De mindere kant van een huwelijk: Het eind

MamaE schreef op 15-08-2022 om 20:16:

Ook al zit je niet lekker in je vel, heb je last van allerhande trauma's en weet ik veel wat allemaal nog meer. Vreemdgaan is niet oké. Het is geen oplossing, maar een probleem erbij. Ik zou vreemdgaan niet kunnen vergeven. Want als ik het één keer vergeef, waarom dan de tweede, derde, vierde of godbetert tiende keer niet?

Ik heb op mindere momenten echt wel eens dingen gezegd en gedaan die mijn man of kind pijn hebben gedaan. Dat ga ik niet ontkennen. Maar ik heb nooit mijn heil gezocht in snel genot boven een duurzame relatie op lange termijn en zal dat ook nooit doen. Daarbij gaan de mensen die je trauma hebben veroorzaakt niet degene zijn die dat gaan oplossen.
Als het even minder gaat en je geeft dat bij je partner aan dan kan die naast je komen staan, een arm om je heen slaan en je helpen om een oplossing te vinden.

Ik zeg nergens dat vreemdgaan oké is, of dat ik het oké vond hoe mijn man omging met zijn pijn uit verleden, of dat ik het oké vond hoe hij mij behandeld heeft. Maar ik heb het leren zien voor wat het in zijn geval is, een manier om te dealen met zijn pijn en vorm te geven aan (onmogelijke) eisen die hij zichzelf had opgelegd. Daarmee praat ik het niet goed, maar ik kan er met mildheid naar kijken. Ik denk altijd maar aan hoe ik zelf behandeld zou willen worden. Ja, hij heeft hele stomme fouten gemaakt met heel grote consequenties, vooral voor mij. Maar vlak niet uit dat hij met zichzelf zal moeten leven, en met de pijn die hij bij mij heeft veroorzaakt.

Een mens is meer dan de fouten die hij maakt. Zeker als hij daarvan wil en kan leren. Iemand verdient in mijn ogen altijd een tweede kans. En desnoods een zoveelste. Ik heb verschillende mensen in mijn omgeving die daar niet meer zouden zijn als ik meer veroordelend zou zijn. En er is zeker een dunne lijn tussen kansen geven en over je heen laten lopen. Maar voor mijn gevoel ben ik die grens nooit over gegaan, maar kies ik er vanuit mijn overtuigingen voor om mensen die kansen te geven. Tot nu toe pakt dat nog altijd goed uit. Voor al mijn naasten.

Pennestreek schreef op 15-08-2022 om 22:58:

Ik vind dat wel twee heel verschillende dingen. Geweld is voor mij wel echt over de grens. Maar daar hoef ik bij man echt niet bang voor te zijn, die heb ik echt nog nooit boos gezien.

Ik vind het niet knap van mezelf. Het is een overtuiging. En zoals ik al zei hoop ik dat anderen mij ook kansen geven als ik de fout in ga. Man heeft dat ook zeker gedaan. Ik ben zelf natuurlijk ook geen heilige, zijn twijfels over ons hadden zeker ook een oorzaak bij mij. Maar ik leer ook bij. De draadjes en een heel aantal mensen hier op Ouders Online hebben mij veel geleerd. Dat probeer ik door te geven.

Er is wel geslagen volgens TS op pagina 2 en 3.

Overigens ben ik zeker niet heilig en heb ik mijn man wel eens (wanhopig over mezelf en mijn eigen wangedrag en in tranen) gevraagd hoe vaak hij me nog ging vergeven. (Het antwoord was 7 keer 70 keer. Krijg je als je met een theoloog trouwt). Maar vreemdgaan en geweld, dat is ver voorbij de grens van respect en van gelijkwaardigheid. Je zegt daarmee dat je boven iemand staat, de ander als minder of onderdanig ziet en dat je niet betrouwbaar bent en zelfbeheersing mist.

