Als samengesteld gezin op vakantie?

Anneke

Grappig dat Anneke wel precies aanvoelt hoe het er bij mij voor staat. Ik heb inderdaad een aantal hele mooie en goede tips en adviezen gelezen hier (en dan bedoel ik dus niet van de dames die met aannames ver hopen te komen). Daardoor is mijn beeld aan het veranderen van hoe ik ergens tegen aan kan kijken en dat mijn manier werkt bij mijn kinderen maar misschien niet bij jongste van vriend.

07.19

Vanmorgen om 07.19 uur schreef ik dat IK een manier moet vinden om het jongste makkelijker te maken. Ik weet niet wat daar veroordelend aan is? maar weet je, blijf vooral in je eigen bubbel, noem me oordelend en een betweter. Ik lees de berichtjes waar ik wèl wat aan heb geregeld door en ik vind het fijn dat er mensen zijn die (ondanks dat ze misschien ook een moment denken dat ik niet op de goede weg ben) me op weg proberen te helpen door wat constructiefs te posten. En diezelfde dames houden mij ook een spiegel voor hoor, geloof me! maar wel vanuit een bepaalde positiviteit.

Mirreke

Had ik het over 'in het gareel dwingen'?

Kandelaar

Het gevolg van een vraag neerleggen op een forum is dat je verschillende inzichten terug zal krijgen. Uit wat je schrijft blijkt dat je graag wil dat het beter gaat. Tegelijkertijd laat je, zie verschillende citaten, blijken zelf nogal wat oordelen te hebben en een idee te hebben over jouw rol in het geheel. Daar reageerde ik op. Ik denk nog steeds dat mijn advies goed is en het is in ieder geval goed bedoeld. Je leest zelf echt niet goed en met je stekels al uit: Mirreke citeert jou helemaal niet.

Donna

Ik was/ ben zeker op zoek naar inzichten! En ik heb er ook diverse gehad die misschien dezelfde aard hadden als die van jou alleen waren die in een positieve toon geschreven. Wat jij doet is iemand tips geven maar dan met een negatieve inslag. Je veroordeelt mij terwijl ik juist aangeef dat ik bijvoorbeeld wil leren en dat ik daar mijn best voor doe. Dus ja... 'stekelig reageren' is dan inderdaad wel mijn reactie op mensen die me zo in een hoek zetten. Ik schrijf soms dingen die misschien niet aardig klinken in jouw oren maar ik mag toch ook mijn twijfels en onzekerheden hebben? Mijn onmacht en mijn onkunde tonen? Of is een forum alleen maar om de 'happy family' uit te hangen en vooral geen negatieve toon te laten klinken?
Maargoed, ik ga hier geen energie meer aan verspillen.

Mirreke

Ik denk niet dat Anneke het zo bedoeld heeft als dat het op jou over is gekomen. Ze heeft zelf immers ook een zoon die ASS heeft. Zij doet ontzettend haar best als ik haar posts lees, om haar zoon structuur te bieden en zelfstandigheid aan te leren. Je ziet in haar posts heel duidelijk dat ze weet hoe haar zoon in elkaar zizt en dat ze precies weet wanneer hij paniekerig of angstig is. 'In het gareel houden' bedoelt zij volgens mij echt niet zoals het op jou overkomt.

Het is een mooi artikel Mirreke. Ik denk dat de tips heel waardevol zijn! Het is de toon die de muziek maakt en die begint uiteraard bij jezelf. Je emoties reguleren is denk ik inderdaad wel tip nummer 1..... ik ben soms ook moe of verdrietig en dan merk ik dat ik het heel zwaar vind (niet alleen de kinderen maar ook het samengestelde gezin an sich..ook mijn vriend..en ook mezelf). Ik vind het ook moeilijk als ik zie dat jongste van vriend mijn kleutertjes tot over hun grenzen drijft ook al hebben ze al meerdere malen 'STOP' 'STOP HOU OP' geroepen. Ik vind het dan moeilijk om niet geïrriteerd te raken en ik vind het dan zeker moeilijk om te bedenken dat jongste dit doet om te uiten dat hij iets nodig heeft. Hij treft immers het gevoel van 2 hele kleine kindertjes die 2x zo jong zijn als hij is. Oudste van vriend neemt het vervolgens voor de kleintjes op (die dan trouwens helemaal over hun toeren zijn) omdat ze al duidelijk hebben gezegd dat het ze te ver gaat.
Als ik dan begripvol ben, heb ik het idee dat ik hem stimuleer in het gedrag dat hij laat zien. Dat is dus iets waar ik bang voor ben, ik schrijf het niet omdat ik er van uit ga dat het zo is. Voordat ik weer neergezet word door mensen op dit forum als betweter en oordelend.

