De mindere kant van een huwelijk: Het eind
Een catchy titel. En eentje die ook direct verduidelijkt waar dit topic over gaat. I.v.m. vakantie en bepaalde onzekerheden is het lastig om professionals/famillie en vrienden in te schakelen, dus daarom maar een soort van anoniem op een forum.
Wij, vrouw en ik, staan na een huwelijk van best wel een tijdje op het punt om te gaan scheiden. En zoals je wel vaker hoort: Dit is vrij abrupt.
Het valt me ongelooooooflijk rauw op mijn dak, als ik zo vrij mag zijn. Onverwacht? Ja en nee. Nee, we hebben echt wel onze problemen gehad. In een leven waar we van het 1 in het ander vielen en er nooit wat kwam aanwaaien, heeft veel in onze relatie gestaan in het teken van anderen, de kinderen en materialistische zaken. Hierin zijn we elkaar wel echt wat vergeten en heb ik me als man zijnde bij tijden niet goed tegen haar gedragen. In plaats van mezelf te uiten en haar mijn issues kenbaar te maken, besloot ik het zelf op te lossen en dat ging dan, tot mijn spijt, iets te vaak ten koste van haar.
Maar, we hebben wel echt een geweldige tijd gehad en zelf heb ik wel het gevoel dat we soulmates zijn. Dat gevoel had ze zelf ook altijd, inmiddels ligt dat waarschijnlijk wat lastiger. Maar omdat ik nog steeds niet in haar hoofd kan kijken, blijft dat lastig.
Afijn, na +- 10 jaar geluk, vielen we de afgelopen 2 maand in een heel zwart gat. Een gat waar we in zijn gekomen omdat ik me echt heb laten gaan waar haar ouders bij waren. Het is toen nog 3 week goed geweest, maar nadat ik een schifting voelde (zoals je elkaar kent na die tijd) in haar gedrag kwam het er uit dat ze tijd en rust nodig was.
Heb ik die haar gegeven? Ja en nee. Ik heb mijn best gedaan om haar die te geven en haar geen druk op te leggen. Is dat altijd gelukt? Nee. In die periode heeft ze me niet altijd even goed behandeld en daardoor kwam er voor mij veel druk op te liggen om maar te zorgen dat het goed kwam. Hierdoor heb ik te vaak het gesprek willen aangaan, hebben we uit emotie teveel zaken tegen elkaar geroepen die je niet tegen geliefden kunt roepen en ben ik toch nog teveel bezig geweest met mijn eigen gevoel.
Tot aan vorige week had ik er nooit aan gedacht echter dat we er niet uit zouden komen. Bij tijd en wijle ging het wat beter. Ze gaf vaak aan van me te houden, ze vroeg ook vaak of ik echt van haar hield. Totdat ik zaterdag een opmerking maakte en de boel klapte. Inmiddels is het hoge woord er uit en wil ze scheiden. Of naja, ze heeft verteld dat het voor haar klaar is, dat ze niet meer kan, maar dat ze nog geen overhaaste beslissingen wil nemen zoals het te koop zetten van de woning of het bekend maken van de scheiding aan kinderen en/of famillie.
Gek genoeg voel ik me vanaf dat moment wel beter. Niet omdat ik dit wil, dat vooropgesteld. Hoewel ik wel zie dat we zo niet verder kunnen, zou ik er een ledemaat voor kwijt willen om te kijken of we dat met o.a. relatietherapie nog kunnen doen. Maar omdat ik duidelijkheid heb. In principe zijn we klaar. En dat geeft rust. Ik hoef me niet meer af te vragen wat ze denkt. Ik weet inmiddels wat ze denkt. Er zijn nog wel wat mixed signals, we slapen nog samen, er wordt her en der nog een kus uitgedeeld of een knuffel. Dus zeg het maar.
We gaan bijna op vakantie. En ik denk dat die vakantie net even 2 weekjes te laat komt. Nou klinkt dat gek, maar in mijn vermoeidheid heb ik dus niet kunnen voorkomen dat ik alsnog zaken gedaan heb om haar verder weg te duwen. En dat is iets, wat me natuurlijk altijd dwars zal blijven zitten. Zeker voor onze prachtige kindjes. Ergens heb ik ook de hoop gehad dat de vakantie er voor zou zorgen dat we wat meer naar elkaar toe zouden groeien. Wat meer begrip voor elkaars standpunten. Nu lijkt het dat het een afscheidstournee wordt langs herinneringen. Dat doet pijn en zorgt dat er een hele andere lading op deze vakantie komt te liggen.
