De mindere kant van een huwelijk: Het eind
Een catchy titel. En eentje die ook direct verduidelijkt waar dit topic over gaat. I.v.m. vakantie en bepaalde onzekerheden is het lastig om professionals/famillie en vrienden in te schakelen, dus daarom maar een soort van anoniem op een forum.
Wij, vrouw en ik, staan na een huwelijk van best wel een tijdje op het punt om te gaan scheiden. En zoals je wel vaker hoort: Dit is vrij abrupt.
Het valt me ongelooooooflijk rauw op mijn dak, als ik zo vrij mag zijn. Onverwacht? Ja en nee. Nee, we hebben echt wel onze problemen gehad. In een leven waar we van het 1 in het ander vielen en er nooit wat kwam aanwaaien, heeft veel in onze relatie gestaan in het teken van anderen, de kinderen en materialistische zaken. Hierin zijn we elkaar wel echt wat vergeten en heb ik me als man zijnde bij tijden niet goed tegen haar gedragen. In plaats van mezelf te uiten en haar mijn issues kenbaar te maken, besloot ik het zelf op te lossen en dat ging dan, tot mijn spijt, iets te vaak ten koste van haar.
Maar, we hebben wel echt een geweldige tijd gehad en zelf heb ik wel het gevoel dat we soulmates zijn. Dat gevoel had ze zelf ook altijd, inmiddels ligt dat waarschijnlijk wat lastiger. Maar omdat ik nog steeds niet in haar hoofd kan kijken, blijft dat lastig.
Afijn, na +- 10 jaar geluk, vielen we de afgelopen 2 maand in een heel zwart gat. Een gat waar we in zijn gekomen omdat ik me echt heb laten gaan waar haar ouders bij waren. Het is toen nog 3 week goed geweest, maar nadat ik een schifting voelde (zoals je elkaar kent na die tijd) in haar gedrag kwam het er uit dat ze tijd en rust nodig was.
Heb ik die haar gegeven? Ja en nee. Ik heb mijn best gedaan om haar die te geven en haar geen druk op te leggen. Is dat altijd gelukt? Nee. In die periode heeft ze me niet altijd even goed behandeld en daardoor kwam er voor mij veel druk op te liggen om maar te zorgen dat het goed kwam. Hierdoor heb ik te vaak het gesprek willen aangaan, hebben we uit emotie teveel zaken tegen elkaar geroepen die je niet tegen geliefden kunt roepen en ben ik toch nog teveel bezig geweest met mijn eigen gevoel.
Tot aan vorige week had ik er nooit aan gedacht echter dat we er niet uit zouden komen. Bij tijd en wijle ging het wat beter. Ze gaf vaak aan van me te houden, ze vroeg ook vaak of ik echt van haar hield. Totdat ik zaterdag een opmerking maakte en de boel klapte. Inmiddels is het hoge woord er uit en wil ze scheiden. Of naja, ze heeft verteld dat het voor haar klaar is, dat ze niet meer kan, maar dat ze nog geen overhaaste beslissingen wil nemen zoals het te koop zetten van de woning of het bekend maken van de scheiding aan kinderen en/of famillie.
Gek genoeg voel ik me vanaf dat moment wel beter. Niet omdat ik dit wil, dat vooropgesteld. Hoewel ik wel zie dat we zo niet verder kunnen, zou ik er een ledemaat voor kwijt willen om te kijken of we dat met o.a. relatietherapie nog kunnen doen. Maar omdat ik duidelijkheid heb. In principe zijn we klaar. En dat geeft rust. Ik hoef me niet meer af te vragen wat ze denkt. Ik weet inmiddels wat ze denkt. Er zijn nog wel wat mixed signals, we slapen nog samen, er wordt her en der nog een kus uitgedeeld of een knuffel. Dus zeg het maar.
We gaan bijna op vakantie. En ik denk dat die vakantie net even 2 weekjes te laat komt. Nou klinkt dat gek, maar in mijn vermoeidheid heb ik dus niet kunnen voorkomen dat ik alsnog zaken gedaan heb om haar verder weg te duwen. En dat is iets, wat me natuurlijk altijd dwars zal blijven zitten. Zeker voor onze prachtige kindjes. Ergens heb ik ook de hoop gehad dat de vakantie er voor zou zorgen dat we wat meer naar elkaar toe zouden groeien. Wat meer begrip voor elkaars standpunten. Nu lijkt het dat het een afscheidstournee wordt langs herinneringen. Dat doet pijn en zorgt dat er een hele andere lading op deze vakantie komt te liggen.
