ben ik een stief oma? en wat is mijn rol?

Begrijp het ook niet

Als ik het goed begrijp is er geen probleem met de personen zelf alleen met het feit dat dit de ex en haar familie van je partner zijn. Je partner heeft gelijk hij kan zijn verleden niet uitgummen. Je opmerking dat je partner moet zorgen dat jij geen last hebt van zijn ex vind ik ook niet terecht in dit verhaal, want blijkbaar is de enige manier waarop je geen last van ze hebt dat je ze niet ziet. Je kan niet van je partner verlangen dat hij dan maar de feestjes van zijn kleinkinderen overslaat. Als jij er last van hebt kan je wel wegblijven. Je kunt ook bij jezelf te rade gaan waarom je er last van hebt.
Naar mijn mening kan je niet van de kinderen van je partner verlangen dat zij aparte feestjes voor jou gaan organiseren omdat je het niet leuk vind om geconfronteerd te worden met het verleden van je partner.

Mijn ex en ik vieren ook nog steeds de verjaardagen van de kinderen samen. Voor ons is dit belangrijk, misschien wel omdat we net als AMK hebben meegemaakt dat ouders niet tegelijk wilden komen. En wij dus werden geacht verjaardagen apart te vieren.

Zelf kom ik ook wel eens op een feestje waar ik niet alle gasten even geweldig vind. Maar geen haar op mijn hoofd die mijn vrienden of familie gaat vertellen we ze wel of niet mogen uitnodigen. Ik ga gewoon niet naast de (in mijn ogen) rare snuiter zitten.

hmm

Ik kan me niet eens herinneren dat er tantes en ooms op mijn verjaardag kwamen. Broers en zussen van opa's en oma's ken ik absoluut niet. Weet niet eens wie dat zijn Wellicht omdat ik een nakomertje ben misschien maar wij zijn blijkbaar niet zo close.

Als mijn neefjes of nichtjes een baby krijgen (nou ja, we zitten nu op één maar die woont in Afrika en hebben we 1x gezien) gaan we natuurlijk wel op kraambezoek maar ik geloof niet dat ik die verjaardagen af ga later

Barvaux

Barvaux, nu weten we het wel dat jij je bij sommige dingen niets kan voorstellen. Tjonge, jonge zeg. Je komt al zoveel jaren op dit forum: je weet dondersgoed dat het niet in alle families precies zo gaat als bij jou. Je hebt nu al minstens 3 x in dit draadje geroepen dat je het maar raar vindt dat (oud)ooms en tantes op een kinderverjaardag komen. Wat wil je nou bereiken? Moet iedereen het maar precies zo doen als bij jou?
(ik kreeg vroeger op mijn verjaardag ook vaak een oud-oom en tante op bezoek, en ook gewonen ooms en tantes, moet ik dat nu opeens ook reuze vreemd gaan vinden?)

Linde

Je vat het niet op zoals ik bedoel. Het was voor mij nieuw en blijkbaar ben ik de enige, prima. In mijn laatste posting leg ik mijn situatie uit. Ik heb hier niet de term 'ik kan me er niets bij voorstellen en raar' gebruikt toch? Leg mij dan ook geen woorden in de mond die ik niet gezegd heb want iedereen denkt meteen dat ik dat wel zei.

sorry, 2 verschillende nicks gebruikt

sorry, 2 verschillende nicks gebruikt
Linde en Bloemetje is dus dezelfde

ga dan niet

Mijn inmiddels ex, zijn ouders zijn ooit gescheiden, zijn "stief"moeder heeft altijd gevoeld als oma van de kinderen, ze hadden gewoon een opa en oma extra. Wij hebben altijd geweigerd om verjaardagen voor een van de ouders apart te vieren, het is het feestje van een van de kleinkinderen, als een opa of oma daar moeite mee heeft is dat zijn of haar probleem.

Misschien klinkt dit hard maar ik snap het probleem niet, misschien zou je eens een coach moeten zoeken die helpt te onderzoeken waarom je dit gevoel hebt terwijl je 100% geaccepteerd wordt door zijn kinderen en familie.

Ik begrijp het wel, denk ik.