Afijn, ik weet dus niet zo goed wat ik er mee aan moet. Ik heb in elk geval besloten er voor mezelf een streep onder te zetten en mijn emoties hierover weg te duwen. Normaal te blijven doen en zeker ook omdat ik toch wat twijfel proef, kijken of ik me zo kan gedragen dat ze wel weer ziet waar we het voor doen. Hard hoofd in, maar zolang de koffers niet gepakt zijn ga ik er maar even vanuit dat er een kleine kans is dat we hier uit komen. En daar houd ik me dan maar enigszins aan vast.
Kersje schreef op 17-11-2022 om 14:18:
[..]
Sorry, maar ik vind dit ook wel slachtoffergedrag hoor en deels ook eigen keuze om dan maar verbitterd bij je partner te blijven. Wat voor boodschap geef je dan aan je kinderen mee?
Je hebt áltijd een keuze en nee, dat is niet altijd even makkelijk, maar blijven en dan maar de rest van je leven klagen zie ik ook niet als een oplossing!
Absoluut niet nee. Ik ben me er wel degelijk van bewust dat, willen we verder gaan, we dit ergens achter ons moeten laten. Ik het verraad, om het dan maar even heel gechargeerd te noemen, en zij het feit dat ze in staat was dit te doen. Heeft ze veel moeite mee.
Zowiezo wil ik gewoon graag in relatietherapie. We kunnen heel erg goed praten hierover zonder in verwijten te vallen gek genoeg. Maar ik wil gewoon zeker weten dat we hier beide voor willen gaan en we de handvaten hebben om hier mee te dealen. Ook haar verdriet hierover mag er zijn.
Kersje schreef op 17-11-2022 om 14:18:
[..]
Sorry, maar ik vind dit ook wel slachtoffergedrag hoor en deels ook eigen keuze om dan maar verbitterd bij je partner te blijven. Wat voor boodschap geef je dan aan je kinderen mee?
Je hebt áltijd een keuze en nee, dat is niet altijd even makkelijk, maar blijven en dan maar de rest van je leven klagen zie ik ook niet als een oplossing!
Klopt je hebt altijd een keuze maar stel ik ga van hem scheiden waar sta ik dan? Dan ben ik OOK niet gelukkig en de kinderen, hun harten zouden breken, ze weten niets af van zijn affaire, zien ze dat mama niet heel happy is ja vast wel maar iedereen is weleens een lange tijd niet happy om wat voor reden dan ook. Ik zit zelf ook nog eens in de ziektewet, dus ja wat ruud zegt dat speelt ook wel mee, niet dat ik blijf om t geld, er is ook zeker een soort van houden van nog maar alles bij mekaar is t dus makkelijker om te blijven, daar komt ook bij dat hij zeker wel zijn best doet en eik wat elpisto ook zegt, toendertijd zat hij in een depressie, geen excuus wat hij zelf ook wel beseft maar t verzacht t een en ander wel. Ik heb echt wel de voor en tegens tegen over mekaar gezet, blijven of vertrekken, zo vaak maar ik kom toch uit op blijven. Ik hou niet meer van hem hoe ik hiervoor van hem hield maar ik doe wel mn best om toch dat gevoel terug te vinden, horen dat hij nu juist meer dan ooit van me houd helpt ook wel om te blijven maar ja ik wil gwn weg niet meer zoeken en vechten en huilen, ik wil me niet meer bij alles afvragen of t een leugen is of niet, ik heb er gwn geen zin meer in, dus ja ik voel me wel een soort van verdoofd, want natuurlijk doet t nog pijn, iemand die je wereld was, die je vertrouwde die je dan zo enorm teleursteld pfff ik ga dat nooit vergeten... maar weggaan en alleen zijn nee daar heb ik ook geen zin in.
Titiv schreef op 17-11-2022 om 15:48:
[..]