Elpisto schreef op 16-08-2022 om 09:24:

vooropgesrled dat ik blij ben om jullie meningen en ervaringen te lezen. Vreemdgaan was bij mij ook een harde eis. In de zin van: als ze dat doet, kan ze opzouten. Maar inmiddels weet ik niet of dat nog wel zo is. En daar heb ik verschillende emoties over.

Toen we die avond aan het praten zijn gegaan over wat ik gelezen had, heb ik haar ook oprecht gevraagd: wat wil je nou? Wil je een open relatie? Wil je af en toe een ander? Praat met me. Want je doet dit, terwijl je aan de andere kant maar blijft hangen aan me en me niet kwijt wil. Naja daar komt dan, zoals altijd, antwoord op dat ze dat niet wil.

Wat het een beetje bemoeilijkt allemaal: we hebben een heel erg goed bevriend stel die nu precies hetzeorde doormaken. En ik heb natuurlijk af en toe wat contact met die man, omdat we een beetje in hetzelfde schuitje zitten. En ik zweer het je, het gaat daar tot op wat er gezegd wordt in de gesprekken precies hetzelfde aan toe. Hij krijgt precies dezelfde dingen te horen, hij mag er ook niet meer over praten, tijd en afstand nodig. En als klap op de vuurpijl heeft zij ook contact met een ander al 2 jaar. Alleen wordt daar dan nog volgehouden dat dat contact louter emotioneel was.

Elke keer als daar iets is, zoals gisteren bijvoorbeeld, waar daar de vrouw besloten heeft dat ze meer tijd moet doorbrengen zonder hem om haar gedachten op orde te brengen, is mijn vrouw ook direct weer kortaf, geïrriteerd. Noem het maar op. Gisteravond ook weer een redelijke ruzie gehad. Gaat dan weer nergens over en dan ontploft ze. En ik moet het enigzins ondergaan, want als ik er dan ook nog tegen in ga dan is het mos natuurlijk

Maar het vervelende is ook gewoon dat ze dan echt heel onredelijk doet. Ja dit appje was stom, maar het stond niet in contrast met hoe ik haar al 10 jaar behandel. Nou met de hand op mijn hart mensen: 1. Heb ik haar vrijwel altijd als de prinses die ze was behandeld en 2. Is zij een type klaar is klaar en geef me geen bullshit. Als dit al 10 jaar kut is, dan was ze allang weg geweest. En dat soort opmerkingen doen dan heel erg pijn op de een of andere manier. In het begin twijfelde ik nog of ik haar dan echt zo slecht behandeld had, maar dat klopt gewoon niet.

Ik krijg ook van die opmerkingen als " ik voel me al jaren alleen in deze relatie". Maar als puntje bij paaltje komt, en ik denk daar over na, dan klopt dat gewoon totaal niet. Zeker niet als je kijkt naar hoe vaak ik problemen heb willen benoemen, over of ze gelukkig was en of er zaken waren die ze anders zou willen zien. Hell, ik heb geregeld een feestje afgeslagen voor der om dan lekker knus naast der op de bank te zitten. En dan heb ik het nog niet over het feit dat ik in huis ook gewoon mijn taken doe. Ik ben niet zo'n luie man die thuis komt van zijn werk en dan zitten gaat. Overigens is deze opmerking dus precies de opmerking die die vriend van mij ook krijgt.

Ik weet het niet zo goed meer. Ik ga nu de aankomende week maar proberen om alles te laten voor wat het is. Dat ging tot dat appje vrij goed, daarna vliegen mijn emoties op en neer. En daar word ze dan natuurlijk weer boos om, want het draait allemaal weer om mij en niet om haar. En dat snap ik in zekere zin wel, maar ze ziet of wil niet zien dat zij daar de oorzaak van is. Als zij dit even 3 week lang had kunnen uit zetten, dan had ik 3 week lang echt kunnen werken aan bepaalde dingen. Maar nu hangt dit op de achtergrond. Let wel, ik weet sinds een week voor de vakantie dat we überhaupt gaan scheiden. Ergens vond ik het erg gemeen dat ik de emoties die daarbij kijken komen allemaal weg moet stoppen en dat zij geen seconde moeite heeft gedaan om te stoppen met die kerel. Wat mijn enige voorwaarde was voor deze vakantie.

