weten ze ook.
Dit valt mij nu des te meer op sinds wij zijn verhuisd naar Duitsland. Hier is dat absoluut niet het geval, kinderen worden klein gehouden en worden niet geacht mondig te zijn, soms tot wel 20 jaar oud. Niet meer van deze tijd, vind ik zelf. Blijkbaar werkt het ook niet meer, want er komen steeds meer problemen met jeugd, die niet meer bereikbaar is voor de ouderen. Maar dat hebben ze dan zelf in de hand gewerkt door deze autoritaire opvoeding.

Kaaskopje - de grens

Tja, die is wel eens rekbaar. Op de persoon wordt hier niet gespeeld, dus k*twijf zal ik niet horen (tenminste, niet hardop ). Even denken, het is hier meer in de categorie: jaaaaaa nouououou er mag hier ook nooit wat (of de variant: kan ook nooit wat, luistert nooit iemand, doet nooit iemand iets) en als ik dan een keer iets wil (of de variant moet, zeg, doe) dan kan het natuurlijk weer niet en ik baaaaaal van heel die kl*te zooi en het is hier ook altijd hetzelfde - dat allemaal met luide stem, gecombineerd met soms gebler, gestamp en gegil enzo.
Dat is het wel zo'n beetje. Schelden op dingen/systemen/regels, maar niet zozeer op mensen. En vloeken eigenlijk ook zelden.
Ik word zelf maar zélden boos. Als het neigt naar een persoonlijke aanval (naar mij, man of ander kind) trek ik meestal mijn wenkbrauwen alleen maar op. Ik regeer non-verbaal

Tirza

Wenkbrauw

Een wenkbrauw optrekken heeft inderdaad nog wel eens effect
Hier wordt overigens ook niet ernstig gescholden in de persoonlijke sfeer. Ze weten drommels goed hoe ik daar over denk. Manlief is (helaas) wel wat grof in de mond als iets hem tegenzit, dat is meer in de strekking van Harry uit 'Oppassen' met soms een schepje erbovenop, maar ook dat hebben de kinderen gelukkig niet in gelijke mate overgenomen. Deels omdat het er niet in zit en deels omdat ze weten dat ik dat niet wil. Dus hier blijft het ook steken bij een 'wat is 't ook een vervelend kind', of 'jullie zijn ook echt doof hè!', of een veelbetekenend 'Máhaa!'

Precies

Een ouderwetse ´ga uit mijn ogen´.

Cabaret

Tranen met tuiten gelachen op je bericht ikke. Humor zit in de overdrijving zeggen ze wel eens. Je weet het prachtig neer te zetten.
De subtile toevoeging "(ze zijn in de leeftijd van 4 tot 9)" aan de zin "Als ik alleen al kijk naar mijn eigen kinderen dan moet ik ze voortdurend corrigeren omdat ze me tegenspreken of brutaal zijn" is hilarisch, vooral omdat deze zin voorafgaat door deze "Ik vind de kinderen van tegenwoordig veel mondiger dan vroeger" met alweer een subtile toevoeging "(zeg maar uit de tijd dat wij jong waren)".
Heerlijk!
Want wie had er nou geen duidelijke mening over de jeugd van tegenwoordig toen ie 4 was? Of 9?
Tranen met tuiten. Dank je wel!
Groet,
Miriam Lavell