Klopt je hebt altijd een keuze maar stel ik ga van hem scheiden waar sta ik dan? Dan ben ik OOK niet gelukkig en de kinderen, hun harten zouden breken, ze weten niets af van zijn affaire, zien ze dat mama niet heel happy is ja vast wel maar iedereen is weleens een lange tijd niet happy om wat voor reden dan ook. Ik zit zelf ook nog eens in de ziektewet, dus ja wat ruud zegt dat speelt ook wel mee, niet dat ik blijf om t geld, er is ook zeker een soort van houden van nog maar alles bij mekaar is t dus makkelijker om te blijven, daar komt ook bij dat hij zeker wel zijn best doet en eik wat elpisto ook zegt, toendertijd zat hij in een depressie, geen excuus wat hij zelf ook wel beseft maar t verzacht t een en ander wel. Ik heb echt wel de voor en tegens tegen over mekaar gezet, blijven of vertrekken, zo vaak maar ik kom toch uit op blijven. Ik hou niet meer van hem hoe ik hiervoor van hem hield maar ik doe wel mn best om toch dat gevoel terug te vinden, horen dat hij nu juist meer dan ooit van me houd helpt ook wel om te blijven maar ja ik wil gwn weg niet meer zoeken en vechten en huilen, ik wil me niet meer bij alles afvragen of t een leugen is of niet, ik heb er gwn geen zin meer in, dus ja ik voel me wel een soort van verdoofd, want natuurlijk doet t nog pijn, iemand die je wereld was, die je vertrouwde die je dan zo enorm teleursteld pfff ik ga dat nooit vergeten... maar weggaan en alleen zijn nee daar heb ik ook geen zin in.
Met alle respect, en misschien is dit iets makkelijker omdat ik nog "maar" 31 ben, maar als ik nu echt de overtuiging had dat ik geen seconde meer met mijn vrouw onder een dak zou willen leven, dan zette ik direct stappen om dit voor elkaar te krijgen.
Het is hier vers. De informatie. Het feit heeft zich al bijna een half jaar afgespeeld, maar de informatie is pas van een paar dagen geleden. Dus ik weet nog niet hoe het een en ander zich gaat uitspelen. Ik voel me nu vrij goed, eerlijk gezegd. Oprecht. Maar, en dat bespreek ik ook met mijn partner, er gaat natuurlijk een moment komen dat ze weer met vriendinnen uit gaat of er gaan momenten komen dat ze met die ene vriendin uit gaat. En ik weet natuurlijk nog niet hoe mij gevoel daar bij gaat zijn.
We praten veel en ze is zelf ook echt gigantisch open over die gehele periode. Dat zorgt er voor dat het allemaal wat makkelijker te handelen is ofzo. Niks is off limits en ze geeft ( naar mijn idee) gewoon eerlijk antwoord. Ergens na de vakantie begon haar het gevoel te bekruipen dat ze echt niet verder wou met die eikel en dat ze steeds weer meer in de gaten kreeg dat wij toch wel heel erg goed bij elkaar passen. Toch kon ze het appcontact, hoe oppervlakkig dan ook, niet stop zetten. Sommige dingen zijn wel pijnlijk. Dat er een foto van mij verstuurd is (25 kilo geleden) en dat die eikel dingen zei als: Ik snap wel dat je mij wil. Ja, dat is wel pijnlijk. Maar goed, ik weet van mezelf dat ik 10 keer meer kerel ben dan dat hij ooit zal worden. Hij schijnt zelfs foto's en filmpjes van zijn eigen kinderen gedeeld te hebben. Mijn vrouw zegt dat ze dat absoluut niet gedaan heeft, maar dat geeeft wel een beetje aan wat voor idiote eikel het is.
Ze geeft wel constant aan dat ze gigantisch dankbaar is dat ik er nog ben en haar niet als een baksteen laat vallen. Gelet op de afgelopen anderhalf maand die echt goed waren en hoe ze zich nu opstelt, merk ik wel dat me dat goed doet.
Elpisto schreef op 18-11-2022 om 10:24:
[..]
Met alle respect, en misschien is dit iets makkelijker omdat ik nog "maar" 31 ben, maar als ik nu echt de overtuiging had dat ik geen seconde meer met mijn vrouw onder een dak zou willen leven, dan zette ik direct stappen om dit voor elkaar te krijgen.
Het is hier vers. De informatie. Het feit heeft zich al bijna een half jaar afgespeeld, maar de informatie is pas van een paar dagen geleden. Dus ik weet nog niet hoe het een en ander zich gaat uitspelen. Ik voel me nu vrij goed, eerlijk gezegd. Oprecht. Maar, en dat bespreek ik ook met mijn partner, er gaat natuurlijk een moment komen dat ze weer met vriendinnen uit gaat of er gaan momenten komen dat ze met die ene vriendin uit gaat. En ik weet natuurlijk nog niet hoe mij gevoel daar bij gaat zijn.
