De mindere kant van een huwelijk: Het eind
Een catchy titel. En eentje die ook direct verduidelijkt waar dit topic over gaat. I.v.m. vakantie en bepaalde onzekerheden is het lastig om professionals/famillie en vrienden in te schakelen, dus daarom maar een soort van anoniem op een forum.
Wij, vrouw en ik, staan na een huwelijk van best wel een tijdje op het punt om te gaan scheiden. En zoals je wel vaker hoort: Dit is vrij abrupt.
Het valt me ongelooooooflijk rauw op mijn dak, als ik zo vrij mag zijn. Onverwacht? Ja en nee. Nee, we hebben echt wel onze problemen gehad. In een leven waar we van het 1 in het ander vielen en er nooit wat kwam aanwaaien, heeft veel in onze relatie gestaan in het teken van anderen, de kinderen en materialistische zaken. Hierin zijn we elkaar wel echt wat vergeten en heb ik me als man zijnde bij tijden niet goed tegen haar gedragen. In plaats van mezelf te uiten en haar mijn issues kenbaar te maken, besloot ik het zelf op te lossen en dat ging dan, tot mijn spijt, iets te vaak ten koste van haar.
Maar, we hebben wel echt een geweldige tijd gehad en zelf heb ik wel het gevoel dat we soulmates zijn. Dat gevoel had ze zelf ook altijd, inmiddels ligt dat waarschijnlijk wat lastiger. Maar omdat ik nog steeds niet in haar hoofd kan kijken, blijft dat lastig.
Afijn, na +- 10 jaar geluk, vielen we de afgelopen 2 maand in een heel zwart gat. Een gat waar we in zijn gekomen omdat ik me echt heb laten gaan waar haar ouders bij waren. Het is toen nog 3 week goed geweest, maar nadat ik een schifting voelde (zoals je elkaar kent na die tijd) in haar gedrag kwam het er uit dat ze tijd en rust nodig was.
Heb ik die haar gegeven? Ja en nee. Ik heb mijn best gedaan om haar die te geven en haar geen druk op te leggen. Is dat altijd gelukt? Nee. In die periode heeft ze me niet altijd even goed behandeld en daardoor kwam er voor mij veel druk op te liggen om maar te zorgen dat het goed kwam. Hierdoor heb ik te vaak het gesprek willen aangaan, hebben we uit emotie teveel zaken tegen elkaar geroepen die je niet tegen geliefden kunt roepen en ben ik toch nog teveel bezig geweest met mijn eigen gevoel.
Tot aan vorige week had ik er nooit aan gedacht echter dat we er niet uit zouden komen. Bij tijd en wijle ging het wat beter. Ze gaf vaak aan van me te houden, ze vroeg ook vaak of ik echt van haar hield. Totdat ik zaterdag een opmerking maakte en de boel klapte. Inmiddels is het hoge woord er uit en wil ze scheiden. Of naja, ze heeft verteld dat het voor haar klaar is, dat ze niet meer kan, maar dat ze nog geen overhaaste beslissingen wil nemen zoals het te koop zetten van de woning of het bekend maken van de scheiding aan kinderen en/of famillie.
Gek genoeg voel ik me vanaf dat moment wel beter. Niet omdat ik dit wil, dat vooropgesteld. Hoewel ik wel zie dat we zo niet verder kunnen, zou ik er een ledemaat voor kwijt willen om te kijken of we dat met o.a. relatietherapie nog kunnen doen. Maar omdat ik duidelijkheid heb. In principe zijn we klaar. En dat geeft rust. Ik hoef me niet meer af te vragen wat ze denkt. Ik weet inmiddels wat ze denkt. Er zijn nog wel wat mixed signals, we slapen nog samen, er wordt her en der nog een kus uitgedeeld of een knuffel. Dus zeg het maar.
