De mindere kant van een huwelijk: Het eind
Een catchy titel. En eentje die ook direct verduidelijkt waar dit topic over gaat. I.v.m. vakantie en bepaalde onzekerheden is het lastig om professionals/famillie en vrienden in te schakelen, dus daarom maar een soort van anoniem op een forum.
Wij, vrouw en ik, staan na een huwelijk van best wel een tijdje op het punt om te gaan scheiden. En zoals je wel vaker hoort: Dit is vrij abrupt.
Het valt me ongelooooooflijk rauw op mijn dak, als ik zo vrij mag zijn. Onverwacht? Ja en nee. Nee, we hebben echt wel onze problemen gehad. In een leven waar we van het 1 in het ander vielen en er nooit wat kwam aanwaaien, heeft veel in onze relatie gestaan in het teken van anderen, de kinderen en materialistische zaken. Hierin zijn we elkaar wel echt wat vergeten en heb ik me als man zijnde bij tijden niet goed tegen haar gedragen. In plaats van mezelf te uiten en haar mijn issues kenbaar te maken, besloot ik het zelf op te lossen en dat ging dan, tot mijn spijt, iets te vaak ten koste van haar.
Maar, we hebben wel echt een geweldige tijd gehad en zelf heb ik wel het gevoel dat we soulmates zijn. Dat gevoel had ze zelf ook altijd, inmiddels ligt dat waarschijnlijk wat lastiger. Maar omdat ik nog steeds niet in haar hoofd kan kijken, blijft dat lastig.
Afijn, na +- 10 jaar geluk, vielen we de afgelopen 2 maand in een heel zwart gat. Een gat waar we in zijn gekomen omdat ik me echt heb laten gaan waar haar ouders bij waren. Het is toen nog 3 week goed geweest, maar nadat ik een schifting voelde (zoals je elkaar kent na die tijd) in haar gedrag kwam het er uit dat ze tijd en rust nodig was.
Heb ik die haar gegeven? Ja en nee. Ik heb mijn best gedaan om haar die te geven en haar geen druk op te leggen. Is dat altijd gelukt? Nee. In die periode heeft ze me niet altijd even goed behandeld en daardoor kwam er voor mij veel druk op te liggen om maar te zorgen dat het goed kwam. Hierdoor heb ik te vaak het gesprek willen aangaan, hebben we uit emotie teveel zaken tegen elkaar geroepen die je niet tegen geliefden kunt roepen en ben ik toch nog teveel bezig geweest met mijn eigen gevoel.
Tot aan vorige week had ik er nooit aan gedacht echter dat we er niet uit zouden komen. Bij tijd en wijle ging het wat beter. Ze gaf vaak aan van me te houden, ze vroeg ook vaak of ik echt van haar hield. Totdat ik zaterdag een opmerking maakte en de boel klapte. Inmiddels is het hoge woord er uit en wil ze scheiden. Of naja, ze heeft verteld dat het voor haar klaar is, dat ze niet meer kan, maar dat ze nog geen overhaaste beslissingen wil nemen zoals het te koop zetten van de woning of het bekend maken van de scheiding aan kinderen en/of famillie.
Gek genoeg voel ik me vanaf dat moment wel beter. Niet omdat ik dit wil, dat vooropgesteld. Hoewel ik wel zie dat we zo niet verder kunnen, zou ik er een ledemaat voor kwijt willen om te kijken of we dat met o.a. relatietherapie nog kunnen doen. Maar omdat ik duidelijkheid heb. In principe zijn we klaar. En dat geeft rust. Ik hoef me niet meer af te vragen wat ze denkt. Ik weet inmiddels wat ze denkt. Er zijn nog wel wat mixed signals, we slapen nog samen, er wordt her en der nog een kus uitgedeeld of een knuffel. Dus zeg het maar.
We gaan bijna op vakantie. En ik denk dat die vakantie net even 2 weekjes te laat komt. Nou klinkt dat gek, maar in mijn vermoeidheid heb ik dus niet kunnen voorkomen dat ik alsnog zaken gedaan heb om haar verder weg te duwen. En dat is iets, wat me natuurlijk altijd dwars zal blijven zitten. Zeker voor onze prachtige kindjes. Ergens heb ik ook de hoop gehad dat de vakantie er voor zou zorgen dat we wat meer naar elkaar toe zouden groeien. Wat meer begrip voor elkaars standpunten. Nu lijkt het dat het een afscheidstournee wordt langs herinneringen. Dat doet pijn en zorgt dat er een hele andere lading op deze vakantie komt te liggen.