We praten veel en ze is zelf ook echt gigantisch open over die gehele periode. Dat zorgt er voor dat het allemaal wat makkelijker te handelen is ofzo. Niks is off limits en ze geeft ( naar mijn idee) gewoon eerlijk antwoord. Ergens na de vakantie begon haar het gevoel te bekruipen dat ze echt niet verder wou met die eikel en dat ze steeds weer meer in de gaten kreeg dat wij toch wel heel erg goed bij elkaar passen. Toch kon ze het appcontact, hoe oppervlakkig dan ook, niet stop zetten. Sommige dingen zijn wel pijnlijk. Dat er een foto van mij verstuurd is (25 kilo geleden) en dat die eikel dingen zei als: Ik snap wel dat je mij wil. Ja, dat is wel pijnlijk. Maar goed, ik weet van mezelf dat ik 10 keer meer kerel ben dan dat hij ooit zal worden. Hij schijnt zelfs foto's en filmpjes van zijn eigen kinderen gedeeld te hebben. Mijn vrouw zegt dat ze dat absoluut niet gedaan heeft, maar dat geeeft wel een beetje aan wat voor idiote eikel het is.
Ze geeft wel constant aan dat ze gigantisch dankbaar is dat ik er nog ben en haar niet als een baksteen laat vallen. Gelet op de afgelopen anderhalf maand die echt goed waren en hoe ze zich nu opstelt, merk ik wel dat me dat goed doet.
Ik ben blijkbaar niet 100% overtuigd, zoals ik al zei, ik heb echt wel nog veel liefde voor hem in me. Hetzelfde hier, mijn man deelde met haar ook fotoos van onze kids en zij (kindloos) stuurde terug: ik zal je wel zoons geven (wij hebben 2 dochters)... geeft aan wat voor idioot hij was maar ook zij, alsof t een toneelstuk was waar ze beiden van wisten dat die nooit waarheid zou zijn en zo heb ik nog meer dingen waardoor ik wel weet dat t geen liefde was. En idd hier helpt t ook dat hij zijn best doet, lieve dingen doet etc en hier gaat hij idd weer weg al een tijdje en ik had t zwaar maar nu niet meer, ik vraag me gwn af, voel ik nog genoeg voor hem of is t gewoon aan t overgaan en kom ik hier overheen, maar enkel tijd zal dat zeggen... ik ben zelf net 39 en dus ietsje ouder maar voel me npg best jong, word ook altijd jonger geschat dus mijn leeftijd zit me niet dwars, ik weet zelfs dat ik echt niet te oud ben voor bv een nieuwe partner/nieuw leven maar mn hoofd staat daar niet naar en, het is meer van ik hou nog van hem en hij doet zn best, t zit mij gwn nu dwars dat ik eik niet meer zoveel voel, net als jij nu eik, ik voel me best prima maar er zijn ups en downs hoor, jij gaat dat wss ook nog ervaren, ik kan echt uit t niets breken en terug boos zijn op hem alleen nu uit ik dat niet meer. In t begin wel. Ik denk dat we nog genoeg voelen om nog niet op te geven en onze partners blijkbaar ook dus heb je hoop...
Titiv schreef op 18-11-2022 om 10:43:
[..]
Ik ben blijkbaar niet 100% overtuigd, zoals ik al zei, ik heb echt wel nog veel liefde voor hem in me. Hetzelfde hier, mijn man deelde met haar ook fotoos van onze kids en zij (kindloos) stuurde terug: ik zal je wel zoons geven (wij hebben 2 dochters)... geeft aan wat voor idioot hij was maar ook zij, alsof t een toneelstuk was waar ze beiden van wisten dat die nooit waarheid zou zijn en zo heb ik nog meer dingen waardoor ik wel weet dat t geen liefde was. En idd hier helpt t ook dat hij zijn best doet, lieve dingen doet etc en hier gaat hij idd weer weg al een tijdje en ik had t zwaar maar nu niet meer, ik vraag me gwn af, voel ik nog genoeg voor hem of is t gewoon aan t overgaan en kom ik hier overheen, maar enkel tijd zal dat zeggen... ik ben zelf net 39 en dus ietsje ouder maar voel me npg best jong, word ook altijd jonger geschat dus mijn leeftijd zit me niet dwars, ik weet zelfs dat ik echt niet te oud ben voor bv een nieuwe partner/nieuw leven maar mn hoofd staat daar niet naar en, het is meer van ik hou nog van hem en hij doet zn best, t zit mij gwn nu dwars dat ik eik niet meer zoveel voel, net als jij nu eik, ik voel me best prima maar er zijn ups en downs hoor, jij gaat dat wss ook nog ervaren, ik kan echt uit t niets breken en terug boos zijn op hem alleen nu uit ik dat niet meer. In t begin wel. Ik denk dat we nog genoeg voelen om nog niet op te geven en onze partners blijkbaar ook dus heb je hoop...