Afijn, ik weet dus niet zo goed wat ik er mee aan moet. Ik heb in elk geval besloten er voor mezelf een streep onder te zetten en mijn emoties hierover weg te duwen. Normaal te blijven doen en zeker ook omdat ik toch wat twijfel proef, kijken of ik me zo kan gedragen dat ze wel weer ziet waar we het voor doen. Hard hoofd in, maar zolang de koffers niet gepakt zijn ga ik er maar even vanuit dat er een kleine kans is dat we hier uit komen. En daar houd ik me dan maar enigszins aan vast.
Het is hard dat juist de kinderen en wat zij moet meemaken nu voor jou zal voelen als een wond die voorlopig open blijft en niet kan genezen. Terwijl je juist nu na eindelijk duidelijkheid over apart wonen zou willen genezen. Heel fijn voor de kinderen dat ze jou hebben!
Ik kwam zelf jaren geleden op dat beeld van die wond omdat iemand me iets wilde leren over dat ik zou moeten gaan kijken naar waar mijn ‘wond’ zat, omdat ik als ik dat wist en voelde daar iets voor kon doen zodat die wond kon dichten. Ik snapte dat op zich wel en ik maakte ook de indruk dat ik wat nodig had. Maar dat was eigenlijk meer dat iemand gewoon eens kon meedenken over bepaalde dingen. Toen ik aan het denken was over een antwoord bedacht ik dat mijn grootste wond toch eigenlijk de situatie van de kinderen was en daar kon ik niet dat mooie psychologische verhaal op toepassen. Waren wel ouder maar er waren overeenkomsten met die van jou in wat ze meemaakten.
Richt je niet op een oplossing waarbij je ex het licht gaat zien maar dat jij en de kinderen weerbaarder worden tegen haar gedrag.
Dit geld ook voor de kinderen, zij zullen het met mama moeten doen zoals ze doet. Op het moment dat de kinderen er zelf iets van zeggen tegen haar kan het ook 2 kanten op, of mama neemt dat serieus en verandert of niet. En daar zullen de kinderen ook mee moeten leren dealen.
Als jij haar wilt helpen verwacht dan niks terug. In het algemeen ook verwachtingen bijstellen.
Kijk waar er mogelijkheden zijn om minder te communiceren met haar en meer zelf te regelen,achteraan te gaan.
Heftig om te lezen. Mooi dat je zo open deelt. Duidelijkheid kan pijnlijk zijn, maar geeft soms ook lucht. Sterkte.
Heftig verhaal weer zeg, t wordt je niet makkelijk gemaakt. Gelukkig hebben je kids jou als baken en rust. Je had het eerder over haar ouders hoe staan zij hier nu in of is dit contact weer compleet weg?
tsjor schreef op 02-09-2025 om 16:41:
Fijn dat je een goede vakantie hebt gehad met de kinderen.
Je zegt dat je vastloopt, maar wat ik lees is dat eigenlijk vrijwel alle problemen en angsten die je noemde opgelost zijn. Je ex heeft een andere woning, je hebt je sleutels terug, je zoon gaat naar maatschappelijk werk om te praten, en je hebt voor jezelf een manier gevonden om te communiceren.
Ik zou je wel adviseren om zelf ook kontakt op te nemen met maatschappelijk werk, zodat je zou kennen. Het is nu ingeschakeld via school, maar ik denk dat het belangrijk is dat maatschappelijk werk weet dat er wel degelijk een betrokken ouder in beeld is.
Wat niet veranderd is is het gedrag van je ex, behalve dan dat het lijkt alsof het erger geworden is. Klopt dat? Is ze vaak dronken? Verder doet ze zoals ze voorheen ook deed sinds afgelopen jaar. Je kunt haar nu zeker niet meer veranderen, dat is voorbij. Voor een vechtscheiding zijn er twee nodig die vechten, dus als je je daaraan onttrekt (wat je volgens mij doet) dat is er alleen maar één die kabaal maakt.