Afijn, ik weet dus niet zo goed wat ik er mee aan moet. Ik heb in elk geval besloten er voor mezelf een streep onder te zetten en mijn emoties hierover weg te duwen. Normaal te blijven doen en zeker ook omdat ik toch wat twijfel proef, kijken of ik me zo kan gedragen dat ze wel weer ziet waar we het voor doen. Hard hoofd in, maar zolang de koffers niet gepakt zijn ga ik er maar even vanuit dat er een kleine kans is dat we hier uit komen. En daar houd ik me dan maar enigszins aan vast.
Dweedledee schreef op 12-09-2025 om 13:50:
[..]
Ik vind het vreemd dat jij altijd overal zoveel van vindt en verstand van denkt te hebben op dit forum. Terwijl je regelmatig de plank misslaat.
Voor mij is het verder geen wedstrijdje hoor. Ik ben universitair geschoold in deze materie, dus ik denk dat ik mezelf hier niet hoef te bewijzen
Dus ik sla de plank mis als ik een bericht van 25.09.24 niet verouderd vind. Want daar heb ik geen verstand van. Overigens wel universitair geschoold (schijnt belangrijk te zijn).
Dweedledee schreef op 11-09-2025 om 20:30:
Met alle respect, maar dit artikel onderschrijft niet jouw, nogal gechargeerde, uitspraken. Daarnaast is deze verouderd.
Maar goed, als jij het zo nodig beter moet weten; be my guest hoor.
Jammer dat je er een wedstrijdje van wil maken wie het beter zou weten en daardoor het hele punt mist want het onderschrijft juist wel mijn punt.
tsjor schreef op 12-09-2025 om 14:32:
[..]
Dus ik sla de plank mis als ik een bericht van 25.09.24 niet verouderd vind. Want daar heb ik geen verstand van. Overigens wel universitair geschoold (schijnt belangrijk te zijn).
In een jaar kan véél gebeuren 
En het zal mij een rotzorg zijn wat voor opleiding iemand heeft. Ik zeg alleen dat ík rechten heb gestudeerd. Je weet wel, het onderwerp waar we het over hebben.
linn19 schreef op 12-09-2025 om 15:15:
[..]
Jammer dat je er een wedstrijdje van wil maken wie het beter zou weten en daardoor het hele punt mist want het onderschrijft juist wel mijn punt.
Dat doet het dus niét. Maar goed, zoals ik al eerder zei, ga ik er niet over in discussie. Heeft totaal geen zin.
Dweedledee schreef op 12-09-2025 om 18:01:
[..]
Dat doet het dus niét. Maar goed, zoals ik al eerder zei, ga ik er niet over in discussie. Heeft totaal geen zin.
Jij wilt niet dat het mijn punt onderschrijft dat is wat anders dan dat het mijn punt niet zou onderschrijven.
Jammer dat je je zo laat kennen.
Ik hoop dat Elpisto verder geen gebruik hoeft te maken van zijn dossier en het recht en dat zijn ex zich redelijker op gaat stellen.
linn19 schreef op 12-09-2025 om 18:14:
[..]
Jij wilt niet dat het mijn punt onderschrijft dat is wat anders dan dat het mijn punt niet zou onderschrijven.
Jammer dat je je zo laat kennen.
Ik hoop dat Elpisto verder geen gebruik hoeft te maken van zijn dossier en het recht en dat zijn ex zich redelijker op gaat stellen.
Als je zo graag wil discussiëren, dan raad ik je aan je heil op Facebook te zoeken. Ik denk dat je daar gaat vinden wat je wil horen. Voor de rest laat ik het hierbij.
Elpisto schreef op 10-09-2025 om 10:59:
[..]
An sich is het niet een probleem, ware het niet dat ik niet aan het koffie drinken was om het maar zo te zeggen en op mijn vraag of ze dit in het vervolg even communiceren was, omdat ik het niet zo kon waarderen dat ze mij en zoon in deze positie bracht kreeg ik 1 korte reactie terug: Draai het maar weer om.