Naja niks voel. Ik voel in elk geval geen woede. En dat vond ik gek. Ik kan me namelijk niet goed voorstellen dat van te voren dat ik me er zo over zou voelen. Maar zoals gezegd, misschien is het verschil daarin voor mij wel dat we juist de afgelopen 2 maand erg in de lift zaten, waardoor deze informatie niet echt keihard binnen komt.
Zelfs toen ik vrijdagavond een paar keer tegen haar zei dat ze de spullen in elk geval kon gaan pakken en na moest gaan denken over een ander plekje, merkte ik al dat ik dat niet echt meende. Als ik mijn openingspost van dit topic door lees, lees ik ook een boel dingen die ik in de loop van de tijd ben gaan geloven, maar die helemaal niet waar waren. Ja ik heb me niet altijd netjes gedragen. Absoluut. Ik ben haar echt wel een tijdje "vergeten". Maar nu ik wat helderder er naar kan kijken durf ik nog steeds wel te stellen dat we echt een fijne relatie hadden/hebben.
Zij geeft zelf ook wel aan dat ze zich wel voor de kop kan slaan, maar op dat moment er echt van overtuigd was dat 1. onze relatie kut was en 2. dat ze een toekomst had met die eikel. Een toekomst zonder mij. En dat ze eigenlijk na de vakantie wel begreep dat ze zo ver van hem af staat in idealen en leefwijze, dat ze steeds meer onbegrip voor zichzelf kreeg over wat ze gedaan had. En dat ze daar erg mee geworsteld heeft, maar dat ze het gewoon niet meer kwijt durfde aan mij.
Kijk, het is lastig. Voor hetzeflde geld is dit allemaal mooi weer praat en ziet ze hem nog. Geen idee. Dat is een gevalletje geloven wat je geloven wil denk ik. Als ze het echt verborgen zou willen houden, zou ze dat vast wel kunnen.
Ik moet ook oppassen dat ik al teveel ga oreren er over ofzo.
Maar ik heb gewoon, net op tijd, in de gaten gekregen hoe slecht het met haar ging. En ik kon daarin onze issues aan de kant zetten en er voor haar zijn. En dat liet ze niet vaak toe hoor, maar als ze me dan wel nodig had, dan was ik er. Om te praten, om te luisteren. Vaak ging dat niet eens over mij. En hoe meer het niet over mij of over ons ging, merkte ik dat ik er minder moeite mee kreeg. Het feit dat het zoveel over haar ouders ging en eigenlijk niet echt over ons, leek een beetje te betekenen alsof haar zwarte gat niet voornamelijk door mij kwam.
En ergens begon ze dat zelf ook beetje bij beetje te beseffen. Alleen, voor de actie ( vreemd gaan) was het toen al te laat. Wat? Dit topic is zelfs, bedenk ik me nu, 2 week begonnen nadat ze al vreemd gegaan was.
Maar misschien dat bovenstaande mij helpt om het te begrijpen. Te begrijpen dat het voor haar, op dat moment, geen echte keuze was. Maar goed, ik wil het ook niet goed praten ofzo. Het is natuurlijk wel echt een kut actie. Helemaal als je bedenkt dat ze binnen 1,5 week vreemd ging en zelfs al bedacht hadden waar halverwege ongeveer gewoond moest worden en dat soort zaken.
Hij zal haar dat wellicht direct als een droombeeld voorgespiegeld hebben, dus zonder dat zij het actief mee bedacht heeft? Als het voor hem gewoon een groot spel is geweest om te kijken hoe snel hij haar weer in zijn macht kon krijgen.
Gr Angela
Angela1967 schreef op 18-11-2022 om 13:17:
Hij zal haar dat wellicht direct als een droombeeld voorgespiegeld hebben, dus zonder dat zij het actief mee bedacht heeft? Als het voor hem gewoon een groot spel is geweest om te kijken hoe snel hij haar weer in zijn macht kon krijgen.