De kinderen van je partner hebben de situatie geaccepteerd en nodigen de hele familie uit op verjaardagen. Inclusief de nieuwe partner van hun vader.

Dat is heel mooi en volwassen. Maar dat wil niet zeggen dat "hun innerlijke kind", om het zo maar eens te noemen, blij is met deze situatie. Dat wil niet zeggen dat ze diep van binnen niet nog de kinderlijke wens hebben dat alles nog goed kan komen, of op zijn minst de overtuiging dat alles anders had moeten gaan. Dat is geen "fantasiewereld" dat is een heel wezenlijk gevoel. Ze zullen heus begrijpen dat jij geen hand hebt gehad in de scheiding, maar voor hun ben je nog wel iemand van buiten de familie, die ze maar hebben te accepteren. Ik weet niet of jullie elkaar als persoon "mogen", maar daar heb ik het niet over. Ik vind sommige mensen erg leuk als collega of buurvrouw, maar dat betekent nog niet dat ik ze graag naast mijn vader zou zien.

Hoe volwassen ze ook zijn en zich opstellen, ze blijven het KIND van hun vader. Sterker, van hun beide ouders. Niet alleen het oud zeer speelt dan een rol, maar ook hun wens om als "kind van" gezien te worden. Dit zijn van die emoties die zich meestal niet op bewust niveau afspelen, maar die er wel gewoon zijn, vooral op die momenten als alle "mensen van vroeger" bij elkaar zijn. En ja, die emoties zou jij zomaar eens kunnen voelen.

Je kunt ervoor kiezen om jezelf hiertegen te beschermen door weg te blijven. Echter, dan kies je er ook voor om een deel van de relatie uit de weg te gaan en niet verder op te bouwen. Als je wilt dat ze rekening houden met jou, zul jij eerst moeten beginnen met rekening houden met hun emoties. Zij waren er immers eerst (in het leven van je man).

Zeker als er nog nieuwe kleinkinderen te verwachten zijn, mag je aannemen dat je op een zeker moment voluit oma gaat worden. Sterker nog, als je relatie toekomstbestendig is, zijn het deze kinderen en kleinkinderen met wie je de rest van je leven te maken gaat hebben. Investeren in deze relatie is dus veel waard. En ja, dat kost moeite.

In plaats van je te focussen op de verjaardagen en jouw vervelende gevoel daarbij, zou je je kunnen richten op jouw relatie met de kinderen en kleinkinderen van je partner. Wees geïnteresseerd en betrokken, maar verwacht nog niet teveel. Probeer te snappen dat deze verjaardagen ook voor zijn kinderen een emotioneel circus zijn. Probeer voor jezelf een plaats / rol te bedenken in het geheel. Misschien kan het helpen als je een bepaalde taak op je kunt nemen. Bijvoorbeeld: even met een paar kinderen mee naar buiten?? Of ben jij degene die foto's maakt van iedereen. Of juist degene die rustig observeert wat er gebeurt en na afloop even belt om te zeggen dat dit of dat kind zoiets grappigs had gezegd, of hoe mooi de taart was, of hoe goed alles was georganiseerd.

Nou goed, doe wat je past. En ik weet niet of er concreet iets gebeurt waar je last van hebt, maar je hoeft je natuurlijk niet vervelend te laten behandelen.

Succes! Maw.

soms is t lastig

En dan bedoel ik met name voor diegene waar t om draait.
Wij bv. Mijn ouders ook gescheiden en inderdaad als er kleinkinderen worden geboren begint t gedonder. Nou hebben mijn ouders nooit erge ruzie's gehad. Ze waren altijd nog wel on speaking terms zoals dat heet.
Maar op n verjaardag vertoonden ze toch ontwijkend gedrag.
Wanneer komt je vader? Is je moeder er ook? Zucht..........
En nee ik heb altijd geweigerd om er 2 te organiseren voor dit gedoe.
Het is hun keuze. Mijn verjaardag en als ze t belangrijk vinden komen ze maar en anders maar niet. Inclusief nieuwe partners.
Pas met de kleinkinderen werd t nog lastiger. Die zijn ' korter' jarig. Je gaat niet naar een klein kind pas 's avonds.........de kans dat je elkaar treft is dus stukken groter.
En tja dat was eerst wel ongemakkelijk. Maar nu oudste 21 is, kletsen ze net zo hard met elkaar als ieder ander. T is dus 'over' zeg maar............
Maar pfffff dat heeft lang geduurd zeg!
Mijn broers plukken er de vruchten van, want daar zijn de kinderen nog stukken jonger.
Het is dus ook gewoon een kwestie van wennen. Van tijd.
Wat tactieken die wij toepasten : Ver van elkaar af zetten, beiden aan de andere kant van de kamer. En de een laten komen als de ander ong. gaat.
Qua benamingen : De ene stief noemen ze opa+achternaam en de andere (pas later gekomen toen hun al snapten hoe te zat) noemen ze bij de voornaam. Zonder ' titel' dus.
Die titel doet er echt niet toe. Want de stief zonder titel is voor hun een echte oma.Ik denk zelfs meer dan diegene die wel een titel heeft. En daar gaat t om toch???
groeten albana