Je hebt haar nog geholpen, heel mooi. Je dacht dat je daarvoor beloond zou worden met wat vriendelijker gedrag, maar dat is niet zo. Dat is een les die je geleerd hebt. Of je haar nog een keer helpt met iets zal afhangen van je eigen beslissing, als jij het zelf wil kun je het doen, maar je weet nu dat er niets tegenover staat.
Kortom: volgens mij loop je vooral vast op haar gedrag, maar daarvoor heb je al een goede beslissing genomen, namelijk uit elkaar gaan.
Ik ben inderdaad direct naar school geweest, want de maatschappelijk werker intake is pas 7 oktober, sorry als ik daar niet duidelijk in geweest ben, om wat informatie te krijgen en ook eerlijk aangegeven dat ik me niet herkende in de zaken die mijn ex vrouw op papier gezet heeft.
Het is niet zo zeer dat ik verwacht had beloond te worden als in het gedrag naar mij, maar dat de kinderen weer onderdeel van haar spelletjes worden, is iets waar ik mee worstel. Ik kan haar en haar gedrag wel redelijk laten voor wat het is, zolang dat richting mij gaat. Het feit dat ze de kinderen er in betrekt maakt het soms lastig los laten. Er zijn ook de afgelopen dagen weer tal van idiote dingen gebeurd, waarbij ik echt worstel met de vraag: Hoe moet ik dit aan pakken. Bespreekbaar maken richting de kinderen is het eerste wat in me op komt.
Voorbeeld: Ik ben heel duidelijk geweest richting de kinderen, toen ze me vroegen over een eventuele nieuwe vriendin, dat als papa een nieuwe vriendin krijgt, dat ik ze dat als eerste zou vertellen. Dat papa daar voorzichtig mee is en dat ze als kinderen en de mening die ze hebben, het belangrijkste zijn. Maw: Er wordt wat mij betreft niet eerder iemand voorgesteld als ik dermate lang met iemand aan het daten ben geweest, als dat ik er absoluut zeker van ben dat er toekomst in zit. Ik denk daarbij eerder langer dan korter als een jaar. En zelfs dan enkel als mijn kinderen er aan toe zijn.
Wat flikt mijn ex vervolgens? Die heeft gehoord dat ik gedate heb, verteld de kinderen dat papa een nieuwe vriendin heeft en presteert het om zondagmiddag met de kinderen aan mijn deur te staan onder het mom van " we komen de fiets van zoon halen". Ik heb op dat moment bezoek, zij ziet dus dat er een auto bij mij op de oprit staat die ze niet kent. Hoezo rij je dan niet weg? En hoezo communiceer je niet dat die fiets opgehaald gaat worden? Nou dat soort dingen dus.
En ondertussen heb ik nu zoonlief boos, omdat ex hem verteld heeft dat ik een vriendin heb ( wat niet zo is) en moet ik wachten tot donderdagavond voordat ik daar met hem een gesprek over kan hebben. Op mijn opmerking dat ik het graag zou zien dat ze dit soort zaken in het vervolg overlegd zodat we dit soort vervelende situaties kunnen voorkomen en ik het niet zo sjiek vindt dat ze mij en mijn zoon in deze situatie brengt, is de reactie: Je bent het weer lekker aan het omdraaien.
Snap je een beetje wat ik bedoel? Ik walg er zo van dat ik alles goed probeer te doen richting mijn kinderen. Niet kwaad spreken over hun moeder, hun moeder helpen ( immers doe ik dat ook voor hun), kids overal in bij staan. Voorzichtig zijn met contacten. En dan flikt ze me zoiets.
Labyrinth schreef op 02-09-2025 om 18:29:
Wat ik lees is dat je enorm teleurgesteld bent in je verwachtingen. Met jouw ex-vrouw is het niet mogelijk om op redelijke en fatsoenlijke basis het co-ouderschap uit te voeren. Dat was een stuk relaxter voor je geweest en jouw beeld van haar kantelt (weer). Zou je zelf geen verwijten maken, natuurlijk hoop je op het beste.
Eens met de vorige reageerders, zo knap hoe je hiermee omgaat. Je vraag: hoe ver laat ik dit komen? Wat had jezelf in gedachte?
Ik vind dat dit al veel te ver gaat. Maar in die zin ben ik een beetje in twijfel over wat de te nemen stappen zijn. Communiceren met haar, over bepaalde zaken, is niet mogelijk. Dus wat is dan een optie? Ik hoop eigenlijk dat er vanuit zoon bij maatschappelijk werk wat uit komt, wat een balletje aan het rollen brengt m.b.t. ex. Dat ze in die zin van een onafhankelijk iemand nou eens gaat horen dat haar acties schadelijk zijn voor onze kinderen.