We gaan bijna op vakantie. En ik denk dat die vakantie net even 2 weekjes te laat komt. Nou klinkt dat gek, maar in mijn vermoeidheid heb ik dus niet kunnen voorkomen dat ik alsnog zaken gedaan heb om haar verder weg te duwen. En dat is iets, wat me natuurlijk altijd dwars zal blijven zitten. Zeker voor onze prachtige kindjes. Ergens heb ik ook de hoop gehad dat de vakantie er voor zou zorgen dat we wat meer naar elkaar toe zouden groeien. Wat meer begrip voor elkaars standpunten. Nu lijkt het dat het een afscheidstournee wordt langs herinneringen. Dat doet pijn en zorgt dat er een hele andere lading op deze vakantie komt te liggen.
Afijn, ik weet dus niet zo goed wat ik er mee aan moet. Ik heb in elk geval besloten er voor mezelf een streep onder te zetten en mijn emoties hierover weg te duwen. Normaal te blijven doen en zeker ook omdat ik toch wat twijfel proef, kijken of ik me zo kan gedragen dat ze wel weer ziet waar we het voor doen. Hard hoofd in, maar zolang de koffers niet gepakt zijn ga ik er maar even vanuit dat er een kleine kans is dat we hier uit komen. En daar houd ik me dan maar enigszins aan vast.
Ik had overigens wel als lijn: als ik vind dat de andere ouder geen ouder zou moeten zijn is dat niet mijn persoonlijke beslissing, maar dan moet ik de raad voor kinderbescherming inschakelen.
Ik vind uiteraard altijd dat mijn ex het niet goed doet en ik het beter doe, namelijk.
Maar er is een situatie geweest waarin ik dit serieus besproken heb met een van de kinderen: wil je dat ik die stap nu zet, dan doe ik het. Kind had de leeftijd om te overzien wat daarvan de gevolgen zouden kunnen zijn. We hebben die stap toen niet gezet, maar voor mij was dat wel de stap die ik zou zetten als ik het gevoel had dat er echt ingegrepen moest worden. Dat kan ook tot gevolg hebben dat de kinderen vanaf die tijd fulltime bij jou zijn. Dat is pittig, maar jouw eigen problemen daarmee zijn minder relevant dan een veilige situatie voor de kinderen.
tsjor schreef op 14-11-2025 om 15:21:
Even een stap terug. Gisteravond was je zoon aan de telefoon. Wat heb je toen met hem afgesproken? Wat verwacht je dat de maatschappelijk werker kan doen?
Je dochter(s) hebben nu een behoorlijk stevige confrontatie doorgemaakt als gevolg van de verhalen die moeder vertelt. Weet je ook hoe zij daarmee omgaan?
Is er wel een afspraak gemaakt dat kinderen altijd naar de andere ouder kunnen als daar een reden voor is? Niet om daar te blijven, maar om even op adem te komen en dat de andere ouder dan toewerkt naar terugkeer? Zo'n afspraak hoeft niet op papier, kan ook door gedrag.
Kinderen komen in de puberteit. Mijn ervaring is dat alledrie mijn kinderen in hun puberteit een tijdje helemaal geen contact meer wilden met hun vader (in mijn situatie) op het moment dat zij zich realiseerden dat vader niet de vader is zoals zij zich dat voorstelden. Ik heb hen daarin gesteund, wel meegegeven dat ze nooit de deur definitief dicht moeten gooien. Na verloop van tijd kwam het contact wel weer op gang, op het moment dat ze zich realiseren dat dit hun vader is, met alles wat daarbij hoort.
Niet zoveel anders dan dat hij me altijd kan bellen, maar dat ik in deze situatie geen oplossing voor hem had. Zoonlief gaf aan dat die graag wou dat ik langs kwam. Ik heb hem uitgelegd dat dat dan wel zou inhouden dat ex weet dat hij mij gebeld heeft en toen kwam hij tot de conclusie dat die dat niet wou.
Dat soort afspraken zijn absoluut niet te maken met mijn ex. Ik heb te maken met een ex met een gigantische persoonlijkheidsstoornis, die echt totaal 0,0 verantwoordelijkheid neemt voor wat dan ook in gedrag en acties. Kids weten dat ze ten alle tijden naar mij toe mogen komen, maar mijn meiden zijn 9. Die kunnen dat dus absoluut niet regelen met moeders.