Dat is hoe communiceren gaat m.b.t. mijn ex. En zeker begrijpt mijn zoon ( en in het verlengde daarvan) dat het niet direct hoeft te betekenen dat papa een vriendin heeft. Ware het niet dat mijn lieftallige ex-vrouw de kinderen nu een aantal dagen lang verteld heeft dat papa een nieuwe vriendin heeft en dat dat tegen de afspraken in was en blablabla. Het is zelfs zo gek, dat dochterlief mij boos opgebeld heeft met de opmerking " Papa ik heb aan jou kussen geroken, en die rook naar een vrouw. En nu ben ik heel erg boos". Even los van het feit dat dat kussen niet naar een vrouw ruikt, denk je nou echt dat een 9-jarige dat zelf bedenkt?
Hopelijk heb je dit weer recht kunnen zetten bij je kinderen?
Lijkt me echt een rotsituatie waarin je zit.
HelloKitty123 schreef op 16-09-2025 om 06:43:
[..]
Hopelijk heb je dit weer recht kunnen zetten bij je kinderen?
Lijkt me echt een rotsituatie waarin je zit.
Het blijft 2-wekelijks dingen rechtzetten. Ik gok ook niet dat dat veranderen gaat. We zijn inmiddels 2 maanden verder weer bijna en het is eigenlijk constant dezelfde cirkel. Zoon wordt in januari 12 en wil vanaf dan niet meer naar zijn moeder. En dat zal wel de volgende grote ruzie worden schat ik zo in.
Voor de rest is het elke donderdag dat ze terug komen vooral de hele avond praten over alle opmerkingen die mama maakt, de dingen die ze doet. Mijn vaderhart breekt elke keer weer als ik het verdriet zie, de verhalen aan hoor. De verwarring over bepaalde zaken.
Het is manipulatie ten top. En dat vooral bij de meiden. Zoonlief heeft ze opgegeven. Dat heeft ze ook zo tegen hem gezegd. Ik moest pak en beet een week of 4 geleden richting haar omdat zoon geen kant op wou. Ik voelde er vrij weinig voor, maar zoon belde ook en die vroeg het ook. Gesprek gehad. Ik wist wel al dat dat gesprek 0,0 zin zou hebben, dus ik deed het maar voor zoon om te laten zien dat ik hem altijd zal steunen. Maar ik denk na een minuut of 20 zegt ex gewoon: Neem hem maar mee, ik wil hem ook niet weer zien. Waar zoon bij zit. Terwijl die net een dag daarvoor, bij de intake van maatschappelijk werk, verteld heeft dat hij zich niet gezien voelt door zijn moeder en aan de kant gezet voelt. Dus ja, echt iets er van snappen doet ze ook gewoon echt niet volgens mij.
De meiden daarentegen: Daar heeft ze invloed op. En dat gaat allemaal heel vuil. Via via heeft ze gehoord dat ik date. En dan verteld ze de kinderen gewoon dat papa een vriendin heeft ( heb ik niet) en op het moment dat dat niet helpt, of dat ze in de gaten krijgt dat de meiden papa beginnen te geloven, dan maakt ze het nog gekker: De nieuwe vriendin van papa heeft wijn over mama heen gegooid in de kroeg. ( Natuurlijk ook niet gebeurd). Waardoor de meiden zeggen: Papa, jij mag haar niet als vriendin kiezen hoor, want zij doet niet lief tegen mama.
Het is allemaal heel vuil, geraffineerd, bedachtzaam. En dat over de rug van de kinderen. Ondertussen hoor ik de gekste verhalen over haar. Zelfs met getrouwde semi BN'er. Dat deelt ze dan allemaal met zoonlief, om indruk te maken. En die komt er mee naar mij en raakt steeds verder klaar met zijn moeder.
Afijn, tot zover mijn klaagzang. Met mezelf gaat het gewoon prima. Leven weer lekker opgepakt. De weken met mijn kids staan in het teken van hun en de weken dat ik ze niet heb doe ik gewoon lekker waar ik zin in heb. Straks in januari met de vriendengroep een weekje spanje, sporten blijft lekker gaan en ik begin zelf steeds meer in te zien hoe gek en narcistisch het gedrag van mijn ex is. De verhalen nu en de verhalen die ik hoor over mijn ex voordat ze bij mij kwam, staan zo ver af van hoe ik haar kende als persoon, dat ik het allemaal wel heel duidelijk voor de bril heb dat ze een gigantische narcist is. En over het algemeen is het richting mij qua gekke berichten vrij rustig, al kreeg ik afgelopen vrijdagnacht wel weer een of andere liefdesverklaring via de sms over dat ik de ware was. Maar die had ik wel verwacht, ik wist dat ze smiddags EMDR therapie had. Dan is ze emotioneel en dan kan ik dat soort zaken altijd verwachten. Dus, dat heb ik gewoon genegeerd.