Ik red me wel. Ik heb een manier gevonden om afstand te bewaren en niet meegezogen te worden in de welles-nietes spelletjes van haar. Dat is aan de andere kant vanuit haar weer een reden om dan de kinderen er bij in te betrekken, want daar heeft ze me mee. En dat gaat vrij ver. Dus ja, ik zit een beetje met de handen in het haar over wat ik hier mee aan moet. Heel eerlijk. Meestal weet ik altijd wel welke route ik varen wil, of wat ik doen wil of hoe ik iets zie. Maar op dit moment is het vooral een beetje hopen dat er in de weken bij haar niet teveel gekke dingen gebeuren, die ik recht moet trekken in de week dat ze bij mij zijn. Dat is er dus nu wel, dus ik ben, misschien onterecht, een beetje bang over hoe ik de kinderen donderdag terug krijg.
Elpisto schreef op 09-09-2025 om 16:16:
[..]
Wat flikt mijn ex vervolgens? Die heeft gehoord dat ik gedate heb, verteld de kinderen dat papa een nieuwe vriendin heeft en presteert het om zondagmiddag met de kinderen aan mijn deur te staan onder het mom van " we komen de fiets van zoon halen". Ik heb op dat moment bezoek, zij ziet dus dat er een auto bij mij op de oprit staat die ze niet kent. Hoezo rij je dan niet weg? En hoezo communiceer je niet dat die fiets opgehaald gaat worden? Nou dat soort dingen dus.
En ondertussen heb ik nu zoonlief boos, omdat ex hem verteld heeft dat ik een vriendin heb ( wat niet zo is) en moet ik wachten tot donderdagavond voordat ik daar met hem een gesprek over kan hebben. Op mijn opmerking dat ik het graag zou zien dat ze dit soort zaken in het vervolg overlegd zodat we dit soort vervelende situaties kunnen voorkomen en ik het niet zo sjiek vindt dat ze mij en mijn zoon in deze situatie brengt, is de reactie: Je bent het weer lekker aan het omdraaien.
Maar wat is dan het (grootste)probleem, buiten het feit dat het natuurlijk absurd is dat zij zo onaangekondigd aan de deur staat met de kinderen? Als het gewoon bezoek was, dan kun je dit toch prima uitleggen aan je zoon en je ex vertellen dat dit in het vervolg nooit meer gaat gebeuren? Ook al staat er een vreemde auto op de oprit, dan nog hoeft dat niet per definitie een nieuwe vriendin te zijn, dat begrijpt je zoon (hopelijk) toch ook wel?
Het lijkt mij ongelooflijk lastig. Je kan je ex niet veranderen, je kan je kinderen niet volledig tegen haar beschermen, en je kinderen zullen ook loyaal aan hun moeder willen zijn en dus soms haar kant tegen jou kiezen en je niet geloven. Zeker in de puberteit, wanneer het normaal zou zijn voor hen zich tegen je af te zetten, ook al is de siuatie waarin dat gebeurt nu dus niet normaal.
En ze zitten daar een deel van de tijd, dan is het voor hen geen harden om haar niet te geloven. Zij kunnen immers ook geen kant op.
Duivels dilemma hoe je hiermee om moet gaan, want het allemaal over je kant laten gaan is gewoon niet altijd mogelijk. Bovendien kunnen je kinderen je dan later weer verwijten dat je niet genoeg je best hebt gedaan om grenzen te stellen en jouw kant van het verhaal te laten zien. Echt, ik heb met je te doen en ook met jouw kinderen. Ik zou niet weten wat hierin raadzaam is. Ongetwijfeld stel ik een overbodige vraag maar ik heb niet alles helder: heb je iemand bij wie je terecht kan, een maatschappelijk werker of POH waar je soms even neutraal stoom af kan blazen? Desnoods een therapeut of een advocaat of pastoraal werker? Vrienden is ook fijn, maar die zijn misschien minder neutraal (ook wel prettig om mensen aan jouw kant te hebben natuurlijk).
Elpisto schreef op 09-09-2025 om 16:20:
[..]