Labyrinth schreef op 15-11-2025 om 13:57:
Geslagen, gescholden en telefoon kapot gegooid, dat kan niet zonder gevolgen blijven. Wilde dochter en ook je andere kinderen niet door jou opgehaald worden? Kinderen hebben veerkracht omdat ze heel veel gaan blokken, wat dus niet betekent dat ze niet beschadigd raken. Heel onveilig deze situatie bij moeder, waar niemand is die ter plekke kan ingrijpen en kan corrigeren.
Ken uit mijn netwerk een situatie waarin vader (niet fysiek) maar onveilig manipulerend gedrag vertoonde, na een incident, is dochter opgehaald en wilde dochter niet meer bij hem langskomen. Heeft veel kapot gemaakt.
Dat onveilig manipulerende gedrag gebeurd bij mijn ex ook. Zoon wou het liefst dat ik hem op zou halen inderdaad. Maar ik kan dat natuurlijk niet doen. Ik ben wel via andere wegen bezig om informatie op te doen en school is inmiddels door mij op de hoogte gebracht. Meiden heb ik nog niks van gehoord in die zin dat de ene nu haar telefoon kwijt is natuurlijk. Andere dochter vooral de gebruikelijke ik mis je en ik hou van je papa berichtjes.
Weet je wat voor mij 1 van mijn grootste angsten is? Misschien niet terecht, maar toch speelt het wel constant mee: Mijn ex staat in haar werk gezinnen bij, die met dit soort problematiek te maken hebben. M.a.w.: Stel, dit loopt zo ver op, dan krijgt ze bij wijze van een collega in huis die haar moet gaan bij staan. Dat, te samen met haar persoonlijkheidsstoornis, maakt dat ik heel erg op mijn tellen pas. Vanuit haar beroep heeft ze veel contacten bij instanties die ik nu, theoretisch, zou moeten gaan contacteren.
Ik realiseer me heel erg goed dat ik dit op een waterdichte manier moet aan pakken. Want, de ex die met mij en zoon bij maatschappelijk werk zit. Dat is iemand waarbij je na 10 minuten denkt: die verstaat haar vak heel goed. Weet waar ze over praat, noem het allemaal maar op. Maar, dat is dezelfde vrouw, die een dag later met mij en zoon ( Zonder omstanders deze keer) aan tafel zit, en na 20 minuten begint te janken en zegt: Neem zoon maar mee, ik hoef hem ook nooit weer te zien. Het is klaar voor mij.
En dat verschil, dat masker wat op gaat op het moment dat het moet. Dat masker misleid een heleboel mensen. Ik heb dus ook de maatschappelijk werker van mijn zoon gebeld. Die nam niet op. Maar vandaag krijg ik wel een berichtje dat "wegens omstandigheden de afspraak van morgen niet door kan gaan".
Ja ik sla daar wel op aan. Is dat toeval? Of probeert ex, net zoals de vorige keer, de situatie voor aan te wezen zodat ze het verhaal haar kant kan op draaien?
Het is heel erg dubbel, want ik weet dat ik aan deze situatie geen aandeel heb als in: Ik ben niet diegene geweest die mijn kinderen op de hoogte gebracht heeft van de nieuwe lover van mijn ex. Dat heeft ze zelf gedaan. Maar, uit ervaring weet ik wel dat ze het vast weer zo zal draaien, dat ik mijn kinderen het hoofd op hol gebracht heb of iets in die richting. En ik onderschat niet de invloed die ze op mijn meiden heeft.
tsjor schreef op 15-11-2025 om 14:07:
Ik had overigens wel als lijn: als ik vind dat de andere ouder geen ouder zou moeten zijn is dat niet mijn persoonlijke beslissing, maar dan moet ik de raad voor kinderbescherming inschakelen.
Ik vind uiteraard altijd dat mijn ex het niet goed doet en ik het beter doe, namelijk.