Maar al met al, mag ik niet klagen. Het enige minpuntje nog steeds: Ik sta smorgens wel direct aan. Of om het anders te zeggen: Dat ze niet naast me ligt blijft onbewust nog steeds de start van mijn dag. Ze gaat nog elke ochtend even door mijn hoofd. En dat blijft wel een dingetje. Ik heb dat inmiddels ook bij mijn POH neergelegd over wat we daar mee kunnen. Want gek genoeg, voel ik me de rest van de dag gewoon goed. Sta ik steeds minder stil bij haar of wat ze aan het doen is.
Dus ja, al met al, mag ik niet klagen. Het gaat goed met me. Oprecht. Ik las gisteren toevallig iets en dat was wel een beetje de spijker op zijn kop: Getrouwd wezen met een narcist is dat je je beste maatje trouwt en gescheiden raakt van een complete onbekende.
'Getrouwd wezen met een narcist is dat je je beste maatje trouwt en gescheiden raakt van een complete onbekende.' Wat een onthutsende, kernachtige omschrijving. Heel verhelderend.
Wat ik goed vind in je verhaal is dat je de onderscheiden behoeftes van iedereen goed in beeld hebt, van je zoon, je dochters, je ex en van jezelf. Doordat je dat goed in beeld hebt kun je ook goed zien waar mogelijkheden zitten om bij te sturen; en waar niet. Het is hard werken, maar alleszins de moeite waard. Met respect.
tsjor schreef op 11-11-2025 om 10:22:
'Getrouwd wezen met een narcist is dat je je beste maatje trouwt en gescheiden raakt van een complete onbekende.' Wat een onthutsende, kernachtige omschrijving. Heel verhelderend.
Wat ik goed vind in je verhaal is dat je de onderscheiden behoeftes van iedereen goed in beeld hebt, van je zoon, je dochters, je ex en van jezelf. Doordat je dat goed in beeld hebt kun je ook goed zien waar mogelijkheden zitten om bij te sturen; en waar niet. Het is hard werken, maar alleszins de moeite waard. Met respect.
Bijsturen is inderdaad vooral iets wat ik bij de kinderen probeer, zonder ze direct in de "mama zegt dit, papa zegt dat" modus te laten schieten. Het is iets waar ik soms 10 keer over na moet denken voordat ik zo'n gesprek aan ga.
Vermoeiend is het wel. In die zin is het altijd heel dubbel als de kinderen weg gaan, ik zie ze niet graag weg gaan, maar zoon begint 2 dagen van te voren al ander gedrag te vertonen in de zin van dat die zich terug trekt, omdat die weer naar mama moet. Maar aan de andere kant, die week zonder is altijd wel weer fijn om me op te kunnen laden voor een week waarin ik vaak relatief zware gesprekken moet voeren.
Ik denk dat dat hem voor de meiden ook wat meer in het feit zit dat ze dit als een dubbele scheiding beleefd hebben. Eerst een dik jaar geleden. En toen mama in januari weer terug kwam, heeft ze tegen hun gezegd dat mama nooit meer weg ging. Toen dit wel het geval was, waren zij het geloof in alles wel een beetje kwijt denk ik. Ze zijn als tweeling daar wel totaal verschillend in, de 1 wil echt nergens over praten en de ander komt vrijwel elke nacht haar bed nog uit, om even naar mij toe te komen en dan te praten over van alles en nog wat.
Ergens maakt dat het wel moeilijk. Ik kan het allemaal redelijk goed van me af laten glijden, m.b.t. tot mijn ex. Ik zie wel heel duidelijk wat ze doet en kan daarom beter om gaan met haar, voor zover ik dat moet. Maar het zou fijn zijn als het in die zin rustig wordt dat we niet elke week dit soort gesprekken hoeven te voeren. Dat is gok ik ijdele hoop, zoals gezegd: Vrijdag kreeg ik weer vanuit het niets een bericht van haar waarin ze weer halfslachtig haar zogenaamde liefde uit de doeken deed. Daar reageer ik niet op, en dan weet je eigenlijk al weer dat er van de week vanuit haar weer wat komt richting de kinderen.