Ik vind dat dit al veel te ver gaat. Maar in die zin ben ik een beetje in twijfel over wat de te nemen stappen zijn. Communiceren met haar, over bepaalde zaken, is niet mogelijk. Dus wat is dan een optie? Ik hoop eigenlijk dat er vanuit zoon bij maatschappelijk werk wat uit komt, wat een balletje aan het rollen brengt m.b.t. ex. Dat ze in die zin van een onafhankelijk iemand nou eens gaat horen dat haar acties schadelijk zijn voor onze kinderen.
Ik red me wel. Ik heb een manier gevonden om afstand te bewaren en niet meegezogen te worden in de welles-nietes spelletjes van haar. Dat is aan de andere kant vanuit haar weer een reden om dan de kinderen er bij in te betrekken, want daar heeft ze me mee. En dat gaat vrij ver. Dus ja, ik zit een beetje met de handen in het haar over wat ik hier mee aan moet. Heel eerlijk. Meestal weet ik altijd wel welke route ik varen wil, of wat ik doen wil of hoe ik iets zie. Maar op dit moment is het vooral een beetje hopen dat er in de weken bij haar niet teveel gekke dingen gebeuren, die ik recht moet trekken in de week dat ze bij mij zijn. Dat is er dus nu wel, dus ik ben, misschien onterecht, een beetje bang over hoe ik de kinderen donderdag terug krijg.
Jouw verwachting dat er via maatschappelijk werk een balletje gaat rollen dat jouw ex dan van een onafhankelijk iemand zou gaan horen dat haar acties schadelijk zijn voor de kinderen is echt te hoog gegrepen. Dat zal nooit gaan gebeuren. Onafhankelijke instanties gaan geen kant kiezen.
Wat er kan gaan gebeuren is dat jullie als ouders te boek gaan staan dat jullie niet goed communiceren en er een eindeloos traject voor jullie als ouders opgetuigd kan gaan worden om beter te gaan communiceren maar ook daarbij zal geen kant gekozen worden. Er zal uitgegaan worden van " het is schadelijk wat jullie als ouders doen".
wb de onzekerheid hoe de kinderen weer terug komen kan je niet veel aan doen. Hier jaren aan "damage control" moeten doen en ook elke keer toch in spanning als de kinderen weer terug kwamen. Voor mij is het een kwestie van uitzitten geweest en ben blij dat mijn kinderen inmiddels volwassen zijn.
Dat onafhankelijke instanties nooit een kant kiezen, is onzin. Ze kiezen namelijk de kant van het kind/de kinderen, als dat noodzakelijk blijkt te zijn en handelen daar dan ook naar.
In het familierecht noemen we dat fenomeen het klemcriterium. Het risico dat een kind of kinderen “klem of verloren lijkt te raken” tussen de ouders.
Ik raad je sowieso aan om een logboek bij te houden. Noteer wanneer ze wat deed of zei.
Ik ben vanwege mijn achtergrond juist geen voorstander van een juridische strijd, maar ik weet daarom ook dat het altijd verstandig is om de feiten bij de hand te hebben. Just in case.
Ik vind ook dat jouw ex best ver gaat. En dat dit gedrag schadelijk is voor jullie kinderen. Sterkte! 
Klopt Dweedlede ze kiezen de kant van de kinderen, dat had ik er nog specifiek bij kunnen zetten.
Linn19 heeft gelijk, de onafhankelijke instantie zal zich niet uitspreken tegen een van de ouders. Een logboek bijhouden kan voor jezelf helderheid geven, goed om dingen op te schrijven, om je bewust te zijn van wat je ergert, hoe vaak gebeurt het, zit er een patroon in etc.
Ondertussen moet je toch echt je blik richten op de kinderen en niet op je ex. Het voorval wat je beschrijft, wat echt wel laag gedrag is van je ex, kun je aangrijpen om met zoon (of met beide kinderen?) een gesprek te hebben over wat een 'vriendin' is, over de verschillende lagen die er onder zo'n begrip zit. Ik denk dat je dat wel kunt uitleggen op een wijze die aansluit bij hen, bij hun belevingswereld. Ook over dat je nieuwe mensen eerst wil leren kennen. En wellicht ook over waar je ex bang voor is, namelijk dat zij bij jou gaat wonen. Dan kun je je eigen afspraak nog een keer duidelijker maken, namelijk de afspraak wanneer je je kinderen daar iets over gaat vertellen.