Maar er is een situatie geweest waarin ik dit serieus besproken heb met een van de kinderen: wil je dat ik die stap nu zet, dan doe ik het. Kind had de leeftijd om te overzien wat daarvan de gevolgen zouden kunnen zijn. We hebben die stap toen niet gezet, maar voor mij was dat wel de stap die ik zou zetten als ik het gevoel had dat er echt ingegrepen moest worden. Dat kan ook tot gevolg hebben dat de kinderen vanaf die tijd fulltime bij jou zijn. Dat is pittig, maar jouw eigen problemen daarmee zijn minder relevant dan een veilige situatie voor de kinderen.
Mijn kinderen zijn nog wel te jong om dit soort zaken mee te kunnen bespreken. Oudste niet, want die is wel heel erg ver voor zijn leeftijd (bijna 12). Maar die hoef ik ook echt niks uit te leggen. Als je die hoort praten, dan denk je: Jij ziet het allemaal een stuk helderder dan dat je moeder het ziet.
Ik heb een heleboel zaken van mij af laten glijden in de zin van: Ik ken haar als een betrokken moeder die haar kinderen boven alles zet. En vanuit die ervaring dacht ik: Dit trekt wel bij, ze wordt straks weer stabiel en dan komt het wel weer. Hoe minder ik daar tegen aan schop, hoe groter de kans is dat ze geen gekke dingen gaat doen. Maar blijkbaar helpt dat ook niet.
De vrouw van mijn beste kameraad die had heel toevallig een workshop vanuit haar werk over zaken als intieme terreur bij kinderen. Die is ook diegene geweest die tegen mij gezegd heeft ( Ik heb haar in vertrouwen genomen omdat ik advies nodig was) dat ze eigenlijk vanuit haar professionele rol, al langer getwijfeld heeft om een melding te maken van het gekke gedrag van mijn ex.
Dit moet gewoon ophouden. Voor mij, maar zeker ook voor mijn kinderen. Die verdienen een leuke rustige jeugd met 2 ouders die altijd voor ze klaar staan. Niet dit gekke gedoe.
Het lijkt me een erg lastige situatie ElPisto.
Ik heb dat gezien bij een (tijdelijk) pleegkind dat onder toezicht stond, moeder wond VT gewoon om haar vinger omdat ze erg luidruchtig was als ze haar zin niet kreeg en dan gingen ze al snel overstag en kreeg vader de druk om mee te werken want anders was hij weer degene die dwars lag. Nou, die moeder spoorde niet (kinderontvoering, stalking) maar professionals hebben niet allemaal zin om daar last van te hebben. Sommigen wel trouwens, de kant die ons begeleidde keek wel dwars door haar gedoe heen. Maar vader zat er maar mooi mee en als je dan VT niet achter je hebt wordt het zwaar ploeteren. Ook professionals laten zich vaak liever inpakken dan door te pakken, zal ik maar zeggen.
Al was het maar omdat ze natuurlijk na verloop van tijd niet meer toe kunnen geven dat ze er naast zaten en zich voor een karretje lieten spannen. Laat staan als het ook nog om een collega gaat.
Van mij dus helaas geen enkel nuttig advies, maar wel medeleven.
In bijzondere situaties kan je zoon zelf naar de rechter stappen, zie deze informatie:
https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/rechtspraak-en-geschiloplossing/vraag-en-antwoord/kan-ik-als-ik-minderjarig-ben-zelf-naar-de-rechter-stappen
Je zoon kan dan vragen om zijn verblijfplaats te veranderen ineen vaste verblijfplaats bij jou.
Het voordeel is dat het dan niet van jou direct afkomt, maar van je kind zelf.
Het tweede voordeel is dat een eventueel ingeschakelde hulpverlener minstens een vraag gaat stellen over hoe dat zo komt. Je ex-vrouw kan dan beweren dat jij hem opgezet hebt tegen haar, maar als je zoon is zoals je zegt dat hij is zal een gesprek met hem al snel andere informatie opleveren. Dat kan de hele situatie veranderen.
Er is ook altijd de mogelijkheid dat jij dat zelf gaat vragen bij de rechter namens je zoon.
Hopelijk kun je ervoor zorgen dat je dochter weer een telefoon krijgt, want het is wel belangrijk dat zij een middel heeft om contact met 'de buitenwereld' te houden.