Gr Angela
Dat denk ik ook. Ik heb me er wel eens in verdiept en was verbaasd én geschokt hoe bizar weinig je hoeft te doen om mensen "om" te krijgen of een kant op te sturen en om perfectie na te bootsen vor een ander. Helemaal als mensen niet gelukkig zijn, dan staan er veel zwakkere antennetjes uit.
Angela1967 schreef op 18-11-2022 om 13:17:
Hij zal haar dat wellicht direct als een droombeeld voorgespiegeld hebben, dus zonder dat zij het actief mee bedacht heeft? Als het voor hem gewoon een groot spel is geweest om te kijken hoe snel hij haar weer in zijn macht kon krijgen.
Gr Angela
Oh dat geloof ik ook wel ja. Sorry voor de late reactie, was me even ontschoten deze opmerking.
Maar ik denk wel dat hij precies geweten heeft hoe haar knopjes in te drukken. Dat is hem altijd gelukt, in elk geval voor onze relatie. Altijd viel ze weer terug naar hem. Terwijl hij haar zoveel ellende bezorgd heeft. Nu in principe weer.
Het blijft wel lastig. Niet zozeer het feit zelf. Maar meer alles er om heen. Worstelen met het feit dat ze gewoon nog steeds het risico nam om contact met hem te hebben, nadat ik op die vakantie er achter kwam. Hoe gek ben je dan he? Dat zijn nog wel zaken die me in de nacht nog wel eens wakker houden. En of het nu echt gestopt is. Ik kan natuurlijk gewoon in haar telefoon nu ( nog niet gedaan overigens) maar vraag me wel af in hoeverre dat niet gewoon schijnveiligheid is.
Sinds ik die vrouw van hem gesproken heb, is er volgens mijn vrouw geen contact meer tussen beiden geweest. Ik vind dat redelijk vreemd. Of hij moet weten dat ik die vrouw gesproken heb. Dan zal die waarschijnlijk weten dat mijn vrouw geprobeerd heeft hem voor de bus te gooien bij zijn partner. Maar ik weet niet helemaal of ik dat geloof. Je gaat, lijkt me, niet van intensief contact naar helemaal geen contact meer. Ze heeft hem dan wel geblokkeerd op de telefoon, maar ik ben niet meer naief genoeg om daar rust in te vinden.
Weet je wat het is? En dat klinkt heel logisch natuurlijk. Maar als ik nu de zekerheid had dat ze dit nooit maar dan ook nooit meer zou doen, zou dat het een stuk makkelijker maken he. Ja, lekker Captain Obvious natuurlijk. Maar ik worstel gewoon heel erg met het feit dat, zelfs toen ze besloten had dat ze heel graag haar relatie wou redden, hij toch nog aanwezig was. Dat daar toch af en toe telefonisch contact was. Ik snap het, ze was tot haar oren verliefd. Noem het maar op. Dat stopt niet zomaar. Hebben mensen hier ook gewaarschuwd. Maar ze heeft daarmee zoveel risico gelopen. Dat regelrechte liegen in mijn gezicht, terwijl ik elke keer precies gokte wat er mis was, dat breekt me wel op eerlijk gezegd.
Ik zit dan nu op de bank en dan kijkt ze de hele avond af en toe verliefd naar me en dan geeft ze aan dat ze nog nooit zo verliefd geweest is op me en dat ze zeker weet dat ik haar ware ben en ik merk bij mezelf gewoon dat het eigenlijk helemaal niet binnen komt. Dat ik het niet geloof ofzo.
Elpisto schreef op 08-12-2022 om 14:35:
[..]
Oh dat geloof ik ook wel ja. Sorry voor de late reactie, was me even ontschoten deze opmerking.
Maar ik denk wel dat hij precies geweten heeft hoe haar knopjes in te drukken. Dat is hem altijd gelukt, in elk geval voor onze relatie. Altijd viel ze weer terug naar hem. Terwijl hij haar zoveel ellende bezorgd heeft. Nu in principe weer.Het blijft wel lastig. Niet zozeer het feit zelf. Maar meer alles er om heen. Worstelen met het feit dat ze gewoon nog steeds het risico nam om contact met hem te hebben, nadat ik op die vakantie er achter kwam. Hoe gek ben je dan he? Dat zijn nog wel zaken die me in de nacht nog wel eens wakker houden. En of het nu echt gestopt is. Ik kan natuurlijk gewoon in haar telefoon nu ( nog niet gedaan overigens) maar vraag me wel af in hoeverre dat niet gewoon schijnveiligheid is.