brams

Blijkbaar had je graag willen horen dat er meer rekening gehouden zou moeten worden met jou en dat je partner en zijn kinderen jouw wensen centraler zouden moeten zetten?
Ik denk dat je dat nergens gaat horen, maar zoek gerust verder.

Misschien moet je je afvragen waarom je er zo'n moeite mee hebt. Voel je je bedreigd door zijn ex? Heb je het idee dat ze meer delen dan alleen het samen aanwezig zijn op een verjaardag? Dat je partner meer lijkt te hebben met zijn ex schoonfamilie dan met jouw familie, bijvoorbeeld? Is dat wat er wringt??

Want blijkbaar heeft de rest van deze familie het wel prima geaccepteerd en een vorm gevonden om prettig allemaal met elkaar om te blijven gaan. Als jij nu komt met je bedenkingen en wensen om het toch andere in te gaan richten dan denk ik serieus dat je veel meer gaat verliezen dan je er ooit mee zou kunnen winnen. Grote kans dat JIJ dan degene bent die er buiten gaat vallen.

Brams

En hoe kijk je er tegen aan als het niet familie van je stiefdochter zou zijn, maar een hele groep vrienden en bekenden van haar zonder familierelatie die er elke verjaardag is.

Zou je er dan nog zo'n moeite mee hebben?

Brams

Jij schreef:
"Reden: ik heb er niets mee, ik voel mij ongemakkelijk erbij, ik voel mij een buitenstaander.
Het kerngezin/stamgezin bestaat niet meer...en ik word daar tussen in gepropt.
De vraag is mag ik vragen om op een ander moment langs te komen al ik mij ongelukkig voel. dat is toch een legitieme vraag?"

In andere postings van je lees ik ook dat je het over kerngezin hebt. Maar naar mijn mening is dat een gevoel wat jij hebt waar je zelf aan kan werken. In plaats van dat je er aan wil werken wil je de oplossing bij een ander neerleggen: Ik voel me ongelukkig dus wil ik een andere keer komen.

Als je het bekijkt vanuit de dochter van je partner. Dan is het toch niet gek dat zij graag op verjaardagen de mensen uitnodigt die belangrijk voor haar zijn. En nu moet zij haar vader en jou maar apart uitnodigen omdat??? Je hebt geen problemen met de mensen zelf maar het kerngezin bestaat niet meer en jij voelt je er tussen gepropt. Gevoelens waar dochter helemaal niets mee kan. Maar ze moet het wel oplossen. Ze kan de verjaardag niet meer in 1 keer vieren.

Mijn ex schoonouders wilden een tijd niet in 1 ruimte zijn. Nu ben ik ook gescheiden van de vader van mijn kinderen. Als mijn ex en ik ook niet meer samen in 1 kamer wilden zijn zou dat al betekenen dat we de verjaardagen van de kinderen 3 keer zouden moeten vieren. Gelukkig zijn mijn ouders nog samen en hebben broers en zussen geen ruzie want voor je het weet zit je aan 5 hele kleine feestjes. Gelukkig hebben wij maar 1 feest. En dat zie ik niet als kerngezin maar als een feest waar de mensen komen die belangrijk zijn voor mijn kinderen. En als iemand een keer niet kan is dat ook geen probleem. Dan is er volgend jaar weer een feest.