'Mijn kinderen zijn nog wel te jong om dit soort zaken mee te kunnen bespreken. Oudste niet, want die is wel heel erg ver voor zijn leeftijd (bijna 12).'
In eerste instantie was het geen gespreksonderwerp, maar een mededeling: als het zover komt dat ik denk dat er ingegrepen moet worden zal ik de raad voor kinderbescherming erbij halen. Pas in een bepaalde situatie heb ik gevraagd of ik dat nu zal doen. Oudste was toen wel ouder dan jouw oudste.
AnnaPollewop schreef op 17-11-2025 om 11:37:
Het lijkt me een erg lastige situatie ElPisto.
Ik heb dat gezien bij een (tijdelijk) pleegkind dat onder toezicht stond, moeder wond VT gewoon om haar vinger omdat ze erg luidruchtig was als ze haar zin niet kreeg en dan gingen ze al snel overstag en kreeg vader de druk om mee te werken want anders was hij weer degene die dwars lag. Nou, die moeder spoorde niet (kinderontvoering, stalking) maar professionals hebben niet allemaal zin om daar last van te hebben. Sommigen wel trouwens, de kant die ons begeleidde keek wel dwars door haar gedoe heen. Maar vader zat er maar mooi mee en als je dan VT niet achter je hebt wordt het zwaar ploeteren. Ook professionals laten zich vaak liever inpakken dan door te pakken, zal ik maar zeggen.
Al was het maar omdat ze natuurlijk na verloop van tijd niet meer toe kunnen geven dat ze er naast zaten en zich voor een karretje lieten spannen. Laat staan als het ook nog om een collega gaat.
Van mij dus helaas geen enkel nuttig advies, maar wel medeleven.
Het zijn inderdaad overwegingen die allemaal mee spelen. Een tijdje heb ik er zo in gestaan dat hoe minder ik tegen zaken aan schop, hoe rustiger het is. Maar, blijkbaar zijn we dat punt ook voorbij en ervaart ze nu onstabiliteit vanuit andere hoeken als ze al dit soort dingen gaat doen. Het manipuleren stopt ook gewoon niet.
Dus ja, het voelt een beetje als een spagaat. Omdat ik weet dat het 0,0 gaat oplossen in haar gedrag. Maar, ik wil ook niet dat mijn kinderen het me kwalijk gaan nemen dat ik er bij gekeken heb en niks gedaan heb. Dus, hoe en wat moet ik maar even rustig over nadenken.
Weekje verder, waar sta je nu (en je kinderen)?
Anna Cara schreef op 23-11-2025 om 19:15:
Weekje verder, waar sta je nu (en je kinderen)?
Lastig. Ik ben zelf in gesprek geweest met de vertrouwenspersoon op school en heb contact gezocht met maatschappelijk werk van zoon. Maatschappelijk werk heeft nog niet teruggebeld.
Het is heel erg lastig. 2 van de vrouwen van mijn beste vrienden, die zowel mij als mijn ex goed kennen en zelf ook een de rol van vertrouwenspersoon hebben, maar dan op andere scholen, zeggen wel heel eerlijk: Vanuit mijn rol als vertrouwenspersoon had ik je precies hetzelfde geadviseerd. En dat advies is: Veilig Thuis adviesgesprek aan vragen en daar op acteren. Maar, zeggen ze allebei: Wij kennen je ex en hebben alle gekke dingen natuurlijk van dichtbij mee gemaakt. En we weten allemaal dat dit niks gaat oplossen. Ze gaat nog veel gekker doen, weet het allemaal zo te draaien dat het allemaal wel mee valt en laten we wel zijn: Ze gaat er richting jou 1 grote oorlog van maken waarin ze je compleet door de modder gaat trekken bij Veilig Thuis en dan wordt het een grote shitzooi voor de kinderen.