Sinds ik die vrouw van hem gesproken heb, is er volgens mijn vrouw geen contact meer tussen beiden geweest. Ik vind dat redelijk vreemd. Of hij moet weten dat ik die vrouw gesproken heb. Dan zal die waarschijnlijk weten dat mijn vrouw geprobeerd heeft hem voor de bus te gooien bij zijn partner. Maar ik weet niet helemaal of ik dat geloof. Je gaat, lijkt me, niet van intensief contact naar helemaal geen contact meer. Ze heeft hem dan wel geblokkeerd op de telefoon, maar ik ben niet meer naief genoeg om daar rust in te vinden.
Weet je wat het is? En dat klinkt heel logisch natuurlijk. Maar als ik nu de zekerheid had dat ze dit nooit maar dan ook nooit meer zou doen, zou dat het een stuk makkelijker maken he. Ja, lekker Captain Obvious natuurlijk. Maar ik worstel gewoon heel erg met het feit dat, zelfs toen ze besloten had dat ze heel graag haar relatie wou redden, hij toch nog aanwezig was. Dat daar toch af en toe telefonisch contact was. Ik snap het, ze was tot haar oren verliefd. Noem het maar op. Dat stopt niet zomaar. Hebben mensen hier ook gewaarschuwd. Maar ze heeft daarmee zoveel risico gelopen. Dat regelrechte liegen in mijn gezicht, terwijl ik elke keer precies gokte wat er mis was, dat breekt me wel op eerlijk gezegd.
Ik zit dan nu op de bank en dan kijkt ze de hele avond af en toe verliefd naar me en dan geeft ze aan dat ze nog nooit zo verliefd geweest is op me en dat ze zeker weet dat ik haar ware ben en ik merk bij mezelf gewoon dat het eigenlijk helemaal niet binnen komt. Dat ik het niet geloof ofzo.
Same here.
Man zegt dan wow wat zie je er goed uit of knuffelt me en zegt dan hoeveel hij van me houd maar bij mij komt t ook niet binnen. Vind je t gek! Toen hij met "haar" omging zei hij ook een keer toen we op vakantie waren dat ie opnieuw verliefd op me aan t worden was, we zaten samen op ons balkon van t hotel en ik geloofde hem want tja wist ik veel, mijn leven was nog gewoon normaal... na deze uitspraak heeft hij haar nog 2 keer opgezocht en dan denk ik hoe kon je dat doen en dat tegen mij zeggen?! Hij zegt dat hij toen besefte dat ie fout bezig was en werd echt opnieuw verliefd en had toen besloten t met haar te eindigen maar dat moest face to face?! Kon hij haar niet ff bellen en dan blokken en klaar.... nee want hij moest t afsluiten, was ook bang dat zij mij ging bellen en hem voor ging zijn want ze maaktte enge opmerkingen, ze wist namelijl gewoon van mijn bestaan (heeft ze ook bevestigd toen ik haar sprak) maar dacht dat we uit mekaar waren en in scheiding lagen maar nog wel samen woonde, dat had hij haar wijsgemaakt.... om een lang verhaal kort te maken... hoe kun je ooit nog zo iemand geloven he......
Dit topic maar weer eens onder het stof weg halen. Er was weer wat activiteit in het verder na ontrouw topic en besloot dat misschien maar eens tijd zou worden voor, hopelijk, een finale post in dit topic. Ik denk dat we daar 5 maand na dato wel over kunnen praten.
Hoe gaat het? Met mij wel vrij goed eigenlijk. Inmiddels is het een maand of 5 geleden dat ik toch nog de bevestiging kreeg dat mijn vrouw het gehele pad van vreemdgaan bewandeld was. En we zijn er nog. Dat is dan misschien het belangrijkste.
Dat gaat wel met vallen en op staan. Ikzelf heb niet heel erg veel last meer van het voorval. Soms mindere dagen waar er een onverklaarbare boosheid heel dicht tegen het oppervlakte aan zit, maar dat proberen we eigenlijk te bespreken en dat vloeit dan wel vrij snel weer weg. Het is veel praten. De gesprekken over de affaire worden minder, maar nooit zegt ze " Ik wil er niet over praten". Ze staat eigenlijk altijd open om het te bespreken als ik daar de behoefte aan heb. Dat is voor mezelf fijn.