Geef je bezoek van die zondag een naam, maak het voor de kinderen concreet. Vertel in de weken daarna ook iets over wat je gedaan hebt met iemand, die ook een naam heeft, zodat de kinderen weten dat er andere mensen in jouw leven zijn die zij niet kennen, maar dat dat ook niet erg is.
Hoe weet je trouwens dat je zoon nu boos op je is? Heb je hem sindsdien nog gesproken?
Met andere woorden: bij alles wat je in je logboek schrijft over wat je ergert en waar je bang bent voor schade aan je kinderen, denk even na: wat hebben de kinderen nodig om hiermee om te gaan. En dan niet dat hun moeder niet deugt, zij moeten omgaan met deze moeder, hun hele leven lang. Zij doen nu hun ervaringen op, gaan daar op hun eigen manier mee om, en zullen in de loop van hun leven daar conclusies over trekken.
Waar je bang voor bent is dat zij je kinderen van jou gaat vervreemden. Je kunt alleen jezelf en je inzet daar tegenover stellen. Als kinderen klem komen te zitten gaan ze kiezen, voor hun eigen veiligheid. De kans dat ze dan voor moeder kiezen is groot, zeker als die meer dagen voor hen zorgt. Dat is niet altijd de beste keuze, maar kinderen kunnen dat niet overzien op de lange termijn.
Ondertussen liggen er afspraken over omgang waar je op terug kunt vallen. Ook afspraken over de kinderen kennis laten maken met nieuwe partner?
In het gesprek met maatschappelijk werk: laat jezelf kennen als een betrokken vader, niet als een rancuneuze ex. Dus in eerste instantie vooral kennis maken over en weer, aangeven dat je graag wil weten wat je kunt doen voor je kind; dat je bepaalde problemen wel herkent, maar daar dan graag een keer een gesprek over hebt als het gaat over jouw visie daarop en een eventuele aanpak.
Kersje schreef op 09-09-2025 om 17:34:
[..]
Maar wat is dan het (grootste)probleem, buiten het feit dat het natuurlijk absurd is dat zij zo onaangekondigd aan de deur staat met de kinderen? Als het gewoon bezoek was, dan kun je dit toch prima uitleggen aan je zoon en je ex vertellen dat dit in het vervolg nooit meer gaat gebeuren? Ook al staat er een vreemde auto op de oprit, dan nog hoeft dat niet per definitie een nieuwe vriendin te zijn, dat begrijpt je zoon (hopelijk) toch ook wel?
An sich is het niet een probleem, ware het niet dat ik niet aan het koffie drinken was om het maar zo te zeggen en op mijn vraag of ze dit in het vervolg even communiceren was, omdat ik het niet zo kon waarderen dat ze mij en zoon in deze positie bracht kreeg ik 1 korte reactie terug: Draai het maar weer om.
Dat is hoe communiceren gaat m.b.t. mijn ex. En zeker begrijpt mijn zoon ( en in het verlengde daarvan) dat het niet direct hoeft te betekenen dat papa een vriendin heeft. Ware het niet dat mijn lieftallige ex-vrouw de kinderen nu een aantal dagen lang verteld heeft dat papa een nieuwe vriendin heeft en dat dat tegen de afspraken in was en blablabla. Het is zelfs zo gek, dat dochterlief mij boos opgebeld heeft met de opmerking " Papa ik heb aan jou kussen geroken, en die rook naar een vrouw. En nu ben ik heel erg boos". Even los van het feit dat dat kussen niet naar een vrouw ruikt, denk je nou echt dat een 9-jarige dat zelf bedenkt?
Verder eens met wat de rest hier zegt. Ik heb inderdaad een advocaat achter de hand waar ik alles naar door stuur wat er gebeurd, ik bewaar appjes, ik bewaar smsjes, ik bewaar mails. Ik loop inderdaad ook bij de POH om af en toe mijn verhaal te kunnen doen. En ik blijf gewoon stug door gaan met alles netjes te communiceren richting mijn ex en niet in te gaan op onzin. Afgelopen maandag bijvoorbeeld een info avond op school over zoon en VO, dus netjes bericht gestuurd: Red jij het ( ivm de sporten van de kinderen op maandag) of zal ik je die informatie even doorgeven via de mail? Waarop dan een antwoord komt: Nee hoor, ik heb geregeld dat ik een andere dag ga, ik wil immers echt niet met jou in 1 ruimte zijn. Waarop ik dan weer netjes reageer: Okey, helemaal goed.
tsjor schreef op 10-09-2025 om 08:29:
Linn19 heeft gelijk, de onafhankelijke instantie zal zich niet uitspreken tegen een van de ouders. Een logboek bijhouden kan voor jezelf helderheid geven, goed om dingen op te schrijven, om je bewust te zijn van wat je ergert, hoe vaak gebeurt het, zit er een patroon in etc.