Kinderen gaan zo op het eerste gezicht wel oke. Wat ik niet verwacht had, is wel gebeurd: De meiden hebben me allebei het verhaal verteld over wat er gebeurd is. Maar ook daarbij verteld: We willen niet dat je het aan iemand verteld, want dan wordt mama heel erg boos. Ik heb ze wel heel eerlijk verteld dat het geen gezonde situatie is dat ze bang zijn om iets te vertellen of te doen, enkel en alleen omdat mama boos zou worden. Blijkbaar is die de hele week pislink geweest tegen mijn dochter om het voorval en heeft ze dingen gezegd als " Het is allemaal jouw schuld". Dat lieve meisje. Ik kan der wel wat echt. Ik heb maar constant benoemd richting hun dat het niet hun schuld is. Mijn andere dochter kwam er zelfs mee aan zetten dat het allemaal haar schuld was dat mama een nieuwe vriend kreeg zo snel na mij, want zij had gezegd tegen mama dat het haar wel leuk leek als mama verkering kreeg met die AP, omdat ze de kindjes van hem zo leuk vond. En i.p.v., sorry dat ik deze krachtterm gebruik, dat domme wijf gewoon eerlijk was geweest tegen haar kinderen, heeft ze die opmerking gebruikt om te zeggen: Nou, dan neemt mama verkering met hem. Waardoor mijn dochter dus ruim een jaar gedacht heeft dat het allemaal haar schuld was.
En, om het nog leuker te maken, heeft mijn ex mijn date een klap gegeven in de kroeg afgelopen vrijdag. Heel sneaky, van achteren, zodat niemand wat in de gaten had.
Dus ja, het is een beetje een situatie waar ik heel erg met de handen in mijn haren zit. Ze is echt knettttttttttergek en gaat echt over lijken. Ze graaft steeds dieper en dieper.
Ondanks je bedenkingen zou ik toch dat VT adviesgesprek aanvragen etc. En daarbij gewoon eerlijk je bedenkingen uitspreken, dus dat je bang bent dat ex alles zo zal presenteren dat het net lijkt of er niks aan de hand is.
Misschien helpt het wel, dat weet je niet. En als het niet helpt, heb je in elk geval de 'juiste' stappen gezet en een begin gemaakt met dossieropbouw. Mogelijk krijgt dat nooit een vervolg, maar het is ook denkbaar dat je ergens in de toekomst blij bent dat je kan aantonen dat je nu al contact met VT hebt gezocht.
Temet schreef op 24-11-2025 om 11:00:
Ondanks je bedenkingen zou ik toch dat VT adviesgesprek aanvragen etc. En daarbij gewoon eerlijk je bedenkingen uitspreken, dus dat je bang bent dat ex alles zo zal presenteren dat het net lijkt of er niks aan de hand is.
Misschien helpt het wel, dat weet je niet. En als het niet helpt, heb je in elk geval de 'juiste' stappen gezet en een begin gemaakt met dossieropbouw. Mogelijk krijgt dat nooit een vervolg, maar het is ook denkbaar dat je ergens in de toekomst blij bent dat je kan aantonen dat je nu al contact met VT hebt gezocht.
Het is inderdaad wel mijn bedoeling om dat adviesgesprek aan te vragen. Ik wil graag eerst met de maatschappelijk werker van mijn zoon spreken. Ik ben richting die vertrouwenspersoon ook wel heel eerlijk geweest als in: Mijn ex zal nog eerder denken: Dan allebei de kinderen maar kwijt, dan dat ze naar zichzelf kijkt.
Ze heeft geen vat meer op mij, ik reageer enkel op de zaken die over de kids gaan en voor de rest nergens op. En dat gaat natuurlijk qua controle voor haar niet goed in haar hoofd. En daar gaat ze nog gekker van doen. Maar, dat is ook maar wat het is. Het is net als met goed co-ouderschap: Daar ben je 2 personen voor nodig. En ik moet accepteren dat dit is wie ze is als ouder zonder dat ze mij naast zich heeft staan. En dat daar helemaal 0,0 is wat ik daar aan kan doen, anders dan er gesprekken over blijven voeren met mijn kinderen, ze aanhoren, luisteren, zonder moeders af te vallen. En advies in winnen over de te nemen stappen.