We zijn tot nu toe nog niet gestart met relatietherapie. Het gaat eigenlijk heel erg goed. Ik ben nog wel van plan om het binnenkort te starten, maar zeker met dat gedoe rondom haar ouders als ook wat gedoe op haar werk en daaropvolgend een nieuwe baan, in combinatie met het feit dat we zelf heel erg goed nu de gesprekken voeren, is dat even op de lange baan geschoven. Ik wou haar niet ook nog lastig vallen met de stress van dat soort gesprekken en het herbeleven van de situatie.
Wel heb ik af en toe wat moeite om te geloven dat hij nooit meer contact opgenomen heeft. Strikt genomen kan dat ook niet volgens haar, omdat ze hem op alle vlakken geblokkeerd heeft. Maar goed. Ergens zou het voor het gevoel wel fijn zijn als ze op een dag zegt: Joh, hij heeft weer contact opgenomen. Ik heb het contact geweigerd, maar dan ben je even op de hoogte. Ik kan me niet zo goed voorstellen dat hij het niet zou proberen na alle moeite die die gedaan heeft, maar goed. Ik kan 24/7 in haar telefoon als het moet (niet gedaan) en dat geeft ( misschien onterecht) wat rust.
Verder ben ik er zelf wel wat relaxter door geworden. Het HOEFT allemaal niet zo meer van mij. Ik wil vooral genieten van mijn kinderen, mijn gezin en de tijd die ik heb met vrienden. Maar het leven is niet maakbaar. En dat is een harde les die ik heb moeten leren. Wel een les die ik niet had willen missen, maar ik had graag een andere aanleiding gehad.
Het enige wat vervelend blijft zijn haar ouders. We zijn nog een keer een gesprek aangegaan. Maar dat gesprek was na 5 minuten al klaar. Ze kwamen vooral om partner nog eens goed te vertellen wat ze er van vonden dat ze dit geflikt had ( en dan weten ze dus niet eens de hele waarheid) en wat dat met hun gedaan had. Dat wij hun strafden door een week niet langs te komen met de kinderen. Naja, dat heeft mijn partner best wat verdriet weer opgeleverd, omdat die echt hoopte er daar ook een streep onder te zetten. Maar ik had wel al redelijk verwacht dat dat ijdele hoop was. Het zijn geen onvriendelijke mensen, maar vooral schoonmoeder denkt dat de hele wereld om haar draait. Zelfs nadat ik aangaf dat er in die periode niet 1 keer gesproken is ( we spraken uberhaupt niet met elkaar) over het niet langs gaan naar schoonouders bewust, maar dat dat gewoon een voortvloeiend iets was van het feit dat we allebei even onze eigen weg gingen om te verwerken wat er zojuist gebeurd was 3 maand lang + die 3 week vakantie zegt ze doodleuk: Daar geloof ik niks van, je straft ons.
Lastig. Ik vind het voor de kids vooral heel vervelend. Ik had het liever goed gehad. Maar helaas.
Elpisto schreef op 21-03-2023 om 15:27:
Verder ben ik er zelf wel wat relaxter door geworden. Het HOEFT allemaal niet zo meer van mij. Ik wil vooral genieten van mijn kinderen, mijn gezin en de tijd die ik heb met vrienden. Maar het leven is niet maakbaar. En dat is een harde les die ik heb moeten leren. Wel een les die ik niet had willen missen, maar ik had graag een andere aanleiding gehad.
Bizar he Elpisto dat het leven soms zo gaat mbt relaties. Ik had het ook echt nooit verwacht. Alles is zo betrekkelijk. De dood weet je maar je maatje die een dolk in je hart steekt na 30 jaar had ik ook nooit aan zien komen.
Overigens gaat het bij mij redelijk goed in de (lat)relatie. Ze wil smekend terug komen maar is dat goed voor mij? Vertrouwen is natuurlijk een ding maar stel nu mezelf meer de vraag is het goed voor mij. Antwoordt: Nee (nu nog niet).
Jarenlang koos ik voor het gezin en iedereen zei na onze huwelijkscrisis wat wil jij. Ik had daar gewoon geen antwoordt op. Mijn les is geweest dat je in het leven maar 1 persoon kan vertrouwen en dat is jezelf. Nooit zal ik mezelf meer vergeten. Ik mag er zijn en ben uniek 
Dat is mijn les geweest na pijnlijke 8 maanden.