Ik denk dat ik de tips redelijk toepas op mijn eigen kinderen alhoewel ik tip 3 wel een hele goeie vind vwb mijn eigen kids. ' Herinner je hoe kinderen leren' ..... dat vergeet ik nog weleens dus die vind ik heel waardevol! De tips toepassen op bonuskids vind ik (denk ik) wel heel moeilijk. En dat is puur omdat het mijn kinderen niet zijn en ik ze eigenlijk niet moet opvoeden. Dat is vriend's taak en die van zijn ex. 'Instorten bij mij zal jongste van vriend sowieso niet doen. Ik kan hem dan ook niet laten voelen dat ik zijn gevoelens serieus neem. Ik denk dat ik wel aan de slag kan met mijn eigen emoties, grenzen stellen, zijn gevoelens serieus nemen en mezelf vergeven (als ik tenmiste niet teveel post op het forum

Ja lastig

Stop, stop, houd op, roepen kan de chaos in het hoofd van een kind dat overspoeld raakt juist verder desintegreren. Kalm blijven en ordelijk rust bieden door een volwassene, de kinderen de kans geven zich van elkaar terug te trekken is een betere manier.
Een stapje terug doen, inleven in wat er nu eigenlijk gebeurt, kalm en zonder stemverheffing orde brengen in de kennelijke chaos.
Op een gegeven moment zie je welke situaties kunnen gaan escaleren en kun je die proberen te voorkomen.
Belangrijk is dat een kind een rustige plek heeft om zich terug te trekken en dan niet achtervolgt te worden door boze volwassenen of kinderen.
Hoewel het wijzer en verstandiger is om met kalmte en sociaal creatief te reageren op kortsluitingen met kinderen, en dat snappen omstanders ook heus wel, krijg je de veroordelende blikken: 'he, grijp es even in!' er ook bij.
Zelf moet ik weleens glimlachen als er weer een ouder op de camping een kind dwingt zich te gedragen door breeduit en dwingend van 3 naar 1 te staan tellen. Kinderen schieten alle kanten op. Dat vind ik nou weer een opvoedactie die op mij wat onnozel overkomt.

Rust bieden door volwassene

Als zich zo'n situatie voordeed, Heb ik mijn kind weleens een aai over zn bol gegeven en gevraagd of hij even bij mama wilde komen zitten. Maar toen kreeg ik een krijsend 'Nee'. Ze willen dan toch graag in de buurt van jongste blijven lijkt het. Terwijl ze weten dat het 'mis' kan gaan en dat het ze teveel kan worden.
Overigens ben ik absoluut voor het bieden van rust en kalmte. Ik vraag dan ook weleens aan jongste of hij misschien wil stoppen omdat ze vokkedig over hun toeren gaan.

O dear AnneJ

Ot wellicht maar ik telde toen de kinderen jonger waren ook altijd tot drie. Werkte bij ons prima, vond het altijd een soort magisch want er zat geen dreigement aan vast ofzo. Gewoon tellen en dat gaf ze een gevoel van urgentie blijkbaar. En omdat ik er ook niet bozig bij klonk en het toch effect had hield het de sfeer ook goed.

Tis toch maar net wat werkt en dat is niet voor iedereen hetzelfde denk ik. Oeverloos één manier blijven proberen terwijl het overduidelijk niet werkt vind ik wel sneu trouwens.

Was jij dat?

Kandelaar4, sorry, was niet af.

ik vind het geweldig van je dat je zoveel moeite doet om te proberen je bonuskind (en je partner) te begrijpen, en te zoeken naar mogelijke oplossingen.

Troost je: je bonuszoon wordt ook ouder, dat gaat vaak schelen. Ik heb nu een extreem goede relatie met mijn destijds toch ook heel moeilijke stiefdochter... Goed, ze is nu 27 maar toch )

Maar wat mij destijds denk ik heel erg goed zou hebben gedaan is het besef of inzicht dat een kind het niet expres doet. Het is onvermogen, protest (vanwege de situatie, een scheiding hakt erin, altijd..., een nieuwe relatie is voor een kind moeilijk te accepteren soms). Enfin, je snapt wel wat ik bedoel.

Veel succes met de mannen

Oei, misverstand

Ik dacht dat het overduidelijk was dat ik dat "in het gareel dwingen" een onwenselijke opvoedmethode vind.

Kandelaar, ik leer mijn zoon bewust te kijken naar de gezichtsuitdrukking van anderen. Hij doet dat niet spontaan en interpreteert het ook niet goed. Ik denk dat jij, al voordat dat het te ver dreigt te gaan met jouw kleuters, hem even daarop kunt wijzen. Verder wijs ik mijn zoon er ook op dat als HIJ stop zegt, hij zelf heel boos wordt als de ander niet stopt. Dus moet hij dat ook bij anderen doen. Ik vind het een heel groot punt dat we elkaars grenzen wederzijds accepteren en dat nee ook echt nee, en stop ook echt stop betekent. Maar dat is ook een persoonlijk dingetje van mij. Anderen hebben in het verleden al te vaak over mijn grenzen heen gebulldozerd.