Ondertussen moet je toch echt je blik richten op de kinderen en niet op je ex. Het voorval wat je beschrijft, wat echt wel laag gedrag is van je ex, kun je aangrijpen om met zoon (of met beide kinderen?) een gesprek te hebben over wat een 'vriendin' is, over de verschillende lagen die er onder zo'n begrip zit. Ik denk dat je dat wel kunt uitleggen op een wijze die aansluit bij hen, bij hun belevingswereld. Ook over dat je nieuwe mensen eerst wil leren kennen. En wellicht ook over waar je ex bang voor is, namelijk dat zij bij jou gaat wonen. Dan kun je je eigen afspraak nog een keer duidelijker maken, namelijk de afspraak wanneer je je kinderen daar iets over gaat vertellen.
Geef je bezoek van die zondag een naam, maak het voor de kinderen concreet. Vertel in de weken daarna ook iets over wat je gedaan hebt met iemand, die ook een naam heeft, zodat de kinderen weten dat er andere mensen in jouw leven zijn die zij niet kennen, maar dat dat ook niet erg is.
Hoe weet je trouwens dat je zoon nu boos op je is? Heb je hem sindsdien nog gesproken?
Met andere woorden: bij alles wat je in je logboek schrijft over wat je ergert en waar je bang bent voor schade aan je kinderen, denk even na: wat hebben de kinderen nodig om hiermee om te gaan. En dan niet dat hun moeder niet deugt, zij moeten omgaan met deze moeder, hun hele leven lang. Zij doen nu hun ervaringen op, gaan daar op hun eigen manier mee om, en zullen in de loop van hun leven daar conclusies over trekken.
Waar je bang voor bent is dat zij je kinderen van jou gaat vervreemden. Je kunt alleen jezelf en je inzet daar tegenover stellen. Als kinderen klem komen te zitten gaan ze kiezen, voor hun eigen veiligheid. De kans dat ze dan voor moeder kiezen is groot, zeker als die meer dagen voor hen zorgt. Dat is niet altijd de beste keuze, maar kinderen kunnen dat niet overzien op de lange termijn.
Ondertussen liggen er afspraken over omgang waar je op terug kunt vallen. Ook afspraken over de kinderen kennis laten maken met nieuwe partner?
Dat heeft mijn ex me in een bericht gestuurd. Ik heb hem wel kort gesproken, maar hij wou er liever donderdag over praten. Dus dat is natuurlijk prima. De vraag is wel in hoeverre hij boos is, maar gelet op hoe mijn ex tegen ze praat, zal dat best wel kunnen. Het is niks wat ik niet recht kan trekken, in de zin van dat ik niks te verbergen heb richting hun en er verder niet iets speelt.
Mijn ex zorgt niet meer voor de kinderen dan ik, nooit gedaan ook. De eerste +- 8 jaar van hun leven had ze onregelmatige diensten, wat eigenlijk inhoud dat ik misschien zelfs meer tijd na school met ze doorgebracht heb dan ex. En ook nu is de zorg 50/50 verdeelt.
In het ouderschapsplan staat dat we 4 maand de tijd nemen voordat we iemand voorstellen. Langer wou ze er niet in hebben. Nogmaals: Ik zit zelf te denken aan langer dan een jaar eerlijk gezegd. Ik zit helemaal niet te wachten om zo snel eventueel iets voor te stellen. En dat is ook helemaal niet aan de orde ook in die zin dat ik iets serieus heb.
Het is misschien ook meer de angst voor mijn kinderen. Ik heb ze gisteren telefonisch gesproken en ze klonken niet boos of afwezig of iets dergelijks. Maar het blijft inderdaad altijd spannend, als er zich wat voordoet, hoe ze terug komen.