Ik heb gisteren nog proberen aan te geven in die discussie dat ik het heel hypocriet vind wat ze allemaal zegt en doet. Mij verwijten voor de vakantie dat ik echt een hard hoofd in die vakantie had en dat ik een egoïst was volgens haar, maar dan zelf zoiets egoïstisch doen als dit? Als ze verdrietig is om iets wat ik zeg of doe mij compleet buitensluiten en dan als ik haar wil troosten zeggen dat het nu niet om mij draait en dat ik van der af moet blijven. Maar toen ik dit bericht las, wou ik ook niet dat ze aan me zat. En toch deed ze het. En smeekte ze me om tegen haar aan te komen liggen in bed, terwijl ik daar geen zin in had. Toch deed ik het. Op de een of andere manier ziet ze ook gewoon alles van mij als negatief en als ze zelf wat doet is dat allemaal bullshit

Afijn, ik vind het lastig om te zeggen nu al. Maar ik denk wel dat ik klaar ben om van deze toxische situati afscheid te nemen. De manier waarop ze nog steeds dingen omdraait, nog steeds niet de waarheid spreekt, vertelt mij enigzins dat dit een aflopende zaak is. Zoals ze zelf ook al zei: ik ben niet iemand die zo zou doen. En dat is dan het enige wat ik nog wel geloof ja. Ik geloof oprecht dat mijn vrouw in 10 jaar nog niet naar een ander gewezen heeft. Maar het liegen erom en de manier waarop heeft me zoveel pijn gedaan, dat ik niet weet of ik die pijn en emotie ooit te boven kom.

Ik hoop dat het slijt. Echt. Voor haar en voor mijn kinderen. Ik wilmhaar niet naar het leven staan. Maar ze heeft wel 10 jaar hard werken en opbouwen compleet afbreuk gedaan met dit gedoe.

Mss is ze beinvloed door dat andere koppel. Die vrouw dan met name... Mensen raken beinvloed.

Toen mijn man vreemd ging ging hij ook opeens om met een oude vriend die in een scheiding lag...

En ik kreeg ook allerlei verwijten. Dat ik hem kleineerde, naar beneden haalde, echt van alles, terwijl ik never nooit hem slecht heb behandeld.

Ik ging wel door een moeilijke tijd vlak voor hij vreemd ging maar dat had niks met hem te maken en ben er ook open en eerlijk over geweest, ik had gewoon een dipje en was mss niet de gezelligste maar kwa liefde naar hem toe was alles oké, ik zei dat ook vaak en was juist super gek op hem, vloog hem om de nek als hij thuis kwam van zaken reizen (van haar dus) en ga zo maar verder. 

Dus ik herken dit enorm.

Hij besloot uiteindelijk om met haar te stoppen en ook met die vriend, ok fijn maar er is iets stuk en ik kreeg ook nog eens een soa van hem. Pijnlijk want hij is m'n eerste en enigste altijd geweest.

Wij proberen dit te fixen al 9 maanden nu maar het is zo zwaar dat ik vaak ook denk van ik kan dit niet meer aan. Volgens mij is er iets stuk wat niet meer te maken is. Ik wil wel vechten want na 19 jaar en 2 kids geef je niet zomaar op maar t moet wel van 2 kanten komen. Ik blijf wel vechten tot 't op is maar zwaar is 't zeker. 

Je moet voor jezelf bepalen of je hier voor wil vechten en zij moet ook echt bereid zijn om te vechten maar eerst moet ze breken met die ex, zolang ze met hem kontakt houd is er niets om voor te vechten. Maak haar dat heel duidelijk.