Bonuskind (niet) opvoeden

Ik snap dat het niet jouw taak is om het jongste bonuskind op te voeden, maar het is wel jouw taak om je eigen kinderen een veilige omgeving te bieden. Daar valt dit onder, denk ik. Je wilt je eigen kinderen vermoedelijk ook niet leren dat het normaal is dat hun grenzen niet gerespecteerd worden. Dit is het grensgebied tussen je eigen grenzen en die van jouw jonge kinderen aangeven, wat moet in een gezin, en het opvoeden van een bonuskind. Ik vind dat je dan best je mening mag geven.

Nog een dingetje: "Jongste houdt dan vol dat hij niks gedaan heeft terwijl ik gezien heb dat hij niet helemaal de waarheid vertelt." De waarheid is een rekbaar begrip. Zie het maar zo dat hij niet heeft ingezien dat hij iets gedaan heeft wat niet handig was. Dus moet je het hem laten zien. Dat kan op een in mijn ogen vrij kinderachtige manier, die nog steeds werkt bij mijn puberzoon. Je zegt: Stop en kom eens hier bonuszoon. Kijk eens naar het gezicht van je stiefzusje. Kun je zien dat ze boos/verdrietig/angstig is? Nee? Ik zie het wel, namelijk: (vul maar in wat je gezien hebt). Dat betekent dat je nu beter kunt stoppen, anders loopt het straks uit de hand/gaat ze straks huilen, dat wil niemand, toch?
En dan even afleiden met een kleine opdracht, al is het maar de koekjestrommel of een stripboek pakken.
Ik deed dat zo bij mijn kleuters, maar doe het dus nog steeds bij mijn zoon. Dit is voor hem een lang leerproces. Zo hoef je niet boos te worden, maar leer je hem wat.

Mooi Anneke

Dat is een handig trucje... Volgens mij kun je dat inderdaad altijd toepassen.

Ik heb nu net en ineens tot mijn eigen verbazing een wat moeizamere relatie met jongste, door dat verdamde huiswerk op de middelbare.

Hij vindt het ongelooflijk lastig iets van mij aan te nemen, of liever, geconfronteerd te worden met het feit dat zijn werkmethode niet al te efficiënt is. Terwijl hij wel baalt omdat het zo lang duurt allemaal...

En ik merk dat ik dan ga focussen op het negatieve...

Inderdaad ga ik het op een vergelijkbare manier aanpakken, en dan even afleiden met wat anders...

Inderdaad

..een handig tructje Anneke. Die ga ik zeker onthouden voor een volgende keer. Overigens is het nu al 2 dagen neit meer gebeurd maar dat komt ook omdat hij al het hele weekend met 1 heel leuk vriendje aan het spelen is. Ik denk dat daar al zijn energie naar toe gaat nu.

Mirreke, dat is inderdaad de kruks.... de focus op het negatieve. Dat was bij mij ook het geval en als je die focus niet om kan zetten is het allemaal heel moeilijk en zwaar. Ik probeer weer vanuit het positieve te denken en mezelf uit dat zwarte gat te trekken. Want ik merkte dat van daaruit helemaal niks meer goed was. NIet aan bonus maar ook niet aan vriend. Met positieve kijk is het allemaal een stuk gezelliger. Maar de tips die ik voorbij heb zien komen en me toch ook meer bemoeien met bonussen kan denk ik een aanzet zijn tot een soepeler geheel.
Dat was bij jou al zo Mirreke, maar even voor mezelf pratend.

geen probleem

Wij hebben samen 7 kinderen. Om het extra gecompliceerd te maken: Ik heb 1 dochter uit mijn 1e en 2 stiefdochters uit mijn 2e huwelijk. Mijn vriendin heeft 4 kinderen. Samen dus 7 in de leeftijden 25, 19, 18, 17, 16, 13 en 8. Het 1e jaar samen zijn we gezamenlijk naar Frankrijk geweest voor een kampeervakantie met een caravan, een vouwwagen en een tent.
We hielden ons hart vast maar.....geen enkel probleem, 0,0...één groot feest.
De kinderen doen heel veel samen, ondanks de leeftijdsverschillen. De 'ruzies' die er al zijn (bekvechten is meer het woord) vinden plaats tussen haar kinderen onderling of mijn (stief)kinderen onderling.