Trend

Het is overduidelijk een trend om eigen tekortkomingen in gezwollen taal in één machtige beweging op de nek van anderen en dan vooral anonieme groepen te schuiven. Een trend in die zin dat meer mensen voorheen de brutaliteit niet hadden om dat openlijk te doen, dan wel de hoop hadden dat ze toch nog hun eigen tekortkoming recht zouden kunnen trekken. De groep wanhopigen en brutalen groeit.
Serieus voor Ikke.
Jij bent de verantwoordelijke partij in de verhouding met jouw nog zo ontzettend jonge kinderen. Er is een eenvoudige regel toepasbaar: als je drie dagen achtereen een probleem hebt over hetzelfde, dan doe jij iets verkeerd.
Dit soort zelfreflexie is nodig. Niet om iemand de schuld te kunnen geven, maar om de verantwoordelijkheid te leggen bij die partij die er iets aan kan doen: bij de ouders in dit geval. Je moet van jezelf en je man eisen in staat te zijn je maniertjes te veranderen naar vormen die wel effect hebben.
Respect, gehoorzaamheid, vertrouwen, het komt allemaal niet vanzelf. Je moet het verdienen. Als je het niet krijgt, dan doe je iets fout.
Wat dat in detail in jouw geval is, is me niet duidelijk. In grote lijnen is wel duidelijk dat je de verantwoordelijkheid te veel bij je kinderen legt, alsof jij de hulpeloze bent en zij de alleen verantwoordelijken voor hun opvoeding en jullie relatie. Dat is wat te veel gevraagd van kinderen van 4 en 9.
Groet,
Miriam Lavell

Misschien meer openheid dan vroeger, overlegcultuur?

Om eerst met mijn gezin te beginnen: mijn kinderen (14 en 12) zijn net zo open tegen mij als dat ik tegen mijn ouders was. Het enige verschil is dat er hier eerder een soort overlegcultuur heerste dan toen ik zelf een tiener.. als mijn vader een opdracht gaf dan voerde je dat gewoon uit, zonder discussie, etc. Wij hanteren hier dus meer een "praatcultuur" of "overlegcultuur". Maar er zijn grenzen. De kinderen weten dat een aantal klussen gewoon gedaan moeten worden. Dat is hun wel bekend. En als ik hun hulp bijvoorbeeld nodig heb, zoals bijvoorbeeld de grote zolderopruiming, dan spreken wij een tijd af en overleggen wij met elkaar wie wat gaat doen.
Ja, ook ik wel eens te maken gehad met opmerkingen: "Mama, je zeurt teveel", als ik zeg dat ze echt hun spullen moeten opruimen of als ze aan hun huiswerk moeten beginnen. Waarschijnlijk heeft dit met die veelbesproken spiegel te maken, ik wil absoluut geen zeurmoeder lijken..-) en kinderen voelen dit maar al te goed aan. Zij kunnen dit uitbuiten en daar moet je natuurlijk op bedacht zijn. Maar op een gegeven moment spreken we af dat ik verwacht dat op dat tijdstip dit wel opgeruimd is. En dat gebeurt in de meeste gevallen dan ook. En dan kunnen ze afmaken waar ze mee bezig zijn. Of ik moet de fout ingaan om het een aantal keren te zeggen terwijl ze al van plan zijn om het al te doen.. tja, dan ben ik echt een zeurmoeder en dan geef ik ze gelijk. Maar ze moeten zich wel aan de afspraak houden!
Bij mijn ouders was er in dat opzicht geen overleg, je kreeg een klus opgedragen en het moest meteen gebeuren, zonder discussie.
Als ik merk dat een discussie met mijn kinderen zinloos wordt dan stop ik dat ook onmiddellijk. Zeker als ik merk dat ze me uitdagen. Dat is lastig met een tiener en een beginnende puber, maar je moet toch grenzen kunnen stellen. Bovendien heb ik nog steeds de touwtjes in handen..
En wat dan als ze mij uitmaken voor k*twijf? Dat is hier nog nooit gebeurd en ze halen dat niet in hun hoofd. En wat zou ik doen als ze de vergissing maken om hun MOEDER zo te noemen? Daar heb ik zelf nooit over nagedacht, maar de kans is heel groot dat ik ter plekke zal ontploffen met alle gevolgen van dien. Dan sta ik wel achter het antwoord van Pandia, geef ze de gelegenheid om tot bezinning te komen voordat ze niet voor zichzelf kan instaan.. kwestie van tot 10 tellen om je zelfbeheersing te bewaren.
Als ik naar buiten ga en vergelijk met "de tijd van vroeger (jaren 70)" dan zie ik incidenten die "in mijn tijd" niet gebeurden. Een aantal voorbeelden: grote bek geven aan politie-agenten, brandweer, ambulancebroeders, jongeren met messen op zak die tijdens vechtpartijen anderen doodsteken, die buschauffeurs in elkaar slaan, een wijk waar bussen niet konden rijden omdat de chauffeurs werden gemolesteerd, lastige jongeren in zwembaden die denken dat ze daar alles kunnen doen, controle op school voor messen, eventueel de school beveiligen met poortjes tegen wapens, etc. Vroeguh werd er wel gevochten maar dat ging gepaard met blote vuisten. En je kon wel in discussie gaan met een bus- of tramchauffeur, maar ze werden niet in elkaar geslagen.. ik vind dit wel een beetje zorgerlijk.
Je zou inderdaad denken dat de oorsprong van al deze problemen onstaat in het gezin. Als dat zo is dan zullen er toch heel veel probleemgezinnen bestaan of zie ik dat verkeerd?