Voor mij wel een teken dat ik hier steeds beter mee om kan gaan, want de oude ik had daar wel op gereageerd. Al was het maar om te zeggen dat ze er mee stoppen moet.
Afijn, het is wat het is. We gaan gewoon door met ademen en leuke dingen doen. En dan zien we wel wat er op ons pad komt.
Nou, laten we er direct maar een post achteraan gooien dan, want ik ben echt in alle staten.
Gisteren wisselavond. Welgeteld 1 uur later had ik zoon al aan de telefoon, helemaal overstuur.
Blijkbaar heeft mijn ex dat verhaal over die semi BN'er niet alleen aan zoon verteld, maar ook aan dochters. 1 van mijn dochters, diegene die wel heel veel praat en heel erg bezig is met ons qua of we nieuwe vrouw/man krijgen, heeft daarop deze beste man een volgverzoek op insta gestuurd ( Een insta die mijn ex zonder overleggen aangemaakt heeft trouwens, maar dat terzijde).
Die sukkel heeft dat geaccepteerd waarop mijn dochter een bericht gestuurd heeft: Blijf met je poten van mijn moeder af.
Blijkbaar is ex daarna compleet geflipt, heeft mijn dochter geslagen, uitgescholden, telefoon kapot gegooid. En als toetje nog even naar de oren gegooid "Dat mama zo nooit meer met een man thuis kan komen, als ze zulke kinderen heeft als haar".
Ik ben op zijn zachtst uitgedrukt pislink. Ik ben even echt totaal in shock en ben me aan het beraden wat ik moet doen en wie ik moet inschakelen. Ik heb in elk geval een voicemail achter gelaten bij de maatschappelijk werker van mijn zoon, dat lijkt me een eerste goede stap.
Even een stap terug. Gisteravond was je zoon aan de telefoon. Wat heb je toen met hem afgesproken? Wat verwacht je dat de maatschappelijk werker kan doen?
Je dochter(s) hebben nu een behoorlijk stevige confrontatie doorgemaakt als gevolg van de verhalen die moeder vertelt. Weet je ook hoe zij daarmee omgaan?
Is er wel een afspraak gemaakt dat kinderen altijd naar de andere ouder kunnen als daar een reden voor is? Niet om daar te blijven, maar om even op adem te komen en dat de andere ouder dan toewerkt naar terugkeer? Zo'n afspraak hoeft niet op papier, kan ook door gedrag.
Kinderen komen in de puberteit. Mijn ervaring is dat alledrie mijn kinderen in hun puberteit een tijdje helemaal geen contact meer wilden met hun vader (in mijn situatie) op het moment dat zij zich realiseerden dat vader niet de vader is zoals zij zich dat voorstelden. Ik heb hen daarin gesteund, wel meegegeven dat ze nooit de deur definitief dicht moeten gooien. Na verloop van tijd kwam het contact wel weer op gang, op het moment dat ze zich realiseren dat dit hun vader is, met alles wat daarbij hoort.
Wat een verschrikkelijke situatie. Ergens ontroert het me ook wel dat je dochter zo zelfstandig handelt. Hebben de zussen steun aan elkaar? Maar sterkte met alles wat op je afkomt.
Geslagen, gescholden en telefoon kapot gegooid, dat kan niet zonder gevolgen blijven. Wilde dochter en ook je andere kinderen niet door jou opgehaald worden? Kinderen hebben veerkracht omdat ze heel veel gaan blokken, wat dus niet betekent dat ze niet beschadigd raken. Heel onveilig deze situatie bij moeder, waar niemand is die ter plekke kan ingrijpen en kan corrigeren.
Ken uit mijn netwerk een situatie waarin vader (niet fysiek) maar onveilig manipulerend gedrag vertoonde, na een incident, is dochter opgehaald en wilde dochter niet meer bij hem langskomen. Heeft veel kapot gemaakt.
Thera schreef op 14-11-2025 om 22:12:
Wat een verschrikkelijke situatie. Ergens ontroert het me ook wel dat je dochter zo zelfstandig handelt. Hebben de zussen steun aan elkaar? Maar sterkte met alles wat op je afkomt.
Dat zelfstandig handelen zou dit meisje niet hoeven doen, vind het juist zorgelijk (een teken van parentifie) dat zij aanvoelt dat moeder niet sterk genoeg is en zij moet ingrijpen.