Dit jaar gaan we weer gezamenlijk, inmiddels voor het 3e jaar met het hele spul kamperen. Ook de meivakantie, herfstvakantie en een kerstdag worden gezamenlijk doorgebracht. De kinderen vermaken zich onder elkaar prima, er wordt veel gelachen en lol gemaakt. Kennelijk is dat dus bijzonder, wij zijn er iig heel blij mee.

Haar en mijn kinderen wonen 200 km bij elkaar vandaan en houden dagelijks contact via Facebook, Whatsapp en Twitter. Wij zijn bevoorrecht, zo voelen we dat..

6 jaar

Wij zijn na 1 jaar als samengesteld gezin op vakantie gegaan.
Onze kinderen waren toen nog best jong (2 en 4).
Die vonden het toen, ik denk ivm leeftijd allemaal wel prima.

Nu zijn het net 2 broertjes en kunnen niet met of zonder elkaar.

Ze zouden het erg vinden als 1 van de 2 niet mee kan op vakantie.

Lastig....

Het is lastig in te schatten en denk ook voor iedereen anders.
De 1e keer op vakantie was in mijn geval naar ruim 2 jaar.
We zijn toen een week weg geweest en die week was voor mij meer dan genoeg.
Al snel kwam ik erachter dat mijn vriend en ik totaal andere ideeën hebben betreft opvoeden wat voor extra irritatie zorgt.
Want hoe trek je 1 lijn als het ene kind wel met een mobiel aan tafel (onder het eten) mag en de ander niet om maar een klein voorbeeld te noemen.......

PH71

Haha, heel herkenbaar! Ik ga in ieder geval weer apart wonen met mijn 2 kindertjes. Het gaat me allemaal veel te ver En er verandert niks bij jongste bonus. Ook niet bij vriend trouwens, die het gedrag in stand houdt dan wel stimuleert! Opvoedstijlen en normen en waarden liggen veel te ver uit elkaar en ik ga er niet meer tegen op boksen.

OT - Kandelaar

Volgens mij had jij een eigen draadje, maar gezien je post maar even hier ook een reactie/vraag: Het is toch te moeilijk gebleken? Heeft je vriend begrip dat je weer op jezelf wilt gaan wonen met je kinderen? Jullie relatie blijft wel in stand, maar dus alleen niet meer als samengesteld gezin?
Ja, het is moeilijk. Soms heel moeilijk.
Ik begrijp jouw beslissing wel, na jouw verhalen. Te moeilijk. Kost teveel energie.

Je klinkt wel een beetje verwijtend naar je vriend. Ik weet niet of je dat ook zo voelt en bedoelt? Ik weet niet of dat terecht is. Bonus is denk ik een kind met gebruiksaanwijzingen. Je vriend doet, moet hoe hij is en wat hij kan, ook maar zijn best.

Relatie in stand

Hai FF zo, ja oorspronkelijk was dit mijn draadje over de zomervakantie.

Ik ben wel een beetje verwijtend naar vriend toe en dat komt omdat hij en zijn ex eigenlijk weinig aan opvoeding doen. Tenminste...Hij verwijt zijn ex dat zij nooit ergens iets van zegt ..... ik weet dat niet want ik ken haar niet en ik ben er nooit bij geweest. Dus daar kan ik niet over oordelen. Ik kan wel degelijk iets zeggen over het (niet) opvoeden van vriend richting zijn kinderen. Hij probeert echt de leuke gescheiden papa uit te hangen door alles maar goed te vinden en te accepteren van zijn kinderen. Ik kan daar niet meer tegen. Ik weet zeker dat je ook een leuke papa of mama bent als je wèl grenzen stelt voor je kids. Mijn kindertjes vinden me soms wel streng maar vinden me tegelijk ook een hele lieve mama (tenminste, dat zeggen ze met hun 3 en 5 jaar...haha). Maar ik wil geen oordeel vellen over vriend, hij doet maar...maar niet meer met mij erbij. Ik wil mijn opvoeding en mijn waarden en normen doorzetten en dat kan alleen als ik alleen woon met mijn kinders.
Overigens... wat ik hem wel kwalijk neem is dat ik altijd vanuit mezelf probeerde te redeneren en aan mijn aandeel wilde werken. Andersom zijn er eigenlijk nooit pogingen gekomen om het wat soepeler te laten verlopen. Dat knaagt wel maar ik las ergens hier op het forum een briljante spreuk "If you're not a priority, don't be an option." Mijn kids en ik waren duidelijk geen priority en dan is de keuze helemaal makkelijk gemaakt.
Hij is niet heel positief over mijn besluit en als ik eerlij ben.... maakt dat me niet meer uit. Als mijn kids en ik het maar goed hebben samen. Dan zie ik wel of de relatie nog stand houdt of niet.