Gillende flauwekul

"Vroeguh werd er wel gevochten maar dat ging gepaard met blote vuisten." Hoe weet je dat? Historisch onderzoek gedaan naar het verloop van vechtpartijen in heden en verleden? Ik denk het niet he. Want wat je zegt is niet waar. Messen trekken is van alle tijden en komt bij gevechten het meest voor bij puber- en adolescente jongens. Meestal vergezeld door drankgebruik.
Ik vind het schadelijk als dit soort mythen blijven rondzingen. Daarmee speel je het chloorhoofd met zijn PVV in de kaart, bijvoorbeeld. Zolang mensen het idee hebben dat het tegenwoordig zoveel slechter is, zolang blijven ze op Telegraafniveau verongelijkt. Laat me je wat toefluisteren: anderhalve eeuw geleden kon je niet in je eentje van Halfweg naar Haarlem. Je werd gegarandeerd overvallen. Je moest dus samen reizen. Tjonge wat is het in vergelijking daarmee tegenwoordig onveilig. Kijk, dat soort dingen. Je bent nog nooit zo beschermd geweest. Wat die buschauffeurs betreft: zelf zeggen ze dat het altijd dezelfde chauffeurs zijn die agressief bejegend worden door passagiers. De collega's beweren dat dit degenen zijn die vaak zelf beginnen met een grote bek of passagiers afsnauwen. Tja, dat sneeuwt een beetje onder in de mediahypes over niet-deugende *&*jongeren. Daarmee zeg ik niet dat het o.k. is om een chauffeur een tik te geven. Ik zeg wel dat de onbeleefdheid in ieder geval vaak van twee kanten komt.
Ik zou zelf sommige "dienstverleners" ook wel eens over hun balie willen trekken, of achter hun stuur vandaan. Maar ja. Terug on topic: een grote mond is het enige waarvan ik denk dat dat wel 'gewoner' dreigt te worden. Maar is het eigenlijk wel waar?

It takes two to tango

Even niet over de kids van ikke, maar over die buschauffeurs en andere dienstverleners die onheus bejegend worden: in veel gevallen is het vast een vreselijke Tokkie die een grote mond opzet of agressief wordt. Vaak is er natuurlijk ook drank in het spel, of drugs (bij ambulancepersoneel in het holst van de nacht bijvoorbeeld). Ik heb echter zelf ook een aantal gevallen meegemaakt (bijvoorbeeld een vader die verhaal kwam halen bij een collegadocent), waarbij de persoon die agressief werd wel zo zijn of haar redenen daarvoor had. Ik wil het daarmee niet goedpraten, maar ik ben het helemaal eens met Millenia, mijn handen jeuken soms ook.
Wat betreft de kids van ikke: ik denk dat Mirjam een punt heeft. Als iets niet werkt, probeer het dan zelf eens over een andere boeg te gooien. Verras je kinderen en jezelf.
Groetjes
Massi (die nog maar moet zien hoe zij het doet als dochter een grote mond krijgt, hoor)

Nee, niks gillende flauwekul..

.. maar de realiteit.
Jij haalt totaal andere dingen erbij. Ik zeg niet dat het vroeger (in mijn geval maar 20 tot 30 jaar geleden) beter was, ook toen had je verkrachtingen, roofovervallen, messentrekkerij, drugsdealers, etc. Waar ik het over heb is dat jongeren (tieners) in deze tijd een ander mentaliteit hebben dan zo'n 20 jaar geleden. Zeker nu je ziet dat jongeren vaak de gewoonte hebben om met messen rond te lopen. En die trend die je nu ziet om ambulancebroeders of brandweermannen die tijdens hun werk worden gemolesteerd worden heb ik nooit meegemaakt toen ik zelf een tiener was. Of jij wel?
Millenia: "Wat die buschauffeurs betreft: zelf zeggen ze dat het altijd dezelfde chauffeurs zijn die agressief bejegend worden door passagiers. De collega\'s beweren dat dit degenen zijn die vaak zelf beginnen met een grote bek of passagiers afsnauwen. Tja, dat sneeuwt een beetje onder in de mediahypes over niet-deugende *&*jongeren." Dus dat wat bijvoorbeeld in Gouda gebeurde was de schuld van de buschauffeurs? Dat is wel ontzettend kort door de bocht gesteld (Telegraaf- of PVV-niveau)?

De jeugd van tegenwoordig...

zijn het resultaat van de opvoeding van de ouders van nu, die de kinderen van "vroeger" waren.

Klagen over "de jeugd van tegenwoordig" is makkelijk, en is de verantwoording voor je eigen handelen afschuiven op iemand anders.

De kinderen geven jou een grote mond? Tja.. kans is heel groot dat je ze dat zelf aangeleerd hebt. en ja, dit klinkt heel lullig. Het is alleen wel zo, dat mensen jou zo behandelen zoals jij toestaat dat ze je behandelen.

En, kinderen imiteren hun ouders. De kans is dus ook heel groot dat ze jou gedrag imiteren.

Oplossing : Verander je gedrag, dan veranderd ook de reactie op dat gedrag.

jolanda

Te makkelijk

Jolanda:"De kinderen geven jou een grote mond? Tja.. kans is heel groot dat je ze dat zelf aangeleerd hebt."
Nee. De kans is veel groter dat er een verschil is in verwachtingen tussen kind en ouders/leerkracht/omstanders. Zeker bij kinderen van 4 en 9. Er zijn complete legers volwassenen die diep geloven dat het leven zo simpel is dat kinderen gehoorzamen, alleen maar omdat je gezegd hebt dat dat moet. Er zijn bovendien complete horders die bijzonder lange tenen hebben en elke verbale of non verbale communicatie van een kind als doelbewuste treiterij of ondermeining opvatten. Ondertussen heeft dat kind negen van de tien keer geen flauw benul.
Klagen over 'de jeugd van tegenwoordig' terwijl je het feitelijk over je eigen kinderen van 4 en 9 wilt hebben, ligt inderdaad wel heel ver van het onderwerp en inderdaad ook van de verantwoordelijkheid die je zelf hebt als volwassene.
Groet,
Miriam Lavell

Nouououou

Ik weet nog dat mijn zuster, ruim 30 jr geleden, streng gereformeerd gezin, in de puberteit geraakte en woorden bezigde waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. Tegen mijn ouders. Kxtwijf was nog maar het minste.
Ikzelf vertoonde, toen de puberteit zich aandiende, gedrag waarvoor je vandaag de dag uit huis wordt geplaatst. Ook ruim 30 jr geleden dames en heren.
Mijn ouders kregen al grijze haren van mij. Toen al. Vorige eeuw.

Tirza

Over de balie willen trekken

Millenia: Ik zou zelf sommige "dienstverleners" ook wel eens over hun balie willen trekken, of achter hun stuur vandaan.
Millenia schrijft er achteraan: Maar ja... Met ander worden 'dát doe ik niet, want daar ben ik te fatsoenlijk voor.' Misschien ben ik wel een heel erge fatsoensrakker, maar het komt niet eens in mij op om iemand over de balie te willen trekken. In mijn werk kom ik ook regelmatig een agressie tegen die me verbaasd en soms shockeren. Je kunt boos zijn over iets, woedend zelfs, maar als men dan vervolgens aankomt met dreigementen als 'ik kom morgen naar jullie kantoor en blaas de hele zooi op.'... Wat heeft dat voor zin? Of men gaat echt de ergste benamingen of verwensingen toeschreeuwen. Ik kan daar met mijn pet niet bij. Diegene die je over de balie wil trekken kan uiteraard een galbak zijn, maar in 9 van de 10 gevallen voert hij gewoon de regels van zijn werkgever uit.
Bij dit onderwerp heb ik toch de neiging om erbij te halen dat volwassenen ook geen ontzag meer hebben voor dienstverleners, politie, dokters, en schooldirecteuren, omdat we vinden dat ze niets meer zijn dan wij. Blijkbaar voelen we geen enkele reden meer om hem een beetje te knijpen als er een agent op ons afkomt. Blijkbaar zijn de vele jaren studie van een dokter geen reden voor net dat beetje meer respect. En blijkbaar mag je iemand aan de andere kant van de telefoon uitmaken voor rotte vis, omdat je ergens boos over bent. Kortom, volwassenen zijn ook brutaal en onbeschoft geworden en willen ook het laatste woord hebben ongeacht wie ze tegenover zich hebben, maar als kinderen dat gaan kopiëren wordt dat niet op prijs gesteld. Terecht uiteraard, maar het is naar mijn gevoel een algemeen probleem en niet alleen iets van de jeugd.

Met andere woórden en niet worden

Zucht...

Tirza

Ik kom misschien uit een iets gematigder gereformeerd gezin, maar bij ons was het echt ondenkbaar dat er gescholden kon worden. Ik ben 1 keer echt mijn boekje te buiten gegaan. Ik was 18, deed iets wat niet volgens afspraak was en in mijn vaders boosheid gaf hij mij een tik op mijn arm. In een reflex deed ik dat terug. Nou... alsof de tijd even stilstond! Ik kon naar mijn kamer vertrekken.
Mijn 4 jaar oudere zus vertoonde wel opstandig gedrag in haar puberteit en erna, wat niet gewaardeerd werd door mijn ouders, lees vader, en zij is ervoor de deur uitgezet. Ze was als 18 jarige bij haar vriendje blijven slapen, bij thuiskomst werd ze opgewacht en daar kreeg ze te horen dat ze bij het vriendje mocht blijven. Hup, kortemetten. Vervolgens werd zus in de ban gedaan. Ik mocht haar niet opzoeken. Dat deed ik natuurlijk toch, stiekem.
Zo weer genoeg jeugdherinneringen... Ook van 30 jaar geleden.

Machteloos

Ik denk dat mensen die mensen over de balie willen trekken zich vaak enorm machteloos voelen. Ook de meneer of mevrouw achter de balie die "alleen maar de regels van haar baas uitvoert" - tja, die is óók machteloos. Ik kan me voorstellen dat die bést wil helpen als er voor de zoveelste keer iets mis is gegaan met een factuur ofzoiets, maar ja, zíj mag dit niet wijzigen in de computer.
Na het overlijden van mijn vader moest ik bij de ABP zijn zaken afhandelen. Je zóu toch denken: een pensioenfonds is er aan gewénd dat zijn klanten overlijden.......nouououou, echt niet. Ze begrepen er helemaal niets van, konden niets vinden, betaalden ineens nog een jaar helemaal uit maar dat kon níet worden teruggestort maar dat móest wel - enzovoort. Je zou voor minder een hartverzakking krijgen, je bent in die tijd toch al niet op je best. En het enige wat je aan de telefoon krijgt zijn miepjes die het wel zien stáán in de computer, maar het vervolgens niet kunnen veranderen - want daar zijn ze niet voor geauthoriseerd. En de persoon die het wél mag, die krijg je niet aan de lijn.
Ik ben beleefd gebleven, maar ik kan ook zonder schelden en dreigen erg duidelijk zijn. Kortom: ik snap wel iets van opgebouwde agressie naar "instellingen" toe én naar mensen die "alleen maar de regels uitvoeren". Dat ís het hem juist. Ik wil een mens spreken die iets samen met mij op gaat lossen. Geen robot die een procedure afwerkt.

Tirza

Nouou ik bedoel meer

de onbeschofte dienstverlener. Neem het volgende incident: Een groot en druk NS Station. Onverwacht blijkt de trein die ik nodig heb, niet te rijden. Nogal een flinke stremming, dus ze hadden speciaal wat mensen neergezet om de sneue reizigers te woord te staan. Helemaal goed. Dus ik ga naar 1 van die figuren toe. "Goedemiddag", geen antwoord. Kan gebeuren. "Ik zie op de borden dat er bussen worden ingezet, kunt u mij vertellen waar de bus naar .... stopt?" Lollige grijns: "Nou, in ieder geval niet hier he". "Maar waar kan ik instappen, ik reis naar xx"? "Instappen, nou dan moet u in ieder geval niet hier zijn he, ik zie hier geen bus". Enzovoort. Een kleine vijf minuten verder verzoek ik hem mij gewoon de informatie te geven, of mij anders door te verwijzen naar iemand die wel bereid is om te vertellen waar ik de bus kan vinden. Op hoge toon: "U moet niet zo ongeduldig doen, ik weet het natuurlijk wel, maar als u zo haastig doet, hoef ik u niet te woord te staan". Enzovoort. Uiteindelijk heb ik het gesprek verder beëindigd en ben in een rijtje gaan staan bij een andere NSmedewerker. Uiteindelijk bleek er net een bus weg te zijn, ik had hem gemist.....
En zo kan ik nog legio voorbeelden aandragen. Buitenlandse collega's hebben het over "Dutch treat" en dan bedoelen ze niet zelf betalen bij een date, maar het snauwen van achter loketten, toonbanken en balies. En je moet het niet wagen om terug te snauwen, dan ben je "agressief".

En verder

"Zeker nu je ziet dat jongeren vaak de gewoonte hebben om met messen rond te lopen. En die trend die je nu ziet om ambulancebroeders of brandweermannen die tijdens hun werk worden gemolesteerd worden heb ik nooit meegemaakt toen ik zelf een tiener was. Of jij wel?" Ik zie regelmatig puberjongens, want ik heb er zelf 1. Messen, behalve gewone zakmessen, heb ik nog niet bij ze waargenomen. Het zal wel voorkomen, maar ik zie niet op grote schaal jongeren met messengewoontes. En inderdaad, onze dorpsveldwachter vroeger werd ook niet altijd door iedere nozem met geweldig respect bejegend, om een understatement te gebruiken. Wel komt ieder incident tegenwoordig groot in de krant, ik geef toe dat onze dorpsveldwachter vroeger niet zo'n nieuwsitem was.
Zelf loop ik veel meer gevaar buiten vanwege alle loslopende honden met asociale eigenaren, dan van welke adolescent of puber dan ook. Maar ja, de PVV heeft net geholpen lobbyen, zodat pitbulls weer mogen. Dus ik zal het nog wel moeilijker krijgen. Ik denk dat ik een )(*marokkaan ga inhuren om me te vergezellen buiten, dan voel ik me een stuk veiliger.