Want, mijn meiden hebben nu de stap gezet en praten nu honderduit over alles. Ook tegen anderen. Ook tegen mijn ouders en mijn vrienden hebben ze inmiddels dit verhaal verteld. Het zal dan ook een kwestie van tijd zijn voordat ze dit op school gaan vertellen gok ik. En dan wil ik kunnen aantonen dat ik inderdaad actie heb ondernomen n.a.v. hun verhaal.
Goed opgepakt. Ook goed dat je beseft dat je je ex haar leven heeft, ook als ouder, en dat dat niet jouw taak meer is, maar dat jij wel verantwoordelijk blijft voor de kinderen.
Inderdaad toch dat adviesgesprek, omdat je dan ook aan kunt geven welke storm er eventueel op kan steken. En misschien hebben ze ook wel een goed advies, bijvoorbeeld over de vraag: wat als mijn kind op basis van ervaringen aangeeft niet meer naar ex toe te willen gaan, kan kind dan bij de rechter vragen om wijziging van de verblijfplaats en de zorgregeling?
tsjor schreef op 25-11-2025 om 11:06:
Goed opgepakt. Ook goed dat je beseft dat je je ex haar leven heeft, ook als ouder, en dat dat niet jouw taak meer is, maar dat jij wel verantwoordelijk blijft voor de kinderen.
Inderdaad toch dat adviesgesprek, omdat je dan ook aan kunt geven welke storm er eventueel op kan steken. En misschien hebben ze ook wel een goed advies, bijvoorbeeld over de vraag: wat als mijn kind op basis van ervaringen aangeeft niet meer naar ex toe te willen gaan, kan kind dan bij de rechter vragen om wijziging van de verblijfplaats en de zorgregeling?
Het interesseert me in die zin ook gewoon niet wat er bij ex in haar leven gebeurd, zolang het mijn kinderen maar niet raakt. Ik ben verder gegaan en dat stuk van mijn leven is afgesloten.
Ex schijnt dat niet zo goed te kunnen en blijft via via modder gooien. Gisteren schijnt ze hier in de sportschool weer een hele scene getrapt te hebben, huilen en een heel lulverhaal ophangen over hoe ik de kinderen tegen haar op zet.
Nu raakt me dat niet zo, ik ken de waarheid, iedereen die enigszins ons kent kent de waarheid. Maar het is weer een teken aan de wand dat ze het nu op die manier gaat spelen.
Ik word zo ongelooflijk moe van het feit dat ik me nog constant bezig moet houden met haar in die zin. Je weet gewoon dat er weer wat aan zit te komen. Zon huilbui in de sportschool weer, die ze dan geheel toevallig doet tegen de overkoepelende directeur van de basisschool. Het is allemaal zo berekenend.
Zo langzamerhand begin ik haar levensgevaarlijk te vinden.
Elpisto, wat ik nog kan bedenken is om notities van die voorvallen te maken, heel feitelijk. Een feiten-logboek. Dat kan je nog wel van pas komen. Ook alles met haar via de app, schriftelijk te laten verlopen.
Heb je objectieve derden zoals een huisarts of andere hulpverlener voor jezelf, waarmee je ook deze zaken deelt? Is voor jezelf goed en voor stappen die mogelijk in de toekomst gezet moeten worden. Zouden je kinderen ook geen behoefte hebben aan gesprekken met bijvoorbeeld een vertrouwenspersoon op school? of hebben ze die al, niet alles onthouden in dit draadje. Dit om derden objectief mee te laten kijken en dit ook op schrift te zetten.
Ik snap goed dat je bang bent voor een hele verkeerde beeldvorming, wat best reëel is met de bordeline-trekken die je ex-vrouw vertoont. Het hoeft helemaal geen kwaadwillende manipulatie is, maar haar verlatingsangst, die zich destructief uit. Ik ben zelf ooit in een werksituatie beschadigd geraakt door gedrag van een client met deze problematiek, als de omgeving niet goed door heeft wat er gebeurd, dan heeft dat vervelende gevolgen, die je